ကမာပုလဲ ရသေဆာင္းပါးစုံ

ႏွစ္ငါးဆယ္ … ေဆာင္းႏွင္းမႈံမ်ား၊ စစ္ပြဲအသစ္မ်ားႏွင့္ ကမၻာႀကီး

ကမာပုလဲ
စက္တင္ဘာ ၄၊ ၂၀၁၂
ေဆာင္း၏ရနံ႔ကို ရေနသည္။ ေျမာက္ျပန္ေလမွတဆင့္ …။

ေၾသာ္ … ဘ၀၏ ငါးဆယ္ႀကိမ္ေျမာက္ေဆာင္းသည္ ေရာက္ရွိလာေတာ့မည္။ ေဆာင္းငါးဆယ္ … ေႏြငါးဆယ္ … မိုးရာသီငါးဆယ္ …။

ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္သည္ မေန႔တေန႔ကလိုပင္ ျဖစ္ေနသည္။ တကယ္ေတာ့ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္သည္ မနည္းလွသည့္ႏွစ္ကာလမ်ား ျဖစ္သည္။ ကေလးတေယာက္၏ မိုးေကာင္းကင္မ်ား၊ ရွက္တတ္ ေၾကာက္တတ္စ ေက်ာင္းတက္ေခါင္းေလာင္းသံမ်ား၊ လိုခ်င္ေတာင့္တမႈမ်ားႏွင့္ စိတ္ လိုကိုယ္က် ျဖစ္ခြင့္မရေသာဆႏၵ၏ မြန္းၾကပ္မႈမ်ား …။

`အို … ေလွကေလးရယ္ … မင္း ေတာ္ေတာ္လည္း အမွတ္မရွိပါလားကြယ္ … ေက်ာက္စူးလည္းခ်ထားရက္နဲ႔ … မင္းဟာ ပင္လယ္ဘက္ကုိ ခဏ …ခဏ ေမ်ာေနတယ္´

ကြယ္လြန္သူ အဆိုေတာ္လႊမ္းမိုး၏ သီခ်င္းအစအန (ရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုး၏ ကဗ်ာတစ) ျဖင့္ ႏွစ္ငါးဆယ္ေဆာင္း၏ ႀကိဳဦးရနံ႔မွာ ငယ္ဘ၀ကို လြမ္းပါသည္။ အေဆာ့မက္သည့္ ကေလးတေယာက္၏ အသားေရေပၚတြင္ ေဆာင္းသည္ ေနရာမရရွိခဲ့။ လူႀကီးသူမေတြ၏ ေဆာင္းကို ခုခံခ့ဲေသာ မီးဖိုကေလးမ်ားသည္ ကေလးတေယာက္၏ ဥေပကၡာတြင္ မလွမပ က်ဆံုးခဲ့ရသည္။ ခုေတာ့ ေဆာင္းသည္ ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ေသာ လူသားတေယာက္အား ႀကိဳတင္စိန္ေခၚမႈမ်ားျဖင့္ ေရာက္ရွိလာေတာ့မည္။

`အမုန္းသည္ ခ်စ္ျခင္း၏ေနာက္ကြယ္တြင္ ကပ္လ်က္တည္ရွိေနတတ္ပါသလား´

တကယ္ဆို အမုန္းျဖင့္လမ္းခြဲရမယ့္ဇာတ္သိမ္းခန္းေတြကို ဘ၀မွာမႀကံဳေတြ႔ခ်င္၊ မျဖတ္သန္းခ်င္၊ မခံစားရခ်င္။ အမုန္းသည္ အမုန္းခံရသူအ တြက္သာမက မုန္းေနရသည့္သူအတြက္ပါ ၿငိမ္းမရသည့္ ခံစားခ်က္ မီးေတာက္မီးလွ်ံပင္ျဖစ္သည္။ ဘာသာတရားေတြ … နီတိအဆံုးအမေတြ … တရားစာေတြကို ဖတ္ရသည္။ စာက စာ၊ စကားက စကား၊ တရားက တရား၊ လူသား၏ လက္ေတြ႔မွာ အမုန္းမ်ား၊ မတရားအႏိုင့္အထက္ ျပဳက်င့္မႈမ်ား၊ ဘ၀၏တိုက္ပြဲမ်ား၊ ပဋိပကၡမ်ားျဖင့္ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္ပ်က္ေနေသာပတ္၀န္းက်င္မ်ား … ႏွစ္ေပါင္းငါးဆယ္ …။

`အတိတ္ကာလသည္ ကတၱီပါျမက္ခင္းစိမ္းမဟုတ္ … ဆူးခက္ ကႏၱာရမ်ားျဖင့္သာ …´

ကေလးတေယာက္သည္ ႀကီးႏိုင္ငယ္ညႇင္းျပဳက်င့္ခံခဲ့ရေသာ စာသင္ခန္းကေလးကို နာက်င္မႈျဖင့္ အမွတ္ရေနတတ္သည္။ ဆင္းရဲ ခ်မ္းသာ ခြဲျခားဆက္ဆံတတ္ေသာ လူမႈပတ္၀န္းက်င္တြင္ တင္းမာခက္ထန္ေနေသာ မ်က္ႏွာမ်ားသည္ သူ၏ ေျခာက္ညအိပ္မက္ဆိုးမ်ား …။ အစိတ္ စိတ္အႁမႊာႁမႊာကြဲေၾကေနေသာ ေက်ာက္သင္ပုန္းကေလးတခ်ပ္ေပၚမွာ က်ခဲ့ရေသာမ်က္ရည္စမ်ားျဖင့္ ကေလးတေယာက္၏ စာသင္ခန္း သည္ …။

အရြယ္ေရာက္သူ၏ အထီးက်န္ျခင္းသည္ သူ႔အတြက္ ေျဖရွင္းရန္ နည္းလမ္းမ်ားစြာရွိေနသည္။ ကေလးတေယာက္၏ သိမ္ငယ္စိတ္သည္ ႏုနယ္သည့္ သူ႔ႏွလံုးသားကေလးအေပၚ သူမသိသည့္ အမုန္းတရားတို႔ျဖင့္ စြန္းထင္းေနပါလိမ့္မည္။ စြဲၿမဲထင္က်န္သြားေတာ့မည္လည္း ျဖစ္ သည္။ မတရားမႈမ်ားကို ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႔ရသည့္အခါ ဆတ္ဆတ္ခါ နာတတ္သည့္ ခံစားမႈ အက်င့္သည္လည္း ေသရာပါမည့္ ေလာကအေမြ ျဖစ္သြားတတ္ပါသည္။

ကေလးတေယာက္၏ငယ္ဘ၀သည္ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြမ်ားျဖင့္ အတိၿပီးသင့္သည္။ အကစားဖက္ခဲ့ရသည္မွာလည္း လမ္းေပၚမွာပင္ မျဖစ္သင့္။ ကိုယ္က ခင္မင္မႈျဖင့္ လႈိက္လွဲအားရႏႈတ္ဆက္အေခၚကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ ရြံရွာမုန္းတီးသည့္မ်က္လံုးမ်ားျဖင့္ အျပစ္ေပး အေရးယူခံေနရ ေသာအခါ ကေလးငယ္၏ကမၻာသည္ တကယ့္ကို ေမွးမွိန္ေသးငယ္သြားေတာ့သည္။ စုတ္ၿပဲႏြမ္းရိေနေသာ ေက်ာင္းသံုး ျပဌာန္းစာအုပ္မ်ား သည္ သူ႔အေဖၚ၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္း၊ သူ႔ကစားကြင္း၊ သူ၏ ေလာက နိဗၺာန္ဘံု …။ ဤသို႔ ကေလးတေယာက္၏ ႀကီးျပင္းမႈသည္ ကေလးသဘာ၀ႏွင့္ မေလ်ာ္ညီေတာ့။ ထိခိုက္ခံစားလြယ္တတ္ေသာ ညာဥ္သည္ သူ၏လူႀကီးဘ၀ ေဖၚျပဆက္ဆံမႈအေပၚ စိတ္ေရာဂါ တခုႏွယ္ လြမ္းမိုးက်င့္သားပါေနေတာ့မည္လား။

ဒီလို ကိုယ့္စိတ္အခံကို ကိုယ္သိခြင့္ရခဲ့သည္မွာ မိသားစုဘ၀ေနထိုင္ခဲ့ပံုမ်ားေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။ မည္သို႔ဆိုေစ မိဘ၊ ညီအကို ေမာင္ႏွမ တို႔၏ တန္ဖိုးထားဆက္ဆံမႈစည္းသည္ သူ႔ကိုခံစားမႈအဓိက ဆက္ဆံေရးသမားအျဖစ္ အစြန္းသို႔တြန္းမပို႔ႏိုင္ခဲ့။ နားလည္ ခံစားတတ္သည့္ အက်င့္သည္ သူတို႔ႏွင့္ ရွင္ကြဲ၊ ေသကြဲလမ္းေပၚကို ေရာက္ရွိလာေတာ့မွ ပို၍သေဘာေပါက္ ျပဳမူလာႏိုင္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ သူ၏ ကေလးဘ၀ အထီးက်န္ အိပ္မက္ဆိုးမ်ားသည္ သူ႔စိတ္ကို လႊမ္းမိုးေျခာက္လွန္႔လို႔ေနဆဲပင္ …။

ဖတ္ခဲ့ရေသာ စာအုပ္မ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း မိတ္ေဆြအနည္းငယ္မ်ား၊ တန္ဖိုးျဖတ္မရသည့္ ဘ၀အေတြ႔အႀကံဳမ်ားျဖင့္ ေလးစားအတုယူ ထိုက္ေသာ အေမွာင္ေခတ္၏ ၾကယ္စင္ပြင့္ႏွယ္ လူသားမ်ား၊ ကိုယ္တိုင္ ျဖတ္သန္းခဲ့ရသည့္ ႏွစ္ငါးဆယ္ အေတြ႔အႀကံဳမ်ား …။

ဘ၀ ဘ၀မ်ဳိးစံုကို ရင္းႏွီးေစ့ငုခြင့္ရခဲ့သည္။ ကိုယ့္ဘ၀ထက္ ႏႈိင္းယွဥ္မရေအာင္ ဆိုး၀ါးသိမ္ငယ္လွေသာဘ၀မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရ သည္။ ထုိအခါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဗဟုိျပဳခံစားခ်က္မ်ားအေပၚ ကိုယ္တိုင္အရွက္ရ ဆင္ျခင္မႈလမ္းစကို ေတြ႔ခဲ့သည္။ တဆက္တည္းမွာ လူ တေယာက္၏ သူလုပ္ႏိုင္သည့္အလုပ္ထက္ သူ၏လိုခ်င္တပ္မက္မႈမ်ား တထပ္တည္းမက်ႏုိင္ပံုကိုပါ မွတ္မထင္ ထိေတြ႔ခံစားလိုက္ရသည္။

ေပးဆပ္ေနပါသည္ဟု စကားလံုးအားျဖင့္ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေတြမေျပာလိုေတာ့၊ မေျပာရဲေတာ့ပါ။ ေျပာရမွာလည္း ရွက္ပါသည္။ တကယ္ ဆို ကိုယ္လုပ္ခ်င္တဲ့အလုပ္အတြက္ ကိုယ့္ဘ၀ကို ကိုယ္တုိင္ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာသာ ျဖစ္ပါသည္။ မည္သူတဦးတေယက္ကမွ် တြန္းအားေပး လႈံ႔ေဆာ္ခဲ့သည္ မဟုတ္။ မိသားစု ဘ၀ကေလးကို မိသားစု အလြမ္း၊ မ်က္ရည္ … စိတ္ေသာကမ်ားျဖင့္လဲလွယ္ကာ ကိုယ္ယံုၾကည္ရာကို ေခါင္းမာမာေရြးခ်ယ္ခဲ့သည္ပဲ။ ေသခ်ာတာကေတာ့ ဒီလမ္းဟာ မွားယြင္းသြားဖို႔ထက္ တာ၀န္မေက် ျဖစ္သြားႏုိင္တာကိုပဲ ထိတ္လန္႔စိတ္ျဖင့္ အသိကုိ ခိုင္မာေစခဲ့ပါသည္။

`အခ်စ္ျဖင့္စြဲနစ္ေနေသာ ဘ၀လမ္းကေလး … မည္သို႔ပင္ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းေနပါေစ၊ သည္လမ္းကေလးကို တိုးလို႔ တိုး၍ ဆက္ကာ ခ်စ္လို႔ ေနရဦးမည္သာျဖစ္သည္´

အမုန္းျဖင့္ စစ္ပြဲေတြျဖစ္ေနသည္။ ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင့္ စစ္ပြဲေတြျဖစ္ေနသည္။ ခုခံေရးအတြက္ စစ္ပြဲေတြျဖစ္ေနသည္။ စစ္မျဖစ္သည့္ ႏိုင္ငံႀကီး တခ်ဳိ႕က အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ စစ္လက္နက္မ်ား၊ စစ္ပြဲမ်ားကို အေရာင္းသြက္နည္းပညာမ်ားျဖင့္ ထုတ္လုပ္ေနၾကသည္။ လူသည္ စစ္ပြဲေတြ ကို မုန္းသင့္သည္။ လူသည္ စစ္ပြဲေတြအစား ၿငိမ္းခ်မ္းေရးတရားဓမၼမ်ားျဖင့္ ေမႊ႕ေလ်ာ္ေနသင့္သည္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး၏ ရန္ဘက္အက်ဳိး စီးပြားသည္ `ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၿငိမ္းခ်မ္းေရး´ဟု လူၾကားေကာင္း႐ံုေအာ္ဟစ္ကာ စစ္ပြဲအသစ္ေတြအတြက္ ဦးေႏွာက္မွတ္ဉာဏ္ထဲမွာ ေဒသနာ အခ်က္အလက္မ်ားျဖင့္ အလုပ္႐ႈပ္ေနၾကသည္။ ေျခေမႊးမီးမေလာင္ လက္ေမႊးမီးမေလာင္ ဘ၀မ်ားျဖင့္ စစ္ပြဲအသစ္ေတြကို ဖန္တီးေနၾကသည္။ ဒါကိုပဲ ကမၻာ့လူ႔ယဥ္ေက်းမ်ားက အဆိပ္ပင္ကို ေရ၀ိုင္းေလာင္းေပးေနၾကသည္။

အေၾကာက္တရားသည္ အျဖစ္မွန္ကိုမ်က္ကြယ္ျပဳထားသလို၊ ႏႈတ္၏ ဆြံ႕အမႈမ်ားျဖင့္ စိတ္ကူးယဥ္ ေလာကနိဗၺာန္ကို တည္ေဆာက္ေနၾက သူမ်ားသည္ ယေန႔ ကမၻာ၏ ေခတ္အစားဆံုးဇာတ္ေကာင္မ်ား ျဖစ္ေနၾကသည္။ ကမၻာ့ျပည္သူမ်ားမွာ မ်က္ရည္ႏွင့္မ်က္ခြက္။ လူညႊန္႔တံုးေန သည့္ ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္ျဖင့္ အနာဂတ္သည္ ေမြးဖြားမလာမီကပင္ တစျပင္သခၤ်ဳိင္းအျဖစ္ တင္ႀကိဳျပဌာန္းၿပီး ျဖစ္ေနသည္။

`မတရားတာကို မတရားဘူးလို႔ ေျပာပစ္လိုက္စမ္းပါ။ မမွန္တာကို မမွန္ဘူးလို႔ သတၱိရွိရွိ ရပ္တည္ျပလိုက္စမ္းပါ။ ရန္လိုေနတဲ့ ေႁမြတေကာင္ကို ေမတၱာသုတ္ေတြ ရြတ္ျပေနျခင္းျဖင့္ သူ႔အဆိပ္စြယ္ က်ဳိးမသြားႏိုင္ပါ …။ ရန္သူဟာ သူ႔ရန္လိုဖ်က္ဆီးေနမႈကို အက်ဳိးစီးပြားအားျဖင့္ ေအာင္ ျမင္ အႏိုင္ရရွိေနသေရြ႕ ဘယ္ေတာ့မွ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးရဲ႕မိတ္ေဆြ ျဖစ္မလာႏုိင္ပါ။ အေရးႀကီးတာက ကိုယ့္ကို၊ ကိုယ့္ျပည္သူကို အဓမၼ ဖိႏွိပ္ေန တဲ့ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ဆိုးႀကီးကို ေသြးအစားထိုးကုသေပးေနရာမွာ ကိုယ္တိုင္အလွဴႀကီး ၀င္မေပးမိလိုက္ဖို႔ပါပဲ´

ေႏြေပါင္း ငါးဆယ္ …၊ မုိးရာသီ … ငါးဆယ္၊ ေဆာင္းရာသီ ငါးဆယ္တို႔သည္ တခုႏွင့္တခု မတူ။ တူသည္ဆိုလွ်င္လည္း အဓိပၸါယ္ သက္၀င္ ေနမည္မဟုတ္။ ခပ္ဆင္ဆင္ေတာ့ တူေကာင္းတူမည္ ျဖစ္သည္။ ဆရာျမ၏ `အက္ဆစ္မိုး၊ ခရမ္းလြန္ေႏြဦးႏွင့္ ျႏဴကလီးယားေဆာင္း´ကို သတိရသည္။ စစ္ပြဲေတြကို မျမင္ခ်င္၊ မၾကားခ်င္၊ မေတြ႔ႀကံဳခ်င္ေသာ စကားလက္ အိုဟာရာ၏ ေသနတ္သံကို ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ အေရွ႕အလယ္ပုိင္းေဒသမွာ စစ္ပြဲေတြကို ေ၀သာလီအခင္းအက်င္းနဲ႔ ခ်န္ရစ္ၿပီးေနာက္ စစ္မ်က္ႏွာ အသစ္ အသစ္ေတြဟာ ကမၻာႀကီးရဲ႕ အျခားေသာမ်က္ႏွာစာေတြကို လွည့္လို႔လာေနသည္။ ယေန႔စစ္ပြဲအသစ္မ်ားသည္ လူျမင္ႏုိင္သည့္ လက္နက္ကိရိယာမ်ားအျပင္ ႏူးညံ့သိမ္ ေမြ႔ေသာ ေၾကာက္မက္ဖြယ္ ကိုယ္က်ဳိးစီးပြားလက္နက္မ်ားျဖင့္ အျပစ္မဲ့ ကမၻာ့ျပည္သူမ်ားကို ေမတၱာရိ ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္ေနသည္။ က်ည္တ ေတာင့္ ဗံုးတလံုးထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ေသေၾကပ်က္စီးေစပါသည္။ ေမတၱာတရားသည္ ထိုထိုေသာ လက္ေတြ႔စစ္ပြဲမ်ားေအာက္တြင္ မ်က္ရည္စက္လက္ ေသဆံုးလ်က္ …။ တရားေသာ ခုခံစစ္ပြဲမ်ားႏွင့္ သမိုင္း၏လိုအပ္ခ်က္အရ ျဖစ္ေပၚေနေသာ တိုးတက္ေျပာင္းလဲေရး ရုန္းကန္လႈပ္ရွားမႈမ်ားကလည္း ေခတ္ၿပိဳင္ …။

`ေဆာင္းဦးကို ႀကိဳတင္အသိေပးေနသည့္ … ႏွင္း … ခင္ဗ်ားရဲ႕ ေအးတိေအးစက္ အထိအေတြ႔ေတြမွာ စစ္ပြဲ အသစ္ေတြရဲ႕ရနံ႔ကို က်ေနာ္တို႔ ရရွိေနပါတယ္ …´


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts