အခန္းဆက္မ်ား

ျမဴတိမ္ေဝေဝ … ေတာင္ခုိးေဝးေဝး (၂၉)

ေမခ
စက္တင္ဘာ ၄၊ ၂၀၁၂
(Twilight Over Burma)
ေနာက္တေန႔ မနက္ ေစာေစာတြင္ ႏိုင္းႏိုင္းသည္ လား႐ႈိးတြင္ရွိေသာ သူမ၏ေဆြမ်ဳိးမ်ားထံ တရားဝင္ အလည္ခရီးထြက္သြားခဲ့ေလသည္။တပတ္ၾကာေသာအခါ စိတ္လႈပ္ရွားစရာမ်ားစြာျဖင့္ ျပန္လာမည့္ႏိုင္းႏိုင္းကို သုစႏၵာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးစြာျဖင့္ စတင္ေစာင့္္ေနေတာ့သည္။ အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္သုိ႔ ေသာင္းက်န္းသူစစ္သားမ်ားလာသည့္အခ်ိန္တိုင္းတြင္ သူမသည္ ႏိုင္းႏိုင္း၏လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို သူတုိ႔မ်ား သိသြားၾကၿပီ လားဟု စိုးထိတ္ေၾကာက္လန္႕ေနေတာ့ေလသည္။ သူတုိ႔က အျခားကိစၥအတြက္ သူမ၏ခြင့္ျပဳလက္မွတ္ကိုလိုခ်င္၍လာၾကျခင္းျဖစ္ၿပီး အ ျခားရွာေဖြမႈ သုိ႔မဟုတ္ ေမးခြန္းေတြေမးဖုိ႔လာၾကသည္ ။သူမကလည္း သူတုိ႔ကို မႏွစ္ၿမိဳ႕ပဲ ေျပာရလုပ္ရေလသည္။

……………..

စဝ္သည္ သူ႔ဝါးတဲ အက်ဥ္းစခန္းေလးထဲမွ အျပင္က စစ္ဖိနပ္သံ တေဂ်ာက္ေဂ်ာက္ကိုၾကားလိုက္ရေသာအခါ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ အေရးႀကီး ေသာပုဂၢိဳလ္တေယာက္ သူ႔ကိုလာေတြ႕ၿပီဆိုတာ သိလိုက္ရေပသည္။ သူတဝက္ေမွ်ာ္လင့္ထားသူကေတာ့ သူတုိ႔၏ ဗိုလ္မွဴးႀကီးအဆင့္ရွိသူတေယာက္ျဖစ္သည္။ အရင္တေခါက္ကသူသည္ ရာထူးအဆင့္နိမ့္ေသာသူႏွင့္ စကားလက္ခံေျပာဖုိ႔ျငင္းဆိုထားခဲ့ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ စဝ္ဖ်ာေပၚထထိုင္လိုက္သည္။ သူႏွင့္လာေဆြးေႏြးသူကို မ်က္လံုးခ်င္း ေတ့ေတ့ဆိုင္ဆိုင္ေျပာဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ တံခါး သည္ ပစ္ခ်လိုက္သလိုပြင့္သြားသည္။ ဝဝတုတ္တုတ္ဂင္တိုတို ၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးႏွင့္ ဗိုလ္မွဴးလြိဳင္ျဖစ္သည္။ သူတုိ႔၏ေခါင္းေဆာင္ႀကီးက လႊတ္ လိုက္မွန္း သံသယျဖစ္စရာမလိုေခ်။ သူသည္ သူ႔ေခါင္းေဆာင္အတြက္ လံုးဝသစၥာရွိသူတေယာက္ျဖစ္သည္။

စဝ္ကလည္း အက်ဥ္းသားတေယာက္လိုမျပဳမူပဲ ခြန္မိန္းတေယာက္လို တင္းတင္းရပ္ေနလိုက္သည္။ စကားတလံုးမွမေျပာပဲ သူ႔ေရွ႕က ယူနီေဖာင္းဝတ္ထားသူ ပုကြကြ၏အရပ္ကို ေခါင္းမွေျခဖ်ားထိတိုင္းၾကည့္ေနမိသည္။ ေသာင္းက်န္းသူဗိုလ္မွဴးသည္ မသက္မသာျဖင့္ သူ႔ ေနာက္က လက္နက္ကိုင္စစ္သားကိုလည္း ထြက္သြားခိုင္းလိုက္ၿပီး တံခါးကိုပိတ္လိုက္သည္။ သူေျပာေတာ့မည့္စကားအတြက္ သက္ေသအ ျဖစ္ ရွိမေစခ်င္ေသာေၾကာင့္ဟု ထင္ရသည္။

ေသာင္းက်န္းသူဗိုလ္မွဴးသည္ ႀကိဳးစားၿပီး ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေလသံျဖင့္ စဝ္ကို ျမန္မာလိုပင္စတင္ေျပာသည္။

“ခြန္မိန္းႀကီး ကြၽန္ေတာ္က ခြန္မိန္းလြတ္ေျမာက္ဖုိ႔အတြက္ တစိတ္တပိုင္းအလုပ္ျဖစ္ေအာင္ လာေျပာေပးတာပါ။ အထက္ကေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေရာ ကြၽန္ေတာ္ကေရာ စဝ္အတြက္အက်ဳိးရွိဖုိ႔ လာေတာင္းခံတာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ထိုင္ေျပာၾကရေအာင္”
“ကြၽန္ေတာ္ရပ္ေနမယ္ ” စဝ္က ေအးစက္စက္ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ လက္ပိုက္ၿပီး တည့္တည့္စိုက္ၾကည့္ေနလိုက္သည္။ ထိုပုကြ ဂင္တိုလူ သည္ အၾကင္နာတရားကင္းၿပီး ရက္စက္ယုတ္မာေသာ မ႐ိုးသားေသာသူဟု အလြန္ေက်ာ္ၾကားသူျဖစ္ေလသည္။

“ခြန္မိန္းႀကီးဒါ ခြန္မိန္းအက်ိဳးအတြက္ပဲ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔ ပူးေပါင္းလုပ္ပါ” ေသာင္းက်န္းသူဗိုလ္မွဴးအသံက သိသိသာသာပင္ ေအးစက္ေန သည္။ သူသည္ စဝ္ထံမွ စကားျပန္ေျပာသည္အထိ အၾကာႀကီးေစာင့္ေနသည္။

စဝ္က ဘာမွျပန္မေျပာ။

“ေကာင္းၿပီေလ။ ဒါဆိုရင္ ကြၽန္ေတာ္ကပဲ အဓိကအခ်က္ကို တည့္တည့္ေျပာပါ့မယ္။ အဲဒါက ခြန္မိန္းကို ပိုတုန္႔ျပန္ေစမယ္လုိ႔ ေမွ်ာ္လင့္တာပဲ။ ဒီလူကို တိုင္းယိုင္လို အိုက္ႏြတ္ (သုိ႔မဟုတ္) ႏႈတ္ခမ္းေမႊးႏွင့္လူဟု ေခၚေလမလား” သူက ေငါ့ေတာ့ေတာ့ ေျပာလာသည္။

“ျပည္ေထာင္စုႀကီးကို သစၥာေဖာက္မွာလား ဒါမွမဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔လက္တြဲလုပ္မလား”

သည္လိုေျပာျခင္းသည္ စဝ္အတြက္ အဓိပၸါယ္မဲ့ေနသည္။ စဝ္သည္ သူ႔ကိုလံုးလံုး တအံ့တၾသၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ စဝ္သည္သူ႔ကို စိတ္ဆိုး သည့္စိတ္လည္းမျဖစ္ေပၚသလို နည္းနည္းေလးမွေၾကာက္စိတ္လည္း မခံစားရေခ်။

“ခင္ဗ်ားက မျဖစ္ႏိုင္တာကို ေလးေလးနက္နက္ေျပာေနတာကိုး” စဝ္ကေျပာသည္။
“ဟုတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ သိပ္ကို ေလးေလးနက္နက္ေျပာေနတာပါ”

“ခင္ဗ်ားတုိ႔ ေသာင္းက်န္းသူအဖြဲ႕က ကြၽန္ေတာ့္ကို လုပ္ခ်င္သလိုလုပ္လို႔ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ တရား႐ုံးကေတာ့ မသိနားမလည္လုိ႔ပါလုိ႔ ေျပာလုိ႔ ရမွာမဟုတ္ဖူး”

“ခြန္မိန္းက အခု ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ တရား႐ုံးေရာက္ေနၿပီေလ။ သူတုိ႔က ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ခိုင္းသလိုလုပ္မွာ” ေသာင္းက်န္းသူဗိုလ္မွဴးက ျဖတ္ဝင္ေျပာ လိုက္သည္။

“ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ခြန္မိန္းအေၾကာင္း အမ်ားႀကီးသိထားပါတယ္”
“ဘာေတြလဲ”

”ခင္ဗ်ားက ဗမာအစိုးရကို ေငြေၾကးေထာက္ပံ့ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားကဆီးတိုးအဖြဲ႔နဲ႔ လွ်ိဳ႕ဝွက္ၿပီး ဆက္သြယ္အလုပ္လုပ္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားက သစၥာေဖာက္ပဲ”
“ခင္ဗ်ား နားလည္လားဗိုလ္မွဴး” စဝ္က တည္ျငိမ္စြာျပန္ေျပာသည္။ “ကြၽန္ေတာ္လုပ္ခ်င္ရင္ အဲဒါေတြအားလံုး လုပ္လုိ႔ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီေန ရာမွာလည္း ရပ္ေနဖုိ႔လည္းမရွိဖူး။ နားေထာင္ေနဖုိ႔လည္း မရွိဖူး”

ေသာင္းက်န္းသူဗိုလ္မွဴးမ်က္ႏွာ နီရဲသြားသည္။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ခ်က္ျခင္းပဲ တဲအတြင္းမွ ေျခေဆာင့္ထြက္သြားမည့္ပံုမ်ဳိးျဖစ္သည္။ သူသည္ အက်ဥ္းသားႏွင့္ ထပ္စကားေျပာဖုိ႔ က်င့္သားရေသးဟန္မတူေခ်။

“ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကို ဆြယ္မေနပါနဲ႔” သူသည္ စဝ္ကို ထိန္းၿပီးေျပာလိုက္ေသာ္လည္း သူ႔အသံကၿခိမ္းေျခာက္သံပါေနသည္။
“ခင္ဗ်ားရဲ႕မိန္းမနဲ႔ကေလးေတြဘဝကိုလည္း ဒုကၡေရာက္သြားေအာင္ လုပ္လုိ႔ရတယ္”

ဒီအခ်က္သည္ စဝ္ကို ထည့္တြက္ဖုိ႔ေျပာလိုက္သည္။ ေလာေလာဆယ္ သူသည္ေၾကာက္လန္႕စြာ အက်ဥ္းက်ခံေနရၿပီး သည္အခ်ိန္မွာ သူ႔ မိသားစုကို လုပ္လွ်င္ျဖစ္ႏိုင္ေလသည္။

“ဒါဆို ခင္ဗ်ားဘာလုပ္ခ်င္လဲ ” သူေမးလိုက္သည္။

မ်က္ႏွာက ဟန္ျပံဳးျပံဳးရင္း ေသာင္းက်န္းသူဗိုလ္မွဴးသည္ ေခါက္ထားေသာစာရြက္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး စဝ္ကိုထိုးေပးလိုက္သည္။

“အားလံုးအတြက္ ခင္ဗ်ားလုပ္ဖုိ႔အမွန္ဆံုးကေတာ့ လက္မွတ္ထိုးလိုက္ဖုိ႔ပါပဲ”

စဝ္သည္ စာရြက္ကိုဆြဲယူလိုက္ၿပီး အလင္းေရာင္ေကာင္းေကာင္းရေသာ တဲေဒါင့္ေလးဆီယူသြားလိုက္သည္။ ဝါယာမ်က္မွန္ကိုင္းေလးကို ညွိလိုက္သည္။ သူ႔ကို လက္မွတ္ထိုးေစလိုေသာအေၾကာင္းက ဘာလဲဟု သူစတင္ဖတ္သည္။

“မထိုးဘူး” စဝ္ေျပာလိုက္သည္။ စာရြက္ကို ဗိုလ္မွဴးလြိဳင္ထံျပန္ေပးလိုက္သည္။
“ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ့မွသေဘာတူႏိုင္မွာမဟုတ္ဖူး။ ဘယ္ေတာ့မွ။ ႏွစ္ေပါင္း သန္းခ်ီၿပီးေတာ့မွ”

“ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ ေနာက္ပိုင္းျဖစ္လာမဲ့အက်ိဳးဆက္ေတြအတြက္ ထည့္စဥ္းစားႏိုင္ဖုိ႔ခင္ဗ်ားကို ကြၽန္ေတာ္အခ်ိန္ နည္းနည္းေပးပါ့ မယ္ ။ၿပီးေတာ့ တေခါက္ျပန္လာပါဦးမယ္”

႐ုတ္တရက္ သတိမထားလိုက္မိခင္မွာ သူသည္ စဝ္ဆီသုိ႔ဖတ္ကနဲေရာက္လာၿပီး စဝ္မ်က္ႏွာေပၚက မ်က္မွန္ကို ဆတ္ဆိုဆြဲျဖဳတ္ယူလိုက္ သည္။ “ကြၽန္ေတာ္ ေနာက္တေခါက္ျပန္လာတ့ဲအထိဒါ မလိုေသးဘူး”
……….. ….

သုစႏၵာသည္ ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ ျမန္မာလိုသတင္းစာေခါင္းႀကီးကို ျမင္လိုက္ရေသာအခါ ထိတ္လန္႔သြားရေလသည္။

“နမ့္ပန္းခြန္မိန္း စဝ္ခြန္ဖ ေပ်ာက္ဆံုးလ်က္ရွိျခင္း။ မည္သည့္ေနရာေရာက္မွန္း မည္သူကဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္သြားမွန္း မသိရေသးျခင္း”

သူမသည္ သတင္းစာပါ အဘိဇၨၽာမ်ားေသာေဆာင္းပါးကိုဖတ္သည္။ ျပန္ဖတ္သည္။ သူမလက္ေတြ ဆတ္ဆတ္တုန္လာၿပီး အံတႀကိတ္ ႀကိတ္္လုပ္ေနမိေတာ့သည္။ ေသာင္းက်န္းသူေခါင္းေဆာင္သည္ မ႐ုိးသားေသာကစားပြဲတခုကို စတင္လုပ္ေဆာင္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိ လိုက္ရ၍ ေၾကာက္ရြံ႕လာေလသည္။ အကယ္၍ စဝ္ကို သူတုိ႔ကဖမ္းဆီးထားျခင္းမဟုတ္ဟုဆိုလွ်င္ သူတုိ႔မွာ စဝ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ တာဝန္ အဝဝမရွိဟု ဆိုလိုရာေရာက္ေလသည္။ သုစနၵာသည္ သတင္းစာကိုေကာက္ဆြဲယူၿပီး ဗိုလ္မွဴးပန္ဖတ္႐ုံးခန္းသုိ႔ ခ်က္ျခင္းထြက္ခဲ့ေလသည္။ သူမႏွင့္အတူသြားေနက် မိြဳင္းကိုေခၚဖုိ႔ လံုးလံုးေမ့သြားေလသည္။

“က်မေယာက္်ား အေၾကာင္းဘာလုိ႔လိမ္ညာထားရတာလဲ ဗိုလ္မွဴး” သူမေျပာရင္းက သတင္းစာကို သူ႔ႏွာေခါင္းနားထိထိုးေပးလိုက္သည္။

သတင္းစာေခါင္းႀကီးပိုင္းကိုဖတ္ၾကည့္ၿပီးေသာအခါ သူအံ့ၾသသြားသည္။

“မဟာေဒဝီသိတယ္ မဟုတ္လား။ သတင္းစာဆိုတာက အမ်ဳိးမ်ဳိးေရးႏိုင္တာပဲေလ” သူက သတိထားၿပီးေျပာသည္။
“က်မတုိ႔ႏွစ္ေယာက္လံုး သိၾကပါတယ္ေနာ္။ စဝ္ကို ရပ္ေစာက္မွာအဖမ္းခံေနရတယ္ဆိုတာေလ ”သုစႏၵာ ပိုၿပီးလႈပ္လႈပ္ရွားရွားျဖစ္လာၿပီး မထိုင္ပဲ ဆက္ေျပာေနသည္။

ဗိုလ္မွဴး၏ မေမွ်ာ္လင့္ေသာတုန္႔ျပန္မႈကို ျမင္လိုက္ရသည္။

“မဟာေဒဝီနဲ႔ကြၽန္ေတာ္ သေဘာတူတယ္” သူေျပာလိုက္သည္။
“ကြၽန္ေတာ္အၾကံေပးခ်င္တာက မဟာေဒဝီကိုယ္တိုင္ အျဖစ္မွန္ေတြေရးၿပီး ေသာင္းက်န္းသူဌာနခ်ဳပ္ကိုေရးပါ။ ကြၽန္ေတာ္ပုိ႔ေပးမယ္”

သုစႏၵာသည္ သူ႔မ်က္ႏွာကို အေသအခ်ာစိုက္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ ႐ိုးသားဟန္ေတာ့ေပၚေနေသာ္လည္း သည့္ထက္ပိုၿပီးမမွန္းႏိုင္ေခ်။ သူမ သည္ သတင္းစာကိုျဖည္းညႇင္းစြာေခါက္လိုက္ၿပီး ဂ်ိဳင္းၾကားမွာညႇပ္လိုက္သည္။

“ေကာင္းၿပီ။ က်မႀကိဳးစားၾကည့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏွစ္ပတ္အတြင္းမေရးႏိုင္ခ့ဲရင္ တျခားနည္းလမ္းတခုရွာၿပီး ျပည္သူေတြသိေအာင္လုပ္မယ္” ေျပာၿပီး သူမသည္လွည့္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ေသာင္းက်န္းသူဗိုလ္မွဴး၏႐ုံးခန္းအတြင္းမွ ထြက္လာခဲ့ေလသည္။
….. ….

စံအိမ္ေတာ္မွထြက္သြားၿပီး ၁၄ ရက္ၾကာေသာအခါ ႏိုင္းႏိုင္းသည္ အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္သုိ႔ အငွားကားျဖင့္ျပန္လာေလသည္။

သုစႏၵာသည္ ႏိုင္းႏိုင္းကို သူမ၏အိပ္ခန္းအတြင္းသုိ႔ ခပ္သုတ္သုတ္ ဆြဲေခၚသြားလိုက္သည္။ ဒါမွ သူတုိ႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေျပာႏိုင္ၾက မည္။ သူမႏွလံုးသည္ တဒုံးဒုံး ခုန္ေနသည္။ လက္ဝါးေတြမွာ ေခြၽးေစးမ်ားထြက္ၿပီး စြတ္စိုေနေတာ့သည္။

“သူ႔ကိုေတြ႕ခဲ့လားဟင္” သုစႏၵာက တိုတိုေမးလိုက္သည္။
“က်မစိတ္မေကာင္းဖူး။ မေတြ႕ခဲ့ရဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူအခုထိ အဲဒီမွာရွိေနပါေသးတယ္။ အနည္းဆံုး က်မထြက္လာခဲ့တဲ့အခ်ိန္အထိေတာ့ ရွိေန ပါေသးတယ္” ႏိုင္းႏိုင္းသည္ အက်ႌေဘာ္လီေအာက္ကစာတေစာင္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။

“ဘာလုိ႔ဒီစာကိုျပန္ယူလာရတာလဲ” သူမက စိတ္ပ်က္ညိႇဳးငယ္စြာေမးလိုက္သည္။
“ေသာင္းက်န္းသူဗိုလ္က ဒီစာကို သိမ္းမထားရဲဘူး။ သူက အစာင့္ေထာက္လွမ္းေရးေတြကိုျဖတ္ၿပီး ပုိ႔ေပးဖုိ႔လမ္းမျမင္ဘူးတဲ့”

“ႏိုင္းႏိုင္း ေက်းဇူးျပဳၿပီး တခုခုေျပာစမ္းပါ။ သူ႔အေၾကာင္း အားလံုးေျပာျပစမ္းပါ” သုစႏၵာ ေတာင္းပန္လိုက္သည္။

“က်မ မသိဖူးစဝ္ေမ” သူမရပ္လိုက္သည္။ အက်ႌလက္ကိုေခါက္တင္လိုက္သည္။ မ်က္လႊာခ်ထားလိုက္သည္။
“ဘာလုိ႔ မသိရတာလဲ” သုစႏၵာ တျဖည္းျဖည္း သတိတိုးတိုးလာသည္။

“က်မတုိ႔စဝ္ဘုရား ျပန္လာႏိုင္ပါေတာ့မလား က်မလည္းမသိပါဘူး”
“ဘာလုိ႔ က်မကို ဒီလိုေျပာရတာလဲ ႏိုင္းႏိုင္း” သုစႏၵာေျပာသည္။ သူမအသံသည္ ေၾကာက္ရြံ၍ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ၿပီး ေအာ္ေျပာလိုက္ မိေတာ့သည္။

“ပထမအပတ္ က်မအဲဒီမွာရွိေနေတာ့ ကရင္ေသာင္းက်န္းသူဗိုလ္ကေျပာတယ္။ စဝ္ဘုရားရွိတဲ့ဝါးတဲနားကို အေရာက္သြားလုိ႔ရတဲ့နည္း လမ္း သူရွာေပးမယ္တဲ့။ ေန႔တိုင္း သူကတိေပးတာပဲ။ စဝ္တဲအျပင္ဘက္မွာ ေန႔တိုင္းေလ့က်င့္ခန္းလုပ္တဲ့အခါ က်မ မၾကာခင္မွာျမင္ရလိမ့္မယ္လုိ႔ေျပာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မေစာင့္ေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ႐ုတ္တရက္ႀကီး ၉ ရက္ေျမာက္ေန႔မွာပဲ ကရင္ဗိုလ္က သူ႔ကြာတားကိုအျမန္ ျပန္လာၿပီးေျပာတယ္။ ႏိုင္းႏိုင္း ေက်းဇူးျပဳၿပီး အထုပ္အပိုးအျမန္ျပင္ပါ။ ဒီကေန အခုခ်က္ျခင္းထြက္သြားပါေျပာတယ္။ ေၾကာက္စရာအျဖစ္တခုခုျဖစ္ေနၿပီထင္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေျပာခဲ့တာေတြအားလံုး ေမ့ပစ္လိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ခြန္မိန္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ေမးခြန္းေတြ တခုမွမေမးပါနဲ႔ လုိ႔ေျပာတယ္။ သူ႔ဆီက တျခားဘာစကားတလံုးမွ မၾကားရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မသိပါတယ္။ က်မက သူ႔ဆႏၵကို ေလးစားရမယ္ေလ”

သုစႏၵာသည္ ႏိုင္းႏိုင္းကို မၾကည့္ေတာ့ေပ။ သူမေခါင္းကို ေနာက္ဘက္လွန္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာက်က္ကို ေငးၾကည့္ေနေတာ့ေလသည္။

“သူကႀကိဳးစားၿပီး ဘာေျပာမယ္ထင္လဲ ႏိုင္းႏိုင္း”
“အိုး ဘုရားသခင္ ….။ က်မသိပ္သိခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ မသိခဲ့ရပါဘူး။ ရပ္ေစာက္ကထြက္လာတဲ့ညပဲ စဝ္ဘုရားအေၾကာင္း က်မထူးဆန္းတဲ့ အိပ္မက္မက္တယ္။ စဝ္ဘုရားကို တိမ္စီးၿပီး ေကာင္းကင္ဘံုဆီတက္သြားတာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ဝမ္းနည္းေၾကကြဲတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ကေလးေတြနဲ႔ က်မတုိ႔ကို လက္ျပသြားတယ္။ က်မတုိ႔က သူေကာင္းကင္ဘံုကိုတက္သြားတာ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္”

မိန္းမႏွစ္ေယာက္ ဘာတခုမွ ထပ္မေျပာႏိုင္ၾကေတာ့ပါ။ ကေလးႏွစ္ေယာက္သည္ ေလွခါးမွေျပးတက္လာၾကၿပီး ႏိုင္းႏိုင္းကိုခိုင္းဖုိ႔ခုန္ေပါက္ ေအာ္ဟစ္ဝင္လာၾကသည္အထိ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္သား အေတြးကိုယ္စီျဖင့္ ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနမိၾကေလသည္။
……. …..

စဝ္အားစာရြက္ေပၚလက္မွတ္ထိုးခိုင္းၿပီး စဝ္ကျငင္းဆိုလိုက္ေသာအခါ စဝ္၏မ်က္မွန္ကိုဆြဲခြၽတ္ယူသြားေသာ ေသာင္းက်န္းသူဗိုလ္မွဴး လိြဳင္ ထြက္သြားၿပီးေနာက္တြင္ စဝ္သည္ တေယာက္ထည္းက်န္ရစ္ျပန္ေလသည္။

စဝ္၏မ်က္မွန္ကို ေသာင္းက်န္းသူဗိုလ္မွဴးလိြဳင္ခြၽတ္သြားခဲ့သည့္တိုင္ေအာင္ သူ႔အဖုိ႔ၾကည့္စရာ ဖတ္စရာလည္း မရွိပါေခ်။ သူသည္ အိပ္ေန ခ်ိန္မွလြဲလုိ႔ သူတုိ႔မရွိပဲလည္း အျမဲ သတိရမေနႏိုင္ေခ်။ သူသည္ မျပည့္မစံု ေနသားမက်ေသာစိတ္ေတြ ခံစားေနရသည္။ ဗိုလ္မွဴးသည္ ဘာ ကိုေမွ်ာ္လင့္ၿပီး အႏိုင္ရယူခ်င္တာလဲဆိုတာကို သူတိတိက်က်မသိေခ်။ သူတုိ႔သည္ သူ႔ကိုစတင္ၿပီး စိတ္ဓာတ္ေရးရာ အေႏွာက္အယွက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ေပးဖုိ႔ စတင္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ကို စဝ္ကေမွ်ာ္လင့္ၿပီးသားျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ သူက သူတုိ႔သေဘာအတိုင္း ဘယ္ ေတာ့မွ မလိုက္ေလ်ာခဲ့ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ သူ႔တြင္ မရပ္မနား စဥ္းစားဖုိ႔အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိသည္။ သူ႔အတြက္ ညေနစာလာပို႔မေပးပါ။ ဒါသည္ ပထမဆံုးအႀကိမ္စတင္ၿပီး အက်ဥ္းသားကို အစာျဖတ္လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။

သုိ႔ရာတြင္ စဝ္ မဆာေခ်။ ပထမေန႔အက်ဥ္းက်စဥ္က အစာကို မစားပဲေနခဲ့ၿပီးေနာက္ သူသည္ အစာႏွစ္ႀကိမ္စားတိုင္း လည္ေခ်ာင္းထဲသုိ႔ ထမင္းအလုတ္ နည္းနည္းေလးတိုင္းကို ဇြတ္မ်ိဳခ်ေနခဲ့ရသည္။ ထိုသုိ႔ ေန႔စဥ္ျဖစ္ေနေလသည္။ သူသည္ အခုတိုင္႐ုပ္အားျဖင့္ သန္သန္မာမ ာရွိေနဆဲဟုထင္ေနေသာ္လည္း ကိုယ္အေလးခ်ိန္ အေတာ္မ်ားမ်ားက်သြားခဲ့ရေလသည္။ ျဖစ္ႏိုင္တာက ေရဓာတ္ခမ္းသြားေသာ ေၾကာင့္ျဖစ္ မည္ဟု သူထင္သည္။ စဝ္သည္ မႀကိဳခ်က္ေသာေရကို ေရွာင္သည္။ စစ္မထားေသာေရကိုသူ႔အတြက္ ေျမခယားျဖင့္လာခ်ေပးသည္။ ေရ ေႏြးခယားေသးေသးေလးကို တရက္တခါလာေပးေသာ္လည္း သိပ္မၾကာလွပါေခ်။

ေနာက္ထပ္ဘယ္ေလာက္ၾကာလွ်င္ ဗိုလ္မွဴးလိြဳင္ျပန္လာၿပီး ထိပ္တိုက္ရင္ဆိုင္ရလိမ့္ဦးမလဲ။ သူတုိ႔၏အုပ္စုေခါင္းေဆာင္ႀကီးသည္ စဝ္က ဘယ္ေတာ့မွ သူတုိ႔ႏွင့္အတူ ပူးေပါင္း မေဆာင္ရြက္မွာကိုသိေနသည့္အတြက္ ဘာေတြထပ္ျဖစ္လာလိမ့္ဦးမလဲ သူေတြးေလသည္။ သူသည္ သူတုိ႔ႏွင့္ေဆြးေႏြးအေျဖရွာၿပီး သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ကိုမေျပာင္းလဲႏိုင္ပဲ ေရြးခ်ယ္စရာလမ္းမရွိခဲ့လွ်င္ သူ၏မိန္းမႏွင့္ ကေလးေတြအတြက္ ဘယ္ လိုအကာအကြယ္ရမလဲဟု ေတြးပူစိတ္ကျပင္းျပေသာဆႏၵ ျဖစ္ေနေလသည္။ သူ႔ရန္သူေတြက သူ႔ကို သူတုိ႔၏ဓါးစားခံအျဖစ္ တကယ္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္သည္မဟုတ္ေခ်။

သူတုိ႔ အဖြဲ႕ထဲတြင္ ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိသူ၊ တိုင္းယိုင္ေတြ၏ကုိယ္စားျပဳသူအေနျဖင့္သာ ထည့္ထားခ်င္ပံုရွိေလသည္။ ေသာင္းက်န္းသူေခါင္း ေဆာင္ႀကီးသည္ စဝ္အေပၚ သိပ္ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ပရမ္းပတာေတာ့ ယံုၾကည္ထားမည္မဟုတ္တာေသခ်ာသည္။ စဝ္သည္ အျမဲ သစၥာေဖာက္ဖုိ႔ၾကံ ေနသူဟု ထင္ေနပံုရသည္။ ေနာက္ဆက္ ဘာေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ အေၾကာင္းမဟုတ္ေသာ္လည္း သူ၏ယံုၾကည္ခ်က္ကိုေတာ့ အစေတးမခံႏိုင္ေခ်။ စဝ္က ဗုဒၶ၏အဆံုးအမကို လံုးဝေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံယံုၾကည္ထားသူျဖစ္ေလသည္။ လူတေယာက္စီ၏ဘဝသည္ သူျပဳခဲ့ဖူးေသာ ကံေပၚ တြင္မူတည္ၿပီး ျဖစ္လာရသည္။ သူ႔မိန္းမႏွင့္ကေလးေတြ၏ အနာဂါတ္ကံၾကမၼာသည္လည္း သူတုိ႔ျပဳခဲ့ဖူးေသာ အတိတ္ကံအက်ိဳးအတိုင္း ျပဌာန္းၿပီးသားျဖစ္သည္။ သူက ဆံုးျဖတ္ေပးလုိ႔မရေခ်။ သူက သူ႔ယံုၾကည္ခ်က္ကို ဆန္႔က်င္လုပ္သည့္တိုင္ သူသည္ သူတုိ႔ကံၾကမၼာကို အကူအညီမေပးႏိုင္ေခ်။ သူ၏မေကာင္းမႈကံေတြသာ သူ႔အေပၚစုပံုလာႏိုင္ေလသည္။

ေအးစိမ့္ၿပီး လကြယ္ညသည္ သူ႔တဲေလးေပၚစိုးမိုးက်ေရာက္ေနခ်ိန္တြင္ သူတေရးႏိုးလာသည္။ သူသည္ ေန႔ခင္းကအပူေၾကာင့္ ခံႏိုင္ရည္မရွိ ေတာ့ပဲ ႏြမ္းနယ္အားကုန္ခမ္းလာသည္။ သူ႔တဲေလးကို သံျဖဴသြပ္ျပား အပိုင္းအစမ်ားျဖင့္မိုးထားၿပီး ေလဝင္ေလထြက္လည္း မရွိေခ်။ သူက ညေတြကို ပိုသေဘာက်သည္။ ညတြင္ သူတေယာက္တည္း ေတြးခ်င္ရာေတြးလုိ႔ရသည္။ သူခ်စ္တဲ့သူေတြႏွင့္ စိတ္စြမ္းအားေကာင္း ေကာင္းျဖင့္ ဆက္သြယ္လုိ႔ရသည္။ ဝါးတဲေလးထဲကေန သူဆက္သြယ္ခ်င္ေသာကမၻာသုိ႔ ဆက္သြယ္လုိ႔ရေလသည္။

မ်ားစြာေသာဖိနပ္သံမ်ား ခ်ည္းကပ္လာသံႏွင့္ စူးရွလင္းေတာက္ေသာ မီးအေရာင္တုိ႔ေၾကာင့္ စဝ္အိပ္ရာမွ႐ုတ္တရက္ႏိုးလာသည္။ ေသာင္း က်န္းသူ ဗိုလ္မွဴးလိြဳင္သည္ အေမွာင္ထုကိုအကာအကြယ္ယူၿပီး ျပန္လာဖုိ႔ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ေသာင္းက်န္းသူေခါင္းေဆာင္ႀကီး၏ လက္႐ုံး မ်ားသည္ တဲေလးအတြင္း အျပည့္ဝင္ေရာက္လာၾကသည္။ ေသာင္းက်န္းသူဗိုလ္ႏွင့္ သူ၏လက္နက္အျပည့္ကိုင္ေဆာင္လာၾကေသာ စစ္ သားေလးေယာက္က စဝ္ကို ေအာ္တိုမတ္တစ္ေသနတ္မ်ားျဖင့္ ဝိုင္းခ်ိန္ထားလိုက္ၾကသည္။ သည္တၾကိမ္မွာေတာ့ ဗိုလ္မွဴးက သူ႔လူေတြကို ဆက္ေနခိုင္းသည္။ စဝ္ကို တဲနံရံဆီကို စစ္သားႏွစ္ေယာက္က ဆြဲဖိကပ္ထားလိုက္ၿပီး မီးအားေကာင္းေကာင္း လက္ႏွိပ္ဓာတ္မီးျဖင့္ စဝ္၏ မ်က္ႏွာတည့္တည့္ကို ထိုးထားလိုက္သည္။ မီးအားျပင္းျပင္းေၾကာင့္ မ်က္လံုးမွာျပာၿပီး မျမင္ရေတာ့။ စဝ္ သူ႔မ်က္လံုးကိုပိတ္လိုက္သည္။ ေရွ႕ဘက္တိုးၿပီး ကိုယ္ကိုတအားဖိကပ္ထားေသာနံရံမွ ျပန္ထိန္းလိုက္သည္။

“ဆိုစမ္းပါဦး ခင္ဗ်ားရဲ႕ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကဘယ္လိုလဲ” ေသာင္းက်န္းသူဗိုလ္မွဴးလိြဳင္က တိုျပတ္ျပတ္ေမးလိုက္သည္။
“ကြၽန္ေတာ့္စိတ္ကို မေျပာင္းႏိုင္ဘူး။ ခင္ဗ်ားတုိ႔အသံုးခ်တာကို မခံႏိုင္ဘူး”

“ဘယ္ေလာက္မ်ားကံဆိုးလိုက္လဲ။ ခင္ဗ်ားကံၾကမၼာကို မစိုးရိမ္ဖူးလား။ ၿပီးေတာ့ ခင္ဗ်ားမိန္းမနဲ႔ကေလးေတြအတြက္ေရာ”

ဗိုလ္မွဴးသည္ စဝ္မ်က္ႏွာနား ပိုမိုတိုးကပ္လိုက္သည္။ စဝ္က ရန္သူ၏ပူေလာင္ေသာ အသက္႐ႈထုတ္လႈပ္ရွားေနမႈကိုေရွာင္ရန္ ေခါင္းကို တ ဘက္သုိ႔လွည့္လိုက္သည္။ စဝ္ဘာမွ မတုန္႕ျပန္ပဲေနသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဗိုလ္မွဴးလိြဳင္ကို အျပင္းအထန္ေဒါဟုန္ထေစေလသည္။

“ငါေျပာေနတယ္ စကားျပန္ေျပာစမ္း။ မင္းၾကားလား” သူေအာ္သည္။

စဝ္ကၿငိမ္တိတ္ေနစဥ္ ဗိုလ္မွဴးသည္ သူ႔ေဘးကတပ္ၾကပ္ကို တိုးတိုးကပ္ေျပာလိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ သူသည္ လွည့္ၿပီး သုတ္သုတ္ထြက္ သြားသည္။

ဗိုလ္မွဴး၏ေနာက္လူတေယာက္ကဆြဲလိုက္ေသာအခါ စဝ္မွာ တြန္းလွန္ဖုိ႔အားမရွိေတာ့ေခ်။ သူတုိ႔သည္ စဝ္ကို လွ်ပ္စစ္လုိလွစ္ကနဲဆြဲၿပီး နံရံမွ အေဝးသုိ႔တြန္းလိုက္သည္။ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေက်ာဘက္မွာလက္ထိပ္ခတ္လိုက္သည္။

“ခင္ဗ်ားကို ဗိုလ္မွဴး႐ုံးခန္းထဲေခၚခဲ့ဖုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကိုအမိန္႔ေပးထားတယ္” တပ္ၾကပ္က စဝ္ကို အျပင္ထုတ္လာေသာအခါ ေသခ်ာရေအာင္ အျခား လက္နက္ကိုင္စစ္သားေတြက စဝ္နားမွာ ပူးကပ္ထားၾကသည္။

စဝ္သည္ သတိေကာင္းေကာင္းရွိေနတာေတာင္မွ သူတုိ႔ကို ခုခံဖုိ႔အခြင့္ မျမင္ေခ်။ သူအဆိုးဆံုးကို ေမွ်ာ္လင့္ထားလိုက္သည္။ သူတုိ႔သည္ ညအေမွာင္ထဲတြင္ ဘာလုိ႔သူကို လက္ေနာက္ျပန္ လက္ထိပ္ခတ္ေခၚထုတ္လာၾကတာလဲ။ သူအသက္ကို ျပင္းျပင္း႐ွဴထုတ္လိုက္သည္။ ည မိုက္ေလေအးသည္ တင္းၾကပ္ေနေသာသူ႔ရင္ကို တိုးတိုက္သြားသျဖင့္ သူစိတ္ေအးခ်မ္းသြားၿပီး ေက်းဇူးတင္ရေလသည္။ သစ္သားအေဆာက္ အဦးႀကီးဆီေရာက္သည္ထိသူသည္ သူတုိ႔ေရွ႕တြင္ ေျခတဖက္တည္းျဖင့္လိုက္လာရၿပီး မေကာင္းမႈကို အေမွာင္ညတြင္လုပ္ခ်င္ပံုရေလသည္။ သူတုိ႔ အေဆာက္ဦးရွည္ႀကီး၏အျပင္ကိုေရာက္ေသာအခါ စဝ္ အလင္းေရာင္ကိုျမင္ၿပီး အသံေတြၾကားရေလသည္။

“သယ္ခဲ့စမ္း ျမန္ျမန္”

စစ္သားေတြက စဝ္ကို ဗိုလ္မွဴးလိြဳင္၏႐ုံးခန္းအတြင္းသုိ႔ တြန္းပုိ႔လိုက္ၾကသည္။ သူသည္ႀကီးမားေသာ ကြၽန္းစားပြဲ၏ေနာက္တြင္ ထိုင္ေစာင့္ေန သည္။

“ထံုးစံအတိုင္းလုပ္ရတာ စိတ္မေကာင္းပါဖူး။ ခင္ဗ်ား သိပါတယ္” ဗိုလ္မွဴးလိြဳင္ကအခ်က္ျပလိုက္ေသာအခါ တပ္ၾကပ္သည္ စဝ္လက္ထိပ္ကို ျဖဳတ္ေပးလိုက္သည္။

“ေက်းဇူးျပဳၿပီးထိုင္ပါဦး ခြန္မိန္းႀကီး။ ကြၽန္ေတာ္ ေမးစရာေမးခြန္းေတြအမ်ားႀကီးရွိပါတယ္”

စဝ္ သက္သာသလိုလိုရွိေသာ္လည္း ေမာပန္းေနေသးသည္။ သူေျပာတာကို လက္ခံေပးေနသည္။ သူသည္ ဗိုလ္မွဴးေရွ႕မွာျဖတ္ၿပီးထိုင္ခံု ေပၚ ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ သူ႔လက္ေကာက္ဝတ္ကို စပြတ္ေနသည္။

“ခင္ဗ်ားဟာ တိုင္းယိုင္ခြန္မိန္းအဖြဲ႕အစည္းရဲ႕အတြင္းေရးမွဴး ဟုတ္သလား”
“ဟုတ္တယ္။ အခုထိ ကြၽန္ေတာ္ပဲ”

“ခင္ဗ်ားဟာ တျခားႏိုင္ငံျခားအင္အားေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးဖူးသလား”
“မေဆြးေႏြးဖူးပါဖူး”

“ဒါေပမဲ့ ခင္ဗ်ားဟာ ျမန္မာျပည္ေထာင္စုကေန မိန္းတိုင္းနယ္ခြဲထြက္ေရးကို သေဘာက်တယ္မဟုတ္လား။ မဟုတ္ဖူးလား“
“ကြၽန္ေတာ္တေယာက္တည္းအေနနဲ႔ဆို မဟုတ္ဖူး။ ဒါေပမဲh ခြဲထြက္ခြင့္ကို ဖြဲ႕စည္းပံုထဲမွာအာမခံထားတာပဲ”

“အလကားေကာင္” ဗိုလ္မွဴး မ်က္ႏွာနီရဲလာသည္။
“လူေတြက ဒါအတြက္ တိုက္ၾကခိုက္ၾကမယ္။ ဒါကို ခင္ဗ်ားႀကိဳက္လား မႀကိဳက္ဖူးလား”

“မဟုတ္ဖူး သူတုိ႔ ဒီလိုမလုပ္ဖူး။ ခင္ဗ်ားလို ဒုကၡေပးမဲ့ျပႆနာေကာင္ကို ျဖဳတ္ထုတ္ပစ္ရမယ္” သူ႔ထိုင္ခံုမွ ေရွ႕ကုန္းလိုက္သည္။ ဗိုလ္မွဴးက စဝ္ကို ေဒါသမီးဟုန္းဟုန္းေတာက္ေသာအၾကည့္ျဖင့္ ၾကည့္လိုက္သည္။

“ဗိုလ္မွဴး ကြၽန္ေတာ့္ကိုမေၾကာက္ပါနဲ႔။ ကြၽန္ေတာ္ လိပ္ျပာသန္႔တယ္ စိတ္ရွင္းတယ္။ ဒါကြၽန္ေတာ့္အေၾကာင္းရင္းပဲ”
“မွားတယ္။ ခင္ဗ်ားဟာ တိုင္းယိုင္ေတြေတာ္လွန္တာကို အျပစ္ေျပာေနတယ္။ ျပည္ေထာင္စုႀကီးကို ၿခိမ္းေျခာက္ေနတယ္”

စဝ္ စိတ္ဆိုးလာေတာ့သည္။ “ခင္ဗ်ားေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့။ ဘာလုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္လူေတြမေက်နပ္ၾကလဲ။ အဲဒါ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေၾကာင့္ေပါ့ ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔အလိမ္ေတြေၾကာင့္ပဲ”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ သစၥာေဖာက္မႈကို အခုပဲ သက္ေသျပလိုက္ၿပီပဲ ။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္ ခင္ဗ်ားကို ေနာက္ဆံုးအခြင့္အေရးေပးမယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ဘက္မွာပူးေပါင္းပါ။ အစိုးရကိုတိုက္ဖုိ႔ကူညီပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔နဲ႔အတူလုပ္ရင္ ႀကီးပြားမယ္”

“ေသတာကမွျမတ္ေသးတယ္” စဝ္က အာခံစြာျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္သည္။

ဗိုလ္မွဴး ထခုန္လိုက္သည္။ စားပြဲေရွ႕ျဖတ္ကုန္းလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ေလသံတိုးတိုးျဖင့္ “ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားကံၾကမၼာကို ဆံုးျဖတ္လိုက္တာပဲ ” ၿပီးေနာက္ သူသည္ သူ႔တပ္ၾကပ္ဘက္သုိ႔လွည့္လိုက္ၿပီး “ဒီအက်ဥ္းသားကို ေနရာအသစ္ပုိ႔လိုက္စမ္း။ ၿပီးေတာ့ အပိုဆုေလးေပးလိုက္ပါ ဦး”

စဝ္ကိုဆြဲထုတ္မသြားမီတြင္ လက္ထိပ္လည္းခပ္၊ ေျခခ်င္းလည္း ခပ္လိုက္ၾကေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ သံျပားျဖင့္ေဆာက္လုပ္ထားသည့္ က်ဥ္း ေျမာင္းေသာ တိုက္ထဲထည့္လိုက္သည္။ ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနေသာ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ လူ႕မစင္မ်ားျဖင့္ စိုရြဲနစ္ေနေတာ့သည္။ မည္သည့္နည္း ႏွင့္မွ် ေလေကာင္းေလသန္႔မရႏိုင္ေခ်။ စဝ္သည္ ခ်က္ျခင္းပင္ ေဝါ့ကနဲ တအား ထိုးပ်ဳိ႕တက္လာသည္။ သည္လို နံေစာ္ပုပ္ေဟာင္ စိုစိညစ္ပတ္ ေပေရေနေသာအေျခအေနကို သူဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ သည္းခံ၍ေနႏိုင္ပါမည္လဲဟု ေတြးေနမိေလသည္။ သူသံသယ ျဖစ္လာသည္။ သူ႔အေျခအေနဆိုးသည္ ညံ့ဖ်င္းသည္ထက္ ညံ့ဖ်င္းလာၿပီး ဒါဟာ သူ႔ကံၾကမၼာပဲဟု တံဆိပ္ႏွိပ္ထားၿပီး ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts