ရာဇာ
စက္တင္ဘာ ၂၊ ၂၀၁၂
ထားပါအံုးဗ်ာ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြအေႀကာင္း ေျပာခ်င္ေသးတာ။ ဒီမဂၢင္ေက်ာင္းက ကုိယ္ေတာ္္ေတြကေတာ့ ေထာင္ထြက္ေတြဆိုေတာ့ ဘာကိစၥျဖစ္ျဖစ္ ေပၚတင္ခ်လို႕ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ေနာက္တစ္ေက်ာင္းရွိေသးတယ္။ အဲ့ဒါကေ၀ဘာဂီေဆးရံုေရွ႕က ေရလည္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း။ အဲ့့ဒီေက်ာင္းနဲ႕ပတ္သက္ရတာက ေအာင္လံဖက္က လူနာတစ္ေယာက္ဆံုးေကာ၊ အဲ့ဒါနဲ႕ ေရစက္ခ်မယ္၊ သပိတ္သြတ္မယ္ဆိုေတာ့ အဲ့ဒီေက်ာင္းကကိုယ္ေတာ္ေတြပင့္တယ္။ ဒ္ီေတာ့မွဒီေက်ာင္းက ဦးဇင္းတစ္ပါးကသူတို႕နဲ႕ အမ်ိဳးေတာ္တယ္ဆိုတာ သိတယ္။ သူတုိ႕ကလည္းကူညီခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းက တဲေက်ာင္းေလးေတြ။ ျဖစ္သလိုေနနိုင္ရင္ေနပါတဲ့။
ဒီမွာတင္ ေရနံေခ်ာင္းက အဖြဲ႕ခ်ဳပ္လူငယ္တစ္ေယာက္ ေ၀ဘာဂီတက္ရတယ္။ လူနာေစာင့္ကေတာ့က်ေနာ္ေပါ့။ ကိုေ၀လြင္လည္းပါတယ္။ ရံဖန္ရံခါကိုသန္းထုိက္ေအာင္လည္း လာေစာင့္တယ္။ က်ေနာ္တို႕က ညဖက္ေဆးရံုေစာင့္ေပး၊ ေန႕ခင္းထမင္းစား၊ ေရခ်ိဳးကေတာ့ ဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သြားစား သြားခ်ိဳးေပါ့။ ဒီေတာ့ဆရာေတာ္နဲ႕ ရင္းႏွီးလာတယ္။ ဟိုေျပာ ဒီေျပာ ဟိုတုိင္ပင္ ဒီတိုင္ပင္ လုပ္ရတယ္။ လူနာတစ္ခ်ိဳ႕ကိုလည္း အဲ့ဒီမွာ ထားလို႕ရစ ျပဳလာျပီ။ က်ေနာ္က မနက္ပိုင္းဆို အဲ့ဒီမွာထမင္းစားသြားတယ္။ ေရခ်ိဳးတယ၊္ ညေနပိုင္းဆိုိရင္ သစၥာပန္းလမ္းထဲက သဇင္နီဆိုတဲ့ စားေသာက္ဆိုင္ ထမင္းသြားစားတယ္။ ဒီလမ္းကနာမည္နဲ႕လိုက္တယ္။ သစၥာဆိုတာ ျမဲျမံျခင္းတရား၊ မေဖာက္မျပန္ေသာ တရား၊ မလြဲမေသြတရား လို႕ အဓိပၺါယ္ေပါက္တယ္ မွတ္တယ္။ ဒီလမ္းနာမည္နဲ႕လုိက္ဆုိ လူေသေတြ သျဂိဳၤၤဟ္ရင္ အဲ့ဒီလမ္းက သြားရတယ္ေလ။
ေဆးရံုေစာင့္ရင္းနဲ႕ ရီစရာတစ္ခုႀကံဳေသးတယ္။ က်ေနာ္ညေစာင့္ဆိုေတာ့ ေကာ္ရစ္ဒါဖက္မွာ ထြက္ေစာင့္တယ္။ ပက္လက္ကုလားထုိင္ေလးနဲ႕။ ညေပါင္းမ်ားလာေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္လွသဗ်ာ။ တစ္ညသားအိပ္ေနေတာ့ ၀ုန္းဆိုတဲ့အသံႀကားတယ္။ က်ေနာ္လည္းအိပ္မႈံစံုမႊားနဲ႕ထစူးစမ္းရတယ္။ အခန္းထဲမွာ လူနာေတြမရွိေတာ့ဘူး။ ေအာက္ကျမက္ခင္းျပင္ေပၚမွာ အကုန္နီးပါးေရာက္ေနတယ္။ အျဖစ္ပ်က္ကဒီလိုဗ်။ ေအာက္စီဂ်င္ဘူး ေပါက္တာ။ လူနာေတြ ၀ုန္းဆိုအသံလည္းႀကားေကာ … ဆင္းေျပးလိုက္ႀကတာ။ ေအာက္ေရာက္ေနတဲ့လူနာေတြအေတာ္မ်ားမ်ားကအိပ္ရာထဲမွာပက္လက္ကေလးနဲ႕လမ္းေလွ်ာက္ရင္ေတာင္အတြဲနဲ႕ေလွ်ာက္ရတာ။ခုေတာ့ေႀကာက္လန္႕တႀကားေသမလိုေဘးျဖစ္ေတာ့ကိုယ့္ဖာသာထေျပးလိုက္ႀကတာ။ ျပန္တက္ … ဆိုေတာ့ မတက္နုိင္ေတာ့ဘူး။ က်ေနာ္လည္း တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ တြဲတင္ရတယ္။ က်ေနာ္စဥ္းစားတယ္။ တကယ္လို႕မ်ားေသစရာရွိ က်ေနာ္ေသသြားမယ္။ လူနာေတြကေတာ့ ေဘးလြတ္သြားနိုင္တယ္။ ရီစရာဆိုေပမယ့္ ေတြးစရာေလးေတြလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ေသျခင္းဟာ အနီးေလးမွာပဲ ရွိတယ္။ ေရာဂါရွိတာမရွိတာ တစ္ပိုင္းေပါ့။
က်ေနာ္ေဆးရံုေစာင့္ေနရင္း တစ္ခုျမင္လာတယ္။ လူနာေတြ လူနာေစာင့္မရွိရင္ အေတာ္ဒုကၡေရာက္တယ္။ က်ေနာ္တို႕လူနာအိမ္မွာ အလကားေန အားေနတဲ့ လူနာေတြကို ေဆးရံုေစာင့္ထားပါလား … တဲ့။ တခ်ိဳ႕လူနာေတြကုိ မိသားစုက ပစ္ထားတာ။ တစ္ခ်ိဳ႕လူနာေတြက်ေတာ့ မိသားစုက ဂရိတ္ေတြ။ ရွက္လို႕မလာႀကတာ ေငြေပးရံုေပးဆိုေပးနိုင္တယ္။ ဒီေတာ့မျဖဴကို တိုင္ပင္တယ္။ အမဘယ္လိုလုပ္ႀကမလဲ … ေပါ့။ ဘုန္းႀကီးကလည္း အားသန္တယ္။ ဘုန္းႀကီးက ေနစရာေပးမယ္။ ထမင္းေကြ်းထားမယ္။ လူနာအသံုးစရိတ္အတြက္ ဒကာမႀကီးက က်ခံတဲ့။ ငါးရာတစ္ေထာင္ေတာ့ ေပးျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလူူနာေတြကံေကာင္းသြားတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ဖီးနစ္အဖြဲ႕က ဒီလူနာေတြကုိ လခေပးမယ္။ သူတုိ႕အဖြဲ႕ထဲ၀င္ပါ … ဆိုေတာ့ မျဖဴက အေက်လည္ေဆြးေႏြးႀကည့္တယ္။ အဆင္ေျပတယ္ဆုိေတာ့လုပ္ႀကေပါ့။ အခုထက္ထိ အဲ့ဒီလူနာေတြ က်ေနာ္တုိ႕နဲ႕ အဆက္ရွိတယ္။ သူတို႕ေတြ အိမ္ေတြတစ္ေယာက္တစ္လံုး ငွားေနႀကတယ္။ ဟမ္းဖုန္းေတြ ဘာေတြနဲ႕ျဖစ္ေနျပီခု။ အလုပ္လည္းရ ဟမ္းဖုန္းလည္းရ ေယာက္က်ား မိန္းမလည္းကိုယ္စီရနဲ႕။
စိတ္ညစ္စရာရွိတယ္ ဆိုိေပမယ့္ သူတို႕ေရာက္လာစက စားစရာကုိမရွိရာကေန၊ ကိုယ့္လူနာေတြ ခုလိုျမင္ေတြ႕ႀကားသိေနရတာ ၀မ္းသာတယ္။ ေနာက္လည္း ဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကို အာဏာပိုင္ေတြေတာက္ေလွ်ာက္ဖိအားေပးေတာ့တာပဲ။ ဒီတင္ဘုန္းႀကီးလည္း မတတ္သာေတာ့ဘူး။ လူနာေတြ ႏွင္ေပးရေတာ့တာပါပဲ။ အယင္က တဲေက်ာင္းေလးကေန မျဖဴဆက္ေပးလို႕ အလႈ႕ရွင္ေတြရတယ္။ သံုးထပ္ေက်ာင္းေဆာင္ေတြဘာေတြျဖစ္လုိ႕အခုဆို။
ထားဗ်ာ။ ကိုမင္းကိုနိုင္တို႕နဲ႕ ရင္းႏွီးလာေကာဗ်ာ။ ကိုယ္အက်ဥ္းႀကပ္ထဲမွာ ကိုယ့္ကို အားေပးထားတဲ့လူေတြဆိုေတာ့ အေတာ္ေလးလည္း ခင္တြယ္တာေပါ့ေလ။
သူတို႕အဖြဲ႕ထဲက ကိုေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ (အခုအဂၤလန္)က လူမႈေရး၀ါသနာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ ေဆးရံုေဆးခန္းလိုက္တာပဲ။ အဲ့ဒါကေနသူတို႕နဲ႕ ဆက္လာမိတယ္။ မီဒီယာနဲ႕ ဆက္လာမိတယ္။ ေျပာစရာရွိေျပာႀကတယ္။ မျဖဴလည္း အေတာ္ေလး နာမည္ထြက္လာေနျပီ။
သူ႕အိမ္အေႀကာင္း ေျပာႀကအံုးစို႕ရဲ႕။ ေတာင္ဒဂံုႏွစ္ဆယ္အိမ္က ထပ္မငွားေတာ့ဘူး။ လူနာေတြေနစရာပူရျပန္ျပီ။ ေတာင္တြင္းႀကီးက လူနာအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ေရာက္လာျပန္ေရာ။ သူ႕အေျခေနက ေအအာဗြီေသာက္ရေတာ့မယ့္ အေျခေနျဖစ္ေနျပီ။ ေရလည္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာေတာ့ တည္းလို႕ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ဒီဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက သူတို႕ သဇင္ဧရိယာထဲ မပါဘူး။ အဲ့ဒါနဲ႕သာေကတဖက္ သက္သက္သာသာ အိမ္ကေလး လိုက္ငွားတယ္။ အဆင္မေျပဘူး။ သူေသရေတာ့မယ္ … ငိုႀကီးခ်က္မေပါ့။
ဒီမွာတင္ … အခုနာမည္ႀကီးေနတဲ့ ဆယ့္ရွစ္အိမ္လို႕ ေခၚတဲ့မျဖဴျဖဴသင္းတို႕အေဖပိုင္တဲ့ အိမ္ကေလးတစ္လံုးရွိတယ္။ သူတို႕က အလကားေနအလကားဆိုျပီး အိမ္ငွားထားတာ။ တိုက္ဆိုင္တယ္။ အဲ့ဒီေတာင္တြင္းသူမ ကံေကာင္းတယ္။ မျဖဴတို႕မိသားစုက “ကဲ … နင္တို႕လည္း အိမ္ငွားတာ ဒီေလာက္ဒုကၡမ်ားလွတာ၊ အဲဒီအိမ္ သံုးလတန္သည္ ေျခာက္လတန္သည္ ေနေပ့ါ …” တဲ့။ ဒီအမ်ိဳးသမီးက အဲ့ဒီအိမ္မွာ ပထမဆံုးေနတာ။ သူ႕နာမည္ေတာ့ မေျပာေတာ့ဘူး။ သူ႕ညီမေလးနာမည္က မျမိဳ႕။ က်ေနာ္ကမမ်ိဳးထင္လို႕ ေမးႀကည့္တာမဟုတ္ဘူး။ ျမိဳ႕လာရင္းျမိဳ႕ေပၚေမြးလို႕ မျမိဳ႕။ ဒီလိုဆိုလည္း ဟုတ္သားလား။
တစ္ေန႕က်ေနာ္တို႕ရံုးမွာထုိင္ေနတုန္း မျဖဴဟမ္းဖုန္း ၀င္လာတယ္။ မျမိဳ႕ဆီကဖုန္း၊ “လုပ္ပါအံုး၊ သူ႕အမရူးသြား …” လို႕ဆိုေတာ့။ မျဖဴရယ္ က်ေနာ္ရယ္ ကိုသန္းထုိက္ေအာင္၊ ကိုေအးနိုင္တို႕ ေျပးႀကေရာ။ ကုိသန္းထုိက္ေအာင္၊ ကိုေအးနိုင္က ဗလေတာင့္လို႕ ထိန္းခ်ဳပ္စရာရွိ ခ်ဳပ္ရေအာင္လုိ႕ ေခၚတာ။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ဒီလူနာအမ်ိဳးသမီးက ကိုယ္လံုးတီးႀကီး။ မျမိဳ႕က အိမ္ပတ္ေျပးေနတယ္။ သူကေနာက္ကလိုက္ျပီးေတာ့ က်ည္ေပြ႕နဲ႕ လိုက္ထုေနတာ။ မထိဘူး။ မျဖဴကိုက်ေတာ့ မွတ္မိတယ္။ က်န္တဲ့လူကို မသိဘူး။ ေျပာလို႕လည္း လက္မခံဘူး။ လက္မခံသလိုလက္သန္လည္း ေျပာင္တယ္။ ကိုေအးနိုင္ကို ေရသန္႕ဘူးနဲ႕ ထုတာ ဟိုလူ အေတာ္နာသြားတယ္။ က်ေနာ္တို႕သံုးေယာက္ကေတာ့ ဘယ္လုိေခ်ာ့ေခ်ာ့မရ၊ ေခ်ာက္ေခ်ာက္မရ ဆိုေတာ့ … စိတ္တိုေနျပီ။ “ႀကိဳးတုပ္ခဲ့ဗ်ာ၊ မျဖဴဘာမွလုပ္မေနနဲ႕ ” … ဆုိုေတာ့ မျဖဴက “မဟုတ္ပါဘူး၊ သူက ေတာက္ေလ်ာက္ စိတ္ဖိစီးေနတာေကာ၊ ေဆးအရွိန္ေကာ၊ အစာမ၀င္တာေကာဆိုေတာ့ သူ႕ခမ်ာ ေႀကာင္ေနရွာတာပါ …” ဆိုျပီး ေခ်ာ့ေမာ့ အသီးေတြ ေကြ်းေနတာ။
က်ေနာ္တို႕သံုးေယာက္လည္း ဓားတို႕သနပ္ခါးတံုးတို႕ လူအႏၱရာယ္ ျပဳနုိင္မယ့္ဟာေတြဖြက္ျပီး မျဖဴျပန္ရေအာင္ဆိုေတာ့ … မျမိဳ႕မ်က္ႏွာက ဆီးရြက္ေလာက္ပဲရွိေတာ့တယ္။ က်မေနခဲ့ပါ့မယ္။ ျပန္ႀကေတာ့ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ သံုးေယာက္ ျပန္လာတယ္။ ေနာက္ေန႕ကိစၥတစ္ခုရွိေတာ့ က်ေနာ္မျဖဴတို႕အိမ္ သြားတယ္။ သြားေတာ့ “ညက ျပန္မလာဘူး၊ ဆယ့္ရွစ္မွာ အိပ္တယ္ … ” တဲ့။ ဟာ…ျပသနာပဲ။ ဟိုအမ်ိဳးသမီးက ေဂါက္ေနတာ၊ သူ႕တစ္ခုခုလုပ္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ မျဖဴစိတ္ထားကုိ က်ေနာ္ေလးစားသြားတယ္။ သူမို႕လို႕ေပါ့၊ ေတာ္ရံုတန္ရံုမိန္းမဆို ဘယ္ေနမလဲ … ဗ်။ အရူးမ ဖက္အိပ္ရတာ တယ္မလြယ္ဘူး ထင္တာပဲေလ။
က်ေနာ္တို႕လိုက္သြားေတာ့ ဟိုမိန္းမ ညက ဘာမွမျဖစ္သလိုပဲ ။ လာထုိင္ႀက အကိုတို႕၊ ပဲႀကမ္းသုပ္လိုက္ရမလား … ဘာလား … ေပါ့။ ေကာင္းသြားရင္ အိုေက၊ သြားႀကမယ္ဆိုေတာ့ သူက လိုက္ေတာင္ပို႕ရွာပါတယ္။ အဲ့ဒီကစျပီး ဟုိလိုလိုဒီလိုလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕အဲ့ဒီက မဆင္းေတာ့ပဲ ကုတ္ကပ္ေနေတာ့တာပဲ။ လူနာေတြလည္း တစ္ေယာက္ျပီးတစ္ေယာက္ အဲ့ဒီေပၚတင္ေတာ့တာပဲ။
ေဆးရံုေဆးခန္း၊ ေသြးစစ္ဌာနဆိုတာေတြ ပတ္ျခာလည္ေနရင္း ကမာရြတ္ကအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၀င္တစ္ေယာက္ ဒီေရာဂါျဖစ္ျပန္ေရာ။ သဇင္ျပေပးတယ္ဗ်ာ။ အလားဂ်စ္ေတြခနခနျဖစ္တယ္ … ဒီလူက။ ေနာက္ဆံုးရက္ေတြ ေဆးရံုတင္လိုက္ရတယ္။ က်ေနာ္လည္း မျဖဴေနာက္က ဖတ္သီဖတ္သီဆိုသလို ေန႕တိုင္း ေဆးရံုေရာက္ရျပန္တယ္။
ဒီမွာထူးျခားခ်က္တစ္ခု ျမင္လာတယ္၊ ႀကားလာရတယ္။ ဟိုလူကလည္းလူပ်ိဳႀကီးပဲ၊ မျဖဴကလည္း အပ်ိဳႀကီးပဲ။ မျဖဴဒီလူ႕ကို ေသခ်ာျပဳစုေပးတယ္။ ကမာရြတ္ဥကၠဌ ဦးတင္၀င္းကေတာင္ တားယူရတယ္။ နင္ဟိုေကာင့္ကုိ ကိုင္လိုက္၊ ႏွာေခါင္းပြတ္လိုက္ လုပ္ေနတာ … မယားဘူးလား၊ ေရာဂါျဖစ္ေနအံုးမယ္ဆိုျပီး တားရတယ္။ ဒီလူ႕ကို သူ႕အကုိက ညေစာင့္ေပးတယ္။ တစ္ရက္မျဖဴက တျခားလူနာတစ္ေယာက္ဆီ သြားအားေပးေနတုန္း သူ႕အကိုက ေမးတယ္။ “ညီေလး ဘာစားခ်င္လဲ၊ ဘာေတြ ခံတြင္းေတာင္းလဲ …” ေပါ့။ သူ႕ညီအစာမ၀င္တာႀကာျပီကိုး။ ဒီေတာ့ဟိုအဖြဲ႕၀င္လူနာက ျပန္ေမးတယ္၊ “တကယ္ေကြ်းမွာလား … ” တဲ့။ ေကြ်းပါ့မယ္ေပါ့ .. က်ေနာ္ေတာင္၀င္ေျပာမိေသး။ ဒါဆိုလည္း “ရဟႏၱာသား မီးဖုတ္ေပး …” တဲ့။
ႀကားသားမုိးႀကိဳး။ သတိလက္လြတ္ေနျပီေလ။ ဒီေတာ့မျဖဴက ေရာက္လာျပီး ေရပတ္တိုက္ ဘာညာလုပ္ေပးေတာ့ က်ေနာ္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကို ထြက္လာတယ္။ လာေတာ့ … အျခားလူနာေစာင့္ေတြက ဘာေျပာသလဲ ဆိုေတာ့ …
“ေရာဂါျဖစ္တာခ်င္းတူတူ၊ ဒီလူကံေကာင္းတာေပါ့။ သူ႕ရည္းစားက ေတာ္ေတာ္ေလး အပင္ပန္းခံျပီး၊ ေန႕တိုင္းလာျပဳစုေပးရွာတယ္ …”
ဆုိေတာ့ က်ေနာ္နဲ႕ဦးတင္၀င္းလည္း ႀကိတ္ရီေပါ့။ ခုထိ ဦးတင္၀င္း မျဖဴကိုေနာက္ရင္ အဲ့ဒီအျဖစ္ပ်က္ကိုေျပာျပီး ေနာက္တုန္း။ ဒီမွာမျဖဴရဲ႕စိတ္ေစတနာနဲ႕ ထူးျခားခ်က္ကို က်ေနာ္ျမင္လာတာ။ ဒါအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၀င္တစ္ေယာက္မို႕ လုပ္ေပးတာမဟုတ္ဘူး။ ဘာမွမသက္ဆိုင္တဲ့လူလည္း အကူညီလာေတာင္း လုပ္ေပးလိုက္တာပါပဲ။
သဇင္ေဆးခန္းေလးအေႀကာင္း ရွင္းျပခ်င္ေသးတယ္။ သူတို႕က အေတာ္စနစ္က်တယ္။ ပထမဆံုးေရာဂါနဲ႕ ပတ္သက္တာေတြ ေျပာျပတယ္။ ဒုတိယအေနနဲ႕ ေသြးစစ္ေပးတယ္။ ေသြးအေျဖရရင္ ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြးပညာေပးျခင္း ဆိုတာလုပ္တယ္။ ေနာက္ဆရာ၀န္ဆီ ပုိ႕တယ္။ သူတို႕လိုအပ္တဲ့စစ္ေဆးမႈလုပ္ျပီးလို႕ ေအအာတီ ေသာက္ရမယ္၊ တိုက္ဖို႕လိုတယ္ဆုိရင္ သူတို႕ သတ္မွတ္ဧရိယာ ေနနုိင္မေနနုိင္ ေမးတယ္။ ေမးလို႕ေနမယ္ ဆို လိပ္စာေပး၊ လိပ္စာေတာင္းတာက သူတို႕ အဲ့ဒီအိမ္ တကယ္ေနမေနရယ္၊ ေဆးေသာက္ပံုမွန္မမွန္၊ စစ္ေဆးခ်င္လို႕ပါ။ ေဆးေသာက္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ တစ္ခါ ေဆးအေႀကာင္း ေဆြးေႏြးတယ္၊ ဒီေဆးတန္ဖိုးကုိ သိလာေအာင္လုပ္တဲ့သေဘာ။ ဟုတ္တယ္၊ ဒီေဆးက တန္ေႀကးႀကီးသလို ႏွစ္ႀကိမ္ထက္ ပ်က္ကြက္မိသြားရင္ ေဆးယဥ္ပါးမႈဒဏ္ခံရတယ္။ ဒါဆို ဒုတိယအဆင့္ ေဆးေသာက္ရတယ္။ ဒီေဆးေတြဆို သိန္းခ်ီတန္တယ္။ ဒီေတာ့ အဆင့္ဆင့္ဆိုေတာ့ ႀကာတာေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္တို႕ကေတာ့ အျမန္ဆံုးျဖစ္ေစ့ခ်င္တယ္။ နားလည္မႈလည္း လြဲႀကတာေပါ့။ က်ေနာ္တို႕ေနစရာကေတာ့ ဒီတစ္ခါဘယ္လိုနည္းနဲ႕မွ မပူပင္ရေတာ့ဘူး။ မျဖဴမိသားစုကုိယ္ပုိင္အိမ္ကို ရထားတာကိုး။ ဒီမိသားစု ေက်းဇူးေတာ္ေတာ္ေလးႀကီးတယ္ဗ်။ ထားပါေတာ့ ေနာက္အလ်ဥ္းသင့္ေတာ့ ထပ္ေျပာတာေပါ့။
က်ေနာ္တို႕ကအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကဆိုေတာ့ နိုင္ငံေရးလည္း ပါေနတာကိုး။ ဒီေတာ့အန္ဂ်ီိအိုေတြ လန္႕တယ္၊ မဆက္ဆံခ်င္ဘူး။ မလႊဲသာ ဆက္ဆံေရးမ်ိဳးပဲ ရွိတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီလိုစည္းျခားေနလို႕လည္း က်ေနာ္တို႕ အိပ္ခ်္အိုင္ဗြီဌာန စည္းကမ္းခ်က္ေရးဆုိျပီးေတာ့ မျဖဴနဲ႕ဦးလွမင္းက တာ၀န္ေပးလို႕ အခ်က္ကိုးခ်က္ပါ စည္းကမ္းခ်က္ကို က်ေနာ္သရက္ေတာေက်ာင္းမွာေရးတယ္။
ကိုျမင့္ေငြ အေခ်ာကူးတယ္။ ခုထက္ထိလည္း ရွိပါေသးတယ္။ ကိုသန္းနိုင္ကေတာ့ တင္းၾကပ္လြန္းတယ္ ျမင္တယ္။ မတတ္နုိင္ဘူး။ သူူတို႕က ရံဖန္္ရံခါမွ ရန္ကုန္လာျပီး အျခားအဖြဲ႕စည္းေတြနဲ႕ ဆက္ဆံရတာ။ က်ေနာ္တို႕က အျမဲလို ဆက္ဆံေနရတာ ဆိုေတာ့။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႕ မစဥ္းစားမိိတာက က်ေနာ္တို႕ကိုယ္တုိင္ကိုက အန္ဂ်ီအိုေတြႀကားမွာ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္အမွတ္အသားလို ျဖစ္ေနတာေလ။ က်ေနာ္တို႕ဖက္ကေတာ့ ဒီလိုမဟုတ္ဘူး၊ လုပ္နုိင္တာလုပ္တယ္၊ ေျပာနိုင္သမွ် အကုန္ေျပာတယ္။ က်ေနာ္တို႕လႈပ္ရွားမႈလုပ္ရင္ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၀င္ေတြတင္မကဘူး၊ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားအဖြဲ႕ကလည္း လာတယ္ပါ၀င္တယ္။ သူတို႕လုပ္ရင္လည္း က်ေနာ္တို႕ေတာ့ ပါသင့္တယ္ ထင္တယ္ေလ။
သူတို႕ကမ္ပိန္းေတြ လုပ္တယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ပါတယ္။ အျဖဴေရာင္ကမ္ပိန္း လက္မွတ္ထိုးလုပ္ေဆာင္မႈဆိုတာေတြ တနဂၤေႏြလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ က်ေနာ္တို႕ပါတယ္။ က်ေနာ့္တစ္ဦးခ်င္း ေျပာပါဆိုိရင္၊ ဒီရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဳးဆက္ နာမည္ခံလုပ္ေဆာင္ေနတဲ့လူေတြဟာ က်ေနာ္ခပ္ငယ္ငယ္ကပဲ ႀကားဖူးတယ္သိတယ္။ သူတို႕လုပ္ေနတာေတြမွာ က်ေနာ္ေတာ့ အျပည့္အ၀ပူးေပါင္းတယ္။ မျဖဴတို႕ကေတာ့ လူနာခပ္မ်ားမ်ားလာရင္ အိမ္ကကို မထြက္နိုင္ေတာ့ဘူး။ ရံုးခ်ဳပ္ေတာင္ တစ္ခါတစ္ေလ ေရာက္ခ်င္မွ ေရာက္တယ္။
ကုိမင္းကုိနိုင္တို႕ျပန္လြတ္လာေတာ့အလုပ္ေတြလုပ္ႀကတယ္။က်ေနာ္တို႕လူငယ္ပဲပါတာေပါ့။အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကလႈပ္ရွားမႈလည္းက်ေနာ္တို႕ပါတယ္။က်ေနာ္တို႕သေဘာကအလုပ္လုပ္ေနရင္ဘာညာမေရြးပါတယ္။ ကိုမင္းကိုိနုိင္တို႕အုပ္စုဆိုိတာလည္း မေဖာက္မျပန္၊ ေထာင္ထဲ ဒီေလာက္ေတာင္ ရပ္တည္လာတာ။ ေခါင္းေဆာင္ေတြလိုပဲ သေဘာထားပါတယ္။ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္အေႀကာင္းမေျပာဘူး။ သူတိုိ႕ကိုသူတို႕အေႀကာင္းလည္း အဖြဲ႕ခ်ဳပ္မွာျပန္မေျပာဘူး။ သူတို႕လႈပ္ရွားမႈလုပ္တယ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႕အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က လုပ္ရင္က်ေနာ္တို႕ သြား ပါတာပါပဲ။ အေရးႀကီးတာ နိုင္ငံေရးဟာ လႈပ္ရွားေနမွလို႕လည္း မွတ္ယူပါတယ္။ မွန္မမွန္ဆိုတာေတာ့ ေနာက္လူေတြ ေျပာႀကပါလိမ့္မယ္။
မျဖဴေကာ က်ေနာ္တို႕ေကာ အတုိင္ခံရတယ္။ သိပါတယ္။ ဘာမွျပန္မေျပာပါဘူး။ လူႀကီးတစ္ခ်ိဳ႕ ျငိဳျငင္တယ္။ က်ေနာ့္ဆို ကိုျမေအးနဲ႕ တြဲလြန္းလို႕ ရာဇာျမေအးေတာင္ ေခၚတယ္။ ဒါလည္းသိတယ္။ ဘယ္သူက ဘယ္ေျခလွမ္းလွမ္းရင္ ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ … ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ရိပ္မိတာေပါ့။ က်ေနာ္ လူေပါင္းစံုနဲ႕ ေပါင္းေနတဲ့ေကာင္၊ လူနာေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာနဲ႕ စကားေျပာဆက္ဆံေနတာ။ သိတယ္။ ဘာမွမျဖစ္ဘူး၊ လုပ္စရာရွိတာလုပ္တယ္။
ကိုမင္းကိုနိုင္၊ ကိုကိုႀကီး၊ ကိုမင္းေဇယ်ာ၊ ကိုျပံဳးခ်ဳိ၊ ကိုေဌးႀကြယ္တို႕ ျပန္ဖမ္းခံရတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ၀ုိင္းႀကတယ္။ ကိုယ့္တုန္းက ၀ိုင္းလုိ႕ မဟုတ္ဘူး။ ဒါလုပ္ကုိ လုပ္္ရမယ့္ကိစၥ။ ကိုကိုႀကီးရဲ႕ရန္ကင္းအခန္းမွာ လုပ္ႀကျပဳႀကေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႕ကသာ အလုပ္မဲ လုပ္ေနႀကတာ၊ ကြယ္ရာမွာ အတင္းခ်၊ တိုင္ေတာဆိုတဲ့ ေကာင္စားေတြကလည္း သပ္သပ္ရွိေသးတယ္။ ဒီ့ပဲ့တင္ထပ္တာေတြ က်ေနာ္ေနာက္ပိုင္း အလူးအလဲ ခံရတယ္။ လႈပ္ရွားမႈအေတာ္မ်ားမ်ား လုပ္ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့။ အေသးစိတ္ေတြကေတာ့ ထားလိုက္ပါေတာ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္ထက္ တာ၀န္ရွိသူ က်ေနာ့္ထက္ အေသးစိတ္ေျပာနုိင္တဲ့လူေတြ ေျပာႀကပါလိမ့္မယ္။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။)
(မိုးမခမွတ္ခ်က္၊ အင္န္အယ္ဒီပါတီ၏ လူမႈေထာက္ကူအဖြဲ႔ခြဲတခုျဖစ္ေသာ HIV/AIDS ေ၀ဒနာရွင္မ်ားႏွင့္ မိသားစုမ်ား ေစာင့္ေရွာက္ေရးလုပ္ငန္းတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူ အဖြ႔ဲခ်ဳပ္ပါတီ၀င္တဦးျဖစ္ေသာ ကိုရာဇာက သူ႔အေတြ႔အၾကဳံမ်ား ေရးသားထားသည္ကို ေ၀မွ်ေပးမည္ဟု ဆိုသျဖင့္ အမ်ားပရိသတ္သိရွိေစဖို႔ မိုးမခက ရယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။ သူဆက္ေရးႏိုင္သမွ် ေဖာ္ျပေပးမည္ ျဖစ္သည္။
ေနာက္တိုုးသတင္း၊ ေဒၚျဖဴျဖဴသင္း၊ ကိုုရာဇာႏွင့္ ေမာင္ကိုုကိုုတုုိ႔ စုုေပါင္းေရးသားသည့္ “အမ်ားခႏၱာနဲ႔ နာဖ်ားေနတဲ့ကိစၥ” အမည္နဲ႔ အဆိုုပါ ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္စာအုုပ္ ရန္ကုုန္မွာ ပုုံႏွိပ္ထုုတ္ေ၀မည္ ျဖစ္သည္။ ၾသဂုုတ္ ၂၈ မွာ စတင္ျဖန္႔ခ်ိမည္ဟုု သတင္းၾကားသည္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
