ဒီမိုကေရစီ ေရစီးထဲက ပညာတတ္ေတြ (Pyay Say Nit)

ေျပ၊ေဆး၂၊ ၾသဂုတ္ ၁၇၊ ၂၀၁၂

လြန္ခဲ့တဲ့ေလးနွစ္ေလာက္ကကြ်န္ေတာ္တို့ျမို့ေလးမွာ အျဖစ္ပ်က္တခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ ။ အဲဒါဘာလဲဆိုေတာ့ တေန့မွာ ကြ်န္ေတာ့္ေဆးခန္းေလးဆီကို ျမူနီစပယ္က စာတေစာင္ေရာက္လာပါတယ္ ။ စာပါအေၾကာင္းအရာကေတာ့ ေဆးခန္းေတြကပစ္တဲ့ အမိႈက္ေတြကိုေကာက္ခအတြက္ ျမူနီစပယ္က တနွစ္ကို ၆ေသာင္းေကာက္မယ္လို့ ဆိုပါတယ္။ ဒါကို မေပးေဆာင္တဲ့ေဆးခန္းေတြ ဆမသိမ္း ၊ေဆးခန္းပိတ္ဖို့ထိ လုပ္ေဆာင္သြားမယ္လို့ အမိန့္စာလိုလို ေရးထားပါတယ္။

 ကြ်န္ေတာ္ဒီစာကိုဖတ္ေနရင္းကကို လက္ေတြတဆတ္ဆတ္တုန္လာတယ္။ ေဒါသေတြ တဟုန္းဟုန္းထလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို့ ကိုျခိမ္းေျခာက္တာလို အမိန့္ေပးတာလိုေရးထားတဲ့စာမို့ပါ။ ျပီးေတာ့ ျမူနီစပယ္ခြန္ဆိုတာက ဒီလိုေကာက္ခ်င္သလိုေကာက္ရတာမို်းမွ မဟုတ္တာပဲ။ ကြ်န္ေတာ္တို့ ေဆးခန္းအျမတ္ခြန္ေတာင္မွ အဲဒီတုန္းက တနွစ္ ၃ေသာင္းေက်ာ္ေက်ာ္ပဲက်ပါတယ္ ။ ဒါလည္း နွစ္စဥ္သြားေဆာင္ေနတာပါ။ ေစာဒကတက္မေနပါဘူး။ အခုဟာက ျမူနီစပယ္ ညႊန္မွူးအသစ္ေရာက္လာလို့မူသစ္လို့ဆိုပါတယ္။ သူက ဗိုလ္ၾကီးတေယာက္ပါ။

ဒါနဲ့ ကြ်န္ေတာ္လည္းမေနနိုင္တာနဲ့ ျမို့ေလးမွာ ရိွတဲ့ ဆရာ၀န္၃၅ေယာက္ကိုလိုက္စည္းရံုးျပၤီး မေက်နပ္တဲ့အေၾကာင္း စာတင္ဖို့ လက္မွတ္လိုက္ထိုးခိုင္းတာေပါ့။ပထမဆံုး ကြ်န္ေတာ္တေယာက္တည္းပဲ ျမူနီစပယ္ရံုးသြားေမးတယ္။ ညႊန္မွူးမရိွဖူးလို့ေျပာတယ္။ ဦးစီးအရာရိွနဲ့ေတြ့တယ္။ သူက သူ့ကိုေျပာျပပါဆိုတာနဲ့ အမိႈက္ပစ္ခ တနွစ္၆ေသာင္းေတာင္းတဲ့ကိစၥနဲ့ အမိန့္လို ရာဇသံလို ေရးတဲ့စာအေၾကာင္း လာေဆြးေနြးတာပါဆိုေတာ့ သူက သူနဲ့အရင္ေဆြးေနြးပါတဲ့ေလ။ ဘာလုပ္ခ်င္လဲ ဘာျဖစ္ခ်င္လဲေျပာပါတဲ့။ ကြ်န္ေတာ္က တနွစ္၆ေသာင္းမေပးနိုင္ဖူးလို့ေျပာလိုက္တယ္။

 ဒီေနရာမွာ ကြ်န္ေတာ္တို့ေဆးခန္းဆိုတာက ေျခာက္တီးေျခာက္ခ်က္ပါ။ ေဆးခန္းသံုးအမိႈက္က ဂြမ္းနဲ့ ပလတ္စတာေလးနည္းနည္းသာထြက္တယ္။ တခါသံုးပလတ္စတိတ္ေဆးထိုးျြပန္၊အိတ္၊ဒရစ္ဆက္ကပိုက္ေတြ၊နဲ့ ထိုးေဆးဗူးခံြ့ေတြကို ရီဆိုက္ကယ္ျပန္လုပ္မယ့္သူေတြက လာ၀ယ္ၾကတယ္။ဆိုေတာ့ အမိႈက္က တပတ္ေနလို့မွ ဂြ်တ္ဂြ်တ္အိတ္တလံုးစာပဲရိွတယ္။ ဒီအိတ္ေလးလံုးစာကို တနွစ္ ၆ေသာင္းေပးမယ္ဆိုေတာ့ အနိုင္က်င့္ရာက်တယ္ထင္တယ္လို့ေျပာျပလိုက္တယ္။

ဒီေတာ့ ဦးစီးက အခုအသစ္ေျပာင္းလာတဲ့ ညႊန္မွူးကတိက်သတဲ့ေလ။ သူကၾကားကေနညိွေပးမယ္တဲ့ ဆရာက ဘယ္ေလာက္ေလာက္မွန္းထားလဲေမးတယ္ ။ ကိုယ္လည္း စိတ္ထဲေတြ့ရာ ၃ေသာင္း ေလာက္ဆိုမဆိုးဖူး။ ဒါေပမယ့္ ဒါ တျခားဆရာ၀န္ ၃၄ ေယာက္ကိုအသိမေပးရေသးဖူးလို့ေျပာလိုက္ေတာ့ သူက ျပံုးျပီး ဒီလိုလုပ္ပါလား။ဆရာတေယာက္ထဲတ တနွစ္၃ေသာင္းေဆာင္ေလ က်န္တဲ့ ဆရာ၀န္ေတြက ၆ေသာင္းေဆာင္ပါေစ။ ဒါဆိုေက်နပ္မလားလို့ေျပာတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ခ်က္ျခင္းပဲ ေသြးေတြ ပြက္လာတယ္။ ခင္ဗ်ား ကြ်န္ေတာ့္ကို သိသလားဆိုေတာ့နံမယ္ေတာ့ၾကားဖူးေနတာၾကာပါျပီတဲ့ လူကေတာ့ အခုမွ ျမင္ဖူးတာပါတဲ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ္က ၃ေသာင္းလည္း မေဆာင္ဖူး။ က်န္တဲ့ဆရာ၀န္ေတြနဲ့ ေဆြးေနြးျပီး ညႊန္မွူးနဲ့လာေတြ့မယ္လို့ေျပာျပီး ညႊန္မွူးကို ေျပာျပထားလိုက္ပါလို့ေျပာကာ ျပန္ခ်လာခဲ့လိုက္တယ္။

တညလံုး အိပ္မေပ်ာ္ဖူး။ ေဒါသေတြ တလိႈက္လိႈက္ တက္ေနလို့။ ေျပာရက္လိုက္တာေလ။ ေနာက္ေန့က်ေတာ့ ျမို့နယ္ေဆးရံုေလးကိုသြားတယ္ ဆရာ၀န္ေတြ အားလံုးကိုေခၚလိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အကုန္မလာၾကပါဖူး။ ၁၅ေယာက္ေလာက္ပဲလာၾကတယ္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း ျမို့နယ္ဆရာ၀န္ကိုေျပာျပေတာ့ သူလည္းသိပါတယ္တဲ့ ဒါေပမယ့္ ဆရာ၀န္ေတြ စုျပီး ျမူနီစပယ္ရံုးသြားေျပာၾကမယ္ဆိုေတာ့ ရွက္စရာၾကီးတဲ့ မလုပ္ဖို့ တားတယ္။ သူနဲ့ ညႊန္မွူးကလည္း မယကရံုးမွာေတြ့ေနက်ဆိုတာပဲ။ကြ်န္ေတာ္က ပိုက္ဆံေပးရတာကိုေျပာေနတာမဟုတ္ဖူး ။မူအရ အနိုင္က်င့္တယ္ ဗိုလ္က်တယ္ထင္လို့ လို့ေျပာတယ္။

တိုတိုဆိုရရင္ ကြ်န္ေတာ္နဲ့အတူ ဆရာ၀န္ ၄ေယာက္လိုက္လာတယ္ ။ ျမူနီစပယ္ရံုးကိုသြားတယ္။ ညႊန္မွူးက ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းခို်ခို်လြင္လြင္ပါပဲ။ ျပံုးစစေလး။ သူကလိုရင္းကိုမေျပာဘဲ ေဆးခန္းအမိႈက္အတြက္ ကားတစီးသက္သက္ စီစဥ္မယ့္အေၾကာင္း ျမို့ေလးမွာ မနက္လင္းရင္ လမ္းမေပၚ အမိႈက္ေနတြ စုပံုေနတဲ့အေၾကာင္ ေနရာတကာမွာ အမိႈက္ေတြျပည့္ေနတဲ့အေၾကာင္း ။ အမိႈက္သိမ္းနည္းေတြ စြန့္ပစ္တာ ေတြကိုဘယ္လို လုပ္ျပန္ဖ်က္ဆီးရတဲ့အေၾကာင္းေတြ စီကာပတ္ကုန္း ေျပာေနလိုက္တာ ၄၅ မိနစ္ ေလာက္ရိွပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ္လည္း မေနသာေတာ့ဘဲ အမိႈက္နဲ့ပတ္သက္ျပီး ဆရာ၀န္ေတြဟာ ေနာက္ဆံုးနွစ္အပိုင္းကမွာ ဘာသာရပ္တခုအနနဲ့ကိုသင္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းေျပာျပလိုက္ပါတယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္တို့ အားလံုးသိျပီးသားေတြပါ ျပီးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို့ ဆရာ၀န္ေတြရဲ့ဆမကိုသိမ္းဖို့ ေဆးခန္းပိတ္ဖို့ဆိုတာေတြက ျမူနီစပယ္နဲ့ မဆိုင္ပါဘူး က်န္းမာေရး၀န္ၾကီးဌာနနဲ့ပဲဆိုင္တာပါလို့ေျပာလိုက္တယ္။ အခုအခိ်န္မကုန္ရေအာင္ တနွစ္ ၆ေသာင္းမေပးနိုင္တဲ့အေၾကာင္း ညႊန္မွူးသိေစခ်င္လို့လာေျပာတာပါဆိုလိုက္ေတာ့ သူကျပံုးပါတယ္ ။

ဆရာအခုေျပာေနတာက ဆရာ၀န္၃၅ေယာက္ကိုကိုယ္စားျပုျပီးေျပာေနတာလားတဲ့ ။ကိုယ္လည္း ဟုတ္ပါတယ္ဆိုလိုက္ေတာ့ သူက စာရြက္တရြက္ထုတ္ျပတယ္ ။ တနွစ္စာေတာင္ေဆာင္ျပီးသြားတဲ့ ဆရာ၀န္ ေလးေယာက္အမည္ေတြကိ ုျပတယ္ေလ။ ကြ်န္ေတာ္က အဲဒီေဆာင္ထားတဲ့ဆရာ၀န္ေတြက မေဆာင္ရင္ ဖမ္းမယ္ အခု်ပ္ထဲထည့္မယ္ ။ဆမသိမ္းမယ္။ေဆးခန္းခိ်တ္ပိတ္မယ္ဆိုတာကိုေၾကာက္လို့ ေဆာင္ၾကတာပဲ ေဆာင္ခ်င္လို့ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးလို့ျပန္ေျပာလိုက္တယ္။

သူကတဆက္တည္း အထူးကုသမားေတာ္တေယာက္ေဆးခန္းဆိုတေန့ လူနာအနည္းဆံုး ၃၀လာရင္တေန့တသိန္း၀င္တယ္ထား တလ သိန္း၃၀ ။ကဲ ဒါကိုတနွစ္ ၆ေသာင္းကမမ်ားပါဖူးတဲ့ေလ။ ဟာ။သူက ရခိုင္ေမာင္ေတာကေနေျပာင္းလာတာပါတဲ့။ဒီျမို့ကိုမလာခင္ကတည္းက ၾကိုစံုစမ္းထားျပီးပါျပီတဲ့။ ဒီျမို့ကဆရာ၀န္ေတြ တအားခ်မ္းသာၾကတယ္လို့ သူၾကားတယ္တဲ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ္က ျမူနီစပယ္ အခြန္ေကာက္တဲ့ေနရာမွာ ဒီလိုတြက္ေကာက္ရတာမဟုတ္တဲ့အေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ဆရာ၀န္လုပ္စားေနတာ နွစ္ေပါင္း၃၀ေက်ာ္ျပီ၊ရန္ကုန္မွာေတာင္ ဒီလိုမေပးခဲ့ရဖူးပါဘူးဆိုေတာ့ ဒါက ျမို့နယ္တခုနဲ့တခု မတူပါ ဖူးတဲ့။ ထားပါေတာ့ေလ ေနာက္ဆံုးဘယ္လိုမွ ညိွလို့မရဘူး။ ကိုယ္တို့ေတြကလည္း မေပးနိုင္ဖူးပဲ။ ဒါနဲ့သူက အခုလာျပီးေတာင္းဆိုတဲ့ဆရာ၀န္ေတြကို သံုးေသာင္းစီေဆာင္က်န္တဲ့သူေတြကေတာ့ ၆ေသာင္းေဆာင္ေပါ့ အဲလိုနဲ့ ေနာက္ဆံုးျပီးသြားတယ္ ။

တကယ္ေတာ့ ဒါကလည္း တရားနည္းလမ္းက်တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ဘယ္လိုမွညိွမရေတာ့ ျပန္ခဲ့ၾကတာေပါ့ေလ။ ဒါေပယ့္ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့အဲဒီအပတ္မွာပဲ ျပႆနာတခုျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

ျမို့လယ္ေခါင္ေဈးထိပ္မွာ ေလးျဖူတို့ ဂီတပဲြလုပ္ဖို့ ေၾကာ္ျငာကိစၥကို ညႊန္မွူးကသေဘာမတူဖူး။ဒါနဲ့ ပဲြစီဥ္သူေတြက ဦးစီးနဲ့ညိွလိုက္ၾကတယ္။ ေလးျဖူဆိုင္းဘုတ္ကို ေဈးထိပ္မွာတင္ေနတုန္း ညေနေနညိုခိ်န္မွာ ညႊန္မွူးက ကားနဲ့အျဖတ္ ျမင္လိုက္လို့ ကားေပၚကဆင္းျပီး ဆိုင္းဘုတ္ေထာင္ေနတဲ့ ဦးစီးကို ၀င္ထိုးေတာ့တာပါပဲ။ ဒီမွာ ဦးစီးကလည္း အေပၚတက္တိုင္ေတာ့ ညႊန္မွူးေျပာင္းရတယ္။

ကြ်န္ေတာ္နဲ့ ထမင္းဆိုင္မွာဆံုေတာ့သူက နႈတ္ဆက္သြားပါေသးတယ္။ မ်က္နွာမသာမယာနဲ့ေပါ့။ဒါနဲ့ ျမူနီစပယ္ကို အရင္က တလတေထာင္ ေပးေနရာကေန တလ ၂၅၀၀ ေပးရေတာ့မယ္ေပါ့ေလ။ စိတ္လက္မသက္သာေပမယ့္ သြားဆရာ၀န္တေယာက္ဆီမွာ  တေယာက္သံုးေသာင္းစီ တနွစ္စာစုေပးထားလိုက္ၾကတယ္။ ညႊန္မွူးလည္းေျပာင္းသြားေရာ  ကိုယ့္ပိုက္ဆံကိုယ္ ျပန္ထုတ္လိုက္ၾကတယ္ေလ။

ေျပာခ်င္တာကဘာလဲဆိုေတာ့ လူေတြမွာ အေၾကာက္တရားက အခုထိ ရိွေနၾကတုန္းဆိုတာပါ။ေအာက္ေျခမွာ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ေနၾကဆဲပါပဲ။ ၀န္ထမ္းမို့ ေနာက္ခံမရိွလို့ အလိုလိုေနရင္းေၾကာက္ေနၾကတယ္။ တခါ ၀န္ထမ္းဟာ နိုင္ငံေရးနဲ့မပတ္သက္ရဖူးဆိုတဲ့ အမိန့္က ဘယ္လိုၾကီးပါလိမ့္ ။နိုင္ငံအေရးဆိုတာ လူတိုင္းနဲ့ဆိုင္ေနတာပဲမဟုတ္လား စား၀တ္ေနေရး အတြက္လူတိုင္းရင္ဆိုင္ေနၾကရတယ္။ ၀န္ထမ္းဆိုတာနဲ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ ျဖစ္ေနတာေတြ ကိုယ္နဲ့မဆိုင္ဖူးလို့ထင္ေနၾကသလား။

တခါကေက်ာင္းဆရာမတေယာက္ကကြ်န္ေတာ့္ကိုေျပာဖူးတယ္ ။ သူ့ဆန္စားလို့ ရဲရတယ္တဲ့ေလ။ ကြ်န္ေတာ္က ဒီဆန္က အစိုးရကေကြ်းတာမဟုတ္ဖူး ျပည္သူေတြကေကြ်းေနတာ ။ျပည္သူေတြ ေဆာင္ၾကရတဲ့အခြန္အခေတြနဲ့ေကြ်းေနတာ။ ျပည္သူေတြ မ်က္နွာေထာက္ရမွာေပါ့ဆိုေတာ့ နိုင္ငံေရးစိတ္မ၀င္စားဖူးလို့ေျပာတယ္။

သူ့အမို်းသားက လ၀ကပဲေလ။ ထားပါ။ အေၾကာက္တရားကို မေျပာလိုေပမယ့္ ေနရာတိုင္းမွာ ငါနဲ့မဆိုင္သလိုေနနိုင္ၾကတာ ကိုယ္လြတ္ရင္ျပီးတာပဲ လို့ေနေနၾကတာ။ေနနိုင္ရက္တာ ကိုေတာ့ အံ့မိပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ ပညာတတ္ဆိုတဲ့ ဆရာ၀န္ေတြအေၾကာင္းေျပာျပပါမယ္ ။ ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္အာဖရိကနိုင္ငံက ကြာဇူးလူးေနတဲလ္ ကကန္တလာေဆးရံုမွာ သြားအလုပ္လုပ္ေတာ့ ျမန္မာဆရာ၀န္ေတြ တလတခါ စုစုျပီး စားၾကေသာက္ၾကတယ္။ ျမန္မာဆရာ၀န္ ၃၀ ေလာက္ရိွမယ္။ ဒီထဲမွာ ေတြ့ၾကနဲ့အခါ ကိုယ္က ျမန္မာျပည္ကလာေတာ့ သူတို့ကို တိုင္းျပည္ကျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကိုေျပာျပမိတယ္

ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္းဆရာ၀န္ကဘာေျပာလဲဆိုရင္ မင္း နိုင္ငံေရးအေၾကာင္းေတြ လာေျပာမေနနဲ့ ငါတို့ထဲကဘယ္သူမွ စိတ္မ၀င္စားဖူး။ ဒီထဲမွာ ၀န္ၾကီးတို့ ဗိုလ္ခု်ပ္သားေတြေတာင္ပါတယ္။ မင္း ေဟာင္ဘြာေဟာင္ဘြာလုပ္မေနနဲ့ တကယ္နိုင္ငံေရးလုပ္ေနတဲ့သူ ရိွတယ္တဲ့ သူေျပာတဲ့သူဟာ ေဒါက္တာသိန္း၀င္းပါ။

ဒီဆရာနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကေျမာက္ဥကလာေဆးရံုမွာ ဆံုဖူးပါတယ္။ ဆရာက ၈၈၈၈အေရးတုန္းကပါခဲ့လို့ အလုပ္ထုတ္ခံခဲ့ရတယ္။ အခု ေတာင္အာဖရိကနိုင္ငံေရာက္ေနတယ္ ။ဒီမွာ လူမည္းေတြ လူျဖူေတြနဲ့ ေပါင္းျပီး နိုင္ငံေရးဆက္လုပ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္လည္း သူ့ကို ဘာမွ ထပ္မေျပာပဲ ၀ိုင္းကေနထထြက္လာခဲ့ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဆရာ၀န္အေတာ္မ်ားမ်ားက နိုင္ငံေရးကိုစိတ္မ၀င္စားၾကပါဘူး။ စကားစပ္လို့ေတာင္မေျပာၾကဘူး။ ျမန္မာျပည္ထဲမွာဆိုထားေတာ့ သူမ်ားနိုင္ငံေရာက္ေနတာေတာင္ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အေၾကာင္းမေျပာခ်င္ၾကဖူး။ ကိုယ့္အကို်းအတြက္တခုကလဲြရင္ေပါ့ေလ။

ကြ်န္ေတာ္တို့ျမို့ေလးကစာအုပ္အေရာင္းဆိုင္ေလးကို ကြ်န္ေတာ္ေန့တိုင္းတရက္မျပတ္ေရာက္ပါတယ္ ဂ်ာနယ္၀ယ္။ စာအုပ္၀ယ္ေပါ့။ ဒီလိုေရာက္ေနတာ နွစ္ေပါင္း၁၆နွစ္ေက်ာ္ပါျပီ။ ဒီစာအုပ္ဆိုင္ေလးမွာ ျမို့ကဆရာ၀န္ ၃၅ ေယာက္ရိွေနတာေတာင္ တေယာက္မွ မၾကံုမဆံုဖူးခဲ့ဖူး။ ဆိုလိုတာက စာဖတ္တဲ့ စာေပစိတ္၀င္စားတဲ့ ဆရာ၀န္ကိုေျပာတာပါ။ တေယာက္တေလေတြ့တယ္ သူတို့ ဒီဆိုင္ေလးလာတာက ေဘာလံုးဂ်ာနယ္လာ၀ယ္ၾကတာပါ။

တခါက ဆိုင္မွာ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္ေနတုန္း ကိုယ့္ေရွ့မွာ လူငယ္ဆရာ၀န္လက္သစ္ေလးနွစ္ေယာက္က ဂ်ာနယ္ေတြေရြးေနလို့ ကိုယ္ကေနာက္ကေန ေစာင္ေ့နရတယ္ ။ ဆရာ၀န္ေလးတေယာက္က ျပည္သူ့ေခတ္ဂ်ာနယ္ကိုေကာက္ကိုင္လိုက္တယ္ ။ အဲဒီမွာ တခါထဲ ေနာက္ဆရာ၀န္ေလးက ေဟ့ေဟ့မကိုင္မနဲ့မကိုင္နဲ့ ခ်လိုက္ခ်လိုက္လို့ အလန့္တၾကားေအာ္လိုက္တယ္ ။ ကိုယ္လည္းလန့္သြားတာေပါ့ ဘာလဲေပါ့။ ေနာက္သူကဆက္ေျပာတယ္ ။အဲဒီဂ်ာနယ္က နိုင္ငံေရးေတြပါတယ္ မဖတ္နဲ့တဲ့ ။ဒီလိုေျပာလိုက္တာနဲ့ ေနာက္ဆရာ၀န္ေလးက ေၾကာက္အားလန့္အားနဲ့ လက္ထဲက ျပည္သူ့ေခတ္ဂ်ာနယ္ေလးကို ေခ်းကိုင္မိသလို ပစ္ခ်လိုက္တယ္ ။ျပီးမွ အားကစားဂ်ာနယ္တေစာင္ေကာက္ယူျပီး နွစ္ေယာက္သားဆိုင္ေလးကေနထြက္သြားၾကတယ္ ။

အခုနကဆရာ၀န္ေလးေျပာသြားတာက ေတာ္ပါေသးရဲ့ မင္းမေျပာရင္ အဲဒီဂ်ာနယ္ၾကီး၀ယ္မိေတာ့မလို့ ေဟးေဟး … တဲ့ ေလ။

ဒါဆရာ၀န္ေလးလူငယ္ငယ္ဟာ ၀န္ထမ္းမဟုတ္တဲ့ ျပင္ပက ဆရာ၀န္ေပါက္စေလးနွစ္ေယာက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္စိတ္မေကာင္းအေတာ္ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

မတ္လ၁၇ရက္တုန္းက လားရိႈးကို အေမစုလာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္သြားေတြ ့ၾကိုတယ္။ ဒီခု်ပ္လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးသန္းေဌးျခံထဲမွာ သြားဆရာ၀န္သံုးေလးေယာက္နဲ့ေတြ့ေပမယ့္ လားရိႈးမွာ လူဆရာ၀န္ ၇၅ေယာက္ေက်ာ္ေက်ာ္ရိွတာေတာင္ တေယာက္မွ မေတြ့ခဲ့ရပါဘူး။ အံ့ၾသဖို့ေကာင္းလိုက္တာေလ။ ၀န္ထမ္းမို့ဆိုထားလိုက္ပါေတာ့။အခုဟာက ဒီနိုင္ငံမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြဟာ ငါတို့ ဆရာ၀န္ေတြနဲ့ မဆိုင္ဘူးလို့ဆိုျပီး ေနနိုင္လိုက္ၾကတာ။

တကယ္လို့ေလ တိုင္းျပည္က ဒီမိုကေရဒီနိုင္ငံၾကီးျဖစ္လာျပီ စကၤာပူလို ထိုင္းလို ျဖစ္လာရင္ ဒီဆရာ၀န္ေတြပဲ ခံစားစံစားၾကရမွာပါ။ အခုေတာ့နိုင္ငံေရးဆိုတာနဲ့  ေခ်းေတြ့သလို အမူအယာေတြနဲ့ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ျဖင့္ ေအာ့နွလံုးနာတယ္ ။

ဇာဂနာကေတာ့ေျပာပါတယ္ ။ မလုပ္ခ်င္တဲ့လူမလုပ္နဲ့တဲ့ ။ ဒါမွန္ေပမယ့္ စိတ္ေလးေတာ့ပါသင့္တယ္ မဟုတ္လား။ စာေလးေတာ့ဖတ္သင့္တယ္မဟုတ္လား။ ဒီနိုင္ငံ လြတ္လပ္ေတာ့ သူတို့မပါေတာ့ဖူးလား။ ထြန္းအိျနၵိာဗိုကေတာင္ အရင္ကလုပ္ခြင့္မရလို့ မလုပ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ အခုလုပ္ခြင့္အခိ်န္သာလို့ တတ္နိုင္သေလာက္ နိုင္ငံ့အေရးမွာ ပါ၀င္ၾကတာပါပဲတဲ့ ။

သူတို့ အားကိုးအထင္ၾကီးေၾကာက္ရံြ့ရိုေသရတဲ့ အစိုးရကေရာ တသက္လံုးျမဲေနမွာတဲ့လား။ အာရပ္ေနြဦးကိုပဲ ၾကည့္ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္တာေတြ အခု ကမၻာမွာျဖစ္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေတာ့ သူတို့ေတြၾကည့္ျပီး ေဒါသျဖစ္တယ္။ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မွမဟုတ္တာ ေလ။တကယ္ဆို ပညာတတ္တဲ့သူေတြက  တိုင္းျပည္တိုးတက္ရာတိုးတက္ေၾကာင္း ဒီမိုကေရစီနိုင္ငံျဖစ္ဖို့ နည္းနည္းေလးပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀င္ပါျပီး လုပ္သင့္တာေပါ့။ အနည္းဆံုး တိုင္းျပည္မွာဘာေတြျဖစ္ေနလဲ ဆိုတာ ဂ်ာနယ္၊ ေလးေတာ့ဖတ္သင့္တယ္။ေဘာလံုးဂ်ာနယ္ကိုေျပာတာမဟုတ္ဖူးေနာ္။ ျပည္ပသတင္းေလးျဖစ္ျဖစ္ နားေထာင္သင့္တယ္။၂လံုး၃လံုးအေၾကာင္း ေဘာပဲြအေၾကာင္း ဘိလိယက္အေၾကာင္း ပိုကာအေၾကာင္း ကာရာအိုေကအေၾကာင္း ဘီယာ ၀ီစကီေလးေလာက္နဲ့တင္ ပညာတတ္ေတြ ေပ်ာ္ေမြ့မေနသင့္ဖူးလို့ထင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္စိေရွ့မွာေတာ့ အားလံုးကေအးေအးေဆးေဆး ေနသာသမွ ေလညွာက လူစားေတြခ်ည္း။ မ်က္စိေနာက္လိုက္တာ။အားလံုးမွာ တာ၀န္ကိုယ္စီရိွေနတယ္။

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ