NLD ၏ HIV/AIDS ဆိုင္ရာလုပ္ငန္းမ်ား ဆယ္ႏွစ္တာနဲ႔ အမွတ္တရမ်ား (၅)
ရာဇာ
ၾသဂုုတ္ ၁၁။ ၂၀၁၂
အိပ္ခ်္အိုင္ဗြီလုပ္ငန္းကိုလုပ္လာတာ နည္းနည္းႀကာလာေတာ ့အထာသိလာတာေပါ့ဗ်ာ။ ဟိုေ၀ဘာဂီေဆးရံုအေႀကာင္း ေျပာရအံုးမယ္။
က်ေနာ္တို႕က လူနာလာရင္အေျခေနကိုႀကည့္ျပီး အေရးေပၚတဲ့လူနာလား ေအးေဆးထားလို႕ရတဲ့ လူနာလား ဆိုတာေလာက္ေတာ့ သေဘာေပါက္ေနျပီ။ နယ္ကလူငယ္ေတြလည္း လူနာကို ညႊန္းရံုညႊန္းနုိင္တယ္ လိုက္မပို႕နိုင္ေတာ့ဘူး။ ေတာင္တြင္းက ကုိသန္းနိုင္ကေတာ့ အေခါက္စိပ္တယ္။ လူနာပို႕တာက ကိုျမင့္ေငြ (အခုအန္ဒီအက္ဖ္) လည္း ေရနံေခ်ာင္းကေန တက္တက္ လာပါတယ္။ အခမ္းနားေန႔ေတြနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ရင္ေပါ့ေလ။
ဒီလိုလုပ္ဟန္ ေျပာင္းလာတယ္ဆိုတာ … အယင္က ဘယ္လိုလာလာ က်ေနာ္တို႕က သဇင္မွာပဲ ေပျပီး လုပ္ေပးတယ္။ အခ်ိန္ကုန္တယ္ဗ်။ သူတို႕ကမသြားတတ္မလာတတ္ ဆိုေတာ့ မနက္အေစာႀကီးကတည္းက သြားႀကိဳလိုက္ရတာ တစ္ေနကုန္တဲ့ထိေနရတယ္။ တစ္ခါခါထမင္းမစားရဘူးငတ္တယ္။
ဒီလိုေလ က်ေနာ္က ေယာက္်ားေလးလည္းျဖစ္ျပန္၊ ငယ္လည္းငယ္တဲ့ေကာင္ ဆိုေတာ့ လူနာႀကိဳလူနာေဆးခန္းပို႕က က်ေနာ္ပဲအျမဲလို မဲက်တယ္။ က်ေနာ္ေဆးခန္းမွာ လူနာကိုပို႕ထားျပီး မျဖဴနဲ႕ မခင္ထားရီကို ေစာင့္ရတာပဲ။ သူတို႕လာရင္ သူတုိ႕ဆက္စကားေျပာ၊ က်ေနာ္က သူတို႕ေပးတဲ့ေငြစေလးနဲ႔ ထမင္းျဖစ္ျဖစ္ အသုပ္ျဖစ္ျဖစ္သြားစား။ ဒီမွာတင္ က်ေနာ္တစ္ခုသိလိုက္တယ္။ လူနာေတြဟာ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ပိုအားကုိးပါလား။ အမ်ိဳးသမီးဆိုတာ နဂိုမိခင္စိတ္ရွိႀကတာလား။
ဒီလို အေစာပုိင္းလုပ္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲ့လုိမဟုတ္ဘူးဗ်။ အေရးႀကီးတဲ့လူနာဆို သမားေတာ္နဲ႕ျပ။ ေဆးရံုတင္စရာရွိ တင္ေပါ့ဗ်ာ။ ေဆးရံုမွာက မိန္းမ ႏွစ္ခန္း၊ ေယာက္်ား ႏွစ္ခန္းရွိတာမွာ သမားေတာ္ႏွစ္ေယာက္ ကိုင္တြယ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တုိ႕ ေဖာက္သည္သမားေတာ္က အခန္း၂ နဲ႕၄ ႀကည့္ျပီးေတာ့၊ က်န္တဲ့သမားေတာ္က တစ္နဲ႕ သံုး ႀကည့္တယ္။ ဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႕က က်ေနာ္တုိ႕သမားေတာ္နဲ႕ျပျပီးရင္ ေဆးရံုတင္တာပါပဲ။
ဒါ … သဇင္ကို ေက်ာ္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ သဇင္ေဆးခန္းမွာက မွတ္မွတ္ရရ က်ေနာ္တို႔တိုင္တဲ့ ဆရာ၀န္တစ္ေယာက္ပဲ ရွိေတာ့တယ္။ က်န္တဲ့ဆရာ၀န္ေတြ ဆရာ၀န္မေတြကေတာ့ စာခ်ဳပ္သက္တမ္းကုန္တာနဲ႕ နုိင္ငံျခားလစ္ရင္လစ္ မလစ္ရင္ အျခားအဖြဲ႕ေျပာင္းဆိုေတာ့ အျမဲလိုလိုဆရာ၀န္ေတြက အသစ္ျဖစ္ေနတယ္။ လုပ္ငန္းလည္ပတ္ပံုလည္း ျမန္လာတယ္။ လူနာလူနာခ်င္း သတင္းစကားလည္းျပန္႕ ဆိုေတာ့ ဘယ္လိုသေဘာေကာင္းတယ္၊ ဘယ္လိုအဆင္ေျပတယ္္ဆိုတာမ်ိဳးျ ပန္ေျပာဟန္တူပါတယ္။လူနာလည္း မ်ားလာတယ္။
ေနာက္တစ္ခုက မီဒီယာက်ယ္ျပန္႕လာတယ္။ မီဒီယာက်ယ္ျပန္႕လာတာလည္း က်ေနာ္တုိ႕စြမ္းလို႕ မဟုတ္ဘူး။ သာေကတက ေမာင္းခ်လိုက္တဲ့လူနာေတြ မွတ္မိေသးမဟုတ္လား။ သူတို႕ကို ေတာင္ဒဂံု ႏွစ္ဆယ္မွာ အိမ္ငွားထားေပးတယ္။ ေတာင္ဒဂံုမွာ လက္္ရွိေနေနတဲ့ မဥမၼာတို႕၊ ကိုေအာင္တို႕၊ ေအးမိစံတို႕ကို အလ်ဥ္းသင့္သလုိေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ အကူညီေတာင္းတယ္။ ေနာက္မျဖဴ ဥာဏ္ကြန္႕ျပီး လူနာေတြကို စုေပါင္းစပ္ေပါင္း ကန္စြန္းစိုက္ခိုင္းတယ္။ လူနာေတြကေတာ့ လူနာေတြပဲေလ။ တကယ္မလုပ္နုိင္တာလည္း ပါမယ္၊ မလုပ္ခ်င္လို႕ ခိုေနတာလည္းပါမွာေပါ့။ မေအာင္ျမင္ဘူး။ သူ႕စိုက္ပ်ိဳးေရးစီမံကိန္း မေအာင္ျမင္ယံုမက ဆံုးပါ ဆံုးရႈံးတယ္။ သူ႕အိ္မ္ကသံုးသိန္းလား စိုက္လုိက္ရတယ္ေလ။
ဒီမွာတင္ နိုင္ငံေရးသမား ေထာင္ထြက္တစ္ေယာက္ ေဆးရံုတက္ရတယ္။ က်ေနာ္တို႕ ေန႕တုိင္း ေန႕သြားပါတယ္။ အားေပးစကားေျပာ ဘာညာေပါ့။ သူတုိ႕လင္မယားက ေရးဖက္က။ အခု၀ါးခယ္မ အမတ္ေဒၚျမင့္ျမင့္စန္းလည္း ဒီလူနာအတြက္ ကူေပးတယ္။ သူေပးတဲ့ေငြေတြ သြားေပးရင္းက လူနာကဘာေျပာလဲ ဆိုေတာ့
“မျဖဴတဲ့ … က်ေနာ္ေသမွာအတူတူ … ဓာတ္ဆီေလာင္း မီးရႈိ႕ဆႏၵျပမယ္”
ေျပာတယ္။ မလုပ္ပါနဲ႕ ခင္ဗ်ား အသက္ရွင္အံုးမွာပါ ဘာညာ ေျပာျပပါတယ္။ အဲ့တုန္းကသာ ေျမွာက္ေပးလိုက္ အီဂ်စ္က က်ေနာ္တို႕တုိင္းျပည္ထက္ ေနာက္က်သြားမယ္။ ဒါေပမယ့္လို႕ သမားေတာ္ကေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႕လူနာက ေခါင္းထဲပိုးေရာက္ေနျပီ၊ မလြယ္ဘူး … တဲ့။ ထင္တဲ့အတိုင္း ေသတာပါပဲ။ ေသရင္ ဆြမ္းကပ္ေပးရတာ ထံုးစံကိုး။ ဒီေတာ့ ရက္လည္လုပ္ဖို႕ကို မလုပ္ရဘူးတဲ့။ ဘယ္သူ တားသလဲ ဆိုေတာ့ ႀကံ႕ခိုင္ေရးအသင္းက တားတယ္။ ဘုန္းႀကီးကို သူတို႕ပင့္ေပးတဲ့ ဘုန္းႀကီးမွ ပင့္ရမယ္။ ကိုမင္းကိုနိုင္တုိ႕ကို မဖိတ္ရဘူးဆိုပါ့လား။ ဘာေတြ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ ။ ႀကံ႕ခိုင္ေရးက အဲ့သလိုတားလုိ႕ရသလား၊ ပိတ္လို႕ရသလား။
ဒီိေတာ့ မိသားစု၀င္ေတြမွာ တစ္ပူေပၚ ႏွစ္ပူဆင့္ ရေတာ့တာေပါ့။ ေသတာေတာင္ မလြတ္လပ္ပါလား ကြယ္။ ဒါနဲ႕ ဒီေလာက္ႀကီးေတာ့ မခံဘူး၊ ခံခ်မွျဖစ္မယ္၊ ေတာင္ဒဂံုကမဥမၼာဆိုတာလည္း အစြာသားလား။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မျဖဴတို႕အိမ္က စီးပြားေကာင္းေနျပီ။ ဟမ္းဖုန္းေလးတစ္လံုး ၀ယ္ထားတယ္။ ဒီေတာ့ ဆက္သြယ္ရ လြယ္လာတာေပါ့။ က်ေနာ္က မဂၢင္ေရာက္ေနျပီ။ ဒီေတာ့ေတာင္ ဒဂံု၊ သကၤန္းကြ်န္း ေျပးဟယ္ လႊားဟယ္ လုပ္ေနရတာေပါ့။
ဒီသတင္း ကမၻာျပန္႕တယ္။ လူနာေတြလည္း မီဒီယာေပၚ ေအာ္ႀကီး ဟစ္က်ယ္ျဖစ္ကုန္တယ္။ အဲ့သေလာက္ထိ မခံနိုင္ျဖစ္ကုန္တာ။ ကုိမင္းကိုနိုင္ခမ်ာမွာလည္း ဘာမသိညာမသိ၊ သူ႕နာမည္ပါေနေတာ့ ရက္လည္ကို လာအားေပးရွာပါတယ္။ ကိုဂ်င္မီပါတယ္၊ မနီလာသိန္းပါတယ္၊ ကုိအ့ံဘြယ္ေက်ာ္တို႕ပါတယ္။ တကယ္က ကိုမင္းကိုနိုင္တို႕ အုပ္စု လြတ္လာတယ္၊ သြားႏႈတ္ဆက္ရံု ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္တယ္။ ခုေတာ့ အာဏာပိုင္ေတြလုပ္ေပးေတာ့ ပိုရင္းႏီွးသြားတာေပါ့ေလ။ ဒီမိုကေရစီသမားခ်င္းကိုး။
လူနာေတြ ဒီအျဖစ္ပ်က္ျဖစ္လိုက္ေတာ့ အေတာ္ေလး မခံခ်င္စိတ္ျဖစ္တယ္၊ စိတ္လည္းဆင္းရဲတယ္ထင္တယ္။ “က်ေနာ္က်မတို႕ ေငြစုထားတယ္၊ အလႈႀကီးတစ္ခုလုပ္ေပးပါ၊ ” ေတာင္းဆိုလာတယ္။ “ဒီဘ၀ ဒီေလာက္ကံဆိုးလို႕ ဒီေရာဂါျဖစ္တယ္၊ အရွက္တကြဲ အက်ိဳးနည္းပါျဖစ္ရတယ္၊ ေနာင္ကို ဒီလိုအျဖစ္ဆိုး မျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးပါ” … တဲ့။
က်ေနာ္တုိ႔လည္း လုပ္ေပးပါ့မယ္ေပါ့။ မဂၢင္ဆရာေတာ္ သြားေလွ်ာက္တယ္။ လုပ္ပါတဲ့။ ရက္သတ္မွတ္ေတာ့ တနဂၤေႏြ ဆယ့္သံုးရက္ လုပ္မယ္။ က်ေနာ္တို႕ေမ့ေနတာက အဲ့ဒီ မတ္လဆယ့္သံုးရက္ေန႔က ကိုဖုန္းေမာ္က်ဆံုးတဲ့ေန႕ ဆိုတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဖိတ္စာေတြလုပ္ႀကတယ္။ အခုအေမရိကားေရာက္ေနတဲ့ ကိုေအာင္ျမတ္ဆိုတဲ့လူက ဗဟန္းလူငယ္ကုိမုန္းနိုင္သူငယ္ခ်င္း။ သူကရံုးနားေလးက ေရႊဂံုတိုင္အိမ္ရာမွာ ေနတယ္။ က်ေနာ္တို႕ရံုးကျပန္ရင္ သူ႕တုိက္ခန္း တက္ တက္လည္တယ္။ သူကနိုင္ငံေရးသမား မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမယ့္နိုင္ငံေရးသမားေတြကို ေလးစားတယ္။ နိုင္သေလာက္ ေထာက္ပံ့ေပးတယ္။ သူ႕တိုက္ခန္း ညအိပ္ျဖစ္တဲ့အခါ ညအိပ္ႀကတာေပါ့။ ေနာက္ေန႕က်ေတာ့ ေရႊဂံုတိုင္ထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ဖိတ္စာေရးတယ္။
က်ေနာ္ကေတာ ့သနားေအာင္ တဖြဲ႕တႏြဲ႕ ေရးေနတာေပါ့။ ေရးရင္း တစ္၀က္တစ္ပ်က္မွာ ကိုသန္းထုိက္ေအာင္က မင္းဟာက အလႈဖိတ္စာလား၊ ၀တၳဳေရးေနတာလား … ဆိုတာနဲ႕ တိုတိုတုတ္တုတ္ ေရးလိုက္တယ္။
“လမ္းခုလတ္တြင္ ခြဲခြာသြားရေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားအား ရည္စူး၍ ဆြမ္းေကြ်းျပဳလုပ္မည္ ျဖစ္ပါသျဖင့္ ႀကြေရာက္ႀကပါရန္ …” ပဲ။
ေအာက္ကမွ “ဖဲႀကိဳးနီနဲ႕ သူငယ္ခ်င္းမ်ား …” ဆိုျပီးတပ္လိုက္တယ္။
ဖဲႀကိဳးနီဆုိတာ ခုခံအားက်ဆင္းမႈနဲ႕႔ ပတ္သက္တဲ့ ကမၻာသံုးသေကၤတျဖစ္တယ္ေလ။ က်ေနာ္တုိ႕စိတ္ကူးက ဒီလိုပါ။ ဖိတ္စာကို အဖြဲ႕ခ်ဳပ္နာမည္ မတပ္ခ်င္ဘူး။ နိုင္ငံေရးပါတယ္ ထင္မွာစိုးလို႕။ အိပ္ခ်္အိုင္ဗီြေရာဂါသည္မ်ားလို႕ တပ္လုိက္ရင္လည္း မေကာင္းဘူး မဟုတ္လား။ အဲ့ဒါနဲ႕ဖဲႀကိဳးနီကို တပ္လိုက္တာ။ ဒီိတင္ အႀကီးက်ယ္ ကြိဳင္ေတာ့တယ္။
ဒီဖိတ္စာ ခယကဥကၠဌ လက္ထဲ မိတၱဴေရာက္သြားတာ။ သတင္းေပးတဲ့လူ ေပးလို႕ ေရာက္သြားတာေပါ့။ ဖိတ္စာမိတၱဴျပေတာ့ ေဒါက္တာလိႈင္နီ႕ကို ဖိတ္တဲ့ဖိတ္စာ။ ေဒါက္တာလိႈင္နီိဆီမွာ မူရင္းရွိေတာ့ ရွင္းေနတာပဲ၊ ႀကားထဲက ဖိတ္ခိုင္းလိုက္တဲ့လူ သတင္းေပးတာေပါ့။ မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ။ ဆယ့္ႏွစ္ရက္ေန႕က်ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႕အလႈတြက္ တုိင္ပင္ျပင္ဆင္ေနႀကတယ္။ ေတာင္ဥကၠလာမွာ။ ဒီတုန္း ေတာင္ဥကၠလာမယက ေရာက္လာတယ္။ ခရိုင္ဥကၠဌႀကီးက ေတြ႕ခ်င္လို႕တ။ဲ့ ႀကြပါအံုး။ ဘုရား၀င္းက ဓမၼာရံုကို။
ဆိုေတာ့ မျဖဴျဖဴသင္းရယ္၊ ကိုသန္းနိုင္(ေတာင္တြင္း)ရယ္၊ ကိုျမင့္ေငြ(ေရနံေခ်ာင္း)ရယ္၊ ေပ်ာ္ဘြယ္ဖက္က လူနာတစ္ေယာက္ရယ္ လိုက္သြားတယ္။ က်ေနာ္လည္းပါသြားတယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ ခယကဥကၠဌ ဒုတိယဗိုလ္မႈးႀကီး၀တ္စံုနဲ႕ ထုိင္ေနတယ္။ မျဖဴကလည္းပါးတယ္။ ဒီျပသနာတက္တာ က်န္တာမဟုတ္ေလာက္ဘူး၊ ဖဲႀကိဳးနီဆိုတာကို သူတုိ႕ကြန္ျမဴနစ္အဖြဲ႕စည္းလို႕ အထင္မွားေနတယ္ ထင္ျပီးေတာ့၊ ယူအန္္ဒီပီက ထုတ္တဲ့စာအုပ္တစ္အုပ္ ယူသြားတယ္။
ဟိုေရာက္ေတာ့ စကားအေျပာမခံပါဘူး။
“ငါတို႕က တိုင္းျပည္ကို မိဘသဖြယ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာျဖစ္တယ္၊ ဒီေတာ ့မင္းတို႕က သားသမီးလိုေနျပီးေတာ့ ဆိုဆံုးမတာနာခံပါ။ ဒီအလွဴ အလုပ္မခံနိုင္ဘူး။ ဒီလိုအနီေတြအေႀကာင္း ငါတို႕ေကာင္းေကာင္း သိတယ္။ မလုပ္ၤရဘူး …”
ဆိုေတာ့၊
မျဖဴက “ … ဦးေလးတို႕ မွားေနတာ၊ ခုက က်မတုိ႕က အိပ္ခ်္အုိင္ဗီြလူနာေတြအတြက္ အလႈလုပ္မွာပါ။ ဦးေလးတို႕ထင္သလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ က်မတို႕က အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကပါ။ ဖဲႀကိဳးနီဆိုတာကလည္း အဖြဲ႕စည္းသီးသန္႕ မဟုတ္ပါဘူး။ ကမၻာသံုးသေကၤတပါ …”
ဆိုျပီး ယူအန္ထုတ္ ပညာေပးစာအုပ္ ထုတ္ျပတယ္။ ဒိီစာအုပ္ကို ခယကႀကီး ယူႀကည့္တယ္။ စာမ်က္ႏွာ တစ္မ်က္ႏွာ၊ ႏွစ္မ်က္ႏွာ လွန္ႀကည့္ျပီးေတာ့ ..
“ဒီစာအုပ္ကလည္း တရား၀င္စာအုပ္မဟုတ္ဘူး …”
တဲ့။
“ဒိုိ႕တာ၀န္ အေရး သံုးပါး မပါဘူး …”
တဲ့ဗ်ာ။
ေနာက္ေတာ့ ေျပာရင္းသား “နင္တို႕နဲ႕ စကားေျပာရတာ မေကာင္းဘူး။ နင့္အုပ္ထိန္းသူ ေခၚ …” ဆိုေတာ့၊ မျဖဴအေမႀကီး ဘုမသိ ဘမသိ လိုက္လာတယ္။
“ခင္ဗ်ားသမီးကို ထိန္းပါ။ က်ဳပ္ ခင္ဗ်ားလက္ထဲ ျပန္အပ္တယ္ …” တဲ့။
မျဖဴအေမက ဘာမွမေျပာဘဲနဲ႕ သူရထားတဲ့ ဖိတ္စာမိတၱဴ ယူျပန္လာတယ္။ သမီးလုပ္တဲ့သူက လူနာေတြအတြက္ အလွဴလုပ္မွာ၊ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္လုပ္မွာ၊ ဘယ္လိုက ဘယ္လုိ ဆံုးမရမတဲ့တုန္း …. ခယကႀကီး …ရဲ့။
က်ေနာ္ ရီရမလို ငိုရမလုိႀကီးဗ်ာ။ အေရွ႕ပိုင္းခရိုင္ဆိုတာ အႀကီးႀကီးဗ်။ လူေပါင္း ငါးသိန္းေက်ာ္ ေနတာ။ ဒီလိုေနရာကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ခယကဆိုတဲ့ ဟာႀကီးက စကားကုိ လက္လြတ္စပယ္ေျပာတတ္ပါေပရဲ႕။ ငါတို႕က မိဘလို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာ ဆိုေတာ့ ၊ ခင္ဗ်ားကို ဘယ္သူ အုပ္ခ်ဳပ္ခိုင္းလို႕ လဲ။ နီတယ္ဆိုတဲ့ စကား ပါယံုနဲ႕ ကြန္ျမဴနစ္လို႕ ထင္ရေလာက္ေအာင္ အသိဥာဏ္ ေအာက္တန္းက် လွေခ်လား။ ယူအန္ဒီပီက ထုတ္တဲ့စာအုပ္ကိုိ တရားမ၀င္ဘူးလို႕ ေျပာတာ ရွက္ရေကာင္းမွန္း မသိဘူးလား။ က်ေနာ္ကေတာ့ ရွက္တယ္။ တုိင္းျပည္နဲ႕လူမ်ိဳးအတြက္ပါ ရွက္တယ္။
အဲ့ဒီကထြက္ေတာ့ မဂၢင္ေက်ာင္း ခရီးဆက္တယ္။ မဂၢင္ေရာက္ေတာ့ သကၤကြ်န္း မယကနဲ႕အဖြဲ႕ကလည္း သူတိုု႔ရဲ့အလွဴလုပ္ဖို႕ ေလွ်ာက္ေနတယ္။ ခ်က္ခ်င္းႀကီး အလႈလုပ္မွာေနာ္။ ဘယ္ေန႕လုပ္မွာလဲ ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႕ လုပ္တဲ့ရက္ လုပ္မွာတဲ့။ ဆရာေတာ္ကေတာ့ စကားနည္းရန္စဲသေဘာမ်ိဳး လုပ္ပါ ေျပာလိုက္တယ္။ က်ေနာ္တို႕ အေျခေနမဟန္ေတာ့ဘူး ဆိုတာ ရိပ္မိတယ္။
မျဖဴက လူႀကီးေတြ လုိက္တိုင္ပင္။ လူႀကီးေတြကလည္း အႀကံ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပးႀကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆံုးပိတ္ အလႈဆက္လုပ္ဖို႕ပဲ ဆံုးျဖတ္ခ်က္က်တယ္။ လုပ္ေပါ့။ သူလုပ္ ကိုယ္လုပ္ေပါ့။ ဒီေတာ့ အဖမ္းခံရမွာ ေသခ်ာတယ္။ တစ္နည္းနည္း ညစ္ဖမ္းမွာပဲ။
ဒီေတာ ့မျဖဴ အျပင္မွာေန၊ ဆက္လုပ္ဖို႕ မဲက်တယ္။ ဒါနဲ႕မျဖဴလည္း ဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္ေတာ့ ျပန္သြားတယ္။ မျဖဴေနာက္လည္း စြမ္းအားရွင္လား၊ အက္စ္ဘီလား၊ ဘာလားေတာ့မ သိဘူး၊ အမ်ားႀကီး လိုက္သြားေလရဲ႕။
က်ေနာ္တို႕ ဧည့္စာရင္းတိုင္တယ္။ ေက်ာင္းသားႀကီးကိုေအာင္သန္း သြားတိုင္တယ္။ ပထမအႀကိမ္ ရံုးမဖြင့္ေသးဘူး။ ဒုတိယအႀကိမ္က်ေတာ့ ရယကနဲ႕ ေတြ႕တယ္။ မတိုင္ပါနဲ႕ … တဲ့။ သူတို႕လည္း အဲ့ဒီကိုလာျပီး ခ်က္ျပဳတ္မွာ၊ အတူတူေပါ့ .. ဆိုတာနဲ႕ ကိုေအာင္သန္းကလည္း ျဖတ္ပိုင္းရေအာင္ မေတာင္းခဲ့ဘူးဗ်။
သူတုိ႕က ေက်ာင္းေဆာင္သစ္မွာ ခ်က္တယ္။ က်ေနာ္တို႕က ေက်ာင္းေဆာင္ေဟာင္းေအာက္မွာ ခ်က္ႀကတယ္။ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီထုိးခါနီးက်ေတာ ့ေက်ာင္းသစ္မွာ ခ်က္ေနတဲ့အာဏာပိုင္ေတြ ရုတ္ဆို ေပ်ာက္သြားတယ္။ မွန္းလို႕ရျပီေလ။ ဧည့္စာရင္းနဲ႕ ကိုင္ေတာ့မယ္ ဆိုတာကို။ ဆယ့္ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေတာ့ ဒိုင္နာနဲ႕ ၀င္ခ်လာတယ္။ သကၤန္းကြ်န္းမယကနဲ႕ ရဲေတြ။
ဘယ္မွာလဲ ဧည့္စာရင္း၊ မရွိဘူးေလ၊ သြားတိုင္တာပဲ၊ ခင္ဗ်ားလူက ကလိမ္က် ေျပာလိုက္လို႕ ျဖတ္ပိုင္းမရတာပဲ ရွိတယ္။ သြားတိုင္တယ္ေလ။
မလိုခ်င္ဘူး။ ကဲ … စခန္းမႈး ဒီလူေတြ ဧည့္စာရင္းမရွိဘဲ ညေန ညအိပ္၊ လုပ္တယ္။ ဖမ္း၊ လက္ထိတ္ခတ္။ ဖမ္းေတာ့ ဖမ္းေပါ့။ ဘာတတ္နိုင္မလဲ။ ပါသြားေရာ၊ ဆယ့္တစ္ေယာက္။
ကုိသန္းထုိက္ေအာင္(ေျမာက္ဒဂံု)၊ ကိုေအးနိုင္(ေတာင္ဒဂံု)၊ အခုႏွစ္ေယာက္စလံုး ေဒၚေအာင္ဆန္းစုႀကည္အနီးကပ္။ ကုိေရႊဂ်ိဳး၊ ကုိသန္းထြဋ္၊ ကိုစိုးနိုင္(သံုးေယာက္စလံုးလိႈင္ျမိဳ႕နယ္)။ ကိုကံျမင့္၊ ကိုမ်ိဳးသန္႕(ႏွစ္ေယာက္စလံုးရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဳးဆက္)၊ ကုိမုန္းနိုင္(ဗဟန္း)၊ ကိုသန္းနိုင္(ေတာင္တြင္းႀကီး)၊ ကိုႀသႀကီးေခၚ ကို၀င္းလိႈင္(ေရနံေခ်ာင္း)၊ ေနာက္ … က်ေနာ္ေပါ့ဗ်ာ။
ဖမ္းသြားျပီး သကၤန္းကြ်န္းမွာ ခ်ဳပ္ထားတယ္။ ေက်ာင္းသားႀကီးကုိေအာင္သန္းလည္း ပါလာေသးတယ္။မဟုတ္ဘူး … ကုိေအာင္သန္းက ဧည့္စာရင္းရွိတယ္။ သူ႕ကုိ ျပန္လႊတ္ေပးပါ။ ဆုိေတာ့ စခန္းမႈးက ဒါဆိုျပန္ပုိ႕ေပးမယ္ေပါ့။ က်ေနာ္တုိ႕လညး္ ကိုေအာင္သန္းနဲ႕ မွာစရာရွိတာ မွာလိုက္တာေပါ့။ စိတ္မပူနဲ႕ ဆက္သာခ်။ ေထာင္က်လည္း ခံမယ္။ က်ေနာ္တို႕စိတ္ပူတာက အလႈ ဆက္မလုပ္ျဖစ္မွာပါပဲ။ က်န္တာ ေအးေဆး။
ေနာက္ေန႕က်ေတာ ့မျဖဴတုိ႕၊ ကိုမင္းကုိနိုင္တို႔တဖြဲ႕ႀကီး ေရာက္လာတယ္။ ေတာင္ဒဂံု မဥမၼာအုပ္စုေကာ။ ေဒၚေနာ္အံုးလွတို႕ေကာ … ေရာက္လာတာ။
ရုတ္ရုတ္သဲသဲေပါ့ဗ်ာ။ စခန္းတစ္ခုလံုးလည္း ရဲေတြဖက္က သိပ္ဖမ္းခ်င္ပံုမေပၚဘူး။ ညလည္း ေရာက္ေရာ က်ေနာ္တို႕ကို စခန္းေတြခြြဲ ပါေလေရာ။ က်ေနာ္က ေဒါပံု အက်ိဳးေပးသန္တယ္ထင္တယ္။ ေဒါပံုပါသြားတယ္။ အဲ့မွာလည္း တစ္ညလား အိပ္လိုက္ရပါတယ္။ ေနာက္ေန႕ေတာ့ ျပန္ေခၚတယ္။ အင္းစိန္ပို႕မယ္ထင္ေနတာ။ သကၤကြ်န္းမယကရံုး ျပန္ေခၚသြားတယ္။
သူတုိ႕ကလည္း မဟုတ္က ဟုတ္က လုပ္ေသးတယ္။ မယကက တစ္ျပန္စီးျပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႕ကုိ အျပစ္ရွိလို႕ ဖမ္းခံထိတယ္ ဆိုျပီး လက္မွတ္လာထုိးခိုင္းတယ္။ မထုိးဘူးဗ်ာ .. က်ေနာ္ ထေျပာတယ္။
မင္းတို႕ကိုဧည့္စာရင္းစစ္ေတာ့ ဧည့္စာရင္းတိုင္ထားေႀကာင္း လက္မွတ္မျပနိုင္ဘူးေလ … တဲ့။
ခင္ဗ်ားရူးေနလား၊ ခင္ဗ်ားလက္ေအာက္က ရယကကုိ ေမးႀကည့္ပါ့လား၊ ဧည့္စာရင္းတုိင္ မတုိင္ဆိုိတာကို။ ဒီရယကဆိုတဲ့လူက လူေတြ ေထာင္ခ်ီအုပ္ခ်ဳပ္ေနေတာ့၊ သူ႕ဂုဏ္သိကၡာ သူ႕စကားယံုစားမိတာေပါ့ … ဆိုေတာ့၊ ဒါဆိုလည္း ျပန္ႀကေတာ့ … တဲ့။
ေတာက္…
က်ေနာ္အဲ့ဒီအခန္းထဲမွာေတာက္ေခါက္ခဲ့တယ္။
လူနာေတြအတြက္ အလႈလုပ္တာ ဖမ္းတယ္။ ျပန္ဆိုေတာ့ ခ်က္ျခင္း။ လူေတြဟာ လူ႕ဂုဏ္သိကၡာနဲ႕အညီ မေနရပါလား။ တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ အဖမ္းခံရတာ မင္းက ေဒါသျဖစ္ေန။ အျခားလူေတြ ဆယ္ႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ က်တာ ဘာေျပာမလဲ … ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလူေတြအတြက္ပါ ေရာခ်ေဒါသ ျဖစ္ခဲ့တာပါ။
အလႈလုပ္လို႕ အဖမ္းခံရတဲ့အထဲမွာ က်ေနာ္တို႕ ပထမဆံုးပဲ။ အျပင္ေရာက္ေတာ့ လူေတြအမ်ားႀကီးေတြ႕တယ္။ လာႀကိဳေနႀကတာေပါ့ေလ။ ခ်က္ျခင္း အင္တာဗ်ဴးေတြလုပ္တယ္။ ကိုသန္းနိုင္က ေလွ်ာက္ေျပာေနေသးတယ္၊ ဘာတရားဥပေဒတို႕၊ ညာတို႕ … က်ေနာ္ေျပာလိုက္ပါတယ္။ ဘာမွမဟုတ္ဘူး၊ ဖမ္းခ်င္လုိ႕ဖမ္းတာ၊ လႊတ္ေပးခ်င္လို႕ လႊတ္ေပးတာ။ ဒါပဲ …။ ဘာအေႀကာင္းျပခ်က္ ဘာဆင္ေျခမွ မရွိဘူး။
ေနာက္ေတာ့မွ သိလာတာက က်ေနာ္တို႕ကို ဖမ္းျပီး ေနာက္တစ္ရက္၊ ကေနဒါမွာ ကမၻာ့အိပ္ခ်္အိုင္ဗြီညီလာခံ လုပ္တယ္တဲ့။ အဲ့ဒီညီလာခံကို က်ေနာ္တို႕သတင္းေတြ ေရာက္သြား ကမၻာႀကီးက ၀ုိင္းအာလို႕လႊတ္ေပးလိုက္တယ္ … ဆိုတယ္။
က်ေနာ္တုိ႕အခ်ဳပ္ထဲဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ မွန္ မမွန္ မသိဘူး။ ေနာက္ တီးတိုး တီးတိုးအသံေတြက က်ယ္လာတယ္။
ဘာလဲဆိုေတာ့ …။ က်ေနာ္တုိ႕အလႈလုပ္တဲ့ေန႕ အဖမ္းခံၤထိတယ္။ သတင္းမီဒီယာေတြပါတယ္။ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၀င္ေတြေကာ၊ ဆရာေတာ္ေတြေကာ၊ ရွစ္ဆယ့္ရွစ္မ်ိဳးဆက္ေတြေကာ၊ စီအီးစီအခ်ိဳ႕ေကာ လာၾကတယ္။
က်ေနာ္တို႕လူူငယ္တာ၀န္ခံမ်ား ပဲခူးသြား လက္ဖက္ရည္ေသာက္ေနတယ္ … ဆိုပဲ။
ဟုတ္ပါ့ဗ်ာ။ ဒီေတာ့ အခ်င္းခ်င္း စကားမ်ားကုန္တာေပါ့။ ႏႈိင္းယွဥ္စရာလည္းျဖစ္ကုန္တာေပါ့။ ရွစ္ဆယ့္္္ရွစ္မ်ိဳးဆက္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႕ က်ေနာ္တို႕လူငယ္တာ၀န္ခံေတြနဲ႕ တစ္ေခတ္ထဲ ျဖတ္သန္းလာတာကိုး။ ဒါနဲ႕ ကုိမင္းကိုိုနိုင္၊ ကိုကုိႀကီး၊ ကိုမင္းေဇယ်ာ၊ ကိုေဌးႀကြယ္၊ ကိုဂ်င္မီ၊ ကိုျမေအး၊ ကိုျပံဳးခ်ိဳ၊ ကိုေဇယ်ဆုိတဲ့လူေတြနဲ႕ ပိုရင္းႏွီးလာသလို သတင္းမီဒီယာေတြနဲ႕လည္း ပတ္သက္စ ျပဳလာတယ္ေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္တုိ႕ကို ဒုကၡေပးတဲ့လူေတြလည္း ျပဳတ္ကုန္ဆိုလား ဘာလား၊ ႀကားတယ္။ အေဟာသုခံ ေကာင္းေလစြ၊ ေကာင္းေလစြ။ သူမ်ားအလုပ္ျပဳတ္တာကို ၀မ္းသာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလူေတြ အစကတည္းက တာ၀န္မွ မေပးသင့္တာ။
(မိုးမခမွတ္ခ်က္၊ အင္န္အယ္ဒီပါတီ၏ လူမႈေထာက္ကူအဖြဲ႔ခြဲတခုျဖစ္ေသာ HIV/AIDS ေ၀ဒနာရွင္မ်ားႏွင့္ မိသားစုမ်ား ေစာင့္ေရွာက္ေရးလုပ္ငန္းတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူ အဖြ႔ဲခ်ဳပ္ပါတီ၀င္တဦးျဖစ္ေသာ ကိုရာဇာက သူ႔အေတြ႔အၾကဳံမ်ား ေရးသားထားသည္ကို ေ၀မွ်ေပးမည္ဟု ဆိုသျဖင့္ အမ်ားပရိသတ္သိရွိေစဖို႔ မိုးမခက ရယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။ သူဆက္ေရးႏိုင္သမွ် ေဖာ္ျပေပးမည္ ျဖစ္သည္။
ေနာက္တိုုးသတင္း၊ ေဒၚျဖဴျဖဴသင္း၊ ကိုုရာဇာႏွင့္ ေမာင္ကိုုကိုုတုုိ႔ စုုေပါင္းေရးသားသည့္ “အမ်ားခႏၱာနဲ႔ နာဖ်ားေနတဲ့ကိစၥ” အမည္နဲ႔ အဆိုုပါ ေဆာင္းပါးေပါင္းခ်ဳပ္စာအုုပ္ ရန္ကုုန္မွာ ပုုံႏွိပ္ထုုတ္ေ၀မည္ ျဖစ္သည္။ ၾသဂုုတ္ ၂၈ မွာ စတင္ျဖန္႔ခ်ိမည္ဟုု သတင္းၾကားသည္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
