ဇြန္ ၈၊ ၂၀၁၂
ေရွ႕ဦးဆရာ မည္ထိုက္စြာ ပုပၺာစရိယ မိႏွင့္ဖ။ ဖခင္မွာေက်ာင္းဆရာျဖစ္ၿပီး လစာႏွင့္မလုံမေလာက္။ မိသားစု၀မ္းေရးအတြက္ ေမေမ ခ်ိန္ ခြင္ကိုင္ကာ ေစ်းေရာင္းရပါသည္။ အေပါင္း အႏုတ္ အေျမႇာက္ အစား တတ္သည္ဆို႐ုံေလာက္ပင္။ မူလတန္းစာကုိ အတန္းဆုံးေအာင္ မသင္ၾကားခဲ့ရ။ ေမေမမွာ သတ္ပံုသတ္ညႊန္းမွန္ေအာင္ စာမေရးတတ္ရွာပါ။အသံထြက္အတိုင္း သူမ်ားနားလည္႐ုံေလာက္သာ စာေရးတတ္ ပါသည္။ ပညာမတတ္ခဲ့ေသာ္လည္း တူသားေမာင္မယ္မ်ားႏွင့္ ေဖေဖ့တပည့္မ်ာကို ပညာထူးခြၽန္ေအာင္ မည္သည့္ဘက္က ပါဝင္ကူညီရပါ ေစ မေမာမပန္းေၾကး ကူညီခဲ့သည္။ ေဖေဖ့မူလတန္းေက်ာင္းသားမ်ားကို အိမ္မွာ အိပ္၊ အိမ္မွာထားကာ ကူညီခဲ့သည္။ မူလတန္းပညာထူး ခြၽန္ဆု (စေကာလားရွစ္) မ်ားကို ၅ ေယာက္ဝင္ေျဖလွ်င္ ၅ ေယာက္စလုံးေအာင္ျမင္ေအာင္ သင္ၾကားျပသႏိုင္ေသာေဖေဖ့အတြက္ ဂုဏ္ယူ တတ္သည္။ ထိုကေလးငယ္မ်ားမွာ ယခုအခါ အင္ဂ်င္နီယာ၊ ပါေမာကၡႀကီးမ်ား၊ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ား၊ ေရွ႕ေနႀကီးမ်ားျဖစ္ေနၾကၿပီ။ အိမ္ကိုလာ လည္ေသာေဖေဖ့တပည့္မ်ားက “မညီမေလး” ဟုသာ ခ်စ္ခင္ရင္းႏွီးစြာေခၚေဝၚၾကသည္။ သူတုိ႔ႀကီးေတာ္ေလာက္ရွိေသာ၊ ေမေမကုိ လူငယ္ မ်ားကပင္ “မညီမေလး” ဟုသာ ေခၚပါသည္။ အားမနာ၍ မဟုတ္ပါ။ အမ်ားရင္းႏွီးသလုိ ရင္းႏွီးခ်င္ၾက၍သာ ေခၚေ၀ၚျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အမ်ား တကာခ်စ္ခင္ေလးစားၾကသည့္ အထူးျခားဆံုးလကၡဏာကုိ ေမေမ့မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ေတြ႔ျမင္ႏုိင္ပါသည္။ႏႈတ္ခ်ဳိခ်ဳိတပါး ဆုိ႐ုိးစကားရွိပါသည္။ ေစ်းေရာင္းစားသူမ်ားအဖုိ႔ ကုိယ့္အတၱအတြက္ ေစ်းေရာင္းေကာင္းရန္ ႏႈတ္ခ်ဳိျခင္းမ်ဳိးကုိ ေမေမ႔တြင္ မေတြ႔ရပါ။ ဘယ္သူႏွင့္မွ် ရန္ျဖစ္စကားမ်ားျခင္း တခါတေလမွ် မၾကားဘူး၊ မေတြ႔ဘူးပါ။ ကုိယ့္ေစ်းခံေတာင္းထဲက ပစၥည္းကုိ ကိုယ့္မ်က္စိ႔ေရွ႕ တည့္တည့္ လက္တကမ္းမွာ ခုိးယူသူကုိပင္ ရန္မေတြ႔ဘဲ ျပန္လာထားေအာင္ ေမတၱာျဖင့္ ေျပာဆုိဆက္ဆံတတ္ပါသည္။
“သံသရာမယူၾကပါႏွင့္ကြယ္၊ နင့္သမီးေလးက ႐ုပ္မေခ်ာေပမယ့္ စာေတာ္လုိက္တာ ထိပ္ဆံုးကခ်ည္းပဲ” ေျပာလုိက္႐ံုသာရွိပါသည္။ ငါ့ သမီးေလး ငါ့အတြက္ဂုဏ္ငယ္ရွာလိမ့္မယ္၊ ခ်က္ခ်င္းနားလည္သိတတ္သြားေသာ ပစၥည္းယူသူက “က်ေနာ္မယူဘူးေနာ္၊ ေမ့သြားလုိ႔ လက္ ထဲပါသြားတာပါ” ေျပာၿပီးပစၥည္းကုိ ျပန္ထားခဲ့ပါသည္။ “ေအးေအး ဒါေလးစားသြားအံုး” ဆုိကာ ေကာက္ညႇင္းထုတ္ေကြၽးၿပီး ႏွစ္သိမ့္စကား ေျပာလုိက္ပါသည္။ သူ႔ခမ်ာ အျပစ္ကလြတ္ၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာစြာ ေစ်းျပန္သြားသည္ကုိ ၾကည္ႏူးတတ္သည္။ တရားမွ်တမႈဆုိသည္မွာ ေမတၱာ၊ ဂရုဏာ၊ မုတိတာ၊ ဥပကၡာမ်ား ၿပီးျပည့္စံုရမည္ဟု အသိတရား ရွိႏွင့္ထားသူျဖစ္သည္။
က်ေနာ္တို႔ ညီအကိုေတြ ငယ္ငယ္က တစုတေ၀းတည္း အိမ္မွာရွိပါသည္။ အိမ္ေအာက္ထပ္တြင္ စုေပါင္းစာဖတ္ၾကရပါသည္။ ေဖေဖ့စည္း ကမ္းအရ ည ၉ နာရီေက်ာ္လွ်င္ လွ်ပ္စစ္မီးပိတ္ကာ အိပ္ၾကရပါသည္။ စာေမးပြဲနီးလာၿပီဆိုလွ်င္ က်ေနာ္မီးပိတ္ကာ ဖေရာင္းတိုင္ထြန္းၿပီး စာကို အခ်ိန္ပို ခိုးဖတ္ျဖစ္ပါသည္။ ထိုတေန႔ကို သတိတရရွိပါသည္။ အခ်ိန္ပို စာဖတ္ေနတုန္း ခ်ဲခ်ဲ၊ခ်ဲခ်ဲ ျဖင့္ ညႀကီးမင္းႀကီး အသံတခုဆက္တိုက္ ၾကားေနရပါသည္။ အတူအိပ္သူ အကိုႀကီးမ်ားကို တေယာက္ခ်င္း တိုးတိုးႏႈိးလိုက္ပါသည္။အိမ္ေနာက္ေဖး ခန္းထဲက င႐ုတ္သီးယူေနသည့္ အသံျဖစ္မွန္းအားလုံးသူ သိႏွင့္ၿပီးျဖစ္သြားၾကပါသည္။ ကသုတ္ကရက္ျဖင့္ ဒါးဆြဲသူ လွံကိုင္သူ ဒုတ္ထမ္းသူ ကိုယ္စီလက္နက္ျဖင့္ သူခိုး ဖမ္းရန္ ႀကိဳးစားပမ္းစား ျပင္ဆင္ျဖစ္သည္။ ေနာက္ေဖးတံခါးဖြင့္ရန္ ၾကံစည္တုန္းရွိေသးသည္။ ဒုတ္တေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ေနာက္က လ်ပ္တပ်က္ေရာက္ႏွင့္ေနသူက ေမေမ။
နင္တို႔ ဘာလုပ္ၾကတာလဲ။ ငါ ရုိက္လိုက္ရမလား။ သြား။ သြားျပန္အိပ္ၾက။ တခ်က္လြတ္အမိန္႔ေပးေတာ့သည္။ ဘယ္သူမွ ျပန္မေျပာရဲၾက။ အကိုအႀကီးဆုံးက ပုခုန္းထက္ကလွံကို မခ်။ ဗလအားကိုးျဖင့္ ျပန္ေျပာပါသည္။ “ေတာ္ေတာ္ေလး (ေဒၚေလး) ကလဲ င႐ုတ္သီးေတြ အကုန္ပါ သြားေတာ့မယ္” ကိုင္ထားသည့္ဒုတ္ကိုျမႇင့္ကာ ရိုက္ေတာ့မည့္ပုံမ်ိဳးျဖင့္ “ေမာင္ေလး နင္တို႔သင္ထားတဲ့စာေတြ ဒါအကုန္ပဲလား။ သူခိုးေသရင္ ငါတို႔အားလုံး ဒုကၡေရာက္လိမ့္မယ္။ သြား …သြားအိပ္ေတာ့”
ေမာင္းထုတ္သလို ဟိန္းေဟာက္ၿပီးေျပာမွ အိပ္ယာျပန္ျဖစ္ၾကပါသည္။ ခ်ဲခ်ဲ ခ်ဲခ်ဲ အသံတိတ္သြားပါေတာ့သည္။ ေမေမက သူ႔တူ သူ႔သားအား လုံးကို ေမာင္ေလးလို႔သာေခၚပါသည္။ ေဖေဖ ေတာထဲရွိေနတုန္း သားအႀကီးဆုံး ရွင္ျပဳခါနီးမွဆုံးပါးသြားသည့္ အကိုႀကီး ကိုေရႊသာကိုလည္း ေမာင္ေလးလို႔သာ ေခၚပါသည္။
ေမေမ့အမိန္႔ေၾကာင့္ ဒါးေတြ၊ လွံေတြ၊ ဒုတ္ေတြ လက္နက္ခ်ၿပီး အိပ္ၾကရေတာ့မည္။အခဲသိပ္မေၾကခ်င္။ အဲဒီသူခိုးကို ငါသိတယ္။ တခါတည္း ကြာ။ ေတာ္ေတာ္ေလး သိသြားလို႔သာေပါ႔။ ကိုကိုေလးက ဒါးႀကိမ္း ႀကိမ္းေနေသးသည္။ အိပ္ခါနီး အဘိဇာပြားလိုက္ေသးသည္။ အဘိဇာ ဗ်ာပါဒ၊ မိစၦာဒိတၳိလို႔ ဘုရားစာတြင္ ၾကားဖူးသည္။
သူခိုးမွာ ရပ္ေက်ာ္ရြာေက်ာ္ သူခိုးျဖစ္သည္။ ေဆြႀကီး မ်ိဳးႀကီး။တရြာလုံးနဲ႔ ငါ့ႀကီးေဒၚဆိုသလို ျဖစ္ေနသည္။ ေခြးနဲ႔ဖက္လွ်င္ ကိုက္သူလဲေခြး၊ ေခြးလဲေခြး ျဖစ္ေပေတာ့မည္။ သူ႔အကုသိုလ္မွာ ကိုယ့္အကုသိုလ္ျဖစ္လာတတ္သည္ကို ေမေမသင္ၾကားလို႔သာေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ငါတို႔ဒုကၡ မေရာက္တာလို႔ နိဂုံးခ်ဳပ္ခ်က္ ရယူမိပါသည္။
နင္တို႔သင္ထားတဲ့စာေတြ ဒါအကုန္ပဲလား။ မိခင္ႀကီးရဲ႕ ဆင္ျခင္စဥ္းစားပုံ၊ စဥ္းစားနည္းကို ႀကီးျပင္းလာသည့္တိုင္ ေျမ၀ယ္မခ်သင့္ပါ။ လက္ ေတြ႕သည္ စံထားခ်က္ျဖစ္သည္။ ေမေမ႔ေျပာစကားကုိ သူခိုးၾကားသြားေလေရာ့သလား။ ထိုေန႔မွစ၍ အိမ္ျခံ၀င္းအတြင္း မည္သည့္ပစၥည္း ပစၥယမွ အေပ်ာက္အရွမရွိေတာ့သည္ကို သတိခ်ပ္မိပါသည္။
ေမေမ႔ေမတၱာေၾကာင့္ ဒါးလွံဒုတ္ေတြ သူ႔ေနရာသူျပန္ခ်ထားၿပီး ညည့္နက္မွအိပ္ေပ်ာ္သြားေသာ ညီအကိုေတြအတြက္ စိတ္ေပ်ာ္သြားသည္ ထင္ပါသည္။ နံနက္ေစာေစာထကာ ဆီထမင္းနဲ႔ ပုဇြန္ေထာင္းေၾကာ္တို႔ကို မိသားစုေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္စားရေအာင္ ေမေမျပင္ဆင္ထားႏွင့္သည္။ စားပြဲ၀ိုင္းတြင္ ညီအကိုတဖြဲ႕လုံး အားရပါးရစားေနတုန္း ေမေမ၀င္လာပါသည္။
“လူမိုက္ေတြ … လူမိုက္ေတြ။ နင္တို႔ဟာေတြ ဘယ္မွာထားလဲ။ စားၿပီးရင္ နင္တို႔ဟာေတြအားလုံးကို အိမ္ေနာက္ေဖးကေခ်ာင္းထဲ သြားလႊင့္ ပစ္ေခ်။ အာျပန္ႏႈတ္လွန္ေျပာတတ္သည့္ ကိုကိုေလးဘက္ကို လက္ညိႇဳးထိုးၿပီး ၾကားလားေမာင္ေလး” လို႔ မာန္ပါပါႏွင့္ ခပ္တင္းတင္းေျပာ ပါသည္။
က်ေနာ္တို႔ ညီအကိုအားလုံးက ဟုတ္ကဲ့ဟု ၿပိဳင္တူရြတ္ဆိုလိုက္ၾကသည္။ ေမေမက က်ေနာ္တို႔ကုိ အမႀကီး မမေသာင္းေလာက္ မခ်စ္ဘူး လို႔ထင္ခဲ့ၾကသည္။ အမႀကီး အမိအရာဆုိသလို မမေသာင္းက ေမေမ့ကိုယ္စား အုပ္ခ်ဳပ္မွန္းမသိ အုပ္ခ်ဳပ္ထားသည္။ ေမာင္ေလးေတြ အ ေၾကာင္း အပ္က်တာကအစ သိထားသည္။ က်န္းမားေရးကအစ ႏွလုံးသားအေရးထိ ခံစားနားလည္ေပးတတ္သည္။ ေမေမ စိတ္ခ်မ္းသာေတာ့ လည္း ခ်ီးမြမ္းေပလိမ့္မည္။ က်ေနာ္တို႔ညီအကိုေတြ စာေတာ္ေသာ္လည္း ခ်ီးမြမ္းမခံရပါ။ ေက်ာသား ရင္သား မခြဲျခား။ စာေတာ္ သူအားလုံးကို ေဖေဖနည္းတူ ေမေမခ်စ္ပါသည္။ ထူးျခားတာတခုရွိသည္။ ေမေမ့အခ်စ္ဆုံးမ်ားမွာ ေဖေဖ့တပည့္မ်ားထဲမွ အမိုက္ဆုံး၊ အဆိုးဆုံး လူမ်ားျဖစ္ ေနတတ္သည္။ ကုိေမာင္က်န္ေအာင္တို႔၊ ကိုဦးစိန္ေမာင္းတို႕ျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔ကို ေမေမက ဘယ္တုန္းကမွ မဆူမႀကိမ္း။ ေဖေဖ႐ိုက္ထား လွ်င္ မ်က္ရည္လည္လည္ျဖင့္ ေဆးထည့္ေပးၿပီး မုန္႔ေတာင္ေကြၽးလိုက္ေသးသည္။ အဆင္မေျပလို႔ မေတာ္တာေတြ႕လွ်င္ ျပံဳးျပံဳး ျပံဳးျပံဳးႏွင့္ ေခါင္းကုိပြတ္သပ္ကာ နား၀င္ေအာင္ ဆုိဆုံးမေပးသည္။ ေဖေဖကိုေၾကာက္ရသေလာက္ကို ေမေမ့ထံကို ေခါင္းထိုး တိုး၀င္ပူးကပ္ၾကသည္။ ခ်စ္ၾကသည္။ ေမတၱာဓါတ္နဲ႔ သားသမီးအရင္းလို ရစ္ပတ္ထားတတ္သည္။ သူတို႔အားလုံးကို ေကာင္းရာေကာင္းေၾကာင္း လမ္းမွန္ျပေပးဖို႔သာ ေမေမ့အေရးျဖစ္ေနသည္။
တူသား ေနာင္မယ္မ်ားကို ေမာင္ေလးေခၚသလို အကိုအရြယ္လူႀကီးမ်ားကိုလည္း ေမေမက ေမာင္ႀကီးေခၚတတ္သည္။ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ လုံး၀ခြဲျခားျခင္းမရွိ။ သူ႔ႏွလုံးသားတြင္ အားလုံးတန္းတူထားသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ပန္းေတာင္းျမိဳ႕က ဦးႀကီး ဦးေအာင္စီကို ေမာင္ႀကီး ေခၚသလို၊တၿမိဳ႕တည္းေန ဦးရာဇမီရာတို႔ ဦးေမာင္ေမာင္တို႔ကိုလည္း ေမာင္ႀကီးေခၚပါသည္။ ခ်င္းအမ်ိဳးသား၊ ရခိုင္အမ်ိဳးသား၊ ဗမာအမ်ိဳး သား၊ အစၥလာမ္၊ ခရစ္ယာန္၊ ဟိႏၵဴ၊ ဗုဒၵဘာသာအားလုံး ေမေမ့ကုိ မိသားစု ေမာင္ရင္းႏွမလိုခ်စ္ခင္ၾကသည္။ အေတာ္မ်ားမ်ား မိတ္ေဆြမ်ား မွာ ကုန္သည္၊ ေစ်းသည္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ သူတို႔မွာ ေစ်းႀကီးထဲတြင္ ေစ်းေရာင္းၾကသည္။ တေန႔တြင္ ငယ္ငယ္က ေမေမႏွင့္ အတူေစ်းႀကီးထဲ ေရာက္ခဲ့သည္။ လူေတြ စုျပံဳအုံဖြဲ႕ေနလို႔ သူမ်ားနည္းတူ တိုးေ၀ွ႔သြားၾကည့္မိခဲ့သည္။
လက္ထဲမွာ ပုဆိုးစုတ္ပတ္လို႕ခ်ီထားသည့္ လသားအရြယ္ ကေလးငယ္။ ေနာက္တဖက္တြင္ ႏို႔မႈန္႔တထုတ္ကိုင္ထားသည့္ ပိန္ကပ္ကပ္၊ အ သားမဲမဲ သားသယ္မိခင္ေလးတဦး။ ငိုလို႔ ယိုလို႔ မ်က္ႏွာကို္ ေအာက္စိုက္ထားသည္။
ေမာင္ႀကီးေရ ေရာ့ … ေရာ့ …. ႏို႔မႈန္႔ တထုတ္ဖိုး။ မလိုဘူးအမူအရာျဖင့္ လက္ကာျပသည္။ မယူပါ။ သနားဂ႐ုဏာစိတ္တြင္ စူးစူးရွရွ ခံစား တတ္ေသာေမေမကိုၾကည့္၍ ဆုိင္ရွင္က ညီမေလးကလဲ အသာေနစမ္းပါ။ ဒါေစ်းေရာင္းေနတာဟ။ ဟိုဘက္မွာ နင့္အမရွိတယ္။ သြားေနႏွင့္။ အခင္းျဖစ္ေနရာမွ ေမေမ႔ကိုဖယ္ရွားလို၍ ေျပာလာေသာစကားျဖစ္သည္။ ေမေမကိုႏွင္ေနလို႔ ေမေမလက္ကို ဘုမသိဘမသိ ဆုတ္ကိုင္ထား မိသည္။ က်ေနာ့္လက္ကိုဖယ္ၿပီး သားသယ္မိခင္ရွိရာသို႔ ေမေမကပ္သြားသည္။
“လာ … လာ ညီမ။ လာ ဟိုဖက္ကိုသြားၾကရေအာင္”
လက္ထဲက ကေလးေလးကို ေပြ႕ယူၿပီး။ ပုခုန္းကိုဖက္ကာ လူအုပ္ၾကားထဲမွ ေမေမဆြဲေခၚသြားေနသည္။ သားသယ္မိခင္အား ေငြေၾကးတခ်ိဳ႕ ေပးေနသည္ကို အေ၀းမွေတြ႕ေနရသည္။ က်ေနာ္ က်န္ေနခဲ့သည္ကုိ ေမေမဂ႐ုမထားမိ။ ျမင္ကြင္းကို ေသေသခ်ာခ်ာ အကဲမခတ္တတ္ ေသးေသာ ေလးတန္းေက်ာင္းသား ကို ေမေမဘာတခုမွ မရွင္းျပ။ လူေတြၾကဲကြဲသြားၿပီးမွ က်ေနာ္ရွိရာ ေစ်းဆုိင္သို႔ ေမေမျပန္ေရာက္လာသည္။
“ေမာင္ႀကီး ေန႔တိုင္းလွဴတန္းေနတာ ေတာ္ေတာ္ကုန္မွာပဲေနာ္” ေမေမက ေလေအးေအးနဲ႔ ေမးေျပာ ေမးေနသည္။ ဆိုင္ရွင္က သူတေန႔ ဘယ္ေလာက္လွဴတန္းေၾကာင္း ႂကြား၀ါေနသည္။ တကယ္လည္း အလွဴႀကီး အတန္းႀကီးေပးဖူးသူလည္းျဖစ္သည္။
“ႏို႔မႈန္႔ တထုတ္ဖိုးေလာက္ေတာ့ က်မအလွဴ ပါ၀င္ခြင့္ျပဳပါ” ေျပာေျပာဆုိဆို ေငြတရြက္တင္ထားခဲ့သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ က်ေနာ္ တို႔သားအမိ ေနာက္ေက်ာမွ “ေနပါေစ …ညီမေလး။ နင္ကလဲေလ” လို႔ ေျပာက်န္ခဲ့သည္ကို မၾကားလုိေတာ့ပါ။
ကားစီးကာ အိမ္ျပန္ခဲ့ၾကသည္။ တလမ္းလုံး ေမေမ့ကို ဘာတခြန္းမွမေမးျဖစ္ခဲ့။ ညေနထမင္းစားၿပီး ေဖေဖႏွင့္ လက္ဘက္ရည္ၾကမ္း အတူ ေသာက္ျဖစ္သည္။
“သနားဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ ေဖေဖရယ္။ ရွက္ဖို႔လဲ သိပ္ေကာင္းတယ္”
ဖခင္ျဖစ္သူဆရာမွာ သားထံတြင္ တျပည့္ငယ္ပမာ စူးစူးစိုက္စိုက္ နားေထာင္ေနသည္။ ဘာတခုမွ ၀င္မေျပာ။ သားမ်က္ႏွာကိုသာ စိတ္၀င္တ စား ၾကည့္ေနရွာသည္ကို က်ေနာ္ရိပ္စားမိပါသည္။ သေဘာက်လွ်င္ျငိမ္ေနတတ္ေသာ ေဖေဖ့အထာ။ ေ၀ခြဲမရတာကို ကိုယ္ပိုင္ဆုံးျဖတ္ေစခ်င္သည့္အခါမ်ဳိးတြင္ ဘယ္တုန္းမွ အေျဖမေျပာ။ သားေျပာျပသည့္အျဖစ္အပ်က္ကို ပုံ၀တၳဳတပုဒ္လို နားေထာင္ေနသည္။ အၾကမ္း တခြက္ ငဲ့ေပးၿပီး “ေရာ့ေသာက္” တဲ့။ ေထာက္ခံခ်က္ေပးသည္ဟု ခံစားလိုက္မိသည္။ ေခါင္းေလးေလးညိမ့္ကာ အင္းခတ္သည္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေဆြးေႏြးေနသည္ကို ေမေမ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွ ျမင္ေနရသည္။ ၀င္မပါပါ။ ကိုယ္ပိုင္ဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ အလုပ္လုပ္တတ္ေအာင္ ေဖေဖ သင္ေပး ခဲ့ေလသလား။ ဖခင္ႀကီးကို သတိရေနမိသည္။ သနားၾကင္နာမႈရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္က ဘာလဲ။ လူမွာ အရွက္တရားဆိုတာ ဘာလဲ။ မသနား မၾကင္နာလွ်င္ သားသယ္အေမ လသားခေလးငယ္ႏွင့္ ေထာင္ထဲေရာက္ေပမည္။ ႏို႔ငတ္သားငယ္ရဲ႕အသက္ကို မိခင္အရွက္နဲ႕ လဲလွယ္ ယူ ခဲ့ရသည့္ ျမင္ကြင္း။ ဘယ္ဒင္းက အေလးသာမလဲ။ခ်ိန္ခြင္တင္စစ္ေဆးၾကည့္ၾကလွ်င္ျဖင့္။ ပုဒ္ထီး၊ ပုဒ္မေတြ အရည္ေပ်ာ္ကုန္မည္။ ေလာင္ ကြၽမ္းေနေသာမီးကို လူ႔အဖြဲ႕အစည္းက ၿငိမ္းသတ္ရန္တာ၀န္ရွိပါသည္။ တရားမွ်တမႈကို ရွာေဖြလိုက္သည့္အခါ၊ တရားမွ်တမႈဆိုသည္မွာ ဥပေဒ ပုဒ္ထီး ပုဒ္မေတြ မဟုတ္ေၾကာင္း အေျဖထုတ္ရန္ လိုအပ္ပါသည္။ ထို႔အတြက္ ေမတၱာရပ္ခံအပ္ပါသည္။ ႏွလုံးစိတ္၀မ္း ေအးခ်မ္းၾကပါေစ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
