ေမ ၃၁၊ ၂၀၁၂
Twilight over Burma – 28
ေနာက္တေန႔တြင္ အေျဖထြက္လာသည္။ သူ႔လူေတြသည္ တယ္လီဖံုးျပန္လာတပ္ေပးသြားသည္။ တိုးတိုး မသဲမကြဲျဖင့္ လိုင္စင္ရွိရဲ႕လားဟုေျပာေနေသးေလသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ တယ္လီဖံုးက လိုင္စင္ရွိစရာမလိုပါေခ်။ ေနာက္နာရီအနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ လြန္ခဲ့ေသာရက္အနည္းငယ္ကေရာက္ေနေသာစာႏွစ္ေစာင္ကို သူယူၿပီးျပန္လာသည္။တေစာင္က ဂ်ာမဏီရွိ အေမ့ဆီကျဖစ္ၿပီး ေနာက္တေစာင္မွာ ကိုလိုရာဒုိက သူငယ္ခ်င္းစာျဖစ္ေလသည္။ စာေတြက အဂၤလိပ္လိုႏွင့္ ဂ်ာမန္ လိုေရးထားရာ တပ္ၾကပ္က သူ႔ကိုဘာသာျပန္ၿပီး ဖတ္ျပပါဟုေျပာေလသည္။ သူမသည္ ပါးစပ္ကပင္ တပ္ၾကပ္္ေလးကို အေမက သူ႔သမီး ဆီေရးေသာစာအေၾကာင္းႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းက ေကာလိပ္အေၾကာင္းေရးေသာစာကိုေျပာျပလိုက္ရာ သူသည္ ရပ္လ်က္အေသအခ်ာနားစိုက္ ေထာင္ေနေလသည္။ သုစႏၵာသည္ မ်က္ႏွာကိုတည့္တည့္ထားလိုက္ကာ ေက်းဇူးတင္လ်က္ မ်က္ႏွာသာေပးေသာအေနျဖင့္ ျပံဳးျပလိုက္ၿပီး လက္ထဲက စာႏွစ္ေစာင္ကို လံုလစိုက္ေသာ တပ္ၾကပ္ေလးလက္ထဲျပန္ထည့္ေပးလိုက္သည္။ သူမဖတ္ၿပီးသြားေလၿပီ။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ သူမ သည္ သည့္ထက္စာေတြကိုပိုဖတ္ခ်င္မိေလသည္။ သည္စာေတြမွ ျပင္ပကမၻာႏွင့္ အဆက္အသြယ္ရေလသည္။
သုစႏၵာေနာက္ဆံုးမေတာ့ သတင္းစာမ်ားရသည္။ အဂၤလိပ္လိုထုတ္ ေနးရွင္းႏွင့္ဗမာလို ျမန္မာ့အလင္းတုိ႔ျဖစ္သည္။ သတင္းစာထဲမွ သူမသည္ ရန္ကုန္က အေျခအေနေတြကိုသိရသည္။ ေျဗာင္းဆန္ေနေတာ့ေလသည္။
တညေနခင္းတြင္ သူမ၏ လင္ညီအမ စဝ္ခြန္လံု၏ဇနီးသည္ စံအိမ္ေတာ္သုိ႔ ေတာင္ႀကီးမွ မေမွ်ာ္လင့္ပဲေရာက္လာသည္။ နန္းေလာင္ ဂိတ္ ကိုျဖတ္ရာ၌ဘာျပႆနာမွ မရွိေခ်။ သူမသည္ နမ့္ပန္းၿမိဳ႕တြင္ေနေသာ သူမ၏မိခင္ကို လာၾကည့္ျခင္းျဖစ္သည္။ မိခင္ႀကီးသည္ အသည္း အသန္ျဖစ္ေနသည္။ သုစႏၵာအတြက္ သူမသည္ စဝ္ဘာေတြျဖစ္ေနသလဲဆိုတာ တိုက္႐ုိက္သိခဲ့သျဖင့္ သုစႏၵာကို ေနာက္ဆံုးေျပာျပဖုိ႔ျဖစ္လာရေလသည္။
နန္းေလာင္က သုစႏၵာကို တိုးတိတ္စြာေျပာျပသည္။ စဝ္ကို ေတာင္ႀကီးကအထြက္ဂိတ္တြင္ ဖမ္းသြားၾကတာျဖစ္ေၾကာင္း မည္သူကဖမ္းသည္ ဆိုတာေတာ့ မသိရေသးေၾကာင္း ယခုမူ ရပ္ေစာက္အနီးက ေတာတြင္းတေနရာမွာရွိေနေၾကာင္း တုိ႔ကို မိန္းမႏွစ္ေယာက္သည္ ကေလးေတြ အိပ္ခ်ိန္အထိေစာင့္ေနၿပီးမွ လြတ္လပ္စြာေျပာရေလသည္။ အိမ္ေရွ႕ေျမျပင္ေပၚတြင္ နန္းေလာင္သည္ ေတာင္ႀကီးတြင္ျဖစ္ခဲ့ေသာ ေႏြရက္ ေတြအေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပေနေလသည္။ အားလံုးကိုနားေထာင္ၿပီးသြားေသာအခါ သုစႏၵာသည္ စဝ္ကို ရပ္ေစာက္ေတာတြင္းတြင္ ဖမ္းထား သည္ကို သိရၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ သူမ၏ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကို ထပ္ေစာင့္ေနစရာမလိုေတာ့ပဲ စဝ္ကို ျဖစ္သည့္တနည္းနည္းျဖင့္ ရေအာင္ ထုတ္ ယူရမည္ျဖစ္ေလသည္။
“အကိုက သူတုိ႔ အဖမ္းခံရၿပီးေနာက္ သူတုိ႔ခ်င္းေတြ႕ၾကတဲ့အေၾကာင္းေရာ သိလား” သုစႏၵာက နန္းေလာင္ကို ေမးလိုက္သည္။
“ဟုတ္တယ္။ ေတြ႕ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕အထြက္ကဂိတ္မွာတဲ့ လူေတြအမ်ားႀကီးက ေမးခြန္းေတြေမးၾကတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူတုိ႔ကို အဲဒီမွာပဲ လႊတ္လိုက္တာ ျမင္တယ္လုိ႔ေျပာၾကတယ္”
“အနည္းဆံုး သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အခုထိ အတူတူေပါ့” သုစႏၵာက ၾကားရေသာ ေၾကာက္စရာသတင္းအတြက္ စိတ္သက္သာရာရေအာင္ ႀကိဳး စားေနရသည္။
“မဟုတ္ဖူး။ သူတုိ႔ အတူတူမဟုတ္ဖူး။ က်မေယာက္်ားကိုေတာ့ ေအာင္ပန္းကိုေခၚသြားတယ္။ ရပ္ေစာက္မွာ မဟုတ္ဖူး” နန္းေလာင္ျပန္ ေျဖသည္။
သူမ စဝ္ကိုေတြးၾကည့္လိုက္သည္။ အိတ္လည္းမပါ။ တေယာက္တည္း။ အက်ဥ္းသားေနႏွင့္ဆိုေတာ့ သူမႏွလံုးကို ထုေနသလိုခံစားရ ေလသည္။ ဘယ္ေလာက္မ်ား ယုတ္မာေစာ္ကားလိုက္လဲ ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ မတရားမႈႀကီးလဲ။
နန္းေလာင္က သူ႔ေယာက္်ားအား ေသာင္းက်န္းသူေတြဖမ္းသြားသည့္သတင္းကို သတင္းစာထဲပါလာတာျပသည္။ အခုထိ စဝ္အဖမ္းခံေန ရတာ သူမ တရားဝင္မသိရေသးေၾကာင္းကို သုစႏၵာက သနားစဖြယ္ေျပာသည္။ သူမဘာ မွတ္ခ်က္မွမေပးႏိုင္ေတာ့ပါ။ တခုခုေတာ့ ေၾကာက္ စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္မွားယြင္းေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သုစႏၵာ သတိရွိရွိ ခံစားသိလိုက္ရေပသည္။
သုစႏၵာ ထိုညက တညလံုးအိပ္မရပါ။ သူမသည္ အေတြးေတြကိုျပန္စုသည္။ စိတ္ကူးေတြကို ခပ္တိုတိုျဖတ္သည္။ သူမ၏လက္ရွိအေျခအေနကို အမွန္အတိုင္းၾကည့္သည္။ စဝ္က လြတ္လပ္မေနပါ။ သူသည္ ေတာလမ္းမွ ထိုင္းသုိ႔ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္မသြားခဲ့ပါ။ သူသည္ ဘာလုပ္မယ္ ဘယ္ကိုသြားမယ္ဆိုေသာ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ သူမထံ သတင္းမပုိ႔ႏိုင္ေတာ့ပါ။ သုစႏၵာကို ကေလးႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူ သူမအိမ္ ေတာင္ႀကီး တြင္ အတူလာေနခိုင္းသည္။ ထိုေနရာမွ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အတူတူစံုစမ္းႏိုင္ၾကမည္ျဖစ္ေလသည္။ ေတြ႕ခြင့္ရေအာင္ ၾကိဳးစားႏိုင္မည္ျဖစ္ သည္။
နန္းေလာင္သည္ သူမအေမႏွင့္ ရက္အေတာ္ၾကာၾကာေနထိုင္ၿပီး မေန႔ကပဲ ေတာင္ႀကီးသုိ႔ျပန္သြားခဲ့ေလၿပီ။ သုစႏၵာကေတာ့ အိမ္မွာပဲ တ ေယာက္ေယာက္ဒါမဟုတ္ တခုခုကို ေစာင့္ေနေတာ့မည္ဟု စိတ္ဆႏၵ ျပင္းျပေနခဲ့သည္။
ရက္အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ ေမွ်ာ္ေနမိေသာ ထိုတေယာက္ေယာက္သည္ တကယ္ပင္ေရာက္လာခဲ့ေလသည္။ စံအိမ္ေတာ္အတြက္ အ သစ္ေရာက္လာေသာ ေသာင္းက်န္းသူဗိုလ္ တေယာက္က သုစႏၵာႏွင့္ ေတြ႕လိုပါသည္ဟု ေကာလိန္လာေျပာသည္။သုစႏၵာကေတာ့ သည္လို စိတ္ခ်မ္းသာစရာေတြျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္မထားခဲ့ေခ်။ စံအိမ္ေတာ္ကိုေနာက္တခါ ထပ္ရွာဖုိ႔လႊတ္လိုက္တာပဲ ျဖစ္မည္ဟု ေတြးေနမိခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမသည္ သီးသန္႔ခန္းတြင္ ရပ္ေစာင့္ေနေသာ ေသာင္းက်န္းသူဗိုလ္ကိုေတြ႕လိုက္ရေသာအခါ ခ်က္ျခင္းပင္ ထူးျခားတာပဲ ဟု သတိျပဳလိုက္မိသည္။ ပထမ ဗိုလ္သည္ တေယာက္ထည္းျဖစ္သည္။ သူ႔တြင္ မည္သည့္အမိန္႔မွ ပါမလာေခ်။ ဒုတိယ သူ သည္ တ႐ုတ္တေယာက္မဟုတ္ေခ်။ သူ႔ပံုပန္းသည္ ကခ်င္ပံုျဖစ္သည္။ ႏွာတံရွည္ရွည္၊ မ်က္လံုးျပဴးျပဴး၊ႀကီးမားထင္ရွားေသာ ေမး႐ိုးႀကီး မ်ားရွိေနသည္။
“က်မကို ေတြ႕ခ်င္တယ္ဆို” သူမ သတိထားၿပီးေျပာလိုက္သည္။
“ဟုတ္ပါတယ္ မဒမ္” သူေျဖသည္။ “ကြၽန္ေတာ္က အသစ္ေရာက္လာတဲ့ စစ္သားပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကြၽန္ေတာ္ မိတ္ဆက္ပါတယ္” သူက ျမန္မာလို ပီပီသသေျပာတာကို သူမ သတိထားလိုက္မိသည္။
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေတြ႕ရတာဝမ္းသာပါတယ္” သူမျပန္ေျပာသည္။ သူလာတဲ့အေၾကာင္းရင္းကဘာလဲ သူမအံ့ေနမိသည္။
“မဒမ္အတြက္ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ကိစၥေတြအတြက္ ကြၽန္ေတာ္စိတ္မေကာင္းပါဖူး”သူသည္ ကိုးယို႔ကားယားေျပာေနသည္။
သုစႏၵာက အံ့ၾသေနမိေသာ္လည္း ဘာမွမတုန္႔ျပန္ပဲေနမည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သူမစိတ္ထဲတြင္ အေသအခ်ာပင္ ၾကင္နာမႈႏွင့္ ႐ိုးသား မႈတုိ႔ကို မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ေနရာမွရေတာ့မည္ဟု အာ႐ုံသိခံစားရေလသည္။ ကခ်င္စစ္သားမ်ားသည္ စစ္တပ္ထဲတြင္ နာမည္ေကာင္းရသည္။ သူတုိ႔ကို ျဗိသွ်ေတြက ေကာင္းေကာင္းေလ့က်င့္ေပးထားသည္။ သုိ႔ေသာ္သူတုိ႔သည္ ေတာင္ေပၚသားေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ တိုင္းယိုင္ေတြႏွင့္ ပိုလုိ႔နီးနီးကပ္ကပ္ရွိေလသည္။ သူတုိ႔၏သစၥာရွိမႈကိုေတာ့ ယခုတိုင္ မစမ္းသပ္ရေသးေခ်။
“ကြၽန္ေတာ္ မဒမ္ကို ကူညီခ်င္ပါတယ္ ”သူေျပာၿပီး စာႏွစ္ေစာင္ထုတ္ေပးေလသည္။ စာမွာ ဖြင့္ထားၿပီးသားျဖစ္ၿပီး ဆင္ဆာ လုပ္ထားၿပီးေၾကာင္း တံဆိပ္တံုးႏွိပ္ထားသည္။ “ဒီစာကို မဒမ္ဆီလာတဲ့စာေတြထဲကေန ျဖတ္ယူလာတာ တျခားလူေတြမျမင္ခင္ ဒီစာကို မဒမ္ဆီယူလာေပးဖုိ႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္”
ျမန္မာ တံဆိပ္ေခါင္းကပ္ထားေသာ ထိုစာကိုလွမ္းယူလိုက္ေသာအခါ သုစႏၵာမွာ ေနာက္ေက်ာ႐ုိးမွေန၍ တစိမ့္စိမ့္ တုန္ရင္လာေလသည္။ စာအိတ္ေပၚက လက္ေရးကို သူမ မသိပါ။ သုိ႔ေသာ္ ဒီစာသည္ သူမ ေယာက္က်ားထံမွဆိုတာေတာ့ သိလိုက္ပါသည္။ သူမ ပထမစာကိုဆြဲ ထုတ္လိုက္သည္။ တကယ္ေတာ့ စာရြက္မဟုတ္ပါ။ အိတ္ေဆာင္ျပကၡဒိန္မွဆုတ္ျဖဲထားေသာ စာရြက္အပိုင္းေလးသာျဖစ္သည္။ စဝ္ေရး ထားတာကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။
အခ်စ္ … ေမာင္အခု ရပ္ေစာက္ေတာထဲက ေသာင္းက်န္းသူစခန္းမွာ အဖမ္းခံေနရတယ္။ ေမာင္အခု အိုေကပါတယ္။ ရက္စြဲသည္ စဝ္ ေတာင္ႀကီးမွထြက္လာေသာေန႔ျဖစ္သည္။ မတ္လေႏြ။ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ ဒုတိယစာေလးကို စာအိတ္ထဲမွ ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။
စဝ္စာကိုဖတ္လိုက္သည္။ စာထဲတြင္ သူအဖမ္းခံရပံုအေသးစိတ္ေရးထားၿပီး သူ႔ကို ကယ္ထုတ္ဖုိ႔ဆက္သြယ္ရမည့္လူမ်ားကိုပါေရးထားသည္။ သူတကယ္သည္ ရန္ကုန္ကအေၾကာင္းကိုလံုးဝ မသိပါလား။ သူမလက္ေတြတဆတ္ဆတ္ တုန္ခါေနေတာ့သည္။ သူမ ေမးလိုက္သည္ ။
“ဘာလုိ႔ က်မကို ဒီစာေပးရတာလဲ ဗိုလ္ႀကီး”
“ဒါေတြက မဒမ္အတြက္ပဲေလ။ ဒါေတြက သိပ္အေရးႀကီးလာႏိုင္ပါတယ္။ အခုေလာေလာဆယ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ေျပာမျပပါနဲ႔ဦး။ ၿပီးေတာ့ အၾကံေပးခ်င္တာကေတာ့ လံုျခံဳတဲ့ေနရာမွာ သိမ္းထားလိုက္ပါ”
”ဘယ္လိုေက်းဇူးတင္ရမွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး ဗိုလ္ႀကီးရယ္” သုစႏၵာသည္ အခန္းပိတ္ၿပီးေတာ့သာ အားရပါးရ ငိုခ်လိုက္ခ်င္ေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမေၾကာင့္ ရဲရင့္ေသာဒီစစ္ဗိုလ္ကို အျခားလူေတြကျမင္သြားၿပီး သံသယျဖစ္သြားရေအာင္ သူမ မလုပ္သင့္ေခ်။
“ကြၽန္ေတာ့္ကို ေက်းဇူးတင္စရာမလိုပါဘူး” သူကႏွိမ္ခ်ၿပီးေျပာလိုက္ေလသည္။ “ကြၽန္ေတာ္ ဒါကိုလုပ္ရမွာပဲ။ ကြၽန္ေတာ္ မဒမ္အတြက္ တ အားကို စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။ ခြန္မိန္းအတြက္ေရာပဲ ။ ၿပီးေတာ့ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ေျမအတြက္ေပါ့ ”
ထုိ႔ေနာက္ ေသာင္းက်န္းသူဗိုလ္သည္ အခန္းတြင္းမွ တိတ္ဆိတ္စြာျပန္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဂ်စ္ကားကိုေမာင္းထြက္သြားေလေတာ့၏။
သူသည္ ေနာက္ရက္အနည္းငယ္တြင္ တေယာက္တည္း တေခါက္ျပန္လာၿပီး စဝ္အခု က်န္းက်န္းမာမာျဖင့္ ရပ္ေစာက္ေတာထဲမွာပဲ ရွိေန ေသးေၾကာင္း ေျပာျပသြားခဲ့ေသးသည္။
ေနာက္တခါေတာ့ သူ႔ကို သူမ ဘယ္ေတာ့မွထပ္မေတြ႕ရေတာ့ပါ။ တပတ္အၾကာတြင္ သူ႔ကို အျခားေနရာသုိ႔ေျပာင္းေရြ႕လိုက္ေလသည္။
…… …. …..
အခန္း (၁၅)
လင္ညီအမထံမွ စဝ္အဖမ္းခံရေသာသတင္းကို သူမၾကားၿပီးေသာအခါ သုစႏၵာသည္ ဗိုလ္မွဴး ပန္ဖတ္ထံ ဖံုးဆက္လိုက္သည္။ အဝတ္အစားႏွင့္ စာ ပုိ႔ခြင့္ေပးဖုိ႔ေတာင္းခံေလသည္။ ဗိုလ္မွဴးက သည္ကိစၥကို သူမအတြက္ေရွ႕ဆက္လုပ္ေပးသည္။ သုစႏၵာေတြးမိတာကေတာ့ ေသာင္းက်န္း သူေတြသည္ စဝ္ကိုဖမ္းဆီးထားျခင္းေၾကာင့္ စဝ္ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ကိစၥအဝဝကို တာဝန္ယူရမည္ျဖစ္သည္ဟု ယူဆေလသည္။ ေသာင္း က်န္းသူေတြက ဘာအတြက္ဖမ္းထားရတာလဲ။ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးဖုိ႔လား။ ဘာလိုခ်င္လုိ႔လဲ။ သုိ႔ေသာ္ ဗိုလ္မွဴးက ဆက္ေျပာေပးသည့္ အတြက္ ေကာင္းေသာလကၡဏာျဖစ္သည္။ သူမသည္ မေသးလြန္း မႀကီးလြန္းေသာ ေသတၲာေလးကိုထုပ္ပိုးထားသည္။ အထဲတြင္ အဝတ္ အစား၊ အၾကမ္းသံုး စကၠဴ၊ ေဆးဝါး၊ စာေရးစကၠဴ၊ မိသားစု သတင္းႏွင့္အားေပးစကားပါေသာ အိတ္ဖြင့္စာတေစာင္တုိ႔ကို ေသတၲာေလး ထဲထည့္ထားေလသည္။ ၿပီးေနာက္ သူမသည္ မိြဳင္းႏွင့္အတူ ေက်ာက္မဲသုိ႔ေနာက္တေခါက္သြားၿပီး ပစၥည္းမ်ားကို ဗိုလ္မွဴးလက္ထဲထည့္ ေပးခဲ့သည္။ ဗိုလ္မွဴးက ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြျဖင့္ ပစၥည္းမ်ားကိုလက္ခံၿပီး အားေပးစကားပါေျပာေသာအခါ သုစႏၵာမွာ ယံုၾကည္မႈအျပည့္ျဖင့္ မၾကာမီတြင္ စဝ္ထံမွ ျပန္စာကို တရားဝင္လမ္းေၾကာင္းမွ ေရာက္လာလိမ့္မည္ဟု ခံစားမိေလသည္။
ထိုအစား အျခားျပႆနာ တခုကေပၚလာေလသည္။ လယ္ယာစိုက္ပ်ဳိးေရးအတြက္စက္ ပစၥည္းမ်ား၊ မိုင္းတူးေဖာ္ေရးအတြက္ လိုအပ္ေသာ စက္ပစၥည္းမ်ား၊ ဆား စီမံကိန္းအတြက္ လိုအပ္ေသာ အေထာက္အပံ႕ ပစၥည္းမ်ား က ေက်ာက္မဲတြင္ေရာက္ေနသည္။ ေရွ႕ဆက္လုပ္ဖုိ႔ပဲရွိသည္။ တိုင္းမိုင္းတူေဖာ္ေရး ကုမၸဏီက ပစၥည္းမန္ေနဂ်ာကို သူမက ဆက္လုပ္ေဆာင္ေပးဖုိ႔ေျပာသည္။ မန္ေနဂ်ာ ေက်ာက္မဲေရာက္ေသာအခါ အဖမ္းခံရၿပီး သေဘၤာျဖင့္ ေရာက္ရွိလာေသာပစၥည္းမ်ားကို သိမ္းလိုက္ၾကသည္။
ထိုေန႔မွာပင္ အေမရိကန္မွလာၾကသည့္ ပ်ားရည္ဆမ္းခရီးထြက္လာၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ မႏၲေလးတြင္ေရာက္ေနၿပီး နမ့္ပန္းကို လာဖုိ႔ ၾကိဳတင္စီစဥ္ဖုိ႔ အေၾကာင္းၾကားလာေလသည္။ သူတုိ႔ဆက္သြယ္ၿပီးလုိ႔မွ မၾကာခင္မွာပဲ ေသာင္းက်န္းသူေတြက ခ်က္ျခင္းေရာက္ရွိ လာၾကၿပီး သုစႏၵာသည္ ႏိုင္ငံျခားသားေတြႏွင့္အဆက္အသြယ္လုပ္သည္ဟု စြပ္စြဲေတာ့ေလသည္။ သူတုိ႔က ရွင္းရွင္းပင္လုပ္ေလသည္။ ႏိုင္ငံျခားသားေတြ နမ့္ပန္းစံအိမ္ေတာ္္သုိ႔ လာခြင့္မျပဳဟု အမိန္႔ထုတ္သည္။
ႏွစ္ရက္ၾကာေသာအခါ ေသာင္းက်န္းသူေခါင္းေဆာင္ပိုင္းက စာထုတ္ေလသည္။ စာထဲတြင္ နမ့္ပန္းစံအိမ္ေတာ္သုိ႔ မဟာေဒဝီႏွင့္ ေတြ႕ဖုိ႔လာ ၾကေသာ ေနတိုးအဖြဲ႕က ေအးဂ်င့္ႏွစ္ေယာက္ကို မဟာေဒဝီႏွင့္ ေတြ႕ခြင့္မျပဳဟု ေရးသားထားေလသည္။
သုစႏၵာသည္ တညလံုးလိုလိုႏိုးေနတတ္ေလသည္။ တိုင္ကပ္နာရီ၏ သာယာေသာတီးလံုး ေတးသံကို တညလံုးၾကားေနသည္။ နံနက္ေစာ ေစာတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွ တံုးေမာင္းေခါက္သံကို ၾကားေနရသည္။ တခါတရံတြင္မူ ျငိမ္းေအးသာယာေသာ နာရီတီးလံုးေတးသံႏွင့္ ဘုန္း ႀကီးေက်ာင္းမွ တံုးေမာင္းေခါက္သံေတြအၾကားတြင္ စက္ေသနတ္ပစ္သံမ်ားကိုၾကားေနရတတ္ျပန္ေလ၏။လ၏ေအးစိမ့္စိမ့္ အလင္းေအာက္ တြင္ အရိပ္ရွည္ရွည္တုိ႔သည္ တေစၧေတြလို ယိမ္းႏြဲ႕ေနတာကို သူမ မ်က္လံုးေတြက အာ႐ုံစူးစူးစိုက္ၾကည့္ေနမိရာ သူမ၏စိတ္ကူးအေတြး ေတြသည္ သူမကိုလွည့္စားေနျပန္ေတာ့သာည္။ အျခားကမာၻမွ ဝိညာဥ္မ်ားသည္ သတင္းမ်ားယူေဆာင္ေပးလာၿပီး သူမအိပ္ရာအနီးတြင္ ကေနၾကတာကိုသူမျမင္ေနရသလိုထင္ေနမိေလသည္။ ထိုသုိ႔ျမင္ေနရတာေတြသည္မဆံုးႏိုင္ေသာ ညေပါင္းမ်ားစြာျဖစ္ေနၿပီး သူမတုိ႔ မိ သားစုျပန္လည္ ဆံုဆည္းဖုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားလည္း တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ဆံုးေနေလသည္။
သုိ႔ေသာ္ ေနာက္တေန႔ နံနက္ခင္း ေနမင္းသည္ သူမ၏ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ကို ျပန္လည္ ေမြးဖြားေပးလိုက္ျပန္သည္။ အေကာင္းတလွည့္ျပန္လာဖုိ႔ေစာင့္သည္။ စဝ္ႏွင့္အဆက္အသြယ္ရေရးသည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကင္းမဲ့လာသည္။ သူ႔ဆီကစာလက္ခံရရွိဖုိ႔၊ သူ႔ဆီစာေတြ ပုိ႔ဖုိ႔၊ အတြက္ သူမ ဇြဲရွိရွိေစာင့္ေလသည္။ စဝ္ကို ဖမ္းဆီးအက်ဥ္းခ်ထားေသာ ေသာင္းက်န္းသူေတြမွာ တာဝန္ရွိသည္။
တနဂၤေႏြ တမနက္ခင္းတြင္သူမ၏ တိုင္းယိုင္ေတြထဲမွ အနည္းငယ္ေသာ ဘက္တစ္ခရစ္ယန္ဝင္ ႏိုင္းႏိုင္းသည္ ဘုရားေက်ာင္းမွ ျပန္လာၿပီး သတင္းေကာင္းတခုကို သယ္ေဆာင္လာသည္။
“စဝ္ေမ” သူမက သုစႏၵာကိုေျပာသည္။ “က်မသူငယ္ခ်င္း ဂေရ႕စ္ကေျပာတယ္ သူ႔ေယာက္်ားက စဝ္ဘုရားကို ရပ္ေစာက္မွာ အႀကိမ္အေတာ္မ်ားမ်ားေတြ႕ခဲ့ရတယ္တဲ့ ”
သတင္းစာဖတ္ေနေသာ သုစႏၵာလက္ထဲမွ သတင္းစာလြတ္က်သြားၿပီးသူမ၏ ကေလးထိန္းအဖြားႀကီး ႏိုင္းႏိုင္းကို ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိ ေလသည္။ သူမကဆက္ေျပာသည္ ”က်မသူငယ္ခ်င္း ဂေရ႕စ္နဲ႔ သူ႔ေယာက္်ားက ကရင္ေတြေလ။ သူက ေသာင္းက်န္းသူစစ္တပ္ထဲက ဗိုလ္ တေယာက္ပဲ။ ဒါေပမဲ႕ သူ႔ႏွလံုးသားက ေသာင္းက်န္းသူေတြလို ဟုတ္ဖူး။ က်မ သူတုိ႔နဲ႔ အတူတူ ရန္ကုန္မွာ ႏွစ္အေတာ္ၾကာေအာင္ေနခဲ့ဖူးတယ္ ”
သုစႏၵာသည္ ႏိုင္းႏိုင္းအနီး ပိုကပ္သြားလိုက္သည္။ သူမသည္ ဧည့္ခန္းအတြင္း ငဲ့ေစာင္းၾကည့္လိုက္သည္။ သူတုိ႔ေျပာမည့္စကားကို ေဘး နားကၾကားမည့္သူ ရွိ မရွိ ေသခ်ာေအာင္ၾကည့္ရသည္။
“ႏိုင္းႏိုင္း သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ေယာက္်ားရွိရာ ရပ္ေစာက္ကိုမၾကာခင္ျပန္ေတာ့မွာ မဟုတ္လား”
သုစႏၵာက ေမးခြန္းကို တိုးတိုးေလးကပ္ေျပာသည္။ ႏိုင္းႏိုင္းက အလိုက္သိစြာျပံဳးၿပီး ေခါင္းျငိမ့္ျပသည္။ သူမသည္ သူမ၏သခင္မ သေဘာအလြန္ေကာင္းေနတာကိုသိလိုက္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူမကေတာင္းဆိုဖုိ႔ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနသည္။
“သူမနက္ဖန္မနက္ ဘတ္စ္ကားနဲ႔သြားမွာ” ႏိုင္းႏိုင္းေျပာလိုက္သည္။
“မင္း စဥ္းစား .. ” သုစႏၵာသည္သူမ၏ စိတ္အားထက္သန္ေနေသာေမးခြန္းကို အဆံုးမသတ္ႏိုင္ပဲ ျဖစ္ေနသည္။
“က်မ သူနဲ႔လိုက္သြားမယ္” ႏိုင္းႏိုင္းသည္ အရင္ကတည္းက ဆံုးျဖတ္ထားသည္မိ႔ ေသခ်ာေပါက္ကိုေျပာလိုက္သည္။
“အို ႏိုင္းႏိုင္း မင္းငါ့အတြက္ တကယ္လုပ္ေပးမွာလား” သုစႏၵာ ၾကမ္းေပၚထိုင္ခ်လိုက္သည္။ ၇၂ ႏွစ္အရြယ္ ယံုၾကည္ရေသာ အဆစ္အျမစ္မ်ား ေယာက္ကိုင္းေနေသာ သူမ၏ သူနာျပဳကေလးထိန္းလက္မ်ားကို ဆုပ္ကိုင္ထားလိုက္သည္။ အရင္က သူမကို တခါမွမလႊတ္ႏိုင္ခဲ့ေခ်။
“စဝ္ေမ က်မ အရင္ကတည္းက သူငယ္ခ်င္းကိုေျပာျပထားၿပီးပါၿပီ။ သူကေျပာတယ္ က်မလို အဖြားႀကီးတေယာက္လာလည္တာကို ဘယ္ သူကမွ ေမးေနၾကမွာ မဟုတ္ပါဖူးတဲ့”
သူမသည္ဒီခရီးကို သူမကိုယ္တိုငfထြက္ရသလို ထခုန္လိုက္မိေတာ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမသည္ ခ်က္ျခင္းပင္ ႏိုင္းႏိုင္းေဘး ၾကမ္းျပင္ေပၚ တခါ ျပန္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
“မင္း ငါ့ဆီကစာကိုယူသြား။ ၿပီးေတာ့ ဒီစာသူ႔လက္ထဲ ေရာက္ မေရာက္ သိေအာင္လုပ္ခဲ့”
“က်မ ကတိေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ က်မ အဲဒီမွာေနမယ္။ စဝ္ဘုရားဆီက တိုက္ရိုက္သတင္းရမွပဲ ျပန္လာခဲ့မယ္” ႏိုင္းႏိုင္းအသံက သူမကိုသူမ ေသခ်ာေပါက္ ေျပာေနသည္။
“ဒါေပမဲ့ အားေရာရွိရဲ႕လား ႏိုင္းႏိုင္း။ အားက်ိဳးမာန္တက္လုပ္ရမွာ အႏၲရာယ္မရွိတာလည္းမဟုတ္ဖူး ”သုစႏၵာက စိုးရိမ္စိတ္ျဖင့္ေျပာလိုက္သည္။ သူမသည္ ႏိုင္းႏိုင္း၏ တိုးတိမ္စြာေျပာေသာ စကားသံကိုျပန္ၾကား ျပန္ေတြးေနမိ ေလ၏။ထိုအျဖစ္က သူတုိ႔ကို လေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေအာင္ သတိေပးေနခဲ့သည ။
“ဘုရားသခင္က ကူညီပါလိမ့္မယ္” အေျဖကို ဘာသာေရးကိုင္း႐ႈိင္းေသာ သူနာျပဳဆရာမႀကီးကေျပာခဲ့ေလသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
