အေမ့ေရဒီယို

က်ေနာ္ ေပါက္စနအရြယ္က အိမ္မွာ ေရဒီယိုႀကီးတစ္လံုးရိွသည္။ လိုင္းအားခ်ိန္ညိႇေသာခလုတ္ႀကီးေတြက ျပဴးျပဴးျပဲျပဲ။ လိုင္းခ်ိန္ဖို့ ဇယား ကြက္ေတြက ေၾကာင္ေၾကာင္ၾကားၾကား။ ဓာတ္ခဲအႀကီးႀကီးေတြက ေျခာက္လံုးထည့္ရသည္။ အျပင္အဆင္က ဘယ္လိုမွ ေခတ္မမီွ။ သို့ ေသာ္ နယ္ဘက္ေရာက္ အစိုးရ၀န္ထမ္း က်ေနာ္တုိ႔မိသားစုအတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ သတင္းစံုနားေထာင္စရာ၊ ေျဖေဖ်ာ္စရာ တစ္ခုတည္း ေသာ ေခတ္မီွအသံုးအေဆာင္။

ထိုေရဒီယိုႀကီးကို စီမံခန့္ခြဲသူက အိမ္ေထာင္ဦးစီးအေမ။ ဓာတ္ခဲဖိုးကို ထည့္တြက္စဥ္းစားရေသာအေမ့အတြက္ ေရဒီယိုႀကီးကို အဆင္အျမဲဖြင့္ မထားႏိုင္။ မိသားစုေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ားမွာ ျမန္မာ့အသံမွသီခ်င္းမ်ား၊ BBC၊ VOA တုိ႔ကို တစ္မိသားစုလံုး စုျပဳံတိုးေ၀ွ့နားေထာင္ရင္း ခ်စ္ခင္ ဖြယ္ရာ မိသားစုဘ၀ကို အရယူႏိုင္ခဲ့သည္။ က်န္သည့္အခ်ိန္မ်ားမွာ က်ေနာ့္ကို အလိုလိုက္လြန္းေသာ အေမသည္ ေရဒီယိုနားေထာင္ခ်ိန္တြင္ က်ေနာ္၏ဆူဆူညံညံအသံေတြကိုေတာ့ သည္းမခံတတ္။ ျမန္မာ့အသံမွလႊင့္ေသာ ေရွးသီခ်င္းႀကီးေတြက အေမ့အတြက္ ခပ္တိုးတိုးလိုက္ ညည္းစရာ ေျဖေဖ်ာ္မႈျဖစ္ေသာ္လည္း က်ေနာ့္အတြက္ကေတာ့ အေမ့ေပါင္ကို ေခါင္းအံုးရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္ အိပ္ေဆးႀကီးေတြျဖစ္ သည္။

ေရဒီယိုႀကီးေပၚတြင္ ေဘာလ္ပင္ျဖင့္အမွတ္အသားျပဳထားေသာ အျခစ္ရာေတြရိွသည္။ ဒါက VOA၊ ဒါက BBC ဆိုၿပီး အေမက ေရဒီယိုဖြင့္နည္း သင္ေပးသည္။ ေရဒီယိုဖြင့္စမ္းေကာင္ေလးဟု အေမ့အမိန္႔သံသည္ ကာကသယာဥ္ႀကီးကိုထိန္းခ်ဳပ္ခိုင္းသလိုမ်ဳိး။ လွ်ပ္စစ္မီးမရိွ ဖေယာင္း တိုင္ အလင္းေရာင္မိွန္မိွန္ေအာက္တြင္ ေရဒီယိုႀကီးမွ တက်စ္က်စ္အသံမ်ားျဖင့္ ေရာေထြးထြက္က်လာသည့္သတင္းေတြေအာက္တြင္ အ ေမ့မ်က္ႏွာမွာ အရိပ္မ်ဳိးစံုျဖတ္သန္းေျပးလႊားေနတတ္သည္။ ဖုန္းေမာ္က်ဆံုးၿပီဆိုသည့္သတင္းေအာက္တြင္ အေမ့မ်က္ႏွာမွာ ေဒါသအရိပ္အ ေရာင္ျဖတ္ေျပးသြားတာကို မွတ္မိသည္။ အေရးအခင္းႀကီးျဖစ္ေနၿပီဆိုသည့္သတင္းေတြနားေထာင္ရင္း အေမေခါင္းတခါခါျဖင့္ လံုလံုျခံျခံဳေန ၾက၊ ေခတ္ကာလႀကီးက ဘာမွန္းသိရတာမဟုတ္ဘူးဆိုသည့္ မွာၾကားသံသည္ က်ေနာ္တုိ႔အတြက္ ေရဒီယိုႀကီးက အားငယ္စရာယူလာသူ။

အစိုးရ၀န္ထမ္းပီပီ နယ္အစံုတာ၀န္က်ရာသို႔ေျပာင္းေရႊ႕ရတိုင္း အေမ့ေရဒီယိုႀကီးသည္ အေမ့ေပါင္ေပၚမွာ တယုတယေျပာင္းေရႊျခင္းခံရသည့္ ပစၥည္းျဖစ္သည္။ ေရာက္သည့္နယ္တိုင္းမွာ ေရဒီယိုႀကီးျဖင့္ အေမက သတင္းေတြငတ္ျမဲ။ နားေထာင္ျမဲ။ BBC ရဲ႕ အဂၤလိပ္ဘာသာအစီ အစဥ္ပိုင္းေတြေတာ့ အေမက သူ႔သမီးအႀကီးေတြကို ေအာ္၊ ေငါက္ကာထိုင္ၿပီး နားေထာင္ခိုင္းသည္။ တစ္လံုးစ ႏွစ္လံုးစသာ နားလည္ေသာ သူ႔သမီးအႀကီးေတြက နားမွမလည္တာ နားမေထာင္ခ်င္ပါဘူးအေမရယ္ဟု အထြန္႔တက္သည္။ “ မရိွလို႔ မလွဴ၊ မလွဴလို႔ မရိွဆိုတဲ့ သံသရာ ဆိုတာ လွဴတာတန္းတာတင္မကဘူး အဂၤလိပ္စာေလ့လာတာမွာလဲပါတယ္။ လာနားေထာင္လွည့္။ လာစမ္း” ဆိုၿပီး သူ႔ဓာတ္ခဲေတြ အားအ ကုန္ခံကာ ဖြင့္ေပးထားသည္။

သား၊ သမီးေတြအသက္ရလာေတာ့ အေမ့ေရဒီယိုႀကီးသည္ အေမ၏တစ္ဦးတည္းပိုင္ျဖစ္လာသည္။ သူ၏ေရဒီယိုႀကီးအေပၚ သား၊ သမီးေတြ ၏ စိတ္၀င္စားမႈကေလ်ာ့နည္းလာသည္။ ေရဒီယိုနားေထာင္သည့္ပရိတ္သတ္က အေမတစ္ဦးတည္းသာ ရိွေနတတ္ေတာ့သည္။ စတီရီယို ေခတ္ကို ေတာင္းဆိုမႈမ်ားလာသည့္ သား၊ သမီးေတြအသံေတြေအာက္တြင္ မိသားစု၏အာဏာပိုင္အေမက ပိုက္ဆံစုၿပီး တ႐ုတ္ကက္ ဆက္ေလးတစ္လံုး၀ယ္ေပးသည္။ မြန္းေအာင္၊ စိုးလြင္လြင္၊ စိုင္းထီးဆိုင္၏သီခ်င္းေတြအထိ က်ေနာ္က တ႐ုတ္ကက္ဆက္ေလးကို သိပ္ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ေသး။ ကိုထူးအိမ္သင္၏ နာရီေပၚမွမ်က္ေရစက္မ်ားသီခ်င္းမ်ားမွာ က်ေနာ္က အ႐ူးအမူးျဖစ္လာသည္။ “ကေလးမ်ား အား လံုးလည္း စာသင္မယ့္ ဆရာကိုေမွ်ာ္ေနတယ္၊ စာသင္ခံုေတြလဲ ဖ႐ုိဖရဲ ပိုးစားခ်ကိုက္နဲ႔” ဆိုသည့္သီခ်င္းကို က်ေနာ္လို္က္ဆိုေတာ့ မိသားစု ထဲတြင္ အေတာင္းဆိုခံရဆံုးေသာ အဆိုရွင္ျဖစ္လာသည္။

ေမာင္ႏွမေတြ၏အလိုဆႏၵကိုမလိုက္ႏိုင္သျဖင့္ တ႐ုတ္ကက္ဆက္ေလးက တာရွည္မခံ။ အေမက ႏွေျမာေသာ္လည္း မရိွမဲ့ ရိွမဲ့ေငြေလးျဖင့္ ျပင္ေပးသည္။ အသစ္၀ယ္ေပးရွာသည္။ တ႐ုတ္ကက္ဆက္ေလးသာ တစ္လံုးၿပီးတစ္လံုး ေျပာင္းသြားသည္။ အေမ၏ ေရဒီယိုႀကီးက အေမ့ ကိုယ္ပိုင္။ ဓာတ္ခဲထည့္သည့္အစား ဘက္ထရီအိုးျဖင့္ အစားထုိးဖြင့္လုိ႔ရေအာင္ သူ႔တပည့္တစ္ေယာက္က ျပဳျပင္ေပးသည္။ အေမက တျပံဳး ျပဳံး။

သား၊ သမီးေတြ တကၠသိုလ္ေတြတက္၊ အိမ္ေထာင္ေတြက်ကုန္သည္အထိ အေမ့ေရဒီယိုႀကီးကို ေတြ႕ေနရဆဲျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ဘ၀အေမာႏွင့္ ကိုယ္ ႐ုန္းကန္လႈပ္ရွားေနၾကေသာ က်ေနာ္တုိ႔ေမာင္ႏွမမ်ားသည္ အေမ့ေရဒီယိုႀကီးကို ေမ့စျပဳလာသည္။ အေမကိုယ္တိုင္ကလည္း သား သမီးမ်ား ကန္ေတာ့ေသာေငြေၾကး၊ သူ႔ကိုယ္ပိုင္ပိုက္ဆံျဖင့္ တီဗြီ၊ ဒီဗီြဒီစက္၊ အခေပး ႐ုပ္သံလိုင္းမ်ားျဖင့္ အခ်ိန္ကုန္ေနတတ္ေနၿပီ။ တခါ တရံ ေျမးမ်ား၀ယ္လာေပးေသာ ဇာတ္လမ္းတြဲ ဒီဗြီဒီအေခြမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေတြလဲေပးတတ္သည္။ အေမရိကန္ဇာတ္ကားမ်ဳိးစံုကို ၾကည့္ၿပီး သူတုိ႔က စုတ္စုတ္ျပတ္ျပတ္ဇာတ္ကားေတြလဲ ႐ိုက္တတ္သလို အႏုပညာေျမာက္တဲ့ဇာတ္ကားေတြလည္း ႐ိုက္တတ္သားဟဲ့ဆိုၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးသည္။

ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားကိုၾကည့္ၿပီး အဲဒီႏိုင္ငံေရာက္ဘူးခ်င္လိုက္တာဟယ္ဟု ေျပာတတ္သည္။ အေမက ဘာလုပ္ဖို႔သြားမွာလဲဟု က် ေနာ္က စေတာ့ “ဟဲ့ သူတုိ႔ၾကည့္ရတာ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ငါတုိ႔ကေတာင္ ေထာက္ပံ့ခဲ့ရတဲ့သူေတြ။ အခုေတာ့ ဘယ္လိုမ်ား လုပ္ကိုင္ၿပီး ဒီေလာက္တိုးတက္လာတယ္ဆိုတာ သိခ်င္တာဟဲ့..ကြာပါ့ဟယ္.. ငါတုိ႔မ်ားၾကေတာ့” ဆိုကာ အေမ့မ်က္လံုးမ်ားက ေတြးဆဆ ျဖစ္သြားသည္။

က်ေနာ္က ၾကံဳႀကိဳက္တိုင္း အင္တာနက္စနစ္ႀကီး ေကာင္းမြန္ေၾကာင္း၊ အသံုး၀င္ေၾကာင္း၊ e.mail ဆိုတာ ဘယ္လို၊ Facebook ဆိုတာ ဘယ္လိုႀကီး စသည္ျဖင့္ ဆရာလုပ္ေတာ့ မ်က္လံုးေလး ကလယ္ကလယ္ျဖင့္ စူးစူးစိုက္စိုက္ နားေထာင္ရွာသည္။ မရွင္းေသာ ေနရာမ်ားမွာလဲ ျပန္ေမးတတ္သည္။ Wikipedia ဆိုတာ ဘယ္လိုဆိုတာ က်ေနာ္ရွင္းျပေတာ့ Jimmy wales ႏွင့္ Larry sanger ကိုတုိ႔ကို ေမာင္မင္းႀကီးသားတုိ႔ က်န္းမာခ်မ္းသာၾကပါေစဟယ္ဟု ေမတၱာပို႔သည္။ ဒီမွာလည္း နင့္တူမေတြကို ဘယ္လိုသံုးတယ္ဆိုတာ သင္ေပးသြားစမ္းဆိုေတာ့ ျမန္မာ ျပည္အင္တာနက္အေျခအေနကို ရွင္းျပလိုက္ရသည္။ အခုနက ေမတၱာပို႔ေနေသာအေမက “ေသ မေသႏိုင္ၾကဘူး” ဟု ေျပာသည္။

အေမက သူ႔ေရဒီယိုႀကီးႏွင့္သာ အဆက္ျပတ္ေနသည္ထင္ရသည္။ သတင္းေတြ၊ လူေတြ၊ အခ်က္အလက္ေတြႏွင့္ေတာ့ ျပတ္သည္မရိွ။ ဂ်ာနယ္အစံုကို လေပး၀ယ္ဖတ္သည္။ သားသမီးေတြစီးပြားေရးအတြက္၊ သူ႔က်မ္းမာေရးအတြက္ မပူမပင္ျဖစ္ေနရေသာ အေမ၏ကိုယ္ပိုင္ စုေဆာင္းေငြမ်ားသည္ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း၊ တရားစာအုပ္မ်ား ၀ယ္ဖို႔ လွဴဖို႔ တန္းဖို႔အျဖစ္ သံုးစြဲႏိုင္သည္။ သတင္းေတြကိုဖတ္ၿပီး မွတ္ခ်က္ေတြလဲ ခ်တတ္သည္။ ဂ်ာနယ္ႀကီးတေစာင္ႏွင့္ ၀န္ႀကီးဌာနတခုတုိ႔ တရားတေဘာင္ျဖစ္သည့္သတင္းေတြဖတ္ရေတာ့ “ေဟ့ ဒီမွာ အရွင္းႀကီး..အ ရွင္းႀကီး” ဆိုကာ ေဒါသထြက္ေနသျဖင့္ ေအးေအးေနပါအေမရယ္ဟု ျပန္တားယူရသည္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္၏ သတင္းမ်ားကိုဖတ္ၿပီး တန္ဖိုးရိွလိုက္တာ။ ေတာ္လိုက္တာ။ ဘမ်ဳိးဘိုးတူဆိုတာ ဒါေပါ့။ အခ်ိန္ေတြကုန္လိုက္တာ။ သူ့ခမ်ာ သနားစရာ တဖြဖြေျပာတတ္သည္။ “အေမ့အမႀကီးက ႏိုင္ငံျခားသားယူခဲ့ေတာ့ ေျပာစရာျဖစ္ကုန္တယ္ အေမရ” ဟု ေနာက္ေတာ့ အေမက “နင့္အမေတြလဲ ဘဂၤလားပို႔ထားပါ့လား။ နင့္အခုခ်ိန္ဆို ကုလားေလးေတြ ခ်ီေနရၿပီ။ ဒီလို ပညာတတ္၊ ကုိယ့္အေပၚနားလည္တဲ့ ေယာက္က်ားမ်ဳိးကေတာ့ ငါသာဆို ဆယ္ေယာက္ေလာက္ေတာင္ယူပစ္တယ္” ဟု ေျပာသျဖင့္ က်ေနာ့္မွာ တဟားဟားသေဘာက်ရသည္။

ဟိုတစ္ေလာက အေမ့စာအုပ္ေသတၱာႀကီးေတြကိုေနရာေရႊ႕ခိုင္းသျဖင့္ က်ေနာ္သြားေရႊ႕ေပးရင္း အေမ့ေရဒီယို အေဟာင္းႀကီးကို ျပန္ေတြ႕ရ သည္။ က်ေနာ့္ပုဆိုးအစုတ္ေလးတစ္ခုျဖင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ထုပ္၊ ပ႐ုပ္လံုးမ်ားထည့္ကာ သိမ္းထားသည္။ အသစ္၀ယ္ေပးမယ္ အေမရယ္ ပစ္လိုက္ပါေတာ့ဟုေျပာေတာ့ အေမ့မ်က္ႏွာမေကာင္း။ က်ေနာ္က ေနသားတက်ျပန္ထားေပးခဲ့သည္။

အေမတုိ႔ေခတ္က အမွန္တရားႏွင့္ အမ်ားဆံုးနီးစပ္ေသာ သတင္းပလင္းေတြရဖို႔ ေရဒီယို အားကိုးခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္တုိ႔ေခတ္မွာက်ေတာ့ Facebook၊ ဂ်ာနယ္၊ အင္တာနက္။ က်ေနာ့္ကို Facebook မသံုးနဲ႔ေတာ့လို႔တားသူကို စိတ္လက္ၾကည္သာႏိုင္ပါ့မလား။ အင္တာနက္ မၾကည့္နဲ႔ ဂ်ာနယ္မဖတ္နဲ႔ အားလံုးက မ်က္ႏွာလိုက္ၿပီးေရးေနတာလို႔ေျပာလာရင္ က်ေနာ္က ေက်နပ္ႏိုင္ပါ့မလား။ ဘယ္သူမွား၊ ဘယ္သူမွန္ ဆိုတာ အင္တာနက္ေခတ္ႀကီးမွာ ပုန္း႐ႈိးကြယ္႐ႈိးလုပ္လို႔ရေသာအရာမွမဟုတ္တာ။ အင္တာနက္ကို ဘာေၾကာင့္ တမင္သက္သက္ ျဖတ္ၾက၊ ေတာက္ၾကလုပ္ၾကသည္ကို နားလည္လာသည္။

ဒါကိုမွ က်ေနာ္က ကိုယ္ခ်င္းမစာမနာ အေမ့ေရဒီယိုအေဟာင္းႀကီးကို ပစ္ထုတ္ပစ္လိုက္ဖို႔ေျပာမိတာ အေတာ္လြန္သြားသည္ထင္သည္။ ေနာင္အခ်ိန္ရရင္ အေမ့ေရဒီယိုႀကီးဖြင့္လို႔ရေသးလား၊ မေရေတာ့ဘူးလား စမ္းသပ္ရအံုးမည္။ အေမခြင့္ျပဳလွ်င္ သူ႔ေရဒီယိုႀကီးကို အသံပို ၾကည္လာဖုိ႔၊ လိုင္းဆြဲအားပိုေကာင္းလာဖုိ႔ တတ္ကြၽမ္းေသာဆရာမ်ားႏွင့္ျပၿပီး ျပင္ေပးရဦးမည္။ အခုေတာ့ ေရဒီယိုႀကီးမွာ မိသားစုအေပၚ၊ လူ့ေလာကႀကီးအေပၚ တာ၀န္ေက်ခဲ့ေသာ သူ႔သခင္မႀကီးအေမ့လို အနားယူလ်က္ရိွေလသည္။

---

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ