ရာဇာ၊ ေမ ၁၅၊ ၂၀၁၂
၂၀၀၂ကေန စျပီးလုပ္ကိုင္လာတဲ့ NLD HIV/AIDS section ဟာ ခုဆို ဆယ္ႏွစ္ျပည့္လြန္လာျပီျဖစ္တယ္ဗ်ာ။ ဒီ ေတာ့ သမင္လည္ျပန္ေခၚေခၚ ျခေသၤ့လည္ျပန္ ေျပာေျပာ အတိတ္ကုိတူးဆြတယ္ ဆိုဆို ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ကို
အျခားလူမ်ားသိထားေစခ်င္လို႔ ဒီစာကို ေရးပါတယ္။ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ အေတြ႕ႀကံဳေတြကိုေရးမွာပါ။ ဒီေတာ့လူပုဂၢိဳလ္အခ်ိဳ႕ေႀကာင္းလည္း ပါေကာင္း ပါနိုင္တယ္ေပါ့ဗ်ာ။ သို႔ေသာ္ ျဖစ္ရပ္မွန္ေရးမွာဆိုိေတာ့ အမွန္တိုင္းပဲ ေရးသင့္တယ္ထင္လုိ႔ မျခြင္းမခ်န္ ေရးလိုက္ပါတယ္။
ဒီကိစၥကို ေဒၚျဖဴျဖဴသင္းေရးဖို႔ေကာင္းတာကို မင္းက ဘာ၀င္ရႈပ္သလဲေတာ့ မေမးေလနဲ႔ဗ်ိဳ႔။ သူ႔မယ္ အခ်ိန္မရွိဘူး ခင္ဗ်။ က်ေနာ္ကလည္း အစ အဆံုးဆိုသလိုလည္းသိ၊ ေတာင္ကလိ ေျမာက္ကလိကလည္း ၀ါသနာဆိုသလို ပါေနေတာ့ ေမာင္ရာဇာေရးတာကိုသာ သည္းညည္းခံ ဖတ္ေပေတာ့ေပါ့ဗ်ာ။
ဒီလိုဗ်။ ဒီအေႀကာင္းေရးေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ေႀကာင္းလည္းကိုယ္ ျပန္စဥ္းစားရေသးတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ့္အေႀကာင္း ေရးျပမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ က်ေနာ္ဘာေႀကာင့္ ဒီလုပ္ငန္းမွာပါ၀င္ခဲ့သလဲ ဆိုတာေလး အႀကမ္းဖ်င္းေျပာခ်င္တာပါ။ ဒီလိုဗ်။ က်ေနာ္ မွတ္မွတ္ရရ ၁၉၉၈ခုႏွစ္ ျပည္ေထာင္စုေန႔မွာ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖဲြ႔ခ်ဳပ္ရံုးကို ေရာက္သြားတယ္။ ေရာက္သြားပံုကလည္း ဆန္းတယ္ ေျပာရမယ္။ က်ေနာ့္ညီျဖစ္တဲ့ ေနျခည္က အဲ့ဒီ
သြား သြား ေနသဗ်။ က်ေနာ္က အေဒၚအငယ္တစ္ေယာက္အိမ္မွာ ေနရတယ္။ သူ႔သားက က်ေနာ့္ အကိုတစ္၀မ္းကြဲက ေဖာင္ႀကီးမွာ သမ ေကာလိပ္တက္ေနတယ္။ သူ႕အတြက္ ပိုက္ဆံသြားေပးရင္း လမ္းမွာစိတ္ကူးရတာနဲ႔ ရန္ကုန္မွာ က်ေနာ့္က မသြားတတ္ မလာတတ္ဗ်။ ဒီေတာ့ ဒီခ်ဳပ္ရံုးနာမည္တပ္ျပီးလည္း မေမးမစမ္းရဲဆိုေတာ့ ဆင္မလိုက္ကေန ေျခက်င္ေလ်ာက္ေပါ့ဗ်ာ။
က်ေနာ္တို႔လိုေတာင္ေပၚသားတစ္ေယာက္အတြက္ေတာ့ မလွမ္းလွဘူး ဆိုရမယ္။ ဒါေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရာက္ဘူးဗ်။ ကိုယ္ကလည္း မေမးရဲကိုး။ ဒါနဲ႔ယာဥ္ထိန္းရဲကို သြားေမးလိုက္တယ္။ တာေမြဖက္ေရာက္သြားေရာ။ အဲ့ဒီကေန တစ္ခါျပန္ေလ်ာက္ဆိုေတာ့ ေရာက္ပါရဲ့ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ကို… ဒါေပမယ့္ လူေတြ သိပ္မရွိေတာ့ဘူးဗ်။ အခ်ိဳ႕လူငယ္ေလးေတြ ရြယ္တူေတြေပါ့။ အဲ့သလိုလူငယ္ေလးေတြကေတာ့ ေဖာ္ေဖာ္ေရြေရြပါပဲ။
က်ေနာ့္အကိုလို ဆရာလိုျဖစ္ေနတဲ့ တြံေတးသားကုိမင္းလြင္နဲ႔ တိုးေတာ့ အားပိုရွိသေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ မေရာက္တစ္ခ်က္ ေရာက္တစ္ခ်က္ေပါ့ေလ။ တြံေတးကေန ရန္ကုန္လာဖို႔ က်ေနာ့္မွာ ေငြမရွိဘူး။
အေပါင္းသင္းထဲက တတ္နိုင္တ့ဲသူက ေပးရင္ေတာ့ သြားတာေပါ့။ ေႀကညာခ်က္၀ယ္ ဘာညာဆို အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ ေႀကညာခ်က္၀ယ္ျပန္လာ၊ က်ေနာ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ သံုးနာရီ၀န္းက်င္ေပါ့။
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ကိုမင္းလြင္တို႔၊ ကိုေအာင္ဆုတို႔၊ ကုိျမင့္ဦး၊ ကိုတင္ေအာင္စိုးတို႔၊ ကိုတင္ထြန္းတို႔က ေျပာေတာ့ ေနတာပဲ။ က်ေနာ္လည္း သေဘာကေတာ့ မေပါက္လွဘူးဗ်။ ဒါေပမယ့္ လူငယ္ဖြဲ႔စည္းေရး လုပ္္ရမယ္
ဘာညာေပါ့ဗ်ာ။ ေျပာေနတာေတာ့ႀကားေနတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဘယ္ေလာက္ အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ ဘယ္သိမလဲ။ ကုိယ္ စိတ္၀င္စားတဲ့အဖြဲ႕စည္းကိစၥဆိုေတာ့ ေပနားေထာင္ေနတာေပါ့။
ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဒီခ်ဳပ္ရံုးကုိ အေရာက္ေပါက္က်ဲသြားတယ္။ က်ေနာ္ ဆယ္တန္းျပန္ေျဖေနရတယ္ေလ။ ေနာက္ဆယ္တန္းျပီးေတာ့လည္း ၀မ္းေရးတြက္ေကာ ကိုယ္ေနတဲ့အေဒၚအိမ္ အဆင္ေျပဖို႕ေကာ အိမ္အလုပ္တခ်ိဳ႕ကူလုပ္ရင္း ဒီခ်ဳပ္ဖက္ သိပ္ဦးမလွည့္နိုင္ဘူး ဆိုပါေတာ့။
ဒါေပမယ့္ သတင္းေတြ မျပတ္ႀကားရတယ္။ လူငယ္ဖြဲ႔စည္းေရး လုပ္လို႔ က်ေနာ္နဲ႕အနည္းငယ္ ခင္မင္သလုိျဖစ္ေနတဲ့ လိႈင္သာယာက လူငယ္တခ်ိဳ႔ ေထာင္ထဲေရာက္၊ တခ်ိဳ႔ထြက္ေျပးႀကရသတဲ့။ အဲသည္ထဲက ေအာင္ေအာင္သိုက္နဲ႔ ဉာဏ္၀င္းေအာင္ကိုေတာင္ ကိုမင္းလြင္က ဖြက္ထားေပးရေသးတာကိုး။ သတင္းမျပတ္လွဆို ကိုမင္းလြင္က အျမဲသြားေနသလို၊ ေနျခည္နဲ႔ ကုိသင္းက အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က သင္ေပးေနတဲ့အဂၤလိပ္စာသင္တန္းလည္း သြား သြားတက္ေနတာလည္း တစ္ေႀကာင္းပါတာေပါ့။ က်ေနာ္လည္း ဒီအဂၤလိပ္စာသင္တန္း တက္လွခ်င္သေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္၀မ္းနာကိုယ္သာသိေပါ့။ တျခားလည္း မႀကည့္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္အေျခေနနဲ႔ ကုိယ္ ေန ေပါ့ေလ။
ထားပါေတာ့ …။ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ ေလာက္က်ေတာ့ က်ေနာ္ကစြတ္ရြတ္ျပီး အေႀကာင္းေႀကာင္းေႀကာင့္ ရန္ကုန္ကုိ မျမင္မစမ္းနဲ႔ အကန္းလို ေရာက္လာတယ္။ ေရာက္စ သြားစရာေနရာလည္းမရွိ၊ အိပ္စရာနတၳိေပါ့ေလ။ ေရႊဂံုတိုင္ေက်ာက္ဖ်ာဟာ ဆိုဒိုးနားအိပ္ရာလို သေဘာထားတာပါပဲ။ ဘူတာႀကီးက တစ္ညအိပ္ ေျခာက္ဆယ္ ဂံုနီအိတ္အိပ္ရာဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ အင္မတန္ေကာင္းမြန္လံုျခံဳတဲ့ ျမေက်ာက္ဖ်ာပဲေပါ့။
ဒါလည္းအသာထား …။ တကယ့္ဇာတ္သြားကိုေျပာခ်င္လို႔ နည္းနည္းေတာ့ သည္းညည္းခံေပးပါ။ အဲ့လိုေတာေရာက္ ေတာင္သြား ေခြး၀င္စားလုိေနရင္း က်ေနာ္ ကံေကာင္းသြားတယ္။ က်ေနာ့္ကို သိႀကားမတယ္ ေျပာရမယ္။ တကယ္မတာက သိႀကားမဟုတ္ဘူးဗ်ိဳ႕။ဆံပင္ရွည္ဖားလ်ားနဲ႕ပန္းခ်ီဆရာတစ္ေယာက္ခင္ဗ်။ သိန္းသိန္းတဲ့ …။ သူ႕နာမည္ရင္းက ကိုသိန္းလြင္ပါ၊ အသားမဲမဲ အရပ္ကလန္ကလားနဲ႔။ သနားစိ္တ္ကေတာ့ အျပည့္အရွိသား။ သူကလည္း လူမုိက္ကံေကာင္း …။ ရန္ကုန္မွာ ႏွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေလာက္ ေနလာတာ တစ္ခါဖူးမွ် အိမ္ငွားေနရတယ္ဆုိတာ မရွိဘူးတဲ့။ သူ လက္ရွိေနတာက သု၀ဏၰက ဗုိလ္ခ်ဳပ္အိမ္ရာဆိုပဲ။
ဒါနဲ႔ သူ႔အိမ္ ညဖက္ ေရာက္။ မနက္ထေတာ့မွ ကဗ်ာဆရာ ငနဲတစ္ေယာက္ရွိတာ သိရတယ္ဗ်။ က်ေနာ္က ဟုိးကတည္းကပဲ ဒီလို ပန္းခ်ီကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ အဆက္စပ္ရွိတယ္ဗ်။ အဲ့တစ္ခ်က္ ကံေကာင္းေစတာပဲေပါ့ေလ။ အနည္းဆံုး အိပ္ရာအတြက္ မပူရဘူးေပါ့။ စားစရာတြက္ေတာ့ ႀကံဳသလို အလုပ္ရွာရမွာေပါ့။ဒါေပမယ့္ ခုန ကဗ်ာဆရာ၀င္းျမင့္က က်ေနာ့္ေကြ်းေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္လာတာပါပဲ။ သိန္းသိန္းသူငယ္ခ်င္း ကိုမိုးႀကီးကေတာ့ ေကြ်းေန ေက်းဇူးရွင္ေပါ့ဗ်ာ။ ဘယ္ႏွယ့္ သိန္းသံုးေလးရာတန္ အိမ္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရြာဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္အိမ္ရာႀကီးမွာ စားစရာ ဗလာနတၳဆိုေတာ့ ေတြးသာႀကည့္ေပါ့ေလ။
အဲ့ဒီသု၀ဏၰမွာကလည္း သကၤန္းကြ်န္းျမိဳ႕နယ္ဥကၠဌႀကီး ဦးတင္ျမနဲ႔ နီးတယ္ဗ်။ အဲ့သည္ေတာ့ အေႀကာင္းဆိုက္လာေတာ့ အဖဲြဲြ႕ခ်ဳပ္သကၤန္းကြ်န္းျမိဳ႕နယ္ဥကၠဌအိမ္ဟာ က်ေနာ့္ကြန္းခိုရာနဲ႔ မနက္စာဖူလံုရာ ျဖစ္လာတယ္။
အဲ့ဒီကေနရံုးကေလး ဘာေလးသြားေပါ့ေလ။
အဲ … ေမ့က်န္ခဲ့လို႔ တြံေတးမွာေနတုန္းကတည္းက အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ တနလၤာ၊ ေသာႀကာတရားပြဲေတြ ေရာက္ဖူးတယ္ဗ်။ စီအီးစီေတြက ထိပ္ကထိုင္ျပီး သက္ဆိုင္ရာ ဘာသာရပ္အလိုက္ေဟာေျပာ၊ လာနားေထာင္တဲ့သူေတြက မရွင္းတာ သိခ်င္တာ ရွိတာကိုေမးေပါ့ဗ်ာ။ ေငြေႀကးကိစၥရပ္ေတြေမးတာမွာ အဘဦးလြင္ျပန္ေျဖတာကို အေတာ္ေလး သေဘာက်ခဲ့ဖူးတယ္။
ေမးတဲ့သူက… ဗမာနိုင္ငံမွာ တရုတ္နယ္စပ္မွာဆို တရုတ္ေငြသံုးျပီး၊ ထုိင္းနယ္စပ္မွာ ထုိင္းေငြေတြသံုးေနတဲ့အေပၚ ဘယ္လိုသေဘာရသလဲ ဆိုေတာ့ -က်ဳပ္နားလည္တာကေတာ့ နိုင္ငံတစ္နုိင္ငံဟာ ေငြတစ္မ်ိဳးပဲသံုးတယ္ ဆိုတဲ့ အေျဖပါ။ ဒီႀကားထဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေႀကးရုပ္မွာ လက္ကာျပထားတာ ဘာအဓိပၸါယ္လဲ လို႔ ေမးတဲ့သူကလည္း ေမးေသးတယ္ဗ်။ က်ေနာ္ေတာ့ ဒီဟာကိုပဲ နိုင္ငံေရးလို႔ ထင္မွတ္ထားရတာေပါ့ဗ်ာ။
ခုနင္ကစကားျဖတ္ကိုျပန္ဆက္ရင္ အဲ့ဒီသကၤန္းကြ်န္းအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဥကၠဌက တစ္ေယာက္တည္း ေနတာဗ်။ ဒီေတာ့ သူ႔အိမ္မွာက စေန၊ တနဂၤေႏြလို ေန႔ဆုိ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္၀င္ေတြ တရုန္းရုန္းေပါ့ဗ်ာ။ ကုန္တာ က်တာေလးေတာ့ ရွိသူစိုက္ ေပါ့။ မရွိသူ ငိုက္ေပါ့။ ငိုက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ရတာ ေပးစရာမရွိလို႔။ အဲ့လို ေနရင္းသား … လမ္းလည္း ေလ်ာက္ရေသးသဗ်။ အခုလက္ရွိနာမည္ႀကီးေနတဲ့ စာေရးဆရာသင္းရီ ေခၚ သဲကုန္းအမတ္ ဦးသိန္းထြန္းရယ္၊ က်ေနာ္ရယ္ တတြဲထဲလို ေနႀကတာေပါ့ေလ။
အဲ့တုန္းက ရံဖန္ရံခါ လမ္းေလ်ာက္ျပီး ရံုးသြားတဲ့အခါလည္း သြားေပါ့။ မျဖဴျဖဴသင္းတို႔နဲ႔ကေတာ့ အေတာ္ေလး အအေစာႀကီးက ရင္းႏွီးေနႀကေပါ့ဗ်ာ။ အျခားလူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္ဗ်။ က်ေနာ္အဖြဲ႕ခ်ဳပ္နဲ႔
ပတ္သတ္ျပီး ေရးအံုးမယ္လည္း စိတ္ကူးထားတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီခုခံအားက်ဆင္းမႈနဲ႔ ပတ္သက္ခဲ့တာေလးေတြ ေရးမွာပါ။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
(မိုးမခမွတ္ခ်က္၊ အင္န္အယ္ဒီပါတီ၏ လူမႈေထာက္ကူအဖြဲ႔ခြဲတခုျဖစ္ေသာ HIV/AIDS ေ၀ဒနာရွင္မ်ားႏွင့္ မိသားစုမ်ား ေစာင့္ေရွာက္ေရးလုပ္ငန္းတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူ အဖြ႔ဲခ်ဳပ္ပါတီ၀င္တဦးျဖစ္ေသာ ကိုရာဇာက သူ႔အေတြ႔အၾကဳံမ်ား ေရးသားထားသည္ကို ေ၀မွ်ေပးမည္ဟု ဆိုသျဖင့္ အမ်ားပရိသတ္သိရွိေစဖို႔ မိုးမခက ရယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္သည္။ သူဆက္ေရးႏိုင္သမွ် ေဖာ္ျပေပးမည္ ျဖစ္သည္)
(ဓာတ္ပုံ – ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ၂၀၁၁ ဒီဇင္ဘာ က အက်ယ္ခ်ဳပ္မွ လြတ္ေျမာက္ျပီးေနာက္ ေဒၚျဖဴျဖဴသင္း၏ လူနာေဂဟာသို႔ သြားေရာက္စဥ္ဓာတ္ပုံ)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
