ေမ ၃၊ ၂၀၁၂
“သူတုိ႔ ဒီေနရာလာရင္ အျမဲဆာေနၾကတာပဲ” ဆိုင္ရွင္မိန္းမက တိုင္းယိုင္လိုေျပာလိုက္သည္။ “သူတုိ႔က ပိုက္ဆံမရၾကဖူးေလ။ ဒါေပမဲ့ က်မ က သူတုိ႔ငတ္ေနတာကို ၾကည့္မေနႏိုင္ဖူးေလ” သူမက ဆက္ေျပာသည္။ သူတုိ႔စားပြဲေပၚ ေနာက္ထပ္ဟင္းတပန္းကန္ခ်ေပးရင္း ပုခံုးတြန္႔ၿပီး ေျပာေလသည္။
နယ္စပ္လံုျခံဳေရးလွည့္ကင္းအရာရွိႏွင့္ စဝ္တုိ႔အုပ္စု ကာဖီဆိုင္တြင္ဆံုမိၾကသည္။ အရာရွိလူငယ္က သူတုိ႔ကားေတြကို ေအာက္က က်ဥ္း ေျမာင္းေသာ ႏွစ္ႏိုင္ငံအၾကားရွိ နယ္ျခားေပး ထားေသာ ေခ်ာင္းေလးထဲက်မသြားေစရန္ ေစာင့္ေရွာက္ေပးသည္။
ထိုအခ်ိန္၌ သူတုိ႔သည္ နယ္စပ္တံတားအနီး နီးကပ္စြာေရာက္သြားခ်ိန္ျဖစ္ၿပီး တရုတ္ျပည္ဘက္ပိုင္းက ဝမ္တိန္ၿမိဳ႕၏ မယ္မယ္ရရရွိေသာ အေဆာက္အဦးတုိ႔ကို ျမင္လာေလသည္။ အရာရွိ၊ ေယာက္်ားေလးေယာက္ႏွင့္ သုစႏၵာတုိ႔သည္ တံတားေပၚေျခခ်လိုက္ၾကၿပီး တံတားအ လယ္သုိ႔ ေပ ၃ဝ မွ် ေလွ်ာက္သြားလိုက္ၾကသည္။ ႐ုိင္ဖယ္ေသနတ္ကို အသင့္ကိုင္ထားေသာ တ႐ုတ္စစ္သားႏွစ္ေယာက္ သူတုိ႔ကို ျမင္ သည္အထိ ရပ္ေစာင့္ေနၾကရသည္။ ျမန္မာအရာရွိက သူတုိ႔ကို တ႐ုတ္စစ္သားထံပုိ႔ေပးၿပီးေသာအခါ စစ္သားတေယာက္က သူ႔အေစာင့္ဂိတ္ ဆီျပန္သြားေနစဥ္ က်န္တေယာက္က လမ္းကိုပိတ္ထားေလသည္။ သုစႏၵာက သူတုိ႔ကို နည္းနည္းေတာ့ ေႏြးေႏြးေထြးေထြးႀကိဳလိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေနခဲ့သည္။ အံ့ၾသဖုိ႔ေကာင္းလိုက္တာ သူမရွိေနတာေတာင္မွ တျခားစီလုပ္ေလသည္။ သူမတေလွ်ာက္လံုးလိုက္လာတာ ကိုမွန္ သည္ဟု အခိုင္အမာယူဆထားမႈသည္ အခုေတာ့ မေသခ်ာလွေတာ့ေပ။ သူတုိ႔အေဆာက္အဦးအတြင္းမွ ယူနီေဖာင္းဝတ္လူ တဒါဇင္ေလာက္ အေဆာက္ဦးေရွ႕သုိ႔ထြက္လာခဲ့ၾကၿပီး တံတားေပၚသုိ႔ေလွ်ာက္လာၾကရာ ၁ဝ မိနစ္ၾကာေလသည္။ သူတုိ႔ ဘာလက္နက္မွ ကိုင္ေဆာင္မလာၾက ေခ်။ သူတုိ႔ေခါင္းေဆာင္က စဝ္ကိုအေလးျပဳၿပီး ျမန္မာလိုေျပာသည္။
“ေက်းဇူးျပဳၿပီး ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ေနာက္က လိုက္ခဲ့ၾကပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေမွ်ာ္ေနပါတယ္”
သူက သုစႏၵာကို သံသယမ်က္လံုးျဖင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ျမန္မာအဝတ္အစားဝတ္ထားေသာ လူျဖဴမိန္းမတေယာက္၊ အထူးသျဖင့္ သူမသည္ ျမန္မာအရာရွိ ေနာက္ျပန္လွည့္ထြက္သြားသည့္အခါ အရာရွိႏွင့္အတူ သူမကျပန္လိုက္မသြားပဲေနသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီက သူတုိ႔ကို စည္းကမ္းတင္းၾကပ္ေသာ ႐ုံးခန္းအတြင္းမွ ဝမ္းသာအားရႀကိဳသည္။ အခန္းထဲတြင္ စားပြဲလြတ္တလံုး ၊ ထိုင္ခံု ၆ လံုးႏွင့္ နံရံေပၚတြင္ ႀကီးမားေသာ ဥကၠဌႀကီးေမာ္စီတံုး၏ပံုကို ခ်ိတ္ထားသည္။ သူတုိ႔ကို စပယ္နံ႔သင္းေသာ လက္ဖက္ရည္ၾကမ္းျဖင့္ ဧည့္ခံ ေနစဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီက သုစႏၵာ ဘာလူမ်ဳိးလဲဆိုတာကို ေသခ်ာေအာင္စကားျပန္ျဖင့္ ေမးေနေလသည္။ သူမသည္ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံကလာတာပါဟု သူၾကားလိုက္ရလွ်င္ သူ႔ၾကည့္ရတာ အေတာ္ေလးစိတ္သက္သာရာရသြားဟန္ရွိေလသည္။ ၿပီးေနာက္သူက လွည့္လည္သြားမည့္ေနရာမ်ား သုိ႔ အတူသြားဖုိ႔ သုစႏၵာကိုဖိတ္ေခၚေလသည္။ ထုိ႔ေနာက္ အလြန္အမွတ္တရျဖစ္ရေသာခရီးေလးျဖစ္သည္။ လမ္းေတြက အလြန္သန္႔ရွင္းသပ္ ရပ္သည္။ ျဖတ္လာခဲ့ေသာ အေဆာက္အဦးေတြမွာ လူမေတြ႕ရေခ်။
“ဒီဟာက ေယာက်္ားအေဆာင္” ဗိုလ္ခ်ဳပ္လီက ဂုဏ္ယူစြာျဖင့္ သြပ္မိုးမ်ားျဖင့္ေဆာက္လုပ္ထားေသာ ခပ္နိမ့္နိမ့္ အေဆာက္အဦးတန္းအရွည္ေတြကိုလက္ညႇဳိးထိုးျပသည္။ အခုခ်ိန္ထိ သက္ရွိကို မျမင္မိေသး။
လမ္းေအာက္ဘက္ ကိုက္တရာခန္႔အကြာတြင္ရွိေသာ အေဆာက္အဦးကိုျပၿပီး မိန္းမေဆာင္ဟုေျပာသည္။ သူတုိ႔ရပ္ၿပီး အတြင္းကိုၾကည့္ၾက သည္။ သန္႕ရွင္းေနေသာ အဂၤေတ သမံသလင္း၊ တခုႏွင့္တခု အရြယ္တူေသာကုတင္ေလးေတြကို ရွည္လ်ားစြာ ႏွစ္တန္းတန္းထားသည္။ ထိုကုတင္ေတြေပၚတြင္ ေစာင္ေတြျဖင့္ ဖံုးအုပ္ထားေလသည္။
ၾကည့္ရတာ စခန္းခ်ေနပံုရသည္။ ယခုေလာေလာဆယ္တြင္ အသံုးျပဳပံုမရဟု သုစႏၵာေတြးသည္။သူမ ေမးခြန္းေတြမေမးတာ အေကာင္း ဆံုးျဖစ္မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူမသည္ စပ္စုစြာျဖင့္သိခ်င္ေနမိသည္မွာ မိသားစုေတြ ဘယ္မွာေနၾကသလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဒီအေဆာင္လူျပည့္မလဲ။
ထုိ႔ေနာက္ သူတုိ႔ကေလးေတြကိုေတြ႕ရသည္။ သူတုိ႔သည္ ၁၂ ႏွစ္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ မိန္းကေလး ေယာက္က်ားေလးေရာေနေလသည္။ သူတုိ႔ သည္ အေပၚေအာက္ အားလံုး အျပာေရာင္တူညီဝတ္စံုကိုဝတ္ထားၾကသည္။ အက်ႌလက္ရွည္ဝတ္ထားၾကသျဖင့္ မိန္းကေလး ေယာက္က်ား ေလး ခြဲမရေခ်။ ဒါဇင္မ်ားစြာေသာ သူတုိ႔သည္ စစ္သံုးဂ်စ္ကားနားတြင္စုေနၾကၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူတုိ႔ကို စကားနည္းနည္းေျပာေသာအခါ ရွက္ရြံ႕ကာ တခစ္ခစ္ရယ္ေနၾကေလသည္။
“သူတုိ႔ အခုနားခ်ိန္ေလ” ဟု သူကရွင္းျပသည္။ “ဒါေပမဲ့ ခဏေနရင္ သူတုိ႔ စာသင္ခန္းကိုျပန္သြားၾကရမွာ” အျပာေရာင္ေဘာင္းဘီႏွင့္ အ ျပာေရာင္ ေမာ္စီတံုးကုတ္အက်ႌဝတ္ထားေသာ မိန္းမမ်ားစြာသည္ အေဆာက္အဦးအတြင္းမွထြက္လာၾကၿပီးေနာက္ သူတုိ႔တာဝန္ရွိသူက အုပ္စုလိုက္ ျပန္ၿပီးအထဲဝင္ခိုင္းလိုက္ေလသည္။
ကေလးေတြက ဧည့္သည္ေတြဘက္ကို ေနာက္ေက်ာေပးလွည့္လိုက္ၾကသည္။ သူတုိ႔အားလံုး၏ အက်ႌႏွင့္ေဘာင္းဘီတြဲရက္မ်ားကို ေနာက္ ဘက္မွာ ခါးမွခြထိ ခြဲထားၾကသည္ကို ထင္ထင္ရွားရွားျမင္ရသည္။ သူတုိ႔ေအာက္က တပိုင္းတစမွာ ဗလာက်င္းေနသည္။
သုစႏၵာက သူမ၏ စပ္စုလိုစိတ္ကို ၾကာၾကာ ဆက္သိမ္းမထားႏိုင္ပါ။
“ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဒီကေလးအားလံုးကို ဘာလုိ႔ေနာက္ေက်ာဘက္ကခြဲထားရတာလဲ”
“ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ဒါသိပ္ကို အက်ဳိးရွိလုိ႔ပါ။ ကေလးေတြက အေဆာင္မွာေနၿပီး အလုပ္ခြင္ထဲမွာ သူတုိ႔ဖာသာသူတုိ႔ တိုက္႐ိုက္သက္သာရာ ရေစတယ္။ ဒီနည္းက ဘာမွအေလအလြင့္အျဖစ္ေတာ့ဖူး။ စြမ္းအားအရင္းအျမစ္ေရာ အပိုအင္အားေတြေရာေပါ့”
စဝ္က ျပန္မေမးလိုက္ခင္မွာ စဝ္ႏွင့္သုစႏၵာတုိ႔ အၾကည့္ျခင္းဖလွယ္လိုက္ၾကသည္။
“ဘယ္အခ်ိန္က်ရင္ဒီကေလးေတြ သူတုိ႔မိဘေတြဆီျပန္သြားရလဲ”
“သူတုိ႔ ျပန္စရာမလိုဖူး။ ပါတီက သူတုိ႔ကို ၾကည့္႐ႈေစာင့္ေရွာက္တယ္။ ပညာသင္ေပးတယ္”
“သူတုိ႔မွာ မိသားစုဘဝမရွိဖူးလုိ႔ ခင္ဗ်ားဆိုလိုတာလား”
“မဟုတ္ပါဖူး။ ကြၽန္ေတာ္ အေစာခ်ည္းကတည္းက ေယာက္်ားေဆာင္၊ မိန္းမေဆာင္ေတြ သပ္သပ္စီျပခဲ့ၿပီးၿပီေလ။ ဟုတ္ပါတယ္။ အခ်ိန္က် တဲ့အခါ စံုတြဲေတြအတူေနဖုိ႔ေနရာ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔မွာရွိပါတယ္” ျပံဳးၿဖီးၿဖီးဟန္လုပ္ ေျပာေလသည္။
ခဏရပ္လိုက္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဆက္ေျပာသည္။
“ဒါ ဘံုစနစ္ပံုစံေပါ့။ နားလည္တယ္မဟုတ္လား။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က လူေတြကို အေရွ႕ဘက္တိုင္းကေနေခၚၿပီး ဒီေနရာေတြမွာေနေစတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ရဲေဘာ္ေတြအားလံုး လယ္ထဲမွာအလုပ္လုပ္ၾကတယ္။ ဒီနားက သံရည္ႀကိဳစက္႐ုံမွာ လုပ္ၾကတယ္”
“နယ္ခံလူထုကေရာ ဘယ္လိုရွိလဲ” စဝ္က ေမးျပန္သည္။
“သူတုိ႔ကေတာ့ မပူးေပါင္းခ်င္ၾကပါဘူး” ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ေတာင့္ေတာင့္တတ ျပန္ေျဖေလသည္။
“တခ်ိဳ႕က ျမစ္ကိုျဖတ္ၿပီး ခင္ဗ်ားတုိ႔တိုင္းျပည္ထဲေျပးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ … အင္း .. သူတုိ႔ကို ျဖဳတ္ထုတ္ပစ္လိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒါ သိပ္အဖိုးတန္တာေပါ့။ အလုပ္သမားေတြရဲ႕ဒီေလာကနိဗၺာန္ဘံုကို ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က သိပ္ဂုဏ္ယူတာဗ် ။နားလည္တယ္မဟုတ္လား”
စဝ္ဘာတခြန္းမွ် ျပန္မေျပာေတာ့ပါ။ အျခားသံုးေယာက္လည္း ထိုနည္းတူပင္ျဖစ္ေလသည္။ စဝ္မ်က္ေမွာင္က်ံဳ႕လိုက္တာကိုျမင္လိုက္လုိ႔ သူ စိတ္ပ်က္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သုစႏၵာေျပာႏိုင္သည္။ သူမသည္ “ျဖဳတ္ထုတ္” ဟူေသာ စကားကိုၾကားလိုက္ရေသာအခါ ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ သြားမိေလသည္။ လူ႔ျဖစ္တည္မႈဘဝကိုဆန္႔က်င္ေသာ အၾကမ္းဖက္မႈႀကီးျဖစ္ေလသည္။ သူေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာေသာ တိုင္းျပည္တြင္မူ သည္ကိစၥသည္ ျပစ္မႈတခုျဖစ္ေနေလသည္။
သူတုိ႔ ခရီးဆက္ၾကသည္။ သူတုိ႔ေရွ႕မွျဖတ္ၿပီး ကြင္းတခုမွ ကြင္းတခုသုိ႔သြားၾကေသာ အလုပ္သမားေတြကိုေခါင္းေဆာင္က ဝီစီမႈတ္ၿပီး ေခၚ သြားသည္။ သူတုိ႔ အားလံုး၏မ်က္ႏွာမ်ားသည္ ႏုပ်ိဳၿပီး စိတ္အားတက္ႂကြေနၾကဟန္ရွိေလသည္။ သူတုိ႔ကိုျမင္ေတာ့ သုစႏၵာ သြားအမွတ္ရ မိေစျပန္သည္။ သူမငယ္ငယ္က ဂ်ာမနီတြင္ေနစဥ္က ဟစ္တလာ၏ လူငယ္ရွပ္ညိဳတပ္သားမ်ားကိုျပန္ျမင္ေယာင္မိေလသည္။ ယူနီေဖာင္းႏွင့္ လူမ်ဳိးသာကြာသြားၿပီး တက္ႂကြေနၾကေသာ စိတ္အခံေတြကေတာ့ အတူတူပင္ျဖစ္ေနၾကေလသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဘံုစတိုးဆိုင္ႀကီးေရွ႕တြင္ရပ္လိုက္သည္။ ၿပီးေနာက္ သူက ျမန္မာေငြျဖင့္ဝယ္လွ်င္လည္း လက္ခံပါသည္ဟု ဆိုေလသည္။ အလြန္နည္းပါးလွစြာေသာ ပစၥည္းေလးေတြသာေရာင္းသည္။ ပိုးထည္ လည္စီးအနည္းငယ္၊ ေဖာင္းႂကြ႐ုပ္လံုးေဖာ္ထားေသာ သားေရပိုက္ဆံအိတ္ေလးေတြႏွင့္ အခ်ိတ္ပိုးထည္ ႏွစ္ထုပ္သံုးထုပ္သာျဖစ္ေလသည္။ သုစႏၵာက ေရြးခ်ယ္ဖုိ႔ႀကိဳးစားေနခ်ိန္တြင္ စဝ္က သူမ နား တိုးတိုးကပ္ၿပီး အဂၤလိပ္လိုေျပာေလသည္။
“ဘာတခုမွ မဝယ္နဲ႔ … ေမာင္က ဒီစိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတဲ့စနစ္ႀကီးကိုေထာက္ပံ့ဖုိ႔အတြက္ တျပားမွမေပးခ်င္ဖူး”
သုိ႔ေသာ္ သုစႏၵာက နားမေထာင္ပါ။ သူမသည္ တ႐ုတ္ျပည္ေရာက္ခဲ့သည္ကို အျပန္တြင္ အခိုင္အမာသက္ေသျပရန္အတြက္ အမွတ္တရ ပစၥည္းတခုခု ဝယ္ကိုဝယ္ရမွျဖစ္မည္ဟု ခံစားရေလသည္။
ေနာင္တြင္ သုစႏၵာသည္ တရုတ္ျပည္သုိ႔သြားခဲ့ေသာ ခရီးႏွင့္ဒီအျဖစ္ကို တိတိက်က်ျပန္ေတြးၾကည့္မိေသာအခါ စဝ္ေတာင္းဆိုခဲ့ေသာ စ ကားကို သူမကအေလးမထားပဲ လုပ္ခဲ့မိျခင္းအတြက္ အလြန္ပင္ေနာင္တရေနမိေလသည္။ သူမသည္ အသံုးမက်ေသာ အမွတ္တရပစၥည္း မ်ားကိုဝယ္ခဲ့မိၿပီး စဝ္ကိုလည္း ဆိုးဆိုးဝါးဝါးပင္ မေက်မနပ္ျဖစ္ခဲ့ေသးသည္။ ထိုပစၥည္းမ်ားကို ဝယ္လာၿပီးကတည္းက သူမလည္း ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ တခါမွ ျပန္မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ေခ်။
တ႐ုတ္တုိ႔၏စနစ္ႀကီးအား ဖင့္ႏြဲ႕ေလးပင္ေအာင္ ဆန္႔က်င္တိုက္ခိုက္္ေသာအေနျဖင့္ ႐ုိးရွင္းေသာ စီးပြားေရးႏွင့္ပတ္သက္ေသာအားမေပးမႈကို ထုတ္ေဖာ္ ပတာေလးေတာင္မွ သူမသည္ စဝ္အတြက္ ေထာက္ခံမေပးခဲ့တာကို ေတြးမိတိုင္းေနာင္တရမိေလသည္။
…….. ….. ….
မိြဳင္းက သူ႔သခင္မကို ဝင္လာၿပီးလိုက္ရွာေနရာ သူမကို ဝရံတာမွာေတြ႕လိုက္ရလုိ႔ စိတ္သက္သာရာရေလသည္။
“ဘာလဲမိြဳင္း” သုစႏၵာသည္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးစြာျဖင့္ သတင္းေကာင္းသတင္းထူးေလးမ်ားၾကားရမလားလုိ႔ သူ႔ အထိန္းေတာ္ဘက္လွည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေမးလိုက္သည္။
“အခု သီီဂႌေမြးေန႔ပြဲစီစဥ္ဖုိ႔အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ” မိြဳင္းေျပာလိုက္သည္။ ဒီကိစၥသည္ အေသးအဖြဲကိစၥေလးျဖစ္ၿပီး သုစႏၵာသည္ ေၾကာက္မက္ ဖြယ္ရာကိစၥေတြထဲက ဒီေမြးေန႔ပြဲကိစၥကို တရက္ေတာ့ စိတ္ပါလက္ပါ ေဆြးေႏြးႏိုင္လိမ့္မည္ဟု သူမသိပါသည္။
သုိ႔ေသာ္ သုစႏၵာ ေခါင္းကိုခါရမ္းျပေနသည္။ “နည္းနည္းေလာက္ ထပ္ေစာင့္လိုက္ရေအာင္” သုစႏၵာက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ေျပာေလ သည္။
“မျဖစ္ဖူးထင္တယ္” မိြဳင္းက ဆန္႔က်င္ၿပီးေျပာသည္။ “က်မတုိ႔ မင္းသမီးေလးက သူ႔ သံုးႏွစ္ျပည့္ေမြးေန႔ပြဲအတြက္ သိပ္စိတ္လႈပ္ရွားေနတယ္ သူ႔ကို စိတ္မေကာင္းမျဖစ္ေစခ်င္ဖူး”
“ရွင္ေျပာတာမွန္ပါတယ္ မိြဳင္း” သုစႏၵာလက္ကိုဆန္႔ထုတ္လိုက္ၿပီး အက်ႌလက္ကိုေခါက္လိုက္သည္။
“ဒီကိစၥေတြကို ကေလးေတြ မခံစားေစခ်င္ပါဖူး။ က်မတုိ႔ပြဲကို ခမ္းခမ္းနားနားလုပ္ၾကရေအာင္”
ထုိ႔ေနာက္ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ေခါင္းခ်င္းဆိုင္ၿပီး တိုင္းယိုင္ဂ်ာမဏီေမြးေန႔ပြဲကို က်င္းပဖုိ႔အေသးစိတ္စီစဥ္ၾကေလသည္။ သူတုိ႔သည္ ၿပီးခဲ့ ေသာ ကေလးေမြးေန႔ပြဲေတြအေၾကာင္းျပန္ေျပာၾကရင္း ႐ုိးရာဓေလ့ဆန္ေသာ ပြဲမ်ဳိးျဖစ္ေအာင္ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲဆိုတာကို တိုင္ပင္ၾက သည္။
မာလာႏွင့္ သိဂႌတုိ႔သည္ အေနာက္တိုင္းဟန္ေမြးေန႔ပြဲမ်ဳိးကို သေဘာက်ၾကသည္။ ေမြးေန႔လက္ေဆာင္ေတြအမ်ားႀကီး၊ ေမြးေန႔ကိတ္ႀကီးတခု ႏွင့္ ဖေယာင္းတိုင္မ်ားကို ႀကိဳက္ၾကသည္။ အခုအခါမွာေတာ့ တိုင္းယိုင္ ဓေလ့အတိုင္းေမြးေန႔ပြဲလုပ္တာက ပိုသင့္ေလ်ာ္မည္။ လက္ေဆာင္ ယူတာထက္ ေကြၽးေမြးတာက ပိုေကာင္းမည္ဟုထင္ေလသည္။ သုစႏၵာက သူတုိ႔႐ုိးရာဓေလ့အတိုင္း မိသားစုအတြင္းတြင္သာ ေမြးေန႔ပြဲလုပ္ ဖုိ႔ အခိုင္အမာေျပာေနေတာ့သည္။
သူမ၏သမီးေတြေမြးေန႔ပြဲမ်ားတြင္ အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္က ကေလးေတြအားလံုးကို ဖိတ္ခဲ့သည္။ ဒါဇင္ေက်ာ္ေသာ မိန္းကေလး ေယာက္်ားေလး မ်ားသည္ ဖိနပ္မပါပဲ အေကာင္းဆံုးအဝတ္အစားမ်ားကိုဝတ္ဆင္ထားၾကၿပီး ဧည့္ခန္းမထဲတြင္ ျပည့္ႏွက္သြားၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ စကား တလံုးမွမေျပာၾကပဲ ခင္းထားေသာေကာေဇာေပၚတြင္ထိုင္ေနၾကသည္။ အထူးအခြင့္အေရးအေနႏွင့္ ဤသုိ႔ စံအိမ္ေတာ္အတြင္းဝင္ခြင့္ရၾက ျခင္းေၾကာင့္ သူတုိ႔ ေၾကာက္ရြံ႕ေနၾကေလသည္။ သူတုိ႔သည္ ဘုရားရွစ္ခိုးေက်ာင္းထဲက ႂကြက္ေလးေတြလို ျငိမ္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ ေမြးေန႔ရွင္ကို သုိ႔မဟုတ္ အေမကိုေစာင့္ေနၾကသည္။ အေမက အထုပ္ေလးတခုစီကို ကေလးတိုင္း၏လက္ထဲသုိ႔ထည့္ေပးေလသည္။ ထို အထုပ္ေလးထဲတြင္ အဝတ္အစား၊ ကစားစရာႏွင့္ ခ်ိဳခ်ဥ္တုိ႔ပါေလသည္။ လက္ေသးေသးေလးေတြသည္ အလြန္အဖိုးတန္ေသာ ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ေတြကို ကိတ္မုန္႔ႏွင့္ ခ်ဳိျမေသာ လိုင္းမၾကဴးေဖ်ာ္ရည္တိုက္သည့္အခ်ိန္အထိ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ကိုင္ထားၾကသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ကမာၻေပၚရွိ ေမြးေန႔ပြဲတိုင္းလို သူတုိ႔သည္ ကေလးစ႐ုိက္အတိုင္း ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ရႊင္ ေနၾကေတာ့ေလသည္။
သည္ႏွစ္မတိုင္ခင္ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္ေမြးေန႔ပြဲတုန္းက သီဂႌ၏ေမြးေန႔ပြဲတြင္ ကေလးေတြကို လက္ေဆာင္ေတြေဝေပးတာကိုျမင္ေသာအခါ သူမမ်က္လံုးမွ မ်က္ရည္မ်ားစီးက်လာေလသည္။ အသက္ႀကီးၿပီး နားလည္လာေသာအခါ သူမသည္ သူမ၏ေမြးေန႔ပြဲကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေန ေတာ့သည္။
“မိြဳင္း က်မစိုးရိမ္တယ္။ သူတုိ႔အေဖက သမီးေမြးေန႔ပြဲကို အခ်ိန္မွီျပန္မေရာက္ရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” သုစႏၵာ၏မ်က္ဝန္းမွ မ်က္ရည္မ်ား စီး က်လာၿပီး သူမ၏သစၥာရွိေသာအထိန္းေတာ္အား စိုးထိတ္စိတ္ျဖင့္ ၾကည့္ေနမိေလသည္။
“ခြန္မိန္း လာမွာပါ ။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ေတာင္ အတူပါခ်င္ပါလာမွာ” သုစႏၵာ၏ဂ႐ုစိုက္မႈရေအာင္ မိြဳင္းသည္ အသံခပ္က်ယ္က်ယ္ျဖင့္ သိေအာင္ေျပာ လိုက္သည္။
“ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္ေလ” သုစႏၵာေျပာလိုက္သည္။ သမီးႀကီးမာလာ၏ လြန္ခဲ့ေသာ ၅ ႏွစ္က ပထမဆံုးျပဳလုပ္ေသာေမြးေန႔ပြဲတုန္းက တအံ့တၾသ ျဖစ္ခဲ့ရတာကို သြားအမွတ္ရမိလိုက္ေသာေၾကာင့္ သူမသည္ စဝ္ကို ပိုလုိ႔ပင္ လာဖုိ႔ေမွ်ာ္လင့္ေနမိေတာ့၏။
တႏွစ္လံုး၏အပူဆံုးလတြင္ ပူေသာေန႔ျဖစ္ေလသည္။ ေမြးေန႔ပြဲကို အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္တြင္ မနက္ေစာေစာကပင္ စတင္က်င္းပခဲ့သည္။ ဒ႐ုိင္ ဘာႏွင့္ ဘူေကာင္းသည္ ဆြမ္းႏွင့္ဟင္းခ်ဳိင့္မ်ားကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ၁၅ ေက်ာင္းသုိ႔ လိုက္လံပုိ႔ေပးေနရသျဖင့္ အလုပ္မ်ားေနၾကေလသည္။ တက္ေရာက္လာၾကေသာ ကေလးမ်ားလည္း ဧည့္ခန္းအတြင္းမွ ျပန္သြားၾကၿပီ။သူမ၏အေဖသည္ မာလာ့ကို ထပ္ခါထပ္ခါ လွည့္ပတ္ ေျပး ေနသျဖင့္ သူမသည္ အသံမ်ားညံစီေအာင္ ေအာ္ရင္းေပ်ာ္ရႊင္ေနေလသည္။ စဝ္က သူ႔သမီးႏွင့္ကစားေနရာမွ ရပ္လိုက္သည္။ အဘယ္ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူသည္ အလည္ေရာက္ရွိလာေသာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုကို လား႐ႈိးတြင္ သြားေရာက္ေတြ႕ဆံုရန္ရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။
ေန႔ခင္း ၂ နာရီတြင္ လား႐ႈိးမွ စဝ္ ဖုန္းလာေလသည္။ သူက သူ႔မယားကိုေၾကျငာသည္မွာ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုႏွင့္ ဧည့္သည္အေယာက္ ၄ဝ ကို အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္တြင္ လက္ဖက္ရည္ျဖင့္ဧည့္ခံမည္။ ေနာက္ ၂ နာရီဆို စံအိမ္ေတာ္ကိုေရာက္မည္ဟု ေျပာေလသည္။ ထိုေၾကျငာခ်က္ ကို ၾကားရၿပီးေသာအခါ အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္တြင္ရွိၾကေသာလူတိုင္းသည္ စတင္လႈပ္ရွားၾကရေတာ့သည္။ ထမင္းခ်က္ေမတၲာက ပန္းကိတ္ တရာ ကို တနာရီအတြင္း အၿပီးဖုတ္သည္။ ေကာလိန္ႏွင့္ ထမင္းခ်က္ေကာင္ေလးမ်ားသည္ သခြားသီး အသားညႇပ္ေပါင္မုန္႔မ်ားလုပ္သည္။ အျခား အလုပ္သမားမ်ားသည္ ဧည့္ခန္းတြင္ လူ ၆ဝ စာ စားပြဲႏွင့္ ထိုင္ခံုမ်ားခ်သည္။ သုစႏၵာက ကားျဖင့္အျမန္သြားၿပီး ျပည္နယ္ဝန္ႀကီးမ်ား၊ ၿမိဳ႕ခံ လူႀကီးမ်ားႏွင့္ေဆြမ်ဳိးမ်ားကို ေခၚခိုင္းသည္။ အခ်ိန္က်ေသာအခါ စဝ္ႏွင့္အတူ ဧည့္သည္မ်ားေရာက္ရွိလာၾကသည္။ အရာရာတိုင္း လူတိုင္း အတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနသည္။ခန္းနား ႀကီးမားေသာ လက္ဖက္ရည္ ပြဲကိုျမင္လိုက္ရသည္မွာ ေန႔စဥ္လုပ္ေနက် အလုပ္လိုပင္ထင္ရသည္။
ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုက ဝမ္းသာအားရျဖင့္ သုစႏၵာအားေျပာသည္။
“ကြၽန္ေတာ္က ေတြ႕ခ်င္လုိ႔ကိုေစာင့္ေနတာ။ ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ ကြၽန္ေတာ္က ခြန္မိန္းကိုေမးတယ္ေလ ကြၽန္ေတာ့္ကို လက္ဖက္ရည္ေသာက္ ဖိတ္မလားလုိ႔”
“ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဒီလိုႂကြလာတာကို က်မသိပ္ကိုဝမ္းသာပါတယ္” သူမျပန္ေျပာလိုက္သည္။ “ထူးထူးျခားျခား ဒီေန႔က သမီးမာလာရဲ႕ေမြးေန႔ျဖစ္ ေနတယ္”
“ဟုတ္တယ္ ။ ကြၽန္ေတာ္သိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေလ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကို မူထီြဘုရားကိုပုိ႔ေပးဖုိ႔ေျပာတာေပါ့။ အားလံုးက ဘုရားမွာ သမီးအတြက္ ဆုေတာင္းေပးၾကမယ္”
ၿပီးေနာက္ သူတုိ႔သည္ တိတိက်က်ပင္လုပ္ၾကေလသည္။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၿပီးၾကေသာအခါ သူတုိ႔စကားအနည္းငယ္ေျပာၾကရာ ၅၅ စံုေသာနားေတြသည္ ေျပာေသာစကားလံုးတိုင္းကို ၾကားလိုက္ရရန္ အားစိုက္နားေထာင္ၾကရေလသည္။ မူထီြဘုရားသုိ႔သြားေသာ ကားေပၚ တြင္ သူတုိ႔စကားမေျပာၾကေခ်။ ဦးႏုသည္ စဝ္ႏွင့္သုစႏၵာတုိ႔၏ၾကားတြင္ထိုင္ၿပီး သူေျပာေသာ စိုးရိမ္စရာေကာင္းေသာ မိန္းတိုင္း၏ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနႏွင့္ အျမင္မ်ားကို စူးစူးစိုက္စိုက္နားေထာင္သည္။ ဦးႏုသည္ နားေထာင္ေနယံုသာမကပဲ စဝ္၏လူထုသည္ ျမန္မာ့လက္ေအာက္မွ ခြဲထြက္ၿပီး ကိုယ္ပိုင္ျပည္နယ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတြက္ လိုလားေနၾကေၾကာင္းကိုပါ သိသြားေလသည္။
“ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာျပည္ေထာင္စုႀကီးကို ဆက္ထိန္းသိမ္းထားရမယ္” ဦးႏုေျပာသည္။ “ဒီလိုမွမဟုတ္ရင္ ၿပိဳကြဲသြားလိမ့္မယ္”
“ဒီကိစၥအတြက္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္က တိုင္းျပည္ကို ေကာင္းေကာင္းထိန္းခ်ဳပ္ရလိမ့္မယ္” စဝ္က တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ျဖင့္ ျပန္ေျပာလိုက္ေလသည္။
“ကြၽန္ေတာ္ကတိေပးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ယံုပါ။ ကြၽန္ေတာ္လုပ္မွာပါ” ထံုးျဖဴျဖဴ မူထီြဘုရားသုိ႔သြား၍ ဆုေတာင္းေပးဖုိ႔ကားေပၚမွ မဆင္းမွီ တြင္ ဦးႏုက အလြန္အေလးအနက္ထားေျပာေလသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
က်ေနာ္ အပိုင္း(၂၂)နဲ႔(၂၃) ထဲကို၀င္ဖတ္လို႔ မရဘူးျဖစ္ေနတယ္ဗ်ာ။ျကိဳးစားတာအၾကိမ္ေပါင္းမနည္းေတာ့ပါ။ေက်းဇူးျပဳျပီးေမးလ္နဲ႔ပို႔ေပးေစလိုပါတယ္။အလုပ္ရွုပ္ေစမိတာခြင့္လြတ္ေပးပါခမ်ား..။
saiyiaung@gmail.com
saiyiaung
၀တဳအစအဆံုးကို အီးေမးလ္နဲ႕ပို႕ေပးပါ့မယ္။ တျခားလိုခ်င္တဲ႕သူေတြလည္း အီးေမးလိပ္စာ ပို႕ေပးၾကပါ။
ေမခ
Thanks a lot. BTW, when we comment, we have to provide our email address, right, so could you please retrieve my email from there if you are the same person for handling comments, as well??? Actually, I am not comfortable with sending my email address publically. I really want this novel to read, though!
Mon,
i am not the same person of moemaka editor .I am a writer ,may kha lived in Burma, shan state.sorry for your request ,but moemaka editor could be done for your case.so editor saya yit kindly do for the further management as your abilities.
thanks,
may kha.
Moemaka editors,
These Myu Tain Way Way articles are very interesting and memorable. But all articles cannot be read due to link problem eg , episode 22 & 23. Please let me know where I can read it all.
soe moe kyaw
plears let me know your e mail. I will send to you all of the noivel. This is not the article.
thanks
may kha.
Thanks, my email is soemoek@yahoo.com
Dear May Kha,
I have not received. Please send me all novels upon your convenience.
Thanks.