ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ေနာက္ဆံုးဘုရင္ သီေပါမင္းတရားႀကီး – အပိုင္း(၃)
သန္းဝင္းလႈိင္
နုုိ၀င္ဘာ ၂၁၊ ၂၀၁၃
ထို႔ေနာက္ဆင္ျဖဴမရွင္မိဘုရားႀကီးႏွင့္ကင္းဝန္မင္းႀကီးတို႔အဖို႔မင္းမိဘုရားႏွစ္ပါးအေပၚစိတ္ပ်က္စရာမ်ားႏွင့္ဆက္ကာဆက္ကာ ေတြ႔ခဲ့ၾကရ သည္။မယ္ေတာ္ျဖစ္ေသာမင္းတုန္းမင္းတရားႀကီး၏အလယ္နန္းမေတာ္ဆင္ျဖဴရွင္မိဘုရားႀကီးသည္ဤသို႔အႀကံျဖစ္ေလသည္။ ငါသည္ သီေပါဘုရင္ႏွင့္သမီးျဖစ္ေသာေတာင္ညာစံမိဘုရားႀကီးကိုႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ေသာမင္း၏အျဖစ္သို႔ေရာက္ေစျခင္းငွာမင္းႀကီးမ်ားႏွင့္တိုင္ပင္ ညႇိႏႈိုင္း၍ၾကံဖန္အားထုတ္ေသာေၾကာင့္မင္းမိဘုရားအျဖစ္သို႔ေရာက္ၾကသည္။ယခုမင္းမိဘုရားအျဖစ္သို႔ေရာက္ၾကလွ်င္ ငါ၏စကားကို လည္းနားမေထာင္၊ဆယ္ေပၚငါးေက်ာ္ဆိုဘိသကဲ့သို႔သေဘာရွိအတိုင္းကိုသာေျပာဆိုေနထိုင္လုပ္ကိုင္ၾကသည္။
ဤကဲ့သို႔လုပ္ကိုင္ ေနထိုင္ခံစားၾကလွ်င္ငါအားထုတ္ရေသာအက်ဳိးမရွိေခ်။ ငါ၏စကားကိုနာယူ၍ငါ၏ၾသဇာရွိမွ သာလွ်င္ ငါႀကံစည္အားထုတ္ေသာအက်ဳိးရွိေခ်မည္ဟုသေဘာထားၿပီးလွ်င္အဂၤလိပ္မင္းတို႔၏ႏိုင္ငံအတြင္း၌ရွိေနေသာ ေညာင္ရမ္းမင္းသားကို ေဆာင္ယူ၍သမီးအႀကီးျဖစ္ေသာစုဘုရားႀကီးႏွင့္လက္ဆက္ၿပီးလွ်င္ထီးနန္းတင္ရေသာ္ငါ၏ၾသဇာနာခံယူဖြယ္ရာအေၾကာင္းရွိ၏ဟုမင္းႀကီး မ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ညိႇႏိႈင္းသည့္အတြင္း ေညာင္ရမ္းမင္းသားႀကီးသည္ မက်န္းမမာေရာဂါေ၀ဒနာကပ္ေရာက္ၿပီးလွ်င္ စုတိက်၍ဘဝေျပာင္းေလ၏။ ေညာင္ရမ္းမင္းသားႀကီးမရွိသည့္ေနာက္ ညီေတာ္ျဖစ္ေသာေညာင္အုပ္မင္းသားကို ေဆာင္ယူၿပီးလွ်င္ သမီးအႀကီးျဖစ္ေသာစုဘုရားၾကီးကိုေတာင္ညာတင္၍ ေညာင္အုပ္မင္းသားကိုနန္းတင္ရလွ်င္ေကာင္း၏ဟု အႀကံျဖစ္၍ မင္းႀကီးမ်ားႏွင့္တုိင္ပင္ျပန္ေလသည္။
မင္းႀကီးမ်ားကလည္းအရွင္သေဘာေတာ္က်လွ်င္ေကာင္းပါ၏ဟုတင္ေလွ်ာက္ၾကေသာအခါ ဆင္ျဖဴရွင္မိဘုရားႀကီးက ေညာင္အုပ္မင္း သားထံတင္ေလွ်ာက္ရန္ စာႏွင့္တကြတဖန္ေစလႊတ္လိုက္၏။ စသည္ျဖင့္အက်ယ္တ၀င့္ေဖာ္ျပထားသည္။ ဂႏၶာလစကၠေဇာတိ႒ဒီပနီက်မ္း ကိုျပဳစုေသာ ဗန္းေမာ္ၿမိဳ႕သိမ္ေတာ္ဆရာေတာ္ အရွင္အာစာရသည္ သစ္ဆိမ့္ဆရာေတာ္၏တူျဖစ္၍ မင္းတရားႀကီးပဥၥမသဂၤါယနာ ေက်ာက္ထက္အကၡရာတင္စဥ္က ေက်ာက္စာၾကပ္အျဖစ္တာ၀န္ယူခဲ့ေသာဆရာေတာ္ျဖစ္သည္။
ထုိအခ်ိန္ကေညာင္အုပ္မင္းသားမွာ ကာလကတၱားၿမိဳ႕၌စံေနေတာ္မူသည္။ သို႔ေသာ္ဆင္ျဖဴမရွင္မိဘုရားႀကီးေပးလုိက္ေသာစာသည္ ေညာင္အုပ္မင္းသားထံသို႔မေရာက္ဘဲ စေလဒင္လက္ထဲသို႔ေရာက္သြားသည္။ ဆင္ျဖဴမရွင္ႏွင့္ကင္းဝန္မင္းႀကီးတို႔၏ နန္းတြင္းႏိုင္ငံေရး လွည့္ကြက္ကို စေလဒင္သိရွိသြားျခင္းမွာ ဗမာ့အခက္သည္ အဂၤလိပ္အခ်က္ ျဖစ္ဖို႔အကြက္ေကာင္းဝင္သြားျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္တတိယအဂၤလိပ္ျမန္မာစစ္ပြဲတြင္ အဂၤလိပ္တို႔သည္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ဝန္ေထာက္ ဦးအုန္း၏သားေမာင္ဘသန္းဆိုသူကို ေညာင္အုပ္ မင္းသားအသြင္ဝတ္ဆင္ေစကာ အဂၤလိပ္သေဘၤာအေပၚ၌ တင္ေဆာင္ေခၚငင္လာခဲ့သည္။ ကင္းဝန္မင္းႀကီးထံသို႔လည္း ေညာင္အုပ္ကိုယ္ ေတာ္ႀကီးခ်ီတက္လာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားထားသည္ဟူသည္။
ထိုအခ်ိန္က ေညာင္ရမ္းမင္းသား သို႔မဟုတ္ ေညာင္အုပ္မင္းသားသည္ အဂၤလိပ္စစ္တပ္မ်ားႏွင့္အတူ မႏၱေလးေရႊၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ပါလာသည္ ဟူေသာသတင္းမွာ ထိပ္တန္းလွ်ိဳ႕ဝွက္ႏုိင္ငံေရးသတင္းအျဖစ္ျဖင့္ နန္းေတာ္တြင္း၌ပ်ံ႕ႏွံ႔ေနဟန္တူသည္။ အဂၤလိပ္တို႔၏လက္သို႔ သီေပါဘု ရင္ပါေတာ္မူ၍ သေဘၤာေပၚသို႔ေရာက္ရွိေနသည့္တိုင္ေအာင္ ထိုသတင္းသည္အခ်ဳိ႕နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသားမ်ားအဖို႔ ဇဝဇဝါျဖစ္ေနတုန္း ပင္ရွိေသးသည္ဟုယူဆရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္-
သီေပါဘုရင္သည္ေရဆိပ္သေဘၤာေပၚတြင္ရွိေနစဥ္ ပင္းယမင္းသမီးကအျခားသေဘၤာတစ္စီးစီးေပၚတြင္ရွိသူမွာ ေညာင္ရမ္းမင္းသားဟု ေျပာၾကေၾကာင္း။ သီေပါဘုရင္ကိုနန္းခ်ၿပီးေညာင္ရမ္းမင္းသားႏွင့္အတူ ထိပ္စုဘုရားႀကီးကိုလက္ထပ္ၿပီးနန္းတင္မည္ဟု ေျပာၾကားပါ ေၾကာင္းေလွ်ာက္တင္ေလ၏။ ထိုအခါသီေပါဘုရင္သည္ကိုယ္ေတာ္တိုင္ထ၍ သေဘၤာခန္းကိုတ႐ုတ္ကပ္ကိုလွပ္၍ၾကည့္ကာ ေနာင္ေတာ္ေညာင္ရမ္းမင္းမဟုတ္ပါဘူး၊ ငါ့ေနာင္ေတာ္ငါသိပါတယ္၊ ဘယ္ကလူမွန္းမသိပါ ဟုမိန္႔ဆိုေတာ္မူသည္ဟူ၍ အမ်ဳိးသားပညာဝန္ဦးဖိုးက်ားက သူ ၏ပါေတာ္မူအေရးေတာ္ပုံစာအုပ္၌ ေဖာ္ျပထားေပသည္။
ထို႔ေနာက္ကုန္းေဘာင္မင္းဆက္၏ ေနာက္ဆံုးမင္းျဖစ္သည့္ နန္းက်ဘုရင္သီေပါမင္းတရားသည္ ၁၉၁၆ခုႏွစ္ ဒီဇင္ဘာလ ၁၅ရက္ေန႔ ညဥ့္ သန္းေခါင္ယံ၁၂နာရီတြင္ နတ္ရြာစံေတာ္မူေလသည္။ နတ္ရြာစံစဥ္က သက္ေတာ္၅၈ ႏွစ္ၿပီျဖစ္သည္။ နတ္ရြာစံေတာ္မူသည္မွ၃ရက္ ေျမာက္တြင္ ေခါင္းေတာ္သြင္းခဲ့ၾကသည္။ ထိုစဥ္ကပထမသမီးေတာ္မွာ သူ႔မိသားစုႏွင့္အတူအေဝးေရာက္ေနၾကသည္။ ဒုတိယသမီးေတာ္ မွာခင္ေမာင္လတ္ႏွင့္ဘံုေဘသို႔ မဂၤလာခန္း၀င္ပစၥည္းမ်ားဝယ္ရန္သြားေနၾကသည္။ အနားတြင္အရွင္နန္းမေတာ္စုဘုရားလတ္၊ တတိယသ မီးေတာ္၊ စတုတၳသမီးေတာ္ႏွင့္ အေႁခြအရံမ်ားသာရိွၾကသည္။ အေလာင္းေတာ္ကိုမီးေသြး၊ ပ႐ုပ္ထည့္၍သံျဖဴေခါင္းတြင္သြင္းသည္။ သံျဖဴ ေခါင္းကိုသစ္သားေခါင္းတြင္ထပ္မံသြင္းကာ ေရႊမိႈႀကီးမ်ား႐ိုက္ၿပီးေခါင္းရင္းေတာ္က ကမၺည္းေတာ္ထည့္သည္။ တံဆိပ္ေတာ္ကိုအရွင္နန္းမ ေတာ္ဘုရားက႐ိုက္ႏွိပ္လိုက္သည္။ တစ္ျပည္တစ္ရြာတြင္သံဃာေတာ္မ်ားမရွိသျဖင့္ အေလာင္းေတာ္ကိုသရဏဂံုတင္ျခင္းမျပဳႏိုင္ေခ်။ နတ္ရြာစံညီမေတာ္ရမည္းသင္းစုဘုရားကေလးေခါင္းေတာ္ႏွင့္အတူယွဥ္၍ စံအိမ္ေတာ္ေအာက္ခန္းတစ္ခန္းတြင္ထားလိုက္သည္။ ညီမ ေတာ္စုဘုရားကေလးမွာ ၁၉၁၂ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၂၅ရက္ေန႔တြင္ နတ္ရြာစံခဲ့ေလသည္။ တစ္ေန႔ျမန္မာျပည္သုိ႔ျပန္ရပါက ေရႊနန္းရွင္ဘုရား ႏွင့္ ညီမေတာ္တို႔အေလာင္းေတာ္မ်ားကိုသယ္သြားမည္ဟု နန္းမေတာ္ဘုရားအႀကံေတာ္ရွိပံုရသည္ဟုဆိုၾကသည္။ မသာေတာ္အတြက္ အစုိးရထံ ႐ူပီး ၅ဝဝဝ တင္ျပေတာင္းခံထားရာ မေပး၍ႏွစ္လၾကာမွ်ေစာင့္ဆုိင္းေနရသည္။ ယင္းကိစၥႏွင့္ပတ္သက္၍ စတုတၳသမီးေတာ္၏ အေရးေတာ္ပံုစာတမ္း စာမ်က္ႏွာ ၄ တြင္-
အေလာင္းေတာ္ကိုမြမ္းမံရန္ အစိုးရေပးေငြေနာက္က်၍ ကိုယ္ပိုင္အ၀တ္အစားမ်ားေရာင္းခ်ရ၏။ေငြအျဖစ္ရရန္ အစိုးရကအစီအမံမ ထားျခင္း ကိုအံၾသမိ၏။
ကၽြႏ္ုပ္မွာအျပင္မွအကူအညီမရသျဖင့္ ဘုရားကိုတလ်က္ခမည္းေတာ္အေလာင္းကိုသာ ပိုက္ဖက္ကိုေႂကြးေနရ၏ ဟုေရးသားထားေလ သည္။
ထို႐ုပ္ကလာပ္ႏွစ္ခုကို ၁၉၁၉ ခု မတ္လတြင္ ဂူသြင္းသၿဂိဳဟ္သည္အထိ နန္းေတာ္ထဲတြင္ထားရွိခဲ့သည္။ ထို႐ုပ္ကလာပ္ႏွစ္ခုကို နန္းမ ေတာ္စုဘုရားလတ္ႏွင့္ေတာ္ဝင္မိသားစုမ်ားရတနာဂီရိမွာ ေဖေဖာ္၀ါရီလ၂၃ရက္ေန႔တြင္မထြက္ခြာမီ ၁၉၁၉ခုေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၁ရက္ေန႔တြင္ စုဘုရားလတ္ႏွင့္သမီးေတာ္မ်ားေရွ႕ေမွာက္၌ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီးတစ္ပါးက ဗုဒၶဘာသာအခမ္းအနားျဖင့္ဂူသြင္းရန္ အစိုးရကဆံုးျဖတ္သည္။ဂူသြင္းျခင္းမျပဳမီသက္ေသမ်ားအေရွ႕တြင္ေခါင္းမ်ားကိုဖြင့္ၾကည့္ရန္ျဖစ္သည္။သက္ေသမ်ားကနတ္ရြာ စံသြား သည့္ သီေပါမင္း႐ုပ္ကလာပ္ဟုတ္မဟုတ္ကို စစ္ေဆးအတည္ျပဳရန္ႏွင့္ ႐ုပ္ကလာပ္မ်ားသည္ေခါင္းထဲရွိသည္ဟု စာျဖင့္ေရး၍ေထာက္ခံအတည္ျပဳျပဳရန္ျဖစ္သည္။ သေဘာမွာသီေပါမင္း၏႐ုပ္ကလာပ္သို႔မဟုတ္ ႐ုပ္ကလာပ္တစ္စိတ္တေဒသကို ျမန္မာျပည္သို႔သယ္ေဆာင္ျခင္းမျပဳရန္လြတ္လပ္ေရးကိုလႈံ႕ေဆာ္သည့္အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုအျဖစ္အသံုးမခ်ႏိုင္ရန္ရည္ရြယ္ ျခင္းျဖစ္ သည္။စုဘုရားလတ္ကထို႐ုပ္ကလာပ္မ်ားကိုမိမိႏွင့္အတူျမန္မာျပည္သို႔သယ္ေဆာင္ခြင့္မျပဳလွ်င္ ရတနာဂီရိမွထြက္ခြာ ျခင္းမျပဳႏိုင္ဟု ထုတ္ေဖာ္ေၾကညာခဲ့သည္။
သီေပါမင္း၏အေလာင္းကိုစစ္ေဆးရန္ အမိန္႔ထြက္လာသည့္အခါ၌ သီေပါမင္း၏မိသားစုသည္ ျမန္မာျပည္သို႔ျပန္ရန္စီစဥ္မႈမ်ားကို ခပ္ဆိုင္း ဆိုင္းလုပ္ကာ ဆန္႔က်င္သည့္သေဘာကိုျပလာသည္။
ဤအေၾကာင္းကို သမိုင္းဆရာဒဗလ်ဴအက္စ္ေဒဆိုင္းက သူ၏ Deposed King Thibaw of Burma in India 1885-1916 စာအုပ္၌-
ျမန္မာမင္းမ်ဳိးတို႔တြင္ ႐ုပ္ကလာပ္မ်ားကို ေျမေအာက္တြင္ျမဳပ္ေသာထံုးစံမရွိေခ်။ ေျမႀကီးေပၚမွေအာက္ခံအုတ္ခံုတြင္ ဂူတည္ထားျခင္းျဖစ္ သည္။ ထို႔ေနာက္ဂူကိုနံရံကပ္ၿပီး ထိုအေပၚမွဘုရင္၏အမွတ္တံဆိပ္ထြင္းထုထားသည့္ မုခ္ခံုးကိုျပဳလုပ္သည္။ ထိုေနာက္မွဂူေပါက္ထဲသို႔ တလားကိုသြင္းၿပီးဂူကိုပိတ္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ ဟုေရးခဲ့သည္။
ေကာလိပ္ေတာ္အရာရွိက မိဘုရားေခါင္ႀကီးကတလားကို ဖြင့္လွစ္ရန္ျငင္းဆန္ေနသည့္အတြက္ တလားကိုခ်ိတ္ပိတ္ကာ ေန႔ေရာညပါရဲအ ေစာင့္အေရွာက္ခ်ထားရမည္ဟု လက္ေထာက္ေကာလိပ္အရာရွိကို ေၾကးနန္းျဖင့္ညႊန္ၾကားသည္။
ေနာက္ဆံုး၌မွန္းထားသည့္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ၂၁ရက္ေန႔တြင္မဟုတ္ဘဲ မတ္လ၂၁ရက္ေန႔တြင္ တလားမ်ားကိုဂူတစ္ဂူထဲတြင္ ဗုဒၶဘာသာထုံး တမ္းစဥ္လာအတိုင္းျမဳပ္ႏွံခဲ့သည္ဟု သမိုင္းဆရာေဒဆိုင္းကေရးသားသည္။
စုဘုရားလတ္မွာသၿဂိဳဟ္သည့္အခမ္းအနားသို႔တက္ေရာက္ျခင္းမျပဳ။ သို႔ရာတြင္ သမီးတို႔တက္ေရာက္ၾကသည္။ ဂူေပၚမွေက်ာက္ျဖဴသား တြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ေအာက္ပါစားတမ္းေရးထိုးထားသည္-
ON this Tomb On the 19th March 1919 were deposited the mortal remains of Thibaw, The last king of Upper Burma
Who was deposed in the 1st December 1885 and was removed to Ratanagiri where he died on the 15th December 1916
At the age of 58, also the remains of Taik Su Paya Gale Thibaw’s minor Queen, who died in Ratanagini on the 25th January 1912, aged 50
ၿဗိတိသွ်အစုိးရမွတ္တမ္းပါရက္စြဲႏွင့္ ဂူေပၚတြင္ေရးထိုးထားသည့္ရက္စြဲတို႔လြဲေနသည္။ အစိုးရမွတ္တမ္း၌ဂူသြင္းသည့္ရက္မွာ မတ္လ၂၁ ရက္ပါဟုပါၿပီးဂူေပၚတြင္ေရးထိုးထားသည့္ရက္စြဲမွာမတ္လ၁၉ရက္ေန႔ျဖစ္ေနသည္။စုဘုရားလတ္၏အိမ္တြင္ တာ၀န္က်သူရွန္ကာ ပါ၀ါကမူမတ္လ၂၁ရက္ေန႔ျဖစ္ေၾကာင္း။မူလက၁၉ရက္ေန႔တြင္သတ္မွတ္ထားသျဖင့္ေက်ာက္ျပားကို၁၉ရက္ေန႔ႀကိဳတင္ေရး ထိုးျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္အတည္ျပဳသည္။ သီေပါမင္း၏ဂူႏွင့္ကပ္လ်က္ သီးသန္႔၀င္းငယ္အထဲတြင္ ပထမသမီးေတာ္၏ဂူရွိသည္။ ပထမသမီးေတာ္မွာ၁၉၄၇ခုႏွစ္က ရတနာဂီရိတြင္ ကံကုန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ပထမသမီးေတာ္၏႐ုပ္ကလာပ္ကိုမူ မီးသၿဂိဳဟ္ခဲ့သည္ ဟုဆိုသည္။
စုဘုရားလတ္ႏွင့္ေတာ္၀င္မိသားစုသည္ သီေပါမင္းတရားအားဂူသြင္းၿပီးေနာက္ ၁၉၁၉ခုဧၿပီလ ၁ဝရက္ေန႔တြင္ ရတနာဂီရိမွသေဘၤာျဖင့္ ထြက္လာခဲ့သည္။ ဧၿပီလ ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္သို႔ေရာက္ရွိၿပီး ခ်ာခ်ီလမ္း(ကိုယ္မင္းကိုယ္ခ်င္းလမ္း)အမွတ္၂၃(ကီးေတာ္က်န္စားေသာက္ ပိုင္ရွင္ ဦးထင္လင္းအိမ္)တြင္ေနထိုင္သည္။ သူတို႔၏စားဝတ္ေနေရးအတြက္ ရန္ကုန္ပုလိပ္မင္းႀကီးကတာ၀န္ယူရသည္။
ယင္းအိမ္ႀကီးမွာၿခံ၏ကုန္းျမင့္ရာတည္ထားၿပီး မိဘုရားႀကီးေနထိုင္စဥ္က အတြင္းေဆာင္မ်ားကို သစ္သားပန္းပုပန္းကႏုတ္မ်ားျဖင့္ မြမ္းမံ ထားသည္ဟုဆိုသည္။ အေပၚထပ္မွေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ႀကီးကိုဖူးေျမာ္ႏိုင္သည္။ ယင္းၿခံႏွင့္တိုက္အိမ္ႀကီးကို အဂၤလိပ္အစုိးရက မိဘုရား ႀကီးအားငွားေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုကာလက ထိုေနရာမ်ားမွာလူေနအိမ္ေျခနည္းပါးေသး၍ ဆိတ္ၿငိမ္သည္။ ခ်မ္းသားေသာအိႏၵိယလူ မ်ဳိးႏွင့္ ဂ်ဴးလူမ်ဳိးမ်ားသာေနထိုင္ေသာ အလားတူတိုက္ၿခံမ်ားသာရွိသည္။ မိဘုရားႀကီးၿခံႏွင့္မလွမ္းမကမ္းျဖစ္ေသာ ယေန႔ဝကၤဘာလမ္းရွိ စာေပစိစစ္ေရး႐ံုး၊ ႐ုပ္ရွင္ဗဟိုေကာင္စီ၊ ဇီဝိတသံဃာေဆး႐ံုစေသာ ေနရာမ်ားတြင္ မိဘုရားႀကီး၏ေႁခြရံသင္းပင္းမ်ားေနၾကသည္။
လက္ရွိအိမ္ႀကီးကိုအေနအထားကိုၾကည့္႐ႈ၍ မိဘုရားႀကီးသည္ထိုကာလက ႏိုင္ငံျခားသားတစ္ဦးေနထိုင္သည့္ တိုက္အိမ္မ်ဳိး၌သာ စံျမန္း ေနထိုင္ခဲ့ရသည္ကို ခန္႔မွန္းႏိုင္ေလသည္။ မိဘုရားႀကီးသည္ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုယ္ျပန္လည္ေရာက္ရွိေသာ္လည္း အဂၤလိပ္အစိုးရကေပးေသာ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္လြတ္လပ္ခြင့္ႏွင့္ မေလာက္ငွေသာေထာက္ပံ့ေၾကးျဖင့္ေနထိုင္ရျခင္း စသည္မ်ားေၾကာင့္စိတ္ေတာ္မရႊင္မလန္း စံျမန္းခဲ့ရ ေပမည္။ မည္မွ်ပင္ေလာကဓံလိႈင္းအပုတ္ခတ္ခံရေသာ္လည္း မိဘုရားႀကီး၏နယ္ခ်ဲ႕ကိုမႏွစ္ၿမိဳ႕ အေလွ်ာ့မေပးေသာစိတ္ဓာတ္မ်ားမွာ နတ္ ရြာစံခ်ိန္အထိ ခိုင္ၿမဲစြာရိွေၾကာင္းမွတ္သားရသည္။ ဘဝေပးအေျခအေနအရ မိဘုရားႀကီးသည္တရားဓမၼကိုႏွလံုးသြင္း၍ တတ္စြမ္းသမွ် ကုသိုလ္မ်ားကို ျပဳလုပ္ေနထိုင္ခဲ့သည္။
မိဖုရားႀကီးျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္၌ မိဘုရားႀကီး၏ေကာင္းမႈ မႏၱေလးျမေတာင္ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးတြင္ တတိယေျမာက္ဆရာေတာ္သီ တင္းသံုးလွ်က္ရွိသည္။ မိဘုရားႀကီးသည္ ရန္ကုန္မွေန၍ျမေတာင္ဆရာေတာ္ထံေန႔စဥ္ဆြမ္းအုပ္ပို႔သည္။ (မီးရထားျဖင့္တင္ႀကိဳ၍ အဆက္ မျပတ္ပို႔ေပးဟန္ရွိသည္)။ဆရာေတာ္လည္းမိဘုရားႀကီးထံ မၾကာခဏႂကြလာေလ့ရွိသည္။ ရန္ကုန္ရွိဆရာေတာ္သံဃာေတာ္မ်ားကိုလည္း စံအိမ္သို႔ပင့္၍ဆြမ္းေကၽြးတတ္သည္။ ဆြမ္းေလာင္းရာတြင္ သံဃာေတာ္မ်ားအား ကိုယ္တိုင္ေလာင္းလွဴသည္။ ေရႊတိဂံုေစတီေတာ္ႀကီးကို ၾကည္ညိဳပုတီးစိပ္၍လည္း ကုသိုလ္ပြားသည္။ မိဘုရားႀကီးသည္ စံအိမ္တြင္အျဖဴေရာင္၊ သို႔မဟုတ္ ေယာဂီေရာင္မ်ားကိုသာဆင္ျမန္း၍ ေလာကဓံတရားကို ႀကံ႕ႀကံ႕ခံရပ္တည္ခဲ့ေၾကာင္းသိရသည္။
အမ်ဳိးသားစိတ္ထက္သန္ဆရာလြန္း(ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္း)သည္ မိဘုရားႀကီးထံမၾကာခဏအခစားဝင္သည္။ ဆရာလြန္းမလာ တာၾကာပါကလည္း မိဘုရားႀကီးက ဟဲ့ေမာင္လြန္းေခၚေခ်ၾကစမ္း ဟုအေခၚလႊတ္သည္။
နန္းမေတာ္မိဘုရားေခါင္ႀကီးစုဘုရားလတ္သည္ ၁၉၂၅ခု ႏို၀င္ဘာလ ၂၄ရက္(အဂၤါေန႔) မနက္၅နာရီတြင္ နတ္ရြာစံခဲ့ေလသည္။ မိဘုရားေခါင္ႀကီး၏မသာစရိတ္အျဖစ္ၿဗိတိသွ်အစိုးရကေငြႏွစ္ေသာင္း၊ေညာင္ေရႊေစာ္ဘြားက ၁၂ဝဝက်ပ္၊ သီေပါေစာ္ဘြားက၁ဝဝဝက်ပ္ႏွင့္ အျခား ေစာ္ဘြားမ်ား၏ထည့္၀င္ေငြေပါင္းလိုက္လွ်င္ စုစုေပါင္းေငြ(၂၃၂၇၅)က်ပ္ရသည္။
စုဘုရားလတ္၏စ်ာပနာႏွင့္ပတ္သက္၍ ဆရာျမသန္းတင့္က ေတာင္သမန္ေရႊအင္းကေလညႇင္းေဆာ္ေလေတာ့ စာအုပ္တြင္ ေအာက္ပါအ တုိင္းေရးသားထားေလသည္။
မသာေတာ္အစီအစဥ္တြင္ ပတၱျမားသံုးရစ္ေတာ္စီေရႊေခါင္း၊ ေညာင္ေစာင္းေတာ္၊ ပတၱျမားသံုးရစ္စီသလြန္ေတာ္၊ ေရႊအုိးေရႊခြက္၊ ေရႊ ေညာင္ရြက္ဆြဲထီးျဖဴေတာ္၉လက္၊ ဖိနပ္ေတာ္၊ ပတၱျမားသံုးရစ္စီ ေရႊမ်က္ႏွာဖံုး၊ ေရႊလက္ဖံုး၊ ေရႊေျခဖံုး၊ ေနရာဖန္ေတာ္ကတၱီပါဖဲမႊမ္း၊ သင္ ျဖဴးကတၱီပါကြပ္ေပၚတြင္ အေလာင္းေတာ္တင္သည္။
မသာေတာ္ခ်မည့္လမ္းတေလွ်ာက္ျဖစ္ေသာ ခ်ာခ်ီလမ္း(ကိုယ့္မင္းကိုယ္ခ်င္းလမ္း) ထိုမွကန္ေတာ္ႀကီးအေနာက္ဘက္၊ ထိုမွဦးေထာင္ဗိုလ္ လမ္း၊ ထိုမွဘုရင္မပန္းၿခံ(ေနာင္တြင္ကန္တိုမင္ပန္းၿခံ၊ ဦးဥတၱမပန္းၿခံဟုေခၚၿပီး ယခုကန္ေတာ္မဂၤလာပန္းၿခံ)၌ သခၤ်ဳိင္းေတာ္သို႔ပို႔ရန္ျဖစ္ သည္။ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ဓါတ္ရထားႏွင့္လန္ခ်ားတို႔ကိုလမ္းပိတ္ထားလိုက္သည္။
မသာေတာ္ကိုေန႔လည္၁နာရီစံအိမ္ေတာ္မွထုတ္သည္။ လူထုပရိသတ္မ်ားက ၁၁နာရီေလာက္ကတည္းက လမ္းမမ်ားေပၚတြင္ေရာက္ေန ၾကသည္။ မသာေတာ္ထြက္သည့္အခါတြင္ ေသနတ္အခ်က္၃ဝပစ္ေဖာက္၍အေလးျပဳသည္။
မသာေတာ္ေရွ႕ေနာက္အစီအစဥ္မွာ
(၁) ေရွ႕ဆံုးမွျမင္းစီးပုလိပ္မ်ား၊
(၂) မိဘုရားေခါင္ႀကီး၏သက္ေစ့ဘုန္းႀကီးမ်ားအတြက္ လွဴဒါန္းရန္၀ထၳဳ ပစၥည္းတင္လွည္း၆၆စီး၊
(၃) စည္ေတာ္၊
(၄) ေရႊခ်သည့္အ႐ိုးအိုးကိုင္၊
(၅) ေရႊသိုင္း ေငြသိုင္း၊
(၆) ေရႊက်ိဳင္း ေငြက်ိဳင္း၊
(၇) ေရႊယပ္မား ေငြ ယပ္မား၊
(၈) ေရႊခက္ရင္း ေငြခက္ရင္း၊
(၉) ေရႊပျခဳပ္ ေငြပျခဳပ္၊
(၁၀) ေရႊတေကာင္း ေငြတေကာင္း၊
(၁၁) ေရႊျမဴတာ ေငြျမဴတာ၊
(၁၂) ေရႊခ်ၿပီး ထင္းတစ္ေခ်ာင္းစီတင္ ေရႊကလပ္၂ခု၊
(၁၃) တလား၊
(၁၄) ေရႊေညာင္ေစာင္း၊
(၁၅) ေညာင္ေစာင္းခံ၊
(၁၆) ငွက္ေခ်းခံဗိမာန္မ်က္ႏွာၾကက္၊
(၁၇) သန္လ်င္း (တညင္း)အုပ္၊ မသာေတာ္တို႔ျဖစ္သည္။
မသာေတာ္တုိ႔ စႏၱားယႀကိဳးမ်ားနွင့္သမီးေတာ္ႏွစ္ပါးဦးေဆာင္ကာ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္အရင္းအခ်ာတို႔က ဆြဲယူရသည္။ သမီးေတာ္မ်ားက အေလာင္းေတာ္ႏွင့္အနီးဆံုးေနရာတြင္ေနရာယူၾကသည္။ သမီးေတာ္တို႔သည္ေဘးမွေရႊထီးမုိးၿပီးလုိက္ၾကသည္။ အေလာင္းေတာ္ကိုမူထီး ျဖဴ၈လက္မိုးထားသည္။ အေလာင္းေတာ္ကို ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ ၁၆ေယာက္တို႔ကထမ္းခ်ရသည္။ ၎တို႔ေဘးမွရာဇ၀တ္၀န္ကေလးဦးဘ ရီႏွင့္ ဦးအုန္းခိုင္တုိ႔ကပုလိပ္၂၅ေယာက္ႏွင့္အတူလိုက္ပါရသည္။
ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္မ်ားႏွင့္ အေဆာင္ကိုင္အားလံုး ပိတ္ျဖဴတစ္ကိုယ္လံုး၀တ္ဆင္ၿပီးလိုက္ၾကရသည္။ အေလာင္းေတာ္၏ေနာက္ အိမ္ေတာ္ အေစပါးမ်ားက မိဘုရားေခါင္ႀကီး၏ပစၥည္းမ်ားကိုကိုင္ေဆာင္၍လိုက္ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္မွ မသာေတာ္ေကာ္မတီဝင္မ်ား၊ ထု႔ိေနာက္မသာ ေတာ္ပိုေဆာင္သူမ်ား၊ ထုိ႔ေနာက္မွတီးမႈတ္သူမ်ားလိုက္ပါၾကသည္။
ဘုရင္မပန္းၿခံကိုေရာက္သည့္အခါတြင္ ေစာင့္ဆိုင္းေနၾကသည့္ျမန္မာျပည္ဘုရင္ခံဆာဟာကုတ္ဘတၱလာႏွင့္အေႁခြအရံမ်ား ေညာင္ေရႊ ေစာ္ဘြားႀကီးဆားေစာေမာင္၊ ၀က္မစြတ္၀န္ေထာက္၊ ပြဲစားႀကီးဦးဖိုးသာ စသူတုိ႔ကဆီးႀကိဳၾကသည္။ ပန္းၿခံသို႔ေရာက္သည့္အခါတြင္ အိႏၵိ ယစစ္တပ္ကအေျမာက္ပစ္ေဖာက္ရန္ အေလးျပဳသည္။ ႐ုပ္ကလာပ္ကိုေလာင္တိုက္သံုးပတ္ရစ္ပတ္ၿပီး သံဃာအပါး၉ဝ ႏွင့္ သရဏဂံုတင္ သည္။
႐ုပ္ကလာပ္ကိုသရဏဂံုတင္ၿပီးေနာက္တြင္ ႐ုပ္ကလာပ္ကိုမီးသၿဂိဳဟ္ဟန္ျပဳၿပီး အုတ္ဂူအတြင္းသုိ႔သြတ္သြင္းလုိက္သည္။ ဝက္မစြတ္၀န္ ေထာက္မင္းႏွင့္မသာေတာ္ေကာ္မတီက ယင္းမွာအႏၱိမစ်ာပနမဟုတ္၊ ေနာက္ဆံုးသၿဂိဳဟ္ျခင္းမဟုတ္ေၾကာင္း၊ တဒဂၤသေဘာ၊ ယာယီသ ေဘာသာျဖစ္ေၾကာင္းျဖင့္ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုၾကသည္။ ဒီးဒုတ္ဂ်ာနယ္ကမူ ထိုယာယီသည္ ကမၻာတည္မည့္ယာယီဟုေလွာင္ေျပာင္ ေဝဖန္ ေရးသားခဲ့သည္။
မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးသည္ မိဘုရားႀကီးစၾကာေဒ၀ီနတ္ျပည္စံစဥ္က မိဘုရားေခါင္ႀကီးအေလာင္းေတာ္ကို စၾကာ၀ေတးမႏၶတ္မင္းတုိ႔၏ မိ ဘုရားေခါင္ႀကီးအေလာင္းေတာ္ကို သၿဂိဳဟ္သည့္နည္းျဖင့္ ခမ္းနားႀကီးက်ယ္စြာသၿဂိဳဟ္ခဲ့သည္။
သီေပါမင္း၏မိဘုရားေခါင္ႀကီးစုဘုရားလတ္မွာမူ ကံကုန္စဥ္ကေမာင္ေတာ္ဘုရားလည္းမရွိေတာ့ပါ။ စုဘုရားလတ္၏စ်ာပနသည္ သရဖူ ေဆာင္းဘုရင္တစ္ပါး၏ မေဟသီတစ္ပါး၏စ်ာပနမဟုတ္ေတာ္မူ၍ နန္းက်မေဟသီတစ္ပါး၏ မုဆိုးမစ်ာပနတစ္ခုသာျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာင္မိႈင္းက အသွ်င္နန္းမေတာ္မိဖုရားေခါင္ႀကီး နတ္ထီးၾကဌန္းစံျမန္းေတာ္မူစဥ္က သံေ၀ဂေလးခ်ဳိးႀကီးကို ေရးဖြဲ႔၍ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ခဲ့ေလသည္။ ဆရာႀကီးဖြဲ႔ဆိုခဲ့ေသာေလးခ်ဳိးႀကီးမွာေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္-
အသွ်င္နန္းမေတာ္မိဖုရားေခါင္ႀကီး နတ္ထီးၾကဌန္းစံျမန္းေတာ္မူေၾကာင္းဖြဲ႔ဆိုေသာေလးခ်ဳိးႀကီး
မန္းပလႅင္ေခတ္ သာတဲ့သမိုင္းတြင္မွ
ကမၶ႒ာန္း၀င္ ျဖစ္စရာအတုိင္းေပေပါ့ဘန္း
ယဥ္ယဥ္ခ်စ္စရာ ကသိုဏ္းေတြႏွင့္၊ မစၥတာမိႈင္းရယ္လို႔
တဂိုဏ္းတည္ကာဖန္၊ (အိုကြယ္)
အသစ္ျမန္မာဆိုင္းမဟဲ့လုိ႔၊ ျမစ္အညာစစ္ကိုင္းရယ္ႏွင့္၊တလိုင္းျပည္မွာစံ။ ။
(ေၾသာ္) ဗဟန္းႂကြျပန္ေတာ့၊ ဆြမ္းအမ၊ ကြမ္းအမႀကီးေပါ့၊
စန္းလရ၀ိတေဆာင္ေနျခည္ပမာသို႔
နန္းမမိဘုရားေခါင္ေဒ၀ီ ရတနာမျဖင့္
ေရႊျပည္ျမန္မာမွ်ဳိ႕ဟိတ္အားေပးေပေပါ့၊ ေကသီမာလာထပ္ထားေပလို႔၊
စိတ္မ်ားမွာသစၥာအစဥ္ေၾကာင့္၊ အမရာပလႅင္ဦးကင္ေအာင္ဆီသို႔၊
ဆရာအရွင္ အဖူးအျမင္ေရာက္စဥ္က
အရာရာတြင္ဦးထိပ္တင္လို႔ေလွ်ာက္ျပန္သနဲ႔
အေနာက္ျပည္မဒရပ္ၾကငွန္းတြင္မွ၊ ဓာတ္နန္းစံေတာ္မူေတာ့၊
ကံေခ်ာ္သူငါတုိ႔ေမာင္ႏွမ ႏွစ္ပါးမွာျဖင့္၊ (ေၾသာ္)တေမွာင့္တမီး-မေျဖာင့္နည္းမွာေတာ့၊
အေတာင့္မႀကီးအသီးမမာ
သမီးရတနာမ်ားရယ္ႏွင့္
အခ်ဳပ္က်သဟာကို ဒုကၡဗ်ာပါပြားပံုႏွင့္၊
ကုလားျပည္အ၀င္နယ္မျဖင့္၊ အျပင္က်ယ္ပင္လယ္ကြန္းေပေပါ့၊
သူ႔ကၽြန္းရတာနာဂီရိတြင္မွ ၾကမၼာလွည့္ရာ
တဖန္စံရေတာ့၊ ဓမၼကၡန္ပဟိုရ္ေရႊစည္ေဆာ္ခဲ့တဲ့
ေနျပည္ေတာ္ေဒါင္းအလံေအာက္တြင္မွ
ေက်ာင္းကန္ေတြကို
ေဘာင္းလန္ေအာင္မွမေဆာ့ခဲ့ရေလဘူးလို႔၊ ေတာက္ေခါက္ကာတခါတခါညဥ္းရာက
ရာထီးပိုင္ပူရွာခ်င္ေတာ့
မႏူဟာဘုရင္ပုဂံေရာက္ပံုႏွင့္ စံေထာက္ကာ႐ႈ
ဘရားငယ္လို႔
စုဖုရားတင္သဟာႏွင့္ သခၤါရကမၻာႀကီးတြင္မွ
ဗ်ာမီး
ဆည္ေတာ္မူ၍
ျပည္ေတာ္သူရဟန္းရွင္ လူအေပါင္းကိုျဖင့္
ဆုေတာင္းကာပတၳနာေႁခြတဲ့ျပင္
မာပါေစ ေမတၱာပို႔ရာက
ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ေတာင္သမန္းဆီသို႔
ေရာင္ရမ္းကာ တခါတခါျဖစ္ေတာ့
မဟာ၀င္ၿဗဟၶာက စခဲ့တဲ့
ျမန္မာမ်ားအခါအေၾကာင္း မေတာ္သမို႔
႐ႈံးရေသာ္လဲ့၊ သာသနာဒါယကာ
အေလာင္းေတာ္တို႔ ထံုးရယ္ႏွင့္
က်င့္သံုးစာဂီမၾကာမီ ျပည့္ေအာင္ပ၊
အျမင့္ဆံုး ၀ါသနာအတည္
ပါရမီျဖည့္ရာက ရတနာဂီရိတခြင္
ေတာင္ေတာ္အျမင့္ကုန္းတြင္မွ
ျမန္မာျပည္အရွင္ ေမာင္ေတာ္ျဖင့္ဆံုးခဲ့ေပါ့လု႔ိ၊
ႏွလံုးေတာ္အေျဖခက္ရွာသထင့္၊
ေရႊမ်က္ရည္ တလယ္လယ္ႏွင့္ အရြယ္မေနာ္
မ်ဳိးခ်စ္ ဒယာမတို႔လြမ္းေလာက္ပါရဲ႕၊
တဆယ္ေက်ာ္ကိုးႏွစ္က
စြန္းပံုႏွင့္၊ ညႊန္းပိမ့္သာျပန္တယ္ေနာ္ကြယ္၊
လြမ္းတစိမ့္စိမ့္၊
သြန္းမနိမ့္ရယ္က၊ (ေၾသာ္)ခြန္းမိန္႔ဗ်ာသံ။
အေလာင္းေတာ္႐ုပ္ကလာပ္အႂကြင္းကိုျဖင့္၊
မေကာင္းတေကာင္းေနာ္ အုတ္ျပာသာဒ္သြင္းခဲ့ရ၊
အ႐ႈပ္ဇာတ္ရွင္းမယ္လို႔ ညာမိရည္ေရာ္ႀကီး၊
သာကိအတည္ေနာ္ စံစရာအခြင့္ မသင့္မရာထား၊
(ေၾသာ္) ဇာတိ ျပည္ေတာ္ျပန္မွာျဖင့္
မပင့္သာတကား။
ျမန္းလုိ႔ခ်ီလာ၊ နန္းၿမိဳ႕တည္ရာသို႔၊
မမွီသာကံမစပ္ပံုက
ဆံဓာတ္ေတာ္ေကသီလွဴတဲ့၊
ေရၾကည္ယမံု ေသာင္ေငြကမ္းရယ္ႏွင့္
ေရႊျပည္ဒဂံုေတာင္ေျခ စခန္းတြင္မွ၊
ေအာင္ေျမဗဟန္းမွာ တသိမ္ညိႈးေစဘုိ႔၊
အိမ္ဆိုးငယ္ငယ္ အေပၚမဖြယ္သေနာ္
စံရတဲ့အျပင္၊
ဘယ္ေသာ္ကံဘယ္၀ဋ္ေႂကြးေလသိ၊
ေပးဆက္သဟာ အသျပာ
မေလာက္မငကေလးရယ္ႏွင့္
ေအးကြက္မသာ အရာရာေအာက္က်ေနာက္က်
ေတြးေတြးၿပီး၊
ေနာင္ဘ၀အေရး မွန္းေမွ်ာ္ညႊတ္ပါလုိ႔၊
ဆြမ္းေတာ္၀ယ္
မလွမပေလာင္းရေတာ့၊ အစစအေၾကာင္း
သံေဝဂယူလို႔မို႔၊
ဟံေျပသူေစာရွင္ပုတို႔ကို၊
စံေျမအတူေဇာ္ဘဝင္႐ႈပါလို႔၊
ရတနာဒဂံုကို အာ႐ုံျပဳေတာ့သတဲ့၊
မဒုသီဟာပလႅင္ ညီလာခြင္မွာၾကားရေတာ့
မေအ့ပမာကို
ရေသ့ဆရာကလည္း သနားတာႏွင့္၊
အမ်ားေသာ တပည့္ရင္း ဒါယကာ
သတင္းစာအသင္းေတြရဲ႕ျပင္၊
အဂၤလိပ္သခင္ သခင္အခါမွာ တမဂၤလာေပါ့၊
အင္ပါယာစတိုင္လ္သစ္ကယ္ႏွင့္၊ ဒိုင္ေခတ္မွာ
သမၻာၾကည္လို႔၊ ဘာမထီအမ်ားေဘာင္မွာ
ႂကြားေနက်၊
အာဇာနည္ငါးေထာင္စားေတြႏွင့္၊
အားရွိေအာင္ မေဆာင္စြမ္းႏိုင္ေတာ့၊
ေတာင္နန္းဘမရာကို
ေအာင္ပန္းမာလာ ဆက္ခ်င္သႏွင့္၊
အထက္ျမန္မာရပ္တြင္မွ
ဆြာရတ္ ေဒသနာကျဖင့္၊ ေျပရြာကိုလွည့္ကာ
ေဟာမယ္လုိ႔
ေဘဒါေကသာ မိကလ်ာအေခ်ာတို႔ႏွင့္
တပည့္တကာေပါသဟာ
ေတာအညာတက္ခဲ့ေတာ့၊ အသက္တရန္ရြယ္တဲ့၊
အႏၱရာယ္ေရာဂါအတြက္ကယ္ႏွင့္
အေစာခမ်ာမွာ
ေမာရွာမဲ့အခ်က္တြင္မွ၊
ေျပာကာေဟာကာၾသသဓာမွ
မဆက္ရတဲ့ျပင္၊ (ေၾသာ္) အထက္ႂကြခဲ့မိလို႔၊
မဆက္မရမူ၍၊ အဂၢမေဟသီကို၊
အသက္ကမွကေ၀မမွီလိုက္ေစဘို႔၊
အခိုက္အခါမဟုတ္ၿပီလို႔၊
ဒုကၡေတာ္ဝဋ္ဇာတ္သိမ္းကာပ၊
လြတ္လပ္ၿငိမ္းဝယ္ ဘယ္ဝယ္ေမွ်ာ္၍၊
တကယ္ေသာ္
မယ္ေတာ္ျဖင့္ ျမန္းေရာ့မယ္လို႔၊
ေတာင္ညာေရွာင္ခြာလုိ႔၊
အလြမ္းတြင္မွ၊ နတ္ျပည္မွာ
ဓာတ္စည္ျဖင့္ရြမ္းေပလိမ့္၊
ဘယ္ဆီရြယ္ရည္လို႔ မွန္းရပါ့၊
(အမယ္မင္း) မန္းနာဂရဆီက
ဗန္းမ်ားေစတီအလားေပးေပါ့
(ေႀသာ္) ကမၼ႒ာန္းျပခဲ့တဲ့ ဗဟန္းကနန္းမေဒ၀ီ
သနားသနားၿပီ။
(အိုဆြမ္းအမႀကီးရဲ႕) တႏြမ္ႏြမ္းတလ်လ်ရယ္ႏွင့္
(ေႀသာ္)တမွန္းမွန္း တတၿပီး၊ လြမ္းရေခ်ၿပီဘုရား။ ။
သို႔ရာတြင္မိဘုရားေခါင္ႀကီးစုဘုရားလတ္စ်ာပနသည္ ျပည္သူတို႔ကခ်ေဆာင္ေသာ ျပည္သူ႔စ်ာပနတစ္ခုသာျဖစ္သည္။ ျမန္မာတုိ႔၏နယ္ခ်ဲ႕ ဆန္႔က်င္ေရး၊ လြတ္လပ္ေရးစိတ္ဓါတ္ႏွင့္ ဇာတိမာန္စိတ္ဓါတ္တို႔ကို ေစာစီးစြာျပသခဲ့ေသာ သေကၤတတစ္ခုလည္းျဖစ္ပါသည္ ဟူ၍ေရး သားေဖာ္ျပထားသည္။
သီေပါမင္းတရား၏မိဘုရားမ်ား
သီေပါမင္းတရား၏ မိဘုရားေခါင္မွာ သုသီရိပဘာရတနာေဒ၀ီဘြဲ႔ခံ စုဘုရားလတ္ျဖစ္သည္။ စုဘုရားလတ္ကိုမင္းတုန္းမင္းတရားႏွင့္ အလယ္ နန္းဆင္ျဖဴမရွင္မိဘုရားတို႔မွ ၁၈၅၉ခု ဒီဇင္ဘာလ၁၃ရက္ေန႔တြင္ ဖြားျမင့္ခဲ့သည္။ စုဘုရားလတ္သည္ သီေပါမင္းနန္းတက္စ အသက္၁၉ႏွစ္ အရြယ္တြင္မိဘုရားေခါင္ျဖစ္လာသည္။ ပါေတာ္မူစဥ္သီေပါမင္းႏွင့္အတူ အိႏၵိယႏိုင္ငံရတနာဂီရိသို႔လိုက္ပါခ့ဲရၿပီး သီေပါမင္းနတ္ရြာစံၿပီး ေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ျပန္လည္ေရာက္ရွိေနထိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၂၅ခု ႏို၀င္ဘာလ ၂၄ရက္ေန႔တြင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၌ နတ္ရြာစံခဲ့သည္။
သီေပါမင္း၏အျခားထင္ရွားေသာမိဘုရားႏွစ္ပါးမွာစုဘုရားလတ္၏အစ္မရင္းမိုင္းေနာင္စုဘုရားႀကီးႏွင့္ ညီမရင္းရမည္းသင္းစုဘုရား ကေလးတို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ မုိင္းေနာင္စုဘုရားႀကီးကို ၁၈၅၄ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၆ရက္ေန႔တြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ၁၈၇၈ခု ႏို၀င္ဘာလ ၁၈ရက္ေန႔တြင္ သီေပါမင္းတရားသည္ မုိင္းေနာင္ၿမိဳ႕စားသုသီရီရတနာမဂၤလာေဒ၀ီဘြဲ႔ခံ စုဘုရားႀကီးႏွင့္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားစဥ္ ညီမေတာ္စုဘုရားလတ္က စုဘုရားႀကီးအနီးတြင္ ရဲ၀ံ့စြာ၀င္ထိုင္ကာ မိဘုရားေခါင္အရာကိုရယူခဲ့သည္။
သို႔ျဖင့္သီေပါမင္းသည္ မိုင္းေနာင္စုဘုရားႀကီးႏွင့္လက္ဆက္ခဲ့ေသာ္လည္း ျမေတာင္မိဘုရားေခၚ စုဘုရားလတ္ကသာလွ်င္ တရားဝင္မိဘုရား ျဖစ္လာသည္။ မိုင္းေနာင္စုဘုရားႀကီးသည္ သီေပါမင္းပါေတာ္မူၿပီးေနာက္ မယ္ေတာ္ဆင္ျဖဴမရွင္ႏွင့္အတူ ထား၀ယ္ၿမိဳ႕သို႔လုိက္ပါခဲ့ရၿပီးမၾကာမီပင္သီလရွင္ဝတ္သြားသည္။ ၁၉၁၂ခု၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ၂၆ရက္ေန႔တြင္ မင္းကြန္း၌မိုင္းေနာင္စုဘုရားႀကီး သီလရွင္ဝတ္ျဖင့္ပင္ ကံကုန္ခဲ့ ေလသည္။
ရမည္းသင္းစုဘုရားကေလးကို၁၈၆၂ခုႏွစ္တြင္မႏၱေလးၿမိဳ႕၌ဖြားျမင္ခဲ့သည္။သီေပါမင္းပါေတာ္မူခါနီး၌ ရမည္းသင္းစုဘုရားႏွင့္လက္ဆက္ခဲ့ သည္။ ရမည္းသင္းစုဘုရားကေလးမွာ အိႏၵိယႏိုင္ငံရတာဂီရိၿမိဳ႕၌ ၁၉၁၂ ခု ဇန္န၀ါရီလ၁၂ရက္ေန႔တြင္ နတ္ရြာစံခဲ့သည္။ သီေပါမင္းႏွင့္ပတ္ သက္ခဲ့ဖူးသူ အျခားမိဘုရားငယ္တစ္ပါးမွာ ဒိုင္းခင္ခင္ျဖစ္သည္။ ဒိုင္းခင္ခင္သည္ခန္းပတ္၀န္ႀကီးဦးေရႊေမာင္၏ေျမး၊ ဒိုင္းအတြင္း၀န္ပုဂံၿမိဳ႕စားႀကီး မဟာမင္းေခါင္နႏၵေက်ာ္ထင္ဦးဘိုးႀကီး၏သမီးျဖစ္သည္။ (ဒိုင္းဝန္ကေတာ္ႀကီး၏ေမာင္မွေမြးေသာ တူမကိုသမီးအျဖစ္ေမြးစားထားသည္ဟူ၍လည္းအဆိုရိွသည္။)သို႔ေသာ္မိဘုရားႀကီးစုဘုရားလတ္၏ၾသဇာအာဏာကိုမလြန္ ဆန္ႏိုင္မႈ ေၾကာင့္၁၈၈၂ ခုႏွစ္ခန္႔တြင္ ဒိုင္းခင္ခင ္စီရင္လုပ္ႀကံခံခဲ့ရသည္။ လုပ္ႀကံခံရစဥ္ကအသက္၁၈ႏွစ္သာရွိေသးသည္။
သီေပါမင္းတရားႀကီးႏွင့္မိဘုရားႀကီးတုိ႔၌ သားေတာ္သမီးေတာ္ ခုႏွစ္ပါးထြန္းကားရာ သားေတာ္ႀကီးတစ္ပါးႏွင့္သမီးေတာ္ႏွစ္ပါးငယ္က လြန္ သျဖင့္ သမီးေတာ္ေလးပါးသာက်န္ရစ္သည္။ သမီးေတာ္ေလးပါးမွာေအာက္ပါအတိုင္းျဖစ္သည္။
(၁) ထိပ္စုျမတ္ဘုရားႀကီး
ထိပ္စုျမတ္ဘုရားႀကီးေခၚ ပထမသမီးေတာ္ကို ခရစ္ႏွစ္၁၈၈၂ခု ေအာက္တိုဘာလ၂၇ရက္ေန႔တြင္ မႏၱေလးရတာပံုေနျပည္ေတာ္၌ ဖြားျမင္ ခဲ့သည္။ ပါေတာ္မူစဥ္က ၄ႏွစ္အရြယ္မွ်သာရွိေသးၿပီး ရတနာဂီရိ၌ အိႏိၵယႏိုင္ငံသားဂိုပယ္ဘာဥေရာင္စာ၀ပ္ (Gopal Bahuroa Sawant) စံုဖက္ကာ သမီးေတာ္တုတုကိုဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ထိပ္စုျမတ္ဘုရားႀကီးသည္ ၁၉၄၇ခု ဇြန္လ ၃ရက္ေန႔တြင္ ရတနာဂီရိ၌ကံကုန္ခဲ့သည္။ သမီး ေတာ္တုတုသည္ အိႏိၵယႏိုင္ငံသားရွန္ကာပို၀ါ(Shankar Powar) ႏွင့္အိမ္္ေထာင္က်ခဲ့သည္။
(၂) ထိပ္စုျမတ္ဘုရားလတ္
ထိပ္စုျမတ္ဘုရားလတ္ေခၚ ဒုတိယသမီးေတာ္၁၈၈၃ ခု ေအာက္တိုဘာလ၄ရက္ေန႔တြင္ မႏၱေလးရတာနာပံု၌ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ အိႏိၵယႏိုင္ငံ၌ ေနထိုင္စဥ္အတြင္း ၁၉၁၆ခု ေအာက္တိုဘာလ၁၁ရက္ေန႔တြင္ သီေပါမင္းတရား၏အမႈထမ္းတစ္ဦးျဖစ္သူ ဦးခင္ေမာင္လတ္(လတ္သခင္) ႏွင့္ခိုးရာလိုက္ေျပးခဲ့သည္။ ခင္ေမာင္လတ္(လတ္သခင္)၏ဖခင္မွာ မႏၱေလးရတနာပံုေခတ္ ျမန္မာအေျမာက္တပ္မွဴးျဖစ္ၿပီး တိုင္းတာမင္း ႀကီးဦးဖိုး၏ျမစ္ေတာ္စပ္သူျဖစ္သည္။ ဒုတိယသမီးေတာ္ႏွင့္ ခင္ေမာင္လတ္ဆို္သူျဖစ္သည္။ ဒုတိယသမီးေတာ္ႏွင့္ခင္ေမာင္လတ္တို႔သည္ ၁၉၁၇ခု ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀ရက္ေန႔တြင္ တရား၀င္လက္ထပ္ခ့ဲၾကသည္။ သားသမီးမထြန္းကားခဲ့ေခ်။လတ္သခင္ႏွင့္ဒုတိယသမီးေတာ္ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ကလင္ပံုၿမိဳ႕၌ႏို႔စားႏြားမမ်ားေမြးျမဴအသက္ေမြး၀မ္းေက်ာင္း ျပဳေနထိုင္ခဲ့ၾကသည္။ ထို႔ေနာက္ဒုတိယသမီးေတာ္ ထိပ္ျမတ္စု ဘုရားလတ္သည္ အိႏၵိယႏိုင္ငံကလင္ပံုၿမိဳ႕တြင္ ၁၉၅၆ခု ဧၿပီလ၄ရက္ေန႔တြင္ကံကုန္ခဲ့သည္။
(၃) ထိပ္စုျမတ္ဘုရား
တတိယသမီးေတာ္ေခၚ ထိပ္စုျမတ္ဘုရားသည္ အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ခမည္းေတာ္သီေပါမင္းတရားႀကီးနတ္ရြာစံၿပီးေနာက္ မယ္ေတာ္မိဘုရားေခါင္ႀကီးစုဘုရားလတ္၁၉၁၉ခုတြင္ရန္ကုန္သို႔ျပန္လာစဥ္မယ္ေတာ္ႏွင့္အတူ၁၉၂၂ခုႏွစ္တြင္ ကေနာင္မင္းသား၏ ေျမးျဖစ္ၿပီးကေနာင္မင္းသားႀကီး၏သမီးေတာ္ထိပ္တင္ေခါင္ေအးႏွင့္ ေမာင္ေမာင္ဘ(၀န္းသိုေစာ္ဘြားႀကီး၏တူေတာ္)တို႔၏သားျဖစ္သူ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ံုးဥကၠ႒ထိပ္တင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးႏွင့္လက္ဆက္ခဲ့သည္။ သို႔ေသာ္ႏိုင္ငံေရးပေယာဂႏွင့္စိတ္သေဘာထားျခင္း မတိုက္ဆိုင္မႈေၾကာင့္ ၁၉၂၈ ခုႏွစ္တြင္ကြာရွင္းျပတ္စဲကာ ရခိုင္အမ်ဳိးသား၀တ္လံုဦးျမဦးႏွင့္ထပ္မံလက္ဆက္ခဲ့သည္။ ဒုတိယခင္ပြန္းသည္ လူပ်ဳိလူလြတ္မဟုတ္ေပ။ ဟသၤာတသူေဒၚေစာမူႏွင့္ပထမအိမ္ေထာင္က်ခဲ့ၿပီး အိမ္ေထာင္ကြဲခ့ဲေသာတစ္ခုလပ္ျဖစ္သည္။ ဦးျမဦးသည္ဂ်ပန္ေခတ္၁၉၄၃ခု၊ဇူလိုင္လစစ္ကိုင္းမွန္ေက်ာင္းတြင္ကြယ္လြန္သြားသည္။ ပထမအိမ္ေထာင္ႏွင့္သမီးေတာ္ထိပ္စုဘုရားႀကီး ကိုထြန္းကားခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ၁၉၆၂ခု ဇူလိုင္လ၂၁ရက္ေန႔တြင္ ေမၿမိဳ႕(ျပင္ဦးလြင္)၌ ကင္ဆာေရာဂါျဖင့္ကံကုန္ခဲ့သည္။
(၄) ထိပ္စုျမတ္ဘုရားကေလး
စတုတၳသမီးေတာ္ေခၚထိပ္စုျမတ္ဘုရားကေလးကို အိႏၵိယႏိုင္ငံရတနာဂီရိ၌ ၁၈၈၇ ခု မတ္လ၂၅ရက္ေန႔တြင္ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ သမီးေတာ္ ေလးပါးအနက္ အေထြးဆံုးျဖစ္သည္သာမက အထက္ျမက္ဆံုးလည္းျဖစ္သည္။
ထီးက်ဳိးစည္းေပါက္သူ႔ကၽြန္ဘ၀ေရာက္ကာ ၁၈၈၅ ခု ႏို၀င္ဘာလ ၂၈ ရက္ေန႔တြင္ ပါေတာ္မူစဥ္က စတုတၳသမီးေတာ္ကို မဖြားျမင္ရေသး ေပ။ ပါေတာ္မူအရွင္ႏွစ္ပါးႏွင့္ ရံေရႊေတာ္မ်ားအားရတနာဂီရိသုိ႔မပို႔မီ မဒရပ္ၿမိဳ႕တြင္ခဏေနေစခဲ့သည္။ မဒရပ္ၿမိဳ႕တြင္ေလးလမွ်ေနၿပီး အက္စ္အက္စ္ကလိုက္သေဘၤာအမည္ျဖင့္ ဘံုေဘၿမိဳ႕ေတာ္ဘက္မိုင္၁၂၀ခန္႔ေ၀းကြာေသာ ပင္လယ္ထဲရွိရတနာဂီရိကၽြန္းသုိ႔ပို႔လိုက္သည္။ ရတနာဂီရိသို႔ေရာက္ၿပီးတစ္ႏွစ္အၾကာတြင္ အရွင္ထိပ္စုျမတ္ဘုရားကေလးအမည္ခံ စတုတၳသမီးေတာ္ဖြားျမင္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ရတနာဂီရိ တြင္ႀကီးျပင္းလာေသာစတုတၳသမီးေတာ္အား စံအိမ္ေတာ္တြင္ပင္ဂ်ီအမ္မက္ဒုိင္ယာမစ္အမည္ရွိအမ်ဳိးသမီးက အိမ္တြင္းမႈသိပၸံပညာကို သင္ၾကားေပးခဲ့သည္။ အဂၤလိပ္အမ်ဳိးသမီးညီအစ္မႏွစ္ဦးကလည္း စတုတၳသမီးေတာ္ကေလးႏွင့္အတူ အေဖာ္အျဖစ္ေနထိုင္ေပးခဲ့သည္။
သမီးေတာ္ ၄ပါးအနက္ အလိုက္အသိဆံုး၊ အကင္းအပါးဆံုး၊ အလိမၼာဆုံး၊ ဥာဏ္ရည္အထက္ဆံုးမို႔ ခမည္းေတာ္သီေပါမင္းတရားႏွင့္မယ္ ေတာ္တို႔၏ သမီးခ်စ္တစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္။ အိမ္ေတာ္ေ၀ယ်ာ၀စၥကို သူကပင္ေသာ့ကိုင္အျဖစ္ ထိန္းသိမ္းကြပ္ကဲရသည္။
ခမည္းေတာ္နတ္ရြာစံလြန္ၿပီးေနာက္ မယ္ေတာ္မိဘုရားေခါင္ႀကီးႏွင့္အတူ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ျပန္လာၿပီးေနာက္ ဗဟန္းၿမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ ခ်ာခ်ီ လမ္း(ကိုယ့္မင္းကိုယ္ခ်င္းလမ္း) ၿခံအမွတ္၂၃ ဘီတြင္ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္ ၁၉၂၂ခုႏွစ္၌ ပိုမိုက်ယ္၀န္းေသာ အမွတ္၂၃ စံအိမ္ေတာ္ (ယခုကီးေတာ္က်န္စားေသာက္ဆိုင္ပိုင္ရွင္ ဦးထင္လင္း၏ေနအိမ္)သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့သည္။ ၁၉၁၂ ခုႏွစ္တြင္ မယ္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေရြးခ်ယ္ေပးစားေသာ ပါဠိပါရဂူဘုန္းႀကီးလူထြက္ ကိုကိုႏိုင္ဆိုသူႏွင့္လက္ထပ္ခဲ့သည္။ ကိုကိုႏိုင္သည္မေကြးၿမိဳ႕နယ္ ရွားပင္လွရြာဇာတိ သားျဖစ္သည္။
ငယ္စဥ္ကသာမေဏဘ၀မွ ရဟန္းေဘာင္သုိ႔သံုးဆယ္ၿမိဳ႕ေန ရဟန္းအစ္မေဒၚေစာဥ၏ ပစၥယႏုဂၢဟျဖင့္ေရာက္ရွိခဲ့သည္။ ထို႔ေနာက္အိႏၵိ ယသို႔သြားေရာက္၍ ပါဠိႏွင့္သကၠတဘာသာရပ္မ်ားဆည္းပူးခဲ့သည္။ အိႏိၵယႏိုင္ငံ၌ပညာသင္ယူစဥ္မွာပင္ အရွင္ႏွစ္ပါးႏွင့္အဆက္အသြယ္ ရွိသည္။ ကိုကိုႏိုင္ႏွင့္သားေတာ္ေလးပါး၊ သမီးေတာ္ႏွစ္ပါးထြန္းကားခဲ့ရာ သားသမီးမ်ားမွာ ေတာ္ဘုရားႀကီး၊ ထိပ္စုဘုရားႀကီး(စုစုခင္)၊ ေတာ္ဘုရား၊ ေတာ္ဘုရားငယ္၊ ေတာ္ဘုရားကေလး(ေအာင္ေဇ)၊ ထိပ္စုဘုရားေထြးတို႔ျဖစ္ၾကသည္။
စတုတၳသမီးေတာ္မယ္ေတာ္မိဘုရားေခါင္ႀကီးစုဘုရားလတ္ ၁၉၂၅ခု ႏို၀င္ဘာလ ၂၄ ရက္ေန႔တြင္ နတ္ရြာစံၿပီးေနာက္မႏၱေလးၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ခဲ့သည္။ မႏၱေလးတြင္ေနထိုင္စဥ္အတြင္း ပတၱျမားငေမာက္အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံပိုင္နန္းစဥ္ရတနာမ်ားႏွင့္ ခမည္းေတာ္ မယ္ ေတာ္တို႔၏ ကိုယ္ပိုင္နန္းစဥ္ရတနာမ်ား၊ ေရနံတြင္းမ်ား၊ ေျမယာမ်ားကိုတိက်သည့္စာရင္းႏွင့္တကြ အဂၤလိပ္အစိုးရထံမွျပန္ေတာင္းဆို သည့္ သမိုင္း၀င္ စတုတၳသမီးေတာ္၏အေရးေတာ္ပံုစာတမ္းကို ဘိလပ္ရွိၿဗိတိသွ်အစိုးရႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရထံသို႔ ၁၉၃၁ခု ဒီဇင္ ဘာလ ၁၅ ရက္စြဲျဖင့္ေပးပို႔ျခင္းျဖစ္သည္။ အဆိုပါစာတမ္းကိုအဂၤလိပ္အစုိးရတားဆီးထားသည့္ၾကားကပင္ ႏိုင္ငံေပါင္းခ်ဳပ္အသင္းအပါအ ၀င္ အျခားႏိုင္ငံမ်ားသို႔ျဖန္႔ခ်ိခဲ့သည္။ ယင္းလုပ္ရပ္ေၾကာင့္စတုတၳသမီးေတာ္ကို သူပုန္မင္းသမီး(Rebel Prince) သတ္မွတ္ကာ အစိုးရက ေထာက္ပံ့ေနသည့္ ပင္စင္လစာေငြမ်ားကိုပါရပ္ဆိုင္းထားလိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္မႏၱေလးတြင္သူပုန္ထႏိုင္သည္ဟုဆိုကာ အဂၤလိပ္အစိုးရ ကေမာ္လၿမိဳင္သို႔ အက်ယ္ခ်ဳပ္ႏွင့္၁၉၃၂ခု ေမလတြင္ပို႔လုိက္ေလသည္။
ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕တြင္စတုတၳသမီးေတာ္မိသားစုအား ေဒါင္းမင္းရပ္ကြက္ရွိ ကုလားသူေဌးမစၥတာေခ်ာင္ဒရီ(ေနာင္၀ဏၰေက်ာ္ထင္ဦးစိန္၀င္း) ပိုင္ေနအိမ္တြင္ထားရွိသည္။
စတုတၳသမီးေတာ္သည္ ေမာ္လၿမိဳင္ၿမိဳ႕တြင္ေနထိုင္ၿပီး ၄ ႏွစ္အၾကာ ၁၉၃၆ခု မတ္လ၃ရက္ေန႔ညေန၄နာရီခြဲအခ်ိန္တြင္ ေမာ္လၿမိဳင္စံအိမ္၌ ပင္ကံကုန္ခဲ့သည္။
ႂကြင္းက်န္ေသာ႐ုပ္ကလာပ္ကိုမိသားစုက မႏၱေလးနန္းတြင္းသို႔ပို႔ေဆာင္သၿဂိဳဟ္ခ်င္ေသာ္လည္း အစိုးရကခြင့္မျပဳသျဖင့္ ငါးလအၾကာ ၁၉၃၆ခု ၾသဂုတ္လ ၂၃ ရက္ေန႔တြင္မွ ေမာ္လၿမိဳင္နာဂ၀ီသေတာင္ေပၚ က်ဳိက္သလႅံေစတီေတာ္ႀကီးႏွင့္ မဟာျမတ္မုနိဘုရားေျခေတာ္ရင္း ၌ အုတ္နန္းျပသာဒ္ေတာ္သြင္း၍သၿဂိဳဟ္ထားသည္။
စတုတၳသမီးေတာ္၏ စ်ာပနအုတ္နန္းျပသာဒ္ေတာ္၌ ေရးထိုးထားေသာေက်ာက္စာမွာ-
ျမန္မာႏိုင္ငံ အရွင္ဘ၀ရွင္သီေပါမင္းၾတားႀကီး၏ အသွ်င္နန္းမေတာ္မိဘုရားေခါင္ႀကီးမွ ၁၂၄၈ခု ေႏွာင္းတန္ခူးလဆန္း၂ရက္ေန႔၌ ဖြားျမင္ ေသာ စတုတၳသမီးေတာ္၊ ကိုကိုႏိုင္၏ၾကင္ယာေတာ္ အသွ်င္ထိပ္စုျမတ္ဘုရားကေလးသည္ ၁၂၉၇ ခု တေပါင္းလဆန္း၁၂ရက္ေန႔ သက္ ေတာ္၄၉ႏွစ္တြင္ ေမာ္လၿမိဳင္၌နတ္ရြာစံေတာ္မူ၍ ၁၂၉၈ ခု ေတာ္သလၦန္း ၈ ရက္ေန႔ စ်ာပနအုဋ္ဂူသြင္းထားေတာ္မူသည္။ (ေက်ာက္စာပါ သတ္ပံုအတိုင္းေဖာ္ျပထားျခင္းျဖစ္သည္။
ကုသိုလ္ေတာ္မ်ား
သီေပါမင္းတရားႀကီး ကုသိုလ္ေတာ္မ်ားကား မာရ္ေအာင္ရတနာေစတီေတာ္၊ မဟာစံလႊတ္ေ၀ယံေက်ာင္းေတာ္ႏွင့္ အျခားဂူေက်ာင္းမ်ား ျဖစ္သည္။
သီေပါမင္တရား၏ ပိဋကတ္တိုက္
သီေပါမင္းတရားသည္ မိမိ၏ခမည္းေတာ္ျဖစ္ေသာ ပဥၥမသဂၤါယနာတင္ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးထံမွ ထီးေမြ နန္းေမြကိုသာမက၊ ပိဋကတ္ တိုက္ေတာ္ႀကီတည္းဟူေသာ ဓမၼေစတီပညာဘဏ္တိုက္အေမြေတာ္ကိုလည္းရလိုက္ေလသည္။ ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္ေရႊနန္းေတာ္အ တြင္း ပိဋကတ္တိုက္ေတာ္သည္ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးႏွင့္ ၎၏မိဘုရားေခါင္ႀကီးျဖစ္ေသာ ပိဋကတ္က်မ္းတတ္ စာတတ္ ေပတတ္ က ဗ်ာတတ္သည့္ စၾကာေဒ၀ီမိဘုရားႀကီးတိ႔ကိုယ္တိုင္က ပိဋကတ္တိုက္စိုးအား စုေဆာင္းသိုမွီးထားရွိေစကာ နန္းမေတာ္ဦးယမ္ကို ကတ္တ ေလာက္စာေပစာရင္းလုပ္ခိုင္းျခင္းျဖင့္ စနစ္တက်တည္ေထာင္သိုမွီးထားခဲ့ေသာ ပိဋကတ္တိုက္ေတာ္ႀကီးျဖစ္သည္။
ဆာဟင္နရီယူး(Sir Henry Yule)၏မွတ္တမ္းႀကီးတြင္-
အဂၤလိပ္သံအဖြဲ႔ကိုႀကီးမွဴးအုပ္ခ်ဳပ္၍ မိမိထံေရာက္ရွိလာေသာ သံမွဴးဆာအာသာဖဲရာ(Sir Arthur Phayre) အားမင္းတုန္းမင္းသည္ အ ျမတ္တႏိုးအဖိုးတန္လက္ေဆာင္အေနႏွင့္ မူမွန္မူသန္႔ျဖစ္ေသာ ပိဋိကတ္အစံုေပစာထုပ္မ်ားကို လက္ေဆာင္ေပးသည့္အျပင္၊ ျမန္မာရာဇ ၀င္ႏွင့္ငါးရာ့ငါးဆယ္ဇာတ္ဝထၳဳမ်ားကိုလည္း လက္ေဆာင္ေပးလိုက္ေၾကာင္းေဖာ္ျပထားသည္။
သကၠရာဇတ္ ၁၂၄၇ခုႏွစ္ တန္ေဆာင္မုန္းလျပည့္ေက်ာ္ (၈)ရက္ (ခရစ္ ၁၈၈၅ခု၊ ႏို၀င္ဘာလ၂၉ရက္) တနဂၤေႏြေန႔တြင္ ေရႊနန္းရွင္သီေပါ မင္းတရားသည္အိႏိၵယျပည္ရတနာဂီရိၿမိဳ႕သို႔ ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္မႏၱေလးၿမိဳ႕မွ ပါေတာ္မူသြားရာ ေရႊနန္းေတာ္တြင္နန္းတြင္း ပိဋကတ္တိုက္ ေတာ္မွ ေပစာထုပ္မ်ားကိုတစ္ထုပ္ၿပီးတစ္ထုပ္ ဆုေတာ္ေငြေပးရန္ေရာင္းခ်ေနသည္ကို မႏၱေလး၌႐ံုးစိုက္ရေသာ အဂၤလိပ္သံ႐ံုးအရာရွိ ဂ်ိမ္းကိုလ္ဗက္(James Colbeck)က တားဆီးေပးရေလသည္။
မႏၱေလးေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ကို အဂၤလိပ္တို႔သိမ္းပိုက္ၿပီးေနာက္ ထိုစဥ္ကမႏၱေလးၿမိဳ႕၌႐ံုးစိုက္ရေသာ အဂၤလိပ္သံအမတ္ဂ်ိမ္းကိုလ္ဗက္သည္ မႏၱ ေလးေရႊနန္းေတာ္ ပိဋိကတ္တုိက္ကို သိမ္းပိုက္ေစာင့္ေရွာက္ခြင့္ကို ရထူးအားေလ်ာ္စြာ လက္ခံရရွိလုိက္သည့္အတိုင္း ထိုပဋိကတ္တိုက္ ေတာ္ႀကီးကို မပ်က္မစီးမေပ်ာက္ရွရေအာင္ မိမိေဆာင္ရြက္ပံုကို ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၈၆ခုႏွစ္တြင္ ယင္းအဂၤလိပ္သံအရာရွိေရးသားစာမွ ေအာက္ပါအတိုင္းသိရေတာ့၏။
`ယခုအခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ေရႊနန္းေတာ္အတြင္းရွိ ျမန္မာဘုရင္၏ပိဋကတ္တိုက္ကိုစိုးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္လ်က္ရွိပါၿပီ။ ဤရာထူးကိုလက္ခံၿပီးလွ်င္ ၿပီးျခင္း စာထုပ္စာရင္းကိုလက္ငင္းျပဳလုပ္ပါသည္။ ပိဋကတ္တိုက္ႀကီး ပ်က္စီးၿပိဳကြဲေပ်ာက္ရွျခင္းတည္းဟူေသာ ေဘးရန္မွကာကြယ္လိုက္ ခြင့္ရၿပီးရၿပီးျဖစ္ေခ်သည္။ ဤရာထူးကိုကၽြန္ေတာ္လက္မခံမီက ေရႊနန္းေတာ္တြင္းပိဋကတ္တိုက္ေတာ္ရွိ ေပစာထုတ္မ်ားကိုတစ္ခုၿပီးလွ်င္ တခုေရာင္းခ်ေနၾကပါသည္။ ေရာင္းရေသာေငြကို ဆုေတာ္ေငြအေနႏွင့္ခ်ီးျမႇင့္ေပးကမ္းဖို႔ျဖစ္ေခ်သည္။ ဤကဲ့သို႔ေပစာထုပ္မ်ားကို ခြဲထုတ္ ေရာင္းခ်ျခင္းကိုမျပဳဘဲ အဂၤလန္ျပည္ရွိကၽြန္္ေတာ္တို႔၏တကၠသိုလ္မ်ားအား လက္ေဆာင္ေကာင္းအေနႏွင့္ သိမ္းဆည္းေပးပို႔လိုက္ပါမူ လူ သာဓုေခၚ နတ္သာဓုေခၚမည့္ မဂၤလာေကာင္းမႈျဖစ္ပါလိမ့္မည္ဟု စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးပရင္ဒါဂတ္ထံအစီရင္ခံရာ ကၽြန္ေတာ္၏ အလိုဆႏၵကိုလုိက္ေလ်ာေသာအားျဖင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးကခ်က္ခ်င္းပင္သေဘာတူလိုက္ေလသည္။ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ရွိအိႏၵိယအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအတြင္း ၀န္႐ံုးပိဋကတ္တိုက္က ေရႊနန္းေတာ္ပိဋကတ္တိုက္ေပစာထုပ္မ်ားကို ျမန္မာႏိုင္ငံမွပို႔ေပးလွ်င္လက္ခံသိမ္းယူမည္ မယူမည္ကိုကား ယခုအ ထိမေသခ်ာေသးပါ……။
ဤသို႔လွ်င္မႏၱေလးၿမိဳ႕ေန အဂၤလိပ္သံအရာရွိက အစီရင္ခံထားခဲ့ေခ်သည္။
ျမန္မာမ်ားေနာက္ဆံုးဘုရင္မင္းျမတ္ကို နန္းခ်ေခၚေဆာင္သြားၿပီးေသာအခါ အခ်ဳိ႕ေသာအဂၤလိပ္အာဏာပိုင္မ်ားက စစ္႐ံႈးႏိုင္ငံကပိုင္ဆုိင္ ေသာပစၥည္းမွန္သမွ်ကို ရန္သူပိုင္ပစၥည္းဟုသေဘာထားကာ အားလံုးတခုမက်န္သိမ္္းဆည္းယူငင္လိုက္ျခင္းကို မလိုလားမႏွစ္သက္ၾက ျငားေသာ္လည္း ရတနာပံုေနျပည္ေတာ္ကို သိမ္းယူရရွိျခင္းေၾကာင့္ အဂၤလိပ္မ်ား၏လက္သို႔ ေရႊနန္းတြင္းပိဋကတ္တိုက္ေတာ္ႀကီးေရာက္ရွိ သြားရာ၀ယ္ မႏၱေလးၿမိဳ႕၌႐ံုးစိုက္ေသာ အဂၤလိပ္သံအရာရွိကစာရင္းလုပ္၍အၿပီးတြင္ သံုးစုခြဲလိုက္ၿပီးေသာေပစာထုပ္ပံုႏွိပ္စာအုပ္စုတစ္စု ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိဘားနဒ္ပိဋကတ္တုိက္၌ထားေစ၏။ အခ်ဳိ႕ေသာေပစာထုပ္ႏွင့္စာအုပ္မ်ားကို ယိုးဒယားဘုရင္ထံလက္ေဆာင္အေနႏွင့္ပို႔ ေစ၏။ တတိယတစ္စုကို လန္ဒန္ၿမိဳ႕ရွိ(The India Office Library)ဟုေခၚေသာ အိႏိၵယျပည္ဆုိင္ရာအတြင္း၀န္႐ံုးရွိ ပိဋကတ္တိုက္သို႔ပို႔ ေစလိုက္ေလသည္။
ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၉၆ ခုႏွစ္တြင္ ဂ်ာမန္ပါေမာကၡေဖာ့စ္ေဗာ(Professor V. Fawsboll)သည္ အိႏိၵယျပည္ဆုိင္ရာ အတြင္း၀န္႐ံုးရွိပိဋကတ္တိုက္၌ ပိဋကတ္တိုက္စိုးရာထူးကိုရရိွေလရာ စာအုပ္စာရင္းကတ္တေလာက္ကိုျပဳစုေရးသားေလသည္။ ပါေမာကၡေဖာ့စ္ေဗာသည္ ပါဠိဇာတ္အဌ ကထာကုိ ေရာမအကၡရာျဖင့္ျပန္ဆိုေရးသားတည္းျဖတ္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝသူ၊ ဓမၼပဒပါဠိေတာ္ကို လက္တင္ဘာသာျဖင့္ဘာသာျပန္ဆိုသူ ကမၻာေက်ာ္ပါဠိပါရဂူျဖစ္သည္။ ယင္းသည္မိမိျပဳစုေရးသားထားေသာ အိႏိၵယျပည္ဆုိင္ရာအတြင္းဝန္႐ံုးရွိ ပိဋကတ္တိုက္စာအုပ္စာရင္း၏နိ ဒါန္းတြင္ ပိဋကတ္တိုက္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ေအာက္ပါအတိုင္းေဖာ္ျပထားသည္။
မႏၱေလးၿမိဳ႕မွေရာက္ရွိလာေသာ ျမန္မာဘုရင္မင္းျမတ္၏ ပိဋကတ္တိုက္ကပိုင္ဆိုင္ေသာ ေပစာထုပ္အားလံုးသည္ အစုစုေပါင္းနံပါတ္ဂ ဏန္းထိုးထားခ်က္အရ အႀကီးဆံုးေသာနံပါတ္ဂဏန္းကို ကၽြန္ေတာ္ေတြ႔ျမင္သိရွိရသည့္အတိုင္း ၁၁၄၄ျဖစ္၏။ အခ်ဳိ႕ေသာေပစာထုပ္တို႔၌ နံပါတ္ဂဏန္းမပါရွိ၍ ကၽြန္ေတာ္အလံုးစံုကိုတစ္ခုမက်န္ေရတြက္ၾကည့္ရာ စာထုပ္ေပါင္း ၁၁၅ဝျပည့္ျဖစ္ပါတသည္။ ဤ၁၁၅ဝတို႔အနက္ ကၽြန္ေတာ္စာရင္းတင္စဥ္က ေပစာထုပ္ေပါင္း၈ဝဝတု႔ိသည္မရွိေတာ့ၿပီ။ ေပ်ာက္ကြယ္၍ေနေခ်ၿပီ။ ျမန္မာႏွင့္အဂၤလိပ္တတိယအႀကိမ္စစ္ ျဖစ္စဥ္က စစ္္၏ေဘးဒဏ္ကိုခံလိုက္ရ၍လည္းမသိ။ သို႔တည္းမဟုတ္ ျမန္မာႏိုင္ငံအဂၤလန္ျပည္သို႔ စာထုမ္မ်ားကိုပို႔ရာတြင္ထို ၈ဝဝေသာ ေပထုပ္တို႔ကို ဌားရမ္းလုိက္ေလသလားမသိ ဟု၍ဖြင့္ဆိုေဖာ္ျပထားေလသည္။
ပုဂံဝန္ေထာက္မင္းဦးတင္ေရးသားျပဳစုခဲ့ေသာ ျမန္မာမင္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုစာတမ္းပဥၥမတြဲ စာမ်က္ႏွာ၁၀၆-၁၁ဝတို႔၌လည္း သီေပါမင္းပါေတာ္မူ ၿပီးေနာက္ ျမန္မာမင္းလက္ထက္ကပုရပိုက္မ်ား၊ ေပစာမ်ား၊ ပံုႏွိပ္စာအုပ္မ်ာ၊ လႊတ္ေတာ္႐ုံးအမွတ္အသားမ်ား ရႏ္ကုန္ၿမိဳ႕ရွိအတြင္းဝန္ႀကီး ႐ံုးသို႔ ေရာက္ရွိလာပံုအေၾကာင္းကို ေအာက္ပါအတိုင္းေရးသားေဖာ္ျပထားေပသည္။
ျမန္မာမင္းလက္ထက္ကပုရပိုက္စေသာအမွတ္အသားမ်ားသည္ ရန္ကုန္ၿမို႕သို႔ေရာက္သည္ဆိုေသာ္လည္း ေရာက္သင့္သမွ်အကုန္ေရာက္ ေတာ့သည္မဟုတ္။ ေရာက္တန္သမွ်သာေရာက္ရေတာ့သည္။ ေရာက္တန္သမွ်ဆိုသည္မွာလည္းရာဇ႒ာနီလႊတ္႐ံုး ငါးရပ္ဟုေခၚေသာ ငါး ဌာနက အေစ့အငေရာက္သည္မဟုတ္။ လႊတ္တာ္ဌာန၊ ၿဗဲတိုက္ဌာနႏွင့္ နန္းေတာ္အတြင္းကႂကြင္းက်န္သမွ်သာေရာက္ရေတာ့သည္။ သုိ႔ ရာတြင္ထိုကဲ့သို႔မီး႐ိႈ႕ၾကျခင္း၊ ယူငင္ခ်င္းမ်ားမွာလြန္စြာတာရွည္လွသည္မဟုတ္။ စိတ္အထင္မွန္းေျခအားျဖင့္ ခုႏွစ္ရက္ တစ္ပတ္ေလာက္ ၾကာဟန္တူသည္။ ၁၂၄၇ခု၊ တန္ေဆာင္မုန္းလဆုတ္ ၈ ရက္ေန႔မွာ နန္းေတာ္အတြင္းသို႔အဂၤလိပ္စစ္သည္ေတာ္မ်ား၀င္ေရာက္သည္။ တန္ ေဆာင္မုန္းလဆုတ္ (၁၅)ရက္ေန႔မွစ၍မီး႐ိႈ႕ျခင္း၊ စစ္သားမ်ားအရပ္သားကူလီမ်ားယူျခင္းရပ္စဲရန္ ကာနယ္ဘီအီးစေလဒင္ (Col.E.B.Sladen) မင္းႀကီးကအမိန္႔ထုတ္ရသည္။ ထိုအခါမွာကင္းဝန္မင္းႀကီးလည္းမရွိေသးေပ။ ရွင္ဘုရင္မိဘုရားသမီးေတာ္မ်ားႏွင့္အ တူ ရန္ကုန္သို႔ပါသြားလ်က္ရွိသည္။
ေရႊနန္းေတာ္ႀကီးး၏ရင္ျပင္တခုလံုး၌ ပုရပိုက္တုိ႔သည္ဖ႐ိုဖရဲျပန္႔က်ဲ၍ေနသည္။ အခ်ဳိ႕ေနရာတို႔၌ ပုရပိုက္မ်ားကိုစုကာပံုကာ အခ်ဳိ႕အစုအပံု တို႔ကိုအမႈိက္႐ႈပ္သည္ဟုယူကာ မီးတင္႐ိႈ႕ၾကေလသည္။ နန္းေတာ္သို႔ေရာက္လာသူတို႔ မည္သူမဆို ဘာမဆို ပုရပိုက္တစ္ဆူ ႏွစ္ဆူ စသည္ျဖင့္ လိုခ်င္သလိုေကာက္ယူသြားႏိုင္၏။ ဤသို႔မဖြယ္မရာျဖစ္ေနသည္ကို လက္ပိုက္၍မၾကည့္ေနႏိုင္ေသာ ေတာင္ခြင္မင္းႀကီးသည္ လႊတ္႐ံုးစာေရးဦးၿမဲကို စေလဒင္မင္းႀကီးထံေစလႊတ္ကာ အဆိုပါဖ်က္ဆီးေဖ်ာက္ဖ်က္မႈတို႔ကို ရပ္စဲလုိက္ရေအာင္ေဆာင္ရြက္ေစ အေရးဆို ေစေလသည္။ ခရစ္ႏွစ္၁၈၈၅ ခု၊ ေအာက္တိုဘာလ၃ရက္ေန႔တြင္ ျမန္မာဘုရင္၏မွဴးႀကီးမတ္ရာ ဝန္ႀကီး ဝန္ငယ္ ဝန္ေထာက္အသြယ္တို႔ သည္ ျပန္လည္၀င္ေရာက္ကာ အဂၤလိပ္အစုိးရ၏လက္ေအာက္တြင္ ဆက္လက္အမႈထမ္းကာ မိမိတို႔အသီးသီးဆိုင္ရာဆိုင္ရာ ဝတၱရားမ်ား ကို စတင္ေဆာင္ရြက္ၾကျခင္းေၾကာင့္ ဌာနအသီးသီးဆိုင္ရာ အမႈတြဲပုရပိုက္မ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ်မိမိတို႔လက္လွမ္းမီသမွ် ျပန္လည္ရရွိစု ေဆာင္းမိၾကျပန္ေလသည္။ ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၈၅ခု၊ ဒီဇင္ဘာလမွအစျပဳ၍ ၁၈၈၉ခု၊ မတ္လအထိ ကၽြႏု္ပ္ႏွင့္အရာရွိအမႈထမ္းအားလုံုးတို႔သည္ လချပည့္ျပည့္ဝဝရၾကပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ခရစ္ႏွစ္ ၁၈၈၉ခု၊ ဧၿပီလမွစ၍ ကၽြႏု္ပ္မွတစ္ပါးအျခားအားလံုးေသာ ဝန္ႀကီး ဝန္ငယ္ မွဴးမတ္အသြယ္သြယ္ အရာရွိႀကီးငယ္တို႔ကိုအဂၤလိပ္အစိုးရက ရာထူးေလ်ာ့ခ်လိုက္ေလသည္။ ထိုအခါကၽြႏု္ပ္သည္ ႐ံုးအမႈထမ္းဦးလြင္၏ အကူအညီျဖင့္ မႏ ၱေလးေရႊနန္းေတာ္အတြင္းမွလည္းေကာင္း၊ လႊတ္ေတာ္မွလည္းေကာင္း၊ ပုရပိုက္မ်ားအားလံုးကိုရန္ကုန္စကၠရီေတရီ႐ံုး ေခၚ ရန္ကုန္ရွိအတြင္းဝန္မ်ား႐ံုးအတြင္းရွိ အဂၤလိပ္ေကာ္မရွင္နာမင္းႀကီး႐ံုးသို႔ ေရႊ႕ေျပာင္းလာခဲ့ရပါသည္။ လွည္းအစင္း(၄ဝ)ေက်ာ္ အ ျပည့္ပမာဏပုရပိုက္မ်ားရွိၾကသည္။ ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၂၁ ခု၊ ဇန္န၀ါရီလမွအစျပဳ၍ ယင္းနန္းတြင္းပုရပိုက္ လႊတ္ေတာ္ပုရပိုက္မ်ားကို အမ်ဳိးအ စားခြဲျခားရွင္းလင္းစီစဥ္ကာ နံပါတ္စဥ္ဂဏာန္းတပ္၍ ကၽြႏု္ပ္သည္ျမန္မာမင္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုစာ တမ္းကိုေရးသားရာဝယ္ ပုရပိုက္အစုအေပါင္း ၂၁၈၆ဝ တို႔ကိုအသံုးျပဳပါသည္။ ယင္းစာတမ္းသည္ အတြဲအားျဖင့္ ၅တြဲျဖစ္ရာ အပိုင္(၆) အ ခန္းႀကီး(၁၃) အခန္းငယ္ (၆၆) အ၀ွန္းဂဏန္းစဥ္ (၆၂)ခုပါရွိသည္။ အဆိုပါျမန္မာမင္းအုပ္ခ်ဳပ္ပံုစာတမ္း (၅)တြဲသည္ ခရစ္ႏွစ္၁၉၂၂ခု၊ ႏိုဝင္ဘာလ ၁၁ ရက္ေန႔တြင္စီရင္၍ အၿပီးသတ္ခ့ဲပါတည္း….ဟူ၍ ပုဂံမင္းဦးတင္က ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
