မတ္လ ၁၅၊ ၂၀၁၂
“ဂီတမွာ Timing ဟာအသက္ပဲ၊ အေရးႀကီးဆံုးပဲ။ Timing လြဲသြားရင္ ေတးသြားသီခ်င္းရဲ႕အရသာပ်က္သြားေရာ။ ထို႔အတူဘဲဟင္းခ်က္ရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အားကစားလုပ္ရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ Timing မွန္ဖို႔လိုအပ္တယ္။ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ဟင္းတစ္ခြက္ Timing Out သြားရင္ သီခ်င္း ေလာက္ ဟင္းေလာက္ပဲအရသာပ်က္မွာ၊ ႏိုင္ငံေရးမွာ Timing လြဲသြားရင္ တိုင္းျပည္တခုလံုးရဲ႕ Image ပ်က္တယ္။ တစ္မ်ဳိးသားလံုးထိခိုက္နစ္နာေစတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာ Timing ဆိုတာ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာကို လုပ္သင့္တဲ့အခ်ိန္မွာလုပ္ျခင္းပါပဲ။”ဒီစကားကိုေျပာခဲ့သူက က်မသူငယ္ခ်င္း ဂီတသမား၊ ဗီဒီယိုဂ်ာနယ္လစ္စ္ ကို၀င္းေမာ္ပါ။ ဒီစကားကို သူက သူ႔သမီးကိုေျပာခဲ့တာပါ။ သူ႔ရဲ႕သားသမီး ၄ ေယာက္ထဲက တတိယသမီး ခင္စုၾကည္ ၂၀၁၂ ဇန္န၀ါရီလ ၈ ရက္ေန႔မွာေရးခဲ့တဲ့ သမၼတႀကီးသို႔ အိတ္ဖြင့္ေပးစာမွာ သူမဖခင္ရဲ႕အဲဒီေျပာစကားကို ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဒီစကားကပဲ ကို၀င္းေမာ္ရဲ႕ ႏိုင္ငံနဲ႔ဂီတအေပၚထားရွိတဲ့ ေလးနက္မႈကိုေတြ႕ႏိုင္ပါတယ္။
ကို၀င္းေမာ္ဟာ ဂစ္တာသမားအျဖစ္နဲ႔ ၁၉၈၁ ကတည္းက ဂီတနယ္ထဲကိုေရာက္ရွိခဲ့သူပါ။ ေရႊသံစဥ္နဲ႔ အလကၤာေတးဂီတအဖြဲ႕ေတြမွာ Lead Guitar တီးခတ္တဲ့ ဂီတမွဴးတီး၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္တေယာက္ျဖစ္ပါတယ္ ။ The Aces ေတးဂီတအဖြဲ႕ႀကီးမွာလည္း ၁၉၈၉ ကေန ၁၉၉၆ ထိ ၇ ႏွစ္တိတိ Lead Guitar တီးခတ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္ Visit Myanmar Year ေန႔ျဖစ္တဲ့ ႏို၀င္ဘာ ၁၈ ရက္မွာ ကို၀င္းေမာ္ဟာ န၀ တအစိုးရရဲ႕ ပထမအႀကိမ္ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္းျခင္းခံခဲ့ရပါတယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အတြက္သီခ်င္း၂ ပုဒ္ေရးသားတီးခတ္ေပးခဲ့တယ္ဆိုတဲ့အမႈနဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာ ၆ ႏွစ္ေနခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီသီခ်င္းေတြကို Democratic Voice of Burma ကေန ထုတ္လႊင့္ေပးခဲ့ပါတယ္။
ကို၀င္းေမာ္နဲ႔က်မက လူခ်င္းမခင္ရမီကတည္းကအႏုပညာျခင္းဆက္စပ္ပတ္သက္ခဲ့တာပါ။ ၁၉၉၁ ခုႏွစ္မွာ ေနအိမ္ အက်ယ္ခ်ဳပ္အက်ဥ္းသား ဘ၀နဲ႔ ႏိုဗယ္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးဆုကိုဆြတ္ခူးခဲ့တဲ့ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္နဲ႔ အားလံုးေသာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြလြတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈမွာပါ၀င္ခဲ့တဲ့အတြက္ က်မေထာင္က်ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉၂ ႏိုင္ငံေတာ္လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာအမိန္႔နဲ႔ျပန္လြတ္လာခဲ့ၿပီး လအနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ က်မနဲ႔ေထာင္ထဲမွာ အတူေနခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသူ သူငယ္ခ်င္းခ်ယ္ရီတေယာက္ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာခ်န္ထားခဲ့ၿပီးလူ႔ေလာကထဲက ထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။ က်မစိတ္ထိခိုက္လြန္းလို႔ ခ်ယ္ရီ႕စ်ာပနကိုပို႔ၿပီးျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာပဲ “ရနံ႔မဲ့ခရီးရွည္” ဆိုတဲ့၀တၱဳတို တပုဒ္ေရး ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ၀တၱဳေလးက မေဟသီမဂၤၢဇင္းမွာ ေဖာ္ျပခံခဲ့ရပါတယ္။ မ်က္ရည္နဲ႔ေရးခဲ့ရတဲ့၀တၱဳေပမယ့္ က်မတို႔ႏိုင္ငံရဲ႕စာေပလြတ္လပ္ခြင့္စနစ္ေၾကာင့္ က်မနဲ႔ခ်ယ္ရီအတူရွိေနခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ အျဖစ္အပ်က္ေတြအေၾကာင္းကိုအမွန္အတိုင္းေရးလို႔မရခဲ့ပါဘူး။ နိမိတ္ပံု ေတြနဲ႔ ေရးခဲ့ေပမယ့္ ျမန္မာစာေရးဆရာေတြရဲ႕လြတ္လြတ္လပ္လပ္ထုတ္ေဖာ္ေရးသားခြင့္မရပဲ သြယ္၀ိုက္ထင္ဟပ္ျပရမႈကို ယဥ္ပါးေနတဲ့ စာဖတ္သူအမ်ားစုနဲ႔ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္ထဲကသူေတြကေတာ့ က်မဘယ္သူ႔အေၾကာင္းေရးတာလဲဆိုတာ သိခဲ့ၾကပါတယ္။
က်မ၀တၱဳကိုဖတ္ၿပီးခံစားရတဲ့ လွထြဋ္စိုးဆိုတဲ့လူငယ္တေယာက္ ၁၉၉၇ မွာ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈနဲ႔ေထာင္က်ေတာ့ ပထမ အႀကိမ္အက်ဥ္းက်ခံ ေနရတဲ့ ကို၀င္းေမာ္နဲ႔ေတာင္ငူေထာင္ထဲမွာဆံုၾကပါသတဲ့။ လွထြဋ္စိုးကသူဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ က်မ၀တၱဳ ေလးကိုခံစားလို႔ “ခ်ယ္ရီ” ဆိုၿပီး ကဗ်ာ ပံုစံေလး ျပန္ေရးခဲ့ပါတယ္တဲ့။ အဲဒီ ကဗ်ာကေလးျပန္ရြတ္ျပရင္း က်မ၀တၱဳေလး အေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ အႏုပညာရွင္ဂီတသမားကို၀င္းေမာ္က အလြန္စိတ္ထိခိုက္ၿပီး “ခ်ယ္ရီ” ဆိုတဲ့သီခ်င္းေလးကို ဖန္တီးခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ ထိုင္းႏိုင္ငံအေျခစိုက္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားကူညီ ေစာင့္ေရွာက္ေရးအသင္းရဲ႕ ရန္ပံုေငြအတြက္ထုတ္ေ၀တဲ့သီခ်င္းေခြထဲမွာ “ ခ်ယ္ရီ” သီခ်င္းေလးလည္း ပါခဲ့ပါတယ္။
၂၀၀၂ မွာပထမအႀကိမ္သူေထာင္ကလြတ္ေျမာက္လာၿပီးေနာက္ က်မတို႔လူခ်င္းခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကပါတယ္။ အႏုပညာနယ္ သားခ်င္းအျဖစ္အခ်င္းခ်င္းေလးစားခဲ့ၾကသလို ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြအျဖစ္လည္း အခ်င္းခ်င္းေဖးမခဲ့ၾကပါ တယ္။ ဒါ့အျပင္ အေမရိကန္စင္တာမွာအဂၤလိပ္စာဆည္းပူးၾကတဲ့သက္ႀကီးအတန္းေဖာ္ေတြ လည္းျဖစ္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ အၿမဲၿပံဳးေနတတ္တဲ့ကို၀င္းေမာ္နဲ႔ က်မတို႔တေတြ စကားေတြအမ်ားႀကီးေျပာျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ကို၀င္းေမာ္က “ခ်ယ္ရီ” သီခ်င္း ေလးအေၾကာင္း အခုလိုအမွတ္တရေျပာခဲ့ဖူးပါတယ္။ “ အဲဒီ သီခ်င္းေလးက က်ေနာ္ေထာင္ထဲမွာ ပထမဆံုးေရးျဖစ္ခဲ့တဲ့ သီခ်င္းေလးပါ။ သီခ်င္းကိုလည္းခက္မာရဲ႕၀တၱဳေခါင္းစဥ္အတိုင္း “ရနံ႔မဲ့ခရီးရွည္ (သို႔မဟုတ္) ခ်ယ္ရီ” ဆိုၿပီးေခါင္းစဥ္တပ္ခဲ့တယ္။ ခ်ယ္ရီ႕နံမည္တပ္ထားေပမယ့္ ခ်ယ္ရီလိုပဲ ျမန္မာႏိုင္ငံဒီမိုကေရစီအေရးအတြက္ တတပ္ တအားပါ၀င္ ႀကိဳးပမ္းရင္း လမ္းခုလတ္မွာက်ဆံုးခဲ့ရတဲ့ရဲေဘာ္ အားလံုးကိုလည္းရည္ညႊန္းပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ေရးခဲ့သမွ်ထဲမွာ အႀကိဳက္ ဆုံးနဲ႔ ရင္ထဲ အထိရွဆုံးသီခ်င္းတပုဒ္လည္းၿဖစ္ပါတယ္” တဲ့။ အဲဒီလို ရင္းႏွီးနီးစပ္တဲ့ကာလေတြမွာ ကို၀င္းေမာ္ဟာ ဂီတနဲ႔မိတ္ေဆြေတြ အတြက္စိတ္ ႏွလံုးႏုညံ့ေပ်ာ့ေျပာင္းသူေပမယ့္သူယံုၾကည္ခ်က္အေပၚမွာေတာ့ ျပတ္ျပတ္သားသားခိုင္ခိုင္ မာမာရပ္တည္သူအျဖစ္ ေကာက္ ခ်က္ခ်ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
ဂီတသမားကို၀င္းေမာ္ဟာ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ သံဃာေတာ္ေတြဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကာလမွာေတာ့ စစ္အစိုးရ လက္ေအာက္မွာ ဖိႏွိပ္ခံေနရတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕အမွန္တရားကို ကမာၻကသိေစေရးဆိုတဲ့ ကြက္လပ္ကိုျဖည့္ဖို႔ ဗီဒီယိုဂ်ာနယ္လစ္စ္တေယာက္ရဲ႕တာ၀န္ကိုပါ ထမ္း ေဆာင္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ ေအာ္စကာတစ္ႀကိဳစာရင္း၀င္ခဲ့တဲ့ Burma VJ မွတ္တမ္းရုပ္ရွင္ဟာ ကို၀င္းေမာ္အပါအ၀င္ ျမန္မာ VJ ေတြရဲ႕အားထုတ္မႈ ေၾကာင့္ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့အသီးအပြင့္တခုပါ။
“သံဃာေတာ္ေတြဟာျပည္သူေတြအတြက္ ေနပူမိုးရြာမေရွာင္ ဆင္းရဲဒုကၡခံၿပီး ၿငိမ္းခ်မ္းစြာေမတၱာပို႔ဆုေတာင္းလမ္းေလွ်ာက္ခဲ့တာကို အစိုး ရက ရက္ရက္စက္စက္ေခ်မႈန္းတဲ့ Video ပံုေတြ ကို Editing လုပ္ရင္း ေဖေဖဟာ မ်က္ရည္က်ခဲ့ရပါတယ္။” လို႔ ခင္စုၾကည္က သူမရဲ႕သမၼတ ႀကီးထံေပးစာမွာ ေဖာ္ထုတ္ေရးျပခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီလို ဗီဒီယိုဂ်ာနယ္လစ္စ္တေယာက္အေနနဲ႔အားထုတ္မႈေတြေၾကာင့္ပဲ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္ နို၀င္ဘာ လမွာ ကို၀င္းေမာ္ထပ္မံအဖမ္းခံရၿပီး ေထာင္ဒဏ္ ၁၇ ႏွစ္အပစ္ေပးျခင္းခံရျပန္ပါတယ္။
“ေထာင္ထဲမွာ ေပးဆပ္အနစ္နာခံေနရမွာကို မတုန္လႈပ္ပါဘူး။ တိုင္းျပည္အတြက္ ကိုယ္တတ္ကြၽမ္းတဲ့အႏုပညာနဲ႔ အုတ္တစ္ခ်ပ္သဲတစ္ပြင့္ ေဆာင္ရြက္ခြင့္မရတာကိုဘဲ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာပါ။” လို႔ ေထာင္က်ေနစဥ္ကာလမွာ ေထာင္၀င္စာလာေတြ႕တဲ့သမီးျဖစ္သူကို ကို၀င္း ေမာ္က ေျပာခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုေျပာခဲ့ေပမယ့္ ကို၀င္းေမာ္ဟာ အက်ဥ္းက်ခံရျခင္းေၾကာင့္ သူ႔အႏုပညာကိုရပ္တန္႔ေစခဲ့သူေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ အက်ဥ္းေထာင္တြင္းမွာေနရေပမယ့္ ျမန္မာျပည္သူလူထုရဲ႕ခံစားေနရတဲ့ေ၀ဒနာနဲ႔ ဖိႏွိပ္ခံေနရတဲ့ဘ၀ေတြကိုေပၚလြင္ေစမယ့္ သီခ်င္း ေတြကို ေထာင္ထဲမွာဆက္ဖန္တီးခဲ့ပါတယ္။ အခြင့္သာရင္သာသလို သူ႔သီခ်င္းေတြကို ေထာင္အျပင္ဖက္က ဂီတကမၻာဆီေပးပို႔ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလိုအက်ဥ္းေထာင္အတြင္းကေနအႏုပညာဆက္လက္ဖန္တီးေနခဲ့သူ ကို၀င္းေမာ္ကို ၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွာ စကၤာပူအေျခစိုက္ Freedom to Create အဖြဲ႕က အက်ဥ္းက်အႏုပညာဖန္တီးရွင္ဆုကုိ ခ်ီးျမွင့္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီဆုကို ၂၀၁၁ ႏို၀င္ဘာ ၁၉ ရက္ေန႔က ေတာင္အာဖရိကႏိုင္ငံကိတ္ေတာင္းၿမိဳ႕မွာ အခမ္းအနားနဲ႔ေပးအပ္ခဲ့ၿပီး The Freedom to Create website က ကို၀င္းေမာ္ကို ဆုေပးရျခင္းနဲ႔ပတ္သက္ၿပီးခုလိုေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။
“Win Maw “expresses the political views of the Burmese people with his music, which provides a rallying point for the masses during the numerous political upheavals in Myanmar.”
၂၀၁၀ ခုႏွစ္မွာတုန္းကလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံအတြင္းမွာ ၂၀၀၇ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကာလအတြင္း သတင္းရယူရင္း နအဖစစ္တပ္ ရဲ႕ ပစ္သတ္ခံရတဲ့ ဂ်ပန္သတင္းေထာက္ကန္ဂ်ီနာဂါအိကိုဂုဏ္ျပဳေသာအားျဖင့္ မစၥတာကဲန္ဂ်ီနာဂါအိ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲတဲ့့ေအပီအက္ဖ္သတင္းဌာနနဲ႔ ျမန္မာ့သတင္းသမဂၢ (ဘီအမ္ေအ) တို႔ ပူးေပါင္းေပးအပ္တဲ့ ကန္ဂ်ီနာဂါအိဆုကို ဒီမိုကရက္တစ္ျမန္မာ့အသံသတင္းဌာနရဲ႕သတင္းေထာက္ေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ကို၀င္းေမာ္နဲ႔မလွလွ၀င္းတို႔ ပူးတြဲရရွိခဲ့ၾကပါတယ္။
“ကို၀င္းေမာ္တို႔လို VJ ေတြကသာ အသက္စြန္႔ၿပီးမတင္ျပခဲ့ဘူးဆိုရင္ စစ္အစိုးရရဲ႕ဖိႏွိပ္သတ္ျဖတ္မႈေတြ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ေပၚလြင္ခဲ့တဲ့ ေရႊ၀ါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးႀကီးအေၾကာင္းကို ကမၻာကလံုးေစ့ပတ္ေစ့သိရမွာ မဟုတ္ပါဘူး” လို႔ ကို၀င္းေမာ္ ပထမအႀကိမ္ေထာင္က်စဥ္က ေထာင္ထဲမွာႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားအျဖစ္အတူေနခဲ့ရတဲ့ ကိုသားႀကီးကေျပာခဲ့ပါတယ္။
“သမီးေဖေဖရဲ႕ ဂီတနဲ႔အႏုပညာကို ျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္၊ ဒီမိုကေရစီကိုယံုၾကည္တဲ့စိတ္၊ တိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္ ၊ ဘာသာတရားနဲ႕ရ တနာသံုးပါးကိုရိုေသျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္ကို သမီးတို႔ေမာင္ႏွမေတြအၿမဲေလးစားဂုဏ္ယူေနမွာပါ။ သမိုင္းဟာ ေဖေဖတို႔အေပၚမွာဘယ္ေတာ့မွသစၥာေဖာက္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ သမၼတႀကီးနဲ႔တကြ တိုင္းျပည္တာ၀န္ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳေနသူအားလံုး၊ စစ္မွန္တဲ့လမ္းၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံထူေထာင္ရင္း အာဏာရွင္စနစ္ဆိုးကိုစြန္႔ပယ္ၿပီး အာဃာတေတြ ကင္းတဲ့တေန႔မွာေတာ့သမီးေဖေဖနဲ႔ေဖေဖ့သူငယ္ခ်င္းေတြလြတ္ေျမာက္လာမယ္လို႔ သမီးယံုၾကည္ပါတယ္။”လို႔ ကို၀င္းေမာ္ သမီးခင္စုၾကည္ရဲ႕ သမၼတႀကီးထံအိတ္ဖြင့္ေပးစာထဲမွာေဖာ္ျပထားပါတယ္။ သမီးျဖစ္သူကသမၼတႀကီးထံအိတ္ဖြင့္ေပးစာေပးပို႔အၿပီး ၅ ရက္ေျမာက္ေန႔ျဖစ္တဲ့ ၂၀၁၂ ဇန္န၀ါရီ ၁၃ ရက္မွာေတာ့ ကို၀င္းေမာ္အိမ္ျပန္ေရာက္လာခဲ့ပါၿပီ။ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားေတြကိုေပ်ာ္ရႊင္ေစခဲ့တဲ့ အစိုးရသစ္ရဲ႕ စတုတၳအႀကိမ္ေျမာက္လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္နဲ႔အတူ မိသားစုျပန္လည္ ဆံု ေတြ႕ရပါၿပီ။
“က်ေနာ္က ဂီတသမားအျဖစ္နဲ႔ ႏိုင္ငံ့တာ၀န္ကို တတပ္တအားထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။ တခါ ႏိုင္ငံကလိုအပ္လာျပန္ေတာ့ ဗီဒီယိုဂ်ာနယ္လစ္စ္အျဖစ္တာ၀န္ယူခဲ့ျပန္တယ္။ ေရွ႕ေလွ်ာက္လည္း ႏို္င္ငံကလိုအပ္လာရင္ ဂီတသမားအေနနဲ႔ျဖစ္ေစ၊ ဗီဒီယိုဂ်ာနယ္လစ္စ္အေနနဲ႔ျဖစ္ေစ တျခားဘယ္ေနရာကပဲျဖစ္ေစ က်ရာေနရာကဆက္ၿပီးတာ၀န္ယူသြားမွာပါ။”
အဲဒါကေတာ့ ကို၀င္းေမာ္ေထာင္ကလြတ္ၿပီးေနာက္တေန႔မွာပဲ တယ္လီဖုန္းထဲကတဆင့္ က်မကိုေျပာခဲ့တဲ့စကားပါ။ သူေျပာခဲ့တဲ့အတိုင္းသူတာ၀န္ေက်လိမ့္မယ္ဆိုတာကို က်မအပါအ၀င္ သူ႔ကိုသိတဲ့သူတိုင္း သံသယျဖစ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
