ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၄၊ ၂၀၁၂ (Twilight over Burma – Serial Translation)
အခန္း (၁ဝ)စံအိမ္ေတာ္ေရွ႕က ေျမျပန္႔ေလးမွာ သုစႏၵာေဘးကခ်ထားေသာ ၾကိမ္ထိုင္ခံုေလးမွာလြတ္ေနသည္။ ခါတိုင္းလို စဝ္ကေတာင္ႀကီးႏွင့္ ရန္ကုန္ တြင္ အစည္းေဝးတက္အလုပ္မ်ားေနလုိ႔ လြတ္ေနတာမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေခ်။ သုိ႔ေသာ္ သည္တႀကိမ္တြင္ေတာ့ လြတ္ေနေသာ ၾကိမ္ကုလားထိုင္ ေလးမွာ ျခားနားေသာ အဓိပၸါယ္ရွိေနသည္။ ထိုအရာမ်ားသည္ ေၾကာက္ရြံ႕စိုးထိတ္စရာမ်ားသာလွ်င္ ျဖစ္ႏိုင္ က်န္ရစ္ေနႏိုင္ေလသည္။
သုစႏၵာသည္ မ်က္လံုးကိုပိတ္ထားလိုက္သည္။ စိတ္တန္ခိုးျဖင့္ ျမင္ႏိုင္ေသာ စ်ာန္မ်ိဳးကိုရလိုက္ခ်င္သည္။ စဝ္ဘယ္ေနရာမွာပဲ ရွိေနရွိေန တန္ခိုးစြမ္းအားျဖင့္ ဆက္သြယ္ လိုက္ခ်င္မိေတာ့သည္။ သူမ နမ့္ပန္းကိုစေရာက္ခါစက တိုင္းယိုင္လူမ်ိဳးတုိ႔၏ ဘဝအစိတ္အပိုင္းတြင္ လက္ ခံၾကေသာ ဝိညာဥ္ေလာက ပရေလာက စိတ္တန္ခိုး ေအာက္လမ္းပညာတုိ႔ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အေၾကာင္းမ်ားကို သူမ ၾကားလည္း ၾကားဖူး ျမင္ေတာင္ ျမင္ဖူးခဲ့ေလသည္။ ထိုကိစၥမ်ားကို အခ်ိန္ယူၿပီး စဥ္းစားရေပမည္။ သူဂ်ာမဏီတြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့စဥ္က စိတ္တန္ခိုးႏွင့္ပတ္သက္ေသာ ပညာမ်ားကို သူသင္ၾကားခဲ့ဖူးသည္။ ေဗႅင္ ပညာလည္း အပါအဝင္ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း သူမသည္ သံသယမ်ားျဖင့္ အယံုအၾကည္မရွိခဲ့ေခ်။
မနက္ေစာေစာတြင္ ေဗဒင္ဆရာ ဆရာဘဟန္သည္ သုစႏၵာထံေရာက္ရွိလာၿပီး စဝ္၏ဇာတာကို စစ္ၾကည့္ရန္ေတာင္းေလသည္။ သူမသည္ သည္းမခံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေစာင့္ေနခဲ့ရၿပီး ေနာက္တြင္ သူမထံ သတင္းသယ္လာသူက စိတ္မခ်မ္းေျမ႕စရာ သတင္းမ်ိဳးကိုေျပာျပေလသည္။ ေဗႅင္ဆရာႀကီးက လူလႊတ္ေျပာခိုင္းရသည့္အတြက္ ေတာင္းပန္စကားလည္းပါးလိုက္သည္။ သူသည္ အေစာင့္ဂိတ္ကိုျဖတ္လာရမွာကို ေၾကာက္ရြံ႕သျဖင့္ စံအိမ္ေတာ္ကို မလာရဲဟုဆိုသည္။ သုစႏၵာသည္ ဘယ္ေလာက္မ်ား သစၥာရွိလိုက္ၾကသလဲဆိုတာကို ၂၄နာရီအတြင္း ဝမ္းနည္းစြာျပံဳးလိုက္မိသည္။ သူမ စိတ္မဆိုးမိပါ။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ယံုမွ်သာျဖစ္ေလသည္။ သူမသည္ သစၥာတရားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးကို ခြဲျခား စဥ္းစားဖုိ႔နားလည္သင့္ေလသည္။
သူသည္ အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္တြင္လည္း သုတ္သုတ္ သုတ္သုတ္ျဖင့္ ခဏေလးသာေတြ႕ရတတ္သည္။ စံအိမ္ေတာ္သုိ႔အလည္လာၾကေသာ ႏိုင္ငံျခားသား သံတမန္ဧည့္သည္အခ်ိဳ႕က ေကာ့ေတးပါတီပြဲတြင္ စကားစျမီေျပာၾကရင္း အိမ္အျပန္ ယူသြားမည့္ အမွတ္တရအျဖစ္ ေဗႅင္ဇာတာကိုတြက္ခ်င္ေမးခ်င္ၾကတာေတာင္မွ သူ႔ကို မေတြ႕တတ္ေခ်။ အရင္ကတည္းကပင္ ဆရာဘဟန္သည္ အဂၤလိပ္စကားလံုးးဝ မေျပာတတ္ ၊ ဧည့္သည္ သံတမန္ေတြကလည္း တိုင္းယိုင္စကား ျမန္မာ စကား လံုးဝ မတတ္၊ ထိုအခါ အေလးအနက္ထားလုပ္ရေသာ အလုပ္တခုအေနျဖင့္ သူမသည္ မၾကာခဏပင္ စကားျပန္လုပ္ေပးဖုိ႔အေျပာခံရေလသည္။ သိပ္ကို သတိရစရာေကာင္းေသာအေၾကာင္းတခုကို သူမ ေတြးလိုက္ မိၿပီး ျပံဳးရေလသည္။
စဝ္ႏွင့္ သုစႏၵာတုိ႔၏ ဖိတ္ၾကားမႈေၾကာင့္ ဥေရာပ ေတာင္ပိုင္းႏိုင္ငံတခုက သံတမန္တဦးသည္ သူ၏ ေခ်ာေမာငယ္ရြယ္ေသာ ဇနီး၊ အေမႊးပြ ေခြးေလးတေကာင္ႏွင့္အတူ အေရွ႕စံအိမ္ေတာ္သုိ႔ ေန႔လယ္စားစားဖုိ႔ ေရာက္လာၾကသည္။ သံတမန္က ရန္ကုန္တြင္ ဆရာဘဟန္ အေသး စိတ္ျပဳလုပ္ထားေသာ ဇာတာထန္းရြက္ကို ျမင္ခဲ့ဖူးေလသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူ႔အတြက္တခုလုပ္ေပးဖုိ႔မွာေလသည္။ သူက သူ႔ဇာတာကို ဖတ္ေပးဖုိ႔လည္း ေျပာျပန္ေလသည္။ ဆရာဘဟန္က သံတမန္၏ဇာတာၾကည့္ရန္အတြက္ သုစႏၵာအား ေခၚသြားလိုက္သည္။ စဝ္က သူ႔ကို ခြင့္လႊတ္ဖုိ႔ေျပာၿပီး သြားေလသည္။ သူတုိ႔ထိုင္ၿပီးလုိ႔ မွ မၾကာေသးခင္တြင္ ဆရာဘဟန္က ေျပာသည္။
“ဒီေနရာမွာထိုင္ေနတဲ့ မိန္းကေလးက ဒီလူရဲ႕မိန္းမမဟုတ္ဖူး”
“သူဘာေျပာတာလဲ” ဟု သံတမန္က စိတ္မရွည္စြာျဖင့္ျပန္ေမးသည္။
သုစႏၵာ သူမၾကားလိုက္ရေသာစကားကို အမွန္အတိုင္းမေျပာႏိုင္။
“သူေျပာတာက လူႀကီးမင္းရဲ႕ခရီးက အလြန္တန္ဖိုးရွိပါတယ္” သူမ အျမန္စဥ္းစားၿပီးေျပာလိုက္ရသည္။ ၿပီးေနာက္သူမသည္ ေဗဒင္ဆရာ ဘက္လွည့္လိုက္ၿပီး …
“ရွင္မွားတယ္။ သူတုိ႔ရန္ကုန္မွာေနတာ သံုးႏွစ္ေတာင္ရွိၿပီ။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ လင္မယားဆိုတာ လူတိုင္းသိတယ္”
“မဟုတ္ဖူး သူ႔မယားက တျခားႏိုင္ငံမွာေနတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ေသခ်ာေပါက္ေဟာရဲတယ္”
သံတမန္က ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးစြာျဖင့္ သုစႏၵာကိုၾကည့္ေနသည္။ သူမကေတာ့ လံုေလာက္ၿပီထင္သည္။ ဆရာဘဟန္က အျခား အျပစ္ေျပာ လုိ႔မရေသာကိစၥမ်ားကို ေျပာင္းေဟာေနေလသည္။
သုစႏၵာကေတာ့ ဆရာဘဟန္ေဟာခဲ့ေသာ သံတမန္၏မယားသည္ ယခုပါလာေသာ မိန္းကေလးမဟုတ္ဖူးဆိုေသာစကားကို မည္သူတဦး တေယာက္ကိုမွ ထုတ္ေဖာ္မေျပာခဲ့ေခ်။ တႏွစ္ခန္႔အၾကာတြင္ ရန္ကုန္ရွိ သံတမန္ရပ္ကြက္တြင္ အရႈပ္ေတာ္ပံုေၾကာင့္ ထိတ္လန္႔တုန္ လႈပ္သြားၾကသည္။
သံတမန္၏ မယားႀကီးသည္ သူ႔ကိုယ္သူ သံတမန္၏မယားႀကီးျဖစ္ေၾကာင္း တရားဝင္မိတ္ဆက္ျပလိုက္ေလသည္။ သူ၏ဇနီးသည္ ဥေရာပ တြင္ သူ႔ကေလးေတြႏွင့္အတူ ကက္သလစ္ဘာသာေက်ာင္းတက္ေနျခင္းျဖစ္ေလသည္။
အခုအခါ သုစႏၵာသည္ ဝါစိမ္းႏုႏုထန္းလက္ထူထူျဖင့္ ျပဳလုပ္ၿပီး အေသးစိတ္ေရးျခစ္ထားေသာ ဇာတာ ရြက္ေလးကို ျပန္ ၾကည့္ေနမိေတာ့သည္။ သူမသည္ စဝ္၏ေမြးေန႔ကို အဓိပၸါယ္ေဖာ္ႏိုင္ေသာ္လည္း သူ႔အနာဂါတ္ကိုေတာ့ ေဟာကိန္းမထုတ္ခဲ့ေပ။ သူ၏ ေမြးေန႔ေမြးရက္ ျဂိဳလ္စီး ျဂိဳလ္လာမ်ားကို ေကာင္းစြာသင္ၾကားတတ္ေျမာက္ထားေသာ ေဗဒင္ဆရာမ်ားက တြက္ခ်က္ၾကည့္ႏိုင္ေသာ္လည္း သူမကေတာ့ မတြက္ တတ္ပါေခ်။ သူမသည္ ဇာတာကိုၾကည့္ရင္း လက္ေျမႇာက္အရႈံးေပးလိုက္ရေလသည္။
သူမသည္ တကယ္ပဲ အနာဂါတ္ကို ၾကိဳတင္သိျမင္ႏိုင္ေသာ စိတ္တန္ခိုးမ်ဳိးရခ်င္မိေသာ္လည္း မည္သုိ႔ရေအာင္လုပ္ရမည္ကို မသိေခ်။ သည့္မတိုင္ခင္က သူမသည္ ဒီကိစၥေတြကို မစဥ္းစားခဲ့မိေသာ္လည္း တၾကိမ္မွာေတာ့မူ သူမသည္ ထူးျခားသည့္အျဖစ္မ်ားႏွင့္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရ ေတာ့သည္။ ထိုအံ့ၾသထူးျခားေသာအျဖစ္အပ်က္မ်ားကို စဝ္က ထုတ္ေဖာ္ေျပာျပခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
ထိုအျဖစ္အပ်က္မ်ားသည္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း သူမ၏စိတ္ထဲတြင္ မေန႔ကျဖစ္လိုက္သလို ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ထင္ထင္ ရွာရွားပင္ အေသးစိတ္ မွတ္မိေနေတာ့သည္။
တေန႔ ေန႔လယ္ခင္းတြင္ စဝ္သည္ သူ၏ ႐ံုးခန္းမွျပန္လာတာကို သုစႏၵာသည္ အျပင္ဘက္ေပၚတီကိုေအာက္မွာ ရပ္ေစာင့္ေနမိေလသည္။ အေစာင့္ေရာက္မလာမွီတြင္ သူမက သြက္သြက္ေလးေျပးၿပီး ကားတံခါးကိုဖြင့္ေပးလိုက္သည္။
“ေမာင္အိမ္ျပန္လာတာ သိပ္ဝမ္းသာတာပဲ ဘာေတြျဖစ္ခဲ့လဲဆိုတာ ေမာင္ယံုမွာမဟုတ္ဖူး” သူမသည္ စိတ္လႈပ္ရွား စြာျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။
စဝ္သည္ ရွင္းရခက္ေသာ ျပႆနာတခုခုျဖစ္ေနၿပီဆိုတာ သူမထြက္ၾကိဳေနတာႏွင့္ပင္သိလိုက္သည္။ ထူးထူးျခားျခား တခုခု ျဖစ္ခဲ့ပံုရသည္။ ခါတိုင္းလို ေအးခ်မ္းတည္ျငိမ္ေသာ သူမ၏ပင္ကိုယ္ဟန္ပန္မွာ ေပ်ာက္ဆံုးေနသည္။ သည္အစား သူမသည္ သူ႔လက္ေမာင္းကို လက္ႏွစ္ ဘက္ျဖင့္ တင္းတင္းစုတ္ကိုင္ရင္းက ေအးျမေသာဧည့္ခန္းအတြင္းသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။
သူမ၏လက္ဝါးေတြမွာ ေခြၽးေစးမ်ားထေနၿပီး မ်က္ႏွာမွာ ျဖဴဖတ္ျဖဴေရာ္ျဖစ္ေနသည္။ စဝ္သည္ သူမ ေၾကာက္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သတိထား လိုက္မိေလသည္။ သူသည္ သူမကို ေဖးေဖးမမျဖင့္ ဧည့္ခန္းကိုျဖတ္ၿပီးေနာက္ သူမအၾကိဳက္ဆံုးေနရာျဖစ္ေသာ စံအိမ္ေတာ္အေရွ႕ေျမကြက္ ၏ေဒါင့္ေလးဆီ ေခၚသြားလိုက္သည္။
“ေျပာပါဦး ဘာျဖစ္လုိ႔လဲ” သူမကို ၾကိမ္ထိုင္ခံုေပၚ သက္ေတာင့္သက္သာထိုင္ခိုင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ေျပာလိုက္သည္။
“ေမာင္သိခ်င္တယ္”
“ေမာင္ က်မကိုယံုမွာ မဟုတ္ဖူး။ ဒါတကယ့္အျဖစ္မဟုတ္ႏိုင္ဖူး” သူမသည္ သူ႔ကိုေငးေနရာမွ ျဖတ္ၿပီး ကြင္းျပင္ဆီၾကည့္ေနသည္။
မိန္းတိုင္းတြင္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထရွိေသာ ပံုမွန္မဟုတ္သည့္ကိစၥတုိ႔ႏွင့္ သုစႏၵာေတြ႕လာရပံုရသည္ကို သူရိပ္မိလိုက္သည္။ သုိ႔ေသာ္ သည္ လို အျဖစ္မ်ိဳးက အေနာက္ကမၻာမွာ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထနည္းေလသည္။ သူသည္ လူဝင္စားတုိ႔ ပရေလာက ဝိညာဥ္ေလာကတုိ႔ကို အျမဲယံုၾကည္ခဲ့ ေသာ္လည္း သူအေမရိကန္တြင္ မိုင္းအင္ဂ်င္နီယာေက်ာင္း ေလးႏွစ္တက္ၿပီးေနာက္ပုိင္း သည္အေၾကာင္းေတြကို စိတ္ေအးသက္သာစြာျဖင့္ သုစႏၵာႏွင့္ မေျပာမိခဲ့ၾကေပ။
“ေမာင္ နားေထာင္ေနတယ္ေလ အခ်စ္” သူက သူမ၏ပုခံုးကို လႈပ္ၿပီးေမးလိုက္သည္။ သုစႏၵာသည္ အသံမာတင္းတင္းျဖင့္ စေျပာေလသည္။
“ဒီအျဖစ္ေတြအားလံုးက လြန္ခဲ့တဲ့တနာရီေလာက္က ျဖစ္ခဲ့တာ။ တံျမက္စီးလွည္းတဲ့ အိုက္စံေလ သူက်မဆီကိုေျပးလာၿပီး သူ႔အိမ္ကို အျမန္လိုက္ၾကည့္ေပးဖုိ႔ေတာင္းပန္တယ္။ သူေျပာတာက သူ႔မိန္းမ တအားဖ်ားေနတယ္။ မိန္းမက က်မကိုစကားေျပာခ်င္တယ္လုိ႔ေျပာတယ္”
“ေနာက္ေတာ့ေရာ” သုစႏၵာက တြန္႔ဆုတ္ဆုတ္လုပ္ေနေသာေၾကာင့္ စဝ္ကထပ္ေမးလိုက္သည္။
“က်မလည္း ပင္နယ္ဆလင္ပုလင္းနဲ႔ ေဆးအိတ္မၿပီး သူ႔အိမ္ေလးဆီ အျမန္လိုက္ခ်သြားတာေပါ့။ ေပမဲ့ ဒါရိုးရိုးဖ်ားေနတာမဟုတ္ဖူး။ တခု ခုပဲ” သူမသည္ စကားကိုတဖန္ရပ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းကလႈပ္ရမ္းေနသည္။ “သူမ ဘာလုပ္လဲသိလား ေမာင္ယံုမွာမဟုတ္ဖူး” စဝ္သည္ သုစႏၵာ၏လက္ကို ကိုင္ထားၿပီး သူမစိတ္တည္ျငိမ္သြားၿပီး ဆက္ေျပာႏိုင္သည္အထိ ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
“ေအခမ္းေလ တိုင္းယိုင္မေလးေလ။ သူတခါမွ ေက်ာင္းလည္း မေနဖူးဘူး။ အဂၤလိပ္စကားဘယ္လိုေျပာရမယ္ဆိုတာလဲ သူမသိဖူး။ ဒါေပမဲ့ သူမက ဖ်ာေပၚမွာ ထထိုင္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ေလ က်မကိုၾကည့္ၿပီး ထီးသံုးနန္းသံုးအဂၤလိပ္စကားနဲ႔ က်မကိုေျပာတယ္။ မဒမ္ က်မအတြက္ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔။ က်မေကာင္းသြားမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ က်မဆီ မဒမ္ အျမန္ေရာက္လာတဲ့အတြက္ က်မ တကယ္ပဲေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ သူ႔ေဘးမွာ ဝိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ သူ႔ေယာက်္ား၊ ကေလးေတြနဲ႔ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြအားလံုးက သူအဂၤလိပ္လိုေျပာတာကို ေပ်ာ္ရမဲ့အစား အားလံုးထိတ္လန္႔ ေၾကာက္ရြံ႕ကုန္ၾကတယ္။ က်မတေယာက္ထဲပဲေလ ေၾကာက္ေသြးမႊန္ၿပီး ထေျပးခ်င္လာတယ္ထင္တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ က်မ ထမေျပးႏိုင္ခဲ့ဖူး”
“ဒါဆို အခ်စ္က ဘာ ဆက္လုပ္လဲ” စဝ္က သူမကို စကားေထာက္ေပးလိုက္သည္။
“အင္း ။ေနာက္ က်မေလ က်မတုိ႔အဂၤလိပ္လိုေျပာေနက်လိုပဲ သူ႔ကို က်မအဂၤလိပ္လိုပဲေျပာလိုက္တယ္။ ေအခမ္း အိပ္ရာေပၚလွဲေနပါ။ က်မ ဘယ္လိုကူညီေပးရမလဲလုိ႔ေျပာလိုက္ေတာ့ သူမကေလ မဒမ္က က်မလိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ က်မနားအျမန္ေရာက္လာေပးခဲ့ၿပီးပါၿပီ။ ဒါက်မကို ရိုးရိုးေလးကူညီလိုက္တာပါပဲတဲ့ ျပန္ေျပာတယ္ေလ။ “
က်မ သူ႔နဖူးကိုင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေနတယ္ေလ။ သူ တအားကို အဖ်ားတက္ေနတာေပါ့။”က်မ တခါထဲ ခ်က္ျခင္းပဲ ဆရာဝန္ကိုေျပးေခၚဖုိ႔ခိုင္းလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ သူမကေလမဟုတ္ဖူး။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မဒမ္ မလိုပါဖူး။ က်မ လံုးဝေနေကာင္းသြားမွာပါ၊ သူမ ကေလ အေသအခ်ာအတိအက်ႀကီးကို ေျပာတာ။ သူ႔ေဘးမွာထိုင္ေနတဲ့ က်မ ဘာလုပ္သင့္သလဲမသိဖူး ျဖစ္ေနတယ္။ က်မလည္း အျပင္ ခဏထြက္လိုက္ၿပီးေတာ့ သူ႔ေယာက္က်ားအိုက္စံကိုေမးတယ္။ သူဘယ္တုန္းက စဖ်ားတာလဲ။ သူ႔ေရာဂါ ရာဇဝင္ကိုေမးတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာပဲ သူမ စကားေတြေျပာျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မကိုဒီအခါမွာေတာ့ အဂၤလိပ္လိုမေျပာေတာ့ဖူး။ တိုင္းယိုင္လား ျမန္မာလိုလားမသိဖူး။ ေဘးက အိမ္နီးနားခ်င္းတေယာက္က နားလည္တယ္။ ခ်က္ျခင္းျပန္ေျပာျပတယ္ တ႐ုတ္လိုေျပာေနတာတဲ့”
“ေနာက္ေတာ့ေရာ … ေနာက္ဘာေတြျဖစ္လဲ”
“ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။ တကယ္ ေအခမ္းအိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။ က်မလည္း ထျပန္လာခဲ့တယ္။ မိနစ္နည္နည္းပဲ ၾကာဦးမယ္။ သူ႔ေယာက်ာ္း အိုက္စံေလ သူ႔မိန္းမ ျပန္ႏိုးလာၿပီး အဖ်ားလည္းက်သြားၿပီလုိ႔ က်မကို ေျပးလာေျပာျပတယ္။ သူမကႏိုးလာေတာ့ ဘာကိုမွ မမွတ္မိဘူးတဲ့ ဘာလုိ႔ လူေတြအမ်ားႀကီးအိမ္ထဲေရာက္ေနၾကတာလဲဲလုိ႔ေမးသတဲ့”
“ဒါဆိုသူျပန္ေနေကာင္းေနၿပီပဲ၊ သူ႔အတြက္ အခ်စ္ေနာက္ထပ္ ဘာကိုမွစိုးရိမ္မေနပါနဲ႔” စဝ္က သူမကို အားေပးႏွစ္သိမ့္သည့္ အျပံဳးျဖင့္ ေျပာ လိုက္ေလသည္။
“ဒါေပမဲ့ ေမာင္နားမလည္ဖူးလား” “ဒီအျဖစ္အပ်က္ေတြအားလံုးက ပံုမွန္မဟုတ္ဖူး။ ဒီမိန္းမကို ပူးေနၿပီ”
“
ေနာက္ေတာ့ေရာဒါဆိုရင္”
“က်မ သိပ္ေၾကာက္သြားတာေပါ့။ က်မ စိတ္ေတြ ရႈပ္ေနာက္သြားတာပဲ။ တကယ္္လုိ႔ ေမာင္ျဖစ္ျဖစ္ က်မျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုဝင္အပူးခံရရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ။ ဒီလိုအျဖစ္ေတြျဖစ္ေနတာကို က်မ မယံုႏိုင္ဖူး ျဖစ္ေနတယ္” သုစႏၵာ စိတ္လႈပ္ရွားစြာျဖင့္ တုန္တုန္ရီရီျဖစ္ေနသည္။ ဘယ္ဘက္ လက္ညႇဳိးက လက္စြပ္ကို ခြၽတ္လိုက္ ျပန္ဝတ္လိုက္ျဖင့္ ဂဏာမျငိမ္ ျဖစ္ေနေတာ့ေလသည္။
“ေက်းဇူးျပဳၿပီး ေမာင့္ကိုယံုစမ္းပါ။ အခ်စ္ ဘာမွစိုးရိမ္ေနစရာ မလိုပါဘူးဘာမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဖူး”
“ေမာင္ဘယ္လိုလုပ္သိလဲ” မယံုၾကည္သံျဖင့္ သုစႏၵာက စဝ္ကိုျပန္ေမးလိုက္သည္။
“ေမာင့္အေတြ႕အၾကံဳအရေပါ့။ ေမာင္ တခါမွ ေျပာမျပဖူးဘူး။ ေမာင့္မွာလည္း အခ်စ္လိုပဲ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမာင္တုိ႔ဒီကိစၥေတြအတြက္ ဘာမွစိုးရိမ္ေနစရာမလိုဘူးဆိုတာ သိခဲ့ရတယ္။ ေမာင္တုိ႔လူသားေတြ နားလည္ႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ဘဝထက္ ေလာကေတြအမ်ားႀကီး ရွိေန ေသးတယ္ေလ”
စဝ္ကဆက္ေျပာျပေနစဥ္ သုစႏၵာက တခါမွမလုပ္ဖူးပဲ ျဖတ္ေျပာလိုက္သည္။
“ေမာင္မွာ အေတြ႕အၾကံဳရွိတယ္ဆိုတာဘာလဲ။ က်မၾကားခ်င္တယ္ ေျပာျပပါဦး”
“ေကာင္းၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အခ်စ္သိထားဖုိ႔က ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေမာင္ ဘယ္သူ႔ကိုမွေျပာမျပေသးဖူး။ ခြန္ဦးကလြဲရင္ေပါ့။ ဒီအျဖစ္ ျဖစ္ေတာ့ ခြန္ဦးလည္း ရွိေနတယ္ေလ။
“ဒီအျဖစ္ေတြက ေမာင့္အတြက္ သိပ္မလြယ္လွဖူး သိတယ္မဟုတ္လား” စဝ္က ေလးေလးနက္နက္ၾကည့္လိုက္ရင္း တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ အသံျဖင့္ေျပာလိုက္ရာ သုစႏၵာ အဖုိ႔စိတ္ေအးသက္သာရာ ရေစေလသည္။ သူမသည္ ထိုင္ခံုေအာက္တြင္ ကူရွင္ကိုထိုးထည့္လိုက္ၿပီး သက္ေတာင့္သက္သာ ျဖစ္ေအာင္ျပင္ထိုင္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ စဝ္၏ပုခံုးေပၚ သူမေခါင္းမွီထားလိုက္သည္။ ျဖည္းျဖည္း အေသးစိတ္ သူေျပာျပ ေလသည္။
“ေမာင္ အေမရိကန္ကို မထြက္ခင္ေလးလပိုင္းေလာက္အလိုမွာ ေမာင္နဲ႔ခြန္ဦးတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ တ႐ုတ္ျပည္နယ္စပ္ကို သြားလည္ၾကတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက နယ္စပ္မွာ တည္းခိုဖုိ႔ ေဟာ္တယ္တုိ႔ ဘာတုိ႔ တခုမွမရွိဖူး။ ေမာင္တုိ႔က မိန္းတိုင္းနဲ႔ ျမန္မာျပည္ဆက္သြယ္ေပးထားတဲ့ လမ္းေပၚမွာ နယ္စပ္ၿမိဳ႕အတြက္ အစိုးရ ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးက ဘန္ကလိုတခုေဆာက္ေပးထားတယ္။
ပီဒဗလ်ဴဒီလုိ႔ေခၚတယ္။ ေမာင္တုိ႔အားလံုး သယ္သြားရတယ္။ အိပ္ရာ၊ ခိုင္းဖုိ႔အလုပ္သမား၊ သက္ေတာ္ေစာင့္နဲ႔ ထမင္းခ်က္ေရာေပါ့။ ထမင္းခ်က္က မာမြတ္တဲ့။ သူက ေမာင့္ဆီမွာလုပ္ေနတာ တႏွစ္ပတ္လံုး ဝင္လိုက္ထြက္လိုက္ပဲ။ လမ္းေပၚမွာတင္ ၅ ရက္ၾကာၿပီးေတာ့ ေနာက္ဆံုးညက မူဆယ္မွေလ။ အခ်စ္သိတယ္မဟုတ္လား။ လား႐ႈိးကေနဆက္သြားရတာေလ။ ေမာင္တုိ႔ ညတိုင္း နယ္စပ္က ပီဒဗလ်ဴဒီ ဘန္ကလိုမွာပဲ အိပ္ၾကတယ္။
မာမြတ္ကေမာင္တုိ႔ကို ဘန္ကလိုက သစ္သားနဲ႔ေဆာက္ထားတဲ့မီးဖိေခ်ာင္ေလးမွာပဲ ညစာခ်က္ေပးတယ္။ အဲဒီညက ေမာင္တုိ႔ကို ဘာဂ်ီနဲ႔ ပူရီ အေကာင္းဆံုးလုပ္ေကြၽးတယ္။ ဒါေလာက္ေကာင္းတာ အရင္ကတခါမွ မစားဖူးခဲ့ဖူး။ အခုေတာင္ သတိရေနေသးတယ္။ စားေသာက္ၿပီးၾက ေတာ့ ေမာင္နဲ႔ခြန္ဦး အခ်ိန္နဲနဲၾကာေအာင္ စာဖတ္ေနၾကေသးတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးမရွိဖူး။ ေရနံဆီမီးခြက္က မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ အလင္း ေရာင္နဲ႔ပဲ စာဖတ္ေနတာ။ ကုတင္တဘက္ျခမ္းက ခြန္ဦးဘက္မွာ မီးေရာင္မရွိေတာ့ဖူး။ ဒါနဲ႔ ေမာင္လည္းအိပ္ေတာ့မယ္ဆိုၿပီး မီးခြက္ကို မႈတ္ လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ တံခါးေခါက္သံစၾကားရတာပဲ။ ခိုင္းတဲ့ေကာင္ေလး စံေအးပဲ။ မာမြတ္ အရင္ကျဖစ္ဖူးတဲ့ ငွက္ဖ်ားျပန္ထၿပီး အဖ်ားတအားတက္ေနတယ္လုိ႔ သူလာေျပာတယ္။ ေမာင္လည္း မာမြတ္ကို ေဆး႐ံုပို႔ရမယ္လုိ႔ တခါတည္း ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ စံေအး ကိုေျပာလိုက္တယ္။ ေမာင္လိုက္ပို႔ေပးမယ္လုိ႔။ ေနာက္မိနစ္နဲနဲၾကာေတ့ာ ေမာင္တုိ႔ေလးေယာက္သား။ ခြန္ဦး ၊ ေမာင္၊ မာမြတ္နဲ႔ ဒရိုက္ဘာ ေရာေပါ့ ဂ်စ္ကားနဲ႔ ေဆးရံုသြားပို႔တယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆရာဝန္နဲ႔ သူနာျပဳဆရာမကို အေသအခ်ာအပ္ခဲ့တယ္။ ဂ႐ုစိုက္ေပးဖုိ႔ေလ။ ဒါေပမဲ့လည္း မာမြတ္ၾကည့္ရတာ အဖ်ားကေတာ္ေတာ္ႀကီးၿပီး အေျခအေနဆိုးေနတယ္။ တရက္ ႏွစ္ရက္နဲ႔ ျပန္ေကာင္းလာဖုိ႔မျမင္ဖူး။ သူအရင္က ျဖစ္ဖူး တဲ့ ငွက္ဖ်ားအခံရွိေတာ့ ပိုဆိုးတယ္ေလ” စဝ္ရပ္လိုက္ၿပီး ေရေႏြးတငံုေသာက္လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ဆက္သည္။
“ေမာင္တုိ႔လည္း ဘန္ကလိုျပန္ၿပီး အိပ္ၾကတာေပါ့ ။ နာရီအေတာ္ၾကာေအာင္အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီးေတာ့ တံခါးကို ဆက္တိုက္ေခါက္ေနသံေၾကာင့္ ေမာင္တုိ႔ႏိုးသြားၾကတယ္။ဘယ္သူလဲေပါ့ ေမာင္ေမးတယ္။ ဒါေပမဲ့ စကားသံျပန္မၾကားရဖူး။ ဆက္ေခါက္ေနတာပဲ။ ဒါနဲ႔ေမာင္လည္း မီးခြက္ ထြန္း ညႇပ္ဖိနပ္ေကာက္စီးၿပီး တံခါးနားကပ္သြားၾကည့္တာေပါ့။ အခန္းအျပင္ဘက္မွာ ေမာင္တုိ႔ လြန္ခဲ့တဲ့နာရီအနည္းငယ္က သြားၿပီးေဆးရံု တင္ခဲ့တဲ့ မာမြတ္ႀကီးက အေသအခ်ာကို ရပ္ေနတာေတြ႕လိုက္ရတယ္။ ေမာင္ေမးတာေပါ့ ဘာျဖစ္တာလဲ။ မင္းကို ေဆးရံုတင္ထားခဲ့တာ ဘာလုိ႔မင္းက ညသန္းေခါင္ႀကီးမွာ ဒီမွာလာရပ္ေနရတာလဲေပါ့။ သူကျပန္ေျပာတယ္ သူေနေကာင္းသြားၿပီျဖစ္လုိ႔ စိတ္မပူဖုိ႔လာေျပာျပ တာပါတဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခြန္ဦးလည္းႏိုးသြားလုိ႔ သူလည္း တံခါးဆီထလာတာေပါ့ ။ ေမာင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လံုးက သူ႔ကို မင္းခဏေစာင့္ဦးဆိုၿပီး အဝတ္သြားလဲၾကတာေပါ့။ ေမာင္တုိ႔က မင္းေဆးရံုကိုျပန္သြားပါလုိ႔ ခပ္ျပင္းျပင္းေလးဆူလိုက္ေတာ့ သူက ဟုတ္ကဲ့ေကာင္းပါၿပီတဲ့။ ဒါ သူ အျမဲ အဲလိုပဲ ျပန္ေျပာေနက်ပဲ။
ေမာင္က ခြန္ဦးကိုအၾကံေပးတယ္။ ေဆးရံုနဲ႔က ဆယ္ဘေလာက္စာေလာက္ပဲေဝးတာ။ ကားဒရိုက္ဘာ မလိုပါဖူးလုိ႔။ ေမာင္တုိ႔ အက်ႍီအျမန္ ဝတ္ၿပီး အေပါက္ကထြက္ေတာ့ မာမြတ္သြားၿပီ။ သူဘန္ကလိုနားမွာ အလုပ္သမားတန္းလ်ားမွာ ဘယ္မွာမွမရွိဖူး။
သူ႔ကို ေမာင့္လူေတြ ဘယ္သူမွလည္း မေတြ႕လိုက္ၾကဖူး။ ေမာင္လက္က နာရီကိုၾကည့္လိုက္မိတယ္။ မနက္ ၂ နာရီခြဲေနၿပီ” စဝ္နားလိုက္ သည္။
သုစႏၵာ စိတ္ပါလက္ပါ နားစိုက္ေထာင္ေနတာကို သူသတိထားမိလိုက္သည္။
“ေမာင္တုိ႔ကေသခ်ာေပါက္တြက္ထားတာေပါ့။ မာမြတ္ ေဆးရံုကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားၿပီေပါ့။ ခြန္ဦးနဲ႔ေမာင္တုိ႔က မာမြတ္ကိုလိုက္ဖမ္းၿပီး ေဆးရံုက သူ႔ကုတင္ေပၚျပန္ထားဖုိ႔ထြက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္တုိ႔ ဂ်စ္ကားေမာင္းၿပီး ေဆးရံုကိုသြားတဲ့ အနီးဆံုးလမ္းကေန ေမာင္း သြားၾကတယ္။ မာမြတ္ အရိပ္အေရာင္ေတာင္ မေတြ႕ရဖူး။ ေနာက္တလမ္းက ျပန္ရွာလည္း အ ခ်ည္းႏွီးပဲ ။ မေတြ႕ဖူး။ အခ်ိန္တိုေလးအတြင္းမွာပဲ ေမာင္တုိ႔ျပန္လာၾကတယ္။ ေမာင္တုိ႔ ေဆးရံုဝင္းထဲလည္းဝင္လိုက္ေရာ သူနာျပဳဆရာမကေျပးထြက္လာၿပီး သူစိတ္မေကာင္းတဲ့အေၾကာင္း ေျပးလာေျပာတယ္။ ေမာင္ကလည္းျပန္ေျပာတာေပါ့။ ဖ်ားေနတဲ့ မာမြတ္လိုလူနာတေယာက္ကို ညသန္းေခါင္ႀကီးမွာ အျပင္ေပးထြက္ခိုင္းၿပီးမွ စိတ္မေကာင္းပါဖူး လာေျပာေနရသလားေပါ့ ။ ဆရာမက ေမာင္ကို တအံ့တၾသ မယံုႏိုင္တဲ့အၾကည့္နဲ႔ျပန္ၾကည့္တယ္ “
“ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ။ က်မက မာမြတ္ကို အျပင္ေပးထြက္ခိုင္းတယ္”
“ခင္ဗ်ားေပးမထြက္ခိုင္းရင္ သူက ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကို အခုလို အိပ္ရာကေန ဆြဲထုတ္လာပါ့မလား”
“ခြန္မိန္း မွားေနၿပီ။ ခြန္မိန္းတုိ႔ မာမြတ္ကိုထားခဲ့ၿပီးကတည္းက မာမြတ္ ဘယ္မွထြက္မသြားပါဖူး။ ဒီမွာပဲ သူ ၂ နာရီခြဲမွာ ဆံုးသြားပါတယ္။ က်မရွိေနပါတယ္။ က်မေနာက္လိုက္ခဲ့ၾကပါ၊ ကိုယ္တိုင္ပဲ ၾကည့္လိုက္ၾကပါေတာ့”
“ေမာင္တုိ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မာမြတ္ဟာ သူ႔ကုတင္ေပၚမွာ ေအးခ်မ္းတဲ့ပံုနဲ႔ အိပ္ေပ်ာ္ေနတာပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္တုိ႔ကထင္ထားတာ သူဒီည ေတာ့ မေသႏိုင္ေသးဖူးလုိ႔ေလ။ ဒါေပမဲ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ေမာင္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို လာႏႈိးတာက မာမြတ္ရဲ႕ နာနာဘာဝဝိညာဥ္ပဲ ေသခ်ာ ေပါက္ကို အဲဒီအခ်ိန္ပဲ။ သူေသတာ ၂ နာရီခြဲေလ။ ေမာင္တုိ႔က သူ႔ကို ျမင္ယံုျမင္တာမဟုတ္ဖူး။ စကားေတာင္ေျပာလိုက္ၾကေသးတာ။ ေမာင္ တုိ႔ သူ႔ကိုျမင္ေတာ့ ထူးဆန္းပါတယ္လုိ႔ေအာက္ေမ့ေနတာ။ ေမာင္ေတြ႕တာေတာ့ ဘာမွေျပာင္းလဲတာမေတြ႕ရပါဖူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာင္က သူ႔ဝိညာဥ္ကို ေၾကာက္ဖုိ႔ေတာင္ေမ့ေနတယ္။ ေမာင္ေတြ႕ရတဲ့ သူက ၾကင္နာၿပီး ႏူးႏူးညံ့ညံ့ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်းနဲ႔ေလ။ ဒါေၾကာင့္ ေမာင္တုိ႔က ထိတ္လန္႔တာ ေၾကာက္တာေတြ မရွိခဲ့ဖူး။ ေမာင္တုိ႔ေဘးမွာ ဝိညာဥ္ေတြဝိုင္းေနၾကတယ္။ ပတ္ပတ္လည္မွာလည္းရွိေနၾကမွာပဲ။ ဒါေပမဲ႕ ေမာင္တုိ႔က သူတုိ႔ရွိေနၾကတာကို မသိၾကဖူးေလ။ ၿပီးမွ သူတုိ႔က သူတုိ႔ရဲ႕ေလာကကို ရိပ္ကနဲျပလိုက္တာေပါ့။ ေမာင္ေတာ့ ဝမ္းသာ ေက်းဇူး တင္မိပါတယ္။”
စဝ္ႏွင့္ သုစႏၵာတုိ႔သည္ၾကိမ္ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ အၾကာႀကီးထိုင္ေနမိၾကေလသည္။ တေယာက္လက္ကို တေယာက္ ဆုပ္ကိုင္ထားၾကၿပီး စကား မေျပာျဖစ္ၾကေခ်။ သူမ မ်က္လံုးကိုပိတ္လိုက္ေသာအခါ ေန႔ခင္းကအျဖစ္ေတြ သူမ စိတ္ထဲျပန္ေပၚလာျပန္သည္။ သူမ ၏အေတြ႕အၾကံဳ ပဲျဖစ္ျဖစ္ သူေျပာျပေသာ အရာရာကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သူမသည္ ကေလးဘဝ ဥေရာပတြင္ကတည္းက ျငင္းဆို လက္မခံခဲ့သူျဖစ္ေလသည္။ သူတုိ႔ ဥေရာပတြင္ တေစၧ စုန္းမ သရဲစသည္တုိ႔သည္ ရာစုႏွစ္က စာေပအခ်စ္ဝတၴဳႏွင့္ ပံုျပင္မ်ားထဲတြင္သာရွိေလသည္။ ျပင္ပ တကယ့္ဘဝတြင္ မရွိေခ်။ ေက်ာင္းတြင္ သူမသည္ စြန္႔စားၿပီး ယဥ္ေက်းစြာလက္ခံရေသာအေတြးအေခၚႏွင့္ ေမးခြန္းမ်ားေနာက္လိုက္ရေသာဘက္တြင္ စိတ္ အားပ်က္ခဲ့ရဖူးေလသည္။ ယခုေတာ့မူ ထိုအတားအဆီးအပိတ္အပင္မ်ားသည္ သူမအတြက္ ျပိဳပ်က္သြားခဲ့ၿပီဟုခံစားရေလသည္။ သူမ၏ အေတြးမ်ားသည္ ဝန္ေလးေႏွာင့္ေႏွးမေနေတာ့ပဲ သူမကိုယ္ပိုင္လံုးလံုးျဖစ္လာခဲ့ေလၿပီ။ ေၾကာက္ရြံ႕စိတ္သည္ ၾကာရွည္မေနပါ။ သုစႏၵာ ႏွင့္ သူမ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုး ေအးျငိမ္းလာေလသည္။ သူမက စဝ္၏လက္ကို ညင္ညင္သာသာေလး ညွစ္္လိုက္သည္။ သူ႔ ကိုယ္ပိုင္အေတြ႕ အၾကံဳသည္ သူမကို ဘယ္ေလာက္ေတာင္အကူအညီရမလဲဆိုတာ သူနားလည္ေပလိမ့္မည္ဟု သူမေမွ်ာ္လင့္မိေလသည္။
သုစႏၵာသည္ စဝ္၏ထန္းလက္ဇာတာရြက္ေလးကို လံုျခံဳရာတြင္ျပန္ထည့္ထားလိုက္ၿပီးေနာက္ ပန္းဥယာဥ္အတြင္းမွ ျဖတ္လ်က္ စံအိမ္ေတာ္၏ အေရွ႕ဘက္ဆံုး ဝင္းအနီးတြင္ရွိေသာ ႏွစ္ေဆာင္တြဲ သစ္သားဘုရားေက်ာင္းေလးဆီ ေလွ်ာက္သြားလိုက္ေလသည္။ ေျမညီထပ္ရွိအခန္း က်ယ္ႀကီးထဲတြင္ ပလႅင္ႀကီး၊ ထီးျဖဴမ်ားႏွင့္ အျခား အခမ္းအနားသံုးပစၥည္းမ်ားကိုသိမ္းထားေလသည္။ ထိုအခန္းတြင္ ျပတင္းေပါက္မ်ားႏွင့္ တံခါးမ်ား ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာေအာင္ပိတ္ထားခဲ့ရသျဖင့္ကင္းျမီးေကာက္မ်ား ေသတတ္သည့္ကင္းေျခမ်ားမ်ားအတြက္ အၾကိဳက္ဆံုး ခိုလႈံ ရာေနရာ ျဖစ္ေလသည္။ သုစႏၵာသည္ ေလွခါးမွတဆင့္ ဒုတိယအထပ္သုိ႔ တက္ခဲ့သည္။ သစ္သားဝရံတာသည္ အေပၚထပ္တခုလံုးကို ပတ္ၿပီး ျပဳလုပ္ထားသျဖင့္ သုစႏၵာသေဘာက်ေလသည္။ ထိုေနရာမွေန၍ အေရွ႕ဘက္လြင္ျပင္တြင္ရွိေသာ စပါးခင္းမ်ားကိုအေပၚမွ စီးၾကည့္ လုိ႔ရေလသည္။ သူတုိ႔သည္ ေျခာက္ေသြ႕ၿပီး အလကားျဖစ္ေနသည္။ အခုခ်ိန္သည္ စပါးထြန္ယက္စိုက္ပ်ိဳးဖုိ႔လည္း ေစာလြန္းေနၿပီး ေဆာင္း သီးႏွံျဖစ္ေသာ ၾကက္သြန္နီႏွင့္ ၾကက္သြန္ျဖဴစိုက္ဖုိ႔ကလည္း အလြန္ေနာက္က်ေနေလသည္။ ေရစိမ္ေနေသာ ကြၽဲ ဝဖီးဖီးႀကီး အခ်ိဳ႕၏ေက်ာ ေပၚတြင္ ဗ်ိဳင္းေတြနားေနၾကသည္။ သူတုိ႔သည္ ေရသြယ္ေပးထားေသာေျမာင္းဘက္ကို ေငးၾကည့္ေနၾကေလသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
