ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၀၊ ၂၀၁၂ ( Twilight over Burma – Serial Translation)
အခန္း (၉)သူ႔ဝါးတဲေလးထဲတြင္ အက်ဥ္းသားအျဖစ္ ေနရသည္မွာ ဒုတိယေန႔ပင္ကုန္ဆံုးေတာ့မည္ ျဖစ္ေလသည္။ အရင္ေန႔ေတြကလိုပဲ စဝ္အဖုိ႔ လြတ္ေျမာက္ရန္ ပိုမိုနီးစပ္ေသာအေျခအေနကို မျမင္ရေသးေခ်။ မိန္းတိုင္းမွာ ကြန္ျမဴနစ္ေတြလား အျခားေသာင္းက်န္းသူေတြလား ဘယ္ သူကမ်ား သူလို လူေပါင္းမည္မွ်ကို ဖမ္းထားခဲ့ၿပီလဲဟု သူေတြးေနမိေလသည္။ သူ႔အတြက္ ကူညီေပးရန္ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုအေပၚထားရွိေသာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္သည္လည္း ေလ်ာ့နည္းလာေတာ့သည္။ အကယ္၍ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ကမၻာကုလသမဂၢကပါဝင္လာၿပီး နယ္စပ္ကဘိန္းကိစၥကို ေျဖရွင္းေပးႏိုင္လွ်င္ ေျပလည္ႏိုင္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း သည္ကိစၥကလည္း အခ်ိန္အေတာ္ယူရေပဦးမည္ ျဖစ္ျပန္သည္။ အခုေတာ့သူသည္ အဖိုးတန္ေသာ ကုန္ပစၥည္းတခုလို က်န္ေနရစ္ေတာ့သည္။ သူသည္ သူ႔ညာလက္ဝါးကိုျဖန္႕ၿပီး တဲထဲကမွိန္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့အလင္းတြင္ အသက္ လမ္းေၾကာင္းကိုျပန္ စစ္ေဆးၾကည့္ေနမိလိုက္သည္။ သူ႔အားတခါက ရန္ကုန္ ဆူးေလေစတီေတာ္အေပၚက ေဗဒင္ဆရာတေယာက္ သူ႔အ သက္လမ္းေၾကာင္းသည္ အသက္ ၃ဝ ေက်ာ္တြင္ ျပတ္ေနေၾကာင္း ထပ္ခါထပ္ခါ သတိေပးေဟာခဲ့ဖူးတာသြား အမွတ္ရလိုက္သည္။ သူ စတင္စဥ္းစားမိသည္မွာ သူသည္ထို အမွတ္သုိ႔ေရာက္ေနေလၿပီ။
စဝ္သည္ ဖ်ာေပၚတြင္ သူ႔ေျခကိုဆန္႔ထုတ္လိုက္ၿပီး မ်က္လံုးပိတ္ထားလိုက္သည္။ေသာင္းက်န္းသူေတြ နမ့္ပန္းကို သိမ္းပိုက္လိုက္ေသာ သတင္းသည္ သူ႔ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ားကို အစိတ္စိတ္အမႊာမႊာျဖစ္သြားေစၿပီး ေၾကာက္စရာေကာင္းေသာ အေျခအေနမွာ သူလမ္းဆံုးသုိ႔ ေရာက္ေနေလၿပီ။ တကယ္လုိ႔ သူ႔လွ်ိဳ႕ဝွက္စာေလး သုစႏၵာႏွင့္ ဂ်င္မီယန္းထံသုိ႔ေရာက္သြားသည့္တိုင္ေအာင္ သူ႔ကို ဤ ဝါးတဲေလးအတြင္းမွ မည္သုိ႔ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ပါမည္နည္း။ စစ္ဖိနပ္ခ်ည္းကပ္လာသံကို သူၾကားလိုက္ရေသာအခါ သူသည္ အိပ္ေနရာမွ ဇတ္ဆို ထ ထိုင္လိုက္မိေလသည္။ သူ႔အားဖမ္းဆီးလာသူမ်ားကို ဘယ္ေတာ့မွ သူ၏ စိတ္ဓာတ္က် အားငယ္ဝမ္းနည္းေနပံုမ်ဳိးကိုမျမင္ေစရဟု သူ ဆံုးျဖတ္ထားသည္။ စစ္ဖိနပ္သံသည္ တျဖည္းျဖည္း ေဝးၿပီးေပ်ာက္သြားသည္။ စဝ္တြင္ အကာအကြယ္မဲ့ေနၿပီျဖစ္သည္။ သည္လို ခံစားေနရ ေသာအေျခအေနတြင္ သူသည္ အျခားယူနီေဖာင္းဝတ္တေယာက္ႏွင့္ စကားမေျပာလိုေသးေခ်။
သူသည္ ဂ်က္ကက္အိတ္ေထာင္အတြင္းက ပိုက္ဆံအိတ္ေလးကို ဆြဲထုတ္ယူၾကည့္လိုက္မိသည္။ သူအဖမ္းခံထားရစဥ္အတြင္း ပထမဆံုး ၾကည့္မိျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ ပံုေလးက သူ႔သမီးေလးေတြကို လွ်ပ္တျပက္႐ိုက္ထားေသာ ဓာတ္ပံုျဖစ္ေလသည္။ သုစႏၵာက အျမဲပင္ ေသ ခ်ာေအာင္လုပ္ေလ့ရွိသည္။ သူအိမ္မွ ထြက္လာသည့္အခါတိုင္း သူ႔ အိတ္ေထာင္အတြင္း သူ႔သမီးေလးေတြဓာတ္ပံုကိုထည့္ေပးလိုက္ေလ့ ရွိသည္။ ျပံဳးေပ်ာ္ေနၾကေသာ သူတုိ႔ မ်က္ႏွာေလးေတြကိုျမင္လိုက္ရေသာအခါ သူ႔ရင္ထဲ ဆစ္ကနဲနာက်င္သြားၿပီး ပံုကို အျမန္ဖယ္လိုက္ရသည္။ သူသာအသက္ရွင္လ်က္မရွိေတာ့ဖူးဆိုလွ်င္ သူ႔မိန္းမႏွင့္သမီးေတြ ဘယ္လိုဆက္ေနၾကပါ့မလဲဟုေသာအေတြးကို ဆက္မေတြးရဲေတာ့ေခ်။ သူသည္ သူ႔မ်က္ႏွာကို လက္ဝါးႏွစ္ဘက္ျဖင့္အုပ္လိုက္ၿပီး ျငီးတြားလိုက္ေလသည္။ သူ႔တကိုယ္လံုး အျပစ္မ်ားျဖင့္ ဖံုးအုပ္ေနသလို ခံစားရ သည္။ သူသည္ သူ႔အေပၚက်ေရာက္လာမည့္အႏၲရာယ္နိမိတ္မ်ားကို မသိက်ိဳးႏြံမျပဳသင့္ခဲ့ေပ။ သူသည္ သည္အတိတ္နိိိမိတ္ေတြကို အယံု အၾကည္မရွိခဲ့မိျခင္းသည္လည္း သူ႔အတြက္ အလြန္ဆိုးရြားလွေလသည္။
စဝ္တြင္ဒီစြပ္စြဲခ်က္မ်ားကိုျပန္လည္ ေျပာဆိုေခ်ပဖုိ႔အခ်ိန္ အလံုအေလာက္ရွိခဲ့ေပသည္။ သူသည္ ဘယ္ေနရာကိုမွမသြားခဲ႔ေခ်။ သူတုိ႔ႏွင့္ ပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ျငင္းဆိုေသာ သူ႔ကို ညွင္းပန္းႏွိပ္စက္သူတုိ႔က ေမာပန္းျငီးေငြ႕လာေလသည္။ သူ႔ကို ဘာလုိ႔ ေသာင္းက်န္းသူေတြကဒီလို လက္လြတ္စပယ္လုပ္ရတာလဲဆိုတာကို သူနားလည္လာသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေေသာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ႏွစ္က လူထုသည္ သူတုိ႔ကို လက္မခံၾကေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။
သူသည္ ေသာင္းက်န္းသူေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ သေဘာထားျခင္းမတိုက္ဆိုင္ပဲ ျငင္းခုန္ခဲ့ၾကသည့္အတြက္ သူ႔အေပၚ အညိႇဳးထားခဲ့ဖူးတာကို သ ေဘာေပါက္လာခဲ့ေတာ့သည္။ သူတုိ႔ကို လူထုကလက္မခံတာကို သူလည္းသိရွိသြားၿပီး အာဏာကို မရအရယူဖုိ႔လုပ္လိမ့္မယ္ဆိုေသာ အခ်က္ကို စဝ္ဘာလုိ႔မေတြးမိပါလိမ့္ဟု ေနာင္တရေနေတာ့သည္။ သူတုိ႔အနာကို စဝ္ဘာလုိ႔ မသိက်ိဳးႏြံျပဳခဲ့မိပါလိမ့္။ ထုိ႔အျပင္ သူႏွင့္အတူ ဦးႏု၊ စဝ္ခြန္ထီး၊ ဦးဘေဆြတုိ႔လည္း ဒီေသာင္းက်န္းသူေတြ၏ စစ္တပ္အင္အားကို ဘာလုိ႔ ၾကိဳမျမင္မိခဲ့ၾကပါလိမ့္။ စဝ္သည္ သူ႔ေခါင္းကို သူ လက္သီးႏွစ္ဘက္ျဖင့္ ထိုးေနမိေတာ့ေလသည္။
သူ၏ ေကာင္းမြန္မွန္ကန္ေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္သည္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ႏွစ္ကမွားခဲ့သလို ေနာက္ျပန္သြားဖုိ႔ဆိုတာကလည္း အလြန္ေဝးကြာ သြားခဲ့ၿပီျဖစ္ေလသည္။
….. …..
ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ဂ်ပန္လက္မွလြတ္ေျမာက္ၿပီး အဂၤလိပ္ကျပန္လည္အုပ္စိုးေသာအခါ ၃၇ ေယာက္ေသာ ဘူဟန္းျပည္နယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ား က စဝ္ကို နမ့္ပန္းျပည္နယ္၏ ေခါင္းေဆာင္ခြန္မိန္းအျဖစ္ သေဘာတူေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္ခဲ့ၾကသည္။ စဝ္၏အေဖႏွင့္ အကို ကို သူတုိ႔ကလက္မခံၾကေခ်။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူတုိ႔သည္ မာတင္းၿပီး ေဟာင္ဖြာေဟာင္ဖြာလုပ္တတ္ၾက၍ ဂ်ပန္ေခတ္ကလည္း ဂ်ပန္ ေတြႏွင့္ အတူပူးေပါင္း၍ ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားမ်ားကို မတရားရွာခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ျငားလည္း စဝ္သည္ သူ႔ပညာေရးကို ဆံုးခန္းတိုင္ေအာင္္ အရင္သင္လိုက္ခ်င္ေသးသည္။ သူက ေတာင္ႀကီးႏွင့္ အိႏိၵယႏိုင္ငံဒါဂ်ီလင္တြင္ ပညာသင္ေနခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္ သူ႔ျပည္ နယ္က လူထု၏သေေဘာကို သူမျငင္းႏိုင္ပဲလက္ခံခဲ့ရေလသည္။ သံသယလံုးဝမရွိပဲ ၁၉၄၇ ဇန္နဝါရီလတြင္ သူ႔ကို နမ့္ပန္းျပည္နယ္ ကိုအုပ္ခ်ဳပ္သူ ခြန္မိန္းအျဖစ္ ေၾကျငာတင္ေျမႇာက္ျခင္းခံရေလသည္။
အစကတည္းက အေျခခံက်က်မွားခဲ့ေသာသူသည္ တျဖည္းျဖည္းအျခားကိစၥမ်ားသည္ အလိုလို ပါဝင္လာရေတာ့သည္။ စဝ္သည္ ပို၍ ပို၍ ႐ႈပ္ေထြးလာၿပီး စိတ္ပ်က္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနမိေတာ့သည္။ သူသည္ သူ၏မွားယြင္းစြာျဖင့္ ဆံုးျဖတ္မိခဲ့ေသာကိစၥအားလံုးကို သူ႔မွတ္ဉာဏ္ ထဲမွ ရွာေဖြထုတ္ၾကည့္ေနမိေလသည္။
“ေတာ္ပါၿပီကြာ” သူ႔ကိုသူ ခတ္တင္းတင္းေျပာလိုက္သည္။ သူသည္ သူ႔သံသယအေတြးမ်ားျဖင့္ သူ႔ကိုယ္သူစြဲခ်က္တင္ေနျခင္းသည္ အလ ကားေနရင္းသူ႔ စြမ္းအားေတြကို ယုတ္ေလ်ာ့ေစသည္၊ ဖ်က္ဆီးေနသည္ဟု ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သိျမင္လာေလသည္။ သူေနာက္ထပ္ဒီလို အျဖစ္မခံႏိုင္ေတာ့။ မနက္က်ရင္ သူသည္ ေသာင္းက်န္းသူေခါင္းေဆာင္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ရမည့္စစ္ပြဲအတြက္ ျပင္ဆင္ရဦးမည္။
သူ႔စိတ္ကိုအလုပ္ေပးဖုိ႔အတြက္ စဝ္သည္ တခုခုကိုဖတ္ခ်င္ေနမိသည္။ သူ႔ကိုသည္ ေတာထဲေခၚေဆာင္လာၾကေသာအခါက သူ႔ အတက္ခ်ီ ေက့စ္ေလးထဲက စာအုပ္မ်ား စာရြက္စာတမ္းမ်ားေပ်ာက္ဆံုးသြားခဲ့သည္။ သူသည္ ရန္ကုန္တြင္ အခ်ိန္ေတြ လြတ္လပ္စြာကုန္လြန္ခဲ့သည္။ ေလယာဥ္ေပၚ၌ မူထြီတြင္ျပဳလုပ္မည့္ ဆားထုတ္လုပ္ေရးစီမံကိန္းအေၾကာင္း သူဖတ္ေနခဲ့သည္။ လိုအပ္ေသာပစၥည္းကိရိယာမ်ားသည္ နမ့္ပန္းသုိ႔ပို႔ေဆာင္ေနရာ လမ္းေပၚမွာတင္ရွိေနေသးသည္။ သူသည္ နမ့္ပန္းသုိ႔ျပန္ေရာက္တာႏွင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ထိုစီမံကိန္းကို စခ်င္ေန မိေလသည္။ ျမန္မာျပည္မွ ဆားတင္ပို႔မႈ ဘယ္အခ်ိန္မွာပဲရပ္ဆိုင္းသြားသြား မူထီြရွိဆားတြင္းေတြမွ နမ့္ပန္းျပည္နယ္အတြက္ အလံုအေလာက္ ေထာက္ပံ႕ႏိုင္ခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္းရာခ်ီရွိခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ ဆားေတြက အလြန္ခါးေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုဆားထဲ တြင္ မက္ဂနီစီရမ္ကလို႐ုိက္မ်ား အလြန္အမင္းပါေနေသာၾကာင့္ျဖစ္ေလ၏။ သည္မ်ားေနမႈကို ေျခဖ်က္ ထုတ္ပစ္လိုက္ႏိုင္ဖုိ႔ အထူးအညစ္ အေၾကးခြၽတ္စက္မ်ားတင္သြင္းဖုိ႔လိုအပ္ေနေသးေလသည္။ ေျမာက္ပိုင္းမိန္းတိုင္းအတြက္ ဆားအလံုအေလာက္ရမႈသည္ အလြန္အေရးႀကီး ေသာ ကိစၥတခုျဖစ္လာေလသည္။
စီမံကိန္းမ်ားစြာအေပၚ သူ၏အာ႐ံုစိုက္မႈကလည္းအေရးႀကီးလွသည္။ သူ႔မွာ ႏိုင္ငံေရး၏သားေကာင္တေကာင္ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သည္စီမံ ကိန္းေတြကို ျဖတ္ထားရသလိုျဖစ္ေနေတာ့သည္။ စဝ္ကိုေသာင္းက်န္းသူေခါင္းေဆာင္က ေၾကာက္ရြံ႕ေနသည္ဟု သူ႔ကို မၾကာခဏေျပာခဲ့ ဖူးၾကေသာ္လည္း စဝ္က ေသာင္းက်န္းသူေခါင္းေဆာင္ကို ေျပေျပလည္လည္ တခါမွ ေတြ႕ဆံုေျပာလိုျခင္းမရွိခဲ့ေခ်။ အခုလို သူ႔အား ျခိမ္း ေျခာက္လာလိမ့္မည္ဟုလည္း မေတြးဖူးခဲ့ေခ်။ ေလးေလးနက္နက္ေတြးၾကည့္လိုက္ေသာအခါ သူသည္ အလြန္ႀကီးမားေသာအႏၲရာယ္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရၿပီဆိုတာကို ခံစားသိေနမိေလသည္။ မျမင္ရေသာအႏၲရာယ္သည္ သူ႔ဆီလာေနၿပီျဖစ္သည္။ သူ သည္လိုခံစားသိမႈမ်ိဳးကို လြန္ခဲ့ ေသာႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက လား႐ႈိးမွ နမ့္ပန္းသုိ႔အျပန္ခရီးတြင္ ခံစားၾကံဳၾကိဳက္ဖူးခဲ့တာကို သြားအမွတ္ရမိေတာ့၏။
စဝ္သည္ ရန္ကုန္တြင္ လႊတ္ေတာ္တက္ရန္အတြက္ ေသာၾကာေန႔တိုင္းလာေလ့ရွိေသာ ယူဘီေအေလယာဥ္စီးရန္အတြက္ လား႐ႈိးသုိ႔ ထြက္ ခဲ့ေလသည္။ သူ႔ဂ်စ္ကားသည္ ဒီစီ ၃ ေလယာဥ္အနီး ေလယာဥ္ေပၚခရီးသည္တက္သည့္ ေလွခါးတိုေလးနားအထိ ေမာင္းသြားလိုက္သည္။ အသက္ပင္မ႐ွဴႏိုင္ပဲ ေလယာဥ္ဆီအေျပးလာၿပီး စာတေစာင္ကိုလက္ရမ္းျပေနေသာ အထူးေကာ္မရွင္နာတေယာက္က “ခြန္မိန္း၊ ဒီစာက ေကာ္မရွင္နာဆီက အေရးေပၚပို႔လိုက္တဲ့ စာပါ”
စဝ္ကစာကို ခ်က္ျခင္းဖတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ စိုးရိမ္စိတ္ေပၚလာမိေသာ္လည္း မယံုၾကည္ႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ စာက တရားဝင္ေတာင္းဆိုခ်က္ျဖစ္ သည္။ အမ်ဳိးသားလံုျခံဳေရးအတြက္ စဝ္ကို ရန္ကုန္သြားရမည့္ခရီးစဥ္ကို ေျပာင္းေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ေကာ္မရွင္နာကဒီကိစၥကို လူျခင္း ေတြ႕ၿပီးရွင္းျပပါမည္ဟု ကတိစကားဆိုသည္။ ေလယာဥ္မွဴးက စဝ္ကိုခဏေစာင့္ၿပီးမွ ထြက္ပါမည္ဟုသေဘာတူသျဖင့္ စဝ္သည္ ခ်က္ျခင္းပင္ အထူးေကာ္မရွင္နာ၏ ရံုးသုိ႔သြားလိုက္သည္။ ေလယာဥ္ကအလုပ္သမားေတြက ပိုသေဘာက်ၾကေလသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္မူ သူတုိ႔သည္ လားရွိဳးႀကီးေစ်းသုိ႔ေျပးၿပီး အမဲသားဝယ္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္က အမဲသားကို ဘာသာေရးအရ မေရာင္းခ်ရဟု ျမန္မာျပည္ တြင္ တားျမစ္ပိတ္ပင္ထားေသာၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။
ေကာ္မရွင္နာ ဟြန္ထီးက တံခါးဝတြင္ေစာင့္ေနေလသည္။
“အထဲကိုႂကြပါ။ ခြန္မိန္း ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ စကားေျပာၾကတာေပါ့။ ကြၽန္ေတာ့္ မိန္းမတေယာက္က သုစႏၵာကို အေဖာ္လုပ္ပါလိမ့္မယ္”
“သူမလည္း အတူေနမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္လံုး ၾကားခ်င္ပါတယ္။ ဘာလုိ႔ ကြၽန္ေတာ့္ကိုဒီေန႔ ရန္ကုန္မသြားသင့္တာလဲ” စဝ္က သုစႏၵာ၏လက္ကိုဆြဲၿပီး ဟြန္ထီး၏ရံုးခန္းအတြင္းဝင္ခ်သြားလိုက္သည္။ ျပံဳးေပ်ာ္ရႊင္ေသာေလသံျဖင့္ ေကာ္မရွင္နာကေျပာေနသျဖင့္ အေရး ေပၚ အမ်ိဳးသားလံုျခံဳေရးအတြက္ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္းေတြးမိသျဖင့္ ပို၍ပင္ အလြန္သံသယျဖစ္ရသည္။
“ဆို .. ဆက္ပါဦး” စဝ္က သည္းမခံႏိုင္စြာျဖင့္ ေမးလိုက္သည္။
“ေလယာဥ္မွဴးက ကြၽန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေပးေနတယ္”
“ကြၽန္ေတာ္ ခြန္မိန္းကို ဒီေလယာဥ္နဲ႔ ရန္ကုန္ကိုေပးမသြားႏိုင္ဖူး” ေကာ္မရွင္နာ ေျပာလိုက္သည္။ ဒါက သူကလုပ္ေလ့ရွိေသာ ေတာင္းဆိုမႈ တခုလည္းျဖစ္ေလသည္။
စဝ္က သူ႔ကို မယံုၾကည္စြာျဖင့္ ၾကည့္ေနသည္။
“ဆိုေတာ့ ဘာေၾကာင့္လဲ”
“ဘာလုိ႔လဲဆိုေတာ့ ေသာင္းက်န္းသူဗိုလ္တေယာက္ ဒီေလယာဥ္နဲ႔စီးၿပီး ရန္ကုန္ကိုသြားလိမ့္မယ္လုိ႔ သတင္းရလုိ႔ပါ။ သူနဲ႔ ေလယာဥ္တစီး ထဲသြားရမွာဆိုေတာ့ ခြန္မိန္းရဲ႕လံုျခံဳေရးအတြက္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ခြန္မိန္းအေနနဲ႔ ေနာက္အဂၤါေန႔ေလယာဥ္နဲ႔သြားေစခ်င္ပါတယ္”
“ဒီအတြက္နဲ႔ စိုးရိမ္မေနပါနဲ႔ အေရးမႀကီးပါဖူး” စဝ္က ေဒါသတႀကီးျဖင့္ျပန္ေျပာလိုက္သည္။
“ကြၽန္ေတာ့္မွာ လက္နက္မပါ ပါဖူး။ ကြၽန္ေတာ္က ဘယ္သူ႔ကိုမွ မျခိမ္းေျခာက္ပါဖူး။ ကြၽန္ေတာ္ဒီေလယာဥ္နဲ႔ သြားရမွျဖစ္မယ္။ တကယ္လုိ႔ လက္နက္မပါတဲ့ကြၽန္ေတာ့္ကို ေသာင္းက်န္းသူက ေၾကာက္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း မတတ္ႏိုင္ပါဖူး။ ဒါကသူ႔ ကိစၥပဲေလ” စဝ္က သူ႔ကိုစက္ဆုတ္ စြာၾကည့္ရင္းေျပာလိုက္ၿပီး သုစႏၵာ၏လက္ကိုဆြဲၿပီး အခန္းထဲမွထြက္ဖုိ႔ျပင္သည္။
“ခြန္မိန္း ကြၽန္ေတာ့္ကိုေလးစားသင့္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က ခြန္မိန္းရဲ႕လံုျခံဳေရးအတြက္ပါ” ေကာ္မရွင္နာသည္ တံခါးဝသုိ႔ သုတ္ကနဲေျပး သြားၿပီး စဝ္ကို ထြက္မသြားဖုိ႔တားေလသည္။
စဝ္သည္ တံခါးဝနားတြင္ရပ္လိုက္ၿပီး ျပန္လွည့္လိုက္သည္။ ထုိ႔ေနာက္ ရုတ္တရက္ေတာင္းဆိုလိုက္သည္။
“ကြၽန္ေတာ္ဒီမွာ ခဏေနတာက တခုရွိတယ္၊ ကြၽန္ေတာ့္ကို ခင္ဗ်ား အခုေျပာတာေတြကို စာနဲ႔လက္ေရးနဲ႔ ေရးေပးပါ”
“ဟုတ္ကဲ့။ ကြၽန္ေတာ္ ခြန္မိန္းေရွ႕မွာပဲ ႏႈတ္တိုက္ေျပာရင္း ခ်ေရးပါ့မယ္။ ခြန္မိန္းက မွန္မမွန္ၾကည့္ေပးပါ” သူသည္ သိသိသာသာပင္ စိတ္ သက္သာရာရစြာျဖင့္ ျပန္ေျပာသည္။
စဝ္က ေက်နပ္သြားၿပီးေနာက္ ေလယာဥ္ကို သူမပါပဲ ထြက္ဖုိ႔ေျပာခိုင္းလိုက္ေလသည္။ သူက ေကာ္မရွင္နာ၏စာကိုလိုခ်င္သည္မွာ သူ႔အား ေသာင္းက်န္းသူေတြက အေႏွာက္အယွက္ေပးေၾကာင္းကို မွတ္တမ္းတခုအျဖစ္ တင္ျပလုိ႔ရေအာင္ျဖစ္ေလသည္။
စဝ္ႏွင့္ သုစႏၵာတုိ႔သည္ ကားျဖင့္ နမ့္ပန္းသုိ႔ျပန္လာခဲ့ရာ ေရွ႕က လံုျခံဳေရးပုလိပ္ကားေနာက္မွလိုက္သြားခဲ့ေလသည္။ သစ္ေတာအုပ္အုပ္ ထူေသာေနရာ လမ္းမေပၚတြင္ ႐ိုင္ဖယ္ေသနတ္သံမ်ားကို ရုတ္တရက္ ၾကားလိုက္ရသည္။ စဝ္က သုစႏၵာကို ကားေအာက္ၾကမ္းခင္းေပၚသုိ႔ ေမွာက္ဝပ္ခ်ခိုင္းလိုက္ၿပီး ဒ ရိုင္ဘာကို အျမန္ေမာင္းဖုိ႔ေအာ္ေျပာလိုက္သည္။ ကားဘီးႏွင့္လမ္းမတုိ႔ ပြတ္တိုက္သံမ်ား ဆူညံစြာထြက္ေပၚလာၿပီး ေသနတ္သံေတြကလည္း ပိုမိုမ်ားျပားစိတ္လိုက္လာသည္။ က်ည္ဆံမ်ားသည္ ကားေဘာ္ဒီကို လာမွန္ၾကေလသည္။ ေရွ႕က ဂ်စ္ကားကို စဝ္ တုိ႔ကားကမွီသြားၿပီး စဝ္က ေနာက္ဘက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ေနာက္မွလိုက္မလာၾကေၾကာင္းေတြ႕ရသည္။ သစ္ေတာအုပ္သည္ သူတုိ႔ကားကို လံုျခံဳေအာင္မျမင္ႏိုင္ေတာ့ေအာင္ ဖံုးကြယ္ေပးလိုက္သလိုျဖစ္သြားၿပီး သူတုိ႔လိုက္မပစ္ႏိုင္ေတာ့ေခ်။
စဝ္သည္ နမ့္ပန္းသုိ႔ျပန္လာစဥ္က အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကို အေသးစိတ္ တခုမက်န္မွတ္မိေနေသးသည္။ အသံအားလံုးႏွင့္ ေမာ္ေတာ္ကား သံကိုပါ မွတ္မိေနေတာ့သည္။ အႏၲရာယ္သည္သူ႔ဆီတည့္တည့္ မႈန္ဝါးဝါးေပၚလာၿပီျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပလုိ႔မရေသာ တခုခုျဖစ္ေတာ့မည္ ျဖစ္ေၾကာင္းကို စဝ္ခံစားသိေနခဲ့ေလသည္။ သုိ႔ေသာ္ သူသည္ဒီကိစၥကို ဘာမွမလုပ္ပဲေနလိုက္ခဲ့သည္။ ႏွစ္အနည္းငယ္ၾကာေသာအခါ သူ သည္ စိုးရိမ္စရာ ဤအျဖစ္အပ်က္ကို တျဖည္းျဖည္း ေမွးမွိန္ေမ့ေပ်ာက္သြားခဲ့ေလသည္။ လံုျခံဳေရးအတြက္ သိသိႀကီးနဲ႔ အမွားလုပ္မိျပန္ၿပီဟူ ေသာ ခံစားစိတ္တုိ႔သည္ သူ႔ကို တဖန္ျပန္ျဖစ္လာေစျပန္ေလသည္။
ဆံုးျဖတ္ခ်က္အခ်ိဳ႕ အားလံုး ၿပီးစီးသြားေသာအခါက်မွသာ သူ႔အတြက္ အခြင့္အေရးကတဖန္ျပန္ရေပလိမ့္မည္။
ပထမဆံုးစတင္ တည္ေထာင္ခဲ့ၾကေသာ ႏူးဆြတ္ဟန္ (ရဲရင့္ေသာ လူငယ္စစ္သည္မ်ား) အဖြဲ႕က ခြန္ျမင့္ႏွင့္ လွ်ိဳ႕ဝွက္စြာေတြ႕ၾကစဥ္က အေၾကာင္းကို စဝ္ အမွတ္ရမိေလသည္။ သူတုိ႔က သူတုိ႔အတြက္ ေခါင္းေဆာင္လုပ္ေပးဖုိ႔ေတာင္းပန္ခဲ့ၾကသည္။ သုိ႔ေသာ္ စဝ္ကသူတုိ႔ကို အေဝးသုိ႔ ေမာင္းထုတ္ခဲ့ေလသည္။
စဝ္က သူတုိ႔အားေျဖရွင္းရမည့္ တခုတည္းေသာနည္းလမ္းမွာ နစ္နာခ်က္မ်ားကို လႊတ္ေတာ္တြင္ တရားနည္းလမ္းက်က်ေတာင္းဆိုရမည္ ဟု လက္ခ်ာေပးခဲ့ေလသည္။ သူအဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက တက္တက္စင္ေအာင္ကိုလြဲခဲ့တာပါလား။
သူရပ္လိုက္သည္။ နံရံတြင္ေထာင္ထားေသာ ဖ်ာၾကမ္း ျပန္မခ်မွီတြင္ စဝ္သည္ တကြၽိကြၽိျမည္ေသာ ၾကမ္းခင္း၏ေထာင့္ေလးေထာင့္ကို ေနရာတက်ျပန္ထားသည္။ သူသည္ တြန္႔ေၾကေနေသာေဘာင္းဘီႏွင့္ သူ႔ဝတ္စံုကိုျပန္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ သူေရမခ်ိဳးရ။အဝတ္မလဲရတာ ႏွစ္ရက္ရွိေနၿပီ။ သူ၏ ၄၈ နာရီၾကာေအာင္မက္ခဲ့ရေသာ အိပ္မက္ဆိုးမ်ားကို ေရပန္း ေရေႏြးပူပူျဖင့္ အားရပါးရ ဘယ္လိုမ်ားခ်ိဳးၿပီး ေဆးေၾကာ ပစ္လိုက္ရပါ့မလဲ။အေစာင့္က ပံုမွန္ယူလာေပးေသာ ေရေႏြးၾကမ္းသာလွ်င္ သူ႔အတြက္ ေရရေလသည္။
“ငါ့ဘဝမွာ ေနာက္ထပ္အခြင့္အေရး ရကိုရမွာပါ” စဝ္သည္ ဒီစကားကို ထပ္ခါထပ္ခါေျပာေနေလသည္။
ထိုည၌ စဝ္သည္ေနာက္ဆံုးတြင္ ျမက္ဖ်ာေပၚ တေမွးအိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီးေနာက္ လွပေပ်ာ္စရာေကာင္းေသာ အိပ္မက္မက္ေလသည္။ သူ သည္ ေလွေလးျဖင့္ စႏၵကူးျမစ္ကို ျဖတ္ကူးေနသည္။ သူ႔ေရွ႕ေလွေပၚတြင္ သူ႔သမီးႏွစ္ေယာက္ထိုင္ေနၾကသည္။ သူတုိ႔၏ နက္ေမွာင္ေသာ ဆံစေလးမ်ားသည္ ေနေရာင္မွာ လက္လက္ထေနေလသည္။ သူတုိ႔၏ေနေလာင္ထားေသာ လက္ကေလးေတြက ေလွကို တင္းတင္းဆုပ္ ကိုင္ထားၾကေလသည္။
“ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ကို ျမစ္ျဖတ္ၿပီး လိေမၼာ္ျခံေတြဆီပို႔ေပးစမ္းပါ” စဝ္က ေလွခတ္သမားကိုေျပာလိုက္သည္။ သူကေလွေပၚမွာ ရပ္ၿပီး အရိုအေသ ေပးသည္။ ေလွကို ခတ္တက္တခုတည္းျဖင့္ ေလွာ္ေနသည္။ ေရကစိမ္းျမ ေအးၾကည္ေနေတာ့သည္။ လႈိင္းေလမရွိ ပကတိတည္ျငိမ္ေနသည္။ ေလွကို ႀကိဳးစားခတ္ေနရေသာေၾကာင့္ေရျပင္တြင္ လႈိင္းကယက္ေလးေတြထက်န္ရစ္သည္။ျမစ္အလယ္တဝက္ေလာက္ျဖတ္အၿပီးတြင္ က ေလးေတြက ကေလးထိန္းေက်ာင္းကသင္ေပးထားေသာ သီခ်င္းမ်ားကို သူတုိ႔၏ ၾကည္လင္ခ်ိဳျမေသာ ကေလးသံေလးေတြျဖင့္ ေအာ္ဆိုေန ၾကေတာ့သည္။
မွိတ္တုတ္မွိတ္တုတ္ ၾကယ္ကေလး …
ဘာဘာ သိုးမဲေလး မင္းမွာ သိုးေမႊး ဘယ္ေလာက္ရွိ ..
ကိုးကဘာရတေယာက္ ေကာ္ပင္အျမင့္ႀကီးေပၚမွာတက္ထိုင္ေန …
စဝ္ကလည္း သူ႔သမီးေတြနွင့္အတူလိုက္ဆိုရာ သူတုိ႔၏လြတ္လြတ္လပ္လပ္သီခ်င္းသံမ်ားသည္္ ျမစ္တဘက္ကမ္းဆီမွ ပဲ့တင္ထပ္၍ ျပန္လာ သည္။ ထုိ႔ေနာက္ သာယာေသာတေယာသံ ေႁပြသံမ်ား ျမစ္ျပင္ေအာက္ဆီကထြက္ေပၚလာသည္။ သူတုိ႔၏သံစဥ္မ်ားကို မိုးေကာင္းကင္ထိ ေရာက္ေအာင္ ျမွင့္တင္ေအာ္ဆိုလိုက္ၾကေလသည္။ သူတုိ႔ႏွင့္အတူ သံစဥ္သံလႈိင္းအသစ္မ်ားထပ္မံထြက္ေပၚလာျပန္သည္။ အျခားတူရိယာ အမ်ိဳးစံုတုိ႔၏အသံမ်ားသည္ ေကာင္းကင္အျပည့္ထြက္ေပၚလာရာ ေအာ္ခက္တာရာ သံစံုတီးဝိုင္းႀကီး တီးေနသလို အသံေတြ ျမိဳင္ျမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ျဖစ္ေနေတာ့သည္။ သူတုိ႔ သံုးေယာက္သီဆိုေနၾကေသာ သီခ်င္းမ်ားကို ေထာက္ပံေပးေနသလိုျဖစ္ေနေလသည္။ႅီလိုေပ်ာ္ရႊင္စြာ သီဆို ေနေသာခရီးကို စဝ္က မရပ္မၿပီးဆံုးေစခ်င္ေပ။ သူ႔ဆႏၵကိုျဖည့္ဖုိ႔ ျမစ္ႀကီးကလိုက္ခ်ဲ႕ေပးလိုပံုရွိေလသည္။ ေလွေလးက ျမစ္ႀကီး၏ တဘက္ကမ္းဆီသုိ႔ ကူးေနဆဲရွိသည္။ ဟိုးတဘက္ကမ္းသည္ တျဖည္းျဖည္း ပို၍ ပို၍ေဝး၍ ေသး၍သြားသည္ ဟုထင္ရေလသည္။
“ပါပါ” အသံတသံက သီခ်င္းသံကို ထိုးေဖာက္ထြက္လာသည္။ သီခ်င္းသံကတိတ္သြားသည္။ “ပါပါ သမီး အိမ္ျပန္ခ်င္ၿပီ” မာလာသည္ သူ႔ဘက္လွည့္ၿပီး ေၾကာက္ရြံ႕ေနေသာမ်က္ႏွာေလးျဖင့္ေျပာေနေလသည္။ “ျမစ္ႀကီးက ေတးသံေတြထြက္လာေတာ့ သမီးေၾကာက္တယ္”
သူ႔သမီး၏ေၾကာက္ရြံ႕တုန္လႈပ္ေနေသာမ်က္ႏွာေလးေၾကာင့္ စဝ္အိပ္ေပ်ာ္ေနရာမွ လန္႔ႏိုးလာခဲ့သည္။ သူ႔အိပ္မက္လည္း ဆံုးေလသည္။သူမ်က္လံုးကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဘာကိုမွမျမင္ရ။ သူေပ်ာ္ရႊင္စြာမက္ခဲ့ေသာအိပ္မက္ကို ဆက္တြယ္ကပ္ထားဖုိ႔မ်က္လံုးကို ျပန္မွိတ္လိုက္ သည္။
သူသည္ သူ႔သမီးႏွစ္ေယာက္ကို ခ်စ္သည္ဆိုေသာ စကားထက္ပိုခ်စ္ေလသည္။ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ အခု သူႏွင့္အတူ ရွိေနသလိုမ်ိဳး ခံစား ေနရသည္။ ဒါေလးက ခဏေလးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႔အတြက္ အလြန္ၿငိမ္းခ်မ္းလွေလ၏။ သူအိမ္ျပန္ေရာက္ေသာအခါ သူတုိ႔ကသူ႔ဆီကို ေျပးလာလိုက္ၾကသည္။ သူက လက္ႏွစ္ဘက္ကို ဆန္႔တန္းေပးလိုက္သည္။ သူတုိ႔ကသူ႔လက္ေမာင္းေပၚ တြဲလဲခိုစီးလိုက္ၾကသည္ဟု သူ စိတ္ကူးထဲေတြးၾကည့္လိုက္သည္။
သံုးႏွစ္အရြယ္ရွိၿပီျဖစ္ေသာ သမီးငယ္ သိဂႌသည္ သူအျပင္ကို မၾကာခဏထြက္သြားလွ်င္သူ႔ကို ျပစ္တင္ၾကိမ္းေမာင္းတတ္ေလသည္။ ဘယ္ ေလာက္မ်ား သိသာလိုက္သလဲဆိုရင္ သူမသည္ သူ႔အေဖကို သူပိုင္ဆိုင္ေသာအိမ္မွာပဲေနေစခ်င္တာျဖစ္ေလသည္။ သူမသည္ မနက္ေစာ ေစာတြင္ အိမ္ေရွ႕တံခါးဝ၌သူ႔ကိုရပ္ေစာင့္ေနေလ့ရွိတာကို သူသြားသတိရၿပီး ျပံဳးလိုက္မိေလသည္။ ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ သူကသူ႔သမီး လက္ကိုဆြဲၿပီး သားအဖႏွစ္ေယာက္သား ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းကိုလမ္းေလွ်ာက္သြားၾကၿပီး တရားထိုင္ၾကေလသည္။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ သား အခမ္းအနားပြဲလမ္းမွျပန္လာၾကသည့္အခါ အမ်ားအားျဖင့္ သုစႏၵာႏွင့္မာလာတုိ႔ အိပ္ရာမွ ႏိုးေနတာေတြ႕ရလွ်င္ အလြန္ဝမ္းသာေပ်ာ္ ရႊင္ၾကသည္။ မာလာက အခု ေျခာက္ႏွစ္အရြယ္ရွိေနၿပီ။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူတုိ႔အားလံုး မနက္စာကို တဝိုင္းတည္းစားၾကသည္။
စဝ္သည္ ႀကီးမားေသာ စိတ္ခ်မ္းသာမႈကိုခံစားလိုက္ရေလသည္။ သူ႔သမီးေတြသည္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕လံုျခံဳေသာကေလးဘဝကို ရခဲ့ၾက သည္။ သူ႔တုန္းက တခါမွမရခဲ့ဖူးေခ်။သုစႏၵာသည္ သူတုိ႔အတြက္ အလြန္အံ့ၾသစရာေကာင္းေသာ အေမျဖစ္သည္။ စဝ္သည္ သူတုိ႔ကို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးေသာ အေဖျဖစ္ဖုိ႔ အျမဲၾကိဳးစားခဲ့သည္။ သူ႔တုန္းကဒီလို ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးမည့္ အေဖမရွိခဲ့ေခ်။ သူႏွစ္ႏွစ္သားအရြယ္က သူ႔အေမသည္ ကာလဝမ္းေရာဂါျဖင့္ဆံုးသြားခဲ့သည့္အတြက္ သူ႔အေမကို သူေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ေခ်။ သူ႔တြင္ ၾကင္နာယုယ တတ္ေသာ မွတ္မိေသာ ေမြးစားအေမရွိခဲ့ေသာ္လည္း သူမသည္ သူ ၁၂ သားအရြယ္တြင္ နမိုးနီးယားေရာဂါျဖင့္ ဆံုးပါးသြားခ့ဲရျပန္ေလသည္။ ၿပီးေနာက္သူ႔တြင္ အိမ္ဟုေခၚႏိုင္ေသာေနရာမရွိေတာ့ေခ်။ သူ႔အေဖကေတာ့ မိန္းမကို ဖဲခ်ပ္ပစ္သလို တေယာက္ပစ္လိုက္ ေနာက္ တေယာက္ေကာက္ယူလိုက္လုပ္ေနေလသည္။ စြန္႔ပစ္ခံၾကရေသာ သူ႔ကေလးေတြကို ဝမ္းကြဲညီအမမ်ား ၾကင္နာတတ္ေသာ အေဒၚေတြက ျပဳစုေမြးၾကရသည္။
ယခုသူသည္ သူ႔ကေလးေတြႏွင့္အတူ တေလွ်ာက္လံုး အတူေနထိုင္ခဲ့သည္ကိုေတြ႕ရသည္မွာ အံ့ၾသစရာေတာ့မဟုတ္ေခ်။ သူသည္ မာလာ ႏွစ္ႏွစ္အရြယ္က လွ်ပ္စစ္မီးရထားေလးႏွင့္ အတြဲလိုက္ရထားလမ္းပါ ဝယ္ေပးခဲ့ဖူးတာကိုေတြးမိၿပီး တခစ္ခစ္ရယ္မိေလသည္။ ဒီ ကစားစရာ ရထားေလးသည္ လမ္းေလွ်ာက္တတ္စကေလးအေပၚ လံုးလံုးလ်ားလ်ား သူ၏အခ်စ္ကိုျပတာမ်ိဳးမဟုတ္ဖူးဟု သူသည္ သူ႔ကိုယ္သူ ဘယ္ ေတာ့မွ ယံုမွားသံသယမရွိေခ်။ ရထားေလးသည္ ခုတ္ေမာင္းသြားေသာအခါ သူမသည္ ရထားသြားရာ ရထားလမ္းတေလွ်ာက္ သူမမ်က္လံုး ကလိုက္ၾကည့္ေနၿပီး သူမ၏ နက္ညိဳညိဳမ်က္ဝန္းအစံုသည္ လင္းလက္ေတာက္ပေနသည္။ ေပ်ာ္ရႊင္သေဘာက်ၿပီးသူမ၏ ရယ္သံလြင္လြင္ သည္ ခန္းမတခုလံုးလ်ံေန၏။ ကေလးေတြ၊ ခ်စ္ဇနီး၊ လွ်ပ္စစ္မီးရထားေလး၊ အိပ္ရာ၊ အုပ္ႂကြပ္ေရခ်ိဳးခန္း ၊ ဝရံတာ …. အိမ္၏အားလံုးေသာ သေကၤတမ်ားသည္ သူ႔ႏွလံုးကို ဆြဲေဆာင့္ေနေလသည္။
သူသည္ အိမ္လြမ္းေရာဂါရေနၿပီး ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မဲ့ေနသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
