သန္း၀င္းလႈိင္

Than Win Hlaing – Articles

လူငယ့္ဂုဏ္ရည္ျမင့္တက္ေစဖို႔
သန္း၀င္းလႈိင္
ဧၿပီ ၂၂၊ ၂၀၁၃

လူငယ္တို႔ေရ….

လူ႔သမိုင္းတိုးတက္ေျပာင္းလဲလာမႈနဲ႔အတူ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္ဆင့္ တိုးတက္လာမႈျဖစ္စဥ္ေတြမွာ လူငယ္ေတြဟာ အဓိကက်တဲ့ အခန္းက႑က ပါ၀င္ခဲ့တယ္လို႔ ၁၈ ရာစု ျပင္သစ္အေတြးအေခၚနဲ႔ လူမႈေဗဒပညာ႐ွင္ အိုင္စီဒိုးၾသဂတ္စကီးခုန္းမ္ (Isidore Auguste Marie Comte – 1798 – 1857) က ဆိုခဲ့ဖူးတယ္။

ေယဘုယ်အားျဖင့္ လူငယ္တိုင္းဟာ စိတ္ဓါတ္ခိုင္မာျခင္း၊ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးမားျခင္း၊ ရဲရင့္သတၱိ႐ွိျခင္း၊ ႏိုးၾကားတက္ၾကြျခင္း၊ အရာရာ ကို စူးစမ္းခ်င္စိတ္႐ွိ၍ သိလိုတတ္လိုစိတ္ျမင့္မားျခင္း၊ အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုး၍ သစၥာ႐ွိျခင္း၊ ႀကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္သူတို႔ကို ေလးစားတန္ဖိုးထား၍ အတုယူတတ္ျခင္း စတဲ့ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အရည္အခ်င္းေတြ ႐ွိၿပီးသားပါ။

နို႔ေပမယ့္ တဒဂၤႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ စိန္ေခၚမႈေတြ၊ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္းေတြ၊ ႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရေတြရဲ႕စီမံခန္ ့ခဲြမွဳ ညံ့ဖ်ဥ္းမႈေတြ၊ စိတ္ပ်က္စရာျပႆနာေတြ၊ အိမ္တြင္းေရးစိတ္မခ်မ္းေျမ့စရာေလးေတြေၾကာင့္မိမိတို႔ရဲ႕ တိုးတက္မႈလမ္းေတြပိတ္ၿပီး စိတ္ဓါတ္က်အားငယ္ ကာ အခ်ိန္ေတြျဖဳန္း၊ ေတြေ၀ေငးေမာကာ ေလလြင့္ေနတဲ့ လူငယ္ေတြလည္း ဒီကမၻာႀကီးမွာ အမ်ားႀကီးေပါ့။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ယေန႔လူငယ္ေတြဟာ ေနာင္အနာဂတ္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕ တာ၀န္ေတြကို မုခ်မလြဲမေသြလႊဲေျပာင္းယူရမယ့္ သူေတြမို႔ အနာဂတ္ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕ ကံၾကမၼာဟာ မင္းတုိ႔လူငယ္ေတြရဲ႕ လက္ထဲမွာ ႐ွိေနတယ္ဆိုတာကို အစ္ကိုႀကီးသတိေပးပါရေစ။ ဒါေၾကာင့္ ယေန႔အသက္ႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္ လူငယ္ေတြရဲ႕ အေျခအေနေတြကို ေလ့လာျခင္းအားျဖင့္ အနာဂတ္ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အေျခအေနကို ခန္႔မွန္း ႏုိင္တယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းကေတာ့ ေခြးအသက္တခါလည္ လူ႔အသက္၂၀ လို႔ေတာင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းဆိုခဲ့ဖူး တယ္ကြဲ႕။။ ေခြးအသက္တစ္ခါလည္ဆိုတာက အသက္တခါလည္ေရာက္တဲ့ ေခြးရဲ႕အက်င့္ကို ၾကည့္ရင္ ဒီေခြးဟာျပာပံုတိုးမဲ့ေခြးလား၊ အေျခအေနေကာင္းမယ့္ ေခြးလား မွန္းဆႏုိင္သလို၊ လူ႔အသက္ ၂၀ ျပည့္ရင္လည္း ဒီလူငယ္ဟာ ဆန္ကုန္ေျမေလးလား၊ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳး အက်ိဳးျပဳမယ့္သူလား ခြဲျခားႏိုင္ပံုကို ခုိင္းႏႈိင္းတာပဲ။

ဆိုလိုတာက ယေန႔အသက္ႏွစ္ဆယ္၀န္းက်င္႐ွိတဲ့ လူငယ္တို႔ဟာ မၾကာမီကာလအတြင္း ေရာက္႐ွိလာေတာ့မယ့္ ႏိုင္ငံေတာ္ရဲ႕  ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးစတဲ့ သက္ဆုိင္ရာ နယ္ပယ္အသီးသီးမွာ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ ၊ေနာက္လုိက္အျဖစ္ တာ၀န္ယူရမယ့္ သူေတြျဖစ္ရာထိုနယ္ပယ္အသီးသီးရဲ႕ေကာင္းက်ိဳး၊ဆိုးက်ိဳး၊တိုးတက္ျခင္း၊ဆုတ္ယုတ္ျခင္းစတဲ့ကံၾကမၼာေတြဟာလူငယ္တို ့ လက္ထဲမွာ ရိွေနတာမို ့ လူငယ္ေတြ ဂုဏ္ရည္ျမင့္တက္ေစဖို႔ ေ႐ွာင္ရန္၊ ေဆာင္ရန္ေလးေတြကို အစ္ကိုႀကီး… ဗဟုသုတအေနနဲ႔ ျဖန္႔ေ၀ပါရေစ။

● ႀကီးပြားေအာင္ျမင္ျခင္းရဲ႕ ေသာ့ခ်က္မ်ား
ေလာကမွာ ‘မျဖစ္ႏုိင္ဘူးဆိုေသာ စကားဟာ အ႐ူးေတြရဲ႕ အဘိဓာန္၌သာ႐ွိတယ္’ လို႔ ျပင္သစ္ဧကရာဇ္ဘုရင္နပိုလီယံဘိုနာပတ္ (၁၇၆၉ – ၁၈၂၁) က တခါက ေျပာဖူးတယ္။ အခ်ိဳ႕က ပိုလြန္းတယ္လို႔ ဆိုခ်င္ဆိုၾကမယ္။ ဒါေပမယ့္…. ေျပာသူကို ၾကည့္ပါက သူ႔အေျပာနဲ႔သူ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကား တထပ္တည္းကိုက္ညီေနတာကို ေတြ႕ရတာမို႔ လက္ခံရမွာပဲ။

နပိုလီယံဟာ သာမန္တပ္ၾကပ္ကေလးဘ၀ကေန ျပင္သစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ ဧကရာဇ္ဘ၀ကို သူတက္လွမ္းခဲ့တဲ့ သူ႔ခရီးလမ္းဟာ ပန္းခင္းလမ္း မဟုတ္ဘူး ဆိုတာပါပဲ။ သူဟာ အခက္အခဲမ်ိဳးစံုကို ‘ဓါးေတာင္ကို ေက်ာ္ၿပီး မီးပင္လယ္ကို ျဖတ္ခဲ့သူပမာ’ ရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားတက္လွမ္းလာခဲ့ သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ ျပင္သစ္သမိုင္းမွာ နပိုလီယံမင္းဆက္ကို စတင္တည္ေထာင္ခဲ့သူအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ႏုိင္ငံျပဳသုခမိန္အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ စစ္သူႀကီးအျဖစ္လည္းေကာင္း ဥဒါန္းတြင္ရစ္ခဲ့သူျဖစ္တယ္ကြဲ႕။ သူ႔ေခတ္သူ႕အခါက သူ႔အမည္ကို ၾကားရသူတုိင္းဟာ ဖိန္႕ဖိန္႔ တုန္ခဲ့ရတာကို ၾကည့္ေပါ့။

ျမန္မာ့သမိုင္းမွာလည္း စစ္သူႀကီးသတိုးသုဓမၼမဟာဗႏၶဳလ (ျမန္မာ ၁၁၄၄-၁၁၈၆) ဟာ စြမ္းရည္သတၱိ၊ လံု႕လ၀ီရိယႀကိဳးစားမႈ တို႔ေၾကာင့္ သာမန္တံခါးမွဴးဘ၀ကေလးမွ စစ္သူႀကီးအျဖစ္သို႔ ေရာက္႐ွိခဲ့သူျဖစ္တယ္။ ဘယ္မင္းအဆက္ဆက္မွ သာမန္ျပည္သူျပည္သား ကၽြန္မ်ိဳးေတြကို ‘သတိုးဘြဲ႕’ ခ်ီးျမႇင့္ေလ့မ႐ွိဘူး။ စာဆိုေတာင္႐ွိတယ္မဟုတ္လား။ ဘာတဲ့ “သားကို ခ်စ္လွ်င္သတိုး၊ ကၽြန္ကိုခ်စ္လွ်င္ ေနမ်ိဳး” တဲ့။ ဆိုလိုတာက ဘုရင့္အခ်စ္ဆံုး ရင္ေသြးရင္ႏွစ္သားေတာ္ေတြကိုသာ သတိုးဘြဲ႕ေပးေလ့႐ွိၿပီး၊ ခ်စ္ကၽြမ္း၀င္တဲ့ ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရင္းေတြကိုသာ ‘ေနမ်ိဳး’ အဆင့္ေလာက္ပဲ ေပးသနားေလ့႐ွိတာ ျမန္မာ့နန္းတြင္း အစဥ္အလာေတြပဲ။ ဒါဆို မဟာဗႏၶဳလရဲ႕ ဇြဲသတၱိ၊ ရဲေသြးရဲမာန္၊ ေခါင္းေဆာင္မႈ အရည္အေသြးေတြထက္ျမက္လို႔သာ ဘႀကီးေတာ္မင္းတရား (စစ္ကိုင္းမင္း) က ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့တယ္ဆိုတာ ထင္႐ွား တာေပါ့ေနာ္။

ေနာက္ထပ္လူ႔ဘ၀တြင္ သုညဘာသာမွ အစျပဳလ်က္ တိုးတက္ေအာင္ျမင္ခဲ့သူကို သာဓကျပရလွ်င္ အေမရိကန္ ၁၆ ဆက္ေျမာက္ သမၼတေဟာင္း ေအဗရာဟင္လင္ကြန္းကို အစ္ကိုႀကီးလက္ညႇိဳးထိုးျပခ်င္ပါတယ္။

လင္ကြန္းဟာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကင္တပ္ကီနယ္႐ွိ သစ္လံုးအိမ္ကေလးထဲတြင္ ဆင္းဆင္းရဲရဲေမြးဖြားလာခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ဖခင္က လက္သမားဆရာျဖစ္ၿပီး လင္ကြန္းအသက္ ၉ ႏွစ္ မွာ မိခင္ဆံုးတဲ့အတြက္ မိေထြးနဲ႔ေနခဲ့ရပါတယ္။ ေက်ာင္းတက္ရာမွာလည္း ေ၀းလံလွတဲ့ခရီးကို ေျခလ်င္ေလွ်ာက္၍ သြားရတတ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ေက်ာင္းေနရတယ္လို႔ မ႐ွိပါဘူး။ ေက်ာင္းတက္ရက္ဟာ စုစုေပါင္းမွ ၁၁ လ ေလာက္ပဲ ႐ွိတယ္။

ႏို႔ေပမယ့္ လင္ကြန္းဟာ ငယ္စဥ္ကတည္းက စာေပ၀ါသနာထံုတာမို႔ စာေပဗဟုသုတကို မိမိဘာသာ ႐ွာေဖြဖတ္႐ႈဆည္းပူးခဲ့ပါတယ္။ ၅ မိုင္ ၆ မုိင္ေ၀းတဲ့ အိမ္ကိုသြား၍ စာအုပ္ေတြ ငွားဖတ္ရတယ္။ ညဘက္တြင္ မီးဖိုမွ မီးအလင္းေရာင္ကေလးနဲ႔ စာဖတ္ခဲ့ရတာေပါ့။ ရံဖန္ရံခါ စာဖတ္ရင္း ညီငယ္မ်ားကိုလည္း တဖက္က ထိန္းေက်ာင္းရေသးတယ္။

ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ္လည္း ႀကိဳးစားအားထုတ္မႈနဲ႔ စာေပကို အပတ္တကုတ္ႀကိဳးစားဖတ္႐ႈေလ့လာမႈေတြေၾကာင့္ စစ္သား၊ ၀တ္လံု၊ ႏိုင္ငံေရးသမား စေသာ ဘ၀အေထြေထြကို က်င္လည္ရင္း ေနာက္ဆံုးမွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ၁၆ ဦးေျမာက္ သမၼတႀကီး အျဖစ္ ေ႐ြးေကာက္တင္ေျမႇာက္ခံရတယ္။

သို႔ကလို သစ္လံုးအိမ္ကေလးမွာ သမၼတႀကီးစံျမန္းရာ အိမ္ျဖဴေတာ္အထိ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ေသာ သမၼတလင္ကြန္းဟာ စကားေျပာ လည္းေကာင္း ၊ စာေပအေရးအသားလည္းေတာ္လွသူျဖစ္တယ္။ အဲဒီလို ေတာက္ေျပာင္ခဲ့ရတာေတြကေတာ့ အားလပ္ခ်ိန္ေလး ေတြကို မျဖဳန္းဘဲ စာေပေလ့လာလိုက္စားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ သိသာတာေပါ့။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွ အေက်ာ္ေဇယ်ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးကို သက္ေသျပရလွ်င္ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ညႊန္ျပခ်င္ပါ တယ္။

“သူ႔ကြ်န္ဘ၀မွ လံုး၀လြတ္လပ္ရမည္” ဟူေသာ ထက္သန္တဲ့ သူ႔စိတ္ထားနဲ႔ ႀကိဳးစားခဲ့သူကား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ က်ိဳးေၾကာင္းသိတတ္စ ေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ကတည္းကပင္ ျမန္မာႏုိင္ငံကို လြတ္လပ္ေစခ်င္တဲ့ သူ႔ဆႏၵဟာ အသိဉာဏ္နဲ႔အတူ ယွဥ္တြဲၿပီး သူ႔စိတ္မွာ ၿမဲ႐ွိေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားဘ၀မွ အစပ်ိဳးကာ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အတားအဆီးျဖစ္တဲ့ ခ်ံဳႏြယ္ပိတ္ေပါင္းတို႔ကို မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲ၊ မႏြမ္းလ်ေသာ ထက္သန္မႈနဲ႔ ၁၂ ရာသီမျပတ္ ဥတုသံုးပါး စလံုး ႐ွင္းလင္းခုတ္ထြင္ခဲ့ပါတယ္။ ယာသစ္တည္တဲ့ ေတာင္သူဟာ သစ္ငုတ္၊ ခလုတ္၊ ကန္သင္း၊ ၀ါးတက္ တို႔ကို ခက္ခဲစြာ ေဖာ္ရ၊ ေျမညႇိရ၊ ေပါင္းသင္သုတ္သင္ရတဲ့ နည္းတူ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈကာလတေလွ်ာက္လံုးမွာ စိန္ေခၚမႈေတြ၊ အခက္အခဲျပႆနာေပါင္းစံုေတြကို ရင္ဆုိင္ေက်ာ္လႊားခဲ့ရပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ အခက္အခဲဘယ္ေလာက္ပဲ ႀကံဳႀကံဳ လြတ္လပ္ေရးပန္းတုိင္ကို မ်က္ေျခမျပတ္ဘဲ ခ်ဳံကို သင္ျဖဴး၊ ဆူးကို ေမြ႕ရာ ပမာျပဳကာ ကႏၱာရ ခရီးၾကမ္းကို ဇြဲသန္သန္နဲ႔ ျဖတ္ႏုိင္ခဲ့လို႔ တို႔တေတြဟာ လြတ္လပ္ေသာလူမ်ိဳးအျဖစ္ ယေန႔ကမၻာေပၚမွာ ရပ္တည္ႏုိင္ခဲ့တာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘ၀ဟာ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အရသာကို မခံစားရေသးမီ မသမာသူလူတစ္စုရဲ႕ ရက္စက္ယုတ္မာစြာသတ္ျဖတ္မႈေၾကာင့္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္မွာ ေရတိမ္နစ္ခဲ့ရပါတယ္။ ႏို႔ေပမယ့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ တုိင္းျပည္နဲ႔လူမ်ိဳးအေပၚ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး ႀကိဳးစားေဆာင္႐ြက္ခဲ့မႈ ေတြေၾကာင့္ သူ႔အမည္နဲ႔ သူ႔စြမ္းေဆာင္ခ်က္ဟာ ကမၻာေၾကေသာ္လည္း ဥဒါန္းေၾကစရာ မရွိပါဘူးကြာ။

လူငယ္တို႔ေရ….

ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ေလာကမွာ ႐ွိ႐ွိသမွ် ပုပု႐ြ႐ြလူသားအားလံုးတို႔ ပန္ဆင္ႏုိင္ေသာ ေအာင္ပန္းျဖစ္ပါတယ္။ ေအာင္ပန္းကို ဆြတ္လွမ္းႏိုင္ရန္အတြက္ ဆူႀကံဳနိမ့္ျမင့္ အသက္အပိုင္းအျခား၊ က်ားမ မေ႐ြးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့႐ွိတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ႀကိဳးပမ္းအား ထုတ္တတ္ေသာ ဇြဲလံု႕လ ႐ွိေရးပါပဲ။ လံု႕လ၀ီရိယ႐ွိရင္ ေအာင္ပန္းကို လူတုိင္းလက္၀ယ္ပိုင္ပိုင္ ဆြတ္လွမ္းမိမွာအေသအခ်ာပါပဲ။ လူ႔ေလာကမွာ လူတုိင္း လူတိုင္းဟာ ကိုယ္သန္ရာ သန္ရာ ၀ါသနာဘာဂီအရ ေလွ်ာက္လွမ္းေနေသာ ဘ၀ခရီးလမ္းအသြယ္သြယ္မွ ေအာင္ျမင္မႈ ဆိုတဲ့ ဗိမၼာန္ႀကီးကို ဦးတည္သြားႏုိင္ၾကပါတယ္။

႐ိုး႐ိုးအလုပ္သမားကေလးတစ္ဦးဟာ အလုပ္ပိုင္႐ွင္သူေ႒းႀကီးျဖစ္ႏုိင္သလို သာမန္အေရာင္းစာေရးကေလးဟာလည္း ဆုိင္ပိုင္႐ွင္ႀကီး ျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားဟာလည္း ႀကိဳးစားရင္ ေကာလိပ္ႀကီးတစ္ခုမွာ ပါေမာကၡႀကီးျဖစ္လာႏုိင္တယ္ဆိုတာ ဘယ္သူမွ မျငင္းႏုိင္ပါဘူး။

မ်က္ေမွာက္ေခတ္နဲ႔ တကြ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ကာလမ်ားကို ျပန္လွည့္ၾကည့္ရင္ ႐ိုး႐ိုးသူလိုငါလို ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ ဇြဲ၊ လံု႕လ၊ သတၱိ၊ ပညာ အရင္းခံေၾကာင့္ ထူးထူးခၽြန္ခၽြန္ျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ သာဓကေတြ အထင္အ႐ွားပါပဲ။ ေအာင္ျမင္သူေတြကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ အခ်ိဳ႕ဆို ၾကြယ္၀ခ်မ္းသာ တဲ့ မိသားစု၀င္ေတြလိုမဟုတ္ဘဲ မိဘက ဆင္းရဲ၊ အစားအေသာက္မဖူလံု၊ ပညာသင္စရာေငြကမ႐ွိနဲ႔ အေတာ့္ကို ဒုကၡကသီလင္တ မ်ားခဲ့ၾကပါ တယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ဟာ ဒုကၡကို ပ်ားရည္ဆမ္းၿပီး မေလ်ာ့ေသာဇြဲလံု႕လနဲ႔ ႀကံ႕ႀကံ႕ခံရပ္တည္ၿပီး ႀကိဳးစားခဲ့လို႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လိႈင္းႀကီး ေလွေအာက္၊ ေတာင္ႀကီးဖ၀ါးေအာက္ေရာက္ခဲ့သလို ထိပ္တန္းကို ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုတာ လူငယ္တို႔ သတိ႐ွိေစခ်င္တယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ မဟာ၀ဂၢသံယုတ္ပါဠိေတာ္မွာ ႀကီးပြားတိုးတက္တန္ခိုးႀကီးမႈရဲ႕ အေျခခံတရား ၄ ပါးက (၁) ဆႏၵ၊ (၂) ၀ီရိယ၊ (၃) စိတ္ကူး၊ (၄) ပညာ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းတရားဆိုၿပီး ေဖာ္ျပထားတယ္မဟုတ္လား။

ျမန္မာ့သမိုင္းကိုပဲ ၾကည့္ၾကည့္၊ ကမၻာ့သမုိင္းကိုပဲ ေလ့လာေလ့လာ ေအာင္ပန္းဆြတ္ခူးခဲ့တဲ့ သူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး႐ွိတာမို႔ စာဖြဲ႕လို႔ ကုန္ႏုိင္ဖြယ္ မ႐ွိပါဘူး။ ႏို႔ေပမယ့္ ဇြဲ လံု႔လနဲ႔ ႀကိဳးစားမႈမ႐ွိလို႔ အ႐ႈံးသမားဘ၀နဲ႔ ေလာကဓံလႈိင္းဂယက္ေအာက္မွာ ပက္လက္ေမ်ာေနၾကတဲ့ သူေတြ ေရေမ်ာကမ္းတင္ လြင့္ခ်င္ရာလြင့္ေနသူေတြကလည္း မနည္းလွပါဘူး။

ေအာင္ျမင္မႈသရဖူကို ေဆာင္းခဲ့ၾကတဲ့ေနာင္ေတာ့ ေနာင္ေတာ္မ်ားလိုလက္ေျမႇာက္အ႐ႈံးမေပး၊ စိန္ေခၚမႈအဖံုဖံု ေရလ်ဥ္ေၾကာမွာ အေမ်ာမခံဘဲ ေအာင္ျမင္မႈပန္းတုိင္အေရာက္လက္ပစ္ကူးႏုိင္ခဲ့လို႔ လက္ပန္းေပါက္ခတ္ခဲ့သူေတြလဲဲမ်ားလွပါၿပီ။ ဒီေနရာမွာ အစ္ကိုႀကီး တ႐ုတ္စကားပံုေလး တစ္ခုကို သတိရေနမိတယ္။ စကားပံုက ဒူးေထာက္ရင္ သံုည၊ မတ္တပ္ရပ္ရင္ တစ္ တဲ့။ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတဲ့ တစ္ သို႔မဟုတ္ ၀မ္း (One) ျဖစ္ဖို႔ တို႔ေတြ ရင္ေကာ့မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ဘ၀ကို ရင္ဆိုင္ၾကပါစို႔။ေအာင္ျမင္ သူတို႔ရဲ႕ ႀကိဳးစားေဆာင္႐ြက္မႈနဲ႔ ေစတနာအက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ေလာကႀကီးဟာ အဖက္ဖက္မွ တိုးတက္ခဲ့တာလို႔ဆိုရင္ ဘယ္သူမွ ျငင္းႏုိင္မယ္မဟုတ္ဘူး။

ဥပမာျပရရင္ ႐ွိတ္စပီးယား၊ ခ်ားလ္ဒစ္ကင္း၊ ေသာမတ္ဟာဒီ၊ မတ္တိြိန္း၊ ႐ွယ္လီ၊ တဂိုး စတဲ့ စာဆိုေတာ္ ပုဂၢိဳလ္ေတြေရးသားခဲ့တဲ့ စာေပကဗ်ာအစုစုတို႔ဟာ တို႔ေတြ ယေန႔တုိင္ မကုန္ခမ္းႏိုင္ေအာင္ စာေပဗဟုသုတရခဲ့တယ္ မဟုတ္လား။ သူတို႔ထားရစ္ခဲ့တဲ့ စာေပအေမြ အႏွစ္ေတြပင္လ်င္ တို႔ေခတ္ရဲ႕ စာေပယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္အတန္းမ်ားပင္ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ထိုနည္းတူစြာ မိုက္ကယ္အိန္ဂ်ယ္လို၊ ႐ုိဒင္၊ လီယိုနာဒိုဒါဗင္ခ်ီ၊ ပီကာဆို၊ မားတီး၊ ဗင္ဂိုး၊ ဟင္နရီမိုး စတဲ့ ပန္းခ်ီပန္းပုလက္ရာေတြဟာလည္း လူသားတရပ္လံုးအတြက္ သုခုမအႏုပညာ ယဥ္ေက်းမႈျမင့္မားေရးအတြက္အဖိုးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ အေမြအႏွစ္ေတြပဲ မဟုတ္လား။

အာခီးမီးဒီး၊ မိုက္ကယ္ဖာရေဒး၊ မာကိုနီ၊ ေသာမတ္အယ္ဒီဆင္၊ ဘင္ဂ်မင္ဖရင္ကလင္၊ မဒမ္က်ဴရီ၊ အိုင္းစတိုင္း အစ႐ွိတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရဲ႕ သိပၸံသုေတသနစူးစမ္းေတြ႕႐ွိခ်က္ေတြဟာ ဒီကေန႔ လူသားတစ္ရပ္လံုးကို အက်ိဳးျပဳေနတယ္ဆိုတာ မ်က္ျမင္ပါပဲ။

ေဆး၀ါးနဲ႔ က်န္းမာေရးဘက္ကို ၾကည့္ရင္လည္း လီယူ၀င္ဟုတ္၊ ေရာဘတ္ေဟာက္၊ မစၥတာဂ်င္းနား၊ ပတ္စခ်ာ၊ အလက္ဇင္ဒါဖလင္း မင္း စတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ႐ွာေဖြေတြ႕႐ွိခ်က္ေတြဟာ က်န္းမာေရးအတြက္ ရတက္ေအးသင့္သေလာက္ ေအးခဲ့ရတာပဲ မဟုတ္လား။

ထိုမွ်မက သမုိင္းစာမ်က္ႏွာမွာ ကမၺည္းတင္ခဲ့တဲ့ ငါတို႔အာဇာနည္သူရဲေကာင္းေတြရဲ႕ စြမ္းစြမ္းတမံ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္ေတြဟာ တို႔ေတြ ယေန႔တုိင္ ဂုဏ္ယူေနရဆဲပဲ မဟုတ္လား။

ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ ထင္႐ွားခဲ့ေသာ အေနာ္ရထာ၊ က်န္စစ္သား၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းမင္းတရား၊ ဆင္ျဖဴ႐ွင္၊ မဟာဗႏၶဳလ စတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ထူးေတြရဲ႕ ႏုိင္ငံအတြက္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့မႈ စြမ္းေဆာင္႐ြက္ခ်က္ေတြဟာ တုိ႔ျမန္မာတမ်ိုးသားလံုးအတြက္ ဂုဏ္ျမႇင့္ေစတာမို႔ ေမ့ရက္ႏုိင္စရာ မ႐ွိသလို၊ အျခားႏိုင္ငံအသီးသီးမွာလည္း သူ႔ႏုိင္ငံအတြက္ စြမ္းေဆာင္ခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းေတြကို ဂုဏ္ျပဳမဆံုး႐ွိၾကပါတယ္။

အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ပထမဆံုးသမၼတႀကီး ေဂ်ာ့၀ါ႐ွင္တန္၊ ၁၆ ဦးေျမာက္ သမၼတလင္ကြန္းတို႔ရဲ႕ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္မ်ားကို ယေန႔တုိင္ အေမရိကန္တို႔ဟာ ဂုဏ္ယူမွတ္တမ္းတင္မဆံုး ႐ွိေနၾကပါတယ္။

အေ႐ွ႕တိုင္းဘက္က တ႐ုတ္ျပည္မွာ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသားတို႔ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းေဆာင္႐ြက္ေပးခဲ့တဲ့ ေဒါက္တာဆြန္ယက္ဆင္နဲ႔ တ႐ုတ္ျပည္ကို ကမၻာ့စီးပြားေရးထိပ္တန္း၀င္ႏုိင္ငံႀကီးတစ္ႏိုင္ငံျဖစ္ေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ေပးခဲ့တဲ့ တိန္႔ေ႐ွာင္ဖိန္ကိုလည္း ယေန႔တုိင္ တ႐ုတ္ ျပည္သူတို႔ တသသ ျဖစ္ေနဆဲပါ။

ဖိလစ္ပိုင္ႏုိင္ငံမွာလည္း စပိန္နယ္ခ်ဲ႕အစိုးရလက္ေအာက္မွ လြတ္ျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးပမ္းခဲ့တဲ့ လက္႐ုံးရည္ ႏွလံုးရည္ ထူးခၽြန္တဲ့ မ်ိဳးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ ရီေဇာ္ အေၾကာင္းကိုလည္း ယေန႔တိုင္ ေျပာစမွတ္ျပဳေနၾကဆဲပါ။

လံု႔လ ၀ီရိယနဲ႔ ပတ္သက္၍ က်မ္းဂန္မ်ားမွာ ၀ိၿဂိဳဟ္ျပဳထားတာကေတာ့ “လံု႔လ ၀ီရိယ ႐ွိသူအား အဘယ္မည္ေသာ အမႈသည္ မၿပီးစီး ဘဲ ႐ွိေတာ့နည္း” ဟူ၍ ဆိုထားပါတယ္။

ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕၀င္ မဟာဇနက ဇာတ္ကား လံု႔လတည္းဟူေသာ ႀကိဳးစားမႈကို အရင္းတည္ခဲ့တာေၾကာင့္ ထီးနန္းကိုပါ သိမ္းပိုက္ စိုးစံေတာ္မူရေသာ မဟာဇနကမင္းႀကီးကို ပမာျပဳ၍ ယေန႔လူငယ္တို႔ လုိက္နာက်င့္သံုးႏုိင္ရန္ ျပသဆံုးမေသာ ဇာတ္ေတာ္ႀကီး ျဖစ္တယ္ကြဲ႕။

ဇနကမင္းသားဟာ သေဘၤာပ်က္တဲ့အခါမွာ သေဘၤာသား ခုနစ္ရာကဲ့သို႔ လံု႕လမျပဳဘဲ ကံၾကမၼာကိုသာ ႐ုိးမယ္ဖြဲ႕၍ ေနခဲ့ပါလွ်င္ ငါးလိပ္မကန္းတို႔ရဲ႕ အစာျဖစ္ကာ ပင္လယ္သမုဒၵရာအတြင္းမွာ ေသပြဲ၀င္ရမွာ မလြဲပါ။ ႏို႔ေပမယ့္ ဘုရားေလာင္းဇနကမင္းရဲ႕ လံု႔လဝီရိယနဲ႔ ဇြဲသတၱိေၾကာင့္ မဏိေမခလာနတ္သမီးကပင္ လာေရာက္ကယ္ယူ၍ ၀ိေဒဟရာဇ္တုိင္းသို႔ ပို႔ေဆာင္ခံရၿပီး ထီးနန္းအုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္ေတာ္မူခဲ့ရ ေၾကာင္း၊ မင္းတို႔လည္း ဖတ္ဖူးမွာေပါ့။ ဒီဇာတ္ေတာ္ကရတဲ့ သင္ခန္းစာကေတာ့ “ေအာင္သည္ျဖစ္ေစ၊ မေအာင္သည္ျဖစ္ေစ လံု႔လကို မေလ်ာ့ ထုိက္၊ ၾကမၼာကိုသာ ႐ိုးမယ္ဖြဲ႕သူမ်ားကား လူပ်င္း လူဖ်င္းတို႔တည္း” ဟု ဘုရားေလာင္းရဲ႕ ဆိုစကားပါပဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘယ္လိုကံၾကမၼာမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳေတြ႕ေစကာမူ ဘယ္ေသာအခါမွ မိမိတို႔ရဲ႕ လံု႕လကို အားျပဳ၍ ႀကံေဆာင္မွသာ ေအာင္ျမင္ေသာပန္းတုိင္ကို ဆုိက္ေရာက္ႏုိင္သလို လူပ်င္း လူဖ်င္းတို႔ကဲ့သို႔ မက်င့္အပ္ေၾကာင္းကို သတိေပးဆံုးမထားတာပဲ မဟုတ္လား။

လံု႔လ၀ီရိယရဲ႕ ထိေရာက္ပံုကို လက္ေတြ႕ညႊန္ျပရာမွာ အေမရိကန္သိပၸံပညာ႐ွင္ႀကီး ေသာမတ္စ္အယ္ဒီဆင္ရဲ႕စကားဟာ လူငယ္တို႔ အတြက္ မွတ္သားစရာေကာင္းလွပါတယ္။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ‘ပါရမီနဲ႔လူထူးဆိုတာ’  ၁၀၀ မွာ ၉၉ ဆ ေလာက္ ေခ်ြးထြက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရၿပီး တစ္ဆေလာက္သာ ပါရမီခံရတဲ့ ကိစၥမ်ိဳးပါ’ လို႔ ဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္။

ႀကိဳးစားအားထုတ္၍ ေအာင္ျမင္ၾကသူေတြအနက္ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာ ထင္႐ွားခဲ့သူ ႏွစ္ဦးကေတာ့ အင္း၀မင္းႀကီးစြာေစာ္ကဲလက္ထက္ ၀န္ဇင္း႐ြာမွ အမတ္ႀကီးျဖစ္လာတဲ့ ဘိုးရာဇာနဲ႔ က်စြာမင္းလက္ထက္မွာ အသက္၆၀ေက်ာ္မွ စာသင္၍ ပိဋကတ္သံုးပံုကို အာဂံုေဆာင္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ ဦးက်ည္ေပြ႕တို႔ကို တင္ျပခ်င္တယ္။

၀န္ဇင္း႐ြာမွ အသည္သား ေမာင္ရာဇာဟာ တကယ္ေတာ့ လယ္သမားကေလးကြဲ႕။ လယ္ထြန္ရင္း အားလပ္ခ်ိန္ကေလးေတြမွာ ေ႐ွးေပေဟာင္းစာေဟာင္းေတြကို ေလ့လာဖတ္႐ႈရင္း စာေပဗဟုသုတဆည္းပူးခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ဇြဲလံု႔လမျပတ္ စာေပေလ့လာမႈေၾကာင့္ ဘုရင္ရဲ႕ အတုိင္ပင္ခံအမတ္ႀကီးဘ၀သို႔ ေရာက္ခဲ့ရတယ္မဟုတ္လား။

က်စြာမင္းလက္ထက္က အသက္ ၆၀ ေက်ာ္ ရဟန္းႀကီးဟာ ႐ွင္ဘုရင္ထံ၀င္၍ ပိဋကတ္သံုးပံုသင္ရာမွာ သဒၵါ႐ုပ္တြက္ရန္အတြက္ ကန္႔ကူဆန္ကို အလွဴခံေလရာ မင္းႀကီးက ‘႐ွင္ရဟန္းႀကီး….. ဒီအသက္ ဒီအ႐ြယ္မွျဖင့္ ပိဋကတ္သံုးပံုကို သင္မေနပါနဲ႔ေတာ့။ က်ည္ေပြ႔သာ အတက္ေပါက္ခ်င္ေပါက္မယ္။ ႐ွင္ရဟန္းႀကီး ပိဋကတ္သံုးပံု သင္ၾကားတတ္ရန္ကား ခဲယဥ္းေပစြ’ လို႔ မိန္႔ေတာ္မူတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရဟန္းႀကီးဟာ အမွန္ပင္အတက္ေပါက္ေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ သူဟာ ေန႔စဥ္လႊင့္ပစ္ခဲ့တဲ့ တြင္းျပည့္ခဲ့ေသာ အန္ပူမ်ားကို ၾကည့္ကာ သင္ခန္းစာယူၿပီး ပိဋကတ္သံုးပံုကို ႏႈတ္ငံုႏုိင္ရန္ မေနမနား ႀကိဳးစားခဲ့မႈေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးမွာ ေအာင္ျမင္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာစာေပေလာကမွာ ဦးက်ည္ေပြ႕လို႔ ထင္႐ွားခဲ့တယ္။

လံု႔လ ဥႆာဟထုတ္၍ ႀကိဳးစားေအာင္ျမင္ခဲ့သူမ်ားအနက္ သိပၸံပညာေက်ာ္ႀကီးတို႔ရဲ႕ဘ၀မွတ္တမ္း အတၳဳပၸတၱိေတြကလည္း စိတ္၀င္စားစရာပါပဲ။ အကယ္၍ အဲဒီသိပၸံနယ္အသီးသီးမွ သိပၸံပညာ႐ွင္ေတြဟာ စူးစမ္း႐ွာေဖြသုေတသနမျပဳခဲ့ရင္ ယေန႔လူေနမႈ အဆင့္အတန္းအားလံုးဟာ ဒီေလာက္အေျခတိုးျမႇင့္လာစရာမဟုတ္ဘူး။

သိပၸံပညာေက်ာ္ ပုဂၢိဳလ္ထဲမွာ အေမရိကန္သိပၸံပညာ႐ွင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ေသာမတ္အယ္ဒီဆင္ ရဲ႕ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္ေတြဟာ စံတင္ေလာက္တယ္ကြ။ သူဟာ ငယ္စဥ္ကပင္ သိပၸံပညာကို စိတ္ပါ၀င္စားၿပီး အပတ္တကုတ္ ဆည္းပူးေလ့လာေနခဲ့တယ္။ ငယ္႐ြယ္စဥ္ကပင္ နားထုိင္းသြားခဲ့ရေသာ္လည္း အလုပ္ႀကိဳးစားမႈကေတာ့ သူမ်ားထက္သာတယ္။ သူဟာ အသက္ ၈၄ ႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔တသက္ တီထြင္သြားတဲ့ ပစၥည္းအမ်ိဳးေပါင္းဟာ ၂၅၀၀ ေလာက္ေတာင္႐ွိတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ ဓာတ္မီး၊ ဓာတ္စက္၊ ႐ုပ္႐ွင္ျပစက္တို႔လည္း ပါ၀င္ပါတယ္။

အယ္ဒီဆင္ကဲ့သို႔ အျခားေက်ာ္ၾကားသူကေတာ့ အဂၤလိပ္ သခ်ၤာဆရာႀကီး အိုက္ဆက္နယူတန္ပဲ ျဖစ္တယ္။ နယူတန္ဟာ ေျမပိုင္႐ွင္ တစ္ဦးရဲ႕ သားျဖစ္ေသာ္လည္း ဖခင္ဟာ သူငယ္စဥ္ကတည္းက ကြယ္လြန္သြားတာမို႔ မိမိဘ၀တက္လမ္းကို ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ရတယ္။ သူ႔လုိပဲ အျခားထူးခၽြန္သူက လွ်ပ္စစ္ဓါတ္အားကို ေတြ႕႐ွိခဲ့တဲ့ မုိက္ကယ္ဖာရာေဒးဆိုသူပါပဲ။ သူဟာ ဒိုင္နမို ေခၚ လွ်ပ္စစ္ဓာတ္အားေပးစက္ကို တီထြင္ခဲ့ေသာ ကမၻာေက်ာ္ သိပၸံပညာ႐ွင္တစ္ဦးျဖစ္တယ္။ သူဟာပန္းပဲဆရာတစ္ဦးရဲ႕ သားျဖစ္ၿပီး အသက္ ၁၃ ႏွစ္အ႐ြယ္ စီးပြားေရး မျပည့္စံုလို႔ ေက်ာင္းကထြက္လုိက္ရၿပီး အလုပ္လုပ္ခဲ့ရ႐ွာတယ္။

ေခြး႐ူး စတဲ့ေရာဂါေတြကို ကုသရန္ ပိုးမ်ားကို႐ွာေဖြေတြ႕႐ွိခဲ့တဲ့ လူ၀စ္ပတ္စခ်ာဆိုသူဟာလည္း သားေရနယ္သမားတစ္ဦးရဲ႕ သားျဖစ္တယ္ကြဲ႕။ ဒီပုဂၢိဳလ္ႀကီးက ‘က်ေနာ္ဘ၀မွာ ဆႏၵ၊ အလုပ္နဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈဟူေသာ ဤသံုးမ်ိဳးကသာ လႊမ္းမိုးေနတယ္’ လို႔ ဆိုခဲ့ဖူးတယ္။

နုိင္ငံေရးဘက္လွည့္ၾကည့္ရင္လည္း ျပင္းထန္ေသာ စိတ္ဓာတ္ မေလွ်ာ့ေသာ ဇြဲလံု႕လေၾကာင့္ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ၄၂ ဦးေျမာက္ သမၼတ ဘီလ္ကလင္တန္ရဲ႕ ႀကိဳးပမ္းခ်က္ကလည္း ခ်ီးက်ဴးထုိက္တယ္။ သူ႔ဇနီးဟာ တေလာကမွ အေမရိကန္ႏုိင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ဘ၀မွ အနားယူသြားတဲ့ ဟယ္လာရီကလင္တန္ျဖစ္တယ္။ မႏွစ္က ျမန္မာျပည္ကိုေတာင္ လာလည္သြားတာကို မင္းတုိ႔ သတိရမိလိမ့္မယ္။ ထားေတာ့။

ဘီလ္ကလင္တန္ဟာ ၀င့္၀င့္၀ါ၀ါမ႐ွိတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့သူျဖစ္တယ္။ ကားတုိက္မႈေၾကာင့္ သူ႔ဖခင္ ကြယ္လြန္ၿပီး သံုးလ အၾကာမွာ ဘီလ္ကလင္တန္ကို စတုတၳေျမာက္ ၀ီလ်ံဂ်ယ္ဖာဆင္ဘလိုက္ (William Jefferson Blythe lV) နာမည္နဲ႔ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ ၁၉ ရက္ေန႔မွာ ဟုတ္ၿမိဳ႕ကေလးမွာ ေမြးဖြားခဲ့တယ္ကြာ။ အဲဒီေနာက္ ဖခင္ေသၿပီး ၄ ႏွစ္ အၾကာမွာ သူ႔မိခင္ဟာ ကားေရာင္း၀ယ္ ေဖာက္ကားသူ ေဂ်ာ္ဂ်ာကလင္တန္နဲ႔ ဒုတိယအိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့တာေၾကာင့္ ပေထြးနာမည္ကို ယူၿပီး ကလင္တန္မွည့္ခဲ့တာပဲ။ သူဟာ ဘ၀ႏံုခ်ာ ခဲ့ေသာ္လည္း ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ သခ်ာၤနဲ႔ လက္တင္ဘာသာ ထူးခၽြန္ေသာ အထက္တန္းေက်ာင္းသား ျဖစ္လာတယ္။ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀က ၁၉၆၃ ေႏြရာသီမွာ သမၼတကေနဒီကို လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္မႈတစ္ခုက သူ႔ဘ၀ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ့္ အခ်ိဳးအေကြ႕ကို ေတြ႕႐ွိခဲ့တယ္။ သူဟာ ကေနဒီနဲ႔ေတြ႕ၿပီးကတည္းက ႏုိင္ငံေရးသမားျဖစ္လိုတာေၾကာင့္ ဂီတပညာသင္ဆုကို ျငင္းပယ္ကာ ႏုိင္ငံေရးပညာ သင္ၾကားရန္ ေဂ်ာ့ေတာင္းတကၠသိုလ္ကို တက္ခဲ့တယ္။ ၁၉၆၈ မွာ ႏုိင္ငံတကာဆက္ဆံေရးရာဘာသာနဲ႔ ဘြဲ႕ရၿပီး ေအာက္စဖို႔ဒ္တကၠသိုလ္မွာ ဆက္လက္ပညာသင္ရန္ ပညာသင္ဆုရခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဥပေဒဘြဲ႕လြန္တက္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးနယ္ပယ္ကို ေျခစံုပစ္၀င္ေရာက္ရာမွ ၁၉၇၈ ခုႏွစ္မွာ အာကင္ေဆာျပည္နယ္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမွဴးျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္မွာ သမၼတေလာင္းအမည္စာရင္းတင္ၿပီး ယွဥ္ၿပိဳင္အေ႐ြးခံ ရာ လက္႐ွိသမၼတ ေဂ်ာ့ဘုခ်္ကို အျပတ္အသတ္အႏုိင္ရၿပီး အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုရဲ႕ ၄၂ ဦးေျမာက္ သမၼတျဖစ္လာခဲ့တာပါပဲကြာ။

ဒါဆုိ လူငယ္တို႔အားလံုး တိုးတက္ႀကီးပြားသူေတြရဲ႕ ဇြဲလံု႕လနဲ႔ အခ်ိန္ပိုကေလးေတြကို ေလးစားစြာ အသံုးခ်မႈေၾကာင့္ ထိပ္တန္းကို တက္လွမ္းႏုိင္ခဲ့တာကို သေဘာေပါက္ေလာက္ေရာေပါ့။

● ဗိုလ္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ပါ
ဗိုလ္ဆိုလို႔ အေတြးမေခ်ာ္နဲ႔အံုး။ စစ္တကၠသိုလ္တက္မွ ဗိုလ္ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ ‘ဗိုလ္’ ဆိုတဲ့ ေ၀ါဟာရဟာ ပါဠိေ၀ါဟာရ ‘ဗလ’ မွ ဆင္းသက္လာတဲ့ ျမန္မာစကားျဖစ္တယ္။ အဓိပၸါယ္က ‘အား’ ပါပဲ။ လူတုိင္းမွာ ေမြးရာပါ ကာယစြမ္းအား၊ ဉာဏစြမ္းအား ႐ွိေနတတ္ပါတယ္။ ထိုစြမ္းအားေတြဟာ ေျပာပေလာက္ေအာင္ ထက္ျမက္လာတဲ့အခါ ‘ဗိုလ္’ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ လူ႔ကိုယ္ရဲ႕ အားဟာ အေျပး အခုန္၊ အထမ္း အမ၊ အပစ္ အခတ္ အရပ္ရပ္ကို စနစ္တက် ေလ့က်င့္တဲ့အခါ ေပၚလာတယ္။ ေဆာင္႐ြက္ခ်က္ကို ၾကည့္ၿပီး အားဘယ္ေလာက္ေကာင္းတယ္ လို႔ သိၾကရတယ္။

ထိုနည္းတူ လူ႔စိတ္မွာလည္း အား႐ွိတယ္။ လူ႔စိတ္ရဲ႕ အားကလည္း ကိစၥရပ္အလုိက္ ေပၚလာစၿမဲပဲ။

(၁) သဒၵါဗိုလ္လို႔ေခၚတဲ့ ယံုၾကည္ခ်က္တည္းဟူေသာ အား။

(၂) ၀ီရိယဗိုလ္ လို႔ေခၚတဲ့ လံု႔လ၀ီရိယဇြဲတည္းဟူေသာ အား။

(၃) သတိဗိုလ္ လို႔ေခၚတဲ့ အသိမလစ္ဟင္းမႈဟူေသာ အား။

(၄) သမာဓိဗိုလ္ လို႔ေခၚတဲ့ တည္ၿငိမ္စူးစိုက္မႈဟူေသာအား နဲ႔

(၅) ပညာဗိုလ္ ေခၚ ျပႆနာကို ႏွံ႕စပ္သိျမင္တတ္တဲ့အား ေတြပါပဲ။

ကိုယ္ပိုင္ယံုၾကည္ခ်က္ လုပ္ငန္းအေပၚ ယံုၾကည္ခ်က္ ၊ႏုိင္ငံေတာ္အေပၚ ယံုၾကည္ခ်က္ ပီပီျပင္ျပင္ထား႐ွိၿပီး ထိုယံုၾကည္ခ်က္ ခိုင္မာလာရင္ စိတ္ဓာတ္ရဲ႕ ခြန္အားတစ္ရပ္ျဖစ္လာတယ္။ တိုတိုေျပာရရင္ သဒၶါဗိုလ္လို႔ ေခၚၾကပါတယ္။ အာဠာ၀က ဘီလူးက ေမးေလွ်ာက္ တာေၾကာင့္ “ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ ပိုင္ဆုိင္ေသာပစၥည္းမ်ားအနက္ ‘ယံုၾကည္ခ်က္’ ဟာ အဖိုးအတန္ဆံုးေသာပစၥည္းျဖစ္ေၾကာင္း” ျမတ္စြာဘုရားက ေျဖၾကားခဲ့တယ္။ အလုပ္နဲ႔ေတြ႕ရင္ အပ်င္းထူျခင္း၊ ေရသာခိုျခင္း၊ ဆင္ေျခတက္ျခင္း မ႐ွိဘဲ မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္တတ္တဲ့ လံု႔လ၀ီရိယဇြဲကသာလွ်င္ ေအာင္ျမင္ျခင္း ခြန္အားေတြပါပဲ။

အခက္အခဲကို ေက်ာ္လႊားရန္မွာ ဇြဲ႐ွိမွ ျဖစ္တယ္။ အေလာင္းေတာ္ ဇနကမင္းသားအား နန္းတင္ေပးသူမွာ သူရဲ႕ ႀကိဳးစားမႈ ၀ီရိယ ဗိုလ္ ပဲ ျဖစ္တယ္ကြဲ႕။

ၿပီးေတာ့ ေလာကမွာ ‘မပို’ ႏုိင္တဲ့ အရာကို ျပပါဆိုရင္ ‘သတိ’ ကို ညႊန္ျပရမွာပဲ။ သတိဟာ အစစအရာရာတုိင္းမွာ လိုအပ္တယ္။ သတိရဲ႕ လကၡဏာမွာ သတိမလစ္ဟင္းမႈပဲျဖစ္တယ္။ ေန႔စဥ္ဘ၀နဲ႔တကြ စစ္ေရး၊ ႏိုင္ငံေရးတို႔မွာပင္ သတိ႐ွိမႈဟာ အင္အားႀကီးတဲ့ စြမ္းရည္တရပ္ဆိုတာ မေမ့သင့္ဘူး။ အလစ္၀င္တယ္၊ အငိုက္မိတယ္ ဆိုတာေတြဟာ ခံရသူ ဘက္က သတိဗိုလ္မ႐ွိျခင္းရဲ႕ ျပယုဂ္ပဲ မဟုတ္လား။ ၀ိဓူရသုခမိန္ဟာ ပုဏၰကဘီလူးသတ္၍ မေသဘဲ အႏိုင္ရျခင္းဟာ သတိၿမဲလွ၍ ျဖစ္တယ္ဆုိတာ မွတ္ပါ။

အလုပ္ထဲမွာ စိတ္ေရာက္ေနျခင္းဟာ တည္ၿငိမ္စူးစိုက္တဲ့ သေဘာျဖစ္တယ္။ စူးစူးစိုက္စိုက္ လုပ္ရင္ အလုပ္ၿပီးလြယ္တယ္ကြဲ႕။ ျပႆနာႀကံဳရင္ တည္ၿငိမ္မႈ႐ွိရန္ အေရးႀကီးတယ္။ သို႔မွသာ ျပႆနာရဲ႕ အေျဖဟာ ေပၚလာႏိုင္တယ္ မဟုတ္လား။ မတည္ၿငိမ္တဲ့အခါ ဂေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားေၾကာက္စိတ္၀င္လာတတ္တယ္။ မိမိအနီးမွာ သစ္သီးတစ္လံုး ေၾကြက်တဲ့အခါ ယုန္ကေလးဟာ ကမၻာပ်က္မတတ္ ထခုန္ တယ္။ ျခေသၤ့မင္းကေတာ့ ဣေျႏၵမပ်က္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ၿပီး ၾကည့္တယ္။ ဒါက ဘာကိုျပသလဲဆိုရင္ တည္ၿငိမ္မႈဆိုတဲ့ ရဲစြမ္းသတၱိ႐ွိမ႐ွိ အေပၚမွာ တည္တယ္ဆိုတာ ထင္႐ွားေနတာပဲ။

သိမႈဟာ လူ႔စိတ္ရဲ႕ ခြန္အားတစ္ရပ္ျဖစ္တယ္။ ဗဟုသုတဟာ အသိအျမင္ထင္႐ွားေအာင္ မွန္ကဲ့သို႔ ျပတယ္။ ျပႆနာဟာ ျဖတ္စရာတမ်ိဳးျဖစ္တယ္။ ပညာစိန္သြားနဲ႔ ျဖတ္မွ ရတယ္။ ျပႆနာေမွာင္ထုကို ပညာဆီမီးေရာင္ျဖင့္ ပယ္ရတယ္။ မေဟာ္သဓဟာ မိမိရဲ႕ အသက္စည္းစိမ္တည္ၿမဲေအာင္ မိမိပညာျဖင့္ ကာကြယ္ႏုိင္ခဲ့တယ္။ မိမိရဲ႕ ႏုိင္ငံေတာ္သူတပါးလက္ေအာက္သို႔ မေရာက္ေရးကိုလည္း ပညာဗိုလ္ျဖင့္ပင္ ဦးေဆာင္မႈ ေပးႏုိင္ခဲ့တယ္။

အရာရာမွာ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္မႈ လုိအပ္တယ္။ မိမိစိတ္ဓာတ္ ဗိုလ္အဆင့္ေရာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမယ္။ စိတ္ဓါတ္အရည္အခ်င္းပါ ဗိုလ္ျဖစ္မွ တကယ့္ ဗိုလ္ျဖစ္လာမယ္။ အေရးႀကံဳရင္ ထိုသူမ်ိဳးမွ အားကိုးရမယ္။ ‘ဗိုလ္စိတ္’ ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္ခိုင္မာတဲ့ စိတ္၊ အေျမာ္အျမင္႐ွိတဲ့စိတ္မ်ိဳးျဖစ္တယ္။ ခ်ိနဲ႔ည့ံဖ်င္းေသာစိတ္မ်ိဳးဟာ ဗိုလ္စိတ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ သေဘာေပါက္ရင္ လူငယ္တုိင္း ဗိုလ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ပါလို႔ အစ္ကိုႀကီး တုိက္တြန္းလုိက္ပါရေစ။ ဗိုလ္ငါးဗိုလ္နဲ႔ ျပည့္စံုေနတဲ့ လူငယ္ေတြ ဦးေဆာင္မွလည္း တုိ႔ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီး ေခတ္မီတိုးတက္ ႀကီးမားလာမွာျဖစ္တယ္ကြာ။


သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts