>
ၿငိမ္းေ၀
ဒီဇင္ဘာ ၂၊ ၂၀၁၁
(၁)
၁၉၉၁ ခု၊ ေတာ္လွန္ေရးဌာနခ်ဳပ္စခန္းျဖစ္တဲ့ ‘မာနယ္ပေလာ´ မွာ ‘စာဆုိေတာ္ေန႔အခမ္းအနား´ က်င္းပခဲ့ပါတယ္။ ဒါဟာ ဗမာျပည္ လက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးသမိုင္းမွာ လြတ္ေျမာက္တဲ့နယ္ေျမအတြင္း ပထမဆံုးအႀကိမ္ က်င္းပျပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ ‘စာဆိုေတာ္ေန႔ အခမ္းအနား´ ျဖစ္ပါတယ္။
က်ေနာ္က ၁၉၉၂ ခုႏွစ္ထဲက်မွ မာနယ္ပေလာကိုေရာက္လာတာဆိုေတာ့ အဲဒီႏွစ္ကျပဳလုပ္သြားတဲ့ စာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနားကို မမီ လိုက္ဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီအခမ္းအနားအေၾကာင္း ၾကားရတဲ့သတင္းက က်ေနာ့္ကို စိမ္းလန္းေစခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါပဲ။ ဒီအခမ္းအနားမွာ က်ေနာ္ ခ်စ္ခင္ေလးနက္ရတဲ့ စာေရးဆရာ ‘ႏိုင္ဝင္းေဆြ´ က သူ႔ရဲ့ ‘သံုးဖက္ျမင္စစ္တမ္း´ စာတမ္းကို ဖတ္သြားတယ္ၾကားရေတာ့ ပိုၿပီး စိတ္ လႈပ္ရွားခဲ့ရပါတယ္။
၁၉၉၂ ခု ဒီဇင္ဘာလထဲမွာ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမရဲ့ ဒုတိယအႀကိမ္ စာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနား မာနယ္ပေလာမွာပဲ က်င္းပႏိုင္ပါတယ္။ ဦးစီးၿပီး စည္းရုံးေဆာ္ၾသသူက ဒီတုန္းက အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္(လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ)ရဲ့ ဥကၠဌျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဘ ဦးဝင္းခက္ (ဝင္း ခက္-ရႈေဒါင့္) ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီအခမ္းအနားမွာ လူမ်ိဳးစုလက္နက္ကိုင္ေတာ္လွန္ေရးအဖြဲ႔အစည္းအသီးသီးက ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ စာေပသမား ေတြ၊ လူငယ္ေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား တက္ေရာက္ၾကပါတယ္။ ကရင္လူငယ္အစည္းအရံုး စည္းေဝးခမ္းမေဆာင္ႀကီးမွာ က်င္းပခဲ့တာပါ။
က်ေနာ္က ကြယ္လြန္သူ ဆရာ‘ေမာင္ေသာ္က´ ရဲ့ ‘ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္´ ကဗ်ာကို စင္ေပၚတက္ၿပီး ရြတ္ဆိုခဲ့ပါတယ္။
၁၉၉၁ ခုႏွစ္တုန္းကျပဳလုပ္တဲ့ စာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနား တက္ေရာက္ခဲ့သူေတြရဲ့ ေျပာစကားအရဆိုရင္ အဲဒီႏွစ္က က်င္းပတဲ့ စာဆိုေတာ္ ေန႔အခမ္းအနားမွာ ကဗ်ာရြတ္တဲ့အစီစဥ္လည္း ပါရွိခဲ့ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာ ေမာင္လြမ္းဏီက ကဗ်ာတက္ေရာက္ရြတ္ဆိုသြားခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
ဒုတိယအႀကိမ္က်င္းပတဲ့ ၁၉၉၂ ခု စာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနား မွာလည္း ကဗ်ာရြတ္ဆိုတဲ့အစီစဥ္ ပါခဲ့ပါတယ္။ မာနယ္ပေလာမွာ ကဗ်ာရြတ္ တဲ့အစီစဥ္ ဒုတိယအႀကိမ္စီစဥ္ႏိုင္တဲ့သေဘာမို႔ က်ေနာ့္မွာ ေက်နပ္ဂုဏ္ယူေနခဲ့မိပါတယ္။ ဒီိလုိ ကဗ်ာရြတ္ခြင့္ရတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း ‘ကဗ်ာရြတ္ပြဲသပ္သပ္´ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တဲ့သေဘာေတာ့ မဟုတ္ေသးပါဘူး။ တျခား ေျဖေဖ်ာ္မႈအစီစဥ္ေတြ ေဟာေျပာမႈအစီစဥ္ ေတြနဲ႔ေရာၿပီး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္တဲ့သေဘာသာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ စာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနား ၿပီးသြားတဲ့အခါ ကဗ်ာခ်စ္တဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ့စိတ္ထဲမွာ ေက်နပ္ျပည့္ဝတဲ့သေဘာေတာ့ မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ က်ေနာ္နဲ႔ ရင္းနီးခင္မင္သူ ကဗ်ာေရးသူ ကဗ်ာခ်စ္သူတစုကေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔မေက်နပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။
က်ေနာ္တို႔က ေတာ္လွန္ေရးနယ္ေျမမွာ က်င္းပတဲ့ စာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနားကို ျပည္တြင္းမွာ က်င္းပေလ့ရွိတဲ့ ပံုစံနဲ ့မက်င္းပခ်င္ၾကပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ စာေပသမားေတြ စာေရးဆရာေတြက စင္ေပၚက ေဟာတာေျပာတာကို လူေတြက ေအာက္ကထိုင္ၿပီး နားေထာင္ရတဲ့ ပံု သ႑ာန္ကို မႀကိဳက္ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္လည္း မာနယ္ပေလာမွာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့အေျခအေနက သာမန္ရဲေဘာ္ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဘယ္အခမ္းအနား မ်ိဳးကိုမဆို က်ေနာ္တို႔ဆႏၵ က်ေနာ္တို႔အင္အားနဲ႔ အေကာင္အထည္ေဖၚလို႔မရႏိုင္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လည္း စာဆို ေတာ္ေန႔အခမ္းအနားကို ကဗ်ာရြတ္ပြဲတခုထဲနဲ႔ က်င္းပခ်င္ၾကတဲ့ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ဆႏၵကို ျပည့္ဝေအာင္ မတိုက္တြန္းႏိုင္ခဲ့ၾကပါဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက ကိုထြဋ္ဦးလႈိင္ (ယခု လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီ၊ ျပန္ၾကားေရးဌာနတာဝန္ခံ) ပန္းခ်ီ ဆရာ ကိုေဒါင္းနီ (ယခု အေမရိကား) တို႔နဲ႔က်ေနာ္ ဟိုစဥ္တုန္းက ‘မာနယ္ပေလာ ေလထန္ကုန္း´ လို႔ ေျပာခဲ့ၾကတဲ့ ‘ထူးရာစုိးလ ဘက္ ရည္ဆိုင္´မွာထိုင္ၿပီး ရင္ဖြင့္ၾက တိုင္ပင္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ေနာက္ထပ္ စာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနားအစီစဥ္ေလးတခုထပ္လုပ္ဖို႔ အိပ္မက္ မက္ ၾကည့္ၾကပါတယ္။ တျခား ကဗ်ာခ်စ္သူ စာခ်စ္သူေတြဆီ လိုက္လံေဆြးေႏြးညွိႏိႈင္းၿပီး ေနာက္ထပ္ စာဆိုေတာ္ေန႔အခမ္းအနားတခု ထပ္လုပ္ ဖို႔ စီစဥ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔လုပ္မယ့္အစီစဥ္က ကဗ်ာရြတ္ပြဲ သက္သက္လုပ္မယ့္အစီစဥ္ပါ။ ေဟာေျပာပြဲေတြ တျခားေျဖေဖ်ာ္မႈ အစီ စဥ္ေတြ မပါပါဘူး။ အဲ အေျခအေနေပးရင္ေတာ့ စာေပစကားဝိုင္း ဆက္လုပ္လို႔ရရင္ လုပ္ၾကမယ္ဆိုတဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲ အစီစဥ္လည္း ရွိခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဓိကအစီစဥ္ကေတာ့ ကဗ်ာရြတ္ပြဲပါပဲ။ က်င္းပမယ့္ေနရာကိုေတာ့ လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီေဘးက ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္း ေသာင္ျပင္ေပၚမွာလုပ္ၾကဖို႔ ေနရာသတ္မွတ္လိုက္ၾကပါတယ္။
ဒီကဗ်ာရြတ္ပြဲေလးမွာ က်ေနာ္က ‘ဂ်င္းသုပ္ လဘက္သုပ္´ နဲ႔ဧည့္ခံဖို႔ တာဝန္ယူပါတယ္။ (ဒီတုန္းက အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲခ်ဳပ္-လြတ္ ေျမာက္နယ္ေျမ အဖြဲ႔ဝင္ ေအာက္ေျခရဲေဘာ္ေတြဟာ လကုန္တဲ့ရက္မွာ တခါတေလ ေဆးလိပ္ဖိုးအျဖစ္ ဘတ္ေငြ ၃၀ ရပါတယ္။ က်ေနာ္က ေဆးလိပ္မေသာက္တတ္ေတာ့ အဲဒီ ဘတ္ ၃၀ နဲ႔ ေနာက္ထပ္ အလွဴခံလို႔ရတဲ့ ဘတ္ ၆၀ ေပါင္းၿပီး လဘက္သုပ္နဲ႔ ဧည့္ခံဖို႔ တာဝန္ယူခဲ့တာပါ။) ကိုထြဋ္ဦးလႈိင္နဲ႔ ကိုေဒါင္းနီက ‘ထင္း´ တာဝန္ယူပါတယ္။ စိတ္ဝင္စားႏိုင္မယ္ထင္တဲ့ စာေပသမားေတြကို လိုက္လံဖိတ္ၾကားလိုက္ၾကပါတယ္။
က်င္းပမယ့္ေန႔နဲ ့အခ်ိန္က နတ္ေတာ္လဆန္း ၂ ရက္ေန႔၊ ည ၈ နာရီျဖစ္ပါတယ္။ ကရင္လူငယ္အစည္းအရုံး ခန္းမေဆာင္မွာက်င္းပတဲ့ စာဆို ေတာ္ေန႔ ေဟာေျပာပြဲညရဲ့ ေနာက္တေန႔ည ျဖစ္ပါတယ္။ ေနရာကေတာ့ ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္း ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေတာင္ကေန ေျမာက္ဘက္ကိုဦးတည္စီးဆင္းတဲ့ ခ်စ္ေသာေသာင္ရင္းျမစ္ဟာ အခ်ဳိးအေကြ႔ေပါင္းမ်ားစြာကို လူးလြန္႔ခ်ဳိးေကြ႔ၿပီး ေျမာက္က ေန ေတာင္ဘက္ကိုစီးဆင္းတဲ့ ရာဇဝင္ႀကီးလွတဲ့သံလြင္ျမစ္ထဲ ခုန္ဆင္းသြားပါလိမ့္မယ္။
က်ေနာ္တို႔က အဲသလို ပထဝီႏိုင္ငံေရး အေတြးအေခၚႏိုင္ငံေရးအရ ေလးနက္ျမင့္မားလွတဲ့ ဘူမိနက္သန္ ေျမေနရာျဖစ္တယ္လို႔ ကိုယ့္အ ေတြးနဲ႔ ကိုယ္ခံယူယံုၾကည္ခဲ့ၾကတာမို႔ အဲဒီေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္း ေသာင္ျပင္ေပၚမွာျပဳလုပ္မယ့္ ကဗ်ာရြတ္ပြဲေလးဟာလည္း ပိုၿပီး အဓိပၸါယ္ ေတြ ျပည့္ဝေလးနက္ေနလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့အေတြးနဲ႔ က်ေနာ္တို႔အားလံုး စိတ္လႈပ္ရွား ရင္ခုန္ေနခဲ့ၾကပါတယ္။
(၂)
မဂၤလာပါ…
အစဥ္အလာကို ဖီဆန္
အာခံတဲ့ ျမစ္မင္း
ေသာင္ရင္း ေသာင္ခုံ
ပုန္ကန္သူတို႔ရဲ့ ကဗ်ာရြတ္သံ
လြင့္ပ်ံဟီးထ လဝါလႈံတဲ့ ည။
(ေဒါင္းနီရဲ့ ပရပၼတၳ မီးလႈံပြဲကဗ်ာမွ…)
က်ေနာ္တို႔တေတြ ကဗ်ာရြတ္ပြဲစတင္ေတာ့မယ္လုပ္ေတာ့ လေရာင္က သိပ္ၿပီး အင္အားမေကာင္းေသးပါဘူး။ ခတ္ မႈန္မႈန္ျပျပေလာက္သာ ရွိပါတယ္။ ေကာင္းကင္မွာေတာ့ ၾကယ္ေတြ ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ေသာင္ရင္းျမစ္ထဲမွာ လေရာင္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ ၾကယ္ေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့က အစိပ္စိပ္အမႊာမႊာကြဲစင္ရင္း ေမ်ာပါလိမ့္လူးေနပါတယ္။
ဒီၾကားထဲ ႏွင္းေတြက ဒီညက်ကာမွ ပိုၿပီး ထူထူထပ္ထပ္ က်ေနသလားလို႔လည္း ထင္ရပါတယ္။ လူ ၁၈ ေယာက္ ဝိုင္းစုၿပီး ထိုင္ေနၾကတဲ့ ဝုိင္းရဲ့အလည္မွာ ထင္းမီးဖိုႀကီးတစ္ခု ဖိုထားပါတယ္။ မီးညြန္႔အဖ်ားက အေပၚကို တလြန္႔လြန္႔တက္ေနၿပီး တခ်က္တခ်က္မွာ မီးပြား ေလး ေတြက မီးညြန္႔ရဲ့အေပၚကို ေဘးကိုလြင့္စင္က်ေနၾကပါတယ္။
တအိအိ ၿပိဳက်လာေနတဲ့ ႏွင္းထု ျဖဴညစ္ညစ္ေအာက္မွာ က်ေနာ္တို ့ဝိုင္းစုၿပီး ထိုင္ေနၾကတာပါ။ ကုန္းေပၚကိုလွမ္းၾကည့္ရင္ ကရင္အမ်ဳိး သားေခါင္းေဆာင္ ပဒုိမန္းရွာ (က်ဆံုး) ရဲ့ အိမ္ကုန္းေပၚက မီးေရာင္နီျပျပကို ႏွင္းေတြၾကားက ျမင္ေနရပါတယ္။ လူ႔ေဘာင္သစ္ ဒီိမိုကရက္ တစ္ပါတီ ဌါနခ်ဳပ္ရုံးကုန္းေပၚကိုလွမ္းၾကည့္ေတာ့ နည္းနည္းလည္းေဝးတဲ့အျပင္ သစ္ပင္ေတြကြယ္ေနလို႔ ဘာကိုမွမျမင္ရပါဘူး။
မာနယ္ပေလာတခြင္လံုး ႏွင္းေတြေအာက္မွာ ျမဳပ္ဝင္ေပ်ာက္ကြယ္ေနပါတယ္။ မာနယ္ပေလာမွာ ဘယ္ေနရာကပဲၾကည္ၾကည့္ ခန္႔ခန္႔ထည္ ထည္ ျမင့္ျမင့္မားမား လွမ္းျမင္ရေလ့ရွိတဲ့ ‘ေဘာေနာ္ေလးေတာင္´ ႀကီးကိုေတာ့ မႈံမႈံဝါးဝါး စိမ္းစိမ္းျပျပ ျမင္ေနရပါတယ္။ ေတာင္မႀကီးရဲ့ ခါးလည္ေအာက္ေျခက ‘ကြန္မင္ဒိုကုန္း´ ကိုေတာ့ မျမင္ရသေလာက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။ သစ္ပင္ေတာတန္း ေတာင္ကုန္းေတာင္ေၾကာအတိုင္း မီးေရာင္ နီေၾကာင္ေၾကာင္ေလးေတြကို ေနရာအနည္းငယ္စီျခားၿပီး တလႈပ္လႈပ္နဲ ့ျမင္ေနရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီမီးေရာင္တလႈပ္လႈပ္ဟာ ေကာင္းကင္က တလက္လက္ၿပိဳးျပက္ေနတဲ့ ၾကယ္ကေလးေတြနဲ႔ သြားၿပီး တိုးကပ္ေပါင္းစပ္လိုက္ပါတယ္။
အခမ္းအနား မစတင္ေသးခင္ ထူးထူးျခားျခား ဘယ္သူမွ စကားက်ယ္က်ယ္ မေျပာၾကတာကိုလည္း သတိျပဳမိလိုက္ပါတယ္။ ေသာင္ရင္း ျမစ္ထဲက စက္ေလွတစင္း ခုတ္ေမာင္းသြားတဲ့ စက္သံ၊ ငါးပြက္လို႔ၾကားလိုက္ရတဲ့ ေရပြက္သံက က်ေနာ့္ရင္ကို ပိုၿပီး လႈပ္ရွားလႈိင္းထေစပါ တယ္။
က်ေနာ္က ကဗ်ာရြတ္ပြဲ ဘာ့ေၾကာင့္လုပ္ရတယ္ဆိုတာ ရွင္းျပပါတယ္။ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ‘ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း´ ေျပာဖူးတဲ့စကား ျဖစ္တဲ့ ‘အႏုပညာမပါတဲ့ေတာ္လွန္ေရးဟာ စစ္မွန္တဲ့ေတာ္လွန္ေရးမဟုတ္ဘူး´ ဆိုတဲ့စကားကို ကိုးကားၿပီး စကားလမ္းခင္းလိုက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့မွ တေယာက္တလွည့္စီ စကားနည္းနည္းဆီ ေျပာၿပီး ကဗ်ာရြတ္ၾကဖို႔ကို တိုက္တြန္းလိုက္ပါတယ္။
အခမ္းအနားတက္ေရာက္လာသူတခ်ိဳ႕က ေတးသံရွင္ ‘(ကို) မြန္းေအာင္´ ကို သီခ်င္းကိုယ္တိုင္ ဆိုတီးၿပီး ကဗ်ာရြတ္ပြဲအခမ္းအနားကို ဖြင့္လွစ္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကပါတယ္။ ကိုမြန္းေအာင္က လက္ထဲကဂစ္တာကို တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ႀကိဳးညႇိၿပီး သူ႔ရဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ‘ၿငိမ္းခ်မ္းေရး တိုက္ပဲြ´သီခ်င္းဆိုပါတယ္။
လေရာင္ကုိေမါ့ၾကည့္ရင္း စ်ာန္ဝင္ခံစားမႈအျပည့္နဲ႔ဆိုေနတဲ့ ကိုမြန္းေအာင္ရဲ့သီခ်င္းသံေအာက္မွာ က်ေနာ္တို႔အားလံုး ၿငိမ္သက္ စိတ္လႈပ္ရွား စြာ နားေထာင္ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္နဲ႔ ကိုမြန္းေအာင္က မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္နီးပါး ထိုင္ေနၾကတာျဖစ္တဲ့အျပင္ မီးဖိုမီးေရာင္ေၾကာင့္ သူ႔ကို က်ေနာ္ ထင္ထင္ရွားရွားေတြ႔ေနရပါတယ္။ နန္းဆြဲထားသလို ၾကည္လင္ခ်ိဳေအးလွတဲ့ ကိုမြန္းေအာင္ရဲ့ သီခ်င္းဆိုသံကို က်ေနာ္ ပထမဦးဆံုး အႀကိမ္ အျပင္မွာၾကားဖူးျခင္းပါပဲ။
ကိုမြန္းေအာင္ သီခ်င္းဆိုၿပီးတဲ့အခါ လူ႔ေဘာင္သစ္ဒီမိုကရက္တစ္ပါတီက ကိုညိဳက ကဗ်ာတပုဒ္ရြတ္ပါတယ္။ သူက ဆရာႀကီးမင္းသုဝဏ္ရဲ့ ‘ဖိုးေမာင္လာၿပီ´ ကဗ်ာကို ရြတ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကဗ်ာဆရာ ‘တိုက္ေအာင္´(ကြယ္လြန္) က ဆရာ‘ေဇာ္ဂ်ီ´ ရဲ့ ‘ပန္းပန္လ်က္ပဲ´ ကဗ်ာကို ရြတ္ပါတယ္။ သူက ကဗ်ာမရြတ္ေသးခင္ ‘ကဗ်ာတပုဒ္မွာ ကဗ်ာေျမာက္ေစတဲ့ ကဗ်ာျဖစ္သြားေစတဲ့ စကားလံုး ဒါမွမဟုတ္ ပါဒတခု ဒါမွမဟုတ္ အပိုဒ္တပိုဒ္ ပါကိုပါရမယ္လို႔ ဆရာႏိုင္ဝင္းေဆြက သူ႔ကို ေျပာဖူးတဲ့အေၾကာင္း´ စကားနည္းနည္း လမ္းခင္းၿပီးမွ ပန္းပန္လ်က္ပဲ ကဗ်ာကိုရြတ္တာပါ။ သူ႔ေနာက္မွာေတာ့ ကိုစိုးဝင္းညိဳ (ကြယ္လြန္)၊ ၿပီးေတာ့ ကိုႏိုင္ႏိုင္ထြန္း (ကြယ္လြန္)…၊ ေနာက္ေတာ့ တေယာက္ၿပီး တေယာက္ ကဗ်ာေတြရြတ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က ထရပ္ၿပီး ရြတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ထိုင္လ်က္ရြတ္ပါတယ္။
ေဝး
ေႏြးေထြးပီတိ
စကားမရွိ စာမသိနဲ႔
ခံစားျဖည့္စု ဥေရာပက ဒိန္ခဲႏု။
(ေဒါင္းနီရဲ့ ပရပၼတၳ မီးလႈံပြဲကဗ်ာမွ…)
ကဗ်ာရြတ္ပြဲစကတည္းက က်ေနာ္တို႔ၾကားမွာ ဥေရာပသူ မ်က္ႏွာျဖဴ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္ ဝင္ထိုင္ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ တေယာက္က ေတာ့ ဖင္လန္ႏိုင္ငံက ‘မင္ဂါ´ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္တေယာက္က သူ႔ရဲ့သူငယ္ခ်င္း ေလယာဥ္မယ္ေလးျဖစ္တယ္လို႔သိရပါတယ္။ သူတို႔ႏွစ္ ေယာက္ကို ဘယ္သူကဖိတ္လိုက္တာလည္းဆိုတာ က်ေနာ္မသိပါဘူး။ သူတို႔က အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ (လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမ) က ဦးရမ္းမဂ်ီးတို႔ ေတးသံရွင္ ကိုမြန္းေအာင္တို႔နဲ ့ရင္းနီးၾကသူေတြျဖစ္တာမို ့သူတို႔နဲ ့ႏြယ္ၿပီး ပါလာတာျဖစ္မယ္လို႔ စဥ္းစားမိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ထၿပီး ကဗ်ာေတြရြတ္ေနၾကတာ ကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာေနၾကတာကို ဘာသာစကားအရ သူတို႔အေနနဲ ့တလံုးမွ နားမလည္ႏို္င္ေပမယ့္ ညဥ့္နက္လို႔ လူေတြအကုန္လံုးနီးပါး ထျပန္ၾကတဲ့အခ်ိန္အထိ ထိုင္ၿပီးနားေထာင္သြားၾကတဲ့ သူတို႔ရဲ့ စိတ္ဝင္စားမႈ ကေတာ့ တကယ့္ကိုအံ့ၾသဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ကဗ်ာရြတ္ဆိုတဲ့အသံေတြ စိတ္လႈပ္ရွား စ်ာန္ဝင္စီးေမ်ာမႈေတြကို ခံစားလက္ခံယူ ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားသြားတဲ့သေဘာလို႔ ယူဆမိပါတယ္။
ဒီတုန္းက တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ကဗ်ာေတြ ရြတ္ဆိုေနၾကတဲ့အခ်ိန္ အဲဒီ ဥေရာပ ပ်ိဳျဖဴႏွစ္ေယာက္ စိတ္ဝင္တစား နားေထာင္ေနတာကို ၾကည့္ၿပီး တခ်ိန္တုန္းက လြတ္လပ္ေရး အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ တဦးျဖစ္တဲ့ ‘ကိုဗဟိန္း´ ေျပာခဲ့တဲ့ စကားတခြန္းကိုလည္း သတိရေနခဲ့မိပါ ေသးတယ္။ သူက ‘ဂီတမွာ လူမ်ိဳးရယ္လို ့မရွိဘူး´ ဆိုတဲ့စကားပါ။ အခုလည္း က်ေနာ္တို႔က ကဗ်ာေတြကို အသံ အနိမ့္အျမင့္ အဆြဲအငင္နဲ႔ ရြတ္ဆိုေနၾကတာျဖစ္လို႔ အဲဒီ ဥေရာပပ်ိဳျဖဴႏွစ္ဦးကလည္း က်ေနာ္တို႔နဲ ့အတူ ကဗ်ာရြတ္သံေနာက္ လိုက္ပါစီးေမ်ာႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္လို ့ထင္မိ ပါတယ္။
ဒီကဗ်ာရြတ္ပြဲမွာ ကိုယ္ပိုင္ကဗ်ာရြတ္တဲ့သူ (၃) ေယာက္ ရွိပါတယ္။ ကိုတိုက္ေအာင္(ကြယ္လြန္)၊ ပန္းခ်ီဆရာ ကိုေဒါင္းနီ (ယခု အေမရိကား)၊ ကိုထြဋ္ဦးလႈိင္နဲ႔ က်ေနာ္ျဖစ္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ (၃)ေယာက္စလံုးက ကဗ်ာရြတ္ပြဲအတြက္ ရည္ရြယ္ၿပီး ဒီကဗ်ာေတြကို ေရးခဲ့ၾကတာပါ။
ကဗ်ာရြတ္တဲ့သူေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ကဗ်ာရြတ္ၾက ကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာၾကနဲ႔ ညဥ့္နက္လာပါတယ္။ ႏွင္းေတြကလည္း က်သ ထက္က်လာပါတယ္။ လေရာင္ကလည္း သာသထက္ သာလာပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔အေပၚဖိနင္းထားတဲ့ႏွင္းထုႀကီးကို လေရာင္က သူ႔လက္နဲ႔ဖယ္ေပးဖို႔ ႀကိဳးစားေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ထပ္ထည့္စရာ ထင္းမရွိေတာ့တဲ့အခါ ညဥ္႔နက္လာတာကလည္းတေၾကာင္း အ ေအးဒဏ္ကလည္း မခံမရပ္ႏိုင္ေအာင္ ျပင္းထန္လာတာမို႔ လူတခ်ိဳ႕က ထျပန္ဖို႔ေျပာလာၾကပါတယ္။
လူေတြ အကုန္လံုးနီးပါး ျပန္သြားၾကပါၿပီ။
လူေတြ ျပန္သြားၾကေပမယ့္ ကိုေဒါင္းနီ၊ ကိုထြဋ္ဦးလႈိင္နဲ႔ က်ေနာ္ကေတာ့ မီးကြၽင္းမီးက်န္ေလးေဘးနား ေရွ႕တိုးထုိင္ရင္း လေရာင္ကို ေမာ့ ၾကည့္ရင္း အခ်မ္းဒဏ္ကိုေတာင့္ခံရင္း ကဗ်ာရြတ္ပြဲ အၿမီးကို ဆက္ၿပီးဆြဲထားၾကပါတယ္။ အိပ္မက္ေတြ တခုၿပီးတခု ဆက္ၿပီး လႊတ္တင္ ထားၾကပါတယ္။ ကဗ်ာမီးကို ဆက္ၿပီးလႈံၾကပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ေခတ္ေပၚကဗ်ာအေၾကာင္း၊ မိုးေဝကဗ်ာလမ္းေၾကာင္း၊ ကဗ်ာအတတ္ပညာအေၾကာင္း၊ ေခတ္ၿပိဳင္ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ကဗ်ာရဲ့အခန္း က႑…။ က်ေနာ္တို႔ ျငင္းခုန္ခဲ့ၾကပါတယ္။
ကမၻာႀကီးေပၚက လူသားအဆန္ဆံုးလူသားေတြျဖစ္တယ္လို႔ တင္စားေျပာဆိုႏိုင္တဲ့ ‘ျမကန္´ ကဗ်ာကိုေရးဖြဲ႔သြားတဲ့ ‘အမည္မသိ စာဆို´ အစ ‘ေမာင္ေခ်ာႏြယ္´ အဆံုး၊ ခ်ီလီကဗ်ာဆရာ ‘ပက္ပလိုနဲရူဒါ´ အစ ေတာင္အာဖရိက ကဗ်ာဆရာ ‘ဂါဗရီရယ္ အိုဂါရာ´ အဆံုး… က်ေနာ္ တို႔ ဦးညႊတ္အေလးျပဳလိုက္ၾကပါတယ္။
မနက္ ၃ နာရီ ထိုးကာပါၿပီ။
လေရာင္ကလည္း ေသာင္ျပင္ေပၚ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေအာင္ သာေနပါၿပီ။
က်ေနာ္တို႔ေရွ႕က မီးဖိုမွာလည္း မီးကြၽင္းမီးက်န္ တစမွ မရွိေတာ့ပါဘူး။ က်ေနာ္တို႔လည္းပဲ ႏွင္းထုႀကီးေအာက္မွာ လက္ကေလးေတြ ကိုယ္္စီ ပိုက္ၿပီး အခ်မ္းဒဏ္ကို ေတာင့္ခံထားရင္း က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ကိုယ္ပိုင္ကဗ်ာ ၃ ပုဒ္ကို နိဂံုးခ်ဳပ္အေနနဲ႔ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ထၿပီး တကယ့္ကို ခံစားမႈ လႈိင္းထန္ထန္နဲ႔ ရြတ္ဆိုလိုက္ၾကပါတယ္။
တေတာတေတာင္လံုး ၿငိမ္သက္တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုးကို က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ကဗ်ာရြတ္သံက လႊမ္းမိုးရိုက္ခတ္ေနခဲ့ပါတယ္။
ေသာင္ရင္းျမစ္ကမ္း လေရာင္ေအာက္က ေသာင္ျပင္ေပၚမွာ ေတာ္လွန္ေရးနယ္္္ေျမရဲ့ ပထမဆံုးအႀကိမ္နဲ႔ ေနာက္ဆံုးအႀကိမ္ ကဗ်ာရြတ္ပြဲဟာ မနက္ ၃ နာရီထိုးတဲ့အခါ ေအာင္ျမင္စြာ နိဂံုးခ်ဳပ္ပါတယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
