ဖြတ္ကေလး၊ “ပီအိပ္ခ်္ဒီ” ႏွင္႔ သမတဂ်ီး၏ ေမတၱာဖုုန္းကဒ္
အီၾကာေအာ္
ဧၿပီ ၂၇၊ ၂၀၁၃
“ဟတ္ခ်ိဳး ဆိတ္သား…….
ဟတ္ခ်ိဳး ဆိတ္သား……..
အသက္ တစ္ရာ….. အနာမရွိ”
ဖြတ္ကေလးကား အေအးမိ၍ ႏွာတေခ်ေခ်ႏွင္႔ ရွိေတာ႔သည္။ တေန႔က ေနပူပူမွ ျပန္လာျပီး ေရခဲေရ အ၀ေသာက္ကာ ေရေခါင္းေလာင္းခ်ိဳး၍ အပူရွပ္ေတာ႔သည္။ ခက္ေသးရြာသားျပီျပီ အေႀကာက္က လြန္သည္မိုု႔ ဟတ္ခ်ိဳးဆိတ္ဖြား ဟုုေတာင္ မရြတ္ရဲေခ်။ ခက္ေသးရြာ ရြာလူႀကီးမ်ားက သူတိုု႔၏ အတင္းအဖ်င္းမ်ား ေျပာသည္ဆိုုကာ ဆိတ္ဖြားကိုု လိုုက္ရွာေနႀကလည္ မဟုတ္ပါလား။ ယခုုေတာ႔ ဆိတ္ဖြားကိုု ေတြ႔ျပီဟုု ဆိုုႀကသည္။
“ေဟ႔ေကာင္ ဖြတ္ကေလး…….၊ မင္းလည္း မင္းလည္း အသြားအလာ အေနအထိုုင္ ဆင္ျခင္ဦး၊ မင္းက ဆိတ္ဖြားကုုိ မိသြားတာနဲ႔ ႏွာေတာ္ေတာ္ေစးေနပါလား”
“ဆိတ္ဖြားေတာ႔ မင္း ေယာင္သလိုုပဲ ဆိတ္သားျဖစ္ေတာ႔မယ္ ထင္တယ္”
“တိုု႔ ခက္ေသးရြာက ရြာလူႀကီးေတြမ်ား ဆိတ္ဖြားကိုု အေရးလုုပ္လိုု႔ကြာ၊၊ သူတိုု႔မွာ ဒီထက္ အေရးပါတာ လုုပ္စရာမရွိေတာ႔ဘူးလား”
“ငါတိုု႔ ရြာက ေက်ာင္းေတြမ်ား စုုတ္ျပတ္သပ္လိုု႔၊ စာသင္တဲ႔ ဆရာ၊ဆရာမ ဆိုုသူေတြကလည္း မတတ္တတတ္ေတြက မ်ားေတာ႔ ရြာက ကေလးေတြလည္း ကႀကီး ခေကြးေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မတတ္ႀကေတာ႔ဘူးေလ”
“ဟုုတ္တယ္ ဆရာေအာ္ေရ၊ ကၽြန္ေတာ႔ညီ ႀကြက္နီတစ္ေယာက္ တေန႔က ေက်ာင္းမွာ ကႀကီး ခေကြးသင္လိုု႔ ကၽြန္ေတာ္က ဇမ်ဥ္းဆြဲ (စ်) ဆိုုျပီး သင္ေပးလိုုက္တာ ဆရာမက သူသင္ေပးတဲ႔အတိုုင္း စလံုုးယပင္း (စ်)ဆိုုျပီး မေျပာလိုု႔ ေခါင္းေခါက္ခံရသတဲ႔”
“ေဟ႔ေကာင္ ဖြတ္ကေလး ဆရာမက အဲဒီေလာက္ေတာ႔ မညံ႔ေလာက္ပါဘူးကြာ…၊ ႀကြက္နီက သူ႔ဆီမွာ က်ဴရွင္မယူလိုု႔ မ်ားလားကြ”
“ဆရာေအာ္ေျပာတာ ဟုုတ္ေလာက္တယ္၊ ႀကြက္နီရဲ႔ အေျပာအရ သူ႔ဆီမွာ က်ဴရွင္ယူတဲ႔ သူေတြဆုုိရင္ေတာ႔ ဆရာမက မ်က္ႏွာကိုု ခ်ိဳေနတာပဲလုု႔ိ ေျပာတယ္”
“ေအးကြာ ဖြတ္ကေလးရာ၊ လြန္ခဲ႔တဲ႔ အႏွစ္ အစိတ္အတြင္း ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ကုုန္ႀကလည္း မသိပါဘူး၊ ငါတိုု႔ ငယ္ငယ္က ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ေစတနာ အရမ္းရွိတာမဟုုတ္လား၊ အခုုထက္ထိ ငါ ႔ ဆရာ၊ဆရာမေတြ ေတြ႔ရင္ ထိုုင္ရွိခိုုးတဲ႔အထိ ရိုုေသ ေလးစားတုုန္းပဲ”
“ႀကြက္နီကေတာ႔ သူ.. ႀကီးလာျပီး ကားမ၀ယ္ႏိုုင္လိုု႔ ကားဒရိုုင္ဘာျဖစ္ရင္ေတာင္ အဲဒီ ဆရာမကိုု ကားနဲ႔ သြားတိုုက္မယ္လိုု႔ ေျပာေနတယ္”
“ေအးကြာ….၊ ေမတၱာေရာင္ျပန္ဟပ္တယ္ဆိုုတာ ဒါမ်ိဳးေနမွာေပါ႔”
“တို႔ရြာက ကေလးေတြကိုု ေက်ာင္းစေနကတည္းက လာဘ္ေပးလာဘ္ယူေတြနဲ႔ ေလ႔က်င္႔ေပးေနတာ…..ဒီကေလးေတြ ရြာလူုႀကီး ျဖစ္လာရင္ေတာ႔ ရြာအတြက္ေတာ႔ ရင္ေလးပါေသးတယ္ကြာ”
အီႀကာေအာ္က စိတ္ မသက္မသာျဖင္႔ သက္ျပင္းခ်ရင္း ဖြတ္ကေလးကိုု လွမ္း၍ေျပာလုုိက္သည္။
“ဆရာေအာ္ေရ….၊ က်ဳပ္တိုု႔ ခက္ေသးရြာမွာက “ပီအိပ္ခ်္ဒီ”ေတြ အမ်ားႀကီး ေမြးထုုတ္ထားျပီမိုု႔လိုု႔ ပညာေရးက အဆင္႔ျမင္႔ေနျပီ မဟုုတ္ဘူးလား”
“ေဟ႔ေကာင္ ဖြတ္ကေလး…..၊ “ပီအိပ္ခ်္ဒီ” ဆိုုတာ ကြာလတီက အေရးႀကီးတယ္ကြ၊ “ပီအိပ္ခ်္ဒီ” ရထားတဲ႔ ရြာလူႀကီးတစ္ေယာက္က သူ႔အဘအႀကိဳက္ “ပီအိပ္ခ်္ဒီ” ေတြကိုု ဥံဳဖြဆိုုျပီး ေရႊဥာဏ္ေတာ္ စူးေရာက္စြာနဲ႔ ထုုတ္လုုပ္ထားတာကိုုး….”
“မင္း“ပီအိပ္ခ်္ဒီ”ေတြက ဆရာမင္းသိခၤရဲ ႔ “ေမာင္ဘာဘာစိန္”နဲ႔ ထူးမျခားနား ျဖစ္ေနပါေပါ႔လား”
“ေမာင္ဘာဘာစိန္” ဆိုုတာ ဘယ္သူလည္း ဆရာေအာ္”
“ေမာင္ဘာဘာစိန္” ဆိုုတာ ဆရာမင္းသိခၤရဲ ႔ ဇာတ္ေကာင္ တစ္ဦးေပါ႔…၊ သူ႔ရဲ ႔ လက္ဆြဲအိတ္မွာ “အမ္ဘီဘီအက္စ္” ဆိုုျပီး ေရးထားေတာ႔ မသိတဲ႔ သူေတြက အထင္ႀကီးႀကတာေပါ႔”
“တယ္ဟုုတ္ပါလား ဆရာေအာ္ရဲ ႔”
“မင္းကိုုလည္း ငါ “ပီအိပ္ခ်္ဒီ” ေပးမယ္ ဖြတ္ကေလး”
“ဆရာေအာ္ကေတာ႔ လုုပ္ေတာ႔မယ္”
သူ႔ဆရာ အီႀကာေအာ္၏ အေႀကာင္းကိုု သိေနေသာ ဖြတ္ကေလးက သူ႔ကိုုေတာ႔ျဖင္႔ မဟုုတ္ကဟုုတ္က ေျပာေတာ႔မည္ကိုု ေတြးမိလိုုက္သည္။
“မင္းလည္း “ဖြတ္ ဟိုုေရာင္ ဒီေယာင္ (Phut Ho-yaung De-yaung) ေယာင္ေျခာက္ဆယ္ ပီအိပ္ခ်္ဒီ” ေပါ႔ကြာ၊ ဟားဟားဟား……”
“အဲဒီ “ပီအိပ္ခ်္ဒီ” ေတာ႔ မလုုပ္ပါနဲ႔ ဆရာေအာ္ရယ္” ဖြတ္ကေလးက ေႀကာက္လန္႔တႀကား ျငင္းလိုုက္သည္။
“ရြာလုူႀကီး ေဒါက္တာေရႊခင္ေတာင္ အေမဂ်ီးကားရြာက “ပီအိပ္ခ်္ဒီ” ကိုု လွမ္းျပီး ၀ယ္တပ္ထားတယ္တဲ႔ ဆရာေအာ္”
“တိုု႔ရြာရဲ ႔ ျပသနာက အတုုအေယာင္ေတြက ေနရာတကာမွာ ေပါတာကိုုး…၊ ႀကက္ဥအတုု၊ ေဆးအတုု၊ ေငြအတုု၊ ေရႊအတုု……၊အတုုေတြခ်ည္းပဲ၊ မင္းကေတာ႔ ဖြတ္စစ္ပါတယ္ေနာ္”
“စစ္ပါတယ္ ဆရာေအာ္ရဲ ႔….၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရက္တုုနဲ႔ မိျပီး ဂန္႔မွာေႀကာက္လိုု႔ အရက္ေတာင္ မေသာက္တာႀကာျပီ”
“ဒါနဲ႔ မင္း အခုု ဘယ္က ျပန္လာတာလည္း ကြ”
“ေမတၱာဖုုန္းကဒ္ ေလွ်ာက္လႊာ အေတြက္ သြားတန္းစီျပီး တိုုးရာက ျပန္လာတာပါ”
“ဘာလည္းကြ ေမတၱာဖုုန္းကဒ္ဆိုုတာ….၊ ေျပာစမ္းပါဦး”
“၁၅၀၀ ခ်စ္ေမတၱာ မဟုုတ္လား ဆရာေအာ္ရဲ ႔၊ သမတဂ်ီးရဲ ႔ ေမတၱာနဲ႔ ဖုုန္းကဒ္ေတြကိုု တစ္အိမ္တစ္ေယာက္ မဲႏွိဳက္ခြင္႔ ေပးတာေလ”
“စိတ္ကုုန္ပါတယ္ ဖြတ္ကေလးရယ္၊ တိုု႔ ခက္ေသးရြာႀကီး တိုုးတက္ေျပာင္းလဲေတာ႔မယ္ဆိုုျပီး ငါ႔မွာ လူေတြ႔တိုုင္း ႀကြားရတာ အေမာ….၊တိုု႔ခက္ေသးရြာမွာ တန္းစီ တိုုးစားတဲ႔ ေခတ္က မကုုန္ေသးပဲကိုုးကြ”
“တျခားရြာႀကီးေတြ ဘယ္ရြာမွာမွ သမတဂ်ီးက ဦးေဆာင္ျပီး ဖုုန္းကဒ္ေရာင္းတာ မႀကားဘူးပါဘူး”
“ရြာသားအမ်ားစုုက ေတာင္းဆိုုတာကိုုး ဆရာေအာ္ရဲ ႔၊ ဒီမိုုကေရစီ ေခတ္ေရာက္ေနျပီေလ”
“မင္းကလည္းကြာ၊ ဖုုန္းကဒ္နဲ႔ ဒီမိုုကေရစီနဲ႔ ဘာမွမဆိုုင္ဘူး၊ အဲဒါ တိုု႔ရြာရဲ ႔ သမတဂ်ီးကိုု မေလးမစား၊ မဖြယ္မရာ လုုပ္ခိုုင္းတာနဲ႔ မတူဘူးလား”
“ဒူးေနရာ ဒူး၊ ေတာ္ေနရာ ေတာ္ ေနရမယ္ကြ”
“ဒီမွာ ဒူးက သူ႔ေနရာမွာသူ ရွိေနတာပဲ” ဖြတ္ကေလးက သူ႔၏ ဒူးေခါင္းကိုု လွန္၍ အီႀကာေအာ္ကိုု ျပလိုုက္ေလသည္။
“ေဟ႔ေကာင္ ဖြတ္ကေလး…၊ မင္းက ဗဟုုသုုတ အေတာ္ကိုု နည္းတာကိုုး….၊ဂ်ာနယ္ေတြ၊ ဖြဘုုတ္ေတြခ်ည္း လုုပ္မေနနဲ႔၊ စာေကာင္း ေပေကာင္းေတြလည္း ရွာျပီးဖတ္ဦး”
“ဒူးေနရာ ဒူး၊ ေတာ္ေနရာ ေတာ္” ဆိုုတာ ေရွးတုုန္းက ျမန္မာဘုုရင္ေတြ လက္ထက္မွာ ကိုုယ္႔ရာထူးနဲ႔ ကိုုယ္ အဆင္႔အတန္းနဲ႔ လိုုက္ေအာင္ ေျပာဆိုု ၀တ္စား ေနထိုုင္တာကိုု ေျပာတာကြ၊ သူ႔ရာထူးနဲ႔သူ အဆင္႔အတိုုင္း ေနထိုုင္သင္႔တာေပါ႔”
အီႀကာေအာ္က ခက္ေသးရြာသားတိုု႔၏ ဓေလ႔အတိုုင္း ဆရာႀကီးေလသံျဖင္႔ ရႊီးေလေတာ႔သည္။
ထိုုစဥ္အခါတြင္ အိမ္ေရွ႔ခန္းထဲသိုု႔ ေဒၚအြန္ေမး တစ္ေယာက္ ေပါက္ခ်လာျပီး
“ကိုုေအာ္….၊ရွင္ တစ္မနက္လုုံုုး ေဒါင္းေတာက္ေအာင္ ရွာေနတဲ႔ အိမ္ေထာင္စုုစာရင္းစာအုုပ္ ဒီမွာ ရွာေတြ႔ျပီ၊ ေနာက္တစ္ခါ သံုုးျပီးရင္ သူ႔ေနရာနဲ႔ သူ ေသခ်ာ ျပန္ထားဦး”
“ရွင္ ၁၅၀၀ တန္ ဖုုန္းကဒ္ မဲႏွိဳက္ဖိုု႔ သြားတန္းစီမယ္ဆိုုတာ အခုု စာအုုပ္ေတြ႔ျပီေလ၊ မသြားေသးဘူးလား”
“ေအးပါကြာ၊ ငါ အခုုပဲ သြားေတာ႔မလိုု႔ကြ၊ ဖြတ္ကေလးနဲ႔ စကားေကာင္းေနလိုု႔”
“ရွင္ေနာ္…၊ ရြာလုူႀကီးေတြအေႀကာင္း ေလွ်က္ေလွ်ာက္ျပီး ေျပာမေနနဲ႔၊ ဆိတ္ဖြားက ဆိတ္သားျဖစ္သြားတာ အေႀကာင္းမဟုုတ္ဘူး၊ ရွင္သာ အီႀကာေကြးျဖစ္သြားျပီး ေကြးေနဦးမယ္”
ထိုုအခါတြင္ အီႀကာေအာ္လည္း အိမ္ေထာင္စုု စာရင္းစာအုုပ္ကိုု ခ်ိဳင္းႀကားညွပ္ကာ ေနပူႀကဲႀကဲတြင္ သမတဂ်ီး၏ ေမတၱာဖုုန္းကဒ္ ရရွိေရးအတြက္ ေခၽြးတလံုုးလံုုးႏွင္႔ တန္းစီေနႀကေသာ ခက္ေသးရြာသားအေပါင္းတိုု႔ကိုု သြား၍ပူးေပါင္းရန္ ေဂ်ာင္းေလေတာ႔သတည္း။ ။
သေဗၺသတၱာကမၼသကာ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
