>
ႏုိ၀င္ဘာ ၂၆၊ ၂၀၁၁
ဒီႏွစ္ …။ ေဆာင္းသည္ ပီပီသသ။ ေအးတျမျမႏွင့္ ေရာက္ရွိေနခဲ့သည္။ ေဆာင္းပီသေနေၾကာင္းကို ႏွင္းမႈန္တို႔က ႂကြားဝါဆင္ယင္ ျခယ္မႈန္းျပေနလ်က္။ ဟုတ္ပါသည္။ ျငင္းမေနပါႏွင့္ေတာ့။ ေဆာင္းကုိ လက္ခံလိုက္ပါေလ …။
ညေတြ … ညေတြမွာ အိပ္မက္ထဲအထိ ေဆာင္း၏ အထိအေတြ႔ကို ခံစားရသည္။ ခဏ … ခဏ အိပ္ယာမွ ႏိုးႏိုးေနတတ္သည္။ အိပ္ယာက ႏိုးလာတိုင္း လြယ္လြယ္ႏွင့္ ျပန္အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ေတာ့။ လႊမ္းျခံဳထားေသာ အေအးဓာတ္ေအာက္တြင္ ခႏၶာကိုယ္က ေကြးေကြးကေလး ျဖစ္လို႔သြားသည္။ တိုင္ပင္မထားဘဲ အေတြးေရယာဥ္ေၾကာမွာ နစ္ေမ်ာလ်က္ … ။ ထိုစဥ္ ဂႏၶာ႐ံု သူမက အစြမ္းျပလို႔လာသည္။ ေလျပည္မွ တဆင့္ … ။ အမည္ေဖာ္ျပ သတ္မွတ္ေျပာဆိုရန္ ခက္ခဲလွေသာ ပန္းပြင့္ရနံ႔မ်ား …။
မီးဖိုကာ ေရေႏြးႀကိဳသည္။ မီးဖိုေဘးက မခြာခ်င္ေတာ့။ ေမြးထားသည့္ ေၾကာင္ကေလးေတြပါ အနားသို႔ ေရာက္လာကုန္ၾကသည္။ ပြတ္သီးပြတ္သပ္ႏွင့္။ သူတို႔လည္း ခ်မ္းတတ္သည္ကိုး။ ေႏြးေထြးမႈကို ငံ့လင့္ ခံုမင္ၾကသည္ကိုး။ ထြက္ေပၚလာစ ေနမင္းႀကီးေတာင္ ခ်မ္းခ်မ္းေအးေအး ရွိေနမလားပဲ။ မဂၤလာ နံနက္ခင္းပါ … ေနမင္းႀကီး …။
ရိပ္သာ အေဆာက္အဦ၏ ေဘးဘက္တြင္ ေက်ာက္စရစ္ခဲတို႔ျဖင့္ အတိၿပီးေသာ လမ္းကေလးရွိသည္။ ေမာ္ေတာ္ကား၊ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္၊ စက္ဘီးႏွင့္ လူတို႔သြား၍ရေသာ လမ္းကေလး ျဖစ္သည္။ လမ္းေဘးတြင္ ပန္းပင္ကေလးမ်ားကုိ စီတန္းစိုက္ထားသည္။ ညက ေလျပည္ထဲ ေမႊးျမေနသည့္ တရားခံသည္ သူတို႔ပဲ ျဖစ္ရမည္။ သူတို႔၏ ဝတ္လစ္စားလစ္ ကိုယ္ခႏၶာေပၚတြင္ တညလံုး မင္းမူေနခဲ့ေသာ ႏွင္း၏ ဝတ္ရည္တို႔ျဖင့္ ရႊဲရႊဲကို စိုလို႔။ မခ်မ္းဘူးလား ဟု ေမးလိုက္ခ်င္ပါသည္။ သူတို႔ကေတာ့ စိုစိုရႊဲရႊဲ ႏွင္းရည္မ်ားႏွင့္အၿပိဳင္ လန္းလို႔ ဆန္းလို႔ …။
ေဆာင္းနံနက္ခင္းသည္ ေႏြဦး၏ နံနက္ခင္းလိုပင္ တမ်ဳိးတဘာသာ ဆန္းသစ္လွပေနတတ္သည္။ ေျမနီလမ္းကေလးမ်ားပင္ ဖံုတသိပ္သိပ္။ ႐ႈ႐ႈိက္ရသည့္ ေလသည္ သန္႔ရွင္းလတ္ဆတ္လြန္းစြ။ မ်က္ႏွာ မသစ္ဘဲ ႏိုးထအစာရွာထြက္လာသည့္ ငွက္ကေလးေတြက သူတို႔ဘာသာ၊ သူတို႔ရင္ခုန္သံျဖင့္ ကိုယ္စီ ေတးကို သီေႂကြးလို႔။ ေခၽြးကေလးစုိ႔လာေအာင္ လမ္းကေလးကို စုန္ခ်ီ၊ ဆန္ခ်ီ ေလွ်ာက္လွမ္းေနလိုက္သည္။
အျမင္အာ႐ံုတို႔ ပိုမို ရွင္းလင္း ျပတ္သားလာသည္။ ေက်ာက္စရစ္လမ္းကေလးအေပၚမွာ ဟုိတကြက္ သည္တေနရာ ရွင္သန္ေနေသာ အနင္းခံျမက္ပင္ကေလးမ်ား။ စိမ္းျမ ကတၱီပါအကြက္ကေလးမ်ားေပၚတြင္ သူတို႔ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ပထမေတာ့ ေက်ာက္စရစ္ခဲကေလးမ်ားဟု ထင္လိုက္သည္။ မဟုတ္။ အေသအခ်ာ ၾကည္မိမွ ပန္းပြင့္ကေလးမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ အရြယ္က ေရြးေစ့ထက္ပင္ ငယ္ပါဦးမည္။ အေရာင္က အျဖဴ။ ပံုသဏၭာန္က ပြင့္လႊာငါးျခပ္ကိုယ္စီႏွင့္ ၾကယ္ကေလးမ်ား။ ၾကယ္ကေလးမ်ား၏ ပံုေဆာင္ ပြင့္ …။
သူတို႔သည္ ေကာင္းကင္ယံမွ ခုန္ဆင္းေျမခခဲ့ေလသလား။ ညအခါ ေကာင္းကင္ယံမွ မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ေႂကြသက္ခဲ့ရသည့္ ၾကယ္ကေလးမ်ား ဝင္စား ရွင္သန္ ဖူးပြင့္ေနေလသလား။ ခံစားမႈကို ဦးစားေပးလိုက္သည့္အခါ အေတြးသည္ လက္ေတြ႔မက်ေတာ့။ သို႔ေသာ္ ႏွလံုးသားက ထုိသို႔ တင္စားေဖာ္ျပခ်က္ကို လိုလိုလားလား လက္သင့္ခံေနခဲ့သည္။ ျဖစ္ႏိုင္လွ်င္ ထိုပန္းကေလးမ်ားကို သည္ထက္မကေသာ ေဖာ္ျပညႊန္းဆိုခ်က္မ်ားျဖင့္ ဂုဏ္ယူတင္စားလိုက္ခ်င္ေသး … ။
သူတို႔ကုိ ဘုရားေညာင္ေရအိုးတြင္ ထိုးလွဴလို႔မရႏိုင္သလို၊ သူတို႔ကို တယုတယ စုိက္ပ်ဳိးဖို႔အတြက္လည္း မလိုပါ။ သူတုိ႔ကို ေန႔စဥ္ ဂ႐ုတစိုက္ ေစာင့္ၾကည့္ေပးစရာ မလိုသလို၊ သူတုိ႔ကလည္း သူတို႔ရွင္သန္ေရးအတြက္ သူတို႔ဘာသာ ရပ္တည္ တိုက္ပြဲဝင္ႏိုင္ပါသည္။ သတၱိေတြ အျပည့္။ သူတို႔ကို ေရာင္းဝယ္ေဖာ္ကားဖို႔ ေစ်းမတင္ႏိုင္သလို၊ သူတို႔၏ တန္ဖိုးကိုလည္း အဘယ္အရာကမွ် ဖ်က္ဆီးပစ္ဖို႔ မစြမ္းႏိုင္ေပ။
ပန္းေစ်းထဲက အေရာင္းခံ ပန္းကေလးေတြကို ေတြ႔ေနျမင္ေနက် ျဖစ္သည္။ ပန္းခ်င္းအတူတူ မတူသည့္ ေစ်းႏႈန္းကုိ သတ္မွတ္ျပဌာန္းခံေနရသည္။ သည့္ထက္ … ပန္းအမ်ဳိးစားခ်င္း အတူတူကိုပင္ အေရာင္အေသြး၊ က်န္းမာေရးႏွင့္ အသက္အရြယ္ကုိလိုက္၍ မတူသည့္ တန္ဖိုးကို ေစ်းျဖတ္ခံေနရသည္။ ဂ႐ုစိုက္ခံရသည္လည္း သူတို႔။ မလိုလို႔ စြန္႔ပစ္နင္းေခ် ခံရျပန္ေတာ့လည္း သူတို႔ပင္။
ေက်ာက္စရစ္လမ္းကေလးအေပၚ ေန႔စဥ္နွင့္အမွ် ကား၊ ဆိုင္ကယ္၊ စက္ဘီးတို႔ ေမာင္းႏွင္ စီးနင္းသြားလာေနၾကသည္။ လူတို႔ ဥဒဟုိ နင္းျဖတ္သြားလာေနသည္ကေတာ့ ထည့္ေျပာေနစရာပင္ မလို။ သည့္ထက္မက ေခြးကေလးေတြကလည္း သူ႔အေပၚမွာ ေျပးလႊားေဆာ့ကစားၾကသည္။ ေမာပန္းလာလွ်င္ အနားယူကာ လဲေလ်ာင္း အိပ္စက္ေနတတ္သည္။ ေၾကာင္ကေလးမ်ားကလည္း သူ႔အေပၚမွာ လမ္းေလွ်ာက္ ေမာ္ဒယ္ၿပိဳင္ပြဲကို အံ့မခန္းဖြယ္ တင္ဆက္လ်က္။ လမ္းကေလးသည္ ေက်ာက္စရစ္တို႔ျဖင့္ အတိၿပီးေနပါေသာေၾကာင့္ ေျမဆီလႊာဟူ၍ မရွိ။ အရြယ္အမ်ဳိးမ်ဳိးကို ေဆာင္ေနေသာ ခၽြန္ျမလံုးေခ်ာ ေက်ာက္ခဲကေလးမ်ားႏွင့္ ေၾကမြေနေသာ ေက်ာက္မႈန္႔ အစအနမ်ားႏွင့္သာ … ။
သည္လမ္းကေလးေပၚတြင္ ေငြၾကယ္ ပန္းကေလးမ်ား ဖူးပြင့္ေနၾကသည္။ ပန္းကေလးေတြ၏ မိခင္ ပန္းပင္ကေလးမ်ားသည္ လမ္းမ၏ မ်က္ႏွာျပင္ေပၚမွာ ကပ္လ်က္။ သူတို႔၏ ရင္ဘတ္မ်ားျဖင့္ အပ္လ်က္။ အနင္းခံ၊ အဖိခံေနရသည့္ၾကားမွ ႐ုန္းႂကြရွင္သန္လ်က္။ သူတို႔၏ ရင္ေသြးငယ္မ်ားျဖစ္ေသာ ပန္းပြင့္ကေလးမ်ားက ကမၻာေပၚမွာ ရွိရွိသမွ်ေသာ ပန္းေတြႏွင့္အၿပိဳင္ ပြင့္လန္းေဝဆာေနလ်က္။
ပန္းကေလးေတြကုိ ရင္သပ္႐ႈေမာ ခံစားေငးေမာေနရင္းက အေတြးထဲတြင္ သူတုိ႔ကို အားက်ခံုမင္လာမိသည္။ သူတို႔၏ ဘဝ၊ ရွင္သန္မႈ၊ တိုက္ပြဲ … ။ သူတို႔အတြက္ ေျမကို ထြန္ယက္ေပးစရာ မလို။ သူတို႔ကိုယ္တုိင္ ထြန္ယက္ခဲ့သည္။ သူတို႔အတြက္ ေရေလာင္း ေပါင္းသင္ေပးဖို႔ မလို။ သူတို႔ဘာသာ ႐ုန္းကန္ရယူသည္။ သူတို႔အတြက္ ခမ္းနားလွေသာ အရပ္ေနရာမလို။ သူတို႔ ေရာက္ရွိရွင္သန္ေနရသည့္ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုသာ သူတို႔၏ ရွင္သန္မႈျဖင့္ သက္ရွိပန္းခ်ီကားကို ျခယ္ေရးသည္။
သူတို႔သည္ အဆင္းသဏၭာန္အရ လွခ်င္မွလွပါလိမ့္မည္။ သူတို႔သည္ ရနံ႔အရ ေမႊးျမခ်င္မွ ေမြးျမေနေပလိမ့္မည္။ သူတို႔ကုိ ဂ႐ုစိုက္ခ်င္လည္း ရသည္။ မစိုက္ခ်င္လည္း ရသည္။ သူတို႔ကို နင္းေခ်သြားလည္း ရသည္။ ေရွာင္ကြင္းသြားလည္း ရသည္။ သို႔ေသာ္ သူတို႔သည္ သူတို႔ဘဝ၏ မရွိမျဖစ္ ရွင္သန္ေနမႈကို သူတို႔၏တိုက္ပြဲမ်ားျဖင့္ ႐ုန္းကန္ရွင္သန္ေနမည္သာ … ။
ထိုပန္းကေလးမ်ား၏ အလွကို ေနမင္းႀကီးကပင္ မနာလိုဝန္တို ရွိေနပါလိမ့္မည္။ သူတို႔၏ ဂုဏ္ရည္ ရနံ႔တို႔သည္ ခံစားတတ္ေသာ ႏွလံုးအိမ္တို႔တြင္ လြင့္မပ်ယ္ႏိုင္ေသာ ေမႊးျမမႈမ်ားျဖင့္။ ငိုခ်င္ရက္ လက္တို႔ျဖစ္ေနေသာ အလြမ္းသည္ ႐ုတ္တရက္ ထိတ္လန္႔သြားခဲ့သည္။ မည္သူမွ် မသိေလာက္ဘူးဟု ထင္ပါသည္။ ရွက္ရယ္သံက အသံထြက္လို႔ သြားသည္ကိုး။
ေသခ်ာပါသည္။ သည္ည၏ ေဆာင္းအိပ္မက္သည္ သူတို႔ႏွင့္ပင္ ရင္ခုန္ ၾကည္ႏူးေနရပါလိမ့္မည္။ အၾကင္ည၏ ရနံ႔သည္လည္း သူတို႔၏ ရနံ႔ပင္ျဖစ္လို႔ေနမွာ ေသခ်ာသည္။ ေက်ာက္စရစ္ၾကမ္း မာေခါင္ေခါင္ႏွင့္ လမ္းကေလးေပၚမွာ ဘဝအေပၚတြင္ သစၥာျမဲလ်က္ရွိေသာ အေလ့က် ပန္းပြင့္ကေလးမ်ား … ။ အေလ့က်၏ ျဖတ္မရေသာ တန္ဖိုးကို သူတို႔၏ အညံ့မခံတတ္ေသာ၊ အ႐ႈံးမေပးတတ္ေသာ၊ ကမၻာေလာကအေပၚ ေမတၱာတရားတို႔ျဖင့္ ေပးဆပ္ခိုင္ျမဲလ်က္ရွိေသာ တိုက္ပြဲဝင္ ဖူးပြင့္ေဝဆာမႈမ်ားျဖင့္ …။
စိတ္ေကာက္ေနပါသလား ႏွင္း … ။ သတၱိေကာင္းလွတဲ့ အဲဒီ ပန္းပြင့္ကေလးေတြကို မင္းရဲ႕ ေငြေရာင္ကႀကိဳးေတြနဲ႔ အႏုပညာေျမာက္ ဂုဏ္ျပဳလိုက္ပါ … ။ သူတို႔ဟာ အဖိုးထိုက္ အဖိုးတန္ ပန္းကေလးေတြ …။ သူတို႔ဆီက ကမၻာေလာကႀကီးရဲ႕ ေတာ္လွန္ေရး အဘိဓမၼာကို သင့္ႏွလံုးသားနဲ႔ ခံစားသင္ယူလိုက္ပါေလ …. ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
