>
ေမာင္ေသာ္က
ႏုိ၀င္ဘာ ၉၊ ၂၀၁၁
ဆိုဗီယက္ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ေဂၚဘာေခ်ာ႔ဗ္က ဂလက္စ္ေနာ့ လုပ္ေကာင္းလုပ္မည္။ ဟုတ္ေကာင္း ဟုတ္မည္။ သူ႔ဂလက္စ္ေနာ႔မွာ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ေျပာေစလိုျခင္း အရင္းခံသည္။
ျမန္မာျပည္တြင္မူ ေမာင္ေသာ္ကတို႔ လူတစ္စုဟာ ဂလက္စ္စေမာ့လုပ္ေနသည္မွာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ ဂလက္စ္ေမာ့ဟူသည္မွာ အလ်ဥ္း သင့္ရာ ဖန္ခြက္တြင္ ေမာ့ဝီစကီ၊ သုိ႔မဟုတ္ အလ်ဥ္းသင္႔ရာ ယမကာကို ဆုိဒါ၊ သို႔မဟုတ္ သဘာဝေရႏွင္႔ေရာစပ္ကာ ညေနခင္း ေမာ့ၾက သည္ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ ဂလက္စ္ေမာ့ (ဝါ) ဖန္ခြက္ေမာ့ညေနခင္းဟု ေခၚခမွတ္ျပဳသည္။ ပြင္႔ပြင္႔လင္းလင္း ေျပာၾကားၾကရန္ကိုမူ တိုက္တြန္း လႈံ႔ေဆာ္ ရန္ပင္ မလို၊ သူ႔အလိုလို ပြင့္ထြက္လာမည္မွာ စိတ္ခ်ယုံၾကည္ရသည္။
ေမာင္ေသာ္က၏ ဂလက္စ္ေမာ့ညေနခင္းမွာ လူစုံသည္။ လူစုံသည္ဆိုေသာ္လည္း သုံးေယာက္ထက္ မည္သည္႔ အခါမွ်မပို။ ေမာင္ေသာ္က သည္ တစ္ေယာက္တည္းမူၿငီးေငြ႔၏။ ႏွစ္ေယာက္ဆိုေသာ္ ေပ်ာ္ေမြ႔၏။ သုံးေယာက္ဆိုလွ်င္ လူစုလူေဝးပင္ဟု သတ္မွတ္ထားသည့္အတိုင္း သုံးေယာက္ထက္ပိုေသာ္ ေရွာင္ၾကဥ္၏။
သို႔ေသာ္ လူစုလူေဝးသည္ပင္ အလွည္႔က်စုေဝး၍ရွိသည္။ ပင္တိုင္အားျဖင္႔လွ်င္ တပ္မေတာ္မွ အၿငိမ္းစားအရာရွိတစ္ဦးႏွင့္ စာေရးစရာ အယ္ဒီတာတစ္ဦးတို႔ျဖစ္သည္။ ရံဖန္ရံခါမူ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ ဒါရိုက္တာတစ္ဦး၊ ေတးသံသြင္းပိုင္ရွင္တစ္ဦး၊ ေမွာင္ခိုလုပ္ငန္းႏွင့္ ႀကီးပြား ေနသူတစ္ဦး၊ က်ဴရွင္ဆရာတစ္ဦးတို႔ ေရာက္လာဝိုင္းဖြဲ႔တတ္ၾကသည္။
ယေန႔ညေနတြင္ တပ္မေတာ္ ပင္စင္နာႏွင္႔ အယ္ဒီတာတို႔ေရာက္လာၾကသည္။ အယ္ဒီတာ၏လက္တြင္ အထုပ္တစ္ထုပ္၊ ပင္စင္နာႀကီး လက္တြင္ မႏၱေလးရမ္တစ္ပုလင္းကိုင္ေဆာင္လာၾကသည္ေၾကာင္႔ ဝမ္းသာလႈိက္လွဲစြာ ဆီးႀကိဳရသည္။ သည္ေန႔အခ်ိန္တြင္ သည္လိုသိ တတ္သူမ်ား အလြန္ရွားပါးသည္။ ေမာင္ေသာ္က အိမ္မွာ ဖန္ခြက္ႏွင္႔သဘာဝေရမတတ္ႏိုင္ျခင္းေၾကာင္႔ ခ်ဳိးျဖဴေရကို စိုက္ထုတ္ကုန္က်ခဲ႔ ရသည္။ ဖန္ခြက္မွာမူ အစုံမ်ားပဲ့ကုန္ၿပီျဖစ္သည့္အတြက္ ဖန္ခြက္သုံးလုံး ပုံစံသုံးမ်ဳိးပင္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ရွိလွသည္။
ကဲ လာၾကဗ်ာ၊ လာၾက၊ အယ္ဒီတာႀကီးလည္း မေတြ႔ရတာၾကာၿပီဗ်ာ …
ကြၽန္ေတာ္က ဆီးႀကိဳေျပာရသည္။
မေတြ႔တာၾကာဆို သင္တန္းတက္ေနရသကိုးဗ်။ စေန၊ တနဂၤေႏြေန႔မွာပဲ အားတယ္ဟု ရႈံ႕တြတြ ေျပာသည္။ ကုန္းခ်ိခ်ိလည္း ျဖစ္ေနေပသည္။
ပင္စင္နာႀကီးက ေအးဗ်ာက်ဳပ္လည္း အခုမွ သူ႔ကိုၾကည္႔ၿပီး ေစာေစာစီးစီး ပင္စင္သြားရျခင္းရဲ႕ ေကာင္းက်ဳိးခ်မ္းသာမဂၤလာကို သိရေတာ့ တယ္ဟု ေျပာ၏။
အားလုံးထ္ိုင္မိၾကသည္တြင္ ကိုယ္ဖန္ခြက္တြင္ ကိုယ္လိုသေလာက္ျဖည္႔ကာ ဂလက္စ္ေမာ့ျခင္းကို တစ္ေတာင္ဆစ္ေကြးယဥ္ေက်းမႈနယ္ ပယ္၏ ထံုးစံအရ ခ်ီးယားစ္ျပဳၿပီး တစ္ငုံစီလီ၍ ၿမဳံၾကသည္။
ကဲ ခင္ဗ်ားလည္း အခု ဘာေတြေရးေနသလဲ ဟု အယ္ဒီတာႀကီးကေမးသည္။ ဤသည္မွစကာ ဂလက္ စေမာ့ ေဆြးေႏြးပြဲျဖစ္သြားေတာ႔သည္။
ေသာ္ ။ ။ မေရးအားဘူးဗ်။ စာအုပ္တစ္အုပ္ရလို႔ ဖတ္ၾကည့္ေနတယ္။
ပင္ ။ ။ ဘာစာအုပ္မ်ားလဲဗ်။
ေသာ္ ။ ။ သခ်ိန္းဂ်င္းေအာ႔ဖ္ကင္းစ္တဲ႔ဗ်၊ ျမန္မာလိုေတာ့ မင္းေျပာင္းမင္းလဲကာလက်ပ္ႀကီးလို႔ စာေရးသူက သူ႔စာအုပ္ကို အမည္ေပးထား ထယ္။
အယ္။ ။ ဘယ္သူေရးတာလဲဗ်။
ေသာ္။ ။ စစ္မျဖစ္ခင္က ျမန္မာျပည္မွာလာၿပီး အိုင္ဒီအက္စ္အရာရွိလုပ္သြားတဲ႔ လက္စလီဂလက္စ္ ဆိုတဲ႔ပုဂၢိဳလ္ပဲ။ ၁၉၃၉-၁၉၄၉ အမွတ္ တရ မွတ္တမ္းလို႔ဆိုထားတယ္။
ပင္ ။ ။ဟင္း ခင္ဗ်ားကလည္း အိုင္စီအက္စ္ကို အခုထက္ထိ အထင္ႀကီးတုန္းပါလားဗ်။
ေသာ္ ။ ။ႀကီးစရာရွိလည္း ႀကီးရေပမွာပဲ ကိုယ္႔လူ။ ဒီပုဂၢိဳလ္ဟာ အသက္ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္မွာ ျမန္မာျပည္ကိုေရာက္လာတဲ႔ အိုင္စီအက္စ္ မိုးက်ေရႊကိုယ္ေပမဲ႔ ျမန္မာျပည္၊ ျမန္မာ့စရိုက္ေတြကို ခေရေစ့တြင္းက် ေလ႔လာၿပီး ေရးသားထားတာပါ၊ ေမာရစ္ေကာလစ္လို ပုဂၢိဳလ္ပါ၊ အဲရစ္ဘလဲယားေခၚတဲ့ ေဂ်ာ႔ေအာ္ဝဲလို အျမင္မ်ဳိးနဲ႔ေရးတာ မဟုတ္ဘူး။
အယ္။ ။ ခင္ဗ်ားသေဘာက်တဲ႔အခ်က္ကို ေျပာစမ္းပါဦး။
ေသာ္။ ။ ဒီလူက ပထမဆုံး မုံရြာကို အလုပ္သင္အျဖစ္ အပို႔ခံရတယ္။ အဲဒီကေန ဟိုနယ္စြန္နယ္ဖ်ား ကခ်င္ျပည္နယ္ ဆင္လုံကမၻာကို အပို႔ခံရတယ္။ ေနာက္ မႏၱေလး၊ သာယာဝတီ စသည္ျဖင္႔ေပါ႔ဗ်ာ ေနရာအႏွံ႔ပဲ။
အယ္။ ။ ဒါေတာ႔ဗ်ာ သူတို႔ေခတ္က မ်က္ႏွာျဖဴ အိုင္စီအက္စ္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားရတယ္ဆိုတာ သိတယ္မဟုတ္လား။ ရွားရွားပါးပါး ျမန္မာအိုက္စီအက္စ္ေတာင္ သမက္ဖမ္းခ်င္သူအေပါသား။
ေသာ္ ။ ။ လခႀကီးရတာကတစ္ပိုင္း သူတို႔ ခက္ခဲပင္ပန္းႀကီးစြာ အလုပ္တာဝန္ကိုေဆာင္ရြက္မႈကတစ္ပိုင္းစီထား ေျပာရလိမ္႔မယ္။ သူဟာ ျမန္မာအရာရွိေတြလက္ေအာက္မွာ လုပ္ရလုပ္ရ ဘယ္လိုမွသေဘာမထားဘူး။ သူ႔အလုပ္ကို သူလုပ္၊ သူ႔ထက္အရာရွိကို အထက္အရာ အေနနဲ႔ ေလးစားတတ္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္အံ့ၾသတာက ဟုိတုန္းက ကြၽန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ အထင္မႀကီးခဲ့တဲ့ ေၾကးတိုင္ႏွင့္ ေျမစာရင္း မင္းႀကီး ဌာနမွာ သူေဆာင္ရြက္ခဲ့ပုံေတြကို ေရးသားထားတာပဲ။
ပင္။ ။ ဘယ္လိုမ်ားလဲ၊ သေဘာေလာက္ေျပာျပစမ္းပါဦး။
ေသာ္ ။ ။ အပင္ပန္းခံတာေတာ့ ေျပာမေနနဲ႔ဗ်ာ။ ေနေလာင္မခံႏိုင္တဲ့ ဥေရာပတိုက္သားအသားအေရေၾကာင့္ နံနက္အေစာႀကီးထၿပီး ကြင္း ဆင္းရတယ္၊ လယ္ေျမေတြကိုသံႀကိဳးတိုင္းရတယ္၊ ေျမအမ်ဳိးအစား သတ္မွတ္ရတယ္၊ စိုက္ပ်ဳိးလို႔သင္႔တဲ႔သီးႏွံကို ေလ႔လာရတယ္၊ ဒီေျမ ယာမွာ ဒီသီးႏွံ စိုက္ပ်ဳိးလို႔ျဖစ္ထြန္းမယ္ဆိုတာကို အၾကံျပဳရတယ္။
အယ္။ ။ ေနာက္ၿပီးေတာ႔ေကာ။
ေသာ္။ ။ ေနာက္ၿပီးေတာ႔ စပါးေစ်းသတ္မွတ္တာ သူတို႔ကအဓိကဗ်။ ဒီေျမကြက္မွာ ထြန္ဘယ္ႏွစ္ရွဥ္းဝင္ရမယ္ ေကာက္စိုက္ခ၊ ပ်ဳိးႏုတ္ခ၊ ရိတ္သိမ္းခ၊ စပါးေလွ႔စပါး နယ္္မယ့္လုပ္အားခနဲ႔ အခ်ိန္ကစၿပီး လယ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႕လုပ္အား၊ အခ်ိန္ကုန္က်စရိတ္ေပၚမူတည္္ၿပီးမွ စပါးေစ်းႏႈန္း သတ္မွတ္တာဗ်။အရမး္ကာေရာ သတ္မွတ္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီအဂၤလိပ္ေတြဟာ ဘာမဆိုလုပ္ရင္ သိပ္ေသခ်ာတယ္။ ကန္ သင္း႐ုိးေပၚမွာ မိုးက်ေရႊကိုယ္ လာလုပ္ၿပီး လက္ညိွဳးထိုးတာ မဟုတ္ဘူး။
ပင္ ။ ။ အင္း စိတ္ဝင္စားစရာေတာ့ အေကာင္းသား။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္ဟာ သူတို႔ရဲ႕ကိုလိုနီအျဖစ္ပဲ ရွိေသးေပမဲ့ အျခားနယ္ခ်ဲ႕ေတြရဲ႕ ကိုလိုနီဘဝနဲ႔စာရင္ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီေတြဟာ အမ်ားႀကီးသာတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ဝန္ခံရမွာပဲ။
ေသာ္ ။ ။ ေန႐ူးလို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကေတာင္ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ဝါဒကိုတိုက္ၿပီး သူ႔တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေအာင္ေဆာင္ရြက္ရေပမဲ့ အဂၤလိပ္ကို အထူး ေက်းဇူးတင္တယ္လို႔ ဝန္ခံခဲ့ေသးတာပဲ။ အဲဒီပုဂၢိဳလ္က တြဲေရးခြဲေရးကာလာအၿပီးမွာ ျမန္မာျပည္ျပန္ေရာက္လာကတည္းက သူ႔ကုိယ္ သူ ျမန္မာလို႔သတ္မွတ္တယ္ သူ႔နာမည္ကိုေတာင္ ဦးမွန္လို႔ ေခၚမွႀကိဳက္တယ္။ ျမန္မာေဆးေပါ႔လိပ္ကို စီးကရက္ထက္ ပိုႀကိဳက္တယ္။
ပင္ ။ ။ ျမန္မာေတြေကာ မႀကိဳက္ဘူးတဲ႔လား၊ ဟဲ…ဟဲ။
ေသာ္။ ။ ျမန္မာမေတြက ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္၊ သန္႔ရွင္းတယ္၊ ေဖာ္ေရႊတယ္လို႔ေတာ့ေျပာတယ္။ ျမန္မာ အၿငိမ္႔ပြဲႀကိဳက္တယ္၊ ဒါေပမဲ႔ က ေနစဥ္မွာ လိပ္ျပာေလးပ်ံေနသလိုလွတဲ႔မင္းသမီးက နားေနတဲ႔အခိုက္မွာ ခြၽဲဟပ္ၿပီး ဇာတ္စင္ေအာက္ၾကမ္းေပါက္ၾကားက ေထြးခ်တာကိုေတာ႔ လက္မခံႏိုင္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာဆ္ိုင္း၀ိုင္းမွာ ဘာေၾကာင္႔ ေဘာလုံးပြဲမွာမႈတ္တဲ့ ဝီစီမႈတ္သလဲမသိဘူးတဲ့၊ ဒီလိုျမင္တယ္။
အယ္။ ။ သူက ျမန္မာျပည္မွာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနသြားသလဲ။
ေသာ္။ ။ ၁၉၃၄ ခုႏွစ္ကစၿပီးေတာ႔ပဲ။ စစ္ျဖစ္ေတာ႔ မုံရြာ၊ ကေလးဝ ေမာင္ေသာ္က၏ ညေနခင္းမ်ား တမူးကေန အိႏၵိယဆုတ္တဲ႔အထဲ ပါသြားတယ္၊ စစ္ၿပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္ ျပန္လာတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာဖြဲ႔တဲ႔ ၿဗိတိသွ်သံရုံးမွာ အတြင္းဝန္လုပ္ေသးတယ္။
ပင္။ ။ ဒါေၾကာင္႔ သူ႔စာအုပ္ကို မင္းေျပာင္းမင္းလြဲ ကာလက်ပ္ႀကီးလို႔ အမည္ေပးခဲ႔တာကိုးဗ်။ တကယ့္ သမိုင္းအလွည့္အေျပာင္းကာလမွ ျမန္မာျပည္ေရာက္တာပဲ။
ေသာ္။ ။ ေဒါက္တာဘေမာ္ကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ခဲ႔ဖူးတယ္၊ ဂဠဳန္ဦးေစာကိုလည္း လူခ်င္းေတြ႔ စကားေျပာဖူးတယ္။ ေဒါက္တာဘေမာ္ဟာ ျမန္မာအစစ္ မဟုတ္ဘူး။ အာေမးနီးယန္းကျပားလို႔ ဆိုတယ္။
အယ္။ ။ သူ႔အျမင္က ဘယ္လိုရွိသလဲ။
ေသာ္။ ။ ေဒါက္တာဘေမာ္နဲ႔ သူနဲ႔ေတြ႔တဲ႔အခ်ိန္မွာ သူဟာေရနံေခ်ာင္းမွာရွိတယ္။ ေရနံေျမ သပိတ္တိုက္ပြဲမွာ သူကလက္ေထာက္ေရနံေျမ အရာရွိ၊ သပိတ္ကိစၥကို သူက အလုပ္ရွင္ အလုပ္သမားအျမင္နဲ႔ပဲ ေျဖရွင္းဖို႔ႀကိဳးစားေနတယ္၊ ေဒါက္တာက သူ႔ကို ေဟ့ ဂလပ္စ္ ဒါဟာ အလုပ္သမား ျပႆနာမဟုတ္ဘူးကြ။ ႏိုင္ငံေရးျပႆနာ။ ရန္ကုန္က တကၠသိုလ္ပညာတတ္ သခင္ေပါက္စေတြလာၿပီး ေျမႇာက္ေပးေနတာ။ ေနာက္ကြယ္က ႏိုင္ငံေရးေသြးထိုးမႈကို မင္းျမင္တတ္ရမယ္လို႔ ေျပာသြားတယ္ဆိုပဲ။
အယ္။ ။ ဂဌဳန္ဦးေစာကိုေကာ။
ေသာ္။ ။ ဦးေစာကို နန္းရင္းဝန္ျဖစ္စဥ္က သာယာဝတီလာေတာ့ သူမီးရထားေပၚမွာ သြားေတြ႔တယ္။ အမယ္ ဆာလို႔ ရိုရိုေသေသထားၿပီး စကားေျပာသားပဲ။ သူကမီးရထားေပၚေရာက္ေတာ့ ေဟ႔ ဂလပ္စ္ အရက္ေသာက္ကြာလို႔ ဖိတ္မႏၱကျပဳတယ္။ အဲဒီေတာ႔ ဂလပ္စ္က ဟုတ္ကဲ့ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ဘာေသာက္ေနပါသလဲလို႔ေမးေတာ႔ ဦးေစာက ေမ်ာက္ေသြးနဲ႔ရမ္ ေရာေသာက္ေနတယ္။ ေကာင္းတယ္ ေသာက္ၾကည့္ပါလား ၊ သိပ္အားရွိတယ္လို႔ေျပာတယ္။ ဂလပ္စ္က ေတာ္ပါၿပီ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္၊ ကြၽန္ေတာ္ ဝီစကီပဲေသာက္ပါရေစလို႔ ေတာင္းပန္ယူရတယ္ဆိုပဲ။
ပင္။ ။ ဂ်ပန္ေခတ္အတြင္းက သူအိႏၵိယေရာက္ေနခဲ႔မွာေပါ႔။
ေသာ္။ ။ ဟုတ္တယ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္က အိႏိၵယျပည္မွာ ျမန္မာအစိုးရရုံးစိုက္တဲ႔ ဆင္းမလားမွာရွိတယ္။ ေနာက္ ေမာင္႔ဘက္တန္ရဲ႕ဌာနခ်ဳပ္ ကႏၵီမွာ၊ ေနာက္ျမန္မာလိုထုတ္ေဝရိုက္ႏွိပ္ၿပီး ေလယာဥ္ပ်ံေပၚကေနႀကဲတဲ႔ ေလနတ္သားစာေစာင္မွာ ဦးသိန္းေဖျမင္႔တို႔နဲ႔တြဲၿပီး သတင္း နဲ႔ဝါဒ ျဖန္႔ခ်ိေရးအရာရွိအျဖစ္လုပ္ကိုင္ခဲ႔တယ္။ အိႏၵိယျပည္ေရာက္ ျမန္မာအစိုးရအရာရွိအျဖစ္ လုပ္ကိုင္ခဲ႔တယ္။ အိႏၵိယျပည္ေရာက္ ျမန္မာ အစိုးရ အရာရွိႀကီးမ်ားနဲ႔လည္း ရင္းႏွီးတယ္။ သူတို႔ဟာ အိႏၵိယျပည္မွာ ေႏြလယ္အိမ္မက္ေတြ မက္ေနခဲ့တယ္။ သူတို႔ျမန္မာျပည္ေရာက္ရင္ ဘယ္လိုစနစ္မ်ားနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မယ္ဆိုတာေပါ႔ေလ။
ဒါေပမဲ႔ သူတို႔ရည္ရြယ္ခ်က္ကေတာ႔ ေကာင္းၾကပါတယ္။ တိုင္းျပည္ကို ပိုမိုတိုးတက္ေအာင္ေပါ႔ေလ။ စစ္ေဘး စစ္ဒဏ္ကျပန္ၿပီး နလန္ထူ ေအာင္ေပါ႔ေလ။ သို႔ေသာ္ ျပန္ေရာက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ ပကတိအခ်ိန္ေတြဟာ ေျပာင္းလဲသြားၿပီျဖစ္တယ္။ စစ္ၿပီးစ ျမန္မာျပည္သူလူထုဟာ သူတို႔စြန္႔ခြာခဲ႔တဲ႔ စစ္မျဖစ္ခင္က ျမန္မာျပည္သူလူထု မဟုတ္ေတာ႔ဘူးဆိုတာ ေတြ႔ရေတာ႔တယ္။ အဲဒီမွာထူးျခားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႏွစ္ဦးကေတာ႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွ စစ္ေသနာပတိခ်ဳပ္ ေလာ့ဒ္လူဝီေမာင့္ဘက္တန္နဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပဲတဲ့။
အယ္။ ။ သူရဲ႕ထင္ျမင္ယူဆခ်က္က ဘယ္လိုတဲ့လဲ။
ေသာ္။ ။ တစ္စုံတစ္ရာေျပာင္းလဲဖို႔ဆိုရင္ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ တိုက္ဆိုင္လာတယ္။ စစ္ၿပီး အဂၤလန္မွာ ေလဘာအစိုးရတက္လာတယ္။ ေနာက္ၿပီး ေမာင့္ဘက္တန္ကိုယ္တိုင္က ျမန္မာျပည္နဲ႔ အိႏၵိယျပည္ကို လုံးဝလြတ္လပ္ေရးမေပးရင္ မျဖစ္ေတာ႔ဘူး။ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕စနစ္ဟာ ေခတ္မမီေတာ့ဘူး။ လုံးဝလြတ္လပ္တဲ႔ႏိုင္ငံအေနနဲ႔ ၿဗိတိသွ်ဓနသဟာယႏိုင္ငံထဲမွာ ဝင္ေစခ်င္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔အုပ္စုက ေတာ႔ ဓနသဟာယႏိုင္ငံထဲမွာေတာင္ မပါဝင္ႏိုင္ပဲ ၿဗိတိသွ်နဲ႔အျပတ္ခြဲခဲ့ၾကတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို စစ္အတြင္းက လူသတ္မႈနဲ႔ အေရးယူဖို႔ျပင္ဆင္ၿပီးကာမွ ေမာင့္ဘက္တန္ကိုယ္တိုင္ ဝင္ေရာက္စြက္ဖက္တားဆီးခဲ႔ရတယ္။
ပင္။ ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ပတ္သက္လို႔ေကာဗ်ာ။
ေသာ္။ ။ အဲ စိတ္ဝင္စားစရာ တခ်က္ပါတယ္။ စစ္ၿပီးေနာက္သူဟာ ကမၻာအႏွံ႔ ရာထူးတာဝန္အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ သြားေရာက္ခဲ႔ရတယ္။ ကုလသမဂၢ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္နဲ႔လည္း လုပ္ခဲ႔တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ့ အဂၤလန္မွာ ဗိ္ုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕သမီး မစုနဲ႔ေတြ႕တယ္။ မစုဟာ လက္ထပ္ၿပီး စျဖစ္တယ္တဲ႔။ မစုက သူ႔ကို ကြၽန္မအေဖကို ရွင္ေတြ႔ဖူးသလားလို႔ ေမးတယ္။ သူက ေတြဖူးပါတယ္လို႔ေျပာတဲ႔အခါ ကြၽန္မအေဖဟာ ဘယ္ သူနဲ႔တူသလဲလို႔ေမးတယ္။ သူလည္း အေတာ္အေျဖရက်ပ္ေနၿပီးမွ မင္းရုပ္ရွင္ၾကည့္တယ္မဟုတ္လား။ ေအး ရုပ္ရွင္မင္းသား ယူလ္ဘရိုင္ နာနဲ႔တူတယ္လို႔ေျပာလိုက္ေတာ့ မစုက ဟုတ္တယ္၊ ကြၽန္မအေမကလည္း အဲဒီလိုပဲေျပာတယ္လို႔ ေျပာရွာသတဲ႔။
ပင္။ ။ ေအးဗ်ာ စစ္ၿပီးစ ျမန္မာျပည္ရဲ႕အေျခအေနကို က်ဳပ္တို႔ေတြမီလိုက္ေပမဲ့ အမွတ္တမဲ႔မို႔ သိပ္တိတိက်က် ဘာမွမသိရဘူး။ ေမာင့္ ဘက္တန္ အစီရင္ခံစာတစ္အုပ္ပဲ အားကိုးစရာရွိတယ္။ သမုိင္းကိုျဖစ္စဥ္အတိုင္း ေမာ္ကြန္းတင္တဲ့ ခိုင္လုံတိက်တဲ့ စာအုပ္တစ္အုပ္ေလာက္ ေတာ႔ လက္ကိုင္ျပဳစရာရွိဖို႔ေကာင္းတယ္။
ေသာ္။ ။ လက္စလီဂလပ္စ္က ပုဂၢဳိလ္အရမွတ္မိသမွ် မီမိြဳင္အေနနဲ႔ေရးတာပါ။ သိပ္အေလးအနက္ထားယူလို႔ မရပါဘူး။ ဒါေပမဲ႔ အဂၤလိပ္ေတြ ဟာ အလုပ္လုပ္တဲ႔ေနရာမွာ သိပ္ေစ႔စပ္ေသခ်ာတယ္။ မွတ္တမ္းျပဳစုတဲ႔ေနရာမွာ ဟာကြက္မရွိေစရဘူး။ သမိုင္းကို ျဖစ္စဥ္အတိုင္း စာေပအ ေထာက္အထားမ်ားနဲ႔ ေရးသားထားတဲ႔စာအုပ္ရွိပါသဗ်ာ။ လွ်ဳိ႕ဝွက္စာတမ္းမ်ားဥပေဒအရ ႏွစ္ေပါင္းသုံးဆယ္ကာလတာ ေစာင္႔ၿပီး ထုတ္ေဝ လိုတဲ့စာအုပ္ကေတာ႔ ဘုရင္ပုံႏွိပ္တိုက္က ရိုက္ႏွိပ္လိုက္ၿပီး ဟယူတင္ကာဆုိသူတည္းျဖတ္တဲ႔ ျမန္မာ႔လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းမႈသမိုင္း၊ ၁၉၄၄-၁၉၄၈ ဆိုတဲ့ စာအုပ္ပါပဲ။ ေပးစာ၊ ျပန္စာ၊ အေၾကာင္း ၾကားစာ၊ အစီရင္ခံစာေတြအတိအက်နဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ထားပါတယ္။ အုပ္တြဲ ႏွစ္တြဲရွိတယ္။
လုပ္စမ္းပါဦး။ ဒီစာအုပ္ ခင္ဗ်ားဆီမွာရွိသလား။ ဖတ္ၾကည့္စမ္းပါရေစ။
ၾကံၾကံဖန္ဖန္ ဘယ္ကလာရွိရမွာလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။ ဒီစာအုပ္တြဲ ႏွစ္တြဲစလုံးဟာ ျမန္မာျပည္မွာရွိလွရင္ ပုဂၢိဳလ္သုံးေလးဦးစီမွာသာ ရိွပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔က မ၀ယ္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။ စာအုပ္က တစ္အုပ္ကုိ စတာလင္ေပါင္တစ္ရာနီးပါး က်ပါတယ္။ ခု ျမန္မာျပည္မွာရွိတယ္ဆိုတဲ့ စာအုပ္ကလည္း အယ္ဒီတာလုပ္သူ ဟယူးတင္ကာက ပုဂၢိဳလ္အရ လက္ေဆာင္ေပးပို႔တဲ့စာအုပ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။
ခင္ဗ်ားက ဘယ္လုိလုပ္သိသလဲ။ ဘယ္သူေတြဆီမွာရွိသလဲ။
အဲဒီ လက္စလီဂလစ္ရဲ႕ မီမိြဳင္မွာေဖာ္ျပထားတယ္ေလ။ ေနာက္ၿပီး အယ္ဒီတာ ဟယူးတင္ကာကုိယ္တုိင္ တစ္ေလာဆီက ျမန္မာျပည္လာ သြားပါတယ္။ ဘယ္သူေတြဆီမွာရွိသလဲဆုိတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အတိအက်မသိေသးေပမဲ့ ေခတၱငွားရမ္းဖတ္႐ႈႏုိင္ဖုိ႔ေတာ့ ႀကိဳးစားေနပါ တယ္။
ဘာလဲ ခင္ဗ်ားက လက္သိပ္ထုိးဘာသာျပန္ဦးမလို႔လား။
ထပ္သရီး၊ ကြၽန္ေတာ္က ဒါမ်ိဳးဘာသာျပန္ႏုိင္တဲ့ အရည္အခ်င္းမရွိပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တိုိ႔ စာဖတ္ပရိသတ္ကလည္း ဒီလုိစာအုပ္ ဘာသာျပန္ကို ဖတ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ မရင့္က်က္ၾကေသးပါဘူး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဘာသာျပန္ရင္ေကာ ဘယ္မွာလဲ၊ စကၠဴဆုိသာရုံ တစ္ပတ္ေက်ာ္ စကၠဴပြနဲ႔ေတာင္ ေစ်းႀကီးလြန္းလို႔ တတ္ႏုိင္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ စာေပငတ္မြတ္ေခါင္းပါးျခင္းတမ်ဳိးလုိ႔ ဆုိရမွာပါပဲဗ်ာ။
ခင္းဗ်ားအတြက္ အယ္လ္ကုိုေဟာခ်ဳိ႕တဲ့ျခင္းထက္ ပိုလုိ႔မ်ားဆုိႏုိင္မလား။ ပင္စင္နာ အရက္ေလွ်ာက္လႊာတင္ ၀ယ္ယူႏုိင္ဖို႔ပဲ ပထမႀကိဳးစား ၾကည့္စမ္းပါဦးေလ။ ကဲ ကဲ ဒီညေန ဂလက္စေမာ့မွာေတာ့ လက္စလီဂလစ္စ္ရဲ႕ မင္းေျပာင္းမင္းလြဲ ကာလက်ပ္ႀကီးနဲ႔ပဲ စခန္းသိမ္းၾကဦးစို႔ရဲ႕။
www.shwezinu.com မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
