>
စက္တင္ဘာ ၃၊ ၂၀၁၁
ပုံအား ဤေနရာမွယူပါသည္။
အိမ္ကုိသတိရတာ၊ ေမြးရပ္ဇာတိေျမကိုလြမ္းဆြတ္ၾကတာ လူ႔ပကတိစိတ္တစ္ခုပါ။ ငယ္စဥ္ကေလးဘဝကတည္းက လႊမ္းမိုးခဲ့ေသာ သက္ ေရာက္ပံုသြင္းခဲ့ေသာ ဇာတိေျမပတ္ဝန္းက်င္၏ အေရာင္၊ အရိပ္၊ ရနံ႔ တုိ႔ကို မည္သူမွ် ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ႏုိင္စြမ္းမည္ဟုမထင္ပါ။ မည္မွ်ပင္ အစြဲကင္းပါသည္ဟု ေျပာဆိုေနသူပင္ျဖစ္ပါေစ ဇာတိစြဲ၊ ၿမိဳ႕စြဲ၊ ရြာစြဲကေလးေတာ့ ရွိၿမဲပင္။ ေရေျမေတာ ေတာင္၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊ ရပ္ဓေလ့၊ ရြာဓေလ့၊ ယဥ္ေက်းမႈ ႐ိုးရာဓေလ့ထံုးစံမ်ား ထိုအရာမ်ားျဖင့္ ဖြဲ႕ဆိုျခယ္မႈန္းထင္ဟပ္ထားေသာ စာ၊ ကဗ်ာ၊ ေတးသီခ်င္းမ်ား၏ အရိပ္မွ အဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ႏုိင္ပါမည္နည္း။
ခါေႏြဆန္းေတာ့ လြမ္းမိတယ္ဆုိသလုိပဲ။ တူးပို႔သံျမဴး ပိေတာက္ဖူးတဲ့ လတန္ခူးကို ေရာက္ၿပီဆုိရင္ျဖင့္ ပုန္းခုိေနေသာ အိမ္လြမ္းေဝဒနာသည္ ခုန္ေပါက္ေပၚထြက္လာစၿမဲ။ ေမြးရပ္ဇာတိေျမကိုလြမ္းဆြတ္သတိရလာၾကရစၿမဲျဖစ္သည္။
လူမွန္လွ်င္ အိမ္ကိုသတိရမည္။ ေမြးရပ္ဇာတိေျမကိုလြမ္းဆြတ္သတိရၾကေပလိမ့္မည္။ ယင္းသည္လူ႔သဘာဝ။ အိမ္လြမ္းစိတ္၊ ဇာတိလြမ္း ေသာစိတ္သည္ လူ႔ႏွလံုးသားမွလာေသာ ေဝဒနာတစ္ရပ္၊ သမားေတာ္တို႔ ေဆးခ်က္ေပးႏုိင္စြမ္းမရွိေသးေသာ ႐ႈပ္ေထြးေသာေရာဂါေဗဒတစ္ ခုျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္မ်ား ခ်ိျမေသာအိမ္၊ ေႏြးေထြးေသာဇာတိေျမကို ေက်ာခုိင္းၿပီး စိမ္းကားေသာေျခလွမ္းက်ဲႀကီးေတြနဲ႔ တစိမ္းနယ္၊ တစိမ္းကမၻာသုိ႔ ထြက္ခြာသြားၾကရတာလဲ။ ထြက္ခြာေနၾကရတာလဲ။
“လြမ္းေရးထက္ ဝမ္းေရး” ခက္တယ္ဆုိတဲ့ စကားရွိတယ္မဟုတ္လား။
စိမ္းကားေက်ာခုိင္းေလွ်ာက္လွမ္းသြားခဲ့ၾကေသာ ေျခလွမ္းစိမ္းေတြရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ ခုိင္လံုတဲ့အေၾကာင္းတရားကုိယ္စီရွိပါသည္။ မ်ားစြာ ေသာ အေၾကာင္းတရားေတြအနက္ စီးပြားေရး၊ ႏုိင္ငံေရး၊ ပညာေရးတို႔ဟာ အဓိကက်တဲ့ အေၾကာင္းအခ်က္ေတြ အျဖစ္ပါဝင္ေနပါလိမ့္မည္။
ကြၽန္ေတာ္တို႔ျမန္မာႏုိင္ငံအတြက္ ယေန႔ေခတ္သည္ လက္ရွိအစိုးရ သေဘာေတြ႕မေနာေခြ႕ၿပီး အေျပာႀကီး ေျပာေနတဲ့ “ ေခတ္အဆက္ဆက္ ဘယ္အစုိးရလက္ထက္မွာမွ” မရွိဖူးတဲ့၊ မျဖစ္ဖူးတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြျဖစ္ရပ္ေတြ ေပၚေပါက္ျဖစ္ပြားေနတဲ့အခါသမယ ျဖစ္ပါသည္။
“ေခတ္အဆက္ဆက္ ဘယ္အစုိးရလက္ထက္မွာမွ မထြက္ခြာဖူးတဲ့အေရအတြက္ပမာဏနဲ႔ လူငယ္လူရြယ္ေတြ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြနဲ႔ ႏုိင္ငံ ရပ္ျခားသုိ႔ ထြက္ခြာေနတဲ့ေခတ္”
“ေခတ္အဆက္ဆက္ ဘယ္အစုိးရလက္ထက္မွာမွ မရွိဖူးတဲ့ပမာဏနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးသမားေတြကို ေထာင္သြင္းအက်ဥ္းခ်ခံထားတဲ့ေခတ္”
“ေခတ္အဆက္ဆက္ ဘယ္အစုိးရလက္ထက္မွာမွ မခ်မွတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြခ်မွတ္ေနတဲ့ေခတ္”
“ေခတ္အဆက္ဆက္ ဘယ္အစုိးရလက္ထက္မွာမွ မရွိဖူးတဲ့ပမာဏနဲ႔ အရက္ဆုိင္ေတြတိုးမ်ားေနတဲ့ေခတ္”
“ေခတ္အဆက္ဆက္ ဘယ္အစုိးရလက္ထက္မွာမွ မၾကားဖူးတဲ့ ကိန္းဂဏန္းပမာဏေတြ နဲ႔ အုပ္စုိးသူလူတစ္စု အခ်မ္းသာႀကီးခ်မ္းသာေနတဲ့ ေခတ္” ျဖစ္ပါတယ္။
ႏွစ္လိုေပ်ာ္ေမြ႕ဖြယ္ေကာင္းတဲ့ေရႊျပည္ႀကီးမွာ ေရၾကည္လည္းေနာက္၊ ျမက္လည္းေျခာက္လို႔ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ ထြက္ ၾကသူေတြဟာ ပမာဏအမ်ားဆံုးျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ေရာက္တဲ့ႏုိင္ငံမွာ ရရာအလုပ္ကို ေခြးတုိးဝက္ဝင္လုပ္ၾကရသည္။ ရသမွ်လစာ လုပ္ခေငြ ကိုစုေဆာင္းၿပီး က်န္ရစ္သူမ်ားထံျပန္ပို႔ၾကရသည္။ ဤသည္ကပင္ ယေန႔ကာလ၏ အဓိကအသက္ေမြးမႈလို ျဖစ္လာေနသည္။
သို႔ျဖင့္လူငယ္လူရြယ္လံုမငယ္မ်ားသည္ တစ္ပုိင္းတစ္စပညာကေလးျဖင့္ ေရလမ္း၊ ကုန္းလမ္း၊ ေတာင္ေက်ာ္လမ္း၊ အေပၚလမ္း၊ ေအာက္ လမ္း စတဲ့နည္းလမ္းေပါင္းစံုျဖင့္ ေရျခားေျမျခားသို႔ ထြက္ခြာေနၾကဆဲျဖစ္သည္။
အခ်ဳိ႕လည္း ေလွာ္ရင္း ပ်ံရင္း လမ္းခရီးမွာပင္ ေရတိမ္နစ္ၾကသည္။ ထိပ္လန္႔ဖြယ္ေၾကကြဲဖြယ္ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးစုံျဖင့္ ျပည့္ႏွက္ေနေသာခရီးစဥ္ လည္းျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း သြားၿမဲလာၿမဲ၊ ထြက္ခြာၿမဲျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕ ရည္မွန္းသည့္ေနရာသို႔ ေရာက္သြားၾကသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ေမွ်ာ္လင့္မထားေသာအျဖစ္ဆိုးေတြကို ရင္စည္းခံၾကရတာေတြရွိသည္။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူ႔ကိုမွ မကယ္တင္ႏုိင္သည့္ဘဝ။ အႏုိင္က်င့္ ေစာ္ ကားမႈ၊ ေက်းကြၽန္သဖြယ္ပိတ္ေလွာင္ခုိင္းေစမႈ၊ သားမယားျပဳက်င့္ခံရမႈ၊ လက္လႊဲေရာင္းစားခံရမႈ စတဲ့မတရားမႈေပါင္းစံုကို ခံၾကရသည္။ အခ်ဳိ႕မွာ ျပန္မလာစတမ္း လံုးဝေပ်ာက္ဆံုးသြားၾကသည္။ အနည္းစုျပန္ေပၚလာသူမ်ားမွာလည္း ရင္နင့္စရာ ထိတ္လန္႔စရာ ျဖစ္ရပ္ကိုယ္စီႏွင့္ ျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕မွာကား ကုရာနတၱိေဆးမရွိေသာေရာဂါျဖင့္ အိမ္ျပန္ခက္သည့္ေဝဒနာကို လြယ္ပိုးထားခဲ့ၾကရသည္။
မျပန္ႏုိင္သည့္အေၾကာင္းရင္းမ်ားအနက္ ဇာတိေျမမွာ ရသည့္လုပ္ခလစာႏွင့္ တစိမ္းတို႔ႏုိင္ငံမွာရသည့္လစာလုပ္ခက မိုးနဲ႔ေျမလို ကြာခ်င္ တုိင္းကြာလြန္းလွသည္။ သို႔ျဖင့္ ဇာတိေျမမွာက်န္ခဲ့ေသာ မိအိုဖအို၊ မွီခုိသူေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာေတြကိုသာ ရဲရဲၾကည့္ၿပီး တစိမ္းကမာၻတြင္ ၾကံဳသမွ် ဒုကၡေတြကို သူတို႔ခ်ဳိၿမိန္ခဲ့ၾကရျခင္းျဖစ္သည္။
ခ်င္းျပည္နယ္၊ မြန္ျပည္နယ္၊ ကခ်င္ျပည္နယ္၊ ကရင္ျပည္နယ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္၊ စစ္ကုိင္းတုိင္း၊ မေကြးတုိင္းထဲက လူငယ္လူရြယ္လံုမငယ္ အမ်ားစုတို႔သည္ ထုိခရီးၾကမ္းႀကီးကို စြန႔္စားခရီးႏွင္ခဲ့ၾကရျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုျပည္နယ္ ထိုတုိင္းမ်ားရွိ ေက်းရြာမ်ားတြင္ “ႏို႔စို႔ႏွင့္ ဒုတ္ေထာက္” သာ က်န္္ေတာ့သည္။ အလုပ္လုပ္ႏုိင္သူတုိင္း ျပည္ပထြက္ခြာေနၾကသည္။
အမ်ားစုျဖစ္တဲ့ ေက်းလက္ေနျပည္သူလူထု ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းဟာ ဆင္းရဲမြဲေတေနပါတယ္ဆုိတာကို သမၼတႀကီးကိုယ္တုိင္ ဝန္ခံခဲ့တယ္ မဟုတ္ပါလား။
ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုလက္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ေတြကိုသတိျပဳၾကရမွာပါ။ တာဝန္ရွိသူေတြက တာဝန္မဲ့စကားကိုမေျပာသင့္ပါဘူး။ တာဝန္ရွိသူမ်ားသည္ တာဝန္ယူၾကမည္။ တာဝန္ခံၾကရမည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီးက ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္အစည္းေဝးမွာ “မိမိႏုိင္ငံကိုအက်ဳိးမျပဳဘဲ အျခားျပည္ပ ႏုိင္ငံမ်ားသို႔ သြားေရာက္လုပ္ကုိင္ေနျခင္းမွာ အဓိကအားျဖင့္ တစ္ဦးခ်င္း၏မ်ဳိးခ်စ္စိတ္၊ တုိင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္ေပၚတြင္သာ အေျခခံသည္ကို သိရွိႏုိင္ပါေၾကာင္း” ဆုိၿပီး တုိင္းခ်စ္ျပည္ခ်စ္စိတ္မရွိေလဟန္ တာဝန္မဲ့ေျဖၾကားေျပာဆုိသြားသည္ကို ၾကားလိုက္ရပါသည္။
သိန္းသန္းခ်ီၿပီး လုပ္အားထုတ္ႏုိင္တဲ့လူငယ္လူရြယ္ေတြ အလံုးအရင္းန႔ဲျပည္ပထြက္ခြာေနၾကျခင္းမွာ တစ္ဦးစီရဲ႕မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ တုိင္းခ်စ္ျပည္ ခ်စ္စိတ္မရွိမႈေၾကာင့္ဟုဆိုလွ်င္ ထိုကိစၥသည္ တုိင္းျပည္နဲ႔အစိုးရက အေလးထားဆန္းစစ္အေျဖရွာၾကရမည့္ ကိစၥႀကီးျဖစ္သည္။ ရရွိလာ သည့္ လုပ္ခလစာအေပၚ ဝင္ေငြခြန္မပ်က္ မကြက္ေကာက္ခံေနသည္။
ထို႔အျပင္ “မည္သည့္တရားမဝင္သြားေရာက္မႈမ်ဳိးကိုမဆို တရားဥပေဒအရအေရးယူအျပစ္ေပးႏုိင္” တယ္ဆိုတဲ့ ဤသုိ႔ တာဝန္မဲ့လွေသာ စကားကို ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီးသည္ လႊတ္ေတာ္တြင္ေျပာၾကားခဲ့သည္။ အုပ္စုိးေနသူမ်ား သည္က်ိက်ိ တက္ခ်မ္း သာေနၾကၿပီး ၇၀ ရာခုိင္ႏႈန္းေသာ အမ်ားစုျပည္သူလူထုႀကီး ဆင္းရဲမြဲေတရသည့္အေၾကာင္းရင္းကို ျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဌာန ျပည္ေထာင္စုဝန္ႀကီးေလ့လာသိရွိထားဖို႔လိုပါသည္။
ျပည္တြင္းမွာယံုၾကည္ခ်က္အရ အက်ဥ္းခ်ခံေနၾကရသူ (ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား) ေတြရွိသလို၊ ယံုၾကည္ခ်က္အရ ႏုိင္ငံေရးအရ အေဝးေရာက္ ေနၾကရသူေတြလည္း ရွိေနပါသည္။
ျပည္ေထာင္စုတရားသူႀကီးခ်ဳပ္ကိုယ္တုိင္က “ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ အက်ဥ္းက်ခံရသူ (ႏို္င္ငံေရးအက်ဥ္းသား) မရွိဘဲ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္၍ ျပစ္ဒဏ္က်ခံရသူမ်ားသာရွိေၾကာင္း” ေျပာေနသည္။ ႏုိင္ငံေရးျပႆနာကို မေျဖရွင္းလွ်င္ မည္သူအိမ္ျပန္လာမည္နည္း။
မိမိယံုၾကည္ခ်က္ႏွင့္မိမိႏုိင္ငံေရးကို မည္သူက အလြယ္တကူ စြန္႔လႊတ္ပါမည္နည္း။
အဘယ္သူတစ္ဦးတစ္ေယာက္သည္ မိမိရဲ႕ “ႏုိင္ငံေရးယံုၾကည္ခ်က္သိဂႌေရႊခြက္” ကို “လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ပဲႀကီးေလွာ္” ႏွင့္ လဲလိမ့္မည္ဟု မထင္ပါ။ တစ္ဦးျပန္ခ်င္သူေတြရွိပါသည္။ သူတို႔ကို မည္သူကမွ်မတားျမစ္ပါ။ မိမိအကဲျဖတ္မႈ၊ မိမိေရြးခ်ယ္မႈ၊ မိမိဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔သာ လုပ္ ေဆာင္ၾကရမည့္ကိစၥျဖစ္သည္။
“ျပည္ပေရာက္ျမန္မာႏုိင္ငံသားပညာရွင္” ဆိုသည္ကလည္း မ်ားမ်ားစားစားရွိလွသည္မဟုတ္ပါ။ တကယ္တန္း ပညာတတ္သူပညာရွင္မ်ား သည္ အေျခအေနကိုျခံဳငံုေလ့လာႏုိင္စြမ္း၊ အကဲျဖတ္ႏုိင္စြမ္းရွိသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ သင့္/မသင့္ကို ခ်င့္ခ်ိန္ႏိုင္စြမ္းရွိသူမ်ားသာျဖစ္ပါသည္။ အတုနဲ႔အစစ္၊ အႏွစ္နဲ႔အကာကို ခြဲျခားႏုိင္စြမ္းရွိသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။ ျမင္းမရွိတဲ့အရပ္မွာ ျမည္းကို ျမင္းထင္ေနသူေတြနဲ႔ ျမည္းေတြကိုယ္တိုင္က သူတုိ႔ကိုယ္သူတုိ႔ ျမင္းလုိ႔ထင္ေနသူေတြအတြက္ေတာ့ ေျပာမျပတတ္ပါ။
သာယာလွတဲ့ အမိျမန္မာႏုိင္ငံႀကီးအေပၚမွာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ အရိပ္မည္းႀကီးဖံုးအုပ္ေနခဲ့တာ ရာစုႏွစ္ဝက္ခန္႔ရွိခဲ့ပါၿပီ။ ဒီကေန႔အထိလည္း အဲဒီတိမ္တုိက္မည္းႀကီးအရိပ္ထုိးေနဆဲ၊ အရိပ္မိုးေနဆဲျဖစ္သည္။ “၂၀၀၈ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒ” သည္ အဆိုပါ တိမ္တုိက္မည္းႀကီးပင္ျဖစ္ ပါသည္။ ထိုတိမ္တုိက္မည္းႀကီးကို အေျခခံအားျဖင့္ဖယ္ရွားျပစ္ႏုိင္သည့္တစ္ေန႔တြင္ ကြၽန္ေတာ္တို႔အားလံုး လြတ္လပ္စြာျပန္လည္ဆံု ဆည္းႏုိင္ၾကလိမ့္မည္ဟု ထင္ပါသည္။ ေမွ်ာ္လင့္ယံုၾကည္ပါသည္။
႐ုရွစာေရးဆရာႀကီး အီလ်ာအာရင္ဘတ္က “သူဟာ ျပင္သစ္ေပါင္မုန္႔ကိုစားၿပီး ႐ုရွျပည္ႀကီးကို လြမ္းေနသူပါ” လို႔ ေရးတာဖတ္ရသည္။ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လည္း ေပါင္မုန္႔၊ ဟမ္ဘာဂါ၊ ဆူရွီး၊ ကြတ္တီယိုတို႔ကိုစားရင္း အမိျမန္မာျပည္ႀကီးကို လြမ္းဆြတ္ေနၾကသူမ်ားျဖစ္ပါသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
