>
ကၽြန္မသားေလး ဆာလို႔ ငိုတဲ့အခ်ိန္
မစိမ့္၊ ၾသဂုတ္ ၃၀၊ ၂၁၁
(ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေ၀ဒနာသည္တို႔ရဲ့ ပင္ကိုယ္ေရး ခံစားခ်က္မ်ား)
ကၽြန္မ စစျခင္းတုန္းက ကၽြန္မဒီေရာဂါ ျဖစ္တယ္ဆိုတာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ မသိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မ ေခ်ာင္းေတြ အရမ္းဆိုးလာတယ္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မသကၤာျဖစ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကေနၿပီး ေ႐ႊျခေသၤ့ကို လိုက္ပို႔ေပးဖို႔ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္းကို အကူအညီေတာင္းခဲ့တယ္။ သူက အဲဒီကိုသြားေနတဲ့ ေရာဂါသည္ပါ၊ ဒါေပမယ့္ လိုက္မပို႔ခဲ့ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႔႔ပဲ ၾကက္ေျခနီအသင္းရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုႀကီးကို သြားေရာက္ၿပီး ေသြးစစ္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္မမွာ ကူးစက္ေရာဂါ ႐ွိတယ္လို႔ ဆရာဝန္ႀကီးက ေျပာပါတယ္။ ကူးစက္ေရာဂါ ႐ွိတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ကၽြန္မ အရမ္းကိုပဲ တုန္လႈပ္ေျခာက္ခ်ားသြားခဲ့တယ္။ ဆရာဝန္ႀကီးက နင္ဒီေရာဂါ ႐ွိလို႔ တုန္လႈပ္သြားသလား၊ စိတ္ဓာတ္က်သြားသလားလို႔ ေမးေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ဓာတ္မက်ဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ပါ တယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မ ဆရာဝန္နဲ႔ တိုင္ပင္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး ဓာတ္မွန္႐ိုက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တီဘီ ေရာဂါ႐ွိမွန္း သိလိုက္ရျပန္တယ္။ ကၽြန္မမွာ ေရာဂါ (၂) မ်ိဳးေပါ့ေနာ္။
ကၽြန္မေသြးေတြအန္တယ္။ အစကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္က ဝိုင္းဝန္းကူညီ ေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ေတာ့ HIV ေရာဂါ႐ွိမွန္းသိၿပီး ကၽြန္မကို ေ႐ွာင္လာၾကတယ္။ ႐ႈံ႕ခ်ၾကတယ္။ ခြဲျခားလာၾကတာေပါ့ေနာ္။ ေသာက္ေရခြက္ေတာင္မွ စတီးခြက္နဲ႔ ခ်မေပးဘူး။ ပလတ္စတစ္ခြက္နဲ႔ ခ်ေပးခဲ့ပါတယ္။ ေအာ္ ကိုယ္က ေရာဂါသည္မို႔ သူတို႔တစ္ေတြ ခြဲျခား ဆက္ဆံၾကတာပဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားေပးခဲ့ရပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ က်န္းမာေရး ခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့အတြက္ ဘာ အလုပ္အကိုင္မွလည္း မလုပ္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ေငြေၾကးအခက္အခဲ စားေရးေသာက္တာ အခက္အခဲ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ မႏၱေလးေဆးရုံႀကီး ေဆးသြားျပခ်ိန္ဆိုရင္ ေငြေၾကး အဆင္မေျပလို႔ အရမ္းစိတ္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္္ဆင္းရဲရပါတယ္။
ကၽြန္မတို႔မွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္တည္း႐ွိေတာ့ ခရီးသြားရင္ ကေလးပါ ေခၚသြားရပါတယ္။ ကၽြန္မေလ ကၽြန္မသားေလးကို အရမ္းသနားတယ္။ ကၽြန္မသြားေလရာ ဒုကၡခံၿပီး လိုက္ရတယ္။ ကားနဲ႔မသြားႏိုင္လို႔ ရထားနဲ႔သြားရေတာ့ တခါတရံ မိုးခ်ဳပ္မွ ျပန္ေရာက္တယ္။ ကၽြန္မ အရင္ကလိုပဲ က်န္းမာေရးေကာင္းေနသူ ျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မသားေလးရဲ႕ေ႐ွ႕ေရးက အမ်ားႀကီး႐ွိေနပါေသးတယ္။ ျမန္ျမန္ ေနေကာင္းမွ အလုပ္လုပ္ႏိုင္မွာပါ၊ ကၽြန္မျပန္ၿပီး ေနေကာင္းလာလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခါတရံက်ေတာ့လည္း စိတ္အားတင္းတဲ့ၾကားက အားငယ္ အားေလ်ာ့မိတယ္။
ကၽြန္မဘဝက အဆင္မေျပမႈေတြ မ်ားလြန္္းတယ္။ ကၽြန္မတို႔ဘဝေတြဟာ ဘဝအရမ္းနာ၊ လူျဖစ္ရက်ိဳး မနပ္္ခဲ့ဘူး။ လူတိုင္းဟာ ေသလူခ်ည္းပါဘဲ။ ကၽြန္မေသရမွာလည္း မေၾကာက္ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔ဘဝေတြဟာ ေသေရးထက္ ေနေရးခက္ေနတာပါ။ အမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္ ကၽြန္မ မေသခ်င္ေသးပါဘူး။ ဘာမွ မသိ နားမလည္ေသးတဲ့ လူမမယ္သားေလးကို မထားခဲ့ႏိုင္ေသးဘူး။ ကၽြန္မတို႔ကို ကူူညီေစာင့္ေ႐ွာက္ေနတဲ့ ေ႐ႊျခေသၤ့က ေစတနာ့ဝန္ထမ္းအားလံုးကိုလည္း အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ကၽြန္မအႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္တင္ျပခ်င္ပါတယ္႐ွင္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မအလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေသးတဲ့ အတြက္ မႏၱေလးသြားတိုင္း သူမ်ားဆီက ေခ်းရ၊ သူမ်ားဆီမွာ အကူအညီေတာင္းရတဲ့အျဖစ္ကို ကၽြန္မ ဝမ္းနည္းစိတ္ကုန္ပါတယ္။ သူမ်ားဆီက ေခ်းေငြကလည္း ႏွစ္ေထာင္ သံုးေထာင္ပါ၊ အဲဒါေလးနဲ႔ ျဖစ္သလုိ ေခၽြတာၿပီး သြားရပါတယ္။ ဒါဟာကၽြန္မအတြက္ ႀကီးမားတဲ့ အခက္အခဲပါပဲ။ ကိုယ့္က်န္းမာေရးေၾကာင့္ မျဖစ္မေန အခက္အခဲၾကားက ငါေနေကာင္းမွ ျဖစ္မယ္လို႔ အားတင္းၿပီး သြားခဲ့ပါတယ္။ ကူညီေစာင့္ေ႐ွာက္ သူမ်ားအားလံုးကို ရင္ထဲမွ လိႈက္လဲွစြာပဲ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္႐ွင္။ ဒီထက္မကလည္း ကူညီေစာင့္ေ႐ွာက္ႏိုင္ ၾကပါေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းပါရေစ။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ကၽြန္မတို႔ဘဝေတြရဲ႕ အသက္ေတြဟာ အေမ ေမြးေပးတဲ့ အသက္မ႐ွိေတာ့ပါဘူး။ ဆရာသမားမ်ားရဲ႕ ေစတနာေမတၱာနဲ႔ ကုသေပးတဲ့ အသက္ပဲ က်န္ပါ ေတာ့တယ္။ ဟိုစကားလိုေပါ့႐ွင္ က်ားၿမီးဆြဲထားၾကသူမ်ား ဒီက်ားၿမီးကို တသက္လံုး မလႊတ္တမ္း ဆြဲထားရ သူမ်ား ျဖစ္ပါေၾကာင္းေျပာရင္း ဆက္လက္အသက္႐ွင္သူ ေဝဒနာ႐ွင္တစ္ဦးရဲ႕ ခံစားခ်က္ပါ စာသားထဲမွာ အမွားမ်ားပါခဲ့ရင္လည္း ေမတၱာနဲ႔ သည္းခံခြင့္လြတ္ပါလို႔ ေတာင္းပန္ပါရေစ႐ွင္….
လူေတြမွာ မျဖစ္ခ်င္တာဘဲ ခပ္မ်ားမ်ားရၿပီး ျဖစ္ခ်င္တာေတြက နည္းနည္းပါးပါးေလးရတာ မဆန္းေတာ့သလိုပါပဲ…..
ကၽြန္မ အခုဆိုရင္ က်န္းမာေရးေကာင္းေနပါၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မအရပ္ထဲမွာ အဝတ္ေလွ်ာ္တယ္။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း အလုပ္မ႐ွိပါဘူး။ အရင္တုန္းကေတာ့ အဖြဲ႔ကေထာက္ပံ့ေတာ့ အဆင္ေျပတာ ေပါ့ေနာ္၊ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဆင္မေျပဘူးလို႔ပဲ ေျပာရမွာပါ။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္မသားေလးကို သိပ္ခ်စ္တယ္။ သားေလးကို ကၽြန္မမေသခင္ လူတန္းေစ့ေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့ခ်င္တယ္။ မ်က္ႏွာမငယ္ေစခ်င္ဘူး။ ကၽြန္မ က်န္းမာေရးေကာင္းေနခ်ိန္ေလးမွာ ကၽြန္မအလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မမွာ အရင္းအႏွီးမ႐ွိဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ အဝတ္ေလွ်ာ္တဲ့ အလုပ္ကလည္း အပ္တဲ့သူ႐ွိမွ လုပ္ရတာပါ။ ဒီေတာ့ သိပ္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ႐ွိပါဘူး။
ကၽြန္မသားေလးက ေနာက္ႏွစ္ဆိုရင္ ေက်ာင္းထားရေတာ့မယ္။ အဲဒီအတြက္ အဆင္မေျပမွာ အရမ္း စိတ္ပူမိတယ္။ ကၽြန္မ တစ္ျခားၿမိဳ႕ကိုသြားၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္။ လုပ္မယ္လို႔လည္း စိတ္ကူးထားတယ္။ ဘာ အလုပ္ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ခ်က္ မ႐ွိဘူူးေပါ့၊ အဆင္ေျပတဲ့အလုပ္ကေလးေပါ့။ ကၽြန္မသားေလးကိုေရာ ေခၚသြား မွာပါ။ ကၽြန္မက အခုေလာေလာဆယ္ ေဆးမေသာက္ရေသးေတာ့ တစ္ျခားၿမိဳ႕ဆိုရင္ အဆင္ေျပႏိုင္မယ္ ထင္ ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ေလ ကၽြန္မတို႔ဘဝေတြဟာ လူျဖစ္ရက်ိဳး မနပ္ပါဘူး။ ေပ်ာ္႐ႊင္မႈဆိုတာလည္း တမင္ တကာ ႐ွာႀကံၿပီး ဖန္တီးယူရသူပါ။ တစ္ခါတစ္ေလက်ေတာ့လည္း အဆင္မေျပမႈေတြၾကားမွာ ေနခ်င္စိတ္မ႐ွိ ေတာ့ေလာက္ေအာင္ စိတ္ဓာတ္က်တယ္္။ စိတ္ေပါက္ေပါက္နဲ႔ ေလွ်ာက္သြားပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ သားေၾကာင့္ ကိုယ့္စိတ္ကို ျပန္ျပန္ၿပီး ထိန္းပစ္ရတယ္။
ကၽြန္မဘဝမွာေလ ကၽြန္မသားေလးသာ အဓိကပါ။ ကၽြန္မ သားအတြက္ဆုိ ဘာမဆို လုပ္ရဲပါတယ္။ ကၽြန္မက်န္းမာေရး မေကာင္းတဲ့အခ်ိန္တုန္းကဆို ကၽြန္မကလည္း ထမင္းမခ်က္ႏိုင္ေတာ့ ကၽြန္မသားေလး ဆာလုိ႔ ငိုတဲ့အခ်ိန္မွာ ရင္ပြင့္မတတ္ ခံစားခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္မ ေနမေကာင္း ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အစားအေသာက္ ဆင္းရဲ႐ွာတယ္။ မွန္မွန္မစားခဲ့ရဘူး။ ဒီအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေတြးၿပီး ကၽြန္မ ျမန္ျမန္ေနေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစား ခဲ့တယ္။ ဒီထက္ က်န္းမာလာေအာင္ေနဖို႔ ကၽြန္မ ႀကိဳးစားဦးမွာပါ။ ကၽြန္မ ေနေကာင္းစဥ္တုန္းက ကၽြန္မအိမ္မွာ ပစၥည္းအစံုအလင္ ႐ွိပါတယ္။ က်န္းမာေရးမေကာင္းေတာ့ ေရာင္းခ်ေပါင္ႏွံၿပီး သံုးခဲ့ရလို႔ အခုဆိုရင္ အိမ္မွာ ဘာမွမ႐ွိသေလာက္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တစ္ခ်ိဳ႕ပစၥည္းေတြ အေပါင္ဆိုင္မွာ မေ႐ြးႏိုင္ေသးဘူး။ ဆံုးတဲ့ဟာ ဆံုးေပါ့ ေလ။
အရင္တုန္းကလုိ ၿပည့္စံုေအာင္ ျပန္႐ွာမယ္။ အလုပ္ႀကိဳးစားခ်င္တယ္။ ကၽြန္မေလအိပ္ယာထဲ ျပန္လဲမွာ အရမ္းေၾကာက္တယ္။ အိပ္ယာထဲ လဲစဥ္တုန္းက ကၽြန္မ အရမ္းဒုကၡေရာက္ခဲ့တယ္။ ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ သိပ္စိတ္နာဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ကၽြန္မအေဝးကို ထြက္သြားၿပီး အလုပ္လုပ္ၿပီး အဆင္ေျပခဲ့ရင္ ကၽြန္မသားေလး အတြက္ပဲ စဥ္းစားထားပါတယ္။ ကၽြန္မဘဝမွာ ကၽြန္မကေလးကပဲ ပထမပါ။ သားေလးအတြက္ပါပဲ အသက္႐ွင္ ေနပါတယ္။ ကၽြန္မကိုေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့တဲ့ ဆရာ/ဆရာမအားလံုးကိုလည္း အရမ္းေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကၽြန္မ ဘဝမွာ သားေလးအတြက္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ပန္းတိုင္ဆိုတာ ႐ွိလာခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္မဒီေရာဂါ ႐ွိေနတဲ့အတြက္ စိတ္ဓာတ္လည္း မက်ဘူး။ စိတ္အားလည္း မငယ္ပါဘူး။ အခုေတာ့လည္း ငါမေသဘူး ေရကူးတတ္ၿပီေပါ့ေနာ္။ ေရကူးၿပီဆိုေတာ့ ကမ္းတစ္ဖက္ထိေရာက္ေအာင္ ကူးပစ္လိုက္ခ်င္တယ္။ ကၽြန္မကို ပတ္ဝန္းက်င္က အမ်ိဳးမ်ိဳး ေဝဖန္ၾကတယ္။ ကဲ့ရဲ႕ၾကတယ္။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေပါ့ေနာ္၊ ဒီအေျပာေတြကို ကၽြန္မ ဂ႐ုမစိုက္ပါဘူး။ ေျပာခ်င္ရာေျပာ ၾကပါေစ။ ေမာရင္ ရပ္သြားလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မေခါင္းထဲမွာ ႐ွိတာေတာ့ ကၽြန္မဘဝကို အျမင့္ဆံုးမဟုတ္ေတာင္ ဒီထက္မနိမ့္က်ေအာင္ ႀကိဳးစားၿပီး အလုပ္လုပ္ခ်င္တယ္။
မစိမ့္
ေရႊျခေသၤအဖြ႔ဲ၊ ေရႊဘိုျမိဳ႔ မွတ္စုမ်ားက ေကာက္ႏုတ္ေဖာ္ျပပါသည္။ မွတ္တမ္းစာအုပ္၏ ေနာက္ဆုံးအခန္းျဖစ္ပါတယ္၊ အီးဘုတ္အျဖစ္ အမွတ္တရျဖန္႔ခ်ိႏိုင္ရန္ၾကိဳးစားပါမည္။ လက္ရွိသည္ေနရာမွာ တစုတစည္းတည္း ဖတ္ႏိုင္ပါျပီ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
