>Maung Swan Yi – For Tin Moe Poem Book

>

ဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္ရဲ႕ အမွာစာ
ၾသဂုတ္ ၂၉၊ ၂၀၁၁

မၾကာမီ မိုးမခ က အီးဘုတ္အျဖစ္ ျဖန္႔ခ်ိမယ့္ ကဗ်ာဆရာ တင္မိုးရဲ႕ ျမန္မာကဗ်ာဖြဲ႔နည္း စာအုပ္အတြက္ ဆရာ ေမာင္စြမ္းရည္ရဲ႕ အမွာစာကို အျမည္းအျဖစ္ ေဖာ္ျပေပးတာပါ။ (မိုးမခ)

သူငယ္ခ်င္း ကဗ်ာဆရာ တင္မိုး ျပဳစုေရးသားတဲ့ ‘ျမန္မာကဗ်ာဖြဲ႔နည္း’ အမည္ရွိစာအုပ္ကေလးကို ၁၉၈၅၊ ဒီဇင္ဘာက ပထမအႀကိမ္ ပံုႏွိပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အုပ္ေရ တသိန္း (၁ဝဝ,ဝဝဝ) တိတိ ႐ိုက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ လံုးဝ မျဖန္႔ခ်ိလိုက္ရဘဲ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့ရတယ္။ ႏွေမ်ာစရာပါပဲ။ ဝမ္းနည္းစရာပါပဲ။

ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ။ ဒီစာအုပ္ကေလးကို အေျခခံပညာအထက္တန္း စိတ္ႀကိဳက္ ျမန္မာစာ ယူတဲ့ ေက်ာင္းသားမ်ား အသံုးျပဳဖို႔ ေရးသားျပဳစုခဲ့တာပါ။ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ျဖစ္ေပမယ့္ ေက်ာင္းမွာ မသံုးလိုက္ရဘူး။ ေက်ာင္းျပင္ပမွာလည္း မသံုးလိုက္ရေတာ့ပါဘူး။ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့တာကိုး။
ပညာေရးဆိုတာ လြယ္တာမွ မဟုတ္တာ။ ရည္မွန္းခ်က္ေတြ၊ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြကို ေခတ္နဲ႔အညီ စနစ္တက် ေရးဆြဲခ်မွတ္ လုပ္ရတာမ်ဳိးပါ။ ခုခ်က္ခ်င္း ထလုပ္ၿပီး ခုတမ်ဳိး ေတာ္ၾကာတမ်ဳိး ေျပာင္းလို႔ ရစေကာင္းတာမွ မဟုတ္ဘဲကလား။ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ ေခၚ တပါတီအာဏာရွင္စနစ္ကို မိုးတလံုး ေလတလံုး ေၾကညာထူေထာင္ၿပီး ဗိုလ္ေနဝင္း အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာ ႏွစ္အစိတ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ပါတယ္။

သူတို႔ အာဏာယူစကာလမွာပဲ မဆလ လမ္းစဥ္နဲ႔အညီ ‘ပညာေရး စနစ္သစ္’ ဆိုၿပီး ခ်မွတ္ ေဖာ္ေဆာင္ ေစခဲ့တယ္။ ပညာေရးကို နားမလည္ေပမယ့္ အရင္ကနဲ႔မတူရင္ၿပီးေရာ ဆိုၿပီး အသစ္တခုကို ထလုပ္လိုက္တာပါပဲ။ သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး။ ‘ပညာေရးစနစ္သစ္ရဲ႕ အစီအစဥ္သစ္’ ဆိုၿပီး ထပ္လုပ္ျပန္တယ္။ မူေတြဘာေတြ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁ဝ တန္းနဲ႔ မျဖစ္ဘူး။ ပညာေရးအဆင့္အတန္းကို ျမႇင့္တဲ့အေနနဲ႔ ၁၁ တန္းပဲ လုပ္ေတာ့မလိုလို၊ ၁၂ တန္းပဲ ေရွ႕တိုး ေနာက္ငင္ လုပ္လိုက္ျပန္ပါေသးတယ္။ ပညာေရးဝန္ႀကီးဆိုၿပီး ခန္႔ခ်လိုက္တာကလည္း ဗိုလ္မွဴးႀကီးတေယာက္ပါပဲ။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္း တဲ့။ (မေက်ာ္ခင္ ၿငိမ္းသြားခဲ့ရွာပါတယ္။)

အေျခခံပညာ ဦးစီးဌာနေအာက္မွာ သင္႐ိုးနဲ႔ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေကာ္မီတီဆိုတာ ရွိတယ္။ အဲဒီ ေကာ္မီတီမွာ ဘာသာရပ္တခုစီအတြက္ သင္႐ိုးအဖြဲ႔ေတြ ဖြဲ႔ၾကရျပန္ေတာ့ သမိုင္းသင္႐ိုးအဖြဲ႔၊ ျမန္မာစာ သင္႐ိုးအဖြဲ႔ စသျဖင့္ အဖြဲ႔ေလးေတြ ပါဝင္လာပါတယ္။ က်ေနာ္က အစေတာ့ သမိုင္းသင္႐ိုးအဖြဲ႔မွာ ေဒါက္တာ သန္းထြန္းရဲ႕တပည့္တဦးအေနနဲ႔ ပါလာခဲ့တယ္။ ေနာက္မွ ျမန္မာစာသင္႐ိုးအဖြဲ႔ဝင္ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာစာသင္႐ိုးအဖြဲ႔ရဲ႕ အတြင္းေရးမွဴးျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဖြဲ႔ဥကၠ႒ေတြ ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ မႏၱေလး တကၠသိုလ္မွာတုန္းက ဆရာေတြျဖစ္ခဲ့ၾကတဲ့ ဦးဘိုသင္းတို႔၊ ေဒၚစီစီဝင္းတို႔ ပါပဲ။ ဆရာတပည့္ရင္းေတြျဖစ္လို႔ အခ်င္းခ်င္း ယံုၾကည္အားထားမႈနဲ႔ ဝင္လုပ္ၾကရမွာ တင္မိုးနဲ႔ ေမာင္စြမ္းရည္တို႔လည္း ပါလာခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသံုး စာအုပ္ဆိုတာေတြကို အရင္က ဆရာေဇာ္ဂ်ီတို႔၊ ဆရာမင္းသုဝဏ္တို႔ လုပ္ခဲ့ၾကတာ မဟုတ္လား။

က်ေနာ္တို႔က ဆရာတို႔အလုပ္ကို ေမြခံတဲ့ သေဘာပါလားဆိုၿပီး ‘ပီတီစားရင္း’ ဝင္လုပ္ခဲ့ရာမွာ က်ေနာ္ကေတာ့ မႏၱေလးကေန ရန္ကုန္ေရာက္သြားရင္ ၿပီးေရာဆိုတဲ့ သေဘာထားလည္း ပါေပသေပါ့။ တင္မိုးကလည္း က်ေနာ့္အတြက္ အၾကံအဖန္ လုပ္ရွာပါတယ္။ “ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေနစရာ၊ စားစရာ မပူနဲ႔၊ ငါနဲ႔လာေနလွည့္” တဲ့။ ဒီလိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ဆံုရတာ အျမတ္ပဲဆိုပီး ပါလာျခင္းပါပဲ။
က်ေနာ္က အလြတ္ပညာသင္ေက်ာင္းဆရာဘဝက ေက်ာင္းေတြ ျပည္သူပိုင္သိမ္းလို႔ အစိုးရ ေက်ာင္းဆရာဘဝကို မရည္ရြယ္ဘဲ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္နဲ႔ ေရာက္လာရတာပါ။ ေက်ာင္းဆရာ ဆိုေတာ့ စစ္မတိုက္တတ္ဘူး။ တိုက္ရင္ ႐ႈံးမွာေသခ်ာတယ္။ စစ္ဗိုလ္ေတြက ပညာေရးေလာကထဲဝင္ၿပီး ခ်ယ္လွယ္ရင္လည္း ပညာေရးလည္းပ်က္၊ တိုင္းျပည္လည္းပ်က္မွာပါပဲ။ ကိုယ့္နယ္ပယ္နဲ႔ ကိုယ္ကိုး။ ခုေတာ့ စစ္ဗိုလ္က ပညာေရးကို အထက္စီးကဝင္ၿပီး စီမံခန္႔ခြဲတယ္ေလ။ က်ေနာ္တို႔ ပညာေရး ေလာကမွာက ပညာေရးကို နားမလည္ရင္ (သင္တန္း မရွိရင္) ေက်ာင္းဆရာေတာင္ ဝင္မလုပ္ရဘူး။ သူက မူလတန္းဆရာျဖစ္ လက္မွတ္ေတာင္ ရွိတာမဟုတ္ဘူး။ ပညာေရးနားလည္တဲ့ ပညာရွင္ေတြရဲ႕ အၾကံဉာဏ္ အဆံုးအျဖတ္ကိုလည္း ေလးေလးစားစား လက္မခံဘူး။ ပညာေရး အရာရွိတဦးက အက်ဳိးသင့္ အေၾကာင္းသင့္ ေဆြးေႏြးတာကို ျငင္းဆို႐ံုမက “ခင္ဗ်ားကို ရခိုင္ ပို႔ပစ္လိုက္မယ္၊ ဆက္မေျပာနဲ႔” လို႔ ပိတ္ပင္ခဲ့တယ္။ စက္မႈနဲ႔စိုက္ပ်ဳိးေရးဆိုင္ရာ ပညာၫႊန္ၾကားေရးမွဴးတေယာက္ကေတာ့ “က်ဳပ္ကို ခင္ဗ်ား ျဖဳတ္ခ်င္တိုင္း ျဖဳတ္လို႔မရဘူး၊ က်ဳပ္ကို ကက္ဘိနက္က ခန္႔တာ။ ဒါေပမယ့္ က်ဳပ္က ခင္ဗ်ားနဲ႔ အလုပ္မလုပ္ခ်င္လို႔ ခုပဲ အလုပ္က ထြက္တယ္” ဆိုၿပီး ကိုယ့္ေရွ႕က ဖိုင္တြဲကို ပိတ္၊ ေဖာင္တိန္ကို ေကာက္ခ်ိတ္ၿပီး အစည္းအေဝးက ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာသြားခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းရဲ႕ သမီးတဦးက ႏိုင္ငံျခားပညာသင္သြားခြင့္ စာေမးပြဲေျဖဆိုရာမွာ အဂၤလိပ္စာ မေျဖဆိုႏိုင္လို႔ က်တယ္။ မသြားရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဂၤလိပ္စာကို လက္ရွိမွာ ပဥၥမတန္းက စသင္ေနရာက မူလတန္းကပဲ စသင္ပါဆိုၿပီး ဝန္ႀကီးသစ္က ၫႊန္ၾကားတယ္။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းကလည္း ျမန္မာစာ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ ျပ႒ာန္းရင္ စာအုပ္ေရးသူ ကြယ္လြန္ၿပီး အနည္းဆံုး ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ၾကာမွ ျပ႒ာန္းရမယ္လို႔ ႏႈတ္မိန္႔နဲ႔ ၫႊန္ၾကားတယ္။ အဲဒါကလည္း အရင္က ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေတြလုပ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ကို ရည္ရြယ္ၿပီးေျပာတာပါ။ ပညာရွင္ေတြကို ‘ငါ့စကား ႏြားရ’ ေစာ္ကားနည္း တမ်ဳိးပါပဲ။ (တိုင္ၾကားသူလည္း ရွိလို႔ပါ။) တကယ္က ဆရာႀကီးရဲ႕စာကို ေက်ာင္းမွာ သံုးတာဆိုလို႔ ‘ကႀကီး ကန္စြန္းပင္၊ ေရမွာ ရႊင္’ စတဲ့ ဗ်ည္းလကၤာေလးေတြကလြဲလို႔ ဘာမွမရွိပါဘူး။ အဲဒါလည္း ဘယ္သူမွ မေရးတတ္လို႔ ဆရာႀကီးက ေရးေပးရတာပါ။ အမ်ဳိးသားေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္းအုပ္ဝင္လုပ္ေပးရတုန္းက သင္႐ိုးမွာ ၫႊန္းထားေပမယ့္ မရွိေသးလို႔ တီထြင္ေရးဖြဲ႔ေပးခဲ့ရတာပါ။

ခုတခါ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာစာ သင္႐ိုးအဖြဲ႔မွာ လုပ္ရျပန္ေတာ့ ေခတ္နဲ႔ညီတဲ့ ျမန္မာကဗ်ာ ဖြဲ႔နည္းရယ္လို႔ ေက်ာင္းသံုးလုပ္စရာ မရွိဘူး။ လူတဦးတေယာက္ေရးတာလည္း မကြယ္လြန္ေသးရင္ ေက်ာင္းသံုး မျပ႒ာန္းဘူးဆိုေတာ့ စုေပါင္းျပဳစုရေတာ့မွာေပါ့။ စကားေျပလက္ေရြးစင္တို႔၊ ကဗ်ာ လက္ေရြးစင္တို႔ ဆိုတာကေတာ့ ေရွးကစာေတြထဲမွာရွိတာေတြကို တေယာက္တေပါက္ ေရြးေပးလို႔ ရပါတယ္။ ဒီလိုပဲ လုပ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ စာေပေတြမပါေတာ့ အေျခခံပညာေရးမွာ ‘ေခတ္စာ၊ ေခတ္စကား၊ ေခတ္အေတြး၊ ေခတ္အေရးအသား’ အေျခခံရဖို႔အတြက္ အခက္ေတြ႔လိမ့္မယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ စစ္ဗိုလ္ေတြ နားမလည္ဘူးေပါ့။ ကဗ်ာဖြဲ႔နည္းဆိုတာက်ေတာ့ လူတိုင္းလုပ္လို႔လည္း မရဘူး။ ဒီေတာ့ အမ်ဳိးသားစာေပဆု (စာေပဗိမာန္ဆု)ရသူ ဝါရင့္ကဗ်ာဆရာလည္းျဖစ္၊ ျမန္မာစာေပပညာရွင္လည္းျဖစ္တဲ့ ကဗ်ာဆရာႀကီး ဦးတင္မိုးလက္ကိုပဲ ဒီတာဝန္ကို သင္႐ိုးအဖြဲ႔က လႊဲအပ္လိုက္ရပါေတာ့တယ္။ တင္မိုးက နာမည္မခံဘဲ အဖြဲ႔ကိုယ္စား ျပဳစုေပးရမွာပါ။ ဒါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေနဝင္းရဲ႕ ႏႈတ္မိန္႔ဥပေဒေၾကာင့္ပါ။ (စာအုပ္တအုပ္ ေက်ာင္းသံုးျဖစ္ဖို႔အတြက္ စာေရးဆရာတေယာက္က ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ ေစာၿပီး ေသဆံုးေပးရမလို ျဖစ္ေနတာကိုး။)

ဒီတာဝန္ကို တင္မိုးက ေစတနာအျပည့္အဝနဲ႔ လက္ခံေပးလိုက္ပါတယ္။ ပညာရွင္ေတြထဲက ဘယ္သူ ထေရးေရး သူေရးတာေလာက္ ေကာင္းမွာမဟုတ္ဘူးလို႔ အားလံုးကလည္း လက္ခံ ယံုၾကည္ထားၾကတယ္ဆိုတာ ေသခ်ာပါတယ္။ တင္မိုးက ဒီစာအုပ္ကေလးကို ျပဳစုလိုက္တာ တပတ္ေတာင္မၾကာဘူး ထင္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ဘာသာျပန္နဲ႔ စာအုပ္ထုတ္ေဝေရးဌာနမွ ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ရဲ႕လက္ေအာက္မွာ ‘စာျပဳ’ အျဖစ္ အလုပ္တဖက္နဲ႔ ေရးေပးရတဲ့ စာအုပ္ပါ။ ဒီစာအုပ္ကေလးကို အေျခခံပညာ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေကာ္မီတီ ဝိဇၨာဌာနခြဲမွဴး ဦးဘေကာင္း (ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္းေဟာင္း) နဲ႔ ေမာင္စြမ္းရည္တို႔က တည္းျဖတ္ၿပီး ျမန္မာစာ သင္႐ိုးအဖြဲ႔ကိုတင္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးအခန္းကို အဖြဲ႔က ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ပါတယ္။ အားနာနာနဲ႔ပါပဲ။

ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ရတဲ့အခန္းက ကေလးကဗ်ာစပ္နည္း အခန္းပါ။ ေက်ာင္းဆရာ ေက်ာင္းသားမ်ား အတြက္ အလြန္အေရးႀကီးတာမွန္ေပမယ့္ မလႊဲသာလို႔ ျဖဳတ္ရတာပါ။ ‘ဝါဆိုဝါေခါင္ ေရေတြႀကီးလို႔ သေျပသီးမွည့္ ေကာက္စို႔ကြယ္’၊ ‘ဆြမ္းအုပ္နီနီ အေမရြက္လို႔ နက္ျဖန္မနက္ ေက်ာင္းထြက္မယ္’ စတဲ့ ကေလးကဗ်ာေလးေတြကို စပ္တဲ့ စပ္နည္းပံုစံပါ။ (ဂ်ပန္က စာေပသမား ဗမာလူငယ္မ်ားျပဳလုပ္တဲ့ ‘မင္းသုဝဏ္ ရာျပည့္စာတမ္းဖတ္ပြဲ’ အတြက္ က်ေနာ္ စာတမ္းေရးသား တင္သြင္းဖူးပါတယ္။) ဒါေလးေတြကို ေရးတဲ့ ကဗ်ာဆရာမင္းသုဝဏ္ အဲဒီတုန္းက မကြယ္လြန္ေသးလို႔ ဗိုလ္ေနဝင္းခ်မွတ္တဲ့ (ႏွစ္ ၂ဝ) မူနဲ႔ မကိုက္ညီတဲ့အတြက္ ျဖဳတ္ထားခဲ့ရတာပါ။ က်ေနာ္တို႔လည္း ႏွေမ်ာတာေပါ့။ က်မ္းျပဳသူ တင္မိုးကေတာ့ စိတ္မခ်မ္းသာျဖစ္ၿပီး သူ႔စာအုပ္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ေဆြးေႏြးခန္းမွာ အစည္းအေဝး မတက္ေတာ့ဘဲ ကိုဇာဂနာတို႔ အႏုပညာအသင္းတည္ရွိရာ ေက်ာင္းသား အပန္းေျဖရိပ္သာကိုသြားၿပီး ေတးဂီတနဲ႔ အပန္းေျဖေနလုိက္ပါေတာ့တယ္။

ဇာတ္စံုခင္းရရင္ေတာ့ အဲဒီတုန္းက ဆရာႀကီး မင္းသုဝဏ္ခမ်ာ ကံနိမ့္ေနရွာတဲ့ကာလေပါ့။ ဆရာႀကီးကို “မက်က္တက်က္ ေပါင္မုန္႔” တဲ့။ “ခရစ္ယာန္ႀကီး ေဖေမာင္တင္ရဲ႕တပည့္” တဲ့။ အမ်ဳိးမ်ဳိးေျပာၿပီး ပညာေရးေလာကထဲက ဖယ္ထုတ္ပစ္လိုက္တာ မၾကာေသးပါဘူး။ (စပ္မိလို႔ ၾကားညႇပ္ ေျပာရရင္ ဗိုလ္ေနဝင္းဟာ ဆရာႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္ ေက်ာင္းအုပ္ဘဝမွာပဲ တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းထုတ္ခံခဲ့ရဖူးတာကို အၿငိဳးရွိပါတယ္။) ကေလးကဗ်ာအေၾကာင္းေျပာရရင္ ‘မင္းသုဝဏ္’ ဆိုတဲ့ နာမည္ကလည္း မပါမျဖစ္ဘူး မဟုတ္လား။ ဒါ့အျပင္ ဗိုလ္ေနဝင္းေျပာတဲ့ “ကြယ္လြန္ၿပီး ႏွစ္ေပါင္း ၂ဝ အနည္းဆံုးၾကာတဲ့စာကိုမွ ေက်ာင္းသံုးျပ႒ာန္းရမယ္” ဆိုတဲ့မူနဲ႔လည္း သြားၿငိေနျပန္ပါေသးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ ၁၁ တန္း၊ ၁၂ တန္းဆိုတာလည္း မလုပ္ျဖစ္ေတာ့လို႔ စာအုပ္တအုပ္လံုး အုပ္ေရ တသိန္း႐ိုက္ၿပီးမွ မသံုးလိုက္ရေတာ့ဘဲ ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ရျပန္ပါတယ္။

တင္မိုးကေတာ့ နာမည္လည္း မခံရတဲ့အျပင္ အျဖတ္ အျဖဳတ္လည္း ခံရ၊ ေနာက္ဆံုး ဖ်က္ဆီးတာလည္း ခံလိုက္ရတဲ့ စာအုပ္ေလး အေၾကာင္းကို လံုးဝမေျပာေတာ့ဘဲ ေမ့ပစ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ က်ေနာ္က မေမ့ႏိုင္ဘဲ ငါ့သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ လက္ရာေလးဆိုၿပီး ကြယ္ဝွက္ထားရာက ျပည္ပကိုပါ ယူလာခဲ့ျပန္ပါတယ္။ မိုးမခ ေမာင္ရစ္တို႔နဲ႔ စကားစပ္မိေတာ့ တင္မိုးဆိုတာ မိုးမခ နာယကလည္းျဖစ္၊ သူတို႔ခ်စ္တဲ့ ဆရာလည္းျဖစ္ေတာ့ ဒီစာအုပ္ကေလးကို ေရးသူအမည္ျပန္တပ္ၿပီး ျပန္ထုတ္မယ္လုိ႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။

ဒီစာအုပ္ကေလးကို ပံုႏွိပ္ရာဇဝင္ပါတဲ့ အတြင္းမ်က္ႏွာဖံုးပါ စာသားကလြဲၿပီး အမွာေတြ၊ ေလ့က်င့္ခန္းေတြေရာ စာလံုးေပါင္းသတ္ပံုေတြပါ မူရင္းအတိုင္းထားၿပီး ျပန္လည္ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝပါတယ္။ ျဖဳတ္ခံရတဲ့ ကေလးကဗ်ာစပ္နည္း အခန္းကိုေတာင္ ျပန္ထည့္ခ်င္စိတ္ ေပၚပါတယ္။ ျမန္မာစာ သင္႐ိုးအဖြဲ႔ ႐ံုးခန္းမွာ ျပန္ရွာရင္ ရေကာင္းစရာရွိေပမယ့္ ျပန္မရွာႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ေက်ာင္းသံုးစာအုပ္ေကာ္မတီက ပယ္ဖ်က္ထားတဲ့စာအုပ္ျဖစ္လို႔ မူပိုင္ခြင့္နဲ႔လည္း မဆိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ တင္မိုးရဲ႕ သားသမီးေတြက လြဲၿပီး ဘယ္သူ႔ဆီမွခြင့္မေတာင္းေတာ့ဘဲ ဒီစာအုပ္ကေလးကို က်ေနာ္တို႔ အမွတ္တရ ျပန္လည္ပံုႏွိပ္ ထုတ္ေဝလိုက္ရပါတယ္။ ျဖဳတ္ခဲ့တဲ့အခန္းကို ျပန္မျဖည့္ႏိုင္တာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာကလြဲၿပီး ပီတိ ျဖစ္မိပါတယ္။ သူ႔ရဲ႕ဆရာရင္းေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးဘိုသင္း၊ ေဒၚစီစီဝင္းတို႔ရဲ႕ ျမန္မာစာသင္႐ိုးအဖြဲ႔ဝင္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္အားလံုးကလည္း ဝမ္းသာၾကမွာပါ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခုေတာ့ သူ႔လက္ရာကေလး ပထမဆံုးအႀကိမ္အျဖစ္ ပံုႏွိပ္ျဖန္႔ခ်ိလိုက္ႏိုင္ပါၿပီ။ သူငယ္ခ်င္း ေရာက္ရာဘံုဘဝက ပီတိျဖစ္ရပါေစေသာ။

တင္မိုးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္း
ေမာင္စြမ္းရည္
၂ဝ၁၁ မတ္ ၁၇၊ နယူးေယာက္။

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts