>
ႏွစ္ဆယ့္ သံုးႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ့ၿပီေကာ ႏွင္းေရ႕ …
ေအာင္သာငယ္
ဇူလိုင္ ၃၁၊ ၂၀၁၁
ကိုယ္ပိုင္ကားက မရွိေတာ့ၿပီဆိုေတာ့ကာ ဘယ္သြားသြား … နီးရင္ လမ္းေလွ်ာက္ … ေဝးရင္ ဘတ္စ္စီး … သည္လိုနဲ႔ပဲ ဘဝခရီးဆက္ေနရသေပါ့ေလ … သည္ေန႔ေတာ့ ေရွ႕လာမယ့္ တပတ္စာ အတြက္ စားဖို႔ေသာက္ဖို႔ေတြကို လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး သြားဝယ္ရတယ္ … ေတာ္ပါေသးတယ္ SafeWay ဆိုတဲ့ စတိုးတခုက အနားမွာရွိလို႔ … အရင္ကေတာ့ အလုပ္ကျပန္လာတိုင္း အဲမွာ ဆင္းဆင္းၿပီး ဝယ္ျဖစ္တယ္ … ၾကာလာေတာ့ ခဏခဏ မဝယ္ခ်င္ေတာ့တာနဲ႔ တပတ္စာ တခါတည္း ဝယ္မယ္ဆိုၿပီး ဝယ္မိပါေရာ …
ၿပီးေတာ့မွ ကၽြတ္ကၽြတ္အိပ္ေပါင္းစံုနဲ႔ ကိုးယိုးကားယားႀကီးျဖစ္လို႕… စိတ္ညစ္သြားတယ္ … ခုေတာ့ ပစၥည္းေတြကို အမ်ားႀကီးလည္း မသယ္ႏိုင္ … ခဏခဏလည္း မဝယ္ႏိုင္ … သည္ေတာ့ သည္တပတ္အတြက္ကေတာ့ သယ္ႏိုင္သေလာက္ဝယ္ၿပီး ေက်ာပိုးအိတ္နဲ႔ တခ်ဳိ႕ထည့္ တခ်ဳိ႕ကို လက္ကဆြဲ … အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ လွ်ာထြက္ေနၿပီ … အေလးအပင္ေတြ မသယ္မပိုးတာကလည္း ၁၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီဆိုေတာ့ … လက္ေတြနာ … ပုခံုးေတြနာနဲ႔ … ခဏထိုင္နားေနရင္း … ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္က … အဲလို လက္ေတြနာ ပုခံုးေတြနာခဲ့ဖူးတဲ့ ေန႔တရက္ကို … ျပန္သတိရသြားမွ … ထခုန္မိမတတ္ ျဖစ္သြားတယ္ …
ၾကည့္စမ္း ၂၃ ႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ့ပါပေကာလား …
ဟုတ္တယ္ …
ေရွ႕လ ၈ ရက္ဆို ၂၃ ႏွစ္ျပည့္ၿပီေပါ့ … ႏွင္း …
အထူး စစ္သင္တန္းတခုကို တက္ေနခ်ိန္တုန္းကပါ … တေန႔ေတာ့ တျခား ရဲေဘာ္တဦးနဲ႔အတူ မနက္ ၂ နာရီကေန ၄ နာရီ ကင္းရွည္ တာဝန္က်တယ္ … အိပ္လို႔ေကာင္းေနတုန္း အခ်ိန္ႀကီး … မနက္ ၁ နာရီ ၄၀ ေလာက္မွာ … ကင္းမွဴးက လာႏိႈးၿပီး ကင္းခ်ိန္းဖို႔ လႊတ္လိုက္တယ္ … သင္တန္းကလည္း တက္ေနတုန္းဆိုေတာ့ … မနက္ ၅ နာရီကေန ညေန ၆ နာရီ တန္းျဖဳတ္ခ်ိန္ထိ … တေနကုန္ ေျပးလႊားလႈပ္ရွားထားတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ဟာ … ဘယ္လိုေနမလဲ၊ စဥ္းစားသာၾကည့္ … အိပ္ေရးကလည္း မဝ … ခႏၶာကိုယ္တခုလံုးကလည္း ေလးလံနာက်င္ကိုက္ခဲ … ကင္းထိုင္တဲ့ ကတုတ္က်င္းထဲေရာက္ေတာ့ ဇန္နဝါရီႏွင္းေတြကလည္း သည္းလို႔ … ဘာေျပာေကာင္းမလဲ … ကင္းအတူက်တဲ့ ရဲေဘာ္နဲ႔ … ၂ ေယာက္ အတူ စက္ေတာ္ေခၚပစ္လိုက္ၾကတာ … ေနာက္ကင္းခ်ိန္းနဲ႔လိုက္လာတဲ့ ကင္းမွဴး အတင္းလႈပ္ႏိႈးမွ မ်က္ေစ့ ပြင့္ၾကေတာ့တယ္ … စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေပေတာ့… မနက္မိုးလင္း ကင္းရွည္ဟာ … စစ္ေရးမွာ အေရးအႀကီးဆံုး … ရန္သူသာဆိုရင္ ကိုယ္တို႔ ၂ ေယာက္ကို ႏွာေခါင္းညႇစ္ၿပီး သတ္သြားေလာက္ၿပီ … ကင္းမွဴးကေတာ့ ျပစ္ဒဏ္က် စာရင္းထဲ ထည့္လိုက္တယ္ … ညေန တန္းျဖဳတ္မွ ျပစ္ဒဏ္ခံရမယ္ဆိုေတာ့ ေတာ္ပါေသးရဲ႕လို႔ ေတြးေနမိတယ္ … ကင္းလဲေတာ့ မနက္ ၄ နာရီတန္းစီခ်ိန္က မနက္ ၅ နာရီဆိုေတာ့ … ျပန္အိပ္လို႔ကလည္း မျဖစ္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး စစ္ေရးျပကြင္းနားမွာ ေဆးလိပ္ထိုင္ေသာက္ … ထံုးစံအတိုင္း ေပါက္ကရ ရီစရာေတြ ေျပာ … ေဟာ … ေနာက္ေတာ့ … မနက္ ၅ နာရီတန္းစီ … ပီတီ ေျပး… စစ္ေရးျပ … လက္နက္ငယ္ … လက္နက္ႀကီး … ေဖာက္ခြဲေရး … ေျမပံု … မဟာဗ်ဴဟာ … နည္းဗ်ဴဟာ … ေတာတြင္း ရွင္သန္ေရး … အေရးေပၚသူနာျပဳ … အို … စံုတကာ့ကို စံုလို႔ … ညေန ၆ နာရီ တန္းျဖဳတ္ခ်ိန္ ကုန္ေတာ့ … မနက္က ကင္းအိပ္တဲ့ ကိုယ္တို႔ ၂ ေယာက္ကို … ကင္းမွဴးက တာဝန္မွဴးလက္ထဲ အပ္လိုက္ပါတယ္ … (ေနေရာင္ ေတာင္စြယ္မွာကြယ္ၿပီေလ … ကိုယ္တို႔ ၂ ေယာက္ အားငယ္ေနၾကပံုမ်ား … ညည္းကို ျပခ်င္တယ္ … ႏွင္း …)
“လာခဲ့ၾက… ကာလနဂါးႀကီးမ်ား …” ဆိုတဲ့ တာဝန္မွဴးႀကီးရဲ႕စကားကို ကိုယ္တို႔ ၂ ေယာက္က စပ္ၿဖီးၿဖီးႀကီးေတြ ရယ္မိၾကပါတယ္ … “မင္းတို႔ ၂ ေကာင္ကို … ဒဏ္မေပးပါဘူး … စစ္ေၾကာင္းက လက္ေဆာင္ ၃ ခုစီပဲ ေပးမွာပါ … ဒါေပမယ့္ ခု ငါ့ လက္ေဆာင္ေလးတခုေတာ့ ေပးပါရေစဦး …” ဆိုတာနဲ႔ “ဟုတ္ … ဗိုလ္ႀကီး …” ပါေပါ့။ ၂ ေယာက္ၿပိဳင္တူ ေအာ္ေနတုန္း … ျဗဳန္းဆို တေယာက္တခ်က္စီ အလစ္ ဇက္ပိုးအုပ္တာ ခံလိုက္ရတယ္ … လူေတြလည္း ပူထူသြား … “ခု ဇက္ပိုးအုပ္လိုက္သလိုပဲ … စစ္မွာ အလစ္အငိုက္ဆိုတာ ရွိတယ္ … မင္းတို႔ထိုင္တဲ့ကင္းရွည္ဟာ စစ္မွာ လက္ဦးမႈယူၿပီး အလစ္အငိုက္ တိုက္တဲ့အခ်ိန္ … ဒါဟာ သင္တန္းေပမယ့္ လက္ေတြ႔စစ္ေျမျပင္လို ေလးေလးနက္နက္ တာဝန္ယူေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးေနတာ … စစ္ေျမျပင္မွာ မင္းတို႔ ကင္းအိပ္ေနလို႔ရွိရင္ ရန္သူက အလြယ္တကူ သတ္သြားမယ္ … ထိုးထားတဲ့ ကင္းရွည္ကို ရန္သူက ရွင္းၿပီးမွေတာ့ စစ္ေၾကာင္းတေၾကာင္းလံုးကို အလစ္အငိုက္ ရသြားၿပီဆိုေတာ့ မင္းတို႔ရဲ႕ ကင္းအိပ္မႈဟာ တာဝန္ ဘယ္ေလာက္ေပါ့ေလ်ာ့သလဲဆိုတာ စဥ္းစားၾကည့္ၾကစမ္း …” ဆိုတဲ့ သူ႔စကားေနာက္မွာ … “ဟုတ္…. ဗိုလ္ႀကီး …” လို႔ေျပာတဲ့ ကိုယ္တို႔ ၂ ေယာက္ကို ေက်ာပိုးအိတ္တလံုး … လက္ဆြဲသံေသတၱာ ၂ လံုးစီ ေပးပါတယ္ … ျပစ္ဒဏ္က သိပ္ မခက္ပါဘူး … အဲသည္ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးကို လြယ္ … သံေသတၱာေလး ၂ လံုးကိုဆြဲၿပီး စစ္ေရးျပကြင္း ကို ၁၅ မိနစ္ ပတ္ေျပးရမွာပါ …
ဒါနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္ကေလးကို ေကာက္မလိုက္ေတာ့ … ဒင္းက ေတာ္႐ံုနဲ႔ႂကြပါမလာဘူး … ဒါနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္အဖံုးေလး အသာလွပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ သဲေတြအျပည့္ဗ်ား …
တတ္ႏိုင္ဘူးေလ … ကင္းအိပ္ထားမိမွေတာ့ လြယ္ရေတာ့မွာေပါ့ဆိုၿပီး အတြင္းအား အကုန္သံုးၿပီး မလို႔ လႊဲလြယ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ေက်ာေပၚေရာက္သြားတယ္ … ပုခံုး ၂ ဖက္ကေတာ့ အိခနဲ က်သြားေလရဲ႕ …
ဒါနဲ႔ ေနာက္ သံပံုးေလးတခုကို အသာမၾကည့္ေတာ့ အဲသည့္ ဘသားေခ်ာကလည္း မႂကြဘူး … ဒါနဲ႔ အဖံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အထဲမွာ ၇.၆၂ မမ စက္လတ္က်ည္တြဲက ေသတၱာအျပည့္ … အဲ က်ည္တြဲေလးေတြ သံေသတၱာထဲ ယွဥ္တြဲအိပ္ေနၾကပံုက မိခင္နဲ႔ကေလး ေဆး႐ံုမွာ ေမြးကာစ ကေလးေလးေတြ တန္းစီ အိပ္ေနၾကသလိုမ်ဳိးေလး … သူတို႔ ဘာမွ အျပစ္မရွိသလိုလို … သူတို႔က မေပါက္ကြဲတတ္သလိုလို … လူမသတ္တတ္သလိုလို … (ၾကံဳတုန္း ကဗ်ာဆန္ဆန္ေတြးၾကည့္မိရင္း …)
အင္း … ငါေတာ့ ဘဝပ်က္ၿပီလို႔ … စိတ္ထဲ စဥ္းစားၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို သနားလိုက္မိတာ ေအာ္ေတာင္ ငိုခ်င္တယ္ …
‘အိုး … ပ်က္လက္စနဲ႕ေတာ့ မထူးပါဘူး …’ လို႔ေတြးျပီး ေနာက္ သံေသတၱာတလံုးကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ … အထဲမွာ နာနတ္သီးေတြေရာ … ပန္းသီးေတြေရာ … မင္းဂြတ္သီးေတြေရာ … သံပုရာသီးေတြေရာ … စံုတကာ့ကို ႏွံ႔လို႔ … Produce Department ေတြက လုပ္တတ္တဲ့ … Fruit Medley ေတြ က်ေနတာပဲ … (စားဖို႕ သစ္သီးေတြ မဟုတ္ဘူးေနာ္ … လက္ပစ္ဗံုးေတြ … အရြယ္စံု … အမ်ဳိးအစားစံု … ) ကဲ … ေသေရာဗ်ာ … သည္တခါမွ ကိုယ္မေသရင္ ေနာက္ ဘယ္ေတာ့မွ ေသျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူး …
ကင္းအတူအိပ္တဲ့ ရဲေဘာ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း မ်က္ႏွာေလး႐ံႈ႕မဲ့လို႔ … သူ႔ပံုးထဲမလဲ ကိုယ္နဲ႔ သိပ္ကြာပံုမရပါဘူး …
ကဲ … ဝီစီသံ စၾကားတာနဲ႔ ေက်ာပိုးအိတ္တနင့္တပိုးႀကီးကို လြယ္ထားတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာက လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ သံပံုး ၂ ပံုးကို စမလိုက္တာနဲ႔ လူတကိုယ္လံုးက ကိုင္းညႊတ္က်သြားေတာ့တာ … ဟိုအေကာင္ေတြနဲ႔ေတာင္ တူသြားမယ္ထင္တယ္ … (လမ္းေလွ်ာက္ရင္ ေျခေထာက္နဲ႔ ေလွ်ာက္ေပမယ့္ … ကိုယ္ခႏၶာက ကိုင္းကိုင္း … အေကာင္က မဲမဲ … လက္ ၂ ဖက္ကလည္း ေျမႀကီးကို လက္ခံုနဲ႔ ေထာက္ေထာက္ထားတတ္တဲ့ အေကာင္ကြာ … ကိုယ္ ေမ့ေနလို႔ … သူ႔နာမည္က … ခ်န္ပီယံ ဆိုလား ဘာလား …
ထားပါေတာ့ … အဲသလိုနဲ႔ ၂ ေယာက္သား ေျပးၾကရေတာ့တာပဲ … တာဝန္မွဴးကလည္း တခ်ိန္လံုး ဝီစီ တရႊီးရႊီးမႈတ္ၿပီး အားေပးေနေသးတယ္ …
အမွန္က ကိုယ္ေတြက ေျပးေနတာမဟုတ္ဘူး … စစ္ေရးျပကြင္းက သဲေတြကို ေျခေထာက္ ၂ ေခ်ာင္းနဲ႔ ယက္ထုတ္ၿပီး ေရွ႕ကိုသြားေနရတာ … ယက္ကန္ယက္ကန္နဲ႔ ေျပးသလိုျဖစ္ေနရတာ … ၁၅ မိနစ္ျပည့္သြားေတာ့ … မ်က္လံုးေတြလည္း ျပာေနၿပီ … လက္ေတြလည္း နာေနၿပီ … ခႏၶာကိုယ္ထဲမွာလည္း အသက္က ရွိေန႐ံုေလးပဲ ရွိေတာ့တယ္ … အလံတိုင္နားမွာ ၂ ေယာက္သား ပစ္လဲလို႔ …
အို … အဲသည္ညကေတာ့ ထမင္းစားလို႔ ေကာင္းသလားေတာ့ ေမးမေနနဲ႔ … ႏွင္းေရ႕ …
(ကင္းအတူ အိပ္ခဲ့ဖူးေသာ ရဲေဘာ္ေဇာ္ဝင္း သို႔ ရွစ္ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံု ၂၃ ႏွစ္ေျမာက္ အမွတ္တရ)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
