>
ဆဲဗင္း ဇူလိုုင္မေမ့ႏိုုင္
အမွတ္တရကဗ်ာမ်ား၊ ဇူလိုုင္ ၇၊ ၂၀၁၁
၁၉၆၂၊ ဇူလိုုင္၊ ၇ ရက္၊ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးေမာ္ကြန္း၀င္ ရန္ကုုန္တကၠသိုုလ္သမဂၢ အေဆာက္အအုုံႏွင့္တကြ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ားကိုုပါ အာဏာရွင္တိုု႔က အၾကမ္းဖက္ ေျမျမဳပ္ ဖ်က္ဆီးခဲ့ေသာ ေန႔၊ ၄၉ ႏွစ္ေျမာက့္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ ဇူလိုင္(၇) အေရးေတာ္ပုံညက ေရးသားခဲ့ေသာ ကဗ်ာတပုဒ္ႏွင့္ ထိုုႏွစ္က ထုုတ္ေ၀ေသာ ေက်ာင္းသားစာေစာင္တြင္ ေရးသားခဲ့ေသာ ကဗ်ာ တပုုဒ္ကိုု ပူးတြဲတင္ဆက္လိုုက္ပါတယ္။
ေနျခည္ပြင့္အေႂကြမွာ
တကၠသိုလ္မိုး၀ါ
သည္အခ်ိန္တြင္
ညိဳ႕မင္ပါးလ်၊ ၿမိဳင္အထလည္း
မွိန္ပ်ေမွးေမွး၊ ေရာင္ျခည္ေဖးတည့္
အေတြးမေပ်ာ္၊ ျဖဴေယာ္နိမ့္ဆင္း
ညေနခင္းမွာ၊ ပစ္ကြင္းသဖြယ္
အႏၱရာယ္၀ိုင္း၊ ဒုန္းစိုင္းေျပးရ
သမင္မ,လည္း၊ ေနက်သည့္စြန္
ေ၀းေ၀းလြန္သိ႔ု
အားသြန္ခုန္ေပါက္ေတာ့သည္တကား။ ။
ေအာ္ ..
ႀကီးထြားဆို႔ပိတ္၊ က်ဲေတာံဖိတ္ေသာ
သစ္ရိပ္ကိုုင္းက်၊ “၀က္သစ္ခ်”လည္း
အာမွေျခာက္ေသြ႔၊ ငိုျခင္းေလြ႔ၿပီး
ထန္ေ၀့ေလရူး၊ မူးမူးဖိုလိႈက္
မဆည္ရွိဳက္မို႔၊ တခိုက္ေျဖလို
ဖရိုဖရဲ၊ သစ္ရြက္က်ဲမ်ား
မစဲေႂကြယင္း၊ ယိုယြင္းပ်က္စီး
ယိမ္းယိုင္ၿပီးေသာ္၊ ၿငီးေငြ႔ေငါထြက္
သစ္တခက္ကို၊ ဆက္လက္ထုိးစစ္
လူးလိွမ့္ပစ္ေအာင္
တြန္႔ရစ္ အခ်ဳိးမက်ပါတကား။ ။
အုိ .. သစ္ခ်ပင္ ..
သင္တဦးတည္း၊ ျမည္းတြားညည္း၍
ငိုႀကီးခ်က္မ၊ ရင္နာရေအာင္
ပ်ပ်အေျဖ၊ မမႈန္ေ၀ပါ
ညေနေရာင္ႏွင့္၊ မတူလင့္ေသာ္
နိမ့္ျမင့္ေျမလႊာ၊ သည္လူ႔ရႊာ၀ယ္
ေရာင္၀ါေတာက္ပ၊ ေရႊေရာင္ျမႏွင့္
မ်ားစြ “အနက္” ၊ တုဘက္ၿပိဳင္ဆိုင္
စိတ္မခိုင္ဘဲ
အႏုိင္လုေနၾကတကား ။ ။
ေအာ္ ….က်ဆုံးသူတို႔-
ေမ့ဘုိ႔မရည္၊ ဒို႔႔တိုင္တည္၏-
လြမ္းထည္ျဖင့္ၿခဳံ၊ ဖုံး မလုံမို႔
ႀကဳံေတြ႔ခဲ့ေခ်၊ ခႏၶာေႂကြလည္း
မေသႏိုးထ၊ ဘ၀မၿငိမ္း
ေသြးစိမ္းစီးလ်က္၊ သည္ဒဏ္ခ်က္မွာ
အနဂၣတန္ဖိုး ရွိသည္တကား။ ။
(၇-၇- ၁၉၆၂ ညတြင္ေရးသည္)
ျမက္ခင္းနီ မွတ္တမ္းကေလး
“ ျမက္ခင္းနီသည္”
ယုံၾကည္ဘယ္သူရွိမည္နည္း။
မယုံၾကည္လွ်င္ ေျပာျပခ်င္၏
ပုံျပင္ေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။
အခါသင့္လွ်င္ …
အသင္သြားေရာက္၊ သတင္းေထာက္၍
ေရွာံ(ေလွ်ာက္)သည့္လမ္းေဘး၊ ျမက္ခင္းေလးကို
ေမးၾကည့္ေသာအခါ၊ ျပန္ေျပာလာမည္
ရွိဴက္ကာ ငိုကာႏွင့္တကား။ ။
သည္ေနရာတြင္…
အခါႀကိမ္မွ်၊ မ်ားလွေက်ာင္းသား
စုေပါင္းအားႏွင့္ လာသြားေပ်ာ္ရႊင္
စာေပသင္ရင္း၊ ခ်စ္ခ်င္းေဆြးေႏြး
ေလေျပေအးတြင္၊ ေမးလို႔ေျပာလို႔
ေမာဘုိ႔(ဖို႔) မျမင္၊ ေက်ာင္းဥယ်ာဥ္မွာ
ခင္မင္စုရုံးခဲ့ၾကသည္။
သည္ေနရာတြင္…
အခါႀကိမ္မွ်၊ ရွိခဲ့ၾက၏
ဂီတ စာႏု၊ ေဆြးေႏြးမႈျဖင့္
ရတုသဘင္၊ ဆင္ယင္ခန္႔ညား
“ေက်ာင္းသားပြဲေတာ္” ၊ အားလုံးေပ်ာ္လုိ႔
အေဖၚေပါင္းသင္း စုံခဲ့သည္။
သည္ေနရာကို
သာယာကၽြန္းျမ၊ တကၠသီလာ
ေခၚတြင္ပါလည္း၊ မၾကာမီက
မုန္တိုင္းက်၍၊ ေျမခေဆာက္အုံ
အုတ္ပုံေျပာင္းလြဲ၊ ပန္းေတြလဲေႂကြ
ေရေတြလဲေနာက္၊ လူလဲေပ်ာက္ခဲ့
၀င္ေရာက္ခ်ဥ္းနင္း၊ ေျခသံျပင္းႏွင့္
ျမက္ခင္းေတြေပၚ၊ က်ဴးေက်ာ္ျဖတ္ေျပး
ေမးသံေအာ္သံ၊ ေသနတ္သံႏွင့္
ရွိဴက္သံဖုံးလႊမ္း၊ အေမွာင္ခန္း၀ယ္
ဆင္ကန္းေတာတိုး၊ အျဖစ္ဆုိးလွ်င္
ေၾကာရိုးစိမ့္မွ် ႀကဳံခဲ့သည္။
သည္ေန႔မွစ …
မစိမ္းျမၿပီ၊ စီးက်မ်က္ေရ
ေသြးႏွင့္ေ၀လို႔၊ ေျမႏွင့္ျမက္ခင္း
လိမ္းက်ံရင္းျဖင့္၊ အဆင္းေျပာင္းလြဲ
ျမက္လဲမစိမ္း၊ ေသြးရွိန္းရွိန္းနီ
ရုပ္မပီပုံ၊ ဇာတ္လမ္းစုံကို …
သင္ယုံၾကည္လွ်င္၊ မွတ္တမ္းတင္ကာ-
သားစဥ္ေျမးဆက္၊ သမိုင္းဆက္လို႔
ဆက္လက္ေျပာၾကားၾကပါေစ။ ။
(ဇူလိုင္ “၇” ရက္ေန႔ …သို႔)
အထက္ပါ ကဗ်ာ ၂ ပုဒ္သည္ ၁၉၆၂- ဇူလိုင္(၇)ရက္ အေရးအခင္းျဖစ္ၿပီး (၇)လအၾကာ ဒဂုံေဆာင္ သဟာယႏွင့္ စာဘတ္အသင္းသစ္မွ ထုတ္ေ၀ခဲ့သည့္ ဥဒါန္းမေၾက စာေစာင္ စာမ်က္ႏွာ -( ၁၀-၁၃)ႏွင့္ (၁၈-၁၉)တို႔မွ ေကာက္ႏႈတ္ကာ မူရင္းသတ္ပုံအတိုင္း ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
(ေပးပိုု႔ မ ွ်ေ၀သူ ခင္လြန္း (ႏို႔ဖိုးဒုကၡသည္စခန္း၊ ထို္င္းႏိုင္ငံ) ကိုု မိုုးမခက ေက်းဇူးမွတ္တမ္းျပဳပါတယ္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
