>
ဇြန္ ၂၇၊ ၂၀၁၁
အဲဒီေန႔က မိတ္ေဆြနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ထဲ၀င္လိုက္တဲ့အခါ ထိုင္ခံုအလြတ္ မရွိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အဆင္ေျပ တဲ့ထိုင္ခံုမွာပဲ ၀င္ထိုက္လုိက္ရင္း သူတုိ႔လင္မယားနဲ႔ ဆံုျဖစ္တယ္။ အဲ.. သူတုိ႔လင္မယား ဆိုတာက ျမန္ မာျပည္ ျမ၀တီၿမဳိ႕က ေဆး႐ံုကို ေဆးလာကုတဲ့ အသက္ ၅၀ ၀န္းက်င္စံုတဲြေပါ့။ ေယာက်္ားက ခ်ဳိင္းေ ထာက္နဲ႔။ ေျခေထာက္မွာ စတီး႐ုိးထည့္ထားတာတဲ့။ ေကာက္သြားလုိ႔ ထပ္ၿပီး ေဆးကုသခံယူရဦးမယ္လုိ႔ ဆိုတယ္။
ေနဦး … သူတုိ႔ဇာတ္လမ္းကို အစက စေျပာမွာ ဇာတ္ရည္လည္လိမ့္မယ္။ ေယာက်္ားနာမည္က ဦးစိုး၊ မိန္းမနာမည္က ေဒၚျမလုိ႔ပဲ လြယ္လြယ္ေခၚၾကပါစို႔။ သူတုိ႔မွာ သားသမီး ငါးေယာက္ရွိတယ္။ သုံးေယာက္က အိမ္ေထာင္သည္။ ႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ အိမ္ေထာင္မက်ေသးတဲ့သူေတြ။ အၾကမ္းအားျဖင့္ သားသမီးေတြက အရြယ္ေရာက္ကုန္ၿပီဆိုပါေတာ့။ အရင္ကေတာ့ ရန္ကုန္မွာ ေနၾကတယ္။ စား၀တ္ေနေရးေတြ က်ပ္တည္းလာေတာ့ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာဆိုသလို ေရြ႕ေျပာင္းလုပ္ကိုင္ ေနထိုင္စားေသာက္ရင္း ျမ၀တီကို ေရာက္လာၾကတယ္။ ျမ၀တီေစ်းနားမွာေနၾကၿပီး စီးပြားေရးက သင့္တင့္႐ံု ဆိုပါေတာ့။ မိန္းမက ေစ်းေရာင္း။ ေယာက်္ားက ကားေမာင္း။
အင္း … အဲဒီ ကားေမာင္းတာေၾကာင့္လည္း ဒီဇာတ္လမ္းက ျဖစ္လာတာပဲ။ ဦးစိုး ေမာင္းတဲ့ကားက ဟိုင္း လတ္။ ျမ၀တီ ဖားအံ တ၀ိုက္ ေျပးဆဲြတယ္ဆိုပါေတာ့။ ကားပိုင္ရွင္ အုံနာက စပယ္ယာလုပ္တယ္။ တေန႔ … အဲ … တိတိက်က်ေျပာရရင္ေတာ့ ၂၀၁၀ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းေပါ့။ ျမ၀တီမွာတိုက္ပဲြေတြျဖစ္ၾကတာ ၾကားမိတယ္ မဟုတ္ လား။ အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္းျဖစ္ၾက၊ တဖက္ ထိုင္းႏိုင္ငံဖက္ကို ယာယီခိုလႈံၾကရနဲ႔ေလ။ ေၾသာ္ သူတုိ႔လင္မယားက တိုက္ပဲြထဲ ၀င္ပါၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတုိ႔က သာမန္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနခ်င္ၾကတဲ့ မိသားစုေတြပါ။ တိုက္ပဲြကာလမွာ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ျဖစ္တာက တိုက္ပဲြၿပီးမွ။
ဒီလို … ဒီလို … သိတဲ့အတိုင္း တိုက္ပဲြကာလက သိပ္ရွည္လွတာမဟုတ္ဘူး။ ၿမဳိ႕ေပၚမွာေတာ့ တိုက္ပဲြအေျခအေနေတြက အသင့္အတင့္ ေအးခ်မ္းသြားသလို ဆိုႏိုင္ေပမယ့္ မၾကာခဏဆိုသလို ပစ္ဟဲ့ ခတ္ဟဲ့ရွိေနတာ ခင္ဗ်ားတုိ႔လည္း ၾကား မွာေပါ့။ တေန႔ေတာ့ ဦးစိုးတုိ႔ဆီ ျပႆနာတပ္မေတာ္က တာ၀န္တခုေရာက္လာတယ္။ ျပႆနာတပ္မေတာ္ဆိုလုိ႔ တမ်ဳိးေတြးနဲ႔ဦး။ ဦးစိုးတုိ႔ဆီ၀င္လာတဲ့ တပ္မေတာ္ရဲ႕ျပႆနာလုိ႔ဆိုလိုတာ။ တပ္က ကားကိုေခ်ာဆဲြတယ္။ ေပၚတာ ဆဲြတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဆီ ငါးဂါလံထည့္ေပးတယ္။ ျမ၀တီ-ဖားအံကို ျမန္မာတပ္က (၃) ပြင့္နဲ႔ ဗိုလ္ႀကီးတဦးအပါအ၀င္ တပ္ သားစုစုေပါင္း ၇ ေယာက္ကို ပို႔ေပးရမတဲ့။
ပုိ႔ဆိုေတာ့လည္း ပုိ႔ရတာေပါ့။ ေခ်ာဟဲ့ ေပၚတာဟဲ့ ဆုိတာကို ဘယ္သူက ျငင္းရဲမလဲ။ မဟုတ္ဘူးလား။ ဆိုခဲ့တဲ့အတိုင္း ကိုစိုးက ကားေမာင္း။ အံုနာက စပယ္ယာလုပ္၊ ကိုစိုးေဘးက ဗိုလ္ႀကီးထိုင္၊ ေနာက္က တပ္သား (၆) ေယာက္ထိုင္ေပါ့။ ေပၚတာဆိုလုိ႔သာ လိုက္ခဲ့ရတာ။ မလဲႊသာလုိ႔သာ ေမာင္းေပးရတာ၊ အထိတ္တလန္႔ေတာ့ တယ္ရွိတာကလား။ သိတဲ့အတိုင္း ဟိုနား ဒီနား ဟိုရက္ ဒီရက္ ဗံုးေပါက္တာ ပစ္ခတ္တာကလည္း ရွိေသး။ ေနာက္ တဖက္က ေၾကညာထားတာကလည္း ရွိေသးတယ္။ အျပစ္မဲ့ခရီးသည္မ်ားအေနနဲ႔ တပ္နဲ႔ပတ္ သက္တဲ့ကား၊ တပ္သားေတြ ပါတဲ့ကား ဆို မစီးဖို႔ သတိေပးခ်က္ေလ။
ဒီေတာ့ ဦးစိုးလည္း လန္႔တာေပါ့။ အံုနာမ်က္ႏွာဆို ဆီး (ဇီး) ရြက္ေလာက္ကေလးပဲ ရွိေတာ့တာ။ ေအးေလ အခုလို တပ္သားေတြခ်ည္းပါလာတဲ့ကား ဘယ္ေနရာမွာ ဘာျဖစ္မယ္ဆိုတာ ဘယ္သူေျပာႏိုင္မလဲ.. ေနာ္။ ဆိုေတာ့ ဦးစိုးတုိ႔ႏွစ္ ေယာက္လည္း ဘုရားစာေတြ တရြတ္ရြတ္။ စစ္သားေတြမ်က္ႏွာၾကည့္ျပန္ေတာ့လည္း ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔၊ က်ီးကန္း ေတာင္းေမွာက္။
စိတ္က ပူေနေတာ့ ေမာင္းရတာ အေတာ္ပင္ပန္းတာကလား။ လမ္းေဘးက သစ္ကိုင္းေ လး ေလ တိုက္လုိ႔လႈပ္ရင္ေတာင္ လူက “ဒိတ္ကနဲ” “ဒိတ္ကနဲ” ျဖစ္ျဖစ္သြားတာ။ ဦးစိုးတုိ႔အရပ္သားေတြခ်ည္း ဒီလိုျဖစ္သလားထင္တာ။ ဘယ္ဟုတ္မလဲ။ တပ္က ကိုယ္ေတာ္ေတြလည္း စကားေတာင္မေျပာႏိုင္ဘူး။ ဒီလို စိတ္တထင့္ထင့္နဲ႔ ေမာင္းလာလိုက္တာ သဃၤန္းညီေနာင္ေရာက္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ စိတ္နည္းနည္း သက္သာ သ လိုရွိလာတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခရီးအေတာ္အတန္ေပါက္လာၿပီကိုး။ စိတ္ၿငိမ္ေအာင္ ကြမ္းတယာထုတ္၀ါးၿပီး ကြမ္းတံေတြးေလး အျပင္ဖက္ လွမ္းအေထြး ..“၀ုန္း” ဆိုၿပီး ဆဲြမိုင္းထိပါေလေရာ။
၀န္းက်င္တခုလံုး မဲျပာၿပီး ဘာမွမျမင္ရေတာ့ဘူး။ ဦးစိုးလည္း ေခါင္းတခုလံုး ဘယ္လိုျဖစ္သြားတယ္ မသိဘူး။ ေနာက္ တစပ္တည္း ပစ္ခတ္သံေတြလည္း ညံစီသြားေတာ့တာပဲ။ ေခါင္းခန္းက ထိုင္တဲ့ဦးစိုးနား က်ည္ေတြကလည္း ၀ွီကနဲ ၀ွီကနဲ။ ပစ္ခတ္သံေတြကလည္း တဒံုးဒံုး တဒိုင္းဒိုင္း။
ဒီအထိပဲမွတ္မိၿပီး ဦးစိုးသတိရေတာ့ ေဆး႐ံုေပၚေရာက္ေနၿပီ။ ထိခိုက္မႈမွာ ဦးစိုးက ေခါင္းမွာ ဦးရည္လန္သြားတယ္။ ေျခေထာက္မွာ ေသနတ္မွန္တယ္။ အံုနာ (စပယ္ယာ) က လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ပ်က္ကုန္ သတဲ့။ ေသေတာ့ မေသဘူး။ ဦးစိုးေဘးက ဗိုလ္ႀကီးနဲ႔ ေနာက္စစ္သားတေယာက္က ပဲြခ်င္းၿပီး။ က်န္စစ္သားေတြကေတာ့ အျပင္းအထန္ဒဏ္ရာရက်သတဲ့။
ဦးရည္လန္သြားတာကို ျမ၀တီေဆး႐ံုက ခ်ဳပ္ေပးထားႏုိင္ေပမယ့္ ေျခေထာက္မွာ ေသနတ္ထိထားတာကို စတီး႐ိုးလည္း ထည့္ရမယ္။ ျမ၀တီမွာ မတတ္ႏိုင္လုိ႔ ထိုင္းဖက္ကမ္း မဲေဆာက္ေဆး႐ံုပုိ႔ရမတဲ့။ တပ္ကလူေတြ ကိုေတာ့ သက္ဆိုင္ရာက တာ၀န္ယူေပမယ့္ အရပ္သားဦးစုိးတုိ႔ကိုေတာ့ ဘယ္တာ၀န္ယူလိမ့္မလဲ။ ဒီေတာ့ မဲေဆာက္ေဆး႐ံုသြားဖို႔ စီစဥ္ရတယ္။
ေျပာေတာ့သာ လြယ္တာ။ မဲေဆာက္ေဆး႐ံုတင္ဖို႔က ဘယ္မလဲေငြေၾကး။ ဦးစိုးမိန္းမ ေဒၚျမလည္း ဘာလုပ္လုိ႔ ဘာကိုင္ရမယ္မသိဘူး။ ေနာက္ေတာ့ နီးစပ္ရာမိတ္ေဆြေတြက ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်း။ လမ္းစား ရိတ္ၾကံဖန္ၿပီး မဲေဆာက္ ေဆး႐ံုပုိ႔လိုက္ၾကတယ္။
မဲေဆာက္ေဆး႐ံုေရာက္ေတာ့ ေဆးကုသေပးၾကတာ အေတာ္ေလးေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဦးစိုးရဲ႕ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္မႈက ဒီအထိ ဘယ္ေပ်ာက္ႏိုင္မလဲ။ လန္႔ၿပီး ေအာ္။ ေၾကာက္ၿပီးေျပး၊ စိတ္ကစဥ့္ကလ်ားျဖစ္ၿပီး ႐ုန္းကန္၊ ေဆး႐ံု တခုလံုး ႂကြက္ႂကြက္ညံေအာင္ျဖစ္ရတာေပါ့။ ေဒၚျမလည္း အေတာ့္ကိုစိတ္ေသာက ျဖစ္ရတယ္။
လင္သားအတြက္လည္း စိတ္ပူရ၊ ဆူပူေသာင္းက်န္းတာကိုလည္း ထိန္းသိမ္းရ၊ ငိုလည္း ငုိရ။ ဒီၾကားထဲ သူတပါးတိုင္းျပည္မွာ ေနဖို႔ စားဖို႔ကလည္း တဖက္။ ေဆး႐ံုမွာဆင္းဖို႔ နီးေတာ့လာပါၿပီ။ ကုသစားရိတ္။ ဘတ္ ေလး ေသာင္းငါးေထာင္က်သတဲ့။ ျမန္မာေငြနဲ႔ ၁၅ သိန္းေလာက္ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ။ ဒီေတာ့ ရွိတာေလးေပါင္ႏွံၿပီး ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ ဘတ္ ၅၀၀၀ ကို အရင္ေပးထားလိုက္ တယ္။ ေနာက္ ေတာ္ပါေ သးတယ္။ ဟိုဟိုဒီဒီ အဖဲြ႕ အစည္းေတြက လာေျပာေပး ကူညီေပးတဲ့ က်န္တဲ့ေငြ ဘတ္ (၄) ေသာင္းကို ေဒၚျမ တုိ႔ ေပးစရာမလိုေတာ့ဘူးတဲ့။
ေဆးေတာ့ မွန္မွန္လာထည့္ရ။ မွန္မွန္လာျပရတယ္တဲ့။ အလုပ္လည္း မလုပ္ပဲ နားေနပါတဲ့။ အနည္းဆံုး (၁) ႏွစ္တဲ့။ ေဒၚျမတုိ႔မိသားစု စား၀တ္ေနေရးက တဖက္။ လူနာကို ျပဳစုရတာက တဖက္။ ဒီၾကားထဲ အခု ၆ လျပည့္ေတာ့ စတီး႐ုိးေကာက္လုိ႔ ထပ္ၿပီး ေဆးကုရဦးမတဲ့ေလ။ ျမ၀တီကေန မဲေဆာက္ကို ေဆးတ ခါလာျပဖို႕ဆို လမ္းစားရိတ္တင္ အနည္းဆံုး ဘတ္ ၂၀၀ ေလာက္ကုန္တာကလား။ တခါတေလ ေဆး႐ံု လာျပရင္ မနက္ကေန ညေန ၄ နာရီေလာက္မွ ျပန္ရတာ။ လက္ထဲ ပါလာတာေလး မေလာက္တဲ့အခါ လင္မယား ၂ ေယာက္ ထမင္းစားဖို႔ေနေနသာသာ လက္ဖက္ရည္ေတာင္မေသာက္ႏိုင္လုိ႔ အငတ္ခံၿပီး ျမ၀ တီျပန္ေရာက္မွစားၾကရသတဲ့။ ၾကားရတာ စိတ္မေကာင္းစရာပါပဲ..။ ဒါေၾကာင့္ .. “ဦးေလးတုိ႔ လက္ရွိ ေနဖို႔ စားဖို႔ ေဆးကုဖို႔က ဘယ္လိုရသလဲ” လုိ႔ ေမးၾကည့္မိေတာ့ ..
“ရန္ကုန္မွာက်န္ခဲ့တဲ့ သာေကတကအိမ္ေလးတလံုးေရာင္းရတာေလးေတာ့ ကုန္ၿပီ ငါ့တူေရ။ ေနာက္တႏွစ္ေ လာက္ နားရဦးမွာဆုိေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ မသိေသးပါဘူး” တဲ့။
ဒီေတာ့ အတူပါတဲ့ မိတ္ေဆြက “ေဟာဗ်ာ.. ဦးေလးတုိ႔ကို တပ္ကေပၚတာဆဲြလုိ႔ျဖစ္တာမဟုတ္လား“
“ေအးေလ”
“ဒါဆို သူတုိ႔ေၾကာင့္ျဖစ္တာ သူတုိ႔တာ၀န္ယူၿပီး ကုသေပးရမွာ မဟုတ္ဘူးလား”
“ေပၚတာဆဲြတုန္းက ဆီ ၅ ဂါလံကလြဲရင္ ဘာမွေပးဖူးတာ မရွိပါဘူးကြာ..” တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ္ကလည္း မေနသာေတာ့ပဲ..
“ဒါေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးထင္တယ္.. ဦးေလးတုိ႔က သူတုိ႔ဆီ ဘာမွ မတင္ျပလုိ႔ အေၾကာင္းမၾကားလုိ႔မ်ားလား..” လုိ႔ ၀င္ေမးမိတဲ့အခါ တခ်ိန္လံုး ၿငိမ္နားေထာင္ေနတဲ့ေဒၚျမက ..
“ဟြန္း.. သူတုိ႔ဆီမသြားပဲ ေနမလားကြယ္။ ဒင္းတုိ႔ေၾကာင့္ျဖစ္တာေလ။ ဒီေတာ့ သြားအေၾကာင္းၾကားတယ္။ ကူညီပါေပါ့။ ”
“အင္း.. ဒီေတာ့ ကူညီလိုက္တယ္မဟုတ္လား”
“အမေလး.. ေ၀းပါေသးတယ္..။ ဒါက က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔မဆိုင္ဘူး။ ဟိုၿမဳိ႕က ဟိုတပ္ကိုသြားေျပာတဲ့။ အဲဒီကိုဆက္လိုက္ေတာ့ .. သူတုိ႔အပိုင္းမဟုတ္ဘူးတဲ့..။ တကယ္ဆိုင္တာက ဟိုဖက္ကတဲ့။”
“အင္း.. ဒီေတာ့..”
“အေဒၚလည္း ဆက္ၿပီး လိုက္ရတာေပါ့။ ခရီးစားရိတ္ကလည္း ကုန္လွၿပီ။ တေခါက္တေခါက္ သြားရတာကလည္း လြယ္ တာမွ မဟုတ္တာ။ လူနာႀကီးကို အငယ္ေတြနဲ႔ထားၿပီး သြားရတာ။ ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆံုး တေနရာေရာက္ေတာ့ အေဒၚလည္း စိတ္ပင္ ပန္းလွၿပီ။ စား၀တ္ေနေရးကလည္း က်ပ္တည္းလွၿပီေလ.. ဒီေတာ့ လူႀကီး ကို ေသခ်ာေျပာျပရင္း မ်က္ရည္က်ေရာ။ အသနားခံရတာေလ..”
“အင္းေပါ့.. အင္းေပါ့.. ဒီတခါေတာ့ ကူညီလိုက္ေရာ ဆိုပါေတာ့..”
“ေတာ္စမ္းပါ ဟယ္။ ရဖို႔ေနေနသာသာ.. ဒါက က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔မဆိုင္ဘူးေလ။ စျဖစ္တဲ့ေနရာက တာ၀န္ရွိသူဆီ သြားေျပာ တဲ့။ အေဒၚလည္း စိတ္ကေတာ္ေတာ္ထြက္ေနၿပီ။ လူကလည္း ၀မ္းနည္းရတဲ့အျပင္ နာလည္း နာလွၿပီဆိုေတာ့ ဖမ္းခ်င္ လည္းဖမ္းဆိုၿပီး ေျပာပစ္လိုက္တယ္”
“ဘယ္လိုေျပာလိုက္လဲ“
“မင္းတုိ႔ေၾကာင့္ျဖစ္ရတာကို ဟိုလဲႊ ဒီလဲႊနဲ႔လုပ္ေနတယ္..။ မင္းတုိ႔လုပ္တာ ေခြးကိုက္တာထက္ နာတယ္ေဟ့ လုိ႔။ ေခြး ကိုက္ခံရရင္ေတာင္ ေခြးရွင္က ေၾကးဖိုးေပးေသးတယ္ေလ။”
“ေဟာဗ်ာ. . ဒီလိုဆို ဘယ္ကမွ အကူအညီမရဘူးဆို.. ဟို ႏိုင္ငံျခားတီဗြီေတြ သတင္းဌာနေတြကေျပာ ရင္ ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္”
“အင္း.. အဲဒီလိုေျပာဖို႔ သူမ်ားေတြလည္း အၾကံေပးတယ္။ တခ်ဳိ႕ဆို အဲဒီလိုေျပာလိုက္မွ ေလွ်ာ္ေ ၾကး ေျခာက္သိန္း ေလာက္ေတာ့ ေပးတယ္ၾကားတယ္”
“အင္း.. ဒါလည္း မဆိုးဘူးပဲ။ မီဒီယာေတြကေျပာပါလား ဦးေလး”
“မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ..။ ေတာ္ၾကာေလွ်ာ္ေၾကးမရတဲ့အျပင္ အျမင္ကတ္ပုဒ္မနဲ႔ က်န္တဲ့သူေတြကိုပါ ေပၚတာလာဆဲြရင္ ဘယ့္ ႏွယ္လုပ္မလဲကြ။ ကဲ.. ကဲ.. မိုးမခ်ဳပ္ခင္ ျပန္လိုက္ဦးမယ္ေဟ့”
“ဟုတ္ကဲ့ .. ဟုတ္ကဲ့.. လက္ဖက္ရည္ဖိုးေလးေတာ့ မိတ္ျဖစ္ေဆြျဖစ္ရွင္းပါရေစ”
လက္ဖက္ရည္ဖိုး ရွင္းဖို႔ၾကည့္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္တခြက္ထဲကို လင္မယားႏွစ္ေယာက္ ေ၀မွ်ေ သာက္သြားရွာ တားကိုး။ ဒီလိုနဲ႔ သူတုိ႔လင္မယား ထီးကေလး၊ ခ်ဳိင္းေထာက္ကေလးေတြပိုက္လုိ႔ ကားဂိတ္ဖက္ကို ဆိုက္ကားေ လးစီးၿပီး ထြက္သြား ၾကတယ္။
သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ထြက္သြားေပမယ့္ သူတုိ႔နဲ႔ပတ္သက္တဲ့အေတြးေတြကေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ဆီမွာ က်န္ေနခဲ့တယ္။ သူတုိ႔ ရဲ႕ေသာကအပူေတြအေပၚ က်ေနာ္တုိ႔ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲလုိ႔လည္း ေတြးၾကည့္ေနမိတယ္။ အပူေသာ ကေတြကို ၿငိမ္း ေအးဖို႔ေတြးမိရင္း ျမန္မာတုိ႔ရဲ႕စကားစုေလးတခုကိုလည္း သတိရေနမိျပန္ပါတယ္။
* သစ္ပင္၏အရိပ္သည္ ေအးျမေပသည္။
* ထိုထက္ မိဘ၏အရိပ္သည္ ပို၍ေအးျမေပ၏။
* ထိုထက္ ဆရာသမား၏အရိပ္သည္ ပို၍ပင္ေအးျမ၏။
* ထိုထက္ မင္း၏အရိပ္မွာ ပို၍ပင္သာေအးျမေပသည္။
* သို႔ေသာ္ အေအးျမဆံုးမွာ ဗုဒၶျမတ္ဘုရား၏အရိပ္ပင္ျဖစ္ေပသည္။
တျခားတျခားေသာ ေအးျမျခင္းေတြအေပၚ က်ေနာ္တုိ႔အျငင္းပြားဖြယ္မရွိေပမယ့္ စတုတၳေျမာက္အခ်က္ကိုေတာ့ … … ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
