>Kan Tun Thit – From Yaw-Hi-Ni to Michigan

ကခုန္သီဆုိသူေတြကလည္း တျခားစတိတ္ကဧည့္သည္ေတြအပါအ၀င္ အရြယ္စံု၊ အေရာင္စံု၊ လူမ်ဳိးစံု၊ တိုင္းရင္း သားေပါင္းစံုေပါ့။ ဒီအထဲ ဌာေနအေမရိကန္ေတြ မက္စ္ဆီကန္ေတြ အာဖရိကန္ေတြ လာအိုတို႔ မုန္းလူ မ်ဳိးတို႔စ တဲ့ အာရွႏြယ္ေတြ အပါအ၀င္ေလ။

ကိုယ္တုိ႔ေျမဖြားေတြက သူဟာသူေနၾကတုန္းမွာ ရင္းႏွီးခ်စ္ခင္ၾကသေလာက္ စုစည္းလိုက္မွ ေသြးကြဲလြယ္ၾကတဲ့ သေဘာကရွိေလေတာ့၊ ခုလိုစည္မွ စည္ပါ့မလားလို႔ စိတ္ပူမိခဲ့တာေတာ့ အမွန္ပါ။ ဒီအထဲ အေရးေပၚကိစ ၥေၾကာင့္ အင္ဒီယားနားျပည္နယ္ကို အေဆာတလ်င္ထြက္ခြာသြားရေတာ့ ပြဲေတာ္ကို စိတ္ကူးထဲကအတိုင္း အျပည့္အ၀ပံုမေဖာ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။

ဒါေပမယ့္ သႀကၤန္ခ်စ္သူေတြ ၀ိုင္းၾက၀န္းၾက ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကေလေတာ့၊ ေတာ္ေသးရဲ့ဟဲ့လုိ႔ “ဟင္း” ခ်ႏုိင္ေတာ့တယ္။ အစ က စိတ္မ၀င္းစားဟန္ ေရွာင္ဖယ္ေနသူေတြ၊ ဗမာပြဲဆိုၿပီး အားမေပးလိုသူေတြ၊ ယခင့္ ယခင္ပြဲလမ္းေတြမွာ ယံုၾကည္မႈရေအာင္ ဦးေဆာင္မႈ မေပးႏုိင္ၾကတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ ဆိုသူတခ်ဳိ႕ရယ္ေၾကာင့္ သဒၶါပ်က္ေနသူေတြ စတဲ့စတဲ့ အားလံုးနီးပါးဟာ တေပ်ာ္တပါး ဆင္ႏႊဲၾကလို႔။

ဒီမွာက တကယ့္ကိုတိုင္းရင္းသားက ေပါင္းစံုရယ္၊ ကိုးကြယ္ရာဘာသာကလည္းစံုပ၊ ေနာက္ၿပီး တန္းတူလြတ္ လပ္ခြင့္ရွိတဲ့ ေဒသဆို ေတာ့ “သူတလူ ငါတမင္း၊ သူတသင္း ငါတဖြဲ႕” လုပ္ခ်င္သူေတြက အမ်ားသား၊ ဒီအထဲ သႀကၤန္ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး ကိုယ္က်ဳိးရွာသူေတြကလည္း မရွား။

အျခားစတိတ္ေတြမွာဆို ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေရး ရန္ပံုေငြရွာေဖြတဲ့ ပြဲေတာ္အျဖစ္ က်င္းပ ၾကေပမယ့္၊ ဒီမွာက အဲဒီအသိ မရွိၾက၊ ရတဲ့အခြင့္ အပိုင္ယူဖို႔ ေခ်ာင္းေနသူကလည္း ယခင္ပြဲေတြက အတိုင္းေပ့ါ။ ကိုယ့္ဆႏၵကလည္း ရန္ပံုေငြရရွိေရးထက္ တို႔ေသြးခ်င္းေတြ တစုတေ၀း ေပါင္းစံုေပ်ာ္ရႊင္တာ ကို ျမင္ခ်င္တာ ဆုိေတာ့ ဘာမွအေရးမဆုိခဲ့ပါဘူး။ လုိအပ္ရင္ ကိုယ္ကေတာင္ အိတ္စုိက္ဖို႔အသင့္ပါ။

ကိုယ္တုိ႔ေျမဖြားေတြ ပုဂံေခတ္က ေက်ာက္စာမွာပါသလို “အခ်င္းခ်င္း အမ်က္အအီကင္းတဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ ၾကည့္ၾက” တာကိုသာ လုိခ်င္တာ ပါ။ လူမ်ဳိးစြဲေတြမျပင္း၊ အာဃာတေတြကင္းၿပီး “သူ႔ကို ကိုယ္ေဖးမ၊ ကိုယ့္ကို သူ႐ိုင္းပင္း” နဲ႔ စည္းလံုးခြန္းအားရွိတဲ့ ျမန္မာျပည္သားေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တာ တခုပါပဲ။

အခုေတာ့ ဒီမွာက အဲလိုမဟုတ္။ တခ်ဳိ႕က ဗမာျပည္သားလို႔ေျပာရမွာ သိမ္ငယ္သလိုလို၊ ခရစ္ယန္ဘာသာ၀င္မွ လူရာ၀င္သလိုလို ထင္ေန ၾကၿပီး ဇာတိကိုမခင္သူေတြ ေတြ႕ေနရေတာ့ စိတ္မလန္းခဲ့ဘူး။ တခ်ဳိ႕မ်ားဆို သူတို႔ကို အေမရိကန္ေတြက ေမးလာခဲ့ရင္၊ ဒါမွမဟုတ္ သင္း အုပ္ဆရာတဦးဦးကေမးလာခဲ့ရင္ အိမ္နားနီးခ်င္းႏုိင္ငံ တခုကလိုလို၊ ဒါမွမဟုတ္ သူတုိ႔ေမြးဖြားရာျပည္နယ္ကိုပဲ ႏုိင္ငံတခုလိုလို၊ ေနာက္ၿပီး အခုလို ကတာခုန္တာေ တြဟာ သူတို႔ကိုးကြယ္ရာ ဘာသာအေနနဲ႔ ၾကည့္ရင္ ဂုဏ္ငယ္တ့ဲ အျပဳအမူေတြလိုလုိ ေျပာတတ္ၾကတာကလား။

မွတ္မိေသးေတာ့၊ ကိုယ္တတ္ေနတဲ့ ILC ေက်ာင္းမွာေပါ့။ ခုိလံုလာသူ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုတတ္ေရာက္ရာဆုိေတာ့ ကိုယ့္တို႔တုိင္းရင္းသားေတြအပါအ၀င္ လူမ်ဳိးေပါင္းစံုေပါ့။ တေန႔မွာ ဆရာမက အိမ္တြင္းအၾကမ္းဖက္မႈနဲ႔ပ တ္ သတ္ၿပီး ရဲအရာရွိတေယာက္လာေရာက္ ေဟာေျပာမွာမို႔ ဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံအလုိက္ စုေ၀းၾကဖုိ႔ေျပာတဲ့အ ခါ ျမန္မာ လို႔ လက္ညိႇဳးေထာင္သူဟာ ကိုယ္နဲ႔ရခုိင္ေလးတေယာက္ပဲရွိတယ္။ က်န္သူေတြက သူတို႔ျပည္နယ္ကို ႏုိင္ငံ အျဖစ္ေျပာျပၾကေတာ့ ဆရာမက မဟုတ္ဘူး၊ သူဟာဆိုရင္ ပိုလန္လူမ်ဳိးျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ အေမ ရိကန္ ႏုိင္ငံသူလို႔ ေျပာရေၾကာင္းကို ရွင္းျပတယ္။

စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔ကို အဆိုးမဆုိသာပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ဆို ရြာပုန္းရြာေရွာင္ဘ၀နဲ႔ေနၾကရၿပီး အိမ္နားနီးခ်င္းႏိူင္ငံေတြမွာ ႀကီးျပင္းခဲ့ေလေတာ့ တကယ္ပဲ အဲဒီႏိူင္ငံသား ထင္သူေတြ ရွိေကာင္းရွိမွာေပါ့။ တခ်ဳိ႕အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြေၾကာင့္ နားက်ည္းေနသူေတြလည္း ရွိေကာင္းရွိမွာေပါ့။ အရင္းစစ္ေတာ့ အျမစ္ေျမက ဆုိသလို ေသြးကြဲးမႈျဖစ္စရာကို စဥ္းစားၾကည့္ေနမိတယ္။ ဒါကိုအခြင့္အေရးယူၿပီး တခ်ဳိ႕ တုိင္းရင္းသားေ ခါင္းေဆာင္ဆိုသူေတြကလည္း အက္ေၾကာင္းကို သပ္ပင္းခဲ့ၾကတယ္။ ဒီေတာ့႐ုိးသား တဲ့တိုင္းရင္းသားေတြ ဟာ ေသြးကြဲကုန္ၾကတာဟာ ေရာက္ေလရာေဒသတိုင္းလို႔ ဆုိရေတာ့မွာေပါ့။

ဒီေနရာမွာ ျမစ္၀ကြ်န္းေပၚတေနရာက သူႀကီးအုိႀကီးတေယာက္ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြ ကိုျပန္ၾကားေရာင္မိတယ္။ သူတို႔ေဒသမွာ ကရင္-ဗမာ အဓိက႐ုန္းျဖစ္ေတာ့ တဖက္နဲ႔တဖက္ တိုက္ၾကခုိက္ၾက ရြာေတြအျပန္ျပန္အလွန္လွန္ မီး႐ႈိ႕ၾကနဲ႔ဆူပူၿပီးခ်ိန္မွာ ဖဆပလအဖြဲ႔နဲ႔ “ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း” ေရာက္လာတယ္တဲ့။ ေရာက္မဆုိက္ဆိုသလုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေျပာခဲ့တာက “တာ၀န္မဲ့တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြနဲ႔ အ ျမင္က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ တုိင္းရင္း သားေ ခါင္းေဆာင္ဆုိသူေတြေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာ”တဲ့။

အခုအခ်ိန္ထိလည္း ဒီစကားဟာ မွန္ေနတုန္းပါလားလုိ႔ ကိုယ္ေတြးေနမိတယ္။ အာ႐ုံထဲမွာလည္း လက္ရွိ ကခ်င္ျပည္နယ္ လုိင္ဇာေဒ သကို ျမင္ေယာင္လုိက္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဘယ္တိုင္းရင္းသားမဆို ႐ုိး႐ိုးျပည္ သူေတြကေတာ့ လူမ်ဳိးမခြဲ ဘာသာမျခား အခ်င္းခ်င္းေပ်ာ္ ၀င္ လြယ္ၾကတာကို သတိထားခဲ့မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အခုလို ျပည္ပေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကိုးကြယ္ရာဘာသာတရားကို တံခြန္ထူခ်င္ၾကသူေတြ၊ လူမ်ဳိးစြဲ ကို ေရွးတန္းတင္လုိသူေတြ ေတြ႕ေနရေတာ့ အထက္မွာေျပာခဲ့သလို တကယ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရတယ္။

လြတ္လပ္စြာသေဘာထားကြဲခြင့္နဲ႔ အခ်င္းခ်င္းေသြးကြဲျခင္းကို ထပ္တူျပဳခ်င္ေနၾကၿပီးေကာလို႔ စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ့္အဖို႔ေတာ့ အမိေျမက အထင္လြဲမႈသံသယေတြ ပါလာခဲ့ရင္ေတာင္၊ အာဃာသအျဖစ္ မေရာက္ေစခ်င္ တာအမွန္ပါ။ ေနာက္ၿပီး “မင္းလူမ်ဳိးက ဘယ္လုိ၊ ငါ့လူမ်ဳိးက ဘယ္ပံု” နဲ႔ ဘယ္လိုပင္ ၀င့္၀ါျပေန ပါေစ၊ ဒီႏုိင္ငံက လူေတြအဖို႔ေတာ့ ဒုကၡသည္အျဖစ္ေရာက္လာသူ၊ Green Card ေပါက္လို႔ေရာက္လာသူ၊ အားလံုးဟာ ခုိလံုလာ သူေတြသာပဲရယ္လို႔ ျမင္ၾကတာကို သိေစခ်င္ေနမိတယ္။

ဒါေၾကာင့္ သႀကၤန္ပြဲက်င္းပဖို႔ စည္းေ၀းတဲ့ေနက “အခ်င္းခ်င္းၿပိဳင္ဆိုင္ေနၾကမည့္အစား၊ တို႔မ်ားဟာ အေၾကာင္းမ လွလို႔ ဒုကၡသည္အျဖစ္ ေရာက္ခဲ့ရေပမယ့္ အစဥ္အလာရွိတဲ့လူမ်ဳိးေတြျဖစ္ေၾကာင္း၊ လြန္ခဲ့တဲ့ ရာစုႏွစ္မ်ားစြာက တည္းက ကိုယ္ယဥ္ေက်းမႈ ကိုယ္ဓေလ့ကိုယ့္အႏု ပညာနဲ႔ ေနလာၾကသူေတြျဖစ္ေၾကာင္း ျပသၾကရမယ္။ အခုသႀကၤန္ပြဲေတာ္မွာ ကရင္ကလည္း ကရင္အေလွ်ာက္၊ ဗမာကလည္း ဗမာအ လုိက္၊ မြန္တို႔ ရခိုင္စသည္ တို႔ကလည္း ကိုယ့္ဓေလ့ ကိုယ့္အလွေတြနဲ႔ အသီးသီးျပၾကရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ညႇိညိႇပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကေစ ခ်င္ ေၾကာင္း” ေျပာခဲ့တယ္။

ေဟာ အခုေတာ့ သိုက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပႏူိင္ၾကၿပီေလ၊ အခုလုိ က်င္းပႏုိင္တာဟာ ကိုယ့္စကားေၾကာင့္ မဟုတ္ သည့္တုိင္၊ သူတို႔ရင္ထဲက ငုပ္ေနတဲ့ ဇာတိစိတ္ကိုေတာ့ ႏႈိးလိုက္ႏုိင္တယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ ၾကည့္စမ္း အခုေတာ့ သႀကၤန္ေရမွာ အားလံုးေပ်ာ္၀င္လို႔၊ ခန္းမတခုလံုး သႀကၤန္ဒိုးသံလႊမ္းလို႔။

ျမင္ကြင္းကို ျပန္စျမံဳ႕ျပန္မိေတာ့ … ပထမဦးဆံုး ပြဲေတာ္ျဖစ္ေျမာက္ေရးအဖြဲ႔၀င္ျဖစ္တဲ့ ကုိသူရိန္ရဲ့ သ၀ဏ္လႊာက သႀကၤန္ရဲ့ ထုပၸတ္နဲ႔ ပြဲလာေတြကို မိတ္ဆက္ေပးသြားတယ္။ ေငြဖလားေလးေတြပိုက္ထား တဲ့ ျမန္မာပ်ဳိျဖဴေလးေ တြရံၿပီး သႀကၤန္ေတာ္ဖြင့္လွစ္ေၾကာင္း ေၾကျငာ သြားတ့ဲ ေစာဘေရႊရဲ့ စကားေတြကလည္း ခ်စ္ၾကည္ေသြးစည္းမႈ မဂၤလာေတြလႊမ္းလို႔။ မရွင္သန္း ေနာ္လြင္သန္းတို႔ေခါင္းေဆာင္တဲ့ “ ျမဴ ေမွာင္ေ၀ကင္း” ၿမိဳ႕မသီခ်င္းနဲ႔ အဖြင့္ ကကြက္ကလည္း ၿငိမ့္ၿငိမ့္ေညာင္းေညာင္း ပရိတ္သတ္ကို ဖတ္းစားလို႔။ မသြယ္သြယ္စုိး ေအာ္ ဟယ္ ေငါက္ ဟယ္နဲ႔ သင္ၾကားေပးခဲ့ရတ့ဲ ကေလးမငယ္ေလးေတြရဲ့ ယိမ္းနဲ႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ေလးေတြရဲ့ သႀကၤန္အကေတြက လည္း ဒီက အေမရိကန္ေတြကို ႏွစ္သက္သေဘာၾကေစခ့ဲတယ္၊ သူတို႔ တစ္ေတြ ပန္းကုံးေတြ တတ္စြပ္ၾက တာက သက္ေသေပါ့။ ေနာက္ၿပီး ေနာ္ေမေဖာရဲ့ တုိင္းရင္းသားရိုးရား၀တ္စံု ေမာ္ဒယ္လ္႐ႈိးကလည္း ပရိတ္သတ္ ကို ဖမ္းစားႏုိင္ခဲ့တယ္။ ကခ်င္၊ ကယား၊ ကရင္၊ ခ်င္း၊ ရခုိင္၊ မြန္၊ ျမန္မာ၊ ရွမ္း စတဲ့၀တ္စံုေတြကို ဆင္ျမန္း ထားတဲ့ ေမာင္မယ္စံုတြဲေလးေတြဟာ ပရိတ္သတ္ၾကားထဲကေနၿပီး စင္ေပၚကို အလွည့္ၾက တတ္ေရာက္လာၾက တဲ့ဟန္က ရင္ခုန္စရာေပါ့။ အဲ … ေနာက္ခံေတးဂီတက အေမရိကန္ ဘင္ထုသံမဟုတ္ပဲ၊ လူမ်ဳိးအလိုက္ ႐ုိးရာ တီးလုံးေလးေတြဆုိ ပိုလုိ႔ပနံရမယ္ ျမင္မိတယ္။

နန္းစိုးတို႔တင္ဆက္တဲ့ ၀ါးညႇပ္အကကလည္း ဒီကလူေတြအဖို႔ ျမင္ကြင္းဆန္းရသေပါ့။ ကိုယ့္ရင္မွာ ပိုၿပီးၾကည္ႏူး သြားရတာက၊ ကေနတဲ့ ကရင္ေမာင္မယ္ေတြအတြက္ ေအာက္ကေန ၀ါးညႇပ္ခုပ္ေပးေနသူေတြဟာ ရခိုင္လူ ငယ္ေလးေ တြ ျဖစ္ေနတာေတြ႔လုိက္ရလို႔ပါပဲ။ အဲဒီလို ႐ိုးရာအလွေတြကို စုစုစည္းစည္း တတ္ညီလက္ညီ တင္ဆက္ခဲ့သလို၊ ကိုခ်စ္၀င္း၊ မစန္းေအးတို႔ရဲ့ သမီးငယ္ေခ်ာစု၀င္းကလည္း အေမရိ ကန္သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ကီ:ဘုတ္န႔ဲ ကိုယ္တုိင္ဆိုတီးျပခဲ့ေသးတယ္။

ထား၀ယ္သံ၀ဲ၀ဲနဲ႔ ႐ိုးရာသီခ်င္းေတြကို ပိုင္ႏုိင္စြာေပ်ာ္ေျဖသြားၾကတဲ့ ကိုနီ၀င္း၊ မစန္းဦးနဲ႔ ကျပေျဖေဖ်ာ္တဲ့ သမီးေလး “အိ” တုိ႔ရဲ့ ေျဖေဖ်ာ္မႈ ကလည္း ၾကည္းႏူးစရာ မိသားစုကပြဲေပါ့။ အဲဒီလိုကသူေတြမ်ားေလေလ ပန္းကံုးစြပ္သူေတြ ေပါေလေလ။ ပန္းကံုးစြပ္သူေတြေပါေလေလ နန္းေရႊျမတို႔ ခင္ေထြးရီတို႔ရဲ့ ေက်ာင္းရံပုံေငြ အတြက္ ပန္းကုံးေတြကလည္း လက္မလည္ေအာင္ ေရာင္းရေလေပါ့။

အစီအစဥ္တိုင္းကို ျမန္မာလိုေရာ၊ အဂၤလိပ္လိုပါ ေၾကျငာေပးခဲ့ႏိူင္တာကလည္း ျမန္မာ႐ုိးရာ ျမန္မာ့အလွေတြကို အေမရိကန္ဧည္ေတြနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးႏူိင္ခဲ့တယ္။ ဒီအတြက္ အဂၤလိပ္လို ေၾကျငာသူအျဖစ္ ကူညီေဆာင္ ရြက္ေ ပးတဲ့ မြန္မင္းသမီးေလး “ေဆာင္းသဇင္” ကိုလည္း ဒီေနရာကေန ေက်းဇူးစကားဆုိလုိက္ပါရဲ့။

ဒါတင္မက သက္ႀကီးပူေဇာ္တဲ့အခါၾကလည္း ျမန္မာတုိင္းရင္းသားသက္ႀကီးရြယ္အုိမ်ားကိုသာမက ဒုကၡသည္ေ တြကို တတ္ႏုိင္သမွ် အကူအညီေပးေနတဲ့ မစၥတာဂြၽန္နဲ႔ အျခားအေမရိကန္အဘြားတစ္ဦးကိုပါ ဂါရ၀ နိ၀ါတျ ပဳႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္ေလ။ ကုသုိလ္ရွင္ေတြရဲ့ သႀကၤန္ထမင္း၊ မုန္႔လံုးေရေပၚ၊ ထမင္းေၾကာ္၊ ၾကာဇံဟင္းခါး၊ ဖရဲသီးစတဲ့ ႐ုိးရာအာဟာရေတြနဲ႔လည္း ဧည့္ခံလုိက္ေသးတယ္။ ကသူ ခုန္သူ သီသူ ဆိုသူေတြမ်ားလြန္းလို႔ ခန္းမကို အခ်ိန္တနာရီ တိုးငွားရေသးတယ္။ ပြဲၿပီးခါနီးေလေလ ကသူေတြက ျမဴးေလေလေပါ့။ ညေနငါး နာရီထိုးမွေတာ့ သႀကၤန္ပြဲေတာ္ကို ေအာင္ျမင္စြာ ႐ုပ္သိမ္းႏိူင္ခဲ့တယ္။

အားနည္းခ်က္ေလးေတြကေတာ့ ျမန္မာေတြထံုးစံအတိုင္း အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ရွိတာေ ပါ့။ ေဆာင္းေဘာက္ ႀကီးေ တြ အက်ယ္ႀကီးဖြင့္လို႔ လွိဳင္သံနဲ႔ဟိန္းၿပီး ဘာေတြဆိုမွန္းမသိရတာတို႔။ (ခန္းမတြင္းမွာ က်င္းပတာ ကို ေလာက္စပီကာစြဲ မေပ်ာက္တဲ့သူေတြဆိုေတာ့ အျမည္ႀကိဳက္ က ခုထိျပင္လို႔မရၾကေသးဘူး အသံကိုေ လ်ာ့ပါလို႔ေျပာတာေတာင္ မရခ်င္ဘူး) တေယာက္ဆုိမည္ သီခ်င္းကို အျခားတေယာက္က အရင္ ဦးေအာင္ ၀င္ဆုိသြားတာတုိ႔၊ ဆိုမယ္လို႔ စာရင္းေပးထားၿပီး မလာလို႔ၾကံဳသူက ၀င္ဆုိေပးရတာတို႔၊ အက မွာ ေမာ့ေ နၾကလို႔ ေကြၽးေမြးခန္းမွာ လက္ဟာသြားတာတို႔၊ ပြဲၿပီးမွ ထမင္းအိုးႀကီး ထမင္းအျပည့္နဲ႔ ခုံေအာက္မွာ သြားေတြ ႔တာတို႔ စတာေတြေပါ့။

ေနာက္ဆံုးနိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ေတာ့ အေမရိကားရဲ့တေနရာမွာ ေပ်ာ္ရႊင္သိုက္ၿမိဳက္စြာ က်င္းပႏုိင္ခဲ့ၾကတဲ့ ႐ိုးရာပြဲေလး တခုပါပဲ။ ေအာင္ျမင္လုိက္သမွ ပန္းကံုးေရာင္းရတဲ့ ေက်ာင္းရံပံုေငြေလးေတြကိုေတာင္ ခန္းမထပ္ငွားခနဲ႔ လံုျခံဳေ ရး၀န္ထမ္း ငွားခေပးေခ်လုိက္ရတဲ့ အထိပါပဲ။

ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ေဆာင္းပါးအစမွာ ကိုယ္ဆိုခဲ့သလိုေပါ့။ ေရာဟိနီျမစ္ေရကိုအေၾကာင္းျ ပဳၿပီး ေသြးမကြဲပဲ ေသြး စည္း သြားၾကတဲ့ သာကီ၀င္ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္ေတြလိုေပ့ါ။ အခုလည္း ျမန္မာသႀကၤန္ေရကို အေၾကာင္းျ ပဳၿပီး ေသြးစည္းေပ်ာ္၀င္ခဲ့ၾကပံုကျဖင့္ ရင္ခုန္ၾကည္းႏူးလို႔ မဆံုး ႏုိင္ေအာင္ရွိရတယ္။

ေရာဟိနီျမစ္ကမ္းကေန ကိုယ္တို႔ေနထိုင္ရာ မီးေ၀ါကီးၿမိဳ႕နားက မီရွီဂန္ကန္ႀကီးရဲ့ အေနာက္ဘက္ကမ္းေျခအထိ ႐ိုက္ခတ္လာတဲ့ ေသြး စည္းသံလို႔ ဆိုလုိက္ခ်င္တယ္။

သည္မွ … ဟုိး … ဧရာ၀တီကမ္းေျခသို႔တုိင္ ႐ိုက္ခတ္ပါေစလို႔ ဆုေတာင္းရင္း … ။