>
မုိးခ်ဳိသင္း
ဇြန္ ၂၅၊ ၂၀၁၁
လူေလးနဲ႔ ဘုံဘုံအေၾကာင္း ေရးၿပီးေတာ႔ မိုးပြင္႔တို႔ ညီအမေတြအေၾကာင္း ေရးရအုံးမယ္။ ေရွ႔မွာ ေျပာခဲ႔သလိုပဲ ကိုယ္႔အမအလတ္က ေမြးတဲ႔ မိုးပြင္႔နဲ႔ မိုးဥ ဆိုတဲ႔ သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ရယ္၊ အမအငယ္က ေမြးတဲ႔ စႏၵရာနဲ႔ မာယာဆိုတဲ႔ သမီးေလး ႏွစ္ေယာက္ရယ္ ရွိေသးတယ္။
နာမည္ေတြက အတိုေကာက္ေခၚလိုက္တာပါ။ တကယ္ေတာ႔ သူတို႔ နာမည္ေတြက အရွည္ႀကီးေတြ။ အေဒၚကိုယ္တိုင္ ေခၚရတာ ေမာလြန္းလို႔ အျပည္႔အစုံသာ ေခၚရရင္ ေရေသာက္ၿပီး ေခၚရမယ္။ သီရိမိုးပြင္႔မူယာစိုး တဲ႔၊ ေရႊစင္မိုးဥ တဲ႔၊ စႏၵရာမိုးျမင္႔ကေလး တဲ႔၊ မာယာမိုးျမင္႔ကေလး တဲ႔။ အမေလး ငါ႔ကို ေရေပးစမ္းပါအုံး၊ ယပ္ခတ္ေပးၾကပါအုံး ေျပာရမယ့္ အေပါက္ပါ။
သူတို႔ေလးေတြ ေမြးေတာ႔ သူတို႔အဖိုး၊ ကိုယ္တို႔အေဖက အားလုံးကို အေမ ၀င္စားတယ္ခ်ည္း ထင္တာ။ ကိုယ္တို႔အေမက ခပ္ငယ္ငယ္က ဆုံးသြားေလေတာ႔ အေမ က သမီးေတြ ကိုယ္၀န္ရွိတဲ႔အခါ ၀င္စားၿပီး အေဖ႔ဆီျပန္လာတယ္ပဲ အေဖက ထင္တယ္။ မဟုတ္လဲ ဇြတ္ပဲ ထင္တယ္။ ကေလးက ဘာေလးလုပ္လိုက္လုပ္လိုက္၊ အေမနဲ႔တူတယ္ပဲ ထင္တာကိုး။
မိုးပြင္႔ေလး သုံးႏွွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ရွိတုန္းက စကားကလဲ တတ္၊ ခ်စ္စရာကလဲ အင္မတန္ေကာင္းေတာ႔ အေဖက သူ႔ဧည္႔သည္ေတြလာရင္ သူ႔ေျမးကို အျမဲ ထုတ္ၾကြားတယ္။ ေျမးကေလးေရ၊ ဖိုးဖိုးဆီ လာပါအုံးကြယ္။ (မိုးပြင္႔ကေလးက ေတာက္ေတာက္ ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ေျပးလာတယ္) ကဲ ေျဖလိုက္ပါအုံး၊ သမီးက ဘယ္သူလဲ တဲ႔ (ဧည္႔သည္က မေမးရပါဘဲ အေဖက ၀င္ေမးတာပါ)။ ဧည္႔သည္ကလဲ ျပံဳးၿပီး ၾကည္႔ေနရတာေပါ႔။
အဲဒီေတာ႔ မိုးပြင္႔က ‘သမီးက ဖြားဖြားျမင္႔ျမင္႔စန္းပါ’ တဲ႔။ ဧည္႔သည္ကလဲ ဟာ ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ၾကည္႔စမ္း၊ ဆရာ႔အမ်ိဳးသမီး ျပန္၀င္စားတာ၊ ကေလးကေတာင္ ေျပာေနၿပီေပါ႔။ အေဖကလဲ အရမ္းေက်နပ္တဲ႔မ်က္ႏွာနဲ႔ ျပံဳးၿပီး ဧည္႔သည္ကို ျပန္ၾကည္႔တယ္။ ေတြ႔လား.. ဆုိတဲ႔သေဘာ။ အဲဒီလို အဓိပၸါယ္ပါပါ ၾကည္႔ေနၾကတုန္း ကေလးက ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။ “အဲဒါ ဖိုးဖိုးသင္ေပးတာ” တဲ႔ေလ။ ၿပီးပါေလေရာ။
မိုးဥေလးေမြးေတာ႔ အေဖ ဗမာျပည္မွာ မရွိေတာ႔ဘူး။ မိုးဥကို သူ႔အဖိုး မျမင္ဖူးလိုက္ရဘူး။ မိုးဥကေတာ႔ အသားက ေတာ္ေတာ္ညိဳေလေတာ႔ သူ႔အေမ မေအးက ငါ သူ႔ကိုယ္၀န္ႀကီးနဲ႔ ပုဂံသြားလို႔ ေနပူလွ်ပ္သြားတယ္ ထင္တယ္ တဲ႔။ သူ႔ရုပ္က ကိုယ္ငယ္ငယ္ကနဲ႔ ခၽြတ္စြပ္တူတာမို႔ မေခ်ာရွာပါဘူး။ ဆံပင္ကလဲ ပလူေမႊးပလူေတာင္ပဲေလ။ ရုပ္တင္မကဘူး၊ စိတ္ကပါ အေဒၚနဲ႔တူတယ္လို႔ ေျပာရမလိုပါပဲ။ သူ မလုပ္ခ်င္တာဆို ဘယ္သူခိုင္းခိုင္း မလုပ္ဘူး၊ ေခါင္းေတာ္ေတာ္မာပါတယ္။
သူငယ္ငယ္က ၾကက္ဥျခင္းႀကီး တင္ထားတဲ႔ စင္ကို မွီေနလို႔ ကိုယ္က သမီးေရ၊ စင္ လဲၿပီး ၾကက္ဥေတြ ကြဲကုန္မယ္၊ မမွီနဲ႔ လို႔ေျပာတာ သူက နားမေထာင္ပါဘူး။ ေျပာလိုက္မွ လူကိုၾကည္႔ၿပီး စင္ကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ကိုင္ေတာင္ လွဳပ္လိုက္ေသးတာပါ။ ဟဲ႔ ဒီကေလး၊ မလုပ္ပါနဲ႔ဆို လို႔ ေျပာေတာ႔ ပိုေတာင္ လွဳပ္လိုက္ေသး။ ဒါေပမဲ႔ အဲဒါေလးကိုပဲ ေျပာေျပာၿပီး ခ်စ္ေနရျပန္ပါေရာ။
မႏွင္းကေမြးတဲ႔ အၾကီးမေလးကေတာ႔ စႏၵရာ တဲ႔။ စႏၵရာကေတာ႔ ေအးတယ္။ သူ႔ဖာသာသူ ပုံဆြဲ၊ စာလုပ္ပဲ ေနတယ္။ စာလဲ ေတာ္တယ္။ သူတို႔ကေတာ႔ ျမန္မာျပည္မွာ ေမြးတာမဟုတ္လို႔ ကိုယ္႔အမက ဗမာစာကို အေရး အဖတ္ အဆို အျမဲသင္ေပးတယ္။ အသက္က ၇ ႏွစ္မွာ ကိုယ္႔ဆီကို ဗမာလို စာေရးတာမ်ား ေခ်ာ လို႔။ တေန႔က ဖုန္းဆက္ေတာ႔ ကမၻာမေၾက လဲ အလြတ္ရၿပီ တဲ႔။ အေဖ႔ကဗ်ာေလးေတြလဲ အကုန္ ဆိုတတ္ၾကတယ္။
စႏၵရာက ကိုယ္တို႔ညီအမေတြ ၀ုိင္းဖြဲ႔စကားေျပာၾကရင္ သူ႔အေဖ နားမလည္မွာစိုးလို႔ သူူတို႔အေဖ ဘာသာစကားနဲ႔ ကိုယ္တို႔တခြန္းေျပာ၊ သူက တခြန္းဘာသာျပန္ ေျပာျပေနတာ။ ကိုယ္တို႔စကား၀ိုင္းနားမွာ အရုပ္ကေလးေတြနဲ႔ ေဆာ႔ရင္းနားေထာင္ၿပီး ျပန္ေျပာေနတာေလ။ အေဖ႔သမီးေလးေပါ႔။
အငယ္မေလး မာယာကေတာ႔ သူ႔အဖိုးနဲ႔အတူဆုံးကေလးပဲ။ လူေတြကို ဘယ္လို ခင္မွန္းမသိ၊ အားလုံးနဲ႔ တည္႔ေအာင္ ခင္ေအာင္ေပါင္းတတ္တယ္။ အငယ္ဆုံး ျဖစ္ေပမဲ႔ လူတိုင္းကို အေလွ်ာ႔ေပး ေပါင္းတတ္တယ္။ မာယာဆိုတဲ႔အတိုင္း မူယာမာယာကလဲ မ်ားပါဘိ။ ရုပ္ကေလးက သူ႔အမလို မေခ်ာေပမဲ႔ ခ်စ္စရာေလးမို႔ ေတြ႔တဲ႔လူတိုင္းက ခ်စ္ၾကတယ္ေလ။
သူ႔ကိုလဲ အေဖက အေမ၀င္စားတယ္ ထင္ျပန္ေသးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔ မာယာတို႔ငယ္ငယ္ အေဖ သြားေနတုန္းက အေဖ႔ကိုပဲ တခ်ိန္လုံး လိုက္ၾကည္႔ေနတာ တဲ႔။ တခ်ိန္လုံး ဟိုနားက ေခ်ာင္းၾကည္႔လိုက္၊ ဒီနားက ေခ်ာင္းၾကည္႔လိုက္နဲ႔ တဲ႔။ ကေလးေလးတေယာက္က တခ်ိန္လုံး ေခ်ာင္းၾကည္႔ေနေတာ႔ ေနရတာေတာင္ မလြတ္မလပ္ျဖစ္ရတယ္ တဲ႔။ အေမ႔လိုလဲ သီခ်င္းေလး တေအးေအးနဲ႔ဲ ေနတတ္ေသးတယ္။
တခါကေတာ႔ အေဖက မာယာ႔အေၾကာင္းခ်ည္း ေျပာေနေတာ႔ မာယာက ေတာ္ေတာ္စကား တတ္ေနၿပီလား လို႔ ေမးၾကည္႔မိတယ္။ အေဖက တတ္လိုက္တာမွ သမီးရယ္၊ သူ႔ဖာသာသူ သီခ်င္းေတြေတာင္ ဆုိေနတာ တဲ႔။ အဲဒါနဲ႔ အံ႔ၾသၿပီး “ဘာသီခ်င္းေတြ ဆိုေနတာလဲ အေဖ” ဆိုေတာ႔ နဂါးနီ ကို ညည္းေနတာဆိုပဲ။ သူ႔ေျမးကို ခ်စ္လြန္းေတာ႔ သူ႔ဖာသာသူ သံစဥ္ညည္းတာေတာင္ နဂါးနီ ဆုိေနတယ္ ထင္ေနတာေလ။
မာယာက စာက်ေတာ႔ နည္းနည္း ပ်င္းခ်င္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ သူ႔အေမက ကႀကီးခေခြးသင္တာ မရေတာ႔ ဗမာပီပီ လက္ကို ခပ္စပ္စပ္ေလး ရုိက္လိုက္တယ္တဲ႔။ အဲဒီေတာ႔ အသားေလးက နီသြားတာေပါ႔။ အဲဒါကို မာယာက သူ႔ေက်ာင္းက ဆရာမကို သြားျပတာပါ။ ဒဏ္ရာကို ျပၿပီး “ေမေမ ကႀကီးခေခြး” ဆိုၿပီး သြားတိုင္တာပါ။ ဆရာမကလဲ သူ႔အေမကို ကႀကီးခေခြးဆိုတာ ဘာအဓိပၸာယ္လဲ ေမးပါသတဲ႔။ သူ႔အေမလဲ ငါ႔ကိုေတာ႔ တိုင္ကုန္ၿပီဟ ဆိုၿပီး မီးပူနဲ႔ တိုက္မိတာကို ေျပာတာပါလို႔ ေျဖလိုက္ရသတဲ႔။ ေတာ္ေတာ္လာတဲ႔ကေလးေတြ ပါ။
တေန႔ကလဲ ကိုယ္က ဖုန္းဆက္ေတာ႔ မာယာက ဖုန္းကိုလာကိုင္ၿပီး “ခ်ိဳခ်ိဳ၊ မီးလုံး မီးသီး၊ မီးလုံး မီးသီး” နဲ႔ လာေျပာေနပါတယ္။ ကိုယ္လဲ နားမလည္တာနဲ႔ ဘာေျပာတာလဲ မီးလုံး မီးသီး ဆိုတာ ဆိုၿပီး သူ႔အေမကို ေမးမိတယ္။ အဲဒီေတာ႔ မႏွင္းက ငါ မီးလုံးမီးသီးကို သတ္ပုံစစ္တာ မရလို႔ မီးလုံးမီးသီးကို လက္ညိွဳးထိုးၿပီး အေခါက္ ၁၀၀ ဆိုခိုင္းလို႔ နင္႔ကို လာတိုင္တာ ေနမွာ တဲ႔။ အဲဒါနဲ႔ ဗမာစာ ေၾကာက္ကုန္ပါ႔မယ္ သိပ္မၾကမ္းပါနဲ႔ လို႔ တားလိုက္ရတယ္။
သူတို႔ကလဲ သူတို႔အဖိုးကို ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ၾက၊ ေနာက္လဲ ေနာက္ၾကတယ္။ အေဖ အရမ္းစ်ာန္၀င္ၿပီး စာေရးရင္း စဥ္းစားေနတုန္း ျဗဳန္းကနဲ ေဘာလ္ပင္ကို ဆြဲယူသြားလို႔ ေအာ္.. ဒီကေလးႏွယ္ ဆိုၿပီး အေတြးပ်က္ရတာလဲ ခဏခဏ။ တေရးတေမာ အိပ္ရင္လဲ ကိုယ္ေပၚခြတက္ၿပီး မ်က္လုံးျဖဲၾကည္႔ၾကေသးတာ။ အိပ္မအိပ္ စစ္တာေလ။
အခု သူတို႔ ညီအမ ေလးေယာက္က ကိုယ္တို႔ ညီအမ ေလးေယာက္လိုပဲ တတြဲတြဲ လုံးေနၾကၿပီ။ အရြယ္ေလးေတြက သိပ္ အကြာႀကီးမဟုတ္ေတာ႔ ေဆာ႔ေဖာ္ေဆာ႔ဖက္၊ ေက်ာင္းသြားေဖာ္ ေက်ာင္းသြားဖက္ အေဖာ္ရေနတာေပါ႔။
တေန႔ကေတာ႔ မာယာကေျပာတယ္တဲ႔။ မာယာ႔ရင္ထဲမွာ ဖိုးဖိုး အျမဲ ရွိတယ္ တဲ႔။ ကိုယ္လဲ သူတို႔ေလးေတြ ႀကီးလာခ်ိန္မွာ သူတို႔အဖိုးကို အနားမွာ ရွိေစခ်င္လိုက္တာ။ အဖိုးရဲ႕ အဆုံးအမနဲ႔ ၾကီးျပင္းေစခ်င္လိုက္တာလို႔ စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္မိပါတယ္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
