သန္း၀င္းလႈိင္

Than Win Hlaing – Articles

လူငယ့္ဂုဏ္ရည္ျမင့္တက္ေစဖို႔ – အပိုင္း (၄)
သန္း၀င္းလႈိင္
ေမ ၁၄၊ ၂၀၁၃


● စာဖတ္ျခင္း
လူငယ္တုိ႔ေရ….
ကိုယ္ဘာအလုပ္ကိုပဲ လုပ္ေနလုပ္ေန စာမ်ားမ်ားဖတ္ဖို႔ေတာ့ လုိတယ္။ စာအုပ္ေတြဟာ မင္းရဲ႔ အျမင္ မင္းရဲ႕ အေတြးနဲ႔ မင္းစိတ္ကူးအိပ္မက္နယ္ပယ္ေတြကို ခ်ဲ႔ထြင္ေပးပါလိမ့္မယ္။
တကယ္ေတာ့ စာဖတ္တယ္ဆိုတာ စာကိုဖတ္တတ္ဖို႔ ဖတ္ၾကတာမဟုတ္ဘူး။ တတ္ဖို႔၊ သိဖို႔၊ အလိမၼာဥာဏ္ရင့္သန္ဖို႔အတြက္ ဖတ္ၾကတာ။ လူတုိင္းဟာ ကိုယ္ေတြ႕နဲ႔ ဘယ္အလုပ္၊ ဘယ္အေၾကာင္းအရာကိုမွ ကုန္စင္ေအာင္ မသိႏုိင္ဘူး။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့တဲ့ လူေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔ရဲ႕ အသိအျမင္၊ ဗဟုသုတ၊ အေတြ႕အႀကံဳေတြစုထားတဲ့စာအုပ္ေတြကိုဖတ္မွတ္မွသာလံုေလာက္တဲ့အသိဥာဏ္ဗဟုသုတကို    အခ်ိန္တုိအတြင္းရႏုိင္ပါတယ္။
လူဟာ ေသသြားတဲ့အထိ အလံုးစံုေသာ ဗဟုသုတ၊ အလိမၼာကို မိမိတကိုယ္တည္းေလ့လာဆည္းပူးဖို႔ လံုေလာက္တဲ႔အခ်ိန္ မရႏုိင္ဘူး။ မိမိထက္အရင္ အေတြ႕အႀကံဳမ်ားတဲ့ လူပုဂၢိဳလ္ေပါင္းမ်ားစြာတုိ႔ ေရးသားခဲ့တဲ့ စာေပေတြကို ဖတ္မွသာလွ်င္ အက်ိဳး႐ွိေသာ အသိကို ရႏုိင္တယ္။
ယေန႔ေခတ္ဟာ ပညာရပ္မ်ိဳးစံု တိုးတက္ေနတယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းအရာမ်ိဳးစံုကို ဘာသာရပ္အလုိက္ ျပဳစု ေရးသားထားတဲ့ စာအုပ္ေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ `လူဆရာ´ ကို အခ်ိန္မေ႐ြး ေနရာမေ႐ြး ႐ွာမေတြ႕ႏိုင္ဘူး။ `စာအုပ္ဆရာ´ ကိုသာ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္ေနရာတြင္မဆို ဆည္းကပ္ေလ့လာႏိုင္တယ္။ အားနာစရာလည္း မလုိဘူးေပါ့။
စာမဖတ္သူရဲ႕ ဦးေႏွာက္ဟာ ဆားမပါတဲ့ဟင္းလို သြတ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ျဖစ္ေနတတ္တယ္ကြဲ႕။ အေတြးအျမင္ `ေသ´ ေနမယ္။ ဒါမွမဟုတ္ `ေခတ္ေနာက္က်´ ေနမယ္။ အရည္အခ်င္းတူရင္ေတာင္ စာဖတ္သူက စာမဖတ္သူထက္ တပန္းသာလိမ့္မယ္။ တက္လမ္းလည္း ပို႐ွိၿပီး ပို၍ေအာင္ျမင္ႏုိင္တယ္။
စာဆိုတာ ၃ မ်ိဳး သံုးစား႐ွိတယ္။ အရပ္စကားနဲ႔ေျပာရရင္ ကြမ္းယာနဲ႔ တူေသာစာ၊ ႀကံရည္နဲ႔ တူတဲ့စာနဲ႔ ဖာလူဒါနဲ႔ တူေသာစာဆိုၿပီး ႐ွိတယ္ကြ။ ကြမ္းယာနဲ႔တူတဲ့စာဆိုတာက ကြမ္းယာဟာ လူ႔ခႏၶာကိုယ္ကို ဘာအာဟာရမွ မေပးဘူး။ ခံတြင္းခ်ဥ္လို႔ စားၿပီး၀ါးၿပီး ေထြးပစ္ရတဲ့ဟာပဲ။ အဲဒီလိုပဲ ဖတ္ၿပီး အရည္မရ အဖတ္မရ စာေပဟာလည္း ကြမ္းယာနဲ႔ တူတဲ့ စာပဲ။ ေနာက္တမ်ိဳးက ႀကံရည္နဲ႔တူတဲ့စာ။ အဖတ္ကိုေတာ့ ဖယ္ၿပီး အရည္ကို ေသာက္လို႔ရသလို အကာကို ပစ္ၿပီး အႏွစ္ကို ယူလို႔ရတဲ့စာကို ႀကံရည္နဲ႔တူတဲ့စာလို႔ ေခၚတယ္။
ေနာက္ ဖာလူဒါနဲ႔ တူတဲ့စာက ဖာလူဒါဟာ အရည္ေရာ အဖတ္ပါစားေသာက္လို႔ရတာမို႔ ဘာမွ ပစ္ရက္စရာ မ႐ွိဘူး။ အကာေရာ အႏွစ္ပါ စားသံုးလို႔ ရတာမို႔ ဖာလူဒါနဲ႔ တူတဲ့စာလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ဖရန္စစ္ေဘကြန္ကလည္း `အခ်ိဳ႕စာအုပ္ေတြဟာ ျမည္းစမ္းရန္အတြက္သာျဖစ္တယ္။ အခ်ိဳ႕က်ေတာ့ မ်ိဳခ်ရန္ျဖစ္ၿပီး အနည္းငယ္မွ်ကိုသာ ညက္ညက္၀ါးကာ အစာေၾကေအာင္ေျခရန္ျဖစ္တယ္။´ လို႔ ေျပာဖူးတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ စာဖတ္ရင္ ေ႐ြးဖတ္ပါ။ မိတ္ေဆြေရြးေပါင္းသလိုေပါ့။ စာအုပ္ကိုလည္း ေ႐ြးဖတ္ေတာ့ အခ်ိန္ကုန္ရက်ိဳး နပ္တာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ ကိုယ္လုပ္ေနတဲ့ အလုပ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ လုပ္ငန္းဆုိင္ရာစာအုပ္ေတြကိုလည္း အေသးစိတ္ေလ့လာဖတ္႐ႈမွ ကိုယ့္လုပ္ငန္းမွာ တိုးတက္မႈ ႐ွိလာႏုိင္တယ္။ ႒ာနအႀကီးအကဲ၀န္ထမ္းအခ်င္းခ်င္းဟာ ကိုယ့္ကိုအၿမဲ မသင္ျပေပးႏုိင္ဘူး။
စာအုပ္ေကာင္းဖတ္ရင္ ဗဟုသုတေတြ ရႏုိင္ပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ႀကီးေတြရဲ႕ အတၳဳပၸတၱိေတြကို ဖတ္ရင္ ၄င္းတို႔ရဲ႕ အိပ္မက္ေတြနဲ႔ အဲဒီအိပ္မက္ေတြကို လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္ေပၚေအာင္ က်ားကုတ္က်ားခဲ သတို႔ အားထုတ္ခဲ့ပံုေတြကို အားတက္ဖြယ္၊ အတုယူဖြယ္ ေတြ႕႐ွိရလိမ့္မယ္။ ဒါ့အျပင္ ကိုယ့္ဘဝအတြက္လည္း ပိုမိုသင့္ေတာ္မွန္ကန္တဲ့ အိပ္မက္အသစ္ေတြမက္ရန္ ပိုမိုခိုင္မာတဲ့ဘဝလမ္းေၾကာင္းသစ္ကို ခ်မွတ္ႏိုင္ဖို႔အတြက္ အသိသစ္၊ အျမင္သစ္ေတြရႏုိင္တာေပါ့ကြာ။
ေနာက္ စာရိတၱ၊ အားမာန္တိုးတက္ေရးအတြက္ အားျဖည့္ေပးတဲ့ `တက္က်မ္း´ ေတြ `ေလာကနီတိ´ ေတြကို မၾကာခဏ ဖတ္ေပးဖို႔လိုတယ္။ စိတ္ဓါတ္တက္ၾကြဖြယ္၊ စိတ္ၾကည္လင္မႈနဲ႔ ေပ်ာ္႐ႊင္လန္းဆန္းမႈေတြေပးႏိုင္တဲ့ ကဗ်ာေကာင္းေတြ၊ ဂႏၱ၀င္၀တၳဳေကာင္းေတြဖတ္ရင္ ဘဝေအာင္ျမင္ေရးအတြက္ အေထာက္အကူေတြ ရတာေပါ့ကြာ။
စာဖတ္သူတုိင္း ႏႈတ္မႈစြမ္းရည္ ထက္ျမက္တာမို႔ စကားေျပာေကာင္းသူျဖစ္လိုရင္ စာမဖတ္လို႔ေတာ့ မရဘူး။ ကိုယ္ေျပာမယ့္ အေၾကာင္းအရာကို တိတိက်က် သိဖို႔အတြက္ စာအုပ္ထဲက ဗဟုသုတကို ႐ွာမွီးရမွာပဲ။ ဘယ္ အေဟာအေျပာသမားမွ စာအုပ္စာတမ္းနဲ႔ ကင္းကြာလို႔မရဘူး။ ေျပာခါနီးမွ ေတြ႕ရာစာအုပ္တစ္အုပ္၊ ႏွစ္အုပ္ကို ေကာက္ဖတ္ၿပီး ထေျပာရင္ `စာမေၾက´ မွန္း လူသိတာေပါ့။
စာမ်ားမ်ားဖတ္တဲ့အခါ သူတပါးအေရး (အေျပာ) ထဲမွ ႐ွင္းလင္းပီသေသာ တင္ျပပံုေတြ၊ ခြန္အား႐ွိေသာ စကားလံုးေတြ၊ ဥပေမယ်ေတြ၊ ဥပမာစကားအသံုးအႏႈန္းေတြ ဗဟုသုတတိုးတာေပါ့။
ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ရဲ႕ မွတ္ဥာဏ္သက္သက္ကို အားမကိုးနဲ႔။ စကားလံုးမ်ား အဆိုအမိန္႔မ်ားကို မဆိုထားနဲ႔ ပံုတိုပတ္စမ်ားပင္ ေခါင္းထဲမွာ ၾကာၾကာမခံဘဲ အလြယ္တကူ ေပ်ာက္ကြယ္သြားတတ္တယ္။ ဖတ္ခဲ့သမွ်ကို မွတ္စုစာအုပ္မွာ ေရးမွတ္ထားမွသာ မိမိပိုင္ပစၥည္းကို လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ထုတ္ယူသံုးစြဲေဟာေျပာႏုိင္တာေပါ့။ စာအုပ္ေကာင္းေတြကိုလည္း မ်ားမ်ား၀ယ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားပါ။ မလိုအပ္တဲ့ အသံုးေတြကို ေခၽြတာၿပီး စာအုပ္ေကာင္းေတြ ကို ကိုယ္ပိုင္၀ယ္ထားသင့္တယ္။ ငွားမဖတ္ပါနဲ႔။ ကိုယ္ပိုင္စာအုပ္ဆိုတာ ႀကိဳက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ယူဖတ္ႏုိင္တာေပါ့။
ကမၻာေပၚမွာ စာအုပ္ေကာင္းေတြ အေျမာက္အျမား႐ွိတာမို႔ အေကာင္းဆံုးေတြခ်ည္း ေ႐ြးဖတ္ရင္ေတာင္ ဒီတစ္သက္ ဖတ္လို႔ ကုန္ႏုိင္ဖြယ္မ႐ွိဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ မိမိရဲ႕ မမ်ားလွတဲ့ စာဖတ္ခ်ိန္ေလးေတြကို ကြမ္းယာနဲ႔တူတဲ့ အေပါ့စား၊ အညံ့စား စာေတြ ဖတ္႐ႈျခင္းျဖင့္ ျဖဳန္းတီးမပစ္ဘဲ ကိုယ့္ဘ၀အက်ိဳး႐ွိေစမယ့္ စာအုပ္ေကာင္းေတြ ဖတ္ပါလို႔ အစ္ကို လမ္းညႊန္ခ်င္တာပဲ။
● မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း
လူငယ္တို႔ေရ-
လူဟာ တစ္ေယာက္တည္းေနထုိင္ရပ္တည္လို႔ ရတာမဟုတ္ဘူး။ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း လူအခ်င္းခ်င္း ႐ိုင္းပင္းကူညီကာ အက်ိဳးစီးပြားကို မွ်ေ၀ခံစားေနသြားၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။
မိတ္ေဆြမ႐ွိေသာ သူအား ခ်မ္းသာအဘယ္မွာ ႐ွိအ့ံနည္း။
ခ်မ္းသာမ႐ွိသူအား ေကာင္းမႈအဘယ္မွာ ႐ွိအံ့နည္း။ ဟူ၍ ပင္းယေခတ္မွာ ထင္႐ွားခဲ့တဲ့ စတုရဂၤဗလ အမတ္ႀကီး က ၄င္းရဲ႕ ေလာကနီတိက်မ္းမွာ ေရးသားထားခဲ့တယ္။ ေလာကမွာ ကိုယ္တစ္ဦးတည္း အထီးက်န္ေနလို႔ မရႏိုင္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ အေပါင္းအသင္း မိတ္သဂၤဟလုိတယ္။ တိရိစၧာန္ေတြေတာင္ မိမိမ်ိဳးခ်င္းတူရာအခ်င္းခ်င္း အအုပ္အသင္းနဲ႔ စုစည္းေနထိုင္တတ္ၾကတယ္။ လူလည္း လူ႔အေလ်ာက္၊ တိရိစၧာန္လည္းတိရိစၧာန္အေလ်ာက္ မိမိဘဝတူအခ်င္းခ်င္း ေပါင္းသင္းျခင္းျဖင့္သာ ေပ်ာ္႐ႊင္ခ်မ္းေျမ့မႈကို ရ႐ွိပါလိမ့္မယ္။
ဒါေပမယ့္ ေလာကဓံတရားအရ အေကာင္းနဲ႔အဆိုး ဒြန္တြဲေနတာမို႔ မိတ္ေဆြေကာင္း၊ မိတ္ေဆြတုဟူ၍ ႐ွိျပန္တယ္။ မိတ္သဂၤဟဆိုတဲ့စကားမွာ သဂၤဟဆိုတဲ့ အထာက္အပံ့ေပးႏုိင္သူကို စိစစ္ၿပီး ေပါင္းရလိမ့္မယ္။ မိတ္ေဆြတု၊ မိတ္ေဆြေယာင္ေတြနဲ႔ ေပါင္းမိရင္ မိမိအတြက္ အက်ိဳးယုတ္တတ္တယ္။ ဂုဏ္သိကၡာက်တတ္တယ္။ ဒီလိုစိစစ္ဖို႔ ေလာကနီတိ ဆရာက ဘယ္လိုေရးျပထားသလဲဆိုရင္-
`ဟိတေကာေရာ – စီးပြားကိုေဆာင္သည္႐ွိေသာ္၊ ပေရာပိ – သူတပါးသည္လည္း၊ ဗႏၶဳ – အေဆြမည္၏။ အဟိေတာ – စီးပြားကို မေဆာင္မူ ၊ ဗႏၶဳပိ – အေဆြသည္လည္း၊ ပေရာ -သူတပါးမည္၏။ ဗ်ာဓိ – အနာသည္၊ ေဒဟေဇာ – ကိုယ္၌ျဖစ္လ်က္၊ အဟိေတာ – စီးပြားကိုမေဆာင္ေလ၊ ၾသသဓံ – ေဆးကား၊ အရညံ – ေတာ၌ျဖစ္လ်က္၊ ဟိတံ – စီးပြားကို ေဆာင္ေလသတည္း´ ဟူ၍ ဆိုထားတယ္။
အဓိပၸါယ္က-
`ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြားကို ေဆာင္႐ြက္ေပးတဲ့လူဆိုရင္ သူစိမ္းျဖစ္ေသာ္လည္း ေဆြမ်ိဳးပါပဲ။ ေဆြမ်ိဳးဟု မွတ္လုိက္ပါ တဲ့။ ကိုယ့္အက်ိဳးစီးပြားကို မလိုလား၊ မေဆာင္႐ြက္တဲ့ ေဆြမ်ိဳးဆိုလွ်င္ သူစိမ္းလို႔ သေဘာထားလုိက္ပါတဲ့။ ဥပမာ ကိုယ္ခႏၶာမွာ ျဖစ္တဲ့အနာဟာ ကိုယ့္ကို ေကာင္းက်ိဳးမျပဳပါဘူးတဲ့။ ေတာထဲက အသီးအ႐ြက္အပြင့္အျဖစ္စတာေတြဟာ ကိုယ္နဲ႔ေဝးေနေသာ္လည္း ကိုယ့္အနာကို ေပ်ာက္ကင္းခ်မ္းသာေစတဲ့ ေဆးၾသသဓျဖစ္သကဲ့သို႔ပါပဲတဲ့´ ကဲ ႐ွင္းၿပီမဟုတ္လား။
မိတ္ေဆြစစ္ ၄ ေယာက္႐ွိတယ္လို႔ က်မ္းဂန္မွာ ဆိုထားတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ့ –
(၁) သူ၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္စကားကို ေျပာၾကားလာျခင္း။ မိမိ၏ လွ်ိဳ႕၀ွက္စကားကို သူက လွ်ိဳ႕၀ွက္ထားျခင္း။
(၂) ေဘးႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေတြ႕ေသာ္လည္း မစြန္႔ပစ္ျခင္း။
(၃) ဥစၥာပစၥည္း၌ မတြန္႔တိုျခင္း။
(၄) သူ႔ကိုညွာ၍ မိမိအသက္စြန္႔ျခင္း။
စတာေတြျဖစ္တယ္။ အက်ယ္အားျဖင့္မိတ္ေဆြစစ္ ၁၆ ေယာက္႐ွိတယ္။ ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြယုတ္ ၄ ပါးကိုလည္း အခုလို ေဖာ္ျပထားတယ္။
(၁) အညဒတၳဳဟရ – မိမိ၏အက်ိဳးကိုသာ ငဲ့သည့္ ခင္ပြန္းယုတ္။
(၂) ၀စီပရမ  – ႏႈတ္ျဖင့္သာေပးသကဲ့သို႔ ဆိုသည့္ ခင္ပြန္းယုတ္။
(၃) အႏုပီယဘာဏ – ခ်စ္ခင္ေယာင္ေဆာင္ေသာ ခင္ပြန္းယုတ္။
(၄) အပါယသဟာယ – အက်ိဳးမ႐ွိေသာ အရာ၌ အေဖာ္ျပဳတတ္ေသာ ခင္ပြန္းယုတ္။
မိတ္ေဆြယုတ္ (၀ါ) မိတ္ေဆြတုကို ထပ္ၿပီး အက်ယ္အားျဖင့္ ၁၆ ေယာက္ ထပ္ခြဲထားေသးတယ္။
မိတ္ေဆြယုတ္၊ မိတ္ေဆြစစ္ (၃၂) ေယာက္တို႔ကို အက်ယ္ေဖာ္ျပေနလွ်င္ အလြန္႐ွည္လ်ားေနမွာမို႔ မိတ္ေဆြယုတ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အကဲခတ္ႏုိင္ရန္ ေဆာင္ပုဒ္တစ္ခု အစ္ကိုႀကီးေျပာျပမယ္-
`ျမင္လွ်င္မၿပံဳး၊ ႏွလံုးမသာ၊ မ်က္ႏွာမေပး၊ က်င့္ေရးဆန္႔က်င္၊ ရန္တြင္ မွီခို၊ မိတ္ကိုၾကဥ္ဖယ္၊ ဆဲသူကို မ၊ ခ်ီးမြမ္းက ဖ်က္၊ လွ်ိဳ႕၀ွက္မၾကား၊ ၀ွက္ထားေဖာ္ဆို၊ မႈကို ျပစ္႐ွာ၊ ပညာပစ္တင္၊ ပ်က္လွ်င္ ၾကည္သာ၊ ပြားရာ မုန္းထား၊ စာထူးရ ေမ့၊ ေနေလ့ မထ၊ ဆယ့္ေျခာက္ ဝတည့္၊ အမိတၱ မူ၊ မိတ္ျမတ္ဟူျငား၊ ဤသူကား ရန္၊ ဤသူဟန္တည့္၊ မိတ္မွန္ အၿမဲ၊ မခၽြတ္လြဲဟု၊ လူကဲခတ္၍ ေပါင္းေလတည္း။ ။´
လူငယ္တို႔ေရ-
ေလာကမွာ ေ႐ွ႕မွာေတာ့ ၿပံဳးၿပံဳး ခ်ိဳခ်ိဳ၊ ႐ႊန္း႐ႊန္းေ၀ေအာင္ေျပာၿပီး၊ ကြယ္ရာမွာ ေက်းဇူးကန္းစကားနဲ႔ အပုပ္ခ်တဲ့ မိတ္ေဆြတု၊ မိတ္ေဆြေယာင္ေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတယ္။ အဲဒါကို ကိုယ္ကယံုမိရင္ေတာ့ တံလွ်ပ္ကို ေရထင္၊ ေ႐ႊသမင္အလုိက္မွားမိကိန္း ဆိုက္ၿပီး ဒုကၡေရာက္ၿပီသာမွတ္။
ၿပီးေတာ့ မိတ္ေဆြစစ္၊ မိတ္ေဆြတု ဆိုတာကို အင္မတန္ ခြဲရခက္တယ္။ စိန္ကဲ ျမကဲထက္ လူကဲခက္ ဆိုသလိုေပါ့။ ဒါ့ေၾကာင့္ –
လူဆိုး လူေကာင္း ေပါင္းမွသိမယ္။
ေခြးဆိုး ေခြးေကာင္း ေမာင္းမွ သိမယ္။
ဆန္႐ိုး ဆန္ေကာင္း ေတာင္းမွသိမယ္။ လို႔ ဆို႐ိုးစကားေတြ ႐ွိတယ္မဟုတ္လား။
ႏို႔ေပမယ့္…. မ႐ိုးမေျဖာင့္ ဆက္ဆံလာတဲ့ သူဟာ လာကတည္းက အခ်ိဳသပ္အလိုက္အထိုက္ ေျပာဖို႔ ျပင္ဆင္ၿပီးသား ဟန္ေဆာင္ၿပီးသားျဖစ္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းေသာ မိတ္ေဆြဟာ ရန္သူထက္ ဆိုး႐ြားတယ္ လို႔ ေျပာၾကတာေပါ့။ ဒါကို ရိပ္မိႏိုင္ဖို႔ လုိတယ္။
သဂၤဇာ ဆရာေတာ္ႀကီးက မိတ္ေဆြတုေတြဟာ …
`မေကာင္းတာ မသင့္တာ လုပ္မယ္ဆိုလည္း ေျမွာက္ေပးတာပဲ။ ေကာင္းတာလုပ္မယ္ဆိုလည္း ေျမွာက္ေပးတာ ပဲ။ မိမိေ႐ွ႕ေမွာက္မွာေတာ့ ခ်ီးမြမ္းၿပီး ကြယ္လည္းကြယ္ေရာ အပုပ္ခ်တဲ့ လူမ်ိဳးလို႔´ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္မွာ ေငြ႐ွိေနရင္ ခ်ဴစားမယ့္ အေျခြအရံဆိုတာ ေပါမွေပါ။ ဥစၥာ၊ ေ႐ႊ၊ ေငြလည္း ကုန္ေရာ အားလံုးဟာ ကိုယ့္ကို ပစ္ၿပီးေျပးေရာ။
ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ အစ္ကိုႀကီး `သည္ေဆာင္းေဟမာန္´ ဇာတ္ကားထဲက သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သတိရမိတယ္။
`ဂုဏ္ဆိုတာ ေငြကိုေခၚတယ္။ ေငြကိုသာ ေရလိုျဖဳန္းလွ်င္ တျပည္လံုးမွာ လုပ္သမွ်တင့္တယ္။ ေယာကၡမႀကီးက မ်က္ႏွာခ်ိဳတယ္။ ကိုယ့္မယားက ေစတနာပိုတယ္။ ေသာက္ကြယ္ ရမ္းကြယ္၊ လမ္းလယ္တဆဲဆဲ၊ လူကိုတြဲလို႔ အိမ္ထဲ ေခၚမယ္၊ လူမွာသာ ေငြမ႐ွိလွ်င္ လင္ယူမိတာ နာ ထင္တယ္။ ေယာကၡမအိမ္တက္၊ သမက္မွာ မ်က္ႏွာငယ္´ ဆိုတဲ့ သီခ်င္းပါပဲ။
ဒီသီခ်င္းဟာ ေလာကနီတိစာသားနဲ႔ေတာ့ ကိုက္ညီေနတာပဲ။ ဖိုးသူေတာ္ ဦးႏု စကားပံုလည္း ႐ွိေသးတယ္ကြဲ႕။
ဒဂၤါး၊ ဒဂၤါး ယင္းစကားမွာေတာ့ ဘဂၤလားအေခၚ မ်က္ႏွာပြင့္ေဆး၊ သူပါလွ်င္ေအးတာမို႔ (အႏုေဆး) လို႔လည္း ေခၚၾကဆိုတာေလ။ ခုေခတ္ေတာ့ `ေဒၚလာေပါ့ကြာ။
ၿပီးေတာ့ သူစိမ္းတရံဆံကိုပဲျဖစ္ေစ၊ မိတ္ေဆြကိုပဲျဖစ္ေစ အတြင္းအျပင္ ေဒြးေရာယွက္တင္ အကၽြမ္းတ၀င္ မေပါင္းမိဖို႔ လိုတယ္။ စိတ္ေပါင္းကိုယ္ခြာ ဆက္ဆံေပါ့ကြာ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ မိတ္ေဆြပင္ျဖစ္ေစ သူတို႔မလိုတဲ့အခါမွာ ကိုယ့္အျပစ္၊ ကုိယ့္ခၽြတ္ယြင္းခ်က္ေတြကို အက်ိဳးမဲ့ေအာင္ ေဖာ္ေကာင္လုပ္တတ္တယ္ကြဲ႕။
ဒါ့ေၾကာင့္ ေလာကနီတိဆရာေတြက-
`ဦးခ်ိဳ႐ွိေသာ သတၱ၀ါကို အေတာင္ငါးဆယ္႐ွိ အရပ္မွ ေ႐ွာင္ရာ၏။ ျမင္းကို အေတာင္တစ္ရာမွ ေ႐ွာင္ရာ၏။ အစြယ္႐ွိေသာ ဆင္ကို အေတာင္တစ္ေထာင္က ေ႐ွာင္ရာ၏။ မေကာင္းသူကိုကား အရပ္ကိုစြန္႔ၿပီး ေ႐ွာင္ၾကဥ္ရာ၏´  လို႔ ဆိုထားတယ္။
ဆရာေတာ္ ဦးဗုစ္ရဲ႕ `ဂီဟိ၀ိနယ္´ က်မ္းမွာ ေဖာ္ျပထားတဲ့ မိတ္ေဆြတု အစစ္ေ႐ြးဖို႔ လကၤာေလးကိုလည္း
ႀကံဳတုန္း ေဖာ္ျပပါရေစ။
(၁) လက္ခ်ည္းလာ၍၊ ဥစၥာေဆာင္သယ္၊ နည္းငယ္ျဖင့္သာ၊ မ်ားစြာလို႐ွိ၊ ေဘးထိေရာက္လာ၊ ျပဳလာတံုဘိ၊ မိမိအက်ိဳးငွာ၊ မွီလာေပါင္းယွဥ္၊ ေလးေယာက္စင္ကား၊ အညအတၳဳဟာရတည္း။
(၂) ေ႐ွ႕ျဖစ္ေစ့စပ္၊ တထပ္ေနာက္မွီး၊ ခ်ည္းႏွီးသၿဂႋဳဟ္ေပးလိုစဟန္၊ ပစၥဳပၸန္မူ၊ ျပညႊန္ပ်က္ျပား၊ ဤေလးပါးကား၊ မွတ္သား ၀စီပရမတည္း။
(၃) မေကာင္းခြင့္ျပဳ၊ ေကာင္းမႈကိုလွ်င္၊ ဆင္ျခင္မ႐ႈ၊ ခြင့္ျပဳသည္ပင္၊ ေ႐ွ႕တြင္ခ်ီးမြမ္း၊ ဖံုးလႊမ္းကြယ္လွ်င္၊ ကဲ့ရဲ႕ျမင္သည္၊ ေလးအင္ပိယဘာဏီတည္း။
(၄) ေသာက္ထုတ္ေသရက္၊ ညဥ့္နက္လမ္းသြား၊ ႐ႈစားသဘင္၊ ေပ်ာ္႐ႊင္အဲစာ၊ ေလးရပ္မွာပင္၊ တကြထင္သည္၊ ေလးအင္ အပါယ္သဟဲတည္း။
ဆရာေတာ္ရဲ႕ ဤအလကၤာအဆံုးသတ္မွာ ေရးထားတဲ့ `အပါယ္သဟဲ´ ကို မွားၿပီး အေဖာ္သဟဲလို႔ မေရးလုိက္နဲ႔ အံုး။ ေကာင္းေသာ `အေဖာ္သဟဲ´ မဟုတ္လို႔ ဆရာေတာ္က အပါယ္ကို အတူတူသြားၾကရမယ့္ သဟာယအေပါင္းအသင္း ျဖစ္လို႔ `အပါယ္သဟဲ´ လို႔ ေရးထားတာ။ အဲဒီလို ခင္ပြန္းတုမ်ိဳးက (ေလးမ်ိဳးေလးလီ ၄ x ၄ = ၁၆) ၁၆ ေယာက္ေတာင္႐ွိ တယ္။
မိတ္ေဆြစစ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာေတာ္က အခုလို ေရးသားထားေသးတယ္။
(၁) ေမ့ေလ်ာ့ေစာင့္လွာ၊ ဥစၥာေစာင့္ေ႐ွာက္၊ ေဘးေရာက္ကိုးကြယ္၊ ျပဳဖြယ္႐ွိက၊ ႏွစ္ဆဥစၥာ၊ ေခ်းေပးလွာသည္၊ ေလးျဖာ ဥပကာရတည္း။
(၂) လွ်ိဳ႕၀ွက္စကား၊ ၾကားစတံုလ်က္၊ တူလွ်ိဳ႕၀ွက္၍၊ ေဘးေတြ႕မစြန္႔၊ မတြန္႔တိုပ၊ သူ႔ကိုညွာလ်က္၊ ကိုယ့္သက္စြန္႔ေျမာက္၊ ဤေလးေယာက္ကား၊ မွ်ေလာက္ခ်မ္းသာဆင္းရဲတည္း။
(၃) မေကာင္းျမစ္တာ၊ ေကာင္းရာသြင္းထား၊ မၾကားစေတာင္း၊ အေၾကာင္းၾကားလွာ၊ နတ္႐ြာလမ္းျပ၊ ဤေလး၀ကား၊ မည္ရအတၳကၡာယီတည္း။
(၄) ဥစၥာခမ္းနား၊ မပြားသၿမိဳ႕၊ မႏွစ္လိုျငား၊ ပြားက႐ႊင္ျမဴး၊ ေက်းဇူးမဲ့ကို၊ ဆိုေသာ္တားျမစ္၊ ေက်းဇူးျဖစ္ကို၊ ဆိုေသာ္ ခ်ီးမြမ္း၊ သူတို႔ထမ္းကား၊ မိတ္ကၽြမ္းအႏုကမၸတည္း။
ကဲ ဒီေလာက္ဆို မင္းလည္း မိတ္ေဆြတုနဲ႔ မိတ္ေဆြစစ္ကို ခြဲျခားၿပီး ေပါင္းသင္းႏုိင္ၿပီေပါ့ကြာ။
● ေခၽြတာျခင္း
ေခၽြတာျခင္းဟာ အရာရာကို စည္းစနစ္ထားျခင္းပါပဲ။ ေခၽြတာစုေဆာင္းသူဟာ တစ္ေန႔ ႀကီးပြားမွာ အမွန္ပဲ။ ေခၽြတာျခင္းဟာ ေငြနဲ႔သာ ပတ္သက္တာမဟုတ္ဘူး။ အခ်ိန္နဲ႔လည္း ပတ္သက္တယ္။ ေငါကို ေခၽြတာသလို အခ်ိန္ကိုလည္း ေခၽြတာရတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေခၽြတာျခင္းဆိုတာ အျဖဳန္းကို ေ႐ွာင္ၾကဥ္ျခင္းပါပဲ။ လူငယ္တုိင္းဟာ မိမိရဲ႕ဘဝနိဂံုးလွေစခ်င္ရင္ အလိုဆႏၵကို ထိန္းခ်ဳပ္ရမယ္။ ဒုကၡခံႏုိင္ရမယ္။ ဘာမွမ႐ွိဘဲနဲ႔ ရပ္တည္ႏုိင္ရမယ္။ လုပ္ကိုင္ႏုိင္ရမယ္။ ပစၥကၡဘဝထက္ အနာဂတ္ဘဝကို ပိုၿပီး တန္ဖိုးထားရမယ္။ ပိုက္ဆံအသံုးအျဖဳန္းကို ဆင္ျခင္ရမယ္။ အက်ိဳးမ႐ွိတဲ့ အျဖဳန္းကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္ရ မယ္။
ပိုက္ဆံစုျခင္းဟာ နည္းတယ္ မ်ားတယ္ အဓိကမဟုတ္ဘူး။ ေကာင္းတဲ့အေလ့အက်င့္ျဖစ္တယ္။ ပိုက္ဆံစုျခင္းဟာ ကပ္ေစးႏွဲျခင္းမဟုတ္။ အနာဂတ္ရည္မွန္းခ်က္အတြက္ ေကာင္းေသာ ႀကိဳတင္လုပ္ေဆာင္ခ်က္သာ ျဖစ္တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ စုေဆာင္းျခင္းဟာ ၿခိဳးၿခံေခၽြတာျခင္းပါပဲ။
မ်ားေသာအားျဖင့္ ယခုေခတ္ အသက္၂ဝ နဲ႔ ၃ဝ အ႐ြယ္ လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ သံုးျဖဳန္းေနၾကတာ မ်ားတယ္။ မိဘခ်မ္းသာလွ်င္ ပိုၿပီး သံုးျဖဳန္းၾကတယ္။ လူငယ္သဘာဝ အ၀တ္အစား၊ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းေတြ အၿပိဳင္အဆုိင္ ဝယ္ယူသံုးစြဲၾကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ႀကီးပြားခ်မ္းသာခ်င္တဲ့ မင္းတို႔လူငယ္ေတြဟာ သံုးျဖဳန္းရမယ့္အ႐ြယ္ မျဖစ္သင့္ဘူး။ စုေဆာင္းတဲ့ အ႐ြယ္သာျဖစ္သင့္တယ္။
ထိပ္တန္းေရာက္ခ်င္တဲ့သူ၊ ရည္မွန္းခ်က္ႀကီးတဲ့သူ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းနဲ႔ ႀကီးပြားခ်င္တဲ့ လူငယ္ျဖစ္ဖို႔ဆိုရင္  အေပ်ာ္အပါးကိစၥနဲ႔ အက်ိဳးမဲ့ သံုးျဖဳန္းေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ မင္းတုိ႔အ႐ြယ္ဟာ `ေကာက္ရိပ္ခ်ိန္´ မဟုတ္ဘူး။ `ေကာက္စိုက္ခ်ိန္´ သာ ျဖစ္တာမို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္းနဲ႔ ဘ၀ရည္မွန္းခ်က္တစ္ခုကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏုိင္ခ်မွတ္ၿပီး စည္းစနစ္က်က် ေခၽြတာစုေဆာင္းကာ ကိုယ့္ဘဝရည္မွန္းခ်က္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ႏုိင္မွသာလွ်င္ လူ့႔ေလာကမွာ ထိပ္တန္းေရာက္ႏုိင္မယ္ဆိုတာ သိထားဖို႔ပါပဲ။
ေငြဆိုတာ မတိုးလွ်င္ ဆုတ္တယ္။ လူတစ္ေယာက္ဟာ ေခၽြတာလို႔၊ စုေဆာင္းလုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္မဆင္းရဲရဘူး။ အၿမဲတမ္းစိတ္ခ်မ္းသာေစရမယ္။ သူတစ္ပါးထံ လက္ျဖန္႔ေတာင္းရတဲ့ဘဝဆိုတာ ဘယ္ေသာအခါမွ မေကာင္းဘူးကြဲ႕။ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ ထိန္းခ်ဳပ္မွသာ ဘဝမွာ အမွီအခိုကင္းကာ လြတ္လပ္စြာ ရပ္တည္ႏုိင္ၿပီး ကိုယ္ရည္ကိုယ္ေသြးလည္း တက္လာလိမ့္မယ္။
တိုင္းျပည္ၾကြယ္၀ျခင္းဟာ လူတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕ ၾကြယ္ဝျခင္းကို တုိင္းတာတာပဲ။ လူတေယာက္စီ တေယာက္စီ စုေဆာင္းျခင္းဟာ တုိင္းျပည္ၾကြယ္ဝျခင္းကို ျဖစ္ေစတာပဲ။ တစံုတေယာက္ရဲ႕ ျပဳမူျခင္းဟာ အစုအေဝးတစ္ခုလံုးရဲ႕ အေျခအေနကို ထိခိုက္တာပဲ။
ဒါ့ေၾကာင့္ မေခၽြမတာ သံုးစြဲျဖဳန္းတီးသူေတြမ်ားေနရင္ တို႔တုိင္းျပည္ ဆင္းရဲေနမွာ အမွန္ပဲ။ ေခၽြတာစုေဆာင္းသူ မ်ားရင္ တုိ႔တုိင္းျပည္ခ်မ္းသာမွာပဲ။ ေခၽြတာသံုးစြဲသူတုိင္းဟာ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အက်ိဳးကို ေဆာင္သူပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ျဖဳန္းတီးသူမွန္က တုိင္းျပည္ရဲ႕ ရန္သူမွတ္ရမယ္။
အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ေခၽြတာေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဇူလုိင္ ၁၃ ရက္ေန႔ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမမွာ က်င္းပတဲ့ လူထုအစည္းအေ၀းမွာ အခုလို ေျပာၾကားသြားခဲ့တယ္ကြဲ႕။
`…… တျခားတုိင္းျပည္ေတြမွာ အဲဒီလို ေခၽြေခၽြတာတာ ႀကိဳးပမ္းၿပီးေတာ့ အခုေနအခါမယ္ ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းေတြလုပ္ေနၾကတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တုိင္းျပည္ကေတာ့ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္းေနရတဲ့အထဲက ဒီလုိပံုေပါလေအာ သံုးၾကတုန္း စြဲၾကတုန္းပဲ။
အဲဒီေတာ့ က်ေနာ္တို႔ ဗမာေတြက ဆီမ႐ွိ မစားႏုိင္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ဆီမ႐ွိ မစားႏုိင္တာကေတာ့ မွန္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ဒီဆီေတြဟာ ဘာအတြက္ သံုးေနၾကသလဲ။ ပံုေပါလေအာ သံုးသလား။ မသံုးဘူးလား။ ေစ်းေတြသြားၾကည့္စမ္း။ အိမ္ေတြသြားၾကည့္ပါ။ ပံုေပါလေအာ သံုးသလား၊ မသံုးဘူးလား။ တျခားတုိင္းျပည္ေတြ သြားၾကည့္ပါ။ ဆီကို ဒီလို ပံုေပါလေအာ သံုးႏိုင္သလား၊ မသံုးႏိုင္ဘူးလား၊ ခင္ဗ်ားတို႔ ဆီေတြကို ပံုေပါလေအာသံုးေနတာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔စိတ္ထဲမွာ ဘာမွ အေရးမႀကီးဘူးလို႔ ထင္တယ္။ အဲဒီလို ပံုေပါလေအာ သံုးတဲ့အတြက္ ကုလားျပည္က ေနၿပီးေတာ့ က်ေနာ္တို႔ တုိင္းျပည္ကို ႏွစ္စဥ္ ႏွစ္စဥ္ ဆီေတြ အေျမာက္အျမားသြင္းၿပီး ေနရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ ခင္ဗ်ားတို႔ ပံုေပါလေအာ သံုးေနလို႔ ဒီဆီေတြကို တျခားႏိုင္ငံက သြင္းေနရတဲ့အတြက္ အပိုသြင္းေနရတဲ့အတြက္ ေစ်းႀကီးတဲ့ေနရာမွာ အေၾကာင္း တရပ္ ့ျဖစ္ပါတယ္။
ဥပမာတစ္ခု၊ အေၾကာင္းတရပ္ကိုေတာ့ က်ေနာ္ေျပာျပမယ္။ င႐ုတ္၊ ၾကက္သြန္ၾကည့္။ ဗမာျပည္မွာ င႐ုတ္၊ ၾကက္သြန္က ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ စိုက္ရင္ မရႏုိင္ဘူးလားလို႔။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ စိုက္ရင္မရႏုိင္ဘူးလား။ က်ေနာ္တို႔ဆိုရင္ က်ေနာ့္အိမ္မွာ က်ေနာ္စိုက္ထားတယ္။ အဲဒီကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ အိမ္ရာကြက္လပ္႐ွိတဲ့လူေတြက စိုက္ၾကပါလား။ မစိုက္ၾကဘူး။ ေစ်းမွာ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ေတြက ဝယ္စားခ်င္ၾကတယ္။ ေစ်းမွာဝယ္စားေတာ့ အဲဒီ င႐ုတ္၊ ၾကက္သြန္ ဘယ္က လာတယ္ မွတ္သလဲ။ အိႏၵိယျပည္က လာတယ္။ အိႏိၵယျပည္က လာေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ အိႏၵိယျပည္ကို ခင္ဗ်ားတို႔ ပိုက္ဆံ ေပးေနရတယ္။
အဲဒီလိုေလး ေနရတဲ့အတြက္ တုိင္းျပည္မွာ ရႏုိင္တဲ့ ပစၥည္းကို တျခားႏုိင္ငံက ဝယ္ေနရတဲ့အတြက္ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ အခုေစ်းႀကီးတယ္။ ႀကီးတယ္ဆိုတာ ဒါေတြျဖစ္တာပဲ။ အေၾကာင္းတရပ္က ဆန္စားတဲ့ေနရာမွာ က်ေနာ္တို႔ ဆန္စားတဲ့ အေနနဲ႔ ဒီ အာဟာရဓါတ္က်မ္းေတါကို နားလည္တဲ့လူေတြနဲ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ တုိင္းျပည္မွာ စားရတဲ့ အာဟာရဟာ အကုန္ပ်မ္းမွ်ျခင္းတြက္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တျခားႏိုင္ငံေတြထက္ ပိုေနတယ္။ ပိုေနေတာ့ အခု က်ေနာ္တို႔ ျပည္မွာ ဆန္ကေတာ့ လံုေလာက္တယ္။ လံုေလာက္႐ုံတင္မကဘူး။ ပိုေနတယ္။ ႏိုင္ငံျခားတင္ရတယ္။ ႏုိင္ငံျခား တင္ေရာင္းရေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔ စစ္မျဖစ္ခင္ကေလာက္ မပိုဘူး။ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံမ႐ွိဘူး။ အဲဒီမွာ က်ေနာ္တို႔ ကုန္ေတြ စားတာလည္း ေ႐ွးကထက္ ေလွ်ာ့လည္းမစားဘူး။ အရင္ကလိုပဲ ပံုေပါလေအာ စားတုန္းပဲ။ အပိုေတြ အမ်ားႀကီး႐ွိတုန္းပဲ။
အဲဒီေတာ့ကာ ယခုျဖစ္ေနတာက စစ္မျဖစ္ခင္ကေလာက္ ဆန္မထြက္ဘူး။ ဆန္မထြက္တဲ့ အထဲမွာ က်ေနာ္တို႔ ေလွ်ာ့စားၾကသလားဆိုေတာ့ ေလွ်ာ့မစားဘဲ ပံုေပါလေအာ စားေနၾကတုန္းပဲ။ အဲဒီအထဲမွာ ဆန္လုေနတဲ့အတြက္ ေငြတစ္ကုေဋေက်ာ္ဖိုးလည္း ဆံုးေသးတယ္။ က်ေနာ္တို႔ တုိင္းျပည္က ဝင္ကုန္နဲ႔ ထြက္ကုန္မယ္ ထြက္ကုန္မွာ အရင္စစ္ မျဖစ္ခင္တုန္းကထက္ မ်ားတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေတာ့ကာ ဒီလိုျဖစ္ေနတာေတြ ခင္ဗ်ားတို႔ က်ပ္တယ္။ က်ပ္တယ္ဆိုတာ ဒါ ဘာ အံ့ၾသစရာ႐ွိသလဲ။ က်ပ္မွာပဲ လို႔ က်ေနာ္တို႔က ေျပာခ်င္တယ္´
ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္းကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ ေခၽြတာေရးဆိုတာ လူတစ္ဦးတစ္ေယာက္နဲ႔သာ ဆုိင္တာမဟုတ္ဘူး။ တုိင္းျပည္ျပန္လည္ထူေထာင္ေရး၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ေရးအတြက္ပါ အေရးပါေနတာမို႔ ေခၽြတာျခင္းကို လက္ကိုင္ထားပါလို႔ အစ္ကိုႀကီး ေျပာပါရေစ။

သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ

Similar Posts