>
ဇြန္ ၁၁၊ ၂၀၁၁
(၁)
“ခ်က္”
အသံဖ်ားကို ျပင္းျပင္းေျပာလိုက္ေသာ သူ၏ အသံသည္ မခံခ်င္စိတ္ကို ပို၍ ျဖစ္ေစခဲ့သည္။
႐ုတ္တရက္ တုန္လႈပ္မိသြားေသာ္လည္း ခဏသာ။ ေထာင့္တန္း ညာဘက္ အကြက္သို႔ ေရာက္လာေသာ သူ၏ “ကြင္း”ကို ၾကည့္လိုက္သည္။ ကြင္း႐ုပ္ကို မျမင္။ သူ၏ မထိတထိမ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္သည္။ ေသခ်ာသည္။
သူ၏ လာမယွဥ္န႔ဲဟူေသာ ျပံဳးက သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ရွိမည္မွာ ဧကန္။
ပြဲမွ စ႐ံုရွိေသး အသာစီးယူဖုိ႔ သူတိုက္စစ္ဆင္ေပၿပီ။ ဒီတပြဲလည္း ႐ႈံးဦးမည္ ထင္ပါရဲ႕။ သူ၏တုိက္ခိုက္ရည္ကို ယွဥ္ႏိုင္သူက အရွားသား၊ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြ ကိုကရင္ႀကီးဆို ပြဲငါးဆယ္နီးပါး ထိုးခဲ့တာပင္မႏိုင္ခဲ့။ အနည္းဆံုး သေရ ပြဲသာတဲ့။ စာဂ်ပိုး မ်က္မွန္ထူႏွင့္ ဦးအိန္ဂ်ယ္ႀကီးလည္း မယွဥ္ႏိုင္။ က်န္သူ ေတြဆို ေ၀လာေ၀း။ က်ေနာ့္လို ငခြၽတ္ကေလးကေကာ ဘာမို႔လဲ။ သူ႔ကို မွတ္မွတ္ရရ ႐ႈံးခဲ့သည္မွာ ဆယ့္ႏွစ္ပြဲရွိခဲ့ၿပီ။ မထင္မရွား ပြဲေတြကေတာ့ နည္း မည္ မထင္။
“ဘယ္လိုလဲခ်ာတိတ္ အိပ္ငိုက္ေနလား။ ဟား … ဟား”
သူ႔ပါးစပ္က ထြက္လာေသာအသံအဆံုးမွာ ၀ဲဘက္မွပြန္းေလးကို ေကာက္ကိုင္ကာ “ကင္း”၏ ေရွ႕မွ ကာလိုက္ သည္။
“ခ်က္”
ဒုတိယ သံဖ်ားျပင္းျပင္းသံ ထြက္လာျပန္သည္။
သူ႔အသံအဆံုးႏွင့္ ညာဘက္မွ “ဘစ္ေရွာ့”သည္ “ကင္း” ကို ရင္ဆိုင္လာသည္။ ဘစ္ေရွာ့ဆိုတာ ပါ၀ါႀကီးတဦးပဲ။ အျဖဴလမ္းက တပါး၊ အနက္လမ္းက တပါး သူတို႔ပါ၀ါနဲ႔ လွမ္းေထာက္ႏိုင္ၾကတာကလား။ အင္း ဘယ္လို တန္ခိုးပါ၀ါေတြ ႀကီးပါေစ။ ငါ့အဖို႔ေတာ့ သူ႔ဘက္သား ျမင္းတို႔ ရထားတို႔လို ရန္သူပါပဲ။ ကိစၥမရွိ။ မည္းၾကဳတ္ ၾကဳတ္ ဘစ္ေရွာ့ကို ငါ့ အျဖဴေရာင္ဘစ္ေရွာ့နဲ႔ ျပန္ ေထာက္လိုက္႐ံု။ ဘစ္ေရွာ့ႏွစ္ပါးရင္ ဆိုင္ေစလိုက္သည္။
သူက ျမင္းနက္ကို ခုန္ထြက္ေစလိုက္သည္။ သူ ဘယ္ကိုလာမွာလဲဟု ေသ ခ်ာၾကည့္ရသည္။
“ငါ့သား တဖက္ကို မ်က္စိရွင္ရွင္နဲ႔ၾကည့္။ ကိုယ့္ဘက္ကိုလည္း မ်က္ျခည္ မျပတ္ေစနဲ႔။ တခ်ဳိ႕က တဖက္ကို ႏိုင္လိုေဇာနဲ႔ အတင္းေရွ႕တက္တဲ့အခါ ကိုယ့္ က္ကို သတိလစ္သြားတတ္တယ္”
ေဖေဖ့ စကားကို ျပန္ ၾကားေယာင္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ႏွစ္ဖက္ျမင္ကြင္းကို ေသခ်ာ ၾကည့္ေနမိစဥ္။
“သိပ္..စဥ္းစားမေနပါနဲ႔ ခြၽတ္တားေလးရာ။ မင္း အေဖေတာင္ ငါ့ကို မယွဥ္ႏိုင္ ခဲ့တာ။ ဟဲဟဲဟဲ”
ဖ်ပ္ခနဲ ေမာ္ၾကည့္လိုက္သည္။ က်ေနာ့္မ်က္လံုး အေရာင္လက္ေနတာကို သည္လူႀကီး ေတြ႔သြားသည္။ အၾကည့္ ကို ခ်က္ခ်င္းမလႊဲလိုက္မိသည့္တိုင္ ပြင့္ ထြက္လုဆဲ ႏႈတ္ကိုေတာ့ ခ်ဳပ္လိုက္မိသည္။
တကယ္ေတာ့ သူ႔ကို အႏိုင္ရဖူးသူမွာ ေဖေဖတေယာက္သာရွိေၾကာင္း က်ေနာ္ ၾကားဖူးသည္။ သည္အေ ၾကာင္း ေဖေဖမွလြဲ၍ လူေတာ္ေတာ္ မ်ား မ်ားက ေျပာၾကသည္။ က်ေနာ္ တႏွစ္သားေလာက္က အျဖစ္အပ်က္။ ဆယ့္ကိုး ႏွစ္၊ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပင္ရွိမည္။
ေျမာင္ၿမိဳ႕နယ္ ကိုယ္စားျပဳ ယွဥ္ၿပိဳင္ဖို႔ လက္ေရြးစင္ ေရြးပြဲမွာ ေနာက္ဆံုးေဖေဖ ႏွင့္ သည္လူႀကီး တို႔ ေတြ႔ၾက သည္။ ၿမိဳ႕လူထုက ေဖေဖပဲ အႏုိင္ရမည္ဟု ထင္ခဲ့ၾကသည္။ တကယ္လည္း ႏိုင္ခ့ဲသည္။ သို႔ေသာ္ ၿမိဳ႕နယ္ လက္ေရြးစင္မူ ေဖေဖမျဖစ္ခဲ့။
လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက မေက်နပ္ခဲ့ၾက။ ယေန႔တိုင္ စစ္တုရင္ထိုးပြဲၾကံဳ လွ်င္ ေျပာစမွတ္ ျပဳၾကဆဲ။ တေန႔က ပင္ ေဖေဖ့မိတ္ေဆြ ေက်ာင္းဆရာ ဦးမိုး ထြန္းက “ကြာ ..မျဖစ္သင့္တာပါ။ မင္းေဖေဖက အသာစီးနဲ႔အႀကိတ္ အနယ္ ယွဥ္ၿပိဳင္ေနၾကတယ္။ ဒါကို အကဲျဖတ္မယ့္ပုဂၢဳိလ္ေတြက စည္းကမ္း ထိန္း သိမ္း ေပးရမယ့္အစား ခုေတာ့ တဖက္က ၀င္ေျပာေပးေနတယ္။ အမူအရာနဲ႔ ျပေပးေနတာကို တစ္ႀကိမ္မက ႏွစ္ႀကိမ္ျဖစ္လာေတာ့ မင့္ေဖေဖက “စစ္ တုရင္ဆိုတာ အေပၚကစီးၿပီး ေဘးက ကည့္သူကပိုျမင္တာမို႔ ခုလို မျပဳသင့္ ေၾကာင္း၊ စဥ္းစားရတာလည္း အာ႐ံုပ်က္ေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္။ အဲ ဒါကြာ ဒိုင္ကိုခံေျပာတယ္။ စည္းကမ္းပိုင္း အား နည္းတယ္။ အခ်ိန္ယူလြန္းတယ္။ ကန္႔သတ္ခ်ိန္နဲ႔မညီဘူးဆိုတဲ့ မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ေစာေရႊႀကီးကို အႏုိင္ေပး လိုက္ သတဲ့။ တို႔ကြာ …ခံျပင္းလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔။ တကယ္ အရည္အခ်င္းမွ မရွိတာ။ တိုင္းလည္းေရာက္ေရာ ခြက္ခြက္ကို ႐ႈံးတာ။ ဘယ္မွာတို႔ ၿမိဳ႕နယ္ ကိုယ္စားျပဳႏိုင္လို႔လဲ”
အႏိုင္ရေရးအတြက္ ဓနအင္အား၊ မ႐ိုးသားမႈအင္အားတို႔ကို သံုးေလ့ရွိေသာ သည္လူႀကီးကို တၿမိဳ႕တည္း မို႔ ေဖေဖ အလိုက္အထိုက္ ဆက္ဆံ ေနေသာ္ လည္း က်ေနာ့္ကိုမူ သူႏွင့္သြားသြားၿပီး ခုလို စစ္တုရင္မထုိးေစ ခ်င္။ အ ေပ်ာ္ကေနအပ်က္ျဖစ္တတ္သလို အက်ီစားသန္ကလည္း ရန္ပြားတတ္ သည္မို႔တဲ့။ အေတြးကိုတန္႔ကာ က်ေနာ့္ ပြန္း႐ုပ္ျဖဴေလးတခုကို ေကာက္ၿပီး သူ႔ကြင္းကို ေမာင္းထုတ္ဖို႔ ျပင္ရင္း…။
“ေဖေဖကေတာ့ ေျပာသား။ ငါ့သား မင္း ေစာေရႊ ႀကီးကိုႏိုင္လို႔ ဂုဏ္မတက္ သလို ႐ႈံးလို႔လည္း ဂုဏ္မပ်က္ပါဘူး ကြာတဲ့”
သူ ကြင္းကိုကိုင္မည့္ လက္တြန္႔သြားသည္။ ေမာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သည္ တခါ မ်က္လုံးေတာက္သြားသူက သူ။
“ပ်င္းေသးတယ္ x x x ပ်င္းေသးတယ္ x x x ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသးတယ္ x x x မင္းတို႔မ်က္ရည္ မာ ယာ ေလာက္ေတာ့ ပ်င္းေသး တယ္ x x x ပ်င္းေသးတယ္”
နားစြဲခဲ့ေသာ တြံေတး သိန္းတန္၏ သီခ်င္းကိုပင္ နားၾကားျပင္း ကတ္မိ သည္။ သူက ထပ္ေက်ာ့ဆိုေ နေသး။ ေနႏွင့္ဦးေပါ့ကြာ။ ျမင္းေလးကို ျပန္ဇက္ တံု႔ကာ“ကင္း”၏ ေရွ႕သို႔ ကာကြယ္ရန္ တပ္ခ်လိုက္ရသည္။ သည္ေလာက္ ဆို လံုတန္ေကာင္းပါရဲ႕။ သူ ဘယ္လိုလာႏိုင္ေသးလဲ။ သူ႔ ျမင္းနက္ တေကာင္ ကေတာ့ ေခ်ာင္ ပိတ္ေနၿပီ။ ငါ့ျမင္းေကာ။ ဟုတ္ၿပီ။ ညာဘက္ ေဖ့သားကို ေရွ႕တကြက္ခုန္လိုက္ ရင္ ေနာက္တလွည့္ဆို ငါ့ “ကြင္း” ထြက္လို႔ရၿပီ…
“အလို… သိပ္မလန္႔ပါနဲ႔။ မိုးေပၚေထာင္ပစ္တာပါ။ ဟဲဟဲ။ စဥ္းစားခန္း ၀င္ တာ တယ္ၾကာပါလား ဟ႐ို႕”
“စဥ္းစားဉာဏ္သံုးတာ ပညာရွိ အလုပ္ေလ။ လက္႐ံုး အားကိုးတာကေတာ့” စကားကို တမင္ ျဖတ္ထားကာ တခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး။
“ဟဲ…ဟဲ…ဟဲ။ ဘယ္သူေတြ အလုပ္မွန္းမသိပါဘူးဗ်ာ”
ကလိလိုက္ရ၍ ေက်နပ္မိသည္။ ပူစပ္ပူေလာင္ေတာ့ ျဖစ္မည္။ နည္းနည္း ျပင္းလွ်င္ ႐ႈး႐ႈးရွားရွားေပါ့။ သည္နည္းေတြဟာ ၿပိဳင္ဘက္ေတြ အေပၚ သူသံုး ခဲ့သည့္ နည္းေတြေလ။
“ခ်က္ကြာ”
သည္တစ္ခါေတာ့ အစဆံုးအသံကပင္ ျပင္းထန္လာသည္။ အသံ ဆံုးသည္ႏွင့္တၿပိဳက္နက္ လြတ္ေ နေသာ ေထာင့္တန္းကြက္မွ “ကြင္း” ျဖင့္ လာခ်က္ျပန္သည္။ ကာစယ္ႏွင့္ ခ်ိန္းရေအာင္ကလည္း “ကြင္းခံေန သည္။ ျမင္းကြက္ကလည္း မမီ မကမ္း။ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့။ ငါပြန္းေလးေတြကေကာ ရွစ္ ေကာင္ကေန ငါးေကာင္။ သူတို႔ေလးေတြကလည္း ငုတ္တုတ္။
“ဟိုမွာ ဘစ္ေရွာ့ ရွိတယ္ေလ။ ေရွ႕က ၀င္ေထာက္လိုက္”
ဟာ ဟုတ္သားပဲ။ တေကာင္ က်န္ေသးတာပဲ။ မျမင္ဘူး။ စာၾကည့္တုိက္မွဴး ကိုစိုးမိုးသူကိုး။ ေက်းဇူးပဲ။
“ရပါတယ္ကြာ။ ဘယ္သူ ၀င္ေျပာေပးေပး ေစာေရႊတို႔က ေနာဧက ေနာပဲ။ ေဘာ္ဘီဖစ္ရွာတို႔၊ ကတ္စပါးေရာ့တို႔ ၀င္ေျပာေတာင္ မမႈဘူး။ ဟဲ…ဟဲ”
အသာစီး ရခ်ိန္မို႔ သူေလခ်ဳိေနျခင္းပင္။ ႏို႔မဟုတ္လို႔ကေတာ့။ ဟင္း။
ဘာပဲေျပာေျပာ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ သူ႔ “ကြင္း” ေျပးရၿပီ။ ခုအခ်ိန္ ကုိယ့္ “ကြင္းျဖဴမ”ကို ေရွ႕ခ်ီခိုင္းမွ။ ကိုင္း အရွင္မ။
“ကဲ…လမ္းရွင္းလိုက္ဦးမယ္ ေဖ့သား”
သူ႔ျမင္းနက္သည္ လႊားခနဲ ခုန္ထကာ က်ေနာ့္ “ကင္း” ယာဘက္တစ္ကြက္ ေက်ာ္က ပြန္ျဖဴေလးကို ကန္ေ က်ာက္ ပစ္လိုက္သည္။ က်ေနာ့္ နယ္႐ုပ္ေလး တခု က်ဆံုးသြားျပန္သည္။ ေလးေယာက္ေျမာက္ ရဲေဘာ္ေလးေ ရ သြားေပဦး ေတာ့။ ကိစၥမရွိ။ သူ႔ဘက္သား ပြန္းမည္းႏွစ္ေကာင္ကလည္း က်ေနာ့္ဆီမွာ က်ေနၿပီ။
“ေရႊဘို ျမင္းရယ္ေလ ခြာသံ၊ လွ်ာသံျပင္းတယ္ေလေလ့”
သူက ေပါင္ကို စည္းပုတ္ကာ သီခ်င္းပင္ဆိုလိုက္ေသး။ ဟား…သြားၿပီ။ ငါ့ ရထားက်ေတာ့မွာပါလား။ ဘစ္ေရွာ့ ကလည္း စစ္ကြၽံေနေတာ့ ျမင္းနက္ကို မ တိုက္သာၿပီ။ ငါ့ကိုယ္က ည့ံတာ။ သတိထားေနတ့ဲၾကားက။
“သားရဲ႕ကစားရင္ အျမဲတမ္း သတိနဲ႔ဉာဏ္ယွဥ္ထားရတယ္။ စစ္တုရင္ ဆို တာ စားပြဲေပၚ စစ္ခင္းတာ၊ စိတ္ခ်င္း ယွဥ္ၿပီး ဦးေႏွာက္ခ်င္း စီးခ်င္းထိုးတာ သားရဲ႕”
“ေနာက္ ဗ်ဴဟာကလည္းရွိရမယ္ဆိုပါေတာ့။ ပုစြန္လက္မပံု စစ္ဆင္မယ္ဆို ရင္ ကိုယ္ပိုင္တဲ့ ဘစ္ေရွာ့ဆို ဘစ္ေရွာ့ကို ကိုင္ၿပီး ဘယ္ေတာင္ပံ ညာေတာင္ ပံက ညႇပ္ၿပီး “ကြင္း”ကို ဟိုဘက္ ဒီဘက္ျခံရံၿပီး လႈပ္ရွားရတယ္။ ဒါမွ အား ေကာင္းတာ”
ခုေတာ့ က်ေနာ္က ပုစြန္လက္မလည္း မသိ။ အဲ စာအုပ္ေတြ ဘာေတြ ဖတ္ရ ေကာင္းမွန္းလည္း မသိ။ မခံခ်င္တာတခုတည္း သိသည္။
“ေနာက္ၿပီး ၀က္ေခါင္း ထိုးစစ္ဆင္ရင္လည္း တေနရာတည္းကေန ၀ိုင္း တိုက္ ရတယ္။ ပါ၀ါေတြ ျပန္႔ၾကဲ မေနေစရဘူး။ ညီညြတ္ရတယ္”
ခဏခဏ ၾကားဖူးၿပီး နား၀ ေနေသာ္ျငား ဒီသေဘာ တရားေတြကိုမူ နားမ ဆ့ံ၍ ထင့္။ ခုထိ တခါမွ လက္ေတြ႔ အသံုး မခ်တတ္ေသး။ ခုမွ ကိုယ့္ဗ်ဴဟာကို ျပန္ၾကည့္ေတာ့ ဟိုတေယာက္၊ သည္တေယာက္ က်ဲျပန္႔လို႔။ တန္ခိုးရွင္ “ကြင္း”ခမ်ာလည္း စိတ္ရွိတုိင္း ပါ၀ါမျပသာေသး။ သူ႔ေရွ႕မွာ ျမင္းတပ္ႏွင့္ ပြန္းေျခလ်င္ တပ္သားေတြက ပိတ္ဆို႔လို႔။ လမ္းဖြင့္ဖို႔ ျမင္းျဖဴကို ခုန္ထြက္လိုက္စဥ္ သူ႔ျမင္းနက္သည္ က်ေနာ့္ရထားကို ကန္ေက်ာက္ ဖ်က္ ဆီးလိုက္ေလသည္။ ပါးကိုက္ နားကိုက္မည္။ သူ ဘစ္ေရွာ့ကို ေစာေစာက မ်က္ႏွာခ်င္း ဆိုင္ထားေသာ ဘစ္ေရွာ့ျဖဴႏွင့္ ေျပးစားလိုက္သည္။ မွားသြား ေၾကာင္း သူ႔ဘစ္ေရွာ့မည္း လက္ထဲေ ရာက္ စဥ္မွာပင္ သိလုိက္ရသည္။ သူ႔ “ကြင္း”၏ ပါ၀ါ ဧရိယာ၀ယ္ ၀င္ေရာက္မိလ်က္သား။ သူ ဘုရင္မကို ကိုင္ကာ ဘစ္ေရွာ့ျဖဴကို သတ္ျဖတ္လိုက္ၿပီး။
“ခ်က္”
“ဦးေစာေရႊက မႀကီးမငယ္နဲ႔ ကေလးေတြကို ပညာျပေနတာေပါ့ေလ”
“မဟုတ္ပါဘူး ေဒၚေကာင္းေမရာ။ မ်ဳိးဆက္သစ္တိုးတက္ရစ္ဖို႔ပါ။ ဟဲ… ဟဲ… ဟဲ”
က်ေနာ္တို႔ဆရာမႀကီး အသံၾကား၍ လွည့္ၾကည့္မိရာမွ က်ေနာ္တို႔ပြဲကို ၀ိုင္းၾကည့္သူေတြ မနည္းတာကို ေတြ႔ရ သည္။ ထိုသူေတြထဲတြင္ က်ေနာ္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ ေဖေဖ၊ သူ႔မိတ္ေဆြ ဦးမိုးထြန္းႏွင့္လာသည္ကိုေထာက္၍ တမင္လာၾကည့္ၾကျခင္းမ်ားလား။ အင္း ေဖေဖလာၾကည့္မွ ငါ႐ႈံးရင္ ဟူး… အရင္ပြဲေတြလည္း ႐ႈံးေနခဲ့တာ ပါပဲေလ။ အခုလည္း ေတာက္…အသံုး မက် လုိက္သည့္ငါ။ စိတ္ဓာတ္က် လြယ္ရသည္ဟု ေဖေဖသာသိရင္။
“ကိုင္း …ရထားေလး ထြက္လိုက္ဦးမယ္။ ေပၚ ေပၚ”
“ကြင္း”ႏွင့္ ကာစယ္တို႔ကို ေနရာခ်ိန္းရင္း သူစစ္ျပင္ၿပီ။ ဘာအၾကံလဲ မ သိ။ အို ဘာၾကံၾကံ သ႔ူအလုပ္။ သူ႔တိုက္ စစ္ကို ခံႏိုင္ဖို႔က ငါ့တာ၀န္။ တန္ျပန္ တိုက္စစ္ ဆင္မည္။ ငါ့ကြင္းျဖဴကိုထြက္ကာ ေရွ႕တည့္တည့္က သူ႔ပြန္း မည္းကို စားမည္။ ၿပီး ျမင္းကို အကူယူ၊ ပြန္းျဖဴေလးနဲ႔ ေထာက္ကာ သူ႔ဘုရင္ ႀကီးကို ေခ်ာင္ပိတ္ဖမ္းမည္။
“ခ်က္”
ရထားနက္တစင္း ေျပးထြက္လာသည္။ ႏိုင္လိုေဇာေၾကာင့္ ျဖစ္မည္။ သူ ျမင္းျ ဖဴကို သတိမထားလိုက္။ ဇက္ခနဲ ျမင္းကိုဆြဲကာ တိုက္လိုက္သည္။
“ဟား”
သူ႔ အာေမဍိတ္။ တေလွ်ာက္လံုး ပတ္ၿပီးခ်က္လာတာေလ။ ဒီေလာက္ ေတာ့ ခံဦးေပါ့။ အင္း သူမျမင္တာေတာ့ မဟုတ္ႏိုင္။ သင္းႀကီးက ဉာဏ္ႀကီး ဉာဏ္နက္ကမ်ားသား။ ထိုေနာက္ေတာ့ သူစစ္မကြၽံေတာ့။ သတိထားကာ တိုက္လာသည္။ က်ေနာ္က ပတ္ေျပးေနရသည္။ မေျပးလွ်င္ ကာ မကာလွ်င္ ေျပးႏွင့္ က်ေနာ့္အ႐ုပ္အင္အားကို ခ်ိန္ၾကည့္မိေတာ့ သူက ပါ၀ါ ေတြမ်ားေနသည္။ ကြင္း၊ ဘစ္ေရွာ့-၁၊ ျမင္း-၁၊ ရထား-၁၊ ပြန္း-၃၊ က်ေနာ္ဘက္ ကေတာ့ ကြင္း ႏွင့္ ရထား-၁၊ ပြန္းေလး ေလးေကာင္၊ အင္း… သည္တခါလည္း က်ေနာ္႐ႈံးမည္ထင္ပါရဲ႕။ အိမ္ေရာက္ရင္ ေဖေဖ ငါ့ကို ဘာ ေျပာမလဲ။ ဘာမွေတာ့ ေျပာမွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ၾကည့္႐ံု ၾကည့္ေနမွာ။ အင္း… အဲသည္ အၾကည့္ကိုက… ဟူး။
“ခ်က္”
ျမင္းနက္က ပတတ္ရပ္ကာ ခြာစံုေပါက္၍ လာခ်က္ ၿပီ။ တစ္ကြက္ ဆုတ္လိုက္လွ်င္ သူ႔ကြင္းႏွင့္ လွည့္တိုက္ လာမည္။ ေရွ႕ကို တိုးလွ်င္ေကာ။ ဘစ္ေရွာ့က ေစာင့္လို႔။ ဘယ္လို လုပ္ရပါ့။ ကဲ မတတ္ႏိုင္။ သည္တစ္နည္းပဲ ရွိေတာ့သည္။ ကင္းကို ေနာက္တစ္ကြက္ ဆုတ္လိုက္သည္။ ထင္သည့္ အတိုင္းပင္ သူ “ကြင္း” ကို ေကာက္ကိုင္လိုက္သည္။
ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း ၊ေမလ ၂၀၁၁ တြင္ ေဖာ္ျပၿပီးျဖစ္ပါသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
