>
ဇြန္ ၆၊ ၂၀၁၁
….. ….. …..
ဒီေခါင္းစဥ္နဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ဦးစြာ ေျပာခ်င္တာက ဘယ္ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမွ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ကုိ ေမွ်ာ္ၿပီး ႏုိင္ငံေရးလုပ္ခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေလးဖက္နံရံထဲက ႏုိင္ငံေရးဘ၀ ဆုိတာ ျပင္ပႏုိင္ငံေရးရဲ႕ အဆက္ ျဖစ္တယ္။
…. ….. ….
အမ်ဳိးသားျပန္လည္ သင့္ျမတ္ေရး၊ ေရြးေကာက္ပြဲ၊ လႊတ္ေတာ္၊ဒီမုိကေရစီအစုိးရသစ္ စတာေတြရဲ႕ ပထမဆုံး ေျခ လွမ္း က ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ လႊတ္ေပးဖုိ႔၊ စစ္မွန္တဲ့ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ေၾကညာေပးဖုိ႔ေတြ ဆုိတာ လက္ရွိ အစုိးရရဲ႕ တာ၀န္ မဟုတ္လား။ အခု လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ ဆုိတာ ေၾကညာခဲ့ၿပီးၿပီ။
ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြ ဘယ္ေလာက္လြတ္လာသလဲ…
ဘယ္လုိလူေတြလြတ္လာသလဲ…
ဘာေတြ ခံစားခြင့္ရၾကသလဲ…
ဘာေတြျဖစ္လာႏုိင္ေသးလဲ…
အခုအခ်ိန္ထိ ျမန္မာျပည္မွာ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား မရွိဘူးတဲ့လား…
● ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဆိုတာ ဘာလဲ
ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ စစ္အစိုးရကို အာခံၿပီး ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္ အေရးေတြ အတြက္ နည္းလမ္း အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ တိုက္ပြဲဝင္ေနၾကသူေတြလို႔ နားလည္ထားၾကပါတယ္။ ေဝါဟာရအရ အနက္ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ၾကည့္မယ္ ဆိုရင္ ႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့ စကားလံုးနဲ႔ အက်ဥ္းသား ဆိုတဲ့ေဝါဟာရကို ေပါင္း စပ္ၿပီး ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားလို႔ သံုးႏႈန္း ေခၚဆိုထားတာပါ။
ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ႏိုင္ငံ့အေရးအရာကိစၥ၊ ဒါမွမဟုတ္ အမ်ားျပည္သူ လူထုရဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ ကိုယ္က်ဳိး မပါေသာ ေဆာင္ရြက္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားကို ဆိုလိုတာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ အမ်ားအက်ဳိးအတြက္ ဆိုတဲ့ကိစၥမွာ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး စတဲ့ ေဆာင္ရြက္မႈေတြနဲ႔ မတူတာကေတာ့ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ အမ်ားစု အက်ဳိးအတြက္ အာမခံခ်က္ရွိတဲ့ အေျခအေနေတြကို ဥပေဒေတြ၊ တရားစီရင္ေရးစနစ္ေတြနဲ႔ အကာအကြယ္ ေပး ႏိုင္ဖို႔၊ေကာင္းမြန္တဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ေတြ ျပ႒ာန္းႏိုင္ဖို႔အထိ ေဆာင္ရြက္လုပ္ကိုင္ၾကရတဲ့ အေနအထားပါ။
အဲဒီလိုေဆာင္ရြက္ရာမွာ အမ်ားစုရဲ႕ သေဘာဆႏၵကို အမ်ားစု အက်ိဳးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ရတာမို႔ လူအေျမာက္ အျမား ပါဝင္လာေအာင္ စည္း႐ံုးလံႈ႕ေဆာ္ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ရပါတယ္။ တကိုယ္ေတာ္လႈပ္ရွားမႈေတြ၊ တဦးတည္းကသာ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္မႈစနစ္ေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္လကၡဏာ ေဆာင္ပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီေရးဆိုတာ ျပည္သူလူထုအက်ဳိးစီးပြားပါပဲ။ ဒါေၾကာင့္ အေမရိကန္သမၼတ ႀကီး ေအဘရာဟင္ လင္ကြန္းက ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ျပည္သူလူထု ဆီကလာတဲ့ ဆႏၵသေဘာထားေတြကို ျပည္သူလူထုနည္း နဲ႔ ျပည္သူလူထုအက်ဳိးစီးပြားကို ေဖာ္ေဆာင္တာျဖစ္တယ္လို႔ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခဲ့ဖူးပါတယ္။ From the People, To the People, By the People လို႔ ေရးခဲ့တာပါ။
အဲဒီလို ဒီမိုကေရစီေရးကို ေဖာ္ေဆာင္ရာမွာ အာဏာကို လက္တဆုပ္စာ လူတစ္စုက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတဲ့ စစ္အစိုးရ နဲ႔ ထိပ္တိုက္ ရင္ဆိုင္ရေတာ့တာပါပဲ။ အဲဒီမွာ ဒီမိုကေရစီအေရး ေဆာင္ရြက္တဲ့သူေတြဟာ အက်ဥ္းသားဘဝ ကို ေရာက္ရွိၾကရပါတယ္။
အက်ဥ္းသားဆိုတဲ့ ေဝါဟာရအဓိပၸာယ္ကေတာ့ ဥပေဒအရ အျပစ္ေပးခံရသူေတြလို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မို႔ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဆိုတဲ့ ေဝါဟာရကို က်ယ္ျပန္႔စြာ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုမယ္ဆိုရင္ … ”စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဆန္႔က်င္ၿပီး ဒီမိုကေရစီေရးကို လူထုနဲ႔အတူ ေဆာင္ရြက္ခဲ့တဲ့အတြက္ စစ္အစိုးရရဲ႕ အမ်ဳိးမ်ဳိးေသာ ဖိႏွိပ္ျခင္းေ တြကို ခံရသူမ်ား” လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
အခ်ိဳ႕ေသာႏိုင္ငံေရးအင္အားစုမ်ားက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ဆိုတာ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ စစ္အစိုးရရဲ႕ အက်ဥ္းေထာင္ အသီးသီးမွာ အက်ဥ္းက်ခံေနရတဲ့ သူေတြလို႔ အဓိပၸာယ္ဖြင့္ပါတယ္။ ဒါလည္း မမွားပါဘူး။ အဓိက ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ယံုၾကည္ခ်က္ ဆိုတာ ျပည္သူလူထု အက်ိဳးစီးပြား၊ တနည္းအားျဖင့္ ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အလမ္းကို ရည္ညႊန္းတဲ့ အတြက္ ျဖစ္ပါတယ္။
● ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားႏွင့္ ႏိုင္ငံေရးလႈႈပ္ရွားမႈ
ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးသမိုင္းဟာ ပေဒသရာဇ္ ေခတ္ေႏွာင္းပိုင္း ပါေတာ္မူၿပီးခ်ိန္က စလို႔ ကိုလိုနီေခတ္ (၁၈၈၆-၁၉၄၁)၊ ဂ်ပန္ေခတ္ (၁၉၄၁-၁၉၄၅)၊ လြတ္လပ္ေရးေခတ္ (၁၉၄၅-၁၉၄၈)၊ ပါလီမန္ေခတ္ (၁၉၄၈-၁၉၆၂)၊ မဆလေခတ္ (၁၉၆၂-၁၉၈၈)၊ စစ္အစိုးရေခတ္ (၁၉၈၈ မွ ယခုခ်ိန္အထိ) ေတြ ကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတယ္။
ကိုလိုနီေခတ္၊ ဂ်ပန္ေခတ္နဲ႔ လြတ္လပ္ေရးေခတ္တို႔မွာ ႏိုးၾကားတဲ့ ျမန္မာ တိုင္းရင္းသားလူထုတစ္ရပ္လံုးဟာ အမ်ဳိး သားလြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲကို ဆင္ႏႊဲရင္း အခ်ဳိ႕ဟာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမ်ားဘဝနဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္ အသီးသီးမွာေနထိုင္ခဲ့ၾကရင္း ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္ေျမာက္ေရးကို ႀကိဳးစားခဲ့ၾက ပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရရွိၿပီးေနာက္ပိုင္း (၁၉၄၈မွ ၁၉၅၈)၊ (၁၉၆ဝ မွ ၁၉၆၂)ခုႏွစ္ ကာလကို ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီေခတ္အျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ (၁၉၅၈ မွ ၁၉၆ဝ) ခုႏွစ္က စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အိမ္ေစာင့္ အစိုးရလက္ထက္ပါ။
လြတ္လပ္ေရးရၿပီးစ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ႏုနယ္ေသးတဲ့ ဒီမိုကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး စနစ္ေအာက္မွာ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီကာလက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဆိုတာ ေထာင္လက္စြဲဥပေဒအရ သတ္မွတ္ေပး ထားတဲ့ ခံစားခြင့္ေတြကို လူ႔အခြင့္အေရးနဲ႔အညီ ခံစားခြင့္ရၾကပါတယ္။
ဒီမိုကေရစီ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္မွာ ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ အက်ဥ္းေထာင္ဆိုတာ တစ္သီးတစ္ျခားစီ ခြဲၿပီးျမင္ေနလို႔ မရပါဘူး။ တခုရွိတာက ဒီမိုကေရစီအုပ္ခ်ဳပ္ ေရးစနစ္မွာ ႏိုင္ငံေရးသမား တစ္ေယာက္ အက်ဥ္းေထာင္ ထဲ ေရာက္သြား တဲ့အခါ သူ႔ကို အစိုးရက ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသား တေယာက္ အျဖစ္ အသိအ မွတ္ျပဳျခင္းပါပဲ။
ဒါေပမယ့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး နယ္ပယ္ကို စစ္ေခါင္းေတြရဲ႕ ခ်ဳပ္ကိုင္ျခင္း ခံလိုက္ရတဲ့ အိမ္ေစာင့္ အစိုးရ လက္ထက္ မွာေတာ့ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္း သားေတြဟာ အိႏၵိယသမုဒၵရာထဲက ကိုကိုးကြၽန္းကို အပို႔ခံလိုက္ ရပါေ တာ့တယ္။
၁၉၆၂ ခုႏွစ္ ေမလ ၂ ရက္ေန႔ကစၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္း ဦးေဆာင္တဲ့ ေတာ္လွန္ေရး ေကာင္စီက အာဏာ သိမ္းယူခဲ့ပါတယ္။ စစ္ေခါင္း ေဆာင္တစ္ဦးဟာ ႏိုင္ငံရဲ႕အာဏာကို အႂကြင္းမဲ့ရယူၿပီး လူထုကို လွည့္စားထားတဲ့ အစိုးရတရပ္ကို သူ႔စိတ္တိုင္းက် ထူေထာင္ခဲ့ပါတယ္။
စတင္ အာဏာသိမ္းစဥ္ကတည္းက ေခတ္အဆက္ဆက္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္၊ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ေမြးထုတ္ေပး ခဲ့တဲ့ တကသ (တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ အေဆာက္အအံု) ကို မိုင္းေ ထာင္ ေဖာက္ခြဲ ဖ်က္ဆီးကာ ေက်ာင္းသားေပါင္း ရာေထာင္ခ်ီၿပီး သတ္ျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးပါတီနဲ႔ အဖြဲ႕အစည္းအ သီးသီး ထူေထာင္ခြင့္ကို ဖ်က္သိမ္းပစ္ခဲ့ တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ က ျပည္တြင္းၿငိမ္း ခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲ (၁၉၆၃) ကို တစ္ဘက္သတ္ ဖ်က္သိမ္းပစ္ခဲ့ၿပီး တိုင္းရင္းသားအသီးသီးရဲ႕ လူမ်ဳိးစုအခြင့္ အေ ရး၊ ျပည္နယ္ အခြင့္အေရးေတြက အစ လူပုဂၢိဳလ္တဦးခ်င္း လြတ္လပ္ခြင့္အထိ ဆိတ္သုဥ္းေစခဲ့တယ္။ ပါလီမန္ ဒီမိုကေရစီေခတ္မွာ ဦးေမာ့လာခဲ့တဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြကို ျပည္သူပိုင္သိမ္းတယ္ ဆိုတဲ့ ေခါင္းစဥ္နဲ႔ ဖ်က္ဆီးပစ္ခဲ့တယ္။
အဲဒီအခ်ိန္ကာလက ကမာၻမွာ ဆိုရွယ္လစ္ေရးတိမ္းညႊတ္မႈ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ (မဆလ) ကို ထူေထာင္ၿပီး စစ္အစိုးရကို အေရ ျခံဳေပးခဲ့တယ္။ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီတစ္ျဖစ္လဲ မဆလစစ္ အစိုးရကို အလႊာအသီးသီးက ႏိုင္ငံေရးအင္အားစုေတြက ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတယ္။
အဲဒီ သူေတြဟာ မဆလရဲ႕ အေမွာင္ေခတ္ကို ၿဖိဳဖ်က္ၾကရာမွာ အသက္စြန္႔သူစြန္႔၊ ဒုကၡိတျဖစ္သူျဖစ္၊ ဘဝပ်က္သူ ပ်က္၊ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားဘဝမွာ ကာလ ၾကာရွည္စြာ ေနရသူေနရနဲ႔ ႀကီးမားတဲ့ ေပးဆပ္မႈေတြနဲ႔ ရင္းႏွီး ခဲ့ၾကရပါတယ္။
ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဟာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ဒုတိယအႀကိမ္ (၁၉၆၉- ၁၉၇၂) ကြၽန္းပို႔ခဲ့တယ္။ ပါလီမန္ေခတ္မွာ ရရွိခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္း သား အခြင့္အေရးေတြ (ဘီကလပ္အဆင့္ ထားရွိမႈ၊ စာေရးခြင့္၊ စာဖတ္ခြင့္၊ အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနားက်င္းပခြင့္ စတာေတြ) ကို ႐ုပ္သိမ္းခဲ့တယ္။ သာမန္ရာဇဝတ္မႈ အက်ဥ္းသားေတြနဲ႔တန္းတူ အလုပ္ဆင္းခိုင္းတာေတြ၊ ႐ိုက္ႏွက္ ျပစ္ဒဏ္ေပးတာေတြ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။
မဆလေခတ္မွာ ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈ ေျမာက္ျမားစြာအနက္ ေအာက္ေဖာ္ျပပါ လႈပ္ရွားမႈေတြဟာ ထင္ရွားတဲ့ျဖစ္ရ ပ္ေတြျဖစ္တယ္။
♦ ၁၉၆၂၊ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ တကသအေဆာက္အအံု ဗံုးခြဲခံခဲ့ရတဲ့ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ၊
♦ ျပည္တြင္းၿငိမ္းခ်မ္းေရး ၆ ခရိုင္ ဆႏၵျပမႈ၊
♦ ရခိုင္ဆန္လုပြဲလို႔ေခၚတဲ့ ရခိုင္အမ်ဳိးသားလႈပ္ရွားမႈ၊
♦ ၁၉၆၈ ဆန္ေစ်းျမင့္တက္မႈေၾကာင့္ ကုန္ေစ်းႏႈန္းက်ဆင္းေရးလႈပ္ရွားမႈ၊
♦ ၁၉၆၉ အာရွကြၽန္းဆြယ္အားကစားၿပိဳင္ပြဲမွ ေက်ာင္းသားလႈပ္ ရွားမႈ၊
♦ ၁၉၇၄ တႏိုင္ငံလံုး အလုပ္သမားသပိတ္လႈပ္ရွားမႈ၊
♦ ၁၉၇၅ အလုပ္သမားသပိတ္ ႏွစ္ပတ္လည္ႏွင့္ ဦးသန္႔အေရးအခင္း ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ၊
♦ ၁၉၇၆ မိႈင္းရာျပည့္ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈ၊
♦ ၁၉၈၇ ေငြစကၠဴအေရးအခင္း၊
♦ ၁၉၈၈ တႏိုင္ငံလံုး အံုႂကြပါဝင္ခဲ့တဲ့ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးနဲ႔ မဆလေခတ္ တေလွ်ာက္လံုး လက္နက္ ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္း အသီးသီးရဲ႕ စစ္ ေရးတိုက္ ပြဲေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။
ဒါေတြဟာ ဒီမိုကေရစီဆိတ္သုဥ္းေနတဲ့ အစိုးရတစ္ရပ္ကို အလိုမရွိေတာ့တဲ့ ျပည္သူလူထုရဲ႕ တံု႔ျပန္မႈေတြပါ။ အဲဒီ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာလည္း မဆလေခတ္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေပါင္းမ်ားစြာဟာ နံရံေလးဘက္ထဲမွာ ေနခဲ့ၾက ရပါ တယ္။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၁၈ ရက္ေန႔မွာေတာ့ မဆလ အစိုးရဆီကေန နဝတ စစ္အစိုးရက ႏိုင္ငံေတာ္ အာဏာကို စစ္အာဏာ လသိမ္းၿပီး ရယူလိုက္ပါ တယ္။ ျပည္သူလူထုကို ဖိႏွိပ္ခဲ့တဲ့ မဆလ အစိုးရ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ကို နဝတ စစ္အစိုးရက မည္သူ႔ကိုမွ် ဖမ္းဆီး ထိန္းသိမ္းျခင္းမျပဳဘဲ ဒီမိုကေရစီ အေရးေတာ္ပုံမွာ ပါဝင္ခဲ့ၾက သူမ်ားကိုေတာ့ လက္နက္နဲ႔ အၾကမ္းဖက္ ဖိႏွိပ္သတ္ျဖတ္ၿပီး အက်ဥ္းေထာင္ထဲနဲ႔ နယ္စပ္ေဒသမ်ားသို႔ အတင္း တြန္းပို႔ခဲ့ပါတယ္။
၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ စစ္အစိုးရ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျပဳထားတဲ့ မဆလတျဖစ္လဲ တစညပါတီ အႏိုင္ရမယ္ ထင္လို႔ က်င္းပေပးခဲ့ေပမယ့္ ျပည္သူ လူထုဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေခါင္းေဆာင္တဲ့ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီ အဖြဲ႕ခ်ဳပ္ (NLD) ကို ဝိုင္းဝန္း ေထာက္ခံလိုက္တဲ့အတြက္ (NLD) ဟာ မဲ အျပတ္အသတ္နဲ႔ အႏိုင္ရ ရွိလိုက္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္အစိုးရဟာ (NLD) ကို အာဏာ လႊဲေပးျခင္းမရွိခဲ့သလို စစ္တပ္ကလည္း စစ္တန္းလ်ားကို မျပန္ခဲ့ပါဘူး။
စစ္အစိုးရ၊ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို ဗဟိုျပဳထားတဲ့ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးစနစ္ေတြ ရွိေနေသးသေရြ႕ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈေတြ ေပၚေပါက္ေနဦး မွာပါ။ စစ္အစိုးရဟာ ဒီမိုကေရစီေရး လႈပ္ရွားမႈေတြ ကို ႏွိမ္နင္းရင္း ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ ဖမ္းဆီး ႏွိပ္စက္ေနဦးမွာပါပဲ။
● ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ လက္ရွိအေျခအေန
ႏိုင္ငံတကာရဲ႕ ဖိအားဒဏ္ကေန ေရွာင္လႊဲႏိုင္ဖို႔ အတြက္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသား မရွိဘူး။ တည္ဆဲဥ ပေဒေတြကို ေဖာက္ဖ်က္ က်ဴးလြန္လို႔ ဥပေဒေၾကာင္းအရ အေရးယူ အျပစ္ေပးခံရသူေတြပဲ ရွိတယ္ ဆိုၿပီး အၿမဲ ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။
စစ္အစိုးရရဲ႕ အက်ဥ္းေထာင္ထဲမွာေတာ့ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကုိ သီးသန္႔ အက်ဥ္းသားလုိ႔ သတ္မွတ္ သုံးႏႈန္းပါတယ္။ စစ္အစိုးရအလုိက် ထုတ္ေဝရတဲ့ ႏုိင္ငံပုိင္ သတင္းစာေတြမွာေတာ့ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသား ဆုိတာ တည္ဆဲ ဥပေဒကို ေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္သူေတြ၊ ႏုိင္ငံေတာ္လုံျခဳံေရးအရ ထိန္းသိမ္းထားရသူေတြ လုိ႔ ေဖာ္ျပေလ့ ရွိပါတယ္။
တည္ဆဲဥပေဒလို႔ ဆိုရာမွာလည္း တရား မွ်တ မွန္ကန္မႈ ဘယ္ေလာက္ထိရွိသလဲ ဆိုတာကလည္း အေရးႀကီးလွပါတယ္။ နာမည္ ဆင္တူသူကို မွားယြင္း ဖမ္းဆီးမိရာက ျပန္လႊတ္လိုက္ရင္ အရွက္ကြဲမွာစိုးလို႔ ျပန္မလႊတ္ေတာ့ဘဲ မရ ရေအာင္ အမႈဆင္ၿပီး ေထာင္ခ်ခံရသူေတြလည္း ရွိပါတယ္။
ထင္ရွားတဲ့ ဥပမာ ျပရရင္ေတာ့ ၂၈၊၁၁၊၂ဝဝ၈မွာ ၅ဝ၅ (ခ)၊ အသင္းအဖြဲ႕(၆) ပုဒ္မေတြနဲ႔ ေထာင္ ဒဏ္ (၁၁) ႏွစ္ အခ်ခံရတဲ့ ႏိုဘယ္ေအး (ေခၚ) ႏွင္းေမေအာင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔ကို အိမ္မွာ ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ‘ႏိုႏို’ လို႔ ေခၚၾကတာကို ‘ႏို႔ႏို႔’ လို႔ ေခၚတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ မွားယြင္းဖမ္းဆီးရာကေန အခုလို ေထာင္ ဒဏ္ခ် မွတ္ လိုက္တာျဖစ္ပါတယ္။
၁၉၈၉ တုန္းကလည္း ကုိညီညီဦး (သံလ်င္ NLD လူငယ္) အပါအဝင္ ေလးဦးဟာ သံလ်င္ ေရနံခ်က္စက္႐ုံကုိ ဗုံးခြဲခဲ့တယ္လုိ႔ စြပ္စြဲခံရၿပီး စစ္ေထာက္လွမ္းေရးရဲ႕ မွားယြင္း ဖမ္းဆီးခံရကာ ေသဒဏ္ခ်မွတ္ျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီႏွစ္ကုန္ပုိင္းမွာပဲ KNU က ကုိကုိႏုိင္ဆုိသူဟာ သံလ်င္ေရနံခ်က္စက္႐ုံကုိ ဗုံးခြဲခဲ့တဲ့ တရားခံ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကုိ မီးေလာင္တုိက္သြင္းမယ့္ အစီအစဥ္ေတြ အေကာင္အထည္ေဖာ္မယ့္သူျဖစ္ေၾကာင္း သတင္းစာ ရွင္းလင္းပြဲ ေတြလုပ္ၿပီး စစ္အစုိးရသတင္းစာေတြမွာ တရားဝင္ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကုိညီညီဦး (သံလ်င္ NLD လူငယ္) အပါအဝင္ ေလးဦးဟာ အခုအခ်ိန္ထိ ေတာင္ငူေထာင္မွာ မလြတ္ေသးပါဘူး။
ဒါ့အျပင္ စစ္ေၾကာေရးကာလမွာ ႏိွပ္စက္ခံရလို႔ ေသဆံုးရသူေတြ၊ တသက္လံုး လူစဥ္ မမီေတာ့သူေတြ၊ နာတာရွည္ ေဝဒနာ ခံစားရသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါပဲ။ NLD ခရမ္းအမတ္ ဦးတင္ေမာင္ဝင္း၊ NLD ဦးေမာင္ကို၊ NLD ကိုကိုးကြၽန္း အမတ္ ဦးလွသန္း၊ ဦးဘေသာ္ (စာေရးဆရာ ေမာင္ေသာ္က)၊ ရဲေဘာ္သံုး က်ိပ္ဝင္ ဗိုလ္ေဇယ် ရဲ႕ ညီျဖစ္သူ ဦးစိုးဝင္း၊ ဦးခင္ေမာင္(ဗိုလ္စက္ေရာင္)၊ ဦးညိဳဝင္း(ေရႊက်င္)၊ ကိုစည္သူ၊ ရွင္ေနမိႏၵ အစရွိတဲ့ ရဲေဘာ္ေပါင္း မ်ားစြာဟာ စစ္စိုးရရဲ႕အက်ဥ္းေထာင္ေတြထဲမွာ ႏွိပ္စက္စစ္ေဆးခံရတဲ့ဒဏ္၊ ေဆးဝါးကုသမႈ လံုေလာက္စြာ မရတဲ့ဒဏ္ေတြေၾကာင့္ က်ဆံုးခဲ့ၾကရပါတယ္။
စစ္ေၾကာေရး ကာလ ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ေၾကာင့္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ေဝဒနာ ခံစားေနရသူေတြကလည္း မေရမတြက္ႏိုင္ေအာင္ ရွိေနပါတယ္။ ေထာင္က လြတ္လာၿပီးတာေတာင္မွ ေထာင္တြင္း ဒဏ္ရာ ဒဏ္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ တသက္လံုး ေဝဒနာခံစားေနရသူေတြလည္း အမ်ားအျပား ရွိေနပါတယ္။
ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကာလမွာ ပါဝင္ခဲ့ၾကတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြကို စစ္အစိုးရက ဘယ္လို ရက္ရက္စက္စက္ ႏွိမ္နင္းခဲ့တယ္ ဆိုတာကို တကမာၻလံုး ကအသိပါပဲ။ ဒီထဲမွာ အေခ်ာင္အသတ္ခံခဲ့ရ သူကေတာ့ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံသား သတင္းေထာက္ ခန္းဂ်ိနာဂအိပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အဖမ္းခံခဲ့ရတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ ကို စစ္ေၾကာေရး စခန္းေတြမွာ ရက္စက္စြာႏွိပ္စက္လို႔ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ရတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ၊ ဖမ္းဆီးစဥ္က ရရွိခဲ့တဲ့ဒဏ္ ရာကို ေဆးဝါး ကုသမေပးလို႔ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ရတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြ၊ ျပစ္ဒဏ္ေတြခ်မွတ္ၿပီး ရဲဘက္စခန္းေတြဆီ အပို႔ခံခဲ့ရတဲ့ သံဃာေတာ္ေတြထဲကတခ်ဳိ႕ အလုပ္ၾကမ္းဒဏ္၊ အစာ အာဟာရနဲ႔ ေဆးဝါးခ်ိဳ႕တဲ့မႈဒဏ္ေတြေၾကာင့္ ပ်ံလြန္ေတာ္မူခဲ့ရတဲ့ သံဃာ ေတာ္ေတြ အမ်ားအျပား ရွိခဲ့ပါတယ္။
စစ္အစိုးရလက္ထက္မွာ ဖမ္းဆီးခံရတဲ့အခ်ိန္ကေန အမိန္႔ခ်တဲ့ေန႔အထိ ကာလကို ဥပေဒအရ ခ်ဳပ္ရက္ ျပစ္ဒဏ္က်ခံ ကာလ အျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကိုေတာ့ ရက္ဘယ္ေလာက္ပဲ ၾကာေအာင္ ခ်ဳပ္ထားပါေစ၊ ခ်ဳပ္ရက္ကုိ ျပစ္ဒဏ္က်ခံကာလအျဖစ္ ထည့္သြင္းသတ္မွတ္ မေပးပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ ဆိုရင္ ခ်ဳပ္ရက္က ႏွစ္နဲ႔ခ်ီၿပီးေတာ့ေတာင္ ရွိၾကပါတယ္။
ဥပမာ အေနနဲ႔ေျပာရရင္၂ဝ၁၁၊ ေဖေဖာ္ဝါရီက ေထာင္ဒဏ္စုစုေပါင္း (၆၅) ႏွစ္စီ အမိန္႔ခ်ခံခဲ့ရတဲ့ ကိုေအးမင္းႏိုင္နဲ႔ ဇနီးမစန္းစန္းေမာ္ အပါအဝင္(၇) ေယာက္အမႈမွာ သက္ေသခံပစၥည္းတစ္ခုတည္းကိုပဲ အမႈ( ၄) မႈမွာ တင္ျပၿပီး ၁ဝ ႏွစ္စီ စုစုေပါင္းႏွစ္(၄ဝ) အျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ခဲ့ပါ တယ္။ အမွန္တကယ္ ဆိုရင္ သက္ေသခံ ပစၥည္း တခုကို အမႈတစ္ခုမွာပဲ တင္ျပစီရင္ခြင့္ရွိပါတယ္။ အဲဒီအမႈမွာဆိုရင္ ၂ဝဝ၈ မတ္လကတည္း က ဖမ္းဆီးၿပီး ၂ဝဝ၈၊ စက္တင္ ဘာလ အမိန္႔ခ်ရာမွာ ခ်ဳပ္ရက္ေတြကို ခံစားခြင့္မေပးခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္ထပ္ သာဓကတစ္ခုကေတာ့ ေထာင္ဒဏ္ (၂၅) ႏွစ္ ခံစားရၿပီး မၾကာမီကမွ လြတ္ေျမာက္လာခဲ့တဲ့ ရခုိင္ အမ်ိဳးသားပါတီက ကိုျဖဴေမာင္၊ ကိုသန္း ေက်ာ္ အပါအဝင္ (၄) ေယာက္အမႈပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ကို ၁၉၈၈၊ ေမလမွာ ႏိုင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈ ၁၂၂ (၁) နဲ႔ ေသဒဏ္ခ်မွတ္ခဲ့ရာက လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္အရ ၂၅ ႏွစ္နဲ႔ ညီမွ်တဲ့ တကြၽန္းအျဖစ္ ေျပာင္းလဲသတ္မွတ္ခဲ့ ပါတယ္။ ေထာင္ထဲမွာေနၿပီး ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္အၾကာမွာ မတရားအသင္းနဲ႔ ဆက္သြယ္မႈ ပုဒ္မ၁၇ (၁) နဲ႔ ေနာက္ထပ္ ေထာင္ဒဏ္သံုးႏွစ္စီအခ်ခံခဲ႔ရပါတယ္။
ဥပေဒအရ ႏုိင္ငံေတာ္ပုန္ကန္မႈပုဒ္မ ၁၂၂ (၁) နဲ႔ အျပစ္ေပးခံရၿပီးရင္ မတရားသင္းအဖြဲ႔အစည္းနဲ႔ ဆက္သြယ္ မႈ ပုဒ္မ ၁၇ (၁) ဆုိ တာ အလိုအေလ်ာက္ အက်ဳံးဝင္ၿပီးသားျဖစ္တယ္။
ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသား ေတြအတြက္ဆုိရင္ ျပစ္မႈတခုအတြက္ ျပစ္ဒဏ္အႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်မွတ္စီရင္ေနတာ ဥပေဒမဲ့၊ တရားလက္လြတ္ က်င့္သုံးေနတာ စစ္ အစုိးရရဲ႕ လုပ္ထုံးလုပ္နည္းတခုပါပဲ။
ကိုျဖဴေမာင္၊ ကိုသန္းေက်ာ္တုိ႔အပါအဝင္ ႏုိင္ငံေရး အက်ဥ္းသားအားလုံးရဲ႕ ေလွ်ာ့ရက္ေတြကုိ ၁၉၉၈ ႏုိဝင္ဘာလမွာ အက်ဥ္းဦးစီးဌာနရဲ႕ ဌာနတြင္း အမိန္႔စ ာနဲ႔ ပယ္ဖ်က္ျပစ္လုိက္တဲ့အတြက္ ဘာေလွ်ာ့ရက္ ခံစားခြင့္မွ မရဘဲ ေထာင္ထဲမွာ ၂၅ ႏွစ္နီးပါး ေနခဲ့ၾကရပါတယ္။ လူ႔ဘဝသက္တမ္းရဲ႕ သံုးပံုတပံုေလာက္ ေပး ဆပ္ခဲ့ရတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ ေထာင္သက္ဟာ ေတာင္အာဖရိကေခါင္းေဆာင္ နယ္လ္ဆင္မင္ဒဲလားရဲ႕ ေထာင္သက္တမ္းေလာက္ ရွည္ၾကာခဲ့ပါတယ္။
နအဖစစ္အစိုးရလက္ထက္ ေနာက္ပိုင္းကာလမွာ ႏိုင္ငံတကာဖိအားကေန ေရွာင္လႊဲႏိုင္ဖို႔အတြက္ ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားေတြကို ႏိုင္ငံေရးပုဒ္မေတြအျဖစ္ ေခၚဆုိႏုိင္တဲ့ ၅(ည)၊ ၁၇(၁)၊ ၁၇(၂)စတာေတြ မတပ္ေတာ့ဘဲ ၅ဝ၅(ခ)၊ ၂၄(၁) ၊ ၃၂(ခ) အစရွိတဲ့ပုဒ္မေတြနဲ႔ စြဲခ်က္ တင္ၿပီး ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြ ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။
နအဖစစ္အစိုးရ လက္ထက္မွာ ဘယ္တုန္းကမွ မၾကံဳဖူး၊ မၾကား ဖူးခဲ့ၾကတဲ့ ျပစ္ဒဏ္ေတြ ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ရွမ္းတိုင္းရင္းသား ေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေဆထင္ကို (၁ဝ၆)ႏွစ္၊ ဦးခြန္ထြန္းဦးကို (၉၃) ႏွစ္နဲ႔ က်န္တဲ႔ အမႈတြဲေတြကို (၇၉)ႏွစ္စီ၊ ABSDF ကိုသိန္းထြန္းကို ေသဒဏ္အျပင္ (၁၄)ႏွစ္၊ ကိုမင္းကိုႏိုင္ အပါအဝင္ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြကို (၆၅) ႏွစ္စီ အစရွိသျဖင့္ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြ ခ်မွတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီျပစ္ဒဏ္ေတြအတိုင္းသာ ေနၾကရမယ္ဆိုရင္ ေသၿပီးတာေတာင္မွ လြတ္ႏိုင္ဖြယ္မရွိပါဘူး။
နအဖတျဖစ္လဲ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးအစိုးရလက္ထက္က်ျပန္ေတာ့လည္း ၁၆၊ ၅၊ ၂ဝ၁၁ ေန႔စြဲနဲ႔ ထုတ္ျပန္ခဲ့တဲ့ လြတ္ၿငိမ္း ခ်မ္းသာခြင့္ျပဳျခင္း အမိန္႔အမွတ္ (၂၈/၂ဝ၁၁) မွာ ေသဒဏ္ကို တကြၽန္း၊ က်န္တဲ့အမႈေတြကို တႏွစ္ေလွ်ာ့ေပးမယ္ ဆိုၿပီး ေၾကျငာခဲ့ပါတယ္။
အမွန္ေတာ့ ဒီအမိန္႔ကို လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္း သာခြင့္လို႔ေတာင္ မေခၚသင့္ဘဲ ျပင္ဆင္ခ်က္လို႔သာ ေခၚဆိုသင့္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲ ဆိုရင္ ခ်ထားတဲ့ျပစ္ဒဏ္ေတြ နဲ႔စာရင္ ေလွ်ာ့ေပးတဲ့ႏွစ္ဟာ မႏိႈင္းယွဥ္သာေအာင္ ကြာျခားေနလို႔ပါပဲ။ တကြၽန္း ဆိုရာမွာ ၂ဝ ႏွစ္နဲ႔ညီမွ်တဲ့ တကြၽန္းလား၊ ၂၅ ႏွစ္နဲ႔ညီမွ်တဲ့ တကြၽန္းလားဆိုတာကို ကြဲကြဲျပားျ ပား ေဖာ္ျပထားျခင္း မရွိသလို တႏွစ္ေလွ်ာ့တယ္ဆိုရာမွာလည္း အမႈတစ္ခုခ်င္းစီအေပၚ ေလွ်ာ့မွာလား၊ ဒါမွမ ဟုတ္ စုစုေပါင္းအေပၚမွာမွ တႏွစ္ေလွ်ာ့မွာလားဆိုတာကိုလည္း ေဖာ္ျပမထားပါဘူး။
ဒီအခ်က္ကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရရဲ႕ေၾကျငာခ်က္ဟာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို လႊတ္ေပးဖို႔ မဟုတ္ဘဲ ႏိုင္ငံတကာဖိအားနဲ႔ ျပည္တြင္းကေတာင္းဆိုမႈေတြ အရွိန္ေလ်ာ့က်သြားေစဖို႔သာ ရည္ရြယ္ခဲ့တာ ထင္ရွားလွပါတယ္။
စစ္အစိုးရဟာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ျပစ္ဒဏ္ခ်မွတ္ရာမွာ တစ္ေပါင္းတည္းခ်မွတ္ေလ့မရွိဘဲ သီးျခား စီ ျပစ္ဒဏ္ ခ်မွတ္ေလ့ရွိပါတယ္။ ဒီအမိန္႔ ေၾကျငာစာအရ လႊတ္ေပးတဲ့အက်ဥ္းသားေပါင္း ေသာင္းေလးေထာင္ေက်ာ္မွာ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေပါင္း ဆယ္ဂဏန္းပဲ ပါဝင္ပါတယ္။ အဲဒီထဲမွာမွ လြတ္ရက္ေစ့ေန သူေတြ၊ လြတ္ဖို႔ ရက္ပိုင္း၊ လပိုင္းပဲ လိုေတာ့တဲ့သူေတြသာ အမ်ားစု ပါဝင္ေနပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္မို႔ အခ်ဳပ္အားျဖင့္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီ၊ မဆလ၊ နဝတ၊ နအဖ စစ္အစိုးရ အဆက္ဆက္နဲ႔ အခုလက္ရွိ ျပည္ေထာင္စု သမၼတ ျမန္မာႏိုင္ငံေတာ္အစိုးရလို႔ အမည္ခံထားတဲ့ ေဘာင္းဘီခြၽတ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတြရဲ႕ ၾက့ံဖြံ႕အစိုးရလက္ထက္မွာပါ ျမန္မာႏိုင္ငံက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြဟာ လူ႔အခြင့္အေရးေတြကို နည္းမ်ိဳးစံုနဲ႔ ခ်ဳိးေဖာက္ခံခဲ့ရ၊ ခံေနရဆဲျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္ရပါေတာ့တယ္။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
