>
ဒီေန႔ဟာ အစျဖစ္တယ္
မ်ဳိးမ်ဳိးေမ
(ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေ၀ဒနာသည္တို႔ရဲ့ ပင္ကိုယ္ေရး ခံစားခ်က္မ်ား)
မိုးမခ၊ ဧျပီ ၂၉၊ ၂၀၁၁
က်မဘဝကို ေျပာျပရရင္ နည္းနည္း႐ွည္ပါလိမ့္မယ္။ သည္းခံၿပီး ဖတ္ေပးပါလို႔ အႏူးအၫြတ္ ေတာင္းပန္ ပါရေစ႐ွင္။ က်မနာမည္ မ်ဳိးမ်ဳိးပါ၊ အသက္ ၃၃ႏွစ္ ႐ွိပါၿပီ… က်မအမ်ိဳးသားနာမည္က ကိုေစာထြန္းပါ… က်မက …….သူ၊ သူက …….သားပါ၊ သ႔ူအကိုဆီမွာေနၿပီး ပန္းတိမ္လုပ္ငန္းလုပ္ပါတယ္။ က်မက ကြမ္းယာေရာင္း တယ္၊ ကြမ္းယာလာစားရင္းေတြ႔ၿပီး က်မတို႔ယူလိုက္ၾကပါတယ္…
ကိုနဲ႔လက္ထပ္ၿပီးေတာ့ က်မတို႔ ရန္ကုန္ကို ေျပာင္းခဲ့ၾကတယ္။ ရန္ကုန္မွာ ဗီြဒီယိုျဖန္႔ခ်ီေရးလုပ္ငန္း လုပ္ပါတယ္။ နယ္ေတြဆင္းၿပီး ေခြျဖန္႔ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ သမီးဦးေလးကို ေမြးခဲ့ၿပီး၊ ဒီအခ်ိန္ထိ က်မတို႔ မိသားစုေလးဟာ ေပ်ာ္႐ႊင္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းတဲ့ မိသားစုေလးေပါ့။ က်မဘဝမွာ က်မသိပ္ခ်စ္တဲ့ကိုရယ္၊ သမီးေလးရယ္ ဘာမွ မလိုအပ္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ပဲ ၿပီးျပည့္စုံသလို အရမ္းကို စိတ္ခ်မ္းသာ ေပ်ာ္႐ႊင္ခဲ့ ပါတယ္။
ရန္ကုန္မွာ ၅ ႏွစ္ေနထိုင္ၿပီး ကို႔ဇာတိျဖစ္တဲ့ မေကြးၿမိဳ႕မွာပဲ အၿပီးတို္င္အေျခခ်မယ္ဆုိၿပီး မေကြးကို ေျပာင္းေ႐ြ႕ ခဲ့တယ္။ မေကြးမွာပဲ သားငယ္ေလးကို ေမြးဖြားခဲ့တယ္။ ကေလးဆက္သြားတဲ့အတြက္ သမီးနဲ႔သားေလးဟာ ၁-ႏွစ္ပဲကြာလိုက္တယ္။ ကိုဟာ ပန္းတိမ္လုပ္ငန္းကို ျပန္လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မရယ္ ကိုရယ္၊ သမီးေလးရယ္၊ သားေလးရယ္၊ မိသားစု ၄ ေယာက္ဟာ ဘာမွျပႆနာမ႐ွိ၊ ေအးခ်မ္းစြာပဲ ေပ်ာ္႐ႊင္ျခင္းေတြနဲ႔ ေနထိုင္ လာခဲ့ ၾကတုန္း က်မရဲ႕ကို ခဏခဏ ဖ်ားလာပါတယ္။
က်န္းမာေရးေဖာက္ျပန္လာလို႔ ေဆးခန္း၊ အထူးကု သမားေတာ္ႀကီးဆီမွာ သြားျပတယ္။ 2003 ခုႏွစ္ေလာက္ကေပါ့။ ေသြးစစ္ပါဆိုလို႔ ေသြးစစ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ က်မတို႔ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ သိပ္ၿပီးေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့ ေသမင္းတမန္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ကုရာေဆးမ႐ွိတဲ့ HIV ေခၚ AIDS တဲ့၊ အို ဘုရားသခင္ က်မလက္မခံႏိုင္ဘူး။ မယုံၾကည္ႏိုင္ဘူး။ က်မတို႔ သိတဲ့အခ်ိန္က အရမ္းကို ေနာက္က်ခဲ့ပါၿပီ။
၆-လ ေလာက္ပဲ ေနရေတာ့မယ္တဲ့။ သူ႔စားခ်င္တာေကြ်းပါ၊ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ထားပါတဲ့၊ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား။ က်မတို႔ သိပ္ခ်စ္တဲ့ကို၊ မိသားစုအေပၚမွာ အလြန္တာဝန္ေက်ပြန္ခဲ့သူ၊ စိတ္သေဘာထားေကာင္းမြန္တဲ့သူ၊ ႐ုိးသား ႀကိဳးစားခဲ့သူ၊ မိသားစုကို ခ်မ္းခ်မ္းသာသာနဲ႔ ထားခ်င္ခဲ့သူဟာ အခုလို ေရာဂါဆုိးႀကီး ႐ွိေနျခင္းဟာ မထိုက္တန္ပါဘူး။ လုံးဝမတရားပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ အခုခ်ိန္မွေတာ့ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ကံတရားက ရက္စက္တာလား။ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမလဲ၊ အိပ္ရာထဲ လဲေနတဲ့ကိုလား၊ ကို႔ကိုနာက်ည္း စိတ္နာရ ေလာက္ေအာင္ က်မအသည္းမမာပါဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ က်မမိသားစုအတြက္၊ ကို႔ေဆးဖိုး၊ ကို႔ရဲ႕ေနာက္ဆုံး အခ်ိန္ကို အေကာင္းဆုံးျဖည့္ဆည္းဖို႔ က်မ အလုပ္လုပ္ပါၿပီ။
၂-လုံး ၃-လုံး ေရာင္းခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက အဲဒီအလုပ္က အရမ္းအလုပ္ျဖစ္တယ္ေလ။ ကိုကံေကာင္းတယ္ ထင္ပါရဲ႕၊ ဝင္ေငြအရမ္းေကာင္းခဲ့တယ္။ ကိုစားခ်င္တာ ဝယ္ေကြ်းႏိုင္တယ္၊ ေဆးကုႏိုင္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ေလ ေဆးဘယ္ေလာက္ကုကု ဒီေရာဂါက ေပ်ာက္တဲ့ေရာဂါမဟုတ္ေတာ့ ၆ -လဆိုတဲ့ အတိုင္းအတာကို ၁ ႏွစ္ထိပဲ ဆြဲဆန္႔ႏိုင္ခဲ့တယ္။ ၁-ႏွစ္ျပည့္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ကို႔ေရာဂါ သည္းလာခဲ့တယ္။
ကို႔ေရာဂါသည္းတဲ့ အခ်ိန္ဟာ အရမ္းပူတဲ့ တေပါင္းလႀကီးေလ၊ ပူလြန္းလို႔ အဝတ္ မကပ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ေျမႀကီးကိုေရျဖန္း၊ ဝါးကပ္ကေလးနဲ႔ ေဝဒနာကို မခ်ိမဆန္႔ ခံစားေနရ႐ွာတယ္။ သနားလြန္းလို႔ ေသြးပ်က္မတတ္ ငိုေၾကြးခဲ႔ရတယ္။ ကၽြန္မငိုတာကို ၾကည့္ၿပီး ငါ့မိန္းမရယ္ မငိုနဲ႔ေနာ္တဲ့။ သူ႔ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေရာက္ေနတာေတာင္ ကၽြန္မငိုတာကို မၾကည့္ရက္ခဲ့ဘူး။ အျပင္ထြက္ၿပီး အလုပ္လုပ္ရင္လည္း ငါ့မိန္းမျမန္ျမန္ျပန္ခဲ့ေနာ္၊ ကၽြန္မကို စိတ္မခ်ဘူး၊ စိတ္ပူလို႔တဲ့ေလ။
မွတ္မိေနေသးတယ္၊ တစ္ညမွာေတာ့ ကၽြန္မ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ သူက ငုတ္တုတ္ႀကီး ထထိုင္လို႔၊ အ႐ိုးေပၚအေရတင္ေနတဲ့လက္နဲ႔ ကၽြန္မကို ထိလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မလန္႔ႏိုး လာတယ္။ အ႐ိုးေျခာက္ႀကီး ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနတာ ျမင္ရေတာ့ အရမ္းထိတ္လန္႔သြားတယ္။
“ဘာလုပ္တာ လဲဟင္” လို႔ေမးေေတာ့
“မင္းကိုႏိွပ္ေပးမလို႔” တဲ့၊ “ငါ့မိန္းမအရမ္းပင္ပန္းတယ္”တဲ့၊
ကၽြန္မအ့ံၾသဝမ္းနည္းလြန္း လို႔ အရမ္းကို ငိုေတာ့တာပဲ။
“မငိုပါနဲ႔ ငါ့မိန္းမရယ္” တဲ့၊ သူကေခ်ာ့ေနျပန္တယ္။
သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းတာက ကၽြန္မကို သူ႔အမွားေတြကို ဝန္ခံခဲ့တယ္။ အေပါင္းအသင္းေတြေၾကာင့္ သူတကယ္မွားခဲ့ပါတယ္။ အမွားကို ဝန္ခံတဲ့ သတၱိတစ္ခုနဲ႔တင္ ကၽြန္မသူ႔ကို ခြင့္လႊတ္တဲ့အျပင္ ပိုသနားတယ္၊ ပိုၿပီး ခ်စ္သြားခဲ့တယ္။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ ကို႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ေဝဒနာမခံစားႏုိင္လို႔ ထင္ပါရဲ႕၊ သူ႕ကိုယ္သူ သတ္ေသဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မတို႔လဲ မလြတ္တမ္း ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့တယ္။ ေန႔လည္း မအိပ္ေတာ့ဘူး၊ ညလည္း မအိပ္ေတာ့ဘူး။ ကေယာင္ေျခာက္ခ်ားနဲ႔ ဘာေတြေျပာမွန္းလည္း မသိေတာ့ဘူး။ အသားဆိုတာ လံုးဝမ႐ွိေတာ့ဘဲ အ႐ိုးပဲ က်န္တယ္၊
သူ႔ေဘးနားမွာ သူ႔အမ်ိဳးအသိုင္းအဝိုင္းေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္လို႔ေပါ့၊ သူ႔အေမကေတာ့ အရမ္းငိုေႀကြး႐ွာတယ္။ သူ႔အေဖကေတာ့ အံႀကိတ္ထားတယ္။ သူ႔အမေတြလည္း ငိုလို႔ေပါ့။ ကၽြန္မစိတ္ေတြ ေဆာက္တည္ရာမဲ့ေနၿပီး၊ ပဋာေျမလူးဆိုတာ ဒါမ်ိဳးထင္ပါရဲ႕၊ သူ႔ကိုမၾကည့္ရက္ေတာ့လို႔ သူ႔အနားမွာ မေနခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ စိတ္ေတြမြန္းၾကပ္ေနတယ္။ သူေသေတာ့မယ္တဲ့၊ သူ႔အေဖနဲ႔ အေမကို လက္အုပ္ခ်ီၿပီး ကန္ေတာ့တယ္။ သူ႔သမီးကိုလည္း သမီးစာႀကိဳးစားေနာ္လို႔ မွာတယ္။
ေနာက္(၂)ရက္မွာေတာ့ သူေရလဲ မေသာက္ေတာ့ဘူး၊ ဘာမွလဲ မစားေတာ့ဘူး။ သူ႔ရဲ႕ေနာက္ဆံုး ထြက္သက္ ကို ေစာင့္ေန႐ွာၿပီ။ မနက္ပိုင္းမွာ ေပါင္မုန္႔နဲ႔ ေကာ္ဖီနည္းနည္း ကၽြန္မ ခြံေကၽြးခဲ့တယ္။ အစာစားလို႔ ကၽြန္မကေတာ့ ဝမ္းသာလို႔ေပါ့၊ သ႔ူေသေန႔ဆိုတာကို ကၽြန္မမသိခဲ့ဘူး။ သနားစဖြယ္ၾကည့္ေန႐ွာတဲ့ သူ႔နဖူးေလး ကို ေနာက္ဆံုး ႏႈတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႔ ကၽြန္မနမ္းခဲ့တယ္။
ည(၇)နာရီမွာေတာ့ သူခ်စ္တဲ့အရာအားလံုးကို ေက်ာခိုင္းၿပီး လူ႕ေလာကႀကီးထဲက အၿပီးတိုင္ထြက္ခြါသြားခဲ့တယ္။
တေပါင္းလျပည့္ေက်ာ္(၁၄)ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔၊ ည(၇)နာရီတိတိမွာ ကၽြန္မဘဝထဲက အၿပီးတိုင္ ထြက္ခြါ သြားခဲ့တယ္။ ကၽြန္မလဲ သတိလက္လြတ္ ေမ့ေမ်ာေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မအသည္းေတြ ေၾကြမြပ်က္စီးကုန္ပါၿပီ။ အ႐ူးတစ္ေယာက္လိုပဲ ေအာ္ဟစ္ေနမိတယ္။ အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္ ဘာမွမသိေတာ့ဘူး။
ကၽြန္မအသိထဲမွာ သူေသၿပီးရင္ ငါလည္း ေသရေတာ့မယ္။ ငါျမန္ျမန္ ေသသြားတာပဲ ေကာင္းပါတယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ သားသမီးေတြလဲ လွည့္မၾကည့္ႏိုင္ေတာ့ အဲဒီစိတ္နဲ႔ပဲ ကၽြန္မအိပ္ရာထဲ လဲခဲ့တယ္။ ေယာကၡမေတြက နင္ေသလို႔မျဖစ္ေသးဘူးေလ၊ နင္ေသရင္ နင့္ကေလးေတြ မိမဲ့ဖမဲ့ျဖစ္သြားမွာေပါ၊့ ဖခင္မ႐ွိေတာ့တဲ့ သားနဲ႔ သမီးအတြက္ နင္အသက္႐ွင္ရမယ္လို႔ သူ႔အမ်ိဳးေတြ ဝိုင္းၿပီး အားေပးၾကတယ္။ ဆရာဝန္ အိမ္ပင့္ၿပီး ေဆးကုခဲ့တယ္။
ဟုတ္တယ္ေနာ္၊ ကၽြန္မ အားတင္းလိုက္တယ္။ ကၽြန္မ အသက္႐ွင္မွ ျဖစ္မယ္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မသနားရင္ ေတာင္မွ သားနဲ႔သမီးကို သနားရမယ္။ ကၽြန္မစိတ္ကို ျပန္တင္းလိိုက္တယ္။ ေနေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ အလုပ္ ျပန္လုပ္တယ္။ ကို႔အသိုင္းအဝိုင္းက ကၽြန္မကို ခ်စ္ၾကတယ္၊ ဝိုင္းၿပီး ေစာက္ေ႐ွာက္ၾကတယ္။
ကိုေသၿပီး (၁)ႏွစ္ေလာက္အထိ မေကြးမွာ ေနခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့လဲ ကိုမ႐ွိေတာ့ အဲဒီမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကိုေသသြားေပမဲ့ ကို႔ကိုညတိုင္း အိပ္မက္မက္တိုင္း အိပ္မက္ထဲမွာ ကိုမေသဘူးတဲ့၊ ကၽြန္မဆီ ျပန္ျပန္လာတယ္၊ ေျပာေသးတယ္။ တကယ္ေသတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ ေသခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ခဲ့တာတဲ၊့ ကၽြန္မပိုၿပီး ႐ူးသြပ္ခဲ့တယ္။ တကယ္လားလို႔ သံသယျဖစ္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ေတြေျခာက္ခ်ားခဲ့တယ္။ ၾကာေတာ့ အဲဒီအိပ္မက္ကို မမက္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ညအိပ္ရမွာကို ေၾကာက္ေနမိတယ္။ ကိုဟာ ကၽြန္မရဲ႕အနီးအနားမွာပဲ ႐ွိေနခဲ့သလား၊ ကို႔အရိပ္ဟာ ကၽြန္မကို ေျခာက္ေနခဲ့တယ္။
ၾကာေတာ့ကၽြန္မလည္း ဒီမွာ မေနခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မေမြးရပ္ေျမကို အၿပီးျပန္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္မ မိဘေတြဆီကိုေပါ့၊ ကၽြန္မကို PLHA တစ္ေယာက္လို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က မသိဘူးထင္တာဘဲ၊ ဘယ္အိမ္ကိုမွလဲ မလည္တတ္လို႔ သူတို႔သေဘာထား မသိခဲ့ရေပမဲ့ အိမ္က မိသားစုကေတာ့ ခြဲျခားတယ္လို႔ ထင္တယ္။
ကိုေသၿပီး (၅)ႏွစ္ေလာက္မွာ က်မလည္း က်န္းမာေရး ေဖာက္လာခဲ့တယ္၊ အိပ္ယာထဲ လဲေနခ်ိန္မွွာ ေဆးခန္း သြားဖို႔ အခက္ႀကံဳခဲ့တယ္၊ ညီမေတြလည္း အားကိုးလို႔ မရခဲ့ဘူး၊ အေဖဆိုတာလည္း ငါ့သမီး ေနေကာင္းလားလုိ႔ ေယာင္လို႔ေတာင္ မေမးခဲ့ဘူး၊ အေမကေတာ့ စက္ဘီးနဲ႔ လိုုက္ပို႔ခဲ့တယ္၊ က်မေနမေကာင္းေနခ်ိန္ ျပဳစုခဲ့တယ္၊ ကၽြန္မစားခ်င္တာေလး လုပ္ေကၽြးခ့ဲတယ္၊ အားကိုးရတဲ့ မိခင္တစ္ေယာက္ပါ၊
ေနာက္ပိုင္း သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ရဲ႕ေဖးမမႈနဲ႔ ေရႊျခေသၤ့အဖြဲ႕နဲ႔ ခ်ိပ္ဆက္မိၿပီး အဖြဲ႔ကေစတနာ့ဝန္ထမ္းေတြက အိမ္အထိ ေရာက္လာၿပီး ေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကတယ္၊ သူငယ္ခ်င္းက PLHA ေလ၊ သူက အဲဒီအဖြဲ႔မွာ ဘ၀တူေတြကို ႏွစ္သိမ့္ေဆြးေႏြးပညာေပးတဲ့သူ ျဖစ္ေနၿပီ၊ သူတို႔ေတြကဘဲ ေဆးခန္္းလိုက္ပို႔ၾကတယ္၊ သူနာျပဳေခၚလာၿပီး အိမ္အထိ ေဆးလိုက္ထိုးေပးၾကတယ္၊ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းကို က်မခဲအိုက ေခၚလာတာ၊ အဲဒီတုန္းက က်မေသြး မစစ္ရေသးဘူး။
ကၽြန္မေလ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ PHA တစ္ေယာက္ဆိုၿပီး လူေတြသိမွာ အထင္ေသးခံရမွာ အရမ္းကို ရွက္ရြံ႕ခဲ့ တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ေလ ျပန္ေရာက္ခါစက ဒီအဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ပတ္သက္ရမွာ အဖြဲ႔ကိုလာရမွာ အရမ္းရွက္တယ္၊ ေၾကာက္တယ္၊ အိပ္ယာထဲလဲေတာ့မွ အားလံုးရဲ႕ေစတနာေမတၱာ အားကိုးရမႈေတြကို သိခဲ့ရတယ္၊ ေသတြင္းက ဆြဲထုတ္ခဲ့တယ္။
ကၽြန္မေလအမွန္အတိုင္းဝန္ခံရရင္ အိမ္ကမိသားစုထက္ ဒီအဖဲြ႔အစည္းကို အားကိုးခဲ့တယ္၊ ကၽြန္မဘဝရဲ႕ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အလင္းေရာင္ေတြေပးခဲ့တဲ့ လမ္းျပၾကယ္ပါ၊ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဘာကိုမွ မရွက္ ေတာ့ပါဘူး၊ အရွက္ထက္ အသက္ရွင္ဖို႔က အေရးႀကီးတယ္ဆိုတာ သိခဲ့ရပါၿပီ၊ လမ္းေပ်ာက္ၿပီး အေမွာင္ထဲမွာ စမ္းတဝါးဝါးနဲ႔ အားကိုးရာမဲ့ေနခ်ိန္မွာ မိဘသဖြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တယ္၊ ပင္လယ္ျပင္ကိုျဖတ္ကူးဖို႔ ေလွာ္ တက္ေပးခဲ့သလို ပန္းတိုင္က္ိိုအေရာက္ပို႔ခဲ့တဲ့ ေလွႀကီးတစင္းသဖြယ္ျဖစ္တာမို႔ ကၽြန္မနဲဲ႔ ဘဝတူေတြကိုလည္း ဒီေလွႀကီးကိုစီးၿပီး ေလွာ္တက္နဲ႔ မိမိလိုရာပန္းတိုင္ကို အတူသြားဖို႔ လမ္းကမ္းပါရေစ၊ မရွက္ပါနဲ႔၊ မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ HIV/AIDS ဆိုတာ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ မိတ္ေဆြရင္းခ်ာလို တသားတည္း ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ။
အခုဆိုရင္ ကၽြန္မဟာ ေရႊျခေသၤ့အဖဲြ႔ရဲ႕ေစတနာေမတၱာေၾကာင့္ HIV ပိုးထိမ္းေဆး ARV ေသာက္ေနရလုိ႔ လူေကာင္းလိုပဲ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ မႏၱေလးမွာ သြားျပၿပီး CD4 စစ္ေတာ့ (၅၅) ဘဲ ရွိေတာ့တယ္၊၂၀၁၀ ခု၊၃-လပိုင္းက စေသာက္တာ အခုဆိုရင္ ၅-လရွိပါၿပီ၊ က်န္းမာေရးလဲ အရမ္းတိုးတက္ေကာင္းမြန္ေနပါၿပီ၊ က်မ ကြမ္းယာျပန္ ေရာင္းေတာ့မွာပါ။
အခုဆိုရင္ ႐ုပ္ပိုင္းေရာစိတ္ပိုင္းေရာ ေျပာင္းလဲလာပါၿပီ၊ ဒီေရာဂါ႐ွိေနလို႔ စိုးရိမ္စိတ္ အားငယ္စိတ္ ေၾကာက္စိတ္ ေတြလဲ ေလ်ာ့ပါးသြားပါၿပီ။
ဘာေၾကာင့္လဲဆိုရင္ ေ႐ႊျခေသၤ့က ေစတနာ့ဝန္ထမ္းမ်ားေၾကာင့္ပါ၊ ကိုယ့္အေပၚမွာ မခြဲျခားခဲ့ဘူး။ အျမဲတမ္း အားေပးႏွစ္သိမ့္မႈေတြ ေပးခဲ့သလို အမ်ားႀကီး ကူညီေစာင့္ေ႐ွာက္ခဲ့ပါတယ္။ OI ကုေပးရုံ တင္မကဘဲ ARV ေဆးအလွဴရွင္ပါ ရွာေပးလို႔ ကၽြန္မအသက္ဆက္ေနရပါၿပီ။ မိသားစုနဲ႔လည္း အဆင္ေျပခဲ့ပါၿပီ။ သိပ္ၿပီး ခြဲျခားျခင္း မခံရေတာ့ပါဘူး၊ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကလဲ အားလံုးနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးစား သည္းခံခဲ့ ပါတယ္၊
က်န္႐ွိေနတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ဘဝကို အေကာင္းဆံုးမဟုတ္ေတာင္ ကၽြန္မဘဝကို ျမွင့္တင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားခ်င္ပါတယ္၊ ဘဝကိုယံုၾကည္ခ်က္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြ ျပန္လည္ရ႐ွိခဲ့ပါၿပီ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာ လူမွာရွိလာေတာ့ ပန္းတိုင္ဆိုတာလဲ ႐ွိခဲ့ပါၿပီ။ ဒီေရာဂါကို လက္ေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ခင္ပြန္းကိုေတာင္ ေက်းဇူးတင္ရမလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။
ဒီေရာဂါေၾကာင့္ပဲ စိတ္ထားမြန္ျမတ္တဲ့ ဆရာသမားေတြ မိတ္ေဆြေမာင္ႏွမေတြနဲ႔ သိကၽြမ္းခင္မင္ခြင့္ရတဲ့အျပင္ ဒီေရာဂါနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဗဟုသုတေတြ အသိပညာေတြလည္း ရ႐ွိခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အဟာရနဲ႔ ကေလးေက်ာင္းစရိတ္ကအစ ေထာက္ပံံ့ေပးခဲ့လို႔ အထူးပင္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လို႔ ဘဝတူမ်ား ကိုယ္စားေျပာၾကားပါရေစ။ ဆရာသမားအားလုံးကိုလည္း က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစေၾကာင္းနဲ႔ ညတိုင္း ဦးခိုက္ ကန္ေတာ့ရင္း ……..။
လူ႔ဘဝမွာ တာဝန္ဝတၱရားေတြ မ်ားလြန္လွတယ္
ဆႏၵနဲ႔ဘဝ တစ္ထပ္တည္းမက်ႏိုင္ဘူးေလ။
အေနခက္ေပမယ့္ ေနတတ္ေအာင္ႀကိဳးစားရမယ္
လူ႔ဘဝကိုေရာက္႐ွိၿပီးေနာက္ ေသဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္ေနရမယ္
အဆင္မေျပတဲ့ အခက္အခဲေတြကို ေလွကားသဖြယ္ နင္းျဖတ္ၿပီး
ကုိယ္ေရာက္ခ်င္တဲ့ ဘဝရဲ႕ပန္းတိုင္ကုိ ေလွ်ာက္လွမ္းရမယ္
မနက္ျဖန္တိုင္းအတြက္ ဒီေန႔ဟာအစပါဘဲ ……………။
မ်ဳိးမ်ဳိးေမ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
