>
ဒုကၡကို ပ်ားရည္ဆမ္း၍ – ၅
ေမာင္လြမ္းဏီ
ဧၿပီ ၂၇၊ ၂၀၁၁
“တခ်ဳိ႕က အေျပာင္အပ်က္လိုလိုနဲ႔ “ဘာလုပ္ဖို႔လိုမွာလဲ၊ ငါက ငါ့ေရာဂါနဲ႔ ၁၀ ႏွစ္ေတာင္ခံမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး” လို႔ ေျပာသူက ေျပာပါတယ္။ “သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ေနခ်င္လို႔ လာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ငတ္လို႔သာ လာလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနတာ။ ေနာက္ ၁၀ ႏွစ္ မေျပာနဲ႔ မနက္ဖန္ဆို ငါ့ရြာငါ ျပန္လုပ္စားမယ္” လို႔ ၾကံဳးဝါးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြလည္း …”
အာအက္ဖ္ေအ ေသာတရွင္မ်ား ခင္ဗ်ား
မဲေဆာက္နဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ေက်းရြာေတြမွာ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၈ ရက္ေန႔ကေန မတ္လ ၃၁ ရက္ေန႔ အတြင္း ၁၀ ႏွစ္ခံလို႔ လြယ္လြယ္ေခၚေဝၚေျပာဆိုၾကတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ခြင့္လက္မွတ္ေတြ ျပဳလုပ္ေပးဖို႔ ထိုင္းအာဏာပိုင္ေတြရဲ႕ စိစစ္မႈေတြကို ခံယူေနၾကပါတယ္။
မဲေဆာက္ေဒသကေတာ့ အထူးေဒသလို႔ ေျပာရေလမလားပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံသား ၃ သိန္းေက်ာ္ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ေနၾကတဲ့ တပ္ခ္ခ႐ိုင္၊ မဲေဆာက္နဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ေက်းရြာေတြမွာ အလုပ္လုပ္ခြင့္လက္မွတ္ (ဝပ္ပါမစ္)၊ တႏွစ္ေနထိုင္ခြင့္လက္မွတ္၊ ၅ ႏွစ္ ေနထိုင္ခြင့္လက္မွတ္၊ ၁၀ ႏွစ္ေနထိုင္ခြင့္လက္မွတ္၊ ယာယီပတ္စပိုစ္ စာအုပ္စတဲ့ စာရြက္စာတမ္း၊ အေထာက္အထားတခုခုေတာ့ လက္ဝယ္ကိုင္ေဆာင္ၾကသူက ၁၀၀ မွာ ၃ ေယာက္ေလာက္ ပဲရွိတာပါ။ ဝပ္ပါမစ္ကို ႏွစ္စဥ္ ျပဳလုပ္ေပးေပမဲ့ တႏွစ္ခံ၊ ၅ ႏွစ္ခံ ၁၀ ႏွစ္ခံ လက္မွတ္ေတြကေတာ့ ထိုင္းအစိုးရရဲ႕ အခါအားေလွ်ာ္စြာထုတ္ျပန္တဲ့ အမိန္႔ေတြအရပဲ လုပ္ကိုင္ေပးတာပါ။
ခုျပဳလုပ္ေပးမယ့္ ၁၀ ႏွစ္ ေနထိုင္ခြင့္လက္မွတ္ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း ရတာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ သက္ဆိုင္ရာ ရပ္ကြက္၊ ေက်းရြာသူႀကီးဆီမွာ ပံုစံျဖည့္သြင္းၿပီး ေလွ်ာက္ထားတင္ျပရတာပါ။ ျမန္မာျပည္သားတေယာက္ဟာ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ ေနထိုင္လာခဲ့သူျဖစ္တယ္ဆိုတာကိုလည္း ထိုင္းလူမ်ဳိးတေယာက္ေယာက္က ေထာက္ခံေပးရပါေသးတယ္။ ရပ္ကြက္ေက်းရြာအလိုက္ စုေစာင္းရရွိတဲ့ ေလွ်ာက္လႊာေတြကို ၿမိဳ႕ပိုင္႐ံုးကို ဆက္ၿပီးစိစစ္ဖို႔ တင္ျပရတာဆိုပါေတာ့။
ၿမိဳ႕ပိုင္႐ံုးက စိစစ္ၿပီးတဲ့ ေလွ်ာက္လႊာေတြကို ခ႐ိုင္႐ံုးကို တခါ ဆက္တင္ျပရျပန္ပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးျပည္ထဲေရး ဝန္ႀကီးဌာန စိစစ္ သတ္မွတ္ေပးလိုက္တဲ့သူေတြကိုပဲ ၁၀ ႏွစ္ခံ လက္မွတ္ရတယ္ ဆိုရမွာပါပဲ။ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ဘယ္အရာမွ အလကားမရဘူးဆိုတဲ့စကား ၾကားဖူးနားဝ ရွိၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ဆက္သြယ္ေဆာင္ရြက္ေပးတဲ့ ပဲြစားကို ငါးရာ။ ထိုင္းတေယာက္ ေထာက္ခံေပးဖို႔ ေထာက္ခံေပးမယ့္ထိုင္းကို ေျခာက္ရာ၊ ခုႏွစ္ရာ ေပးရပါတယ္။ သူႀကီးကိုေတာ့ ၁၀၀၀ ေပါ့။ ဒါက ပဏာမစိုက္ထုတ္ရမယ့္ ေငြေၾကးပါ။ တလနဲ႔လည္း လက္မွတ္က ရခ်င္ရသလို၊ တႏွစ္ေနမွ ၂ ႏွစ္ေနမွ ရခ်င္မွလည္း ရတာပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္ ၆ ႏွစ္က ခုလက္မွတ္မ်ဳိး မဲေဆာက္မွာ လုပ္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။
အၿပီးအစီး တေသာင္းခဲြ၊ ႏွစ္ေသာင္း ေစ်းေပါက္ခဲ့တာပါ။ ရဲ အဖမ္းၾကမ္းတဲ့ ႏွစ္ေတြဆိုေတာ့ အလုအယက္ လုပ္ၾကသူေတြရွိပါတယ္။ ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္တဲ့သူေတြ၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းလုပ္ကိုင္ၾကသူေတြ၊ အန္ဂ်ီအိုေတြမွာ လုပ္ကိုင္ၾကသူေတြ၊ ႏိုင္ငံေရးအဖဲြ႔အစည္းက တခ်ဳိ႕ေတြပါ။ ဒါေပမယ့္ အႀကီးအက်ယ္ အလိမ္ခံၾကရပါတယ္။ ဘယ္မွလည္း လိုက္ၿပီးတရားစဲြဖို႔၊ တိုင္ဖို႔ေတာဖို႔လည္း လုပ္မရၾကတာကိုး။ ပဲြစားက ေငြထုပ္ပိုက္ၿပီး ေျခရာေဖ်ာက္သြားတာရွိသလို၊ အထက္က မခ်ေပးေသးလို႔ဆိုတဲ့ ဆင္ေျခဆင္လက္နဲ႔ ကိစၥတံုးသြားတာေတြလည္း ထုနဲ႔ေထးလို႔ ဆိုရမွာေပါ့။
အဲဒီျဖစ္ရပ္ေၾကာင့္ ခုတႀကိမ္မွာ လက္မွတ္လုပ္သူ အေရအတြက္နည္းတယ္လို႔ ေျပာၾကပါတယ္။ ဟုိတုန္းကေစ်းေတာ့ မေပါက္ေတာ့ဘူးတဲ့ လက္မွတ္ရၿပီဆိုမွေပး ဆိုတဲ့ နားလည္မႈႏႈတ္ကတိေပါ့။ ဒါေတာင္ တေနရာနဲ႔ တေနရာမတူပါဘူး။ ငါးေထာင္နဲ႔ ရွစ္ေထာင္ၾကား ေပးရမွာျဖစ္ပါတယ္။ ၁၀ ႏွစ္ခံလက္မွတ္ရဲ႕ ထူးျခားခ်က္တခုက ထိုင္းႏိုင္ငံအတြင္း ခရီးသြားလာခြင့္ရွိတာပါ။ ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ၿမိဳ႕၊ ကိုယ္ခရီးစဥ္ၾကာမယ့္ ရက္ေတြကို ၿမိဳ႕ပိုင္႐ံုးမွာေလွ်ာက္ထားရင္ ခရီးသြားခြင့္လက္မွတ္ ထုတ္ေပးလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
တဖက္မွာလည္း အက်ဳိးဆက္တခုက ရွိပါေသးတယ္။ ျမန္မာျပည္သားတဦးဟာ မဲေဆာက္အနီးက မယ့္ရမရြာမွာ ၁၀ ႏွစ္ခံလက္မွတ္ လုပ္ထားတယ္ဆိုပါေတာ့။ မဲေဆာက္ရဲက ညစ္ရင္ ဖမ္းလို႔ရပါတယ္။ သူက မယ့္ရမမွာပဲ ေနထိုင္ခြင့္ရွိတာကိုး။ ဒီေတာ့ မယ့္ရမမွာ လက္မွတ္လုပ္ထားသူဟာ မဲေဆာက္မွာ ေနထိုင္ရင္ေတာ့ ဝပ္ပါမစ္ရွိမွကို ေနထိုင္လို႔ရတာပါ။ သာမန္ ဝပ္ပါမစ္လုပ္သူေတြဟာ တႏွစ္ကို ငါးေထာင္ အနည္းဆံုး ကုန္ေပမယ့္ ၁၀ ႏွစ္ခံ လက္မွတ္ရွိသူေတြကေတာ့ ဝပ္ပါမစ္လုပ္ခက တေထာင္ပဲ က်သင့္ပါတယ္။ က်န္းမာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔လည္း အႀကီးစားခဲြစိတ္မႈေတြ အပါအဝင္ အခမဲ့ ေဆးကုသခြင့္ လည္းရပါတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြက ၁၀ ႏွစ္ခံလက္မွတ္ရဲ႕ အားေကာင္းခ်က္ေတြလို႔ ေျပာရင္ရပါတယ္။ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ေပၚရပ္ကြက္ေတြမွာ လုပ္သူေတြကေတာ့ ထူးထူးေထြေထြ ျပႆနာ မရွိဘူးေပါ့။
ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ ေလွ်ာက္တိုင္းလည္း မရပါဘူး။ ထိုင္းျပည္ထဲေရးဝန္ႀကီးဌာနရဲ႕ သတ္မွတ္တဲ့ လူဦးေရ အေရအတြက္ကိုပဲ စိစစ္လုပ္ေပးတာပါ။ ေလွ်ာက္သူတိုင္း၊ ေငြတတ္ႏိုင္တိုင္းလည္း မရဘူး ဆိုပါေတာ့။ ကြန္ေတာ္နဲ႔ နီးစပ္တဲ့အသိုင္းအဝိုင္းေတြထဲက လူတြကို ၁၀ ႏွစ္ခံ လက္မွတ္နဲ႔ ပတ္သက္တာေလးေတြ တီးေခါက္ၾကည့္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က အေျပာင္အပ်က္လိုလိုနဲ႔ “ဘာလုပ္ဖို႔လိုမွာလဲ၊ ငါက ငါ့ေရာဂါနဲ႔ ၁၀ ႏွစ္ေတာင္ခံမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး” လို႔ ေျပာသူက ေျပာပါတယ္။ “သူမ်ားႏိုင္ငံမွာ ေနခ်င္လို႔ လာေနတာမဟုတ္ဘူး။ ငတ္လို႔သာ လာလုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနတာ။ ေနာက္ ၁၀ ႏွစ္ မေျပာနဲ႔ မနက္ဖန္ဆို ငါ့ရြာငါ ျပန္လုပ္စားမယ္” လို႔ ၾကံဳးဝါးတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြလည္း ထိုင္းမွာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ရွိေနပါၿပီ။ ေငြတတ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ လုပ္ထားသင့္ပါတယ္။
ကိုယ္က တိုင္းျပည္ကိုျပန္ဖို႔ မစဥ္းစားခ်င္တာကိုး။ ေနာက္ ဘယ္ႏွႏွစ္ေနရအုန္းမယ္ဆိုတာ ခန္႔မွန္းရခက္တယ္ မဟုတ္လား။ တိုင္းျပည္ ေအးခ်မ္းၿပီ၊ ျပန္လို႔ရၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလက္မွတ္ကို လႊင့္ပစ္ခဲ့႐ံုပဲေပါ့။ အဓိကက ထိုင္းမွာ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္စားေသာက္မယ္ဆိုရင္ ဟိုနားဒီနားပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ခရီသြားလာလို႔ရတဲ့ နည္းလမ္းတခုေတာ့ ရွိမွျဖစ္မွာေလလို႔ ေျပာျပသူဟာ ထိုင္းမွာ လုပ္ငန္းကိုင္ငန္း အသားက်ေနသူတဦးရဲ႕ေလသံမ်ဳိးပါ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ထိုင္းေျမေပၚမွာ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ စားေသာက္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေကာက္႐ိုးတမွ်င္လို လက္မွတ္ေလးတခုကေတာ့ ဘဝကိုလံုျခံဳမႈ ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္သူေတြက အမ်ားသားမဟုတ္လား။
နားဆင္တဲ့အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
ေမာင္လြမ္းဏီ
၂- ၃- ၂၀၁၁
မူရင္း – လြတ္လပ္သည့္ အာရွအသံ www.rfa.org/burmese
သ႐ုပ္ေဖာ္ – ေမာင္ေမာင္တင္
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
