>
ပုဂံ၊ ေညာင္ဦး၊ ပုပၸါး ကို မေမ့ဘူး
တင္ျမတ္ေထြး
(ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေ၀ဒနာသည္တို႔ရဲ့ ပင္ကိုယ္ေရး ခံစားခ်က္မ်ား)
မိုးမခ၊ ဧျပီ ၂၃၊ ၂၀၁၁
ကြ်န္မ နာမည္မတင္ျမတ္ေထြးျဖစ္ပါတယ္။ ေမြးေပါက္ေဖာ္ ခုႏွစ္ေယာက္႐ွိတဲ့အနက္မွာ ကြ်န္မအႀကီး ဆုံးျဖစ္ၿပီး HIV ပိုးနဲ႔ အသက္႐ွင္ေနထိုင္တာ ၇ ႏွစ္ေလာက္ေတာ့႐ွိပါၿပီ။
ကြ်န္မ ခင္ပြန္း HIV ပုိး႐ွိမွန္း ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ သိပါတယ္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူး။ ၁၆၊ ၁၂၊ ၂၀၀၅ ရက္ေန႔မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္မခင္ပြန္းဆုံးတဲ့ေန႔မွာပဲ အိမ္ရဲ႕ေတာင္ဘက္မွာ ဝင္းထရံေတြကို ျပာေတြနဲ႔ျဖဴးထား ပါတယ္။ အိမ္ရဲ႕အေနာက္ဘက္အိမ္က ဝင္းထရံေတြကို ထုံးေတြနဲ႔ျဖဴးထားပါတယ္။ သူတို႔က ကြ်န္မခင္ပြန္း AIDS နဲ႔ဆုံးတာကို သိတယ္ေလ။ အဲဒါေၾကာင့္ ကူးမွာ ေၾကာက္ၾကတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ကြ်န္မ ေဒါသေတြ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ စိတ္အားလဲ ငယ္ခဲ့ရပါတယ္။ ခင္ပြန္းဆုံးလို႔ ဝမ္းနည္းရတာတမ်ိဳး၊ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းခံရတာ တစ္မ်ိဳးးနဲ႔ အေတာ္ကို ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ အခုလို အတိတ္ကအေၾကာင္းေတြ ျပန္ေရးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာင္ မ်က္ရည္က်ရပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ကြ်န္မမွာ သမီးေလး ၃ ေယာက္႐ွိပါတယ္။ အႀကီးဆုံးက ၈ တန္း၊ အလတ္က ၄-တန္း၊ အငယ္ဆုံး ေလးက သူငယ္တန္းပါ။ ကြ်န္မတို႔မိသားစုက ဆင္းရဲေတာ့ အိမ္မွာ မီတာလဲမ႐ွိ၊ TV လဲမ႐ွိေတာ့ သမီးေလး ေတြက အိမ္နီးနားခ်င္းအိမ္မွာ TV သြားၾကည့္ၾကပါတယ္။ ျပန္လာတဲ့အခါ ကြ်န္မကိုျပန္ေျပာၾကတယ္။ သူတို႔ သြားၾကည့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေသာက္ေရအိုးကို ပုဆိုးနဲ႔အုပ္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေရခြက္ေတြသိမ္းတဲ့အေၾကာင္း ေျပာျပပါတယ္။ ကြ်န္မေလ ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ေရးမျပတတ္ေအာင္ပါပဲ။
ကြ်န္မခင္ပြန္းရဲ႕အေဒၚဆိုရင္ အိမ္အလည္လာတာေတာင္ မထိုင္ေတာ့ဘဲ မတ္တပ္ရပ္စကားေျပာၿပီး ျပန္သြား ပါတယ္။ အိမ္နီးနားခ်င္းက ကေလးေတြ အိမ္လာရင္လဲ သူတို႔ အေမေတြက ခ်က္ခ်င္းလုိက္ေခၚၾကတယ္။ သူတို႔ကေလးေတြကိုလဲ အတူတူမကစားဖို႔ ၊သူတို႔အေဖက AIDS ေရာဂါနဲ႔ေသတာ၊ နင့္တို႔ကူးလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာျပထားၾကပါတယ္။ `
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က အိမ္အလည္လာတာ ကေလးေခၚခဲ့ပါတယ္။ ကေလး အေမက ခ်က္ခ်င္းလိုက္လာၿပီး ကေလးကိုျပန္ေခၚသြားပါတယ္။ ကြ်န္မတို႔အိမ္ရဲ႕ေ႐ွ႕ဘက္အိမ္ကေကာင္မေလး ကြ်န္မတို႔ဖိနပ္ ခိုးစီးပါတယ္။ သူ႔အေမကို တိုင္ေျပာေတာ့ သူ႔သမီးကို ဘာမို႔ခိုးစီးတာလဲ၊ ေရာဂါကူး ခံခ်င္လို႔လားလို႔ ေျပာပါတယ္။ သမီးေလးေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ထမင္းခ်ိဳင့္သြားပို႔ေတာ့လဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္းက အတူတူမစားပဲ အျပင္ထြက္ စားတာကို ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။
ေကာင္းတာျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဆိုးတာျဖစ္ျဖစ္ မၿမဲဘူးဆိုတဲ့အတိုင္း ကြ်န္မတို႔ မိသားစုကို ကူညီေစာင့္ေ႐ွာက္မဲ့ သူေတြ အဖြဲ႕အစည္းေတြ ေပၚေပါက္လာပါတယ္။ C.H.B.C, ေရႊျခေသၤ့, DRC ဆိုတာပါပဲ။ အဲဒီအဖြဲ႕အစည္း ေတြက ကြ်န္မတို႔ မိသားစုကို supporting လုပ္ေပးပါတယ္။ perfect မဟုတ္ေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ေလး အဆင္ေျပ ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ လာေရာက္ၿပီး ျပဳစုေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကတာေတြကို ပတ္ဝန္းက်င္က ျမင္ၿပီး ကြ်န္မကို ေမးတယ္။ကြ်န္မရဲ႕ character ကလဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဆိုေတာ့ အကုန္ေျပာျပတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ပတ္ဝန္းက်င္က ကြ်န္မတို႔ မိသားစုကို နားလည္လာတယ္။ ခြဲျခားမႈေတြ ေလ်ာ့ပါးလာပါတယ္။
အခုဆိုရင္ ကြ်န္မ ARV ကို ေရႊျခေသၤ့ရဲ႕ကူညီမႈနဲ႔ free ေသာက္ေနရပါၿပီ။ ကြ်န္မအေျပာမဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ပါ ေဆးအလွဴ႐ွင္ကိုေရာ ေရႊျခေသၤ့ကိုပါ ေမတၱာပို႔ေပးပါတယ္။ ကြ်န္မ ARV စေသာက္ေတာ့ CD4 208 ပဲ ႐ွိပါတယ္။ အခုဆိုရင္ ကြ်န္မရဲ႕ CD4 512 ႐ွိေနပါၿပီ။
ကြ်န္မေမ့ေနတာ ႐ွိေသးတယ္။ အဲဒါက လက္ကမ္းစာေဆာင္ေတြ၊ က်န္းမာေရးဗဟုသုတရေစမဲ့စာအုပ္ေတြကိုလဲ ေဝေပးပါတယ္။ အဲဒါေတြကို ပတ္ဝန္းက်င္က ဖတ္ၾကလို႔ ခြဲျခားဆက္ဆံျခင္းေတြ ေလ်ာ့ပါးတယ္လို႔ ကြ်န္မထင္ပါတယ္။
ကြ်န္မတို႔ PLHIV ေတြနဲ႔ ေရႊျခေသၤ့ volunteer ေတြ ပုဂံ၊ ေညာင္ဦး၊ ပုပၸါးကို Social function ထြက္တဲ့ ခရီးစဥ္ဟာ ကြ်န္မ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ခရီးစဥ္ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ မသြားဘူးတဲ့ေနရာ၊ စားရခဲေပတဲ့ အစားအစာေတြ ေကြ်းေမြးလို႔ ပါပဲ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
