>
ဘယ္လိုေျပာရမလဲ
စိန္ထြန္း
(ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေ၀ဒနာသည္တို႔ရဲ့ ပင္ကိုယ္ေရး ခံစားခ်က္မ်ား)
ဇန္န၀ါရီ ၆၊ ၂၀၁၁
ကၽြန္ေတာ့္နာမည္က စိန္ထြန္းပါ။ …. ၿမိဳ႕၊ အေနာက္ဖက္ ၁၀ မိုင္ခန္႔အကြာအေ၀းက ရြာေလးတစ္ရြာမွာ ေနပါတယ္။
ကၽြန္္ေတာ္တို႔မိသားစုမွာ ကိုယ္ပိုင္လယ္က ႏွစ္ဧကခြဲဘဲ ရွိတာဆိုေတာ့ သူရင္းငွား ပ်ဳိးႏႈတ္ လယ္ထြန္ ႏြားစာ စဥ္းစတဲ့ လယ္ကူလီလဲ လုပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာေတြက မိုးေကာင္းေတာေတြဆိုေတာ့ ရြာမွာ လုပ္ငန္း ကိုင္ငန္းနည္းပါးသြားတဲ့ေႏြရာသီအခ်ိန္ဆိုရင္ အထက္ ျမစ္ရုိးတစ္ေလွ်ာက္ အထက္ပိုင္းေဒသမ်ားကို သြားၿပီး သူရင္းငွားအလုပ္ လုပ္ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာက လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႏွစ္တိုင္းသြား အလုပ္လုပ္ၾကပါတယ္။
အဲဒီမွာက ေနရာစံုက လူေတြစုမိၾကတယ္။ ေပ်ာ္ပါးစရာေတြလဲ ေပါတယ္။ ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ေလာက္မွာ အထက္ ျမစ္ရုိး အလုပ္အျပန္ကစၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ခဏ ခဏဖ်ားတယ္။ ၀မ္းပ်က္လာတယ္။ အလုပ္ၾကမ္းလဲ သိပ္မလုပ္ ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ ရြာမွာ ၅ လေလာက္ ေနေကာင္းလိုက္၊ မေကာင္းလိုက္နဲ႔ တေရွာင္ေရွာင္ျဖစ္ေနလို႔ ….. က နာမည္ႀကီးေဆးခန္းမွာ သြားျပပါတယ္။ အဲဒီမွာ ေဆးကုသမႈခံယူၿပီး ေသြးစစ္ရမယ္ဆိုလို႔ ေသြးစစ္လိုက္ပါ တယ္။
အေျဖက HIV positive(+) တဲ့ဗ်ာ။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ အဲဒီေဆးခန္းက သူနာျပဳဆရာမေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာက ေလ။ သူ႔ေမာင္ကို ကၽြန္ေတာ့္သတင္းေျပာလိုက္တယ္။ သူ႔ေမာင္က ဆိုင္ကယ္နဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္က ေထာ္လာဂ်ီနဲ႔ ျပန္တာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ HIV သတင္းက ကၽြန္ေတာ့္အရင္ ရြာျပန္ေရာက္ေနၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးေတာင္မွ ကၽြန္ေတာ္မေျပာရေသးဘဲနဲ႔ ႀကိဳသိႏွင့္ေနတာ။ ဇနီးသည္ကို ေတာင္းပန္ရွင္းျပ၊ စိတ္ ေျပေအာင္ေျပာၿပီး ရြာလည္ကလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ သြားထိုင္တယ္။ ဆိုင္ရွင္က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အရမ္းခင္တဲ့သူပါ။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေသာက္တဲ့ လက္ဖက္ရည္ခြက္ကို ခြဲျပစ္တယ္လို႔ သိရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ေနေကာင္းလို႔ အလုပ္လုပ္ခ်င္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လယ္္ရွင္က သူနာျပဳဆရာမေလးရဲ႕အမ်ဳိးေတြ။ ကၽြန္ေတာ္သြားမလုပ္ရဲေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္မိန္းမအတြက္လဲ အလုပ္အကိုင္ခက္လာတယ္။ ရြာထဲက ကၽြန္ ေတာ္နဲ႔ မိသားစုကို အဖက္မလုပ္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရမ္းစိတ္အားငယ္ရတယ္။ ေဆြမ်ဳိးေတြအိမ္ ေလာက္ပဲ မတတ္သာမွ ၀င္ထြက္သြားလာႀကတာ။ ကံေကာင္းတာက ကၽြန္ေတာ္က ဥကၠဌအိမ္မွာလဲ လုပ္တယ္။ သူတို႔မိသားစုက လံုး၀မခြဲျခားဘူး။ ဘယ္မွအလုပ္မရွိရင္ သူ႔အိမ္မွာဘဲလုပ္တဲ့၊ ထမင္းလဲ သူတို႔နဲ႔ဘဲ အတူစားခိုင္းတယ္။ သူတို႔က တစ္မိသားစုလံုး ပညာတတ္ေတြ။ ကၽြန္ေတာ္ကို အားေပးတယ္။
ေနာက္ ေက်ာင္းဆရာမႏွစ္ေယာက္၊ သူတို႔ကလဲ လံုး၀ မခြဲျခားဘူး။ သူတို႔ယူနီဆက္မွာ သင္တန္းတက္ထားရ တယ္တဲ့။ စိိတ္မပ်က္နဲ႔။ ကုလို႔ရတယ္။ ပိုးထိန္းတဲ့ေဆးေတြ ေပၚေနၿပီဆိုၿပီး ကၽြန္္ေတာ္တုိ႔ကို အားေပးတယ္။ တျခား ခြဲျခားတဲ့သူေတြကိုလဲ သူတို႔ဘဲ ဒိုင္ခံရွင္းျပတယ္။ ဘယ္လိုကူူးတယ္ မကူးဘူးဆိုတာေတြေပါ့။ သူတို႔အားေပးေကာင္းလို႔သာ။ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာကေတာ့ အိမ္တြင္းပုန္း အေသခံေတာ့မလို႔ဘဲ။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာနားက………ရြာက က်န္းမာေရးမႈးဆီ သြားျပေတာ့ သူ႔ရဲ႕လမ္းညႊန္ုသတင္းေပးခ်က္အရ …….က ေရႊျခေသၤ့မွာ HIV/AIDS ေ၀ဒနာသည္ေတြကို ေဆးကုေပးေနတယ္။ အကူအညီေပးေနတယ္ဆိုတာ သိရလုိ႔ သြားခဲ့တယ္။ အဲဒီက အဖြဲ႔ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီေရာဂါအေၾကာင္း အေသးစိပ္ ရွင္းျပတယ္။ ကူးစက္နည္း၊ မကူူးစက္ႏိုင္တဲ့နည္း၊ ဒီေရာဂါနဲ႔ အျပဳသေဘာ ေနထိုင္မႈေတြ ေဆးခန္းလာျပတုိင္း ေျပာတယ္။
ကၽြန္္ေတာ့္ဇနီးကိုလည္း Counseling လုပ္ၿပီး ေဆးရုံကိုေခၚသြားၿပီး ေသြးစစ္ေပးတယ္။ negative(-) တဲ့ဗ်ာ။ ေပ်ာ္တာေတာ့ မေျပာနဲ႕။ ကေလးေတြလဲ စစ္စရာမလိုေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးဆိုရင္ မယံုလို႔ ၃ ခါ ေလာက္ေတာင္ ထပ္စစ္ျဖစ္တယ္။ ပညာေပးကာတြန္းစာအုပ္ေတြ၊ HIV/AIDS အေမးအေျဖတစ္ရာ၊ ဘ၀အတြက္ အားေဆးတစ္ခြက္ စာအုပ္ေတြ၊ လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြ အမ်ားႀကီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာ ျဖန္႔ေဝျဖစ္တယ္။
ဒါေပမဲ့ သိတယ္မဟုတ္လား။ ရြာဆိုတာက သာမႈဘဲရွိရွိ၊ နာမႈဘဲရွိရွိ တရြာလံုးထြက္လုပ္ၾကတာ ထံုးစံဘဲေလ။ ကိုယ္ေရာက္သြားတဲ့အခါ ရြံသလုိလို ေၾကာက္သလိုလိုဆိုေတာ့ ဘာပြဲရွိလို႔မွ ၀င္မပါရဲေတာ့ဘူး။ ရြာက ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလိုျဖစ္လာေတာ့ ရြာမွာလဲ ေနခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ဘူး။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္မွာ ေရာဂါရိွမွန္းမသိတဲ့ ရြာတစ္ရြာမွာ သြားအလုပ္လုပ္တယ္။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္မွာ ေယာကၡမရြာ သြားလုပ္တယ္။ ေနာက္ပိုင္း က်န္းမာေရးသိပ္မေကာင္းတာနဲ႔ ရြာျပန္လာခဲ့တယ္။ တအိအိနဲ႔ သိသိသာသာက်လာတယ္။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခ်ဳိးေနက် အိမ္နားက ေရတြင္းပိုင္ရွင္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရလာမခ်ဳိးေတာ့ဘို႔ ေျဗာင္ေျပာ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လဲ လယ္တစ္ဧကေပါင္ၿပီး မႏၱေလးမွာ ေဆးကုရင္း ညီရဲ႕အလုပ္မွာ ၀င္လုပ္ျဖစ္တယ္၊ ရြာမျပန္ျဖစ္ဘူး။ မႏၱေလးေဆးရုံႀကီးမွာ ဘဝတူေတြနဲ႔ေတြ႔ၾကတယ္၊ သူတို႔က ARV ရေနၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က မႏၱေလးမွတ္ပံုတင္မရွိေတာ့ ေဆးမရႏိုင္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ရက္မွာ အခြင့္အလမ္းေပၚလာတယ္၊ အဖြဲ႔ကခ်ိတ္ဆက္ ေပးထားလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရင္းႏွီးေနတဲ့ ေဝဒနာရွင္အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ရဲ႕ေယာက်္ားဆံုးသြားတယ္၊ သူက မႏၱေလးက၊ သူ႔ေယာက်္ားေနရာမွာ အစားဝင္လိုက္ပါတဲ့၊ သူ႔ေယာက်္ားက ဒီေဆးရုံမွာ ဘာေဆးမွ မထုတ္ရ ေသးဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လဲ အစားဝင္လိုက္တယ္၊ TB ေတြ႕ေတာ့ ေဆးစားၿပီးေနာက္ မၾကာဘူး၊ ARV ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ရြာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေရခ်ဳိးမခံတဲ့သူက ကၽြန္ေတာ့္ဇနီးနဲ႔ ကေလးေတြကိုပါ ေရခ်ဳိး မခံေတာ့ဘူး။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ အဲဒီတုန္္းက က်န္လယ္တစ္ဧကခြဲက ကုလားပဲေလး ရလိုက္တယ္။ အဲဒါေလးနဲ႔ အိမ္ထဲ ေရတြင္းတူးျဖစ္လိုက္တယ္။
ေဆးစားရေတာ့ မၾကာခင္ က်န္းမာေရးျပန္ေကာင္းလာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ညီကလဲ ကၽြန္ေတာ့္ေရာဂါနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရွက္ေနတာဆိုေတာ့ ရြာျပန္လာခဲ့တယ္။
ဥကၠဌမိသားစုနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာမႏွစ္ေယာက္တို႔ အေျပာအေဟာေကာင္းလို႔ဘဲလား၊ ပညာေပးစာအုပ္ေတြဖတ္ ၿပီး ဗဟုသုတေတြ ရွိလာၾကလို႔လား၊ ကၽြန္ေတာ္ကဘဲ ေျပာင္ေျပာင္ေရာင္ေရာင္နဲ႔ ျပည့္ျပည့္ၿဖိဳးၿဖိဳးျဖစ္လာလို႔ လား မေျပာတတ္ဘူး။ မိတ္ေဆြေတြနဲ႕ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ထိုင္လို႔ ရလာၿပီ။ ရြာေရးရပ္တာ ေက်ာင္းပြဲ ဘုရားပြဲ ေတြလဲ ျပန္၀င္ဆံ့လာၿပီ။ ေရလာမခ်ဳိးဘို႔တားတဲ့သူရဲ႕ ေခၽြးမကေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ေရတြင္းဘဲ ေရလာခ်ဳိးတယ္။
တခုဘဲရွိတယ္။
တ၀င္းထဲေနၿပီး HIV ရွိတယ္လို႔ သိကတဲက မေခၚမေျပာဘဲေနေတာ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အစ္ကိုအရင္းကို ျမင္ေနရ တာ တစ္ခုကေတာ့ အင္း ဘယ္လိုေျပာရမယ္ကို မသိေတာ့ပါဘူးဗ်ာ ။ ။
စိန္ထြန္း
၁ ၊ ၈ ၊ ၂၀၁၀
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
