>
အစိမ္းေရာင္လူသားေအာက္တိုဘာ ၂၉၊ ၂၀၁၀
ေခတ္သံုးေခတ္ .. ႏွစ္သံုးႏွစ္ကို ျဖတ္သန္း ကၽြန္ေတာ္ေက်ာ္သူရဲ႕ ဘဝသက္တမ္း။
ကမာၻေလာကႀကီးထဲ ၁၉၅၉ ခုႏွစ္၊ လူ႔ေလာကႀကီးထဲ ေရာက္ရွိ။
ပညာေရးကို မသိ။ စီးပြားေရးကို မသိ။ က်န္းမာေရးကို မသိ။ လူမႈေရးကို မသိ။ ဘာဆိုဘာမွ မသိ ကမာၻေလာကႀကီးထဲေရာက္ရွိ။
ကေလးအေတြး ကေလးအသိ ေဆာ့ကစားခ်င္တာပဲရွိ။
မိဘေတြ ခံစားမႈကိုမသိ … ကိုယ္လိုခ်င္တာပဲသိ။
သားသားတို႔က မူလတန္း၊ အလယ္တန္း။ ဟို … အကိုႀကီးေတြကေတာ့ Rasu လို႔ေခၚတဲ့ တကၠသိုလ္အတန္း။
လူေတြက ႐ႈတ္႐ႈတ္ … ေက်ာင္းသားႀကီးေတြက တ႐ုတ္႐ုတ္ … လူထုႀကီးက တအုတ္အုတ္ … တ႐ုတ္ ကုလားေတြက တျဖဳတ္ျဖဳတ္။
ဘဝေတြက ဖ႐ိုဖရဲ။
မ်က္စိတမွိတ္ လွ်ပ္တျပက္ထဲ ေကာင္းကင္ျပာႀကီးထဲ က်ီးေတြက ၿပိဳဆင္း … မီးခိုးမိႈင္းေတြက ေဝွ႔ဆဲ။ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးကေတာ့ … ခြပ္ေဒါင္းအလံ လြင့္ဆဲ။
ၿငိမ္းခ်မ္းမႈတဲ့လား … ၿငိမ္းခ်မ္းမႈအတြက္လား … အဘမႈိင္းတဲ့လား … ဦးသန္႔တဲ့လား။
လား ေပါင္းမ်ားစြာထဲ … နားစည္ထဲမွာ ေဝွ႔ဝဲ။
ဘာဆို ဘာမွ မသိခဲ့ … ဘာဘာ ဘာမွ မသိဘူးတဲ့လား။
သားတို႔သိတာ … ကေလးဘဝထဲ … စစ္တိုက္တမ္းကစားဖို႔ပဲ။
တိုက္မယ္ … ခိုက္မယ္ … ပစ္မယ္ … ခတ္မယ္ … ထိုးမယ္ … ႀကိတ္မယ္ … ဆက္သြယ္ေရးစက္နဲ႔ စကားေျပာမယ္ … လက္ပစ္ဗုံးနဲ႔ပစ္မယ့္ ကစားပြဲေတြ၊ ကစားနည္းေတြ။
အမည္နာမကား … စစ္တိုက္တမ္းကစားနည္းတဲ့။
မင္းက ဗိုလ္ႀကီးဆို … ငါက ဗိုလ္မွဴး။
မင္းက ဗိုလ္မွဴးဆို … ငါက ဗိုလ္ခ်ဳပ္။
ေနရာလုတာကစ … က်ားဗိုလ္ဆြဲၾက။
ကစားၾကတာမ်ား … Hero ေတာ့ျဖစ္ခ်င္ၾကပါရဲ႕။
ဒါ . . . ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ရဲ႕ အာဇာနည္ေတြအေၾကာင္း။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ရဲ႕ တိုင္းျပည္ ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ရဲ႕ ျပည္သူကို ကာကြယ္မႈအေၾကာင္း။
ဗို္လ္ခ်ဳပ္တို႔က ျပည္သူကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း။
ျပည္သူတို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ကို ခ်စ္တဲ့အေၾကာင္း။
အေၾကာင္း … အေၾကာင္းေပါင္းစံုကို အေဟာင္းက အသစ္ျဖစ္ေအာင္ စစ္ရာဇဝင္ သမိုင္းစစ္ကို အမွန္တကယ္အားက်၊ ႏွလံုးသားထဲ ထႂကြလာေအာင္ ေျပာျပၾကတဲ့ မိဘ၊ ဘိုးဘြားမ်ားႏွင့္ ခင္ပြန္းႀကီး ဆယ္ပါး။
ဒါ . . . ကေလးပံုျပင္မဟုတ္ … ဒ႑ာရီမဟုတ္ … လုပ္ၾကံမဟုတ္တဲ့ အဟုတ္အမွန္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ စစ္စစ္ စစ္စစ္မွန္တဲ့ စစ္သမိုင္းအစစ္။
စစ္ရာဇဝင္စစ္စစ္ သမိုင္းစစ္စစ္ကို တျဖစ္ျဖစ္မည္ေအာင္ အားက်လို႔မဝေသး … စစ္တိုက္ တမ္းကစားလို႔ မၿပီးေသး … အဖိုးနဲ႔ အဖ အင္းစိန္ဆိုတဲ့ ဘဝတကၠသိုလ္ နံရံၾကားေရာက္လို႔ သြားသေလး။
မိဘ၊ ဘိုးဘြားတို႔ရဲ႕ ေခၽြးနည္းစာစစ္စစ္နဲ႔ လုပ္ကိုင္ခဲ့တဲ့ ႏိုင္လြန္စက္ … အလုပ္ရွင္ အလုပ္သမား တေျပးညီရွိရမယ္လို႔၊ အျမတ္ႀကီးစား အရင္းရွင္တဲ့ … စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးက ညႊန္ၾကား၊ ပစၥည္းကိုသိမ္းသြား … လူကိုလည္း ထိန္းထား။
ေၾသာ္ . . . ကေလးအေတြးနဲ႔ေတြးၾကည့္ … “အစိမ္းေရာင္ လူသားေတြဆိုတာ ဒါမ်ဳိးႀကီးလည္း လုပ္သလား” တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ … လြတ္လပ္ေရးရလို႔ မဝေသး၊ မလြတ္လပ္တဲ့ ဘဝထဲ မဆလလူသား ျဖစ္လို႔လာ။
မလြတ္လပ္တဲ့ ဘဝထဲ အထက္တန္းေက်ာင္းနဲ႔ တကၠသိုလ္ေတြမွာ … ဆီဒင္ကားေတြ မ်က္စိ႐ႈပ္လာ။ အခြင့္ထူးခံ သားသမီးေတြ မ်က္စိေနာက္လာ။ ေက်ာင္းစိမ္းစာအုပ္ေတြ မဲေဖာက္လို႔လာ။ ဒါဟာ … တေျပးညီတဲ့လားဗ်ာ။
ေအးဗ်ာ . . . ေအးရာ ေအးေၾကာင္း၊ လူငယ္အေတြး … အေျဖရွာၾကည့္။
ေကာင္းပါေလစြ … ေကာင္းေလစြ။ ယမကာနဲ႔ မူးယစ္ဘဝ။
အမွန္တရားေတြေပ်ာက္ … သီလေတြေဖာက္ … ဓာတ္ရွင္ထဲေရာက္။
ဟို လူႀကီးနဲ႔ဖိုက္ … ဟို သူငယ္မနဲ႔ဆိုက္။
ဟို ဘဲႀကီးနဲ႔တိုက္ … ဟို မဒီႀကီးနဲ႔ခိုက္။
မေကာင္းတာကို ေကာင္းသလားလို႔၊ မသင့္တာကို သင့္သလားလို႔၊ မွားတာကို မွန္သလားလို႔ စမ္းသပ္ခ်င္တဲ့ လူငယ္တေယာက္။
လူစိတ္မေပ်ာက္ခင္ … အသိေရာက္။
အသိတရားရလို႔ … လူလုပ္မယ္ၾကံကာရွိေသး … “ ဒို႔အေရး ” တဲ့။
ဘာပါလိမ့္လို႔ … နားစြင့္က်၊ ထၾကည့္ၾက၊ စူးစိုက္ၾက၊ အာ႐ံုစိုက္ၾက။
ဟ! . . . ငါတို႔ အေရးပဲ၊ ျပည္သူ႔အေရး၊ ဒို႔အေရးပဲ။
ညီလိုက္တဲ့ျပည္သူ၊ ညီလိုက္တဲ့ အႏုပညာရွင္ေတြ၊ ညီလိုက္တဲ့ ဝန္ထမ္းေတြ။
ဟုတ္ၿပီေဟ့ ဆိုၿပီး … ငါလည္း ညီေအာင္လိုက္ညိႇ … ဒဂံု (၁) နဲ႔ ေဆး႐ံုႀကီးမွာ အမ်ားနည္းတူ ေပါက္ေပါက္လိုက္ေဖာက္။
အဲဒီေနာက္ေတာ့ … ေထာက္ (၆) ကိုေရာက္။
ဒီအခ်ိန္မွာ ကေလးက ႏွစ္ေယာက္။
မေဟသီက တေယာက္။
လက္တြဲညီသလား မေမးနဲ႔ … လင္နဲ႔မယား လွ်ာနဲ႔သြား၊ အယူအဆေတြကြဲျပား … ကိုယ္က အႏုပညာသမား။
ေၾသာ္ . . . အဲဒီအခ်ိန္မွာ လူလတ္အေတြး ေတြးၾကည့္ “အစိမ္းေရာင္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးႀကီးလည္း ဖန္တီးသားပဲ” လို႔။
ဒီလိုနဲ႔ … နဝတေခတ္ထဲ လူျဖစ္လို႔လာ။
ငိုလိုက္ ရယ္လိုက္နဲ႔ ဘဝရဲ႕သားေကာင္မ်ားကို ထပ္မံ၍ ငိုခိုင္း ရယ္ခိုင္းတဲ့ ဓာတ္ရွင္သမိုင္း ရာဇဝင္ထဲ ေဝွ႔လို႔ဝဲ။
ဓာတ္ရွင္သမားတို႔ကေတာ့ … ပရိသတ္ျပည္သူကို အကုသုိလ္ေတြ ေဝမွ်ဆဲ။
ဒါနဲ႔ … ေအးရာ ေအးေၾကာင္း၊ ၿငိမ္းရာ ၿငိမ္းေၾကာင္း လူလတ္အေတြးနဲ႔ အေျဖရွာၾကည့္။
ေကာင္းပါေလစြ – ေကာင္းေလစြ ေတြ႔ပါၿပီတဲ့ … သုဘရာဇာတဲ့။
သုခ … ေက်ာ္သူ၊ ေက်ာ္သူ … သုခ ကက္ကင္းတဲ့။
ေက်းဇူးရွင္ ဘဘဦးသုခရဲ႕ စကား … မွန္တာမွ ဒတ္ထိပဲ။
ေက်ာ္သူ … သခ်ဳႋင္း၊ သခ်ဳႋင္း … ေက်ာ္သူ ဒါလည္း ကက္ကင္းပဲ။
ကက္ကင္းကို႐ိုက္၊ ကက္ကင္းကိုေဆာင္ကာ … မိဘကို ဒုကၡေပးခဲ့၊ မိသားစုေလးကို ေသာကေတြရေစခဲ့၊ ျပည္သူကို အကုသုိလ္ ေဝမွ်ခဲ့တဲ့ ငါ … ဝဋ္ေႂကြးေတြ ေက်။ ဝဋ္ေႂကြးေတြ ေျပေအာင္ အနိမ့္က်ဆံုး ကုသိုလ္အလုပ္မ်ဳိးသည္ ျမင့္ျမတ္ေသာ သူတို႔သာ လုပ္ႏိုင္သည္တဲ့ … ။
ဒီမွာတင္ … ဘဝတဆစ္ခ်ိဳး ေပးဆပ္မႈေတြတိုး၊ ဘာသာတရားကို ႐ိုက်ဳိးခဲ့ရ။
ဟ! . . . ဘာတဲ့တုန္း … နားစြင့္စမ္း၊ ေမာ့ၾကည့္စမ္း၊ ေမးၾကည့္စမ္း၊ ေမွ်ာ္ၾကည့္စမ္း၊ ေလွ်ာက္ၾကည့္စမ္း။
“လံုးစံုမ်ားစြာ သတၱဝါ ခ်မ္းသာကိုယ္စိတ္ျမဲပါေစ၊ ဆင္းရဲခပ္သိမ္းၿငိမ္းပါေစ၊ ေဒါသခပ္သိမ္း ၿငိမ္းပါေစ” တဲ့ … ဟာ ျပည္သူျပည္သား လူသားအားလံုးကို ေမတၱာပို႔တဲ့ အသံေတြပဲ။
မိုးထဲ … ေလထဲ … ေသနတ္ဆြဲ၍ မဟုတ္။
မိုးထဲ … ေလထဲ … ထီးဖိနပ္မဆြဲတဲ့ … သံဃာေတာ္ေတြပဲ။
ဆြမ္းဘယ္လိုမ်ား ဘုန္းေပးၾကမလဲလို႔ ေတြးမိ။
႐ိုက္လက္စ ဓာတ္ရွင္ကားေတြ စြန္႔ခြာခဲ့ၿပီး လွမ္းလိုက္တဲ့ေျခလွမ္း … သံဃာေတာ္တို႔ နားေနရာ ေၾကးသြန္းဘုရားႀကီးဆီသို႔။
ဒီမွာတင္ … လက္သီးလက္ေမာင္း မတန္း … မေႂကြးေၾကာ္ခဲ့ဘဲနဲ႔ သူ႔အလိုလုိ Auto လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ျပည္ထဲေရးေရာက္။
ဒါတင္မကေသး … ေအာင္သေျပထဲလည္း အျမည္းအျဖစ္ ေခတၱခဏေရာက္။
သားနဲ႔သမီးလည္း … အေဝးကိုေရာက္။
ေၾသာ္ . . . လူႀကီးအေတြး … “အစိမ္းေရာင္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးႀကီးလည္း စြမ္းေဆာင္ေပးသားပဲ” လို႔။
ဒီလိုနဲ႔ … နအဖ လက္ထဲမွာ အလုပ္လက္မဲ့ (၁၀၉ ~ ၁၁၀) ဘဝ။ ယခုအခ်ိန္ထိ သံုးႏွစ္တိတိ စြန္းခဲ့ၿပီေပါ့။
ေခတ္သံုးေခတ္ရဲ႕ ႏွစ္သံုးႏွစ္မွာ အႏုပညာသမားဘဝကေန အရွင္လတ္လတ္ သုဘရာဇာ ဘဝကို လံုးလံုးေရာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးတဲ့ … အစိမ္းေရာင္လူသား။
ျပည္သူေတြကို အခ်ိန္ျပည့္ ေပးဆပ္ခြင့္ရေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးတဲ့ … အစိမ္းေရာင္လူသား။
အနိစၥ ဒုကၡ အနတၱ တရားေတြကို အခ်ိန္တိုတိုနဲ႔ ျမင္ေတြ႔ခြင့္ရေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးတဲ့ … အစိမ္းေရာင္လူသား။
သံေဝဂတရားေတြ သိျမင္၊ က်င့္ၾကံ အားထုတ္ခြင့္ရေအာင္ စြမ္းေဆာင္ေပးတဲ့ … အစိမ္းေရာင္ လူသား။
ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ အျဖဴထည္လူသားျဖစ္ေအာင္ ဖန္တီးေပးခဲ့တဲ့ … အစိမ္းေရာင္လူသား။
သာဓု . . . သာဓု . . . သာဓုပါ … အစိမ္းေရာင္လူသား။
အသင္တို႔သည္လည္း ကၽြႏ္ုပ္သိသလို … သိၾကပါေစ။
ကၽြႏ္ုပ္ရသလို … ရၾကပါေစ။
ကၽြႏ္ုပ္ျမင္ေတြ႔သလို … ျမင္ေတြ႔ၾကပါေစ။
ကၽြႏ္ုပ္ေပးဆပ္သလို … ေပးဆပ္ႏိုင္ၾကပါေစ လို႔သာ ကၽြႏ္ုပ္ရဲ႕ ေမြးေန႔ (၅၁) ႏွစ္ျပည့္မွစ၍ ရန္သူမ်ဳိး ငါးပါးမွ ကင္းေဝးၾကၿပီး၊ လူအခ်င္းခ်င္း ႏွိပ္စက္ျခင္း … ကင္းရွင္း ၾကပါေစ။ ဒုိ႔ေမတၱာစြမ္း ကမာၻလႊမ္း ၿငိမ္းခ်မ္းၾကပါေစ ဟု ေမတၱာပို႔သ သစၥာဆို ဆုမြန္ေကာင္း ေတာင္းလိုက္ရယုံမွတပါး အျခားမရွိေတာ့ေခ်။
ေမတၱာ က႐ုဏာ မုဒိတာ ဥေပကၡာျဖင့္
ေက်ာ္သူ (၁၉၅၉ ~ ၂၀??)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
