>
ျမင္းစီးေနရေသာ ေလွထုိးသား (သို႔မဟုတ္) ဝံပုေလြႀကီး၏ ဘဝႏွင့္စာေပ…..
မင္းဟန္
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၂၇၊ ၂၀၁၀
ဒိ႒ိႀကီး၏ စ်ာပန
‘တေစၦ’ အမည္ရွိ သေဘၤာသည္ ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕၏ ကမ္းလြန္ပင္လယ္ျပင္တြင္ ရြက္လႊင့္၍ေနသည္။ ေလသည္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တုိက္ခတ္၍ေန၏။ သေဘၤာပဲ့ပိုင္းသည္ တိမ္းေစာင္း၍သြားသည္။ ေရမ်ား ပဲ့ပိုင္းလက္ရန္းကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ကုန္းပတ္ေပၚအထိ ဝင္လာသည္။ `အေလာင္းေကာင္’ ေပၚသို႔ ေရမ်ား ျဖတ္သြား၏။
`…… အသုဘအခမ္းအနား လုပ္ထံုးလုပ္စဥ္နဲ႔ ပတ္သတ္ၿပီး ငါ တပိုင္းတစပဲ မွတ္မိတယ္။ ဒါကေတာ့ ႐ုပ္အေလာင္းကို ပင္လယ္ထဲပစ္ခ်ရမယ္ဆုိတဲ့ အပိုင္းပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ပင္လယ္ထဲပစ္ခ်လုိက္ေတာ့ … …’
အေလာင္းေကာင္၏ထိပ္မွရပ္၍ ‘တေစၦ’ သေဘၤာကပၸတိန္ လာဆင္သည္ စ်ာပနအခမ္းအနားအား က်င္းပေန၏။ စကားက ဤမွ်ႏွင့္ရပ္သြား၍ အေလာင္းထည့္ထားေသာအိပ္ကိုကိုင္ထားသူမ်ား အူေၾကာင္ေၾကာင္ ျဖစ္ေနၾကသည္။
‘ေဟ့ေကာင္ေတြ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ၊ ပစ္ခ်လုိက္ဆုိတာ မၾကားဘူးလား …’
ဝံပုေလြႀကီးသည္ … သူ၏အေက်ာ္ၾကားဆံုး ဝတၳဳျဖစ္သည့္ ပင္လယ္ဝံပုေလြ (Sea Wolf) အား ပင္လယ္ျပင္ သေဘၤာေပၚမွ စ်ာပနအခမ္းအနားတခု၏ ျမင္ကြင္းႏွင့္ဖြင့္ခဲ့၏။ ယခုမူ … …။
၁၉၁၆ ခုႏွစ္၊ ႏုိဝင္ဘာလ ၂၂ ရက္ … ေန႔တြင္ ဝံပုေလြႀကီး ကြယ္လြန္ခဲ့၏။ ကြယ္လြန္ခဲ့သည္ဆိုေသာ္လည္း … သူကိုယ္သူ သတ္ေသခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ ေမာ္ဖင္းႏွင့္အစထ႐ိုဖင္း ေဆးမ်ားအားေသာက္၍ သူ႔ဘဝ သူ႔ဇာတ္အား သူ႔ဖာသာသူ သိမ္းပစ္ခဲ့ျခင္း … …။
ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕ရွိ ဝတ္ေက်ာင္းတခုအတြင္း ဝံပုေလြႀကီး၏ ႐ုပ္အေလာင္းအား သရဏဂံုတင္၏။ တိတ္တိတ္ဆိတ္ဆိတ္ …။ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ …။ ေျခာက္ေျခာက္ကပ္ကပ္ … …။
သရဏဂံုတင္ေပးသည့္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတပါး …။ သူ၏မိခင္၊ သူ႔ဇနီး၊ သူ႔သမီးငယ္ႏွစ္ဦးႏွင့္ သူ႔ပေထြးဘက္မွ ပါသည့္ သူ႔အမႀကီး … …။ ဤမွ်သာ …။
ဝံပုေလြႀကီးကား … … သူ႔စ်ာပနႏွင့္ပတ္သတ္၍ သူ႔အမႀကီးအား မွာခဲ့၏။
‘သူေသသည့္အခါ … သူ႔အေလာင္းကိုျပာခ်ၿပီး သူ႔ျခံထဲမွာပဲ ျမဳပ္ႏွံေပးပါ…’
ဝံပုေလြႀကီးက ကြယ္လြန္ခဲ့ေလၿပီ။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ ႏုိဝင္ဘာ ၂၂ ရက္ဆိုလွ်င္ … … သူကြယ္လြန္ခဲ့သည္မွာ ၉၂ ႏွစ္ ရွိခဲ့ၿပီ။ သို႔ေသာ္ … သူေရးခဲ့သည့္ စာမ်ားက ယေန႔တုိင္ က်ေနာ္တုိ႔ စြဲစြဲျမဲျမဲ ဖတ္ေနၾကရဆဲ …။ တခုတ္တရ သိမ္းထားၾကရျမဲ …။ ႏွင္းကမၻာ၏သမီးပ်ဳိ၊ အရွင္လတ္လတ္ငရဲက်ေနၾကရသူမ်ား၊ အ႐ိုင္း၏ေခၚသံ၊ ပင္လယ္ဝံပုေလြ၊ သံဖေနာင့္၊ ဂြ်န္ဘာလီကြန္း (သို႔မဟုတ္) အရက္သမားတဦး၏မွတ္တမ္း … … စသည့္ … စသည့္ စာအုပ္မ်ားေရးခဲ့သည့္ အေမရိကန္ျပည္မွ ကေလာင္နီဟု ဝိၿဂိဳဟ္ျပဳရမည့္ သတင္းစာဆရာ၊ စာေရးဆရာႀကီး ဂ်က္လန္ဒန္ … …။
ဘံုသား
‘ဂ်က္’ အား ၁၈၇၆ ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ ကယ္လီးဖုိးနီးယားျပည္နယ္၊ ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕၌ ေမြးဖြားခဲ့၏။
မိခင္က ‘ဖေလာ္ရာ၀ဲ(လ္)မင္း’ ျဖစ္သည္။ `ဖေလာ္ရာ’ က စႏၵရားဆရာမတဦးအျဖစ္ႏွင့္ ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕တြင္ တဦးတည္းေန၏။ အိမ္းငွားေနထုိင္ရင္း … … အခန္းခ်င္းနီးကပ္သည့္ အခန္းေဖာ္ ပါေမာကၡ ခ်င္းနီ ႏွင့္ အေနနီးစပ္ၾက၏။ ‘ဖေလာ္ရာ’ ႏွင့္ ‘ပါေမာကၡခ်င္းနီ’ တုိ႔ ေရာေရာေႏွာေႏွာ … ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ဆက္ဆံေနထိုင္ရင္း … ဂ်က္အား သေႏၶတည္ခဲ့ၾကမည္။ ဖေလာ္ရာသည္ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး မဟုတ္ေတာ့ …။ ကိုယ္ေလးလက္ဝန္ရွိလာေလၿပီ။ ဤအေရးအတြက္ ဖေလာ္ရာအတြက္ရွင္းရန္ ေထြေထြထူးထူး မရွိ …။ ဤကိုယ္ဝန္မွာ ပါေမာကၡခ်င္းနီႏွင့္ရခဲ့သည့္ ကိုယ္ဝန္သာျဖစ္၍ ပါေမာကၡ ခ်င္းနီႏွင့္ ေတြ႔ၿပီးရွင္းျပ၍ သူတုိ႔တရားဝင္လက္ထပ္ၾကရန္သာ …။ ဤသို႔ပင္ … ဖေလာ္ရာ ထင္ထားခဲ့၏။
သို႔ေသာ္ … ဖေလာ္ရာ ထင္ထားသကဲ့သို႔ ‘ခ်င္းနီ’ ႏွင့္ ေတြ႔ၾကရာတြင္ ျဖစ္မလာခဲ့ …။ ‘ခ်င္းနီ’ က သူႏွင့္ရေသာ ကိုယ္ဝန္မဟုတ္ဟု ခါးခါးသီးသီး ျငင္း၏။ လက္မထပ္ႏုိင္ …။ အေဖအျဖစ္ အေဖာ္မခံႏုိင္ ဟု ေခါင္းခါခါ၊ လည္ခါခါျငင္း၏။ အဆံုး၌ … ဖေလာ္ရာသည္ သူ႔ကိုယ္သူ ပစၥတုိေသနတ္ႏွင့္ပစ္၍ ေသေၾကာင္း ၾကံခဲ့၏။ ကံေကာင္း၍ ေသေလာက္သည့္ ဒဏ္ရာ မရခဲ့ …။ ဤသို႔ႏွင့္ … ‘ဂ်က္’သည္ လူျဖစ္လာခဲ့ရျခင္းျဖစ္၏။ ထုိသတင္းသည္ ထုိစဥ္က ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕ ထုတ္ ‘ခေရာနီကယ္’သတင္းစာႀကီး၌ မ်က္ႏွာဖံုးသတင္းတပုဒ္ ျဖစ္ခဲ့ရ၏။ ‘ဖေလာ္ရာ’ သည္ ‘ဂ်က္’ အား ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး … ေမြးစာရင္းတြင္ … သူမကိုယ္သူမ မစၥစ္ ဖေလာ္ရာခ်င္းနီ ႏွင့္ သူမ၏သားငယ္အား ‘ဂ်က္ခ်င္းနီ’ ဟူ၍လည္းေကာင္း စာရင္းသြင္းခဲ့၏။
အရြယ္မတုိင္မီ
‘ဂ်က္’ ရွစ္လသားအရြယ္တြင္ ‘ဖေလာ္ရာ’ သည္ ‘ဂြ်န္လန္ဒန္’ ဆိုသူႏွင့္ တရားဝင္ အိမ္ေထာင္ျပဳလုိက္၏။ ဤတြင္ … မစၥစ္ဖေလာ္ရာခ်င္းနီသည္ မစၥစ္ဖေလာ္ရာလန္ဒန္ျဖစ္ၿပီး၊ ‘ဂ်က္ခ်င္းနီ’ သည္လည္း ‘ဂ်က္လန္ဒန္’ဟူ၍ ျဖစ္ခဲ့ရေတာ့၏။
‘ဂြ်န္လန္ဒန္’ က အိုဟုိင္ယိုျပည္နယ္က လယ္သမားႀကီးတဦး ျဖစ္သည္။ စီးပြားေရးပ်က္ကပ္ႀကီးမ်ား၏ဒဏ္အား ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာခံရၿပီးေနာက္ … … လယ္ယာလုပ္ငန္းအား စြန္႔လႊတ္ရေတာ့သည္။ တရြာၿပီးတရြာေျပာင္းရင္း ဆန္ဖရန္စစၥကိုသို႔ေရာက္ခဲ့ၿပီး ‘ဂ်က္’ မိခင္ႏွင့္ အိမ္ေထာင္က်ျခင္းျဖစ္၏။
‘ဂ်က္လန္ဒန္’ လူျဖစ္ႀကီးျပင္းခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္ကာလက … အေမရိကန္လက္ဝါးႀကီးအုပ္ အရင္းရွင္စံနစ္အတြင္း လူေနမႈစံနစ္မ်ား ေဖာက္လြဲေဖာက္ျပန္ႏွင့္ ဝ႐ုန္းသုန္းကား ျဖစ္ပြားေနေသာကာလ … …။
‘ဘ႑ာအရင္း’ ႏွင့္ ‘လုပ္အား’ တုိ႔၏ပဋိပကၡသည္ အထြတ္အထိပ္သို႔ တတ္ေနသည့္အခ်ိန္ … …၊ ဆင္ဒီကိတ္၊ ထရပ္(စ္)၊ ကာတဲ(လ္)တုိ႔က အျမတ္္ရေရးတခုတည္းအေပၚၾကည့္ၿပီး အရာရာကို လည္မ်ဳိညွစ္ ဝါးမ်ဳိေနသည့္ ေခတ္ … …။ ဤသို႔ေသာ … … လူမႈဒုကၡ ဝဲကယက္ႀကီးအတြင္း ဂ်က္လန္ဒန္တုိ႔ မိသားစုသည္လည္း ျမဳပ္ခ်ီ … ေပၚခ်ီႏွင့္ စီးေမ်ာ၍ေနခဲ့ၾကရမည္။
‘ဂ်က္လန္ဒန္’ သည္ ဆန္ဖရန္စစၥကိုၿမိဳ႕အနီးရွိ ဥကၠလန္သဒၵါေက်ာင္း၌ အတန္းပညာအားစ၍ သင္ၾကားခဲ့၏။ ‘ဂ်က္’ ၏ ထမင္းဗူးတြင္ ‘အသား’ ဟင္းလ်ာဟူ၍ မည္သည့္အခါမွ်မပါ … ေပါင္မုန္႔ႏွင့္ အားလူးျပဳတ္သည္ သာ ‘ဂ်က္’ ၏ ေန႔စဥ္မွီဝဲရသည့္ အာဟာရ …။ ေန႔ခင္းထမင္းစားလွ်င္ ‘ဂ်က္’ သည္ အတန္းတူ အျခားကေလးမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာ၍ ထမင္းမစားဝံ့ …။ အသား၊ ငါးဟင္းအမယ္မ်ားႏွင့္ ဖြယ္ဖြယ္ရာရာ ထမင္းဗူးမ်ားအၾကား၌ ‘ဂ်က္’ ၏ ထမင္းဗူးသည္ သိမ္ငယ္၍ … …။ လူၾကားမတုိး …။ ဝတ္ဆင္ရာတြင္လည္း ‘ဂ်က္’ ၌ ေက်ာင္းဝတ္စံု ႏွစ္စံုသာရွိ၏။ ႏွစ္စံုေသာ ဝတ္စံုသည္လည္း အေရာင္မေပၚ … မြဲမြဲေျခာက္ေျခာက္ …။ သစ္သစ္လြင္လြင္ႏွင့္ ေတာက္ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ ကေလးငယ္မ်ားအၾကားတြင္ ဂ်က္သည္ ေခြးျဖဴေတာ မတိုးဝံ့ … ျဖစ္ေနခဲ့ရမည္။ စာေမးပြဲတခုတြင္ ‘ဂ်က္’ သည္ ပထမတန္းဂုဏ္ထူးႏွင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့၏။ သို႔ေသာ္ … ဆုေပးပြဲအခမ္းအနားသို႔ ‘ဂ်က္’ မသြားေရာက္ခ့ဲ …။ အခမ္းအနားသို႔ တတ္ေရာက္ရန္ သူ႔တြင္ အဝတ္အစားမရွိ၍ ျဖစ္သည္။
‘ဂ်က္’ ၁၀ ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ သတင္းစာပို႔သည့္အလုပ္အား လုပ္ကိုင္ခဲ့ရ၏။ တဖက္က ေက်ာင္းတတ္ရင္း သတင္းစာပို႔ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ မနက္ ၃ နာရီတြင္ အိပ္ယာမွထရၿပီး တလမ္းဝင္ တလမ္းထြက္ သတင္းစာ ပို႔ခဲ့ရသည္။ ေက်ာင္းခ်ိန္အမွီ ကတုိက္က႐ိုက္ႏွင့္ ေက်ာင္းတတ္ …။ ေက်ာင္းကျပန္လာလွ်င္လည္း … ကတိုက္က႐ိုက္ပင္ …။ အဆာေျပ တခုခုစားရန္က ေပါေပါႏွင့္ အျမဲရွိသည့္ ‘ေရ’ …။ ေရတဝေသာက္ၿပီး ညေနပိုင္း သတင္းစာအား ပို႔ရျပန္၏။ ေနဝင္မိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္သို႔ျပန္ေရာက္ရ၏။
၁၃ ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ ဂ်က္သည္ ဥကၠလန္သဒၵါေက်ာင္းမွ ေနာက္ဆံုးအတန္းအား ဂုဏ္ထူးႏွင့္ ေအာင္ျမင္ခဲ့သည္။ အထက္တန္းပညာ ဆက္သင္ၾကားႏုိင္ရန္ သူ႔တြင္ အေျခအေနက မေပး …။ ညေစာင့္ အလုပ္ႏွင့္ မိသားစုဝန္အား ထမ္းေနခဲ့သည့္ ‘ဂ်က္’ ၏ပေထြးသည္ မီးရထားတုိက္ခံရၿပီး ဒုကၡိတအျဖစ္ႏွင့္ အိပ္ယာေပၚ လဲေနရေတာ့၏။ ဤတြင္ … ၁၃ ႏွစ္သား ‘ဂ်က္’ အဖုိ႔ မိသားစုဝန္တခုလံုးသည္ … သူ႔ ပခံုးေပၚသို႔ ေရာက္၍လာေတာ့၏။
ဘံုလယ္တခြင္
ဥကၠလန္အေနာက္ပိုင္း … သံပံုးစက္႐ုံတြင္ အလုပ္ရ၏။ ၁၃ ႏွစ္သား ကေလးအလုပ္သမားေလး ဂ်က္၏ လုပ္ခက … တနာရီလွ်င္ ၁၀ ဆင့္ ရ၏။ ပထမတြင္ ဂ်က္သည္ တေန႔ ၁၀ နာရီ အလုပ္ဆင္း၏။ ဂ်က္၏လုပ္ခတေန႔ တေဒၚလာက မိသားစု၏မီးဖိုေခ်ာင္အား မီးခုိးမွန္မွန္ မထြက္ႏုိင္ …။ အိမ္စားရိတ္အား မရ …။ ဤတြင္ ဂ်က္သည္ သူ႔အလုပ္ခ်ိန္အား တေန႔လွ်င္ … ၁၈ နာရီအထိ တုိးလုပ္ခဲ့၏။
အလုပ္သြားရာတြင္ ဘတ္(စ္)ကားကို မစီးႏုိင္ …။ လမ္းေလွ်ာက္၍ပင္ အလုပ္သို႔သြားရ၏။ အျပန္တြင္မူ ဂ်က္သည္ ေျခကုန္လက္ပမ္းက်စြာႏွင့္ ယိုင္ထုိး၍ေနေလၿပီ … …။ ၾကာလာေသာအခါ ဂ်က္သည္ အလုပ္၏ ဒဏ္အားမခံႏုိင္ေတာ့ …။ မ်က္တြင္းမ်ားက ေဟာက္ပက္ …။ နားထင္မ်ားက ခ်ဳိင့္ဝင္ေနၿပီး၊ အသားအရည္က ညိဳေျခာက္၍ေနၿပီ။ ငယ္ရြယ္ေသာ ဂ်က္၏အေသြးအသားတုိ႔အား သံပံုးစက္႐ုံက ဝါးၿမိဳ၍ သြားခဲ့ေလၿပီ။
ဤအတုိင္းဆက္သြားပါက ဂ်က္သည္ လူမျဖစ္မီမွာပင္ လူဘဝအား အဆံုးသတ္ရေလမည္လား …။ စဥ္းစားရင္း … ဂ်က္သည္ သူ႔ဘဝႏွင့္ သူ႔အလုပ္အေပၚ နာၾကည္းလာ၏။ စက္႐ုံ၏ေက်းကြ်န္တေယာက္အျဖစ္ႏွင့္ သူ႔ဘဝသည္ လံုးပါး ပါးရေတာ့မည္လား …။ ဂ်က္ ဆံုးျဖတ္လုိက္၏။ ၿပီးလွ်င္ … သံပံုးစက္႐ုံအလုပ္သမားအျဖစ္မွ ထြက္ခဲ့၏။
အလုပ္မွထြက္ၿပီး … ဂ်က္၏ေျခလွမ္းမ်ားက အိမ္သို႔မျပန္ …။ ဥကၠလန္ဆိမ္ကမ္းဆီသို႔ …။ ဥကၠလန္ ဆိမ္ကမ္းက ‘ဂ်က္’ ေက်ာင္းသားဘဝ အထီးက်န္ ဝံပုေလြငယ္တေကာင္အျဖစ္ႏွင့္ရွိစဥ္ကပင္ ေရာက္ခဲ့ က်င္လည္ခဲ့ဖူးသည့္ ေနရာ …။ ဂ်က္အတြက္ မစိမ္း …။ ဥကၠလန္ဆိပ္ကမ္းက လူေပါင္းစံု၏။ ေဝလငါးဖမ္းသည့္ ေရမုဆိုးႀကီးမ်ား … ပင္လယ္ဓားျပမ်ား …၊ ဘိန္းကုန္သည္မ်ား …၊ ပင္လယ္ကူးသေဘာၤသားမ်ား …၊ တံငါးသည္မ်ား …၊ ငါးသူခိုးမ်ား …၊ ျပည္တန္ဆာမ်ား … ႐ႈပ္သည္။ ေပြသည္။ ရက္စက္သည္။ ေကာက္က်စ္သည္။ ဥပေဒအျပင္မွ စီးပြားရွာစားၾကသည့္ သူတုိ႔က်က္စားရာ စားက်က္ …။ ေတာနက္ႀကီး၏ သားရဲတြင္း …။
ဤစားက်က္ … သားရဲတြင္းသို႔ ဂ်က္သည္ ၁၀ ႏွစ္သားအရြယ္ကတည္းက ေရာက္ခဲ့ … ခိုသီခဲ့ဖူး၏။
ဥကၠလန္ဆိပ္ကမ္းတြင္ ဂ်က္အတြက္ အလုပ္သစ္က အဆင္သင့္ …။ အလုပ္က ဆန္ဖရန္စစၥကို ကမ္းလြန္ပင္လယ္အတြင္း ‘ကမာ’ ခိုးဖမ္းသည့္အလုပ္ …။ တည … တည ၅ နာရီ၊ ၆ နာရီလုပ္႐ံုမွ်ႏွင့္ အနည္းဆံုး ၅ ေဒၚလာ၊ ၁၀ ေဒၚလာ ရသည္။ ယခင္သံပံုးစက္႐ုံတြင္ ၁၈ နာရီလံုးလံုး ပင္ပင္ပမ္းပမ္းလုပ္၍မွ ၂ ေဒၚလာပင္ မျပည့္ခ်င္သည့္လုပ္ခႏွင့္စာလွ်င္မူ …‘ကမာ’ ခိုးဖမ္းသည့္အလုပ္က လုပ္ခမ်ားစြာသာ၏။ မတတ္ႏိုင္ …။
ဥပေဒေဘာင္အတြင္းလုပ္ကိုင္သည့္အလုပ္ႏွင့္ ဝမ္းမီးအား မၿငိမ္းသတ္ႏုိင္သည့္အခါ၌ ဥပေဒအျပင္မွအလုပ္အား ေရြးခ်ယ္ရန္မွတပါး အျခားေရြးလမ္းက မရွိေတာ့ …။
ဤသို႔ႏွင့္ … ဂ်က္သည္ ဥကၠလန္ကမ္းေျခႏွင့္ ဆန္ဖရန္စစၥကို ကမ္းလြန္ပင္လယ္ျပင္တြင္ က်င္လည္ရင္း … … ပင္လယ္ဝံပုေလြတေကာင္ ျဖစ္လာခဲ့ေတာ့၏။ ပင္လယ္ျပင္လႈိင္းေလအၾကား ရြက္လႊင့္ရင္း စီးခ်င္းထုိးလား … ထုိး၏။ ကမ္းေျခေစာင့္ရဲႏွင့္ေပါင္း၍ ဓားျပဂိုဏ္မ်ားအား ဖမ္းလား … ဖမ္းခဲ့၏။ ေနာက္ … ‘ဆူသာလင္’ အမည္ရွိ ငါးဖမ္းသေဘာၤတြင္ သေဘာၤသားအျဖစ္ႏွင့္ ေတာင္တ႐ုတ္ပင္လယ္ျပင္သို႔ ထြက္ခဲ့ျပန္ေလ၏။ ပစိဖိတ္သမုဒၵရာအတြင္း ပင္လယ္ျပင္၌ သဘာဝအ႐ုိင္းႏွင့္ အသက္လုတုိက္ပြဲမ်ား …။
ဘဝတကၠသိုလ္
‘ဂ်က္’ … ပထမဆံုးဖတ္ခဲ့ရသည့္စာအုပ္က စာေရးဆရာႀကီး ‘ဝါရွင္တန္အိုင္ဗင္’ ေရးသည့္ ‘အာလတ္ဆရာ’ ဟူသည့္ စာအုပ္ျဖစ္သည္။ အာလတ္ဆရာမွစၿပီး ဂ်က္သည္ စာဖတ္သည့္အေလ့ … ရသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ တအုပ္ၿပီး တအုပ္ဖတ္ေတာ့၏။ အထီးက်န္ဆန္ေသာ ဂ်က္၏ဘဝတြင္ စာအုပ္စာေပဟူသည့္ မိတ္ေဆြ ေရာင္းရင္းေကာင္းေလး ရွာေတြ႔သြားျခင္းျဖစ္၏။ ဤသို႔ဂ်က္အား မိတ္ေဆြေကာင္းႏွင့္ ေပါင္းဖက္မိေစရန္ မိတ္ဆက္ေပးသူေအာင္သြယ္က ဥကၠလန္သဒၵါေက်ာင္းမွ ဂ်က္၏အတန္းပိုင္ဆရာမတဦးပင္ျဖစ္သည္။
ဂ်က္သည္ … သဒၵါေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္မွ စာအုပ္မ်ားအား တအုပ္ၿပီးတအုပ္ ေလာဘတႀကီးႏွင့္ ဖတ္ေတာ့၏။ စာ … စားပိုးနင့္ေအာင္ ဖတ္၏။ ဆယ္ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ပင္ … သူေနသည့္ ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္ရွိ စာအုပ္မ်ားအားလံုးအား သူသည္ ဖတ္၍ ကုန္ေလၿပီ။ ေက်ာင္းစာၾကည့္တုိက္၌ ဖတ္စရာ စာအုပ္မရွိေတာ့ …။
ဤတြင္ … ဂ်က္သည္ ဥကၠလန္ၿမိဳ႕ရွိ ျပည္သူ႔စာၾကည့္တုိက္ဆီသို႔ ေျခဦးလွည့္ျပန္၏။ ဂ်က္၏ အသိဉာဏ္ မိုးေကာင္းကင္က ေက်ာင္းဝင္းအတြင္းမွ ပ်ံ႕ထြက္ခဲ့ၿပီ။ ဥကၠလန္ျပည္သူ႔စာၾကည့္တုိက္ရွိ ဂ်ာနယ္၊ မဂၢဇင္း၊ ဝတၳဳအားလံုးအား ဖတ္သည္။ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားျဖစ္သည့္ ကြန္ရက္၊ ကစ္ပလင္း၊ ေတာ္လ္စတြိဳင္း …၊ ဖေလာဘတ္ဇိုလာ၊ ရွိတ္စပီးယာ၊ ဂါေတး …၊ ေဘာဘဇက္၊ ေဒါ့ေတာ့ယက္စကီး … တုိ႔၏ စာမ်ားႏွင့္ ဂ်က္သည္ ဥကၠလန္ျပည္သူ႔စာၾကည့္တုိက္မွတဆင့္ ရင္းႏွီးကြ်မ္းဝင္ခဲ့ရသည္။
အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုၿမိဳ႕ႀကီးမ်ားအႏွံ႔ ေျခသလံုးအိမ္တုိင္ထူၿပီး လွည့္လည္သြားလာေနထိုင္ရင္း… အခ်ိန္ရသည္ႏွင့္ဂ်က္သည္ စာကိုသာဖတ္၏။ စာအုပ္အေဟာင္းဆုိင္မ်ားသည္ သူ၏စားက်က္…။ သူစာဖတ္ရာေနရာက … အမ်ားျပည္သူတုိ႔အပန္းေျဖရာ ပန္းျခံမ်ား… …။
ဂ်က္က … စာကိုမေရြး…။ အကုန္ဖတ္သည္။ အေပါစား စိတ္ကူးယဥ္ဝတၳဳမ်ားလည္း ဖတ္၏။ အဘိဓမၼာ၊ သိပၸံ၊ လူမႈေရး၊ သမုိင္း စသည့္ ဘာသာရပ္ဆုိင္ရာ စာေပႀကီးမ်ားကိုလည္း ႏႈိက္ႏႈိက္ခြ်တ္ခြ်တ္ ဖတ္သည္။ ဤသို႔ ေျခသလံုးအိမ္တုိင္ဘဝႏွင့္ပင္ ဂ်က္သည္ ကားလ္မာ့ကၡ(စ္)၏ အရင္းက်မ္း၊ ဒါဝင္၏ လူ၏မူလအစ၊ မီ(လ္)တန္၏ နိဗၹာန္ဘံုေပ်ာက္ဆံုးခန္း၊ ဟာဘတ္စပင္စာ၏ အဘိဓမၼာက်မ္းမ်ားႏွင့္ ၾသဂုတ္တပ္၊ ကြက္ဘီ၊ နီေရွး၊ ေဗာ္တုိင္ယာ၊ လုိင္လာ၊ အဒမ္စမစ္၊ ေဒးဗစ္ရီကာဒို…တုိ႔၏စာမ်ားအား ေက်ညက္ခဲ့၏။
(ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါမည္)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
