>
မိုင္ ၂ ေထာင္ အမွတ္တရ
ေက်ာ္ေက်ာ္
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၇၊ ၂၀၁၀
အေမရိကန္ ကယ္လီဖိုးနီးယားမွာ ဆယ္ႏွစ္နီးပါး ေပေနခဲ့တာ တက္ဆက္(Texas
ကယ္လီဖိုးနီးယားကေန တက္ဆက္အထိ မိုင္ႏွစ္ေထာင္နီးပါးခရီးကို မိန္းမျဖစ္သူ အ၀င္းက ကားတစ္စီး က်ေနာ္က ထရပ္ကားတစ္စီးနဲ႔ ငါးညအိပ္ေျခာက္ရက္ၾကာ ျပည္နယ္ေလးခုကို ျဖတ္ၿပီး ခရီးႏွင္ခဲ့တာ ျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ စိတ္လွဳပ္ရွားစရာ အမွတ္တရလည္းျဖစ္သြားပါရဲ႕။
အစကေတာ့ အ၀င္းအတြက္ က်ေနာ္စိတ္ပူမိတယ္။ အရင္က မိုင္တရာခရီးေလာက္ေတာင္ ေမာင္းဖူးတာမဟုတ္၊ ကေလးငယ္ ၂ ေယာက္လည္းပါတယ္၊ ေနာက္ၿပီး အမွန္၀န္ခံရရင္ အားႏြဲ႔တဲ့မိန္းမသားဆိုတဲ့ ေရွးအစြဲေၾကာင့္လည္း ပါမယ္ထင္တယ္။ ေလာ့စ္အိမ္ဂ်လီစ္ၿမိဳ႔အထိ မိုင္ေလးရာေက်ာ္ေမာင္းၿပီးတဲ့ေနာက္ အ၀င္းက အိုေကျပေနေတာ့ က်ေနာ္စိတ္ခ်သြားတယ္။ တကယ္လည္း တက္ဆက္အထိ အ၀င္းက အခက္အခဲမရွိ ေမာင္းႏွင္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီခရီးစဥ္ကို ေမာင္းဖူးသူတခ်ိဳ႔ကေတာ့ ႏွစ္ညသံုးညအိပ္နဲ႔ ေရာက္ၾကပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကေတာ့ မိသားစုအားလံုး ကေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ဆိုေတာ့ နားနားေနေနပဲေမာင္းပါတယ္။ မနက္ဆို ၁၀ နာရီေလာက္မွ စထြက္တယ္၊ လမ္းတေလွ်ာက္မွာလည္း အနည္းဆံုး ၃ ခါေလာက္နား၊ ညဆို ၇ နာရီေလာက္ဆို ဆက္မေမာင္းေတာ့ဘူး။
တကယ္ေတာ့ မိုးေတြရြာ ခ်မ္းကခ်မ္း ဆီးႏွင္းေတြက်တဲ့ ဇန္န၀ါရီလမွာ အေျပာင္းအေရႊ႕လုပ္တာ သိပ္ေတာ့မဟန္လွ။ ဒါေပမဲ့လည္း ေနပူမိုးရြာႏွင္းက်မေရွာင္ စာပို႔သမားလုပ္ဖူးတဲ့ အေတြ႔အႀကံဳအရ လုပ္စရာရွိတာေတာ့ လုပ္ရတာပါပဲ။
ခရီးစထြက္မဲ့မနက္က မိုးဖြဲဖဲြေလးရြာေနတယ္။ ပစၥည္းအထုတ္အပိုးေတြတင္ လိုတာေလးေတြ ျပန္ေျပး၀ယ္ရနဲ႔ ေန႔ခင္း ၁၁ နာရီမွ စထြက္ျဖစ္တယ္။ အေ၀းေျပးလမ္းမ ၅ တေလွ်ာက္လံုး မိုးရြာေနတာပဲ၊ ေလာ့စ္အိမ္ဂ်လီစ္ကို ေရာက္ခါနီးမွ မိုးတိတ္ေတာ့တယ္။ ည ၈ နာရီေလာက္မွ အယ္ေအ(L.A) ကို၀င္၊ မိုတယ္၆ (Motel 6) မွ တည္းလိုက္တယ္။ အယ္ေအမွာ ထရပ္ကားေမာင္းတဲ့မိတ္ေဆြ ကိုစိန္နဲ႔ေတြ႔ၿပီး သူကဟိုင္းေ၀းစတားဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ခရီးစဥ္မွာ မွတ္စရာေရွာင္စရာေတြကို လက္ခ်ာအျပည့္ေပးခဲ့တယ္။ တကယ္လည္း လက္ေတြ႔အသံုးတည့္ခဲ့ပါတယ္။
ေနာက္တရက္ အယ္ေအကေန ေန႔လည္တစ္ခ်က္ေလာက္မွ ျပန္ထြက္ျဖစ္တယ္။ အယ္ေအၿမိဳ႕ျပင္ေရာက္သြားၿပီး အေ၀းေျပးလမ္းမ ၁၀ (Interstate 10 or I 10) ေပၚေရာက္သြားရင္ေတာ့ ကားလည္းရွင္းသြား ေမာင္းလို႔လည္းပိုေကာင္းသြားပါတယ္။ I 10 လမ္းမႀကီးက ကယ္လီဖိုးနီးယားေတာင္ပိုင္း ဆန္တာေမာ္နီကာ(Santa Monica Jacksonville
ကိုစိန္လက္ခ်ာေပးထားတာ မွန္ပါ့။ အာရီဇိုးနား(Arizona) ကို ၀င္တာနဲ႔ ထရပ္ကားႀကီး ေမာင္းသမားေတြက အေမာင္းၾကမ္းတာ သတိထားမိတယ္။ အဲဒီမွာ မိုင္ႏႈံဳးကလည္း ၇၅ အထိသတ္မွတ္ေပးထားေတာ့ ဂိတ္ဆံုးေမာင္းၾကေတာ့တယ္။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ၁၆ေပ ထရပ္ကားေလးေတာင္ သူတို႔ကို လိုက္မမီဘူး၊ လီဗာနင္းတာမွ ၾကမ္းျပင္ေတာင္ထိေနၿပီ။ ကားႀကီးသမားေတြကို ဆလံေပးလိုက္ရတာပဲ။ ကားႀကီးေတြလမ္းေပၚမွာ အေရွ႕ကပိတ္ၿပီး ယွဥ္ေမာင္းေနတာလည္း ေတြ႔ရတတ္တယ္။ ဘာမွမတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ေနာက္ကပဲ အသာမိွန္းၿပီးေမာင္းေနရတယ္။ လစဥ္ရက္ဆက္ ေန႔ေရာညေရာ ကားပဲေမာင္းေနရေတာ့ သူတို႔ခမ်ာလည္း ပ်င္းရွာေလမေပါ့၊ စိတ္ခ်မ္းသာသလို ေမာင္းပါေစေလဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ေနလိုက္ရတယ္။
ဒုတိယရက္မွာေတာ့ အာရီဇိုးနားျပည္နယ္ ဖီးနစ္(Phoenix) ၿမိဳ႕အထိေမာင္းၿပီး အဲဒီမွာပဲ နားလိုက္တယ္။ ထံုးစံအတိုင္း မိုတယ္၆ မွာေပါ့။ Motel 6 ဆိုလို႔ ႀကံဳတုန္းေျပာျပရမယ္။ အဲဒီမိုတယ္က ေစ်းခ်ဳိတယ္၊ သန္႔တယ္၊ အင္တာနက္အခမဲ့ သံုးခြင့္ေပးတယ္။ Motel 6 ကို အေ၀းေျပးလမ္းမေပၚက ၿမိဳ႔တိုင္းလိုလိုမွာေတြ႔ႏိုင္တယ္။ ေအာင္ျမင္တဲ့ဟိုတယ္ခ်ိန္းလို႔ဆိုရမယ္။ ပထမဦးဆံုးမိုတယ္က ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ ကယ္လီဖိုးနီးယား ဆန္တာဘားဘရာ(Santa Barbara) မွာ ဖြင့္ခဲ့တာ အဲဒီတုန္းက အခန္းတစ္ခန္းကို ေျခာက္ေဒၚလာနဲ႔ စခဲ့လို႔ Motel 6 ဆိုတဲ့နာမည္ကိုသံုးတာလို႔ သိရတယ္။ အခုဆိုရင္ မိုတယ္ ၆ ဟာ မိုတယ္ေပါင္း ၁၀၀၀ ရွိေနပါၿပီ။
I 10 ေပၚကၾကည့္ရင္ေတာ့ အာရီဇိုးနားျပည္နယ္မွာလည္း ဘာမွသိပ္မရွိဘူး၊ တလမ္းလံုး ေျမျပန္႔ကႏာၱရနဲ႔ အေ၀းကျမင္ေနရတဲ့ ေတာင္တန္းေတြလည္း အပင္မရွိ နီညိဳညိဳ၀ါက်င္က်င္ အေရာင္နဲ႔ပဲ ေတြ႔ရတယ္။
ခရီးတေလွ်ာက္လံုး ကေလးေတြအတြက္ အစားအေသာက္ေတာ့ ပူစရာမလိုဘူး၊ ဓာတ္ဆီဆိုင္ေတြ မိုတယ္ေတြရွိတဲ့ ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာ အ၀ါေရာင္စာလံုးန႔ဲ M လို႔ေရးထားတဲ့ ဆိုင္းဘုတ္ကိုေတြ႔တိုင္း မက္ေဒါနယ္ မက္ေဒါနယ္လို႔ ကေလးေတြက ေအာ္ၿပီးပူဆာပါေတာ့တယ္။ ဒီခရီးကေတာ့ ကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးပဲ၊ အိမ္မွာဆို ၾကာၾကာမွတခါ မက္ေဒါနယ္ဆိုင္ကို ေရာက္ျဖစ္တယ္ေလ။ အခုေတာ့ ေရြးစရာမရွိ၊ ေတြ႔တဲ့မက္ေဒါနယ္ဆိုင္မွာ ၾကက္သားေၾကာ္၊ အာလူးေၾကာ္န႔ဲ ဆိုဒါ တြယ္ေတာ့တာပဲ။ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဘာဂါနဲ႔အာလူးေၾကာ္ကို ေတာ္ေတာ္အီသြားၿပီ။ ဒါေၾကာင့္ မိုတယ္ေရာက္ရင္ ညဖက္ဆို ပါလာတဲ့ အျမန္ရေခါက္ဆဲြထုတ္ (instant noodle) ကေတာ့ က်ေနာ္တို႔အတြက္ အရသာရွိပါ့။
တတိယညမွာေတာ့ နယူးမက္ဆီကိုျပည္နယ္(New Mexico ) ထဲက Deming ၿမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ အိပ္စက္ခဲ့ပါတယ္။ စတုတၳရက္မနက္ ကိုးနာရီခြဲေလာက္မွာ ျပန္ထြက္ခဲ့ၿပီး တနာရီေက်ာ္ေက်ာ္မွာ El Paso
ေနာက္ၾကည့္မွန္ကေနၾကည့္လိုက္ရင္ အေနာက္မွာ ကားတစ္စီးမွမေတြ႔ရ၊ အေရွ႕မွာလည္း တစ္စီးမွမေတြ႔ရ၊ တခါတရံမွ ကားတစ္စီးႏွစ္စီးေလာက္ ေတြ႔ရတတ္တယ္။
အစကေတာ့ San Antonio အေရာက္ေမာင္းဖို႔ ျပင္ခဲ့တာ အဲဒီေန႔ တေနကုန္မိုးရြာတာ မိုးသည္းၿပီး ေလလည္းတိုက္တယ္။ မိုးခ်ဳပ္အထိ မိုးဆက္ရြာေနတာ San Antonio အထိမေရာက္ႏိုင္ဘဲ Ozona လို႔ေခၚတဲ့ ၿမိဳ႕ေသးေလးမွာပဲ ရပ္နားလိုက္ေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ မိုတယ္၆ မေတြ႔ဘူး၊ Best Western Inn မွာတည္းလိုက္ရတယ္၊ ေစ်းပိုမ်ားတယ္၊ ပိုေတာ့ေကာင္းပါတယ္။
ေနာက္တရက္မနက္ထေတာ့ ကားေပၚမွာ ႏွင္းေတြက်ထားတာ ေတြ႔ရတယ္ (ပထမဆံုးအႀကိမ္ အဲေလာက္ထူတာေတြ႔ဖူးတယ္)။ ကားစက္ႏိုး ေလပူအျမင့္ဆံုးဖြင့္ၿပီး ေရခဲေတြကို ျခစ္ခ်ရတာ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ဒါေတာင္ ကားေမာင္းေနရင္း ကားအဖံုးေပၚ က်န္ေနတဲ့ေရခဲေတြ တျဖည္းျဖည္းအရည္ေပ်ာ္ၿပီး တခါတခါ ေရခဲအခ်ပ္လိုက္ လြင့္ထြက္သြားတာေတြ႔ရတယ္။ Ozona နဲ႔ San Antonio က မိုင္ ၂၀၀ ေက်ာ္ပဲ ေ၀းေတာ့တယ္။ မိတ္ေဆြတေယာက္က San Antonio ၿမိဳ႕ေလးကလွတယ္၊ တရက္ေလာက္နားၿပီး လည္ၾကည့္အံုးလို႔ အႀကံေပးေတာ့ အဲဒီမွာ တည ထပ္နားလိုက္ပါတယ္။
လမ္းတေလွ်ာက္လံုး မိုတယ္တိုင္းမွာ ေကာင္းေကာင္းအိပ္ခဲ့ရတာ ဆန္အန္တိုနီယိုေရာက္တဲ့ညမွ အိပ္ေကာင္းျခင္းမအိပ္ခဲ့ရဘူး။ ကားမွာပါတဲ့ ၿဂိဳလ္တုလမ္းျပစက္ (GPS) ကေနျပတဲ့ Motel 6 တခုကိုေရြးၿပီး ေရာက္ခဲ့တယ္။ ပိုက္ဆံေခ်အခန္းယူၿပီးမွ ပန္း၀န္းက်င္ေလ့လာလိုက္တာ သိပ္မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။ ဒါေပမဲ့လည္း မထူးပါဘူးဆိုၿပီး အိပ္လိုက္တာ ကားမ်ားပစၥည္းမ်ား ရွိေသးရဲ႕လားလို႔ ဥစၥာေျခာက္ၿပီး ညထထၿပီးေခ်ာင္းၾကည့္ေနရတာ အိပ္ေရးပ်က္သြားတဲ့ အဲဒီညေပါ့။ ေအာ္ . . . ဒါလည္းပဲ ဒုကၡ ဒုကၡ။
ေျခာက္ရက္ေျမာက္ေန႔မွာ မနက္စာစားၿပီး (မိုတယ္ေဘးကပ္လ်က္မွာလည္း M ရွိေနတယ္)Houston Houston
ဒီခရီးအေတြ႔အႀကံဳအရ အသံုးအက်ဆံုးအရာေတြကို ေျပာျပရရင္ ၿဂိဳလ္တုလမ္းျပစက္္(GPS)၊ စကားေျပာစက္(Walkie Talkie)၊ လက္ပ္ေတာ့ (Laptop) နဲ႔ ေဒၚလာ ပါပဲ။ ေျမပံုစာအုပ္တအုပ္လည္း အရံအျဖစ္ေဆာင္ထားသင့္ပါတယ္။ ေစ်းခ်ိဳခ်ိဳတည္းဖုိ႔ဆိုရင္ Motel 6 ကို စမ္းၾကည့္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒါကေတာ့ က်ေနာ္တို႔မိသားစုအတြက္ အမွတ္တရျဖစ္သြားတဲ့ မိုင္၂၀၀၀ ခရီးစဥ္ေလးတစ္ခုေပါ့။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
