လက္ဝဲသုႏၵရ အမတ္ႀကီး၏ ဘဝႏွင့္စာေပ
သန္းဝင္းလိႈင္
ဇြန္ ၂၁၊ ၂၀၁၃
ေက်ာင္းေနစဥ္ကပင္ ျမန္မာစာေပ၌ ေလ့လာသင္ၾကားခဲ့ရေသာ ရတုမ်ားအနက္ လက္ဝဲသုႏၵရ အမတ္ႀကီး၏ မဲဇာသစ္ေတာမွ ရတနာသိဃၤေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ကို တမ္းတ သီကံုးခဲ့သည့္ (၃၃)ပါဒစီ အခ်ီအခ် အညီ ပုိဒ္စံုရတုကို ယေန႔တိုင္ နားထဲ၌ စြဲေနေတာ့သည္။ လက္ဝဲသုႏၵရအမတ္ႀကီးသည္ လွပႏုယဥ္ေသာ မဲဇာေတာင္ေျခရတုျဖင့္ စာေပဂႏၱဝင္ သမိုင္းတြင္ ေမာ္ကြန္းထိုးသည့္ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးျဖစ္သည္။
သူ႔ရတုကို ခံစားၾကည့္ၾကပါစိို႔-မဲဇာသစ္ေတာမွ ရတနာသိဃၤေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ကို တမ္းတရတု
၁။ မဲဇာေတာင္ေျခ စီးေထြေထြတည့္ျမစ္ေရဝန္းလည္ ၿမိဳင္ေတာစည္က ေရႊျပည္ကိုက တရွာေတာ့မိ၊ မိုးရွိရွိလွ်င္ သီရိက်က္သေရ၊ တက္ၿဖိဳးေပသား၊ ေအာင္ေျမေၾကာ့ေၾကာ့ ကုန္းေမာ့ေမာ့၌၊ ဘိုးေတာ္ေကာင္းမႈ တည္ထားျပဳသည္၊ ဇမၺဴဆီမီး ေျခာက္ေရာင္ညီးမွ်၊ ကူႀကီးသခင္ ေရႊလင္းပင္ႏွင့္ ေရႊျခေသၤ့ေမြ၊ စ၍ေရေသာ္ ေရႊေစတီႀကီး၊ အသီးသီးတည့္ပိတ္ဆီးျပက္သန္း၊ လွ်ပ္ေရာင္တန္းမွ်၊ ေရႊနန္းေရႊဘံု၊ အလံုးစံုကို၊ အာရုံ မ်က္ ျမင္၊ ဖူးေျမာ္ခ်င္၍၊ သည္တြင္ေရႊၿမိဳ႕၊ သည္သို႔ေစတီ၊ သည္ဆီေရႊနန္းေျဖာင့္တန္းေတာ့မည္ စိတ္ကရည္ သည္ ေရႊျပည္ဌာန ေဝးေသာေၾကာင့္။
၂။ သဲသာေသာင္ေျမ ျမစ္ကမ္းေျခလည္း၊ အေၾကတစ္ျပင္ တို႔ေအာက္ခြင္ဝယ္၊ ေရရွင္ပတ္ဝန္း၊ ေပ်ာ္ဘြယ္ထြန္းလိမ့္၊ တကၽြန္းေလာက္ပင္၊ ေဝးမည္ထင္ခဲ့၊ စီးသြင္ညိဳရစ္၊ ေစျပစ္ၿခံဆီး ရႊံတန္စီးႏွင့္၊ ေတာင္ ႀကီးဆိတ္ညံ၊ ဘယ္ကေရွ႕ေနာက္၊ ဘယ္ေတာင္ေျမာက္ပု၊ ေတြးေတာက္မမွန္၊ ျဖစ္ရဟန္ကို ဖန္ဖန္အံ့ဩ၊ ႀကံတိုင္းေမာစြ၊ ဘယ္ေတာဘယ္ၿမိဳင္၊ မသိႏိုင္ခဲ့ မခိုင္စိတ္ဝမ္း၊ ေန႔တိုင္းလြမ္းရွင့္၊ကမ္းစမ္းေတာင္က၊ ေလဦး စ၍၊ ေနာက္မွေလရွည္၊အတည္တည္သည္၊ေလျပည္လာက ဧေသာေၾကာင့္။
၃။ ပြဲခါေညာင္ေရ၊ သြန္းၿမဲေလသည့္၊ ရုိေသသဒၶါ၊ ထံစဥ္လာျဖင့္၊ မဇာရပ္သူ၊ေတာင္းဆုယူသည္၊ ေရႊကူေတာ္ႏွင့္၊ ရႈတိုင္းတင့္သား၊ ေဝးျမင့္သီေခါင္၊ မဲဇာေခ်ာင္က တေတာင္လံုးမႈိင္း၊ စ၍ဆိုင္းေသာ္၊ ေတာင္တိုင္းယွက္၍ ဝန္းကာေဝ့သည္၊ ေတာင္ေငြ႕ေဝေဝ၊ အေထြေထြႏွင့္ ေလလည္းေရာေရာ၊ မိုးမပါဘဲ၊ သံဝါေျဖာက္ေျဖာက္၊ ဆီးႏွင္းေပါက္လည္း မိုးေသာက္ျပင္းထန္၊ သြန္းခ်ျပန္ေသာ္၊ယုဂန္ထင္ရွား၊ ေတာင္ ေတာ္ဖ်ားက၊ ရထားယဥ္သာ၊ ေနစၾကာလည္း၊ ေရာင္ဝါမထြန္း ခ်မ္းရွာလြန္း၍၊ တည့္မြန္းခ်ိန္ေန၊ ေရာက္ လြယ္ေစဟု၊ ေစေရလွည့္လည္၊တလ်က္မည္သည္၊ ေနျခည္ျဖာမွ ေႏြးေသာေၾကာင့္။
လက္ဝဲသုႏၵရအမက္ႀကီးသည္ စာေပအဖြဲ႕ ပုံစံျခားသေလာက္ အမ်ဳိးအမည္မ်ားေသာ ရတု၊ ေမာ္ ကြန္း၊ ပ်ဳိ႕၊ လကၤာမ်ားစြာကို ေရးဖဲြ႕သီကံုးေစကာမူ “မဲဇာေတာင္ေျခ၊ သဲသာေသာင္ေျမ၊ ပြဲခါေညာင္ေရ” အစခ်ီေသာ ရတုပိုဒ္စုံသည္သာ ရဟန္းရွင္လူ ျပည္သူအေပါင္း၏လက္စြဲႀကီးျဖစ္သည္။ လက္ဝဲသုႏၵရကား တကယ့္ပညာရွိ ပုဂၢဳိလ္ႀကီးပါေပ၊ ျမန္မာစာေပကို အဘက္ဘက္မွ တိုးတတ္ၾကြယ္ဝေအာင္ အေဆာင္ ေဆာင္ေသာ ကဗ်ာရတု အစုစုေသာ ပ်ဳိ႕တို႔ကို ျပဳစုကာသြားရွာေလသည္။ တကယ့္ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢဳိလ္ႀကီး တစ္ ေယာက္လည္း ျဖစ္ေပသည္။ တကယ့္ သူရသတၱိႏွင့္ျပည့္စံုေသာ သူရဲေကာင္းႀကီးတစ္ေယာက္လည္း ျဖစ္ ေပသည္။ တကယ့္ဉာဏဗလႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ပညာရွင္တစ္ေယာက္လည္းျဖစ္ေပသည္။ တကယ့္တရားႏွင့္ ျပည့္စံုေသာ ဘုရင့္မင္းတိုင္ပင္အမက္ႀကီးတစ္ပါးလည္း ျဖစ္ေပသည္။
လက္ဝဲသုႏၵရကို မဲဇာေတာင္ေျခရတု ေရးသားသူအျဖစ္ျဖင့္သာ အမွတ္ရၾကသူ မ်ားေလ သည္။ ဟံသာဝတီတို႔ လက္ေအာက္သို႔ ေရာက္လ်က္ရွိေသာ ႏိုင္ငံေတာ္ကို အသက္ေပး၍ ျပန္လည္တိုက္ ခိုက္ရာ၌ ပါဝင္ခဲ့ပံုမ်ားကို ေကာင္းစြာမသိၾကေခ်။ စစ္တိုက္ခ်ိန္တြင္ ျပကေတ့စစ္သားႀကီးျဖစ္၍၊ ၿငိမ္းခ်မ္း ခ်ိန္တြင္ ျပကေတ့ပညာရွိႀကီး ျဖစ္ၿပီးလွ်င္ သာယာဝေျပာခ်ိန္တြင္ ျပကေတ့ ထက္ျမက္ တည္ၾကည္ေသာ တရားသူႀကီးတစ္ဦး ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ လက္ဝဲသုႏၵရဘြဲ႕ျဖင့္ ထင္ရွားေသာ အမတ္ႀကီး ဦးျမတ္စံကို ေရႊဘိုၿမိဳ႕ ေတာင္ဘက္ (၁၆) မိုင္အကြာ ဝက္လက္ၿမိဳ႕အနီးရွိ မန္က်ည္းတုံရြာတြင္ သကၠရာဇ္ ၁၀၉၈ ခုႏွစ္၌ ျမင္းစီး မ်ဳိးရိုး စာရင္းပါ အဖ မင္းသီဟ (မင္းေပးဘြဲ႕)ႏွင့္ အမိ မယ္ဂြမ္းျဖဴတို႔မွ ဖြားျမင္သည္။ ဖခင္ မင္းသီဟ၏ ငယ္ မည္မွာ ဦးေရးဟု ဆိုသည္။သို႔ေသာ္ မံုေရြးဆရာေတာ္ မွတ္စု၌ ၁၀၈၈ ၌ ဖြားျမင္သည္ဟု ေဖာ္ျပထားသလို ဦးေဖေမာင္တင္ျပဳစုေသာ ျမန္မာစာေပသမိုင္း၌ သကၠရာဇ္ ၁၀၈၅ ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။
ထို႔ျပင္ အမတ္ႀကီးျမတ္စံ၏ ဇာတိႏွင့္ ဖြားသကၠရာဇ္ကို သီရိမဟာေဇယ်သူဘြဲ႕ခံ ႏိုင္ငံျခားဝန္ ေထာက္မင္း ဦးၿခိမ့္ စီရင္ေသာ “ကဝိလကၡဏာ ဒီပနီက်မ္း” သတ္ပံုရင္း ၁၇၉၃ ၌ “ငံုအာခ်ပ္ေသးေကြး အ ေရး၊ မုေလးလက္တံရွည္”၌ ….ရတနာသိဃၤၿမိဳ႕စီရင္စု၊ မန္က်ည္းတံုရြာဇာတိ သကၠရာဇ္ ၁၀၈၉ ခုဖြား၊ ငယ္ မည္ ေမာင္ျမတ္စံ၊ မင္းလက္ဝဲသုႏၵရ စပ္ဆိုသည္”ေဖာ္ျပထားသည္။
ကာယကံရွင္ လက္ဝဲသုႏၵရဘြဲ႕ခံ အမတ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ ေရးသားခဲ့၍ ၁၀၂၈ ခု ေဆာင္းလတြင္ ေရး သားၿပီးစီးေသာ “နႏၵီေသနပ်ဳိ႕” ၏ ၾကားပိမ့္သီးသီး၊ နိဂုံးခ်ီ အံ့ခ်ီ နိဂုံးပ်ဳိ႕၌ …..
၁၀၃။ “စာရင္းကမၸည္း၊ မွတ္ရုံးစည္းလ်က္၊ မန္က်ည္းတံုရြာ၊ တည္သည္မွာကား၊ သုနာပရန္ ေက်ာ္ ဝွန္သမိုင္း… မည္ေသာတိုင္း၌၊ စစ္ကိုင္းၿမို႕တည္ ႏိုင္ငံျပည္ကို၊ စိုးသည္ရာဇာ သခၤယာဟု…ကိုးရာပိုင္းျခား၊ စားေျမမ်ားႏွင့္ မွတ္သားၿမဲေႏွာင္၊ ရြာႀကီးေထာင္လ်က္၊ ေျမာက္ေတာင္ကန္ေခ်ာင္း၊ ဂူေက်ာင္းကုန္းၾကည္း အနည္းနည္းတည့္၊ ကမၸည္းအမွန္၊ ကိုးခ်က္ကန္သည္၊ ရြာမန္က်ည္းတံု သမိုင္းတည္း”။
၁၀၄။“ရြာမန္က်ည္းတံု၊ နတ္ဘုံတမွ်၊ မိဘမိုးေျမ၊ ေမြးခ်င္ေၾကြတြင္၊ မ်ဳိးေဆြစည္းေဝး၊ ခ်မ္းသာေအး လ်က္၊ ေဘးလည္းမၿငဳိး၊ ဘိုးလည္းမက်၊ ဖလည္းမႏြမ္း၊ မင္းေရးကၽြမ္း၍၊ မႈထမ္းမူလ၊ မတိမ္းရသည့္၊ ေမြးဖမိ ခင္၊ ထားရစ္ခြင္ျဖင့္၊ လည္တြင္ေခြရစ္၊ ေပ်ာ္တံုျဖစ္သား၊ ခုႏွစ္ႏွစ္သက္၊ ငယ္ရြယ္ခ်က္ႏွင့္၊ လိုက္ဖက္မတန္၊ ေလ့ခ်က္ဟန္ထား၊ က်မ္းဂန္စာေပ၊ သဒၵါလက္ဦး၊ ဆြတ္ယူခူးမွ၊ ေက်းဇူးတီထြင္ သြန္သင္သိမ္းရံု ၊ ဆယ့္သံုး ႏွစ္တိုင္၊ လက္စြဲကိုင္လ်က္…ရတနာပူရ၊ ေရႊအင္းဝ၌ ဒုတိယမွန္စီ၊ ထံေတာ္မွီမွ…သီရိမာန္ေအာင္၊ ၿပိဳးၿပိဳ ေျပာင္တည့္၊ တိမ္ေတာင္တတ္ဆို႔၊ ေရႊျမင့္ၿမိဳ႕ဝယ္၊ ေနသို႔ေတာက္ထိန္၊ ဝင္းဝင္းရွိန္သည္၊ အစိေႏၲယ်ံ၊ မုေ႒ာမံ၏ ေက်ာင္းရံေတာ္မွ၊ ဝိဟာရႏွင့္၊ထိန္လွဝင္းဝါ၊ အာကာမုိ႔မႈိင္း၊ ေတာင္ဆိုင္းဆိုင္းတည့္၊ စစ္ကိုင္း သာစံ၊ မင္းစံနကို၊ ေတာင္ရိုးခိုလ်က္၊ ထိုသို႔ဆင့္ပြား၊ သင္ႀကိဳးစားမွ၊ တိုးပြားရာရာ၊ ဇာတိမွာလွ်င္၊ မဟာပဝရ၊ သေမၺစတိ၊ ကဝိဖုန္းစည္၊ ျမတ္မေထရ္မူ၊ ဂုဏ္ရည္ဖက္ကင္း၊ ဆရာရင္းတည့္…” ဟူ၍ ေဖာ္ျပထားသည္။
ထို႔ျပင္ သကၠရာဇ္ ၁၁၃၉ ခုႏွစ္က အမတ္ႀကီး ေရးသားေသာ “ဝိနိစၧယ ပကာသနီဓမၼသတ္လကၤာ” နိဂံုးတြင္လည္း…“နတ္ျပည္တစ္ဘုံ၊ မန္က်ည္းတံုဝယ္၊ ဘိုးစံုဘြားစံု၊ ၾကဴနယ္ရံုမွ်၊ ေဆြပံုမ်ဳိးရွက္၊ မိဘလက္ တြင္၊ အသက္ႏုနယ္၊ ေရွးအငယ္က၊ ဆန္းၾကယ္အထူး၊ သင္ေပးဘူးသည္၊ ေက်းဇူးေသေခြ၊ ဥပေဒျဖင့္ စာ ေပဆိုေလ့၊ ေပ်ာ္ပါးေမြ႕ရွင္….”ဟူ၍ ေဖာ္ျပထားျပန္သည္။ ၎နိဂုံးတြင္ပင္ ဆက္လက္၍ …. “ေမာ္ကြန္း ထားတင္၊ ေက်ာ္ေစာထင္၍၊ ဘယ္တြင္မၿငိဳး၊ သူႀကီးစိုးႏွင့္၊ ျပည္စိုးမရွိ၊ ႏွံံ႔သိမြမ္းျပင္၊ စီးပံုတင္က၊ ျမင္ခြင္ ေျမ ေတာင္၊ ပါေအာင္အကံုး၊ စည္းရံုးျခားနား၊ ဖြဲ႕စည္းထား၍၊ ပိုင္ကာစိုးသီး၊ ျမင္းစီးတို႔သာ ႏြယ္လာဆင့္ဖြား၊ ေကာက္စားစြဲလမ္း၊ေရွးထံုးတမ္းေၾကာင့္၊ ရြက္ထမ္းမႈေတာ္၊ အစဥ္ေပ်ာ္သည္ ထင္ေပးလွသည့္ ျမင္းမ်ဳိး တည္း” ဟူ၍ ေဖာ္ျပထားသည္။
ယင္းစာေပမ်ားအရ သကၠရာဇ္ ၆၈၄ ခုႏွစ္တြင္ စစ္ကိုင္းၿမိဳ႕တည္ အသခၤယာ ေစာယြမ္းမင္း လက္ ထက္ ေက်းလက္ၿမိဳ႕ရြာမ်ားကို စစ္ေရးအရ သင့္ရွိေစဟူေသာ ရည္မွန္းခ်က္ျဖင့္ စတင္ဖြဲ႕စည္း ေနရာခ် ထားသည္။ ဤတြင္ မန္က်ည္း တံုရြာလည္း ပါသြားေလသည္။ ထို႔ေနာက္တြင္ လက္ဝဲသုႏၵရအမတ္ျဖစ္မည့္ ဦးျမတ္စံကို မန္က်ည္းတံုရြာ၌ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ဦးျမတ္စံ၏ မိဘဘိုးဘြားတို႔မွာလည္း မန္က်ည္းတံုဇာတိ ျမင္းစီး၊ ျမင္းေခါင္း၊ျမင္းသူႀကီးမ်ိဳးရိုးမ်ားအျဖစ္ ထင္ရွားသည့္ မင္းမႈထမ္းမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ဦးျမတ္စံ၏ မိဘ မ်ားသည္ ဦးျမတ္စံအား ငယ္စဥ္ကပင္ ရြာေက်ာင္းဆရာေတာ္ အသွ်င္မဟာပဝရသေမၺာဓ မေထရ္ျမတ္ ထံ တြင္ အပ္ႏွံပညာသင္ၾကားေစသည္။ ဦးျမတ္စံသည္ ပါရမီရွိသူျဖစ္၍ (၇)ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ ပိဋကတ္သံုးပံု ၏ မ်က္လံုးသဖြယ္ျဖစ္ေသာ သဒၵါက်မ္းဂန္တို႔ကို တစ္ဖက္ကမ္း တတ္ေျမာက္ကၽြမ္းက်င္ေလသည္။
ထို႔ေနာက္ မိဘႏွစ္ပါးကို မိန္႔ေတာ္မူ၍ မန္က်ည္းတံဆရာေတာ္က ဦးျမတ္စံအား အသက္ (၁၁)ႏွစ္အရြယ္တြင္ ရွင္သာမေဏေဘာင္သို႔ သြတ္သြင္းေပးသည္။ သာမေဏဘဝႏွင့္ သံုးႏွစ္ၾကာေလ သည္။ ေရွးက ပညာရွာမွီးသူမ်ား ထံုးတမ္းစဥ္လာအတိုင္း ဦးျမတ္စံအား ရတနာပူရ အင္းဝမွ ထင္ရွားေက်ာ္ ၾကားေသာ ဒုတိယမွန္စီ သီရိမာန္ေအာင္ ဆရာေတာ္၊ မံုရြာခရိုင္ အျမင္ၿမိဳ႕မွ ေရႊမုေ႒ာဆရာေတာ္၊ စစ္ကိုင္း မင္းဝံ ေတာင္ရိုးရွိ ကေမၻာဇဆရာေတာ္ စသည့္ ပုဂၢဳိလ္ေက်ာ္မ်ားထံ အသက္ (၁၃)ႏွစ္ အရြယ္အထိ လွည့္ လည္္ပညာဆည္းပူးေစေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ဆရာရင္းမွာ မန္က်ည္းတံုဆရာေတာ္သာ ျဖစ္ေလသည္။
သာမေဏဘဝ သံုးဝါေျမာက္တြင္ ပိဋကတ္သံုးပံုကို တစ္ဖက္ကမ္းသို႔ ေရာက္သည္။ ကဗ်ာ၊ လကၤာ၊ ရတု၊ ဧခ်င္း၊ ေမာ္ကြန္း သီကံုးႏႈန္းဖြဲ႕မႈကို ေလ့လာ သင္ၾကား၍ သာမေဏဘဝႏွင့္ရွိစဥ္ အသက္ (၁၃)ႏွစ္ႏွင့္ (၄) လအရြယ္၌ မေဟာ္ပ်ဳိ႕”ကို စပ္ဆိုသည္။ စာေပတတ္ေျမာက္၍ (၁၄)ႏွစ္အရြယ္ တြင္ လူဝတ္လဲကာ အင္းဝနန္းတြင္း ဝင္ထြက္သြားလာေနသည္။ သို႔ရာတြင္ အသက္ငယ္ေသးသျဖင့္ မိဘ မ်ားက ဟံသာဝတီေရာက္ မင္းတရားႀကီးထံတြင္ အမႈေတာ္ကို ထမ္းရြက္ခြင့္မေပးခဲ့ေခ်။ သကၠရာဇ္ ၁၁၁၁ ခုတြင္ ဟံသာဝတီေရာက္ မင္းတရားႀကီးသည္ မလြန္တပ္မႈး သတိုးမင္းေခါင္ကို စဥ့္ကိုင္တြင္ အေစာင့္ အေနထားခဲ့ၿပီးလွ်င္ အလံုးအရင္းႏွင့္ မြန္တပ္တို႔ကို တြန္းလွန္သည္။ သတိုးမင္းေခါင္လည္း စဥ့္ကိုင္တပ္ကို အခိုင္အမာ ျပဳ၍ မြန္တပ္တို႔ ျပန္သြားလွ်င္ ဟံသာဝတီေရာက္ မင္းတရားႀကီးသည္ စဥ့္ကိုင္ကို ေကတုမတီ ဟု သမုတ္၍ သတိုးမင္းေခါင္အား ကိုးသိန္းသခင္ ဘြဲ႕ႏွင္းသည္။ နန္းေတာ္၊ လႊတ္ေတာ္အေရွ႕ရံုး၊ ေနာက္ရံုး မ်ားကိုလည္း ေဆာက္ေစၿပီးလွ်င္ ထီးၿပိဳင္နန္းၿပိဳင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေစသည္။ထိုအခါတြင္မွ ဦးျမတ္စံသည္ လႊတ္ ေတာ္စာ ေရးအျဖစ္ ကိုးသိန္းသခင္ထံ၌ ခစားထမ္းရြက္ခြင့္ ရေတာ့သည္။
သကၠရာဇ္ ၁၁၁၃ ခုတြင္ မြန္-ျမန္မာ စစ္ျဖစ္၍၊ အင္းဝေနျပည္ေတာ္ႀကီး မြန္တို႔လက္သို႔ က် ေရာက္ေသာအခါ ဦးျမတ္စံသည္ မိဘရပ္ထံ ျပန္ေနသည္။ အေလာင္းမင္းတရားႀကီး ဦးေအာင္ေဇယ်သည္ ကုန္းေဘာင္ေရႊျပည္ႀကီးကို သိမ္းျမန္း၍ ထီးနန္းစံေတာ္မူေသာအခါမွ ဦးျမတ္စံသည္ မင္းတရားႀကီးထံ ဝင္ ေရာက္ ခစားရာ မိမိအတတ္ပညာႏွင့္ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္တို႔ေၾကာင့္ သကၠရာဇ္ ၁၁၁၅ ခုတြင္ ရတနာ သိဃၤၿမိဳ႕တည္ အေလာင္းမင္းတရားႀကီးက သားေတာ္ အိမ္ေရွ႕ဥပရာဇာ (ေနာင္အခါ ေနာင္ေတာ္ႀကီး မင္းၿဖစ္လာသူ) ထံတြင္ ဦးျမတ္စံအား ေနရာခ်ထားေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ အိမ္ေရွ႕မင္း၏ ေလွ်ာက္ထား ေပးခ်က္အရ အေလာင္းမင္းတရားႀကီးက အႀကီးေတာ္အရာ ခန္႔အပ္ေတာ္မူသည္။ အျမင့္ၿမိဳ႕စားထံတြင္ ထမ္းရြက္ခစားဆဲမွာပင္ ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္သို႔ ေခၚေတာ္မူ၍ လက္ဝဲသုႏၵရဟူေသာ ဘြဲ႕ထူးႏွင့္မွဴးမတ္အျဖစ္ ခ်ီးက်ဳးေျမွာက္စားကာ အေဆာင္အေယာင္ပါ ေပးအပ္ၿပီးလွ်င္ ေျမာက္ဘက္ကိုးသင္းျမင္းေျမႏွင့္တကြ ယင္း ေတာ္ရြာသို႔ ေပးသနားေတာ္ မူေလသည္။
အေလာင္းမင္းတရားႀကီး နတ္ျပည္စံ၍ ေနာင္ေတာ္ႀကီးမင္း နန္းတက္ေသာအခါ အမႈေတာ္ကို ဆက္လက္ထမ္းရြက္ၿမဲ ထမ္းရြက္ရသည္။ ၁၁၂၅ ခုတြင္ အင္းဝေရႊျပည္ေတာ္ကို ျပည္လည္ တည္ေဆာက္ ၾကဌာန္းဖြင့္ေတာ္မူေသာ ဆင္ျဖဴရွင္မင္းလက္ထက္ သကၠရာဇ္ ၁၁၂၆ ခု နယုန္လျပည့္ေက်ာ္ ၂ ရက္ (ခရစ္ ၁၇၆၄ ခု၊ ဧၿပီ ၁၆ ရက္) တနလၤာေန႔တြင္ ဥကင္ေတာ္ႀကီး ဖြင့္ေတာ္မူကာ ေဆြေတာ္မ်ဳိးေတာ္၊ မွဴးေတာ္၊ မတ္ေတာ္တို႔အား ဘြဲ႕မ်ားခ်ီးျမင့္သည့္အခါ၌ ယင္းလျပည့္ေက်ာ္ (၁၀)ရက္ေန႔တြင္ အျမင့္မင္းသား သုသီရိဓမၼရာဇာ အႀကီးေတာ္ လက္ဝဲသုႏၵရအမတ္အား ဘယရႏၲမိတ္ဘြဲ႕ ခ်ီးျမင့္ခဲ့ေၾကာင္းျဖင့္ ဆင္ျဖဴရွင္ ဘုရားတံဆိပ္ နာခံေတာ္ႏွင့္ မိဘုရားသားေတာ္ ညီေတာ္၊မွဴးေတာ္၊ မတ္ေတာ္ အမႈထမ္း အရာထမ္း ဘြဲ႕စာရင္း ေပမူ၌ ေဖာ္ျပထားသည္။ သကၠရာဇ္ ၁၁၂၆ ခု၊ ေတာ္သလင္းလျပည့္ေက်ာ္ ၆ ရက္(ခရစ္ ၁၇၆၄ ခု၊ စက္တင္ဘာလ ၁၅ ရက္) စေနေန႔တြင္ မွဴးေတာ္မယ္ေတာ္၊ သူရဲသူခက္ ကၽြန္ေတာ္မ်ဳိးအေပါင္းကို ေရြးေကာက္သီးသန္႔ေတာ္မူ၍ ေလးဆယ္ေတာ္ ငါးဆယ္အတြင္း ေသြးေသာက္၊ အျပင္ေသြးေသာက္ ဖြဲ႕ ေတာ္မူရာတြင္ လက္ဝဲသုႏၵရ အမတ္ႀကီးသည္ ဘယရႏၲမိတ္ဘြဲ႕ျဖင့္ အရည္တူ လူေပါင္း (၃၉) ဦး ပါဝင္ေသာ အျပင္ေသြးေသာက္ လက္ကို ႀကီးမႈးခဲ့ရသည္။
ဆင္ျဖဴရွင္ဘုရားလက္ထက္တြင္ ညီေတာ္အျမင့္ၿမိဳ႕စား၏ အိမ္ေတာ္တြင္ အႀကီးတက္အရာျဖင့္ ခစားထမ္းရြက္ခိုက္ အျမင့္မင္းသား၏ လူပ်ဳိေတာ္ ငထင္ေက်ာ္ (အခ်ဳိ႕က ငေအာင္ တင္ဟု ေဖာ္ျပ)သည္။ အပ်ဳိေတာ္ မိမိတ္ႏွင့္ ခ်စ္ႀကိဳက္ၾက၍ နန္းေတာ္ အေနာက္တံခါး၏ အျပင္ဘက္တြင္ ခ်ိန္းခ်က္စကားေျပာေနၾကသည္ကို အေနာက္ဝန္ႏွင့္ စာေရးတို႔သိရွိ၍ ဖမ္းၾကေလရာ ငထင္ေက်ာ္ ထြက္ ေျပးလြတ္ေျမာက္သျဖင့္ ငထင္ေက်ာ္ကို ဖမ္းေပးရန္ အျမင့္မင္းသားထံ ေတာင္းခံေလသည္။
အျမင့္မင္းလည္း မေပးသျဖင့္ မင္းသားအား အစစအရာရာ ဆံုးမသြန္သင္ရန္ အပ္ထားပါလ်က္ အဆံုးအမ အသြန္အသင္မရွိ၍သာ ျဖစ္ရသည္ဟု အႀကီးေတာ္ လက္ဝဲသုႏၵရအေပၚ ဆင္ျဖဴရွင္မင္းက မ်က္ ေတာ္ရွကာ အညာမဲဇာေတာင္သို႔ အပို႔ခံရသည္။ မဲဇာသည္ စစ္ကိုင္းတိုင္း ကသာခရိုင္ ထီးလႈိင္ၿမိဳ႕နယ္ ေလသာကုန္းေက်းရြာအုပ္စု မဲဇာေလးရြာ၌္ ရွိသည္။ မဲဇာသို႔ အပို႔ခံရစဥ္ ေနျပည္ေတာ္သို႔ တသလြမ္း ဆြတ္သျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္ရွိ ေစတီေတာ္မ်ား ရည္မွတ္၍ ေစတီေတာ္မ်ားတည္ခဲ့သည္။ ေစတီေတာ္မ်ား၏ ဘြဲ႕အမည္ကိုလည္း ေနျပည္ေတာ္ရွိ ေစတီမ်ား၏ဘြဲ႕ႏွင့္ ထပ္တူျပဳထားသည္။ ဤအေၾကာင္းကို ပတ္သန္း ေစြအိုင္ရတု၌ ထည့္သြင္း စပ္ဆိုထားသည္။ အဆိုပါ ရတုကို ေရးစပ္စဥ္က ေစတီငယ္ (၁၃)ဆူ မၿပီး ေသးေခ်။ ေစတီငယ္ ငါးဆူသာၿပီးေသးသည္။ ထိုေစတီမ်ား၏ ဘြဲ႕ကိုလည္း (၁) တန္းေဆာင္းဘုရား (၂) တစည္းဘုရား (၃) ပန္လည္းဘုရား (၄) စည္းခုံဘုရား (၅) ေရႊကူနံေတာ္သင့္ဘုရားဟူ၍ ေပးထား ေလသည္။
မဲသစ္သစ္ေတာ၌ ေနရစဥ္ ကုန္းေဘာင္ေနျပည္ေတာ္ကို တသေၾကာင္း၊ သားမယားကို လြမ္းဆြတ္ ေၾကာင္း စပ္ဆိုထားေသာ “မဲဇာ ေတာင္ေျခ” ခ်ီ ပိုဒ္စံုရတုႏွင့္ “ေဝရႊန္းစႏၵာ” ခ်ီ ပိုဒ္စုံရတုမ်ားကို ေရးသား ဆက္သြင္းသည္။ ရတုမ်ားကို နားဆင္ေတာ္မူရေသာ ဆင္ျဖဴရွင္မင္းတရားႀကီးသည္ အမတ္ႀကီးအေပၚ သနားေတာ္မူလာသျဖင့္ ေနျပည္ေတာ္သို႔ ျပန္ေခၚသည္။ သို႔ျဖစ္ရကား ကဆုန္လ အစေလာက္တြင္ မဲဇာ အပို႔ခံရ၍ မဲဇာသစ္ေတာတြင္ ဝါဆိုလ အစခန္႔တြင္ ျပန္လည္ေခၚေဆာင္ျခင္းခံရသျဖင့္ (၆၄) ရက္သာ ေနခဲ့ရသည္။ (အခ်ိဳ႕က (၄၅) ရက္သာ ေနခဲ့ရသည္ဟု ဆိုၾကသည္။)
ေဝရႊန္းစႏၵာခ်ီ ခ်ီရတု၏ ေႏြကၽြန္းသန္ကာ အပိုဒ္ “…ညြန္ျပက်ိဳးဆက္၊ ဆယ္ေက်ာ္သက္ က၊ ၾကင္ဖက္အတူ၊ ေတာင္းဆုယူသည္၊ အိမ္သူေခ်ာသြယ္၊ သုံးေယာက္မယ္ႏွင့္၊ ပင္လယ္ျခားရာ၊ ခရီးကြာ သို႔…” ဟူ၍ စပ္ဆိုထားရာ အသက္အရြယ္ ဆယ္ႏွစ္ေက်ာ္ခါ အတူတကြ ခ်စ္ခင္ၾကင္နာဖက္ျဖစ္ေသာ ဇနီးသည္ ယခုေသာ္ သားသမီးသုံးေယာက္တို႔၏ ေမြးသမိခင္ ျဖစ္ေနေလၿပီ၊ ဝန္ကေတာ္ ေဒၚရြဲႏွင့္ သားႀကီး ဦးေအး၊ သားလတ္ ဦးေရႊသား၊ သမီးငယ္ မလြန္းမယ္တို႔ ျဖစ္ေလသည္။ ေနျပည္ေတာ္သို႔ ျပန္လည္ ေရာက္ရွိၿပီးေသာ္ ဦးျမတ္စံအား အႀကီးေတာ္အရာ ျပန္လည္ေပးေတာ္မမူေတာ့ဘဲ ထမ္းရြက္ရင္း အျမင့္ မင္းသား အိမ္ေတာ္ဝယ္ ဘယရႏၲမိတ္ဘြဲ႕ႏွင့္အမႈေတာ္ကို ဆက္လက္ထမ္းရြက္ေစေတာ္မူသည္။ ဘုရင္ မင္းျမတ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အမ်က္ေတာ္ရွိရင္းစြဲ ျဖစ္သည့္အတိုင္း ခမည္းေတာ္ အေလာင္းမင္းတရား၊ ေနာင္ေတာ္ႀကီးမင္းတရားႀကီးတို႔ကဲ့သို႔ ေျမွာက္စားျခင္းမရွိေတာ့ေခ်။ အမတ္ႀကီးကိုယ္တိုင္ကလည္း စိတ္ ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ျခင္းမရွိရွာေခ်။ ဆင္ျဖဴေတာ္လက္ထက္ တစ္ရက္မွ် မေပ်ာ္ေမြ႕ေၾကာင္းကို ဗဒုံမင္း ဘုိးေတာ္ မင္းတရား) လက္ထက္၌ အမတ္ႀကီး ေရးသားခဲ့ေသာ “ဗ်ဴဟစကၠိပ်ဳိ႕” နိဂုံးတြင္ ေဖာ္ျပထားေပ၏။
“ ဗႏၲတ္မင္းသံုး၊ ဇဗၺဴလံုးကို၊ သိမ္းက်ဳံးစိုးယူ၊ စံေတာ္မူသည္၊ ဆင္ျဖဴမ်ားရွင္၊ စက္ေရႊစင္ကို၊ဦးတင္ ထားလ်က္၊ ေရႊလက္ထက္တြင္၊ အားတက္ေလေလ၊ ဉာဏ္စြမ္းေဝ၍၊ သေႏၶပညာ၊ ဆက္တိုင္းပါသား၊ ဝါသနာႀကိဳက္ႀကဳံ၊ အၿမဲထံုလ်က္၊ ေၾကးမံုတစ္ခု၊ စာဆိုမႈကို၊ မရႈမကြက္၊ မရွက္မတင္၊ မျမင္မေျမွာ္၊ မေပ်ာ္ မေမြ႕၊ ရက္တစ္ေန႔မွ်၊ မေမ့တံုေလ၊ မေနတတ္ႏိုင္၊ စိတ္မပိုင္၍ ၊ စြဲကိုင္မကြာ၊ သို႔ရွိရာတြင္….” သကၠရာဇ္ ၁၁၃၈ ခု နယုန္လျပည့္ေက်ာ္ (၉) ရက္ (ခရစ္ ၁၇၇၆ ခု၊ ဇြန္လ (၉)ရက္) တနဂၤေႏြေန႔တြင္ ဆင္ျဖဴရွင္မင္း နတ္ျပည္စံ၍ သားေတာ္စဥ့္ကူမင္း နန္းတတ္ေလသည္။ စဥ့္ကူမင္းသည္ ခရစ္ ၁၇၇၇ ခု၊ စက္တင္ဘာ ၂၆ ရက္တြင္ အမတ္ႀကီး၏ အရွင္ရင္း သခင္ရင္းျဖစ္ေသာ ဘေထြးေတာ္ အျမင့္မင္းသား ဦးပိုးကို ၎အား ကုန္ကန္မႈႏွင့္ ပက္သက္၍ ႀကံရာပါတို႔ႏွင့္အတူ စီရင္ကြက္မ်က္ခဲ့၏။
ခရစ္ ၁၇၈၂ ခုႏွစ္အထိ စဥ့္ကူမင္း ထီးနန္းစိုးစံခဲ့ရာ ဦးျမတ္စံအဖို႔ကား ဆင္ျဖဴမင္း လက္ ထက္ ကတည္းက ဩဇာဂုဏ္သိမ္ ေမွးမွိန္က်ဆင္းလာခဲ့ရာ၊ သားေတာ္စဥ့္ကူမင္းလက္ထက္ (၁၇၇၆-၁၇၈၂)တြင္ အဆိုးရြားဆံုး ျဖစ္ေတာ့သည္။ မိမိ၏ သခင္ရင္းအျမင့္မင္းသား အသတ္ခံရၿပီးသည္မွ စဥ့္ကူ မင္းကြပ္မ်က္ခံရသည့္ ခရစ္ ၁၇၈၂ ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ (၁၄) အထိ (၄)ႏွစ္ေက်ာ္ ခရီးအတြင္း မည္သို႔ ခံစား ရသည္ကို “ သာဓိနပ်ဳိ႕” တြင္ ေအာက္ပါအတိုင္း ဖြဲ႕ဆိုထားေလသည္။
“….ေလးႏွစ္ေက်ာ္ခင္၊ ျမင့္ၾကာထင္ေအာင္၊ စိတ္ရႊင္မေငြ႕၊ ညဥ့္ႏွင့္ေန႔ကို မေမြ႕မေလ်ာ္၊ မေပ်ာ္ခ်င္လို႔၊ စာေပဆိုလည္း၊ မခ်ဳိေလတတ္၊ စိတ္ထားမွတ္ခဲ့…..”
စဥ့္ကူမင္း ကြပ္မ်က္ခံရၿပီးေနာက္ အမရပူရ ပထမၿမိဳ႕တည္ ဘုိးေတာ္ဦးဝိုင္းေခၚ ဗဒုံမင္းနန္းတက္ခဲ့သည္။ စာဆိုရွင္ အမတ္ႀကီးႏွင့္ ဒုကၡအဖံုဖံု ခံစားေနရေသာ တိုင္းျပည္ကပါ ေမွ်ာ္လင့္ေတာင့္ တေနခ်ိန္လည္း ျဖစ္ ေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဦးျမတ္စံက “ သာဓိနပ်ဳိ႕” တြင္ စိတ္ခ်မ္းသာသြားၿပီ ၊ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာ ျဖစ္ သြားၿပီဟု ေရးသားစပ္ဆိုလိုက္သည္မွာ…….
“မႏၲတ္ ရာဇာ၊ ဖုန္းေနဝါျဖင့္၊ စၾကာၿပိဳးေျပာင္၊ ေရွ႕ေတာ္ေဆာင္၍၊ သာေခါင္ခ်မ္းၿငိမ္း၊ ႏိုင္ငံသိမ္းသို႔၊ ရုိက္ၿခိမ္းေျမေပၚ၊ သီးသီးေက်ာ္ေအာင္၊ ဖုန္းေတာ္ဝွန္းတက္၊ ေရႊလက္ထက္တြင္ ရာမ်က္သိဂါၤ၊ ရတနာတံဆိပ္၊ ေရႊစက္ရိပ္ကို ဦးထိပ္သြယ္ေခြ၊ ေသာကေျပ၍၊ ေန႔လည္းေပ်ာ္ပါး၊ သြားလည္း ေပ်ာ္ရႊင္၊ ရွိရာတြင္ကို”
“…သို႔စင္ဆင့္ပြား၊ ဆန္းျပားအေထြေထြ၊ ဆာဆာေဝမွ်၊ သေရသခၤယာ၊ သာသည့္အမည္၊
ထူးလည္ေလ်ာက္ပတ္၊ မွဴးမတ္ေဆာင္ေယာင္၊အေရာင္အဝါ၊ ဖြယ္ရာတင့္ေမာ၊ ဘေဝါႏွင့္လည္း၊ ဝနည္းမက၊ ေနရာရလ်က္….” ဟူ၍ ျဖစ္သည္။
ဘုိးေတာ္မင္းတရားႀကီး (ဗဒုံမင္း) လက္ထက္ (၁၇၈၂-၁၈၁၉) တြင္ ဦးျမတ္စံသည္ ျပန္လည္၍ ေျမွာက္စားျခင္းခံရေသးသည္။ မွဴးမတ္အေဆာင္ေယာင္ ျပန္ရျခင္း၊ တရားသူႀကီးတာဝန္ အပ္ႏွင္း ျခင္း၊ သေရသခၤယာဘြဲ႕ျဖင့္ ခ်ီးျမွင့္ျခင္းတို႔ ျဖစ္သည္။ သို႔ကလို စာဆိုအမတ္ႀကီးသည္ စိတ္ေပ်ာ္ ရႊင္ခ်မ္းေျမ့သြားၿပီ ျဖစ္သျဖင့္ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားကို စိတ္ေအးလက္ေအး တစ္ေစာင္ၿပီးတစ္ေစာင္ ေရးသားဖြဲ႕ဆိုႏိုင္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
ေရးစပ္သီကံုးခဲ့သည့္ ပ်ဳိမ်ားအနက္ စစ္သမိုင္းဟု ဆိုအပ္ေသာ “ ေသနဂၤဗ်ဴဟာပ်ဳိ႕”၊ “ဗ်ဴဟစကၠိပ်ဳိ႕” မ်ားမွာ ထင္ရွားေလသည္။ ထို႔ျပင္ စစ္သည္ေတာ္တို႔ လက္စြဲျပဳအပ္ေသာ “နႏၵိ ေသနပ်ဳိ႕” ကိုလည္း စီရင္ခဲ့သည္။
လက္ဝဲသုႏၵရသည္ ေသနဂၤဗ်ဴဟာပ်ဳိ႕တြင္ ျမန္မာ့အစီအရင္ ခုႏွစ္ပါးအေၾကာင္းကို ေနာင္လာေနာက္သားမ်ားအတြက္ ေမာ္ကြန္းတစ္ေစာင္တစ္ဖြဲ႕၊ အမွတ္အသား တည္ရစ္ေအာင္၊ သိသာရုံမွ် ေရးဖြဲ႕ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းကို…..“ေမာ္ကြန္းျဖစ္ေအာင္၊ ခုႏွစ္အဂါၤ၊ စစ္ေရးရာႏွင့္၊ ဆက္ကာအညီ၊ စစ္ခ်ီေလးရပ္၊ စစ္တပ္ႏွစ္မ်ဳိး၊ စစ္ထိုးေျခာက္ျဖာ။ စစ္ခံမွာလည္း၊ သခ်ၤာေျခာက္ ခ်က္၊ စစ္ဖ်က္ ေျခာက္တန္၊ စစ္ျပန္ သံုးပါး၊ အက်ဥ္းထား၍၊ ေၾကာင္းလ်ားစဥ္လာ၊ မာတိကာကို၊ သိသာသဖြယ္၊ လကၤာ သြယ္ရွင့္” ဟု ပဏာမ အစီရင္ခံသည္။ ဗ်ဴဟစကၠိပ်ဳိ႕သည္လည္း စစ္ပ်ဳိ႕ တစ္ေစာင္ပင္ ျဖစ္သည္။ လက္ဝဲကိုယ္တိုင္က ဗ်ဴဟစကၠိပ်ဳိ႕သည္မည္သို႔ေသာ စာျဖစ္၍ မည္သို႔ ေရးဖြဲ႕မည့္အေၾကာင္းကို…..
“ဇမၺဴဒိပ္တြင္ တံဆိပ္အသြင္၊ ရာဇဝင္ႏွင့္ ေသနဂၤစာ၊ ေက်ာ္ဝွန္ဝါသား၊ ဗ်ဴဟာစကၠိ၊ နတ္မ်က္စိသို႔၊ႏိႈင္းရွိပမာ၊ သုံးေစာင္စာတြင္၊ ေတာ္ရာေရြးႏႈတ္၊ ေဖြေဖာ္ထုတ္အံ့” ဦးစြာဝန္ခံသည္။ “စစ္ ကစားလွ်င္၊ ႀကဳံဝါးမဆို၊ ရန္လံုးၿပိဳ၍၊ စိတ္လိုသမွ် ေအာင္ျမင္ရသည္ ဗ်ဴဟစကၠိ၊ အမည္ရွိသား၊ ကဝိ လကၡဏာ၊ က်မ္းထြက္စာကို၊ လကၤာခ်ီေျမွာက္၊ တစ္ခန္းေကာက္အံ့” ဟုလည္းဆိုေသးသည္။
ထ႔ိုေၾကာင့္ “ဗ်ဴဟစကၠိပ်ဳိ႕”သည္ စစ္ေအာင္ရာေအာင္ေၾကာင္းကို ျပဆိုေသာ လမ္းညႊန္ပ်ဳိ႕ျဖစ္ ေၾကာင္း သိသာသည္။ လက္ဝဲသုႏၵရသည္ ငါးရာ့ငါးဆယ္ နိပါတ္ေတာ္လာ စူဠကလိဂၤဇာတ္ကို အေျခခံ၍ “နႏၵီေသနပ်ဳိ႕” ကို လည္း ေရးဖြဲ႕ခဲ့သည္။ နႏၵီေသနပ်ဳိ႕တြင္ စစ္ဆင္၊ စစ္ဖ်က္၊ စစ္တက္၊ စစ္ထိုး အစရွိသည္ တို႔ကို အနည္းအက်ဥ္းသာ ေဖာ္ျပသည္။ စစ္သူႀကီးတို႔၏ က်င့္ဝတ္မ်ား၊ စစ္သည္ေတာ္တို႔၏ က်င့္ဝတ္ မ်ားကို အဓိကထား ဖြဲ႕ထားသည္။
အမတ္ႀကီး လက္ဝဲသုႏၵရသည္ “နႏၵီေသနပ်ဳိ႕” ကို ေရးသားဆက္သြင္းခဲ့ၿပီးေနာက္ “လက္ဝဲဘိ နန္သူ” ဘြဲ႕ကို ရရွိခဲ့ျပန္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမတ္ႀကီးသည္ ဘဝတစ္သက္တာတြင္ လက္ဝဲ သုႏၵရ၊ ဘယရႏၲမိတ္၊ လက္ဝဲနႏၵမိတ္၊ သေရသခၤယာ၊ လက္ဝဲဘိနန္သူ စေသာ ဘြဲ႕ငါးဘြဲ႕ ရရွိခဲ့ေလသည္။ အမတ္ႀကီးသည္ ဘြဲ႕ထူးငါးဘြဲ႕ ရရွိလဲ့ေသာ္လည္း ျမတ္ႏုိးတနာျပဳဘြဲ႕မွာ “လက္ဝဲသုႏၵရ”ပင္ ျဖစ္ဟန္ တူ သည္။ ယင္းဘြဲ႕ျဖင့္ပင္ ထင္ရွားသည္။ အမတ္ႀကီး ဦးျမတ္စံ ကြယ္လြန္ေသာႏွစ္ကို ဗိုလ္မွဴးဘေသာင္း (ေမာင္သုတ) ျပဳစုေသာ “စာဆိုေတာ္မ်ား အတၳဳပၸတၱိ“ တြင္ သကၠရာဇ္ ၁၁၆၁ (ခရစ္ ၁၇၉၉)တြင္ မင္းကြန္း ဘက္၌ အနိစၥေရာက္ေၾကာင္း ခန္႔မွန္းထားသည္။
ဟံသာဝတီ ဦးဘရင္၏ “စစ္ထြက္စာဆိုမ်ား” စာအုပ္တြင္မူ…..
“သကၠရာဇ္ ၁၁၈၁ ခု၊ ခရစ္ ၁၈၁၉ ဘိုးေတာ္မင္းတရားႀကီး နတ္ျပည္စံ၍ ေျမးေတာ္ စစ္ကိုင္းမင္း
(ဘႀကီးေတာ္) လက္ထက္ (၁၈၁၉-၁၈၇၃) တြင္ လက္ဝဲသုႏၵရအမတ္မွာ မည္သည့္ဘက္ကမွ် နိမ့္က်ျခင္းမရွိ၊ ယခင္ တရားသူႀကီးရာထူးအျဖစ္ႏွင့္ပင္ အမႈေတာ္မ်ား ထမ္းရြက္ရေလရာ “ရတနာပူရ အင္းဝျပည္ေတာ္ႀကီးလာ ေမာ္ကြန္းႏွင့္ မဟာဝိဇယရံသီ စည္းခံုေတာ္ေမာ္ကြန္း” တို႔ကို ေရးသားေလ ေတာ့သည္။ ထိုစစ္ကိုင္းမင္းအေခၚ ဘႀကီးေတာ္မင္းတရား လက္ထက္ေတာ္မွာပင္ ဧရာဝတီျမစ္၏ အ ေနာက္ဘက္ကမ္း မင္းကြန္းဘက္တြင္ ဘုရားရဟႏၲာတို႔ေသာ္မွ ျငင္းဆန္ျခင္းငွာ မတက္သာေသာ မရဏ ႏိုင္ငံသို႔ လိုက္ပါရေတာ့သတည္း ”ဟု ေရးသားထားေလသည္။
အမတ္ႀကီး ဦးျမတ္စံသည္ ဇနီးသံုးေယာက္ရွိသည္။ ယင္းတို႔မွာ မန္က်ည္းတံုရြာသူမယားႀကီး မယ္ရြဲႏွင့္၊အျပင္လွေတာရြာသူႏွင့္ ဟန္လင္းႀကီးရြာသူတို႔ ျဖစ္သည္။ ကြယ္လြန္ခ်ိန္၌ အေလာင္းမင္းတရား လက္ထက္ ငယ္စဥ္ကပင္ ရည္ငံခဲ့ေသာ မယ္ရြဲႏွင့္ ရရွိခဲ့ေသာ သားႏွစ္ေယာက္ သမီးတစ္ေယာက္ က်န္ခဲ့ သည္။ သားႀကီးမွာ အမရပူရ ပထမၿမိဳ႕တည္မင္းလက္ထက္ ေရၾကည္ဝန္၊ စစ္ကိုင္းမင္းလက္ထက္ အသည္ဝန္၊ အမရပူရၿမိဳ႕တည္မင္းလက္ထက္ မင္းႀကီး အတုလမဟာဓမၼိကရာဇာဘဲြ႕ျဖင့္ တရားသူႀကီး ျဖစ္ခဲ့ေသာ ဦးေအးျဖစ္ၿပီး၊ သားလတ္မွာ ေနာင္တြင္ ဘိုးေတာ္မင္းတရားလက္ထက္ အိမ္ေရွ႕ သံေတာ္ဆင့္၊ ဘႀကီးေတာ္မင္းတရား (စစ္ကိုင္းမင္း) လက္ထက္ ေရႊျပည္တံခြန္ ျမင္းဝန္ ေနာက္ အမရပူရၿမိဳ႕ဝန္၊ ေရႊဘို မင္း (သာယာဝတီမင္း) လက္ထက္ တရားသူႀကီးျဖစ္ခဲ့ေသာ ဦးေရႊသား ျဖစ္သည္။ သမီးေထြးမွာ မလြန္း မယ္ ျဖစ္သည္။
လက္ဝဲသုႏၵရအမတ္ႀကီး ဦးျမတ္စံ၏ ေျမးမ်ားမွာလည္း ဘမ်ဳိးဘိုးတူဟု ဆိုရေလာက္ေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးပိုင္းတြင္ သာမက၊ စာေပဂီတ သုခုမအႏုပညာဘက္၌ ထြန္းေပါက္ခဲ့ သူ မ်ားျဖစ္သည္။ ယင္းတို႔မွာ သားေတာ္ႀကီး အတုလမင္းႀကီး ဦးေအးျမင့္က ျမင္သည့္ ေမာင္ေက်ာက္ခဲသည္ ဇာတ္ေတာ္အုပ္အျဖစ္ အမႈထမ္းရေသာ ရုပ္စံုဆရာ ဇာတ္ဆရာ ဦးေက်ာက္ခဲပင္ျဖစ္သည္။ သားလတ္ ဦးေရႊသားမွ ျမင္သည့္ လက္ဝဲသုႏၵရ၏ ေျမးျဖစ္သူ ဦးတြန္႔မွာလည္း ေရႊဘိုမင္းလက္ထက္တြင္ တရား သူႀကီး၊ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္တြင္ မင္းလွမဟာဓမၼိကရာဇာဘဲြ႕ျဖင့္ ျမင္းခံုတိုင္ၿမိဳ႕စားအျဖစ္ လည္း ေကာင္း၊ တရားသူႀကီးအျဖစ္လည္းေကာင္း ထမ္းရြက္ခဲ့သူျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ရတု၊ ကဗ်ာမ်ားကိုလည္း ေရး ဖြဲ႕ခဲ့သူျဖစ္ရာ၊ မင္းတုန္းမင္းတရားႀကီးလက္ထက္ ၁၂၂၂ ခု၊ ဝါဆိုလတြင္ က်င္းပခဲ့ေသာ သားေတာ္မ်ား၏ နားကြင္းေသွ်ာင္ထံုးပမာ အခမ္းအနားတို႔တြင္ ဆက္သြင္းခဲ့ေသာ “ျမင္းေပၚ သံကဗ်ာ” (၇)ပိုဒ္ကား ေက်ာ္ၾကားေလသည္။
လက္ဝဲသုႏၵရအမတ္ႀကီး ျပဳစုခဲ့ေသာ က်မ္းမ်ားမွာ…..
(၁) ဝိနိစၧယ ပကာသနီ ဓမၼသတ္လကၤာပ်ဳိ႕ (၁၁၃၉)
(၂) အာဒါသမုခပ်ဳိ႕
(၃) ေသနဂၤဗ်ဴဟာပ်ဳိ႕ (၁၁၄၇)
(၄) ေသာဏပ်ဳိ႕ (၁၁၆၁)
(၅) သာဓိနပ်ဳိ႕ (၁၁၄၅)
(၆) မႏၶာတုစၾကာမင္းပ်ဳိ႕ (၁၁၅၇)
(၇) နႏၵီေသနပ်ဳိ႕ (၁၁၂၈)
(၈) ဗ်ဴဟစကၠပ်ဳိ႕ (၁၁၅၂)
(၉) ရတနာပူရ အင္းဝေရႊျပည္ႀကီးလာေမာ္ကြန္း
(၁၀) ျပည္ေတာ္ဝင္ေမာ္ကြန္း
(၁၁) ေသာဏပ်ဳိ႕ (၁၁၆၁)
(၁၂) မဟာဝိဇယရသီ စည္းခုံေတာ္ေမာ္ကြန္း
(၁၃) မင္းကြန္းေစတီေတာ္တည္ေမာ္ကြန္း
(၁၄) အမရပူရ ပထမၿမိဳ႕တည္မင္းတရား ဗုဒၶါဘိသိက္ေမာ္ကြန္း
(၁၅) ဓညဝတီႏိုင္ေမာ္ကြန္း
(၁၆) ဓညဝတီသို႔ သာသနာျပဳေစသည့္ေမာ္ကြန္း
(၁၇) ျမန္မာ့သံေယာဂဒီပနီသတ္ပံု
(၁၈) ရတုမ်ား၊ အိုင္ခ်င္းမ်ား၊ ၈၀ ေပၚအဲရုိးမ်ား
စသည္တို႔ ျဖစ္သည္။ ထို႔ျပင္ ေက်းေစရတု (၁၂) ပုဒ္၊ သာလိကာေစရတု (၄) ပုဒ္၊ ဘုရားထိုင္ ရတု(၅) ပုဒ္၊ မိသားစု တမ္းတရတု (၃) ပုဒ္၊ မယ္ဖဲြ႕ေမာင္ဖဲြ႕ ရာသီအေျချပဳရတု (၅) ပုဒ္၊ ဘုန္းေတာ္ႏွင့္ နန္းၿမိဳ႕နယ္ပယ္ဖြဲ႕ရတု (၄)၊ စစ္မႈဆိုင္ရာဖြဲ႕ရတု (၄)ပုဒ္၊ အဲရုိးႏွင့္ လူတားတို႔ကိုလည္း ျပဳစုချ့ေလသည္။ အမတ္ႀကီး ေရးသားခဲ့သည့္ စာေပအနက္ “မဲဇာေတာင္ေျခ” ခ်ီ ရတုသည္ အထင္ရွားဆံုး ျဖစ္၍ “သာဓိနပ်ဳိ႕”သည္ အေကာင္းဆံုးဟု ဆိုၾကသည္။ အမတ္ႀကီးသည္ ဓမၼသတ္က်မ္း၌ ကၽြမ္းက်င္သည့္ အ ေလ်ာက္ သာဓိနပ်ဳိ႕တြင္ မႏုရင္းဓမၼသတ္ႀကီး တစ္ေစာင္လံုးကို စာေပတစ္ပိုဒ္တည္းျဖင့္ ဖြဲ႕ဆိုထား ေလ သည္။ အမတ္ႀကီးသည္ ဓမၼသတ္အရာ၌သာ မဟုတ္၊ စစ္မႈေရးရာ၌လည္း ႏွံ႔စပ္သူျဖစ္ေသာ ေသနဂၤဗ်ဴ ဟာပ်ဳိ႕၊ ဗ်ဴဟစကၠပ်ဳိ႕၊ နႏၵီေသနပ်ဳိ႕တို႔တြင္ ေတြ႕ျမင္ႏိုင္ေလသည္။
စာကိုး
၁။ထြန္းရီ(ေရွးေဟာင္းသုေတသီ)၊မဲဇာျပန္စာဆိုလက္ဝဲသုႏၵရဘဲြ ့ခံ ဦးျမတ္စံ ရာျပည့္စာအုပ္တိုက္ – ပၾကိမ္၂၀၁၀။
၂။ ဦးေဖေမာင္တင္၊ျမန္မာစာေပသမိုင္း၂၀၁၂။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
