စကားေျပ အေရးေလ့က်င့္ျခင္းအေၾကာင္း အက္ေဆး
(ေတာင္ေတာင္အီအီ အေတြးမ်ားမွတ္စု ၁၂)
ခင္ေအာင္ေအး
ဇူလုုိင္ ၆၊ ၂၀၁၃
ဒီေန႕ေတာ့ စားပြဲသာထိုင္လိုက္တယ္ ဘယ္က စရမလဲ မသိျဖစ္ေနရျပန္ျပီ။ ေရးစရာေတြေရးခ်င္ရာရာေတြကလဲ သူအရင္ထြက္မယ္ ငါအရင္ထြက္မယ္နဲ႕ တခ်ိဳ႕ ခုန္ခ်မယ္တကဲကဲလုပ္ေနလို႕ မနည္းျပန္တြန္းသြင္းရေသးတယ္။ သူတို႕ကိုထိန္းသိမ္းေနရင္း ကိုယ္ပါ သူတို႕နဲ႕ ေမ်ာတဲ့အခါလဲ ေမ်ာပါသြားနဲ႕ေပ့ါ။ ကိုယ္တကယ္ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာရွိတဲ့ စာေရးဆရာၾကီး ငယ္ေတြရဲ႕ စာေတြဖတ္ရတဲ့အခါ သူတို႕စာေတြ စီးစီးပိုင္ပိုင္ရွိပံုနဲ႕၊ သူတို႕ဘ၀ ဇာတ္ေၾကာင္းေတြဒါမွမဟုတ္ တစိတ္တပိုင္း၊ ဒါမွမဟုတ္ ထိစပ္ယွက္ႏႊယ္ရာေတြကို ထည့္ေရးထားတာ အရ သာရွိရွိဖတ္ခဲ့ရေပမယ့္ ကိုယ့္အေၾကာင္းကိုယ္ေဖာ္ထုတ္ေရးဖို႕ေတာ့ ေတာ္ေတာ္သတၱိနည္းမိတယ္။
ေနာက္တခုကေတာ့ စကားလြန္မွာ ေၾကာက္တဲ့စိတ္၊ တခုခုကို definite မေျပာရဲဘူး။ တခုေျပာျပီဆိုရင္ အဲ့ဒီေနာက္ကြယ္က အဲ့ဒါကို ေခ်ဖ်က္ႏိုင္တဲ့ တခုခုက အျမဲျခ္ိမ္းေျခာက္ေနစျမဲမို႕ ဒါလဲစာေရးဘို႕ တြန္႕ ရတဲ့ အေၾကာင္းထဲကတခုပဲလို႕ဆင္ျခင္မိရဲ႕။ (ခ်က္ျခင္းပဲ ဆင္ေျခပါ လို႕လဲေတြးမိရဲ႕။)
အေၾကာင္းဆုိက္လာျပီမို႕ နည္းနည္းဆက္လိုက္ပါအုန္းမယ္။ ေနာက္တခုက မေန႕က ကဗ်ာတပုဒ္ေရးမိတာ၊ စိတ္ထဲ ဘ၀င္မက်ျဖစ္ျပီး မ်က္ခံုးႏွစ္ဖက္ရွံဳ႕တက္သြားေလာက္ေအာင္ စိတ္ကို ရိုက္ခတ္သြားေစတဲ့အခ်က္ကေတာ့ အဲ့ဒီကဗ်ာဟာ နည္းနည္း ေလ်ာ့လ်ဲလ်ဲျဖစ္ေနျပီး က်စ္လ်စ္မွဳအားနည္းသြားတယ္လုိ႕ခံစားရတယ္။ ေရးတာကေတာ့ ခုေနာက္ပိုင္း အရသာေတြ႕ျပီးေရးျဖစ္ေနတဲ့ ေမာ္ဒန္လြန္ အမ်ိဳးအစားဖက္ ကၽြံ၀င္ေနတဲ့ ကဗ်ာမ်ိဳးပါပဲ။ စကားေျပနဲ႕ကဗ်ာၾကား နယ္/စည္း မျခားေတာ့ပဲ ကစား ျပီးေရးတဲ့ သေဘာမ်ိဳးလို႕ေျပာခ်င္တယ္။ ကိုယ္ေျပာ တာလဲ ၀ါးတားတားပါ။ ကိုယ္တကယ္ေျပာခ်င္ရာကို မေရာက္မွန္းသိေနတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီအေၾကာင္းခဏထားလို႕ ကိုယ္ေတြးမိတဲ့အေတြးကိုပဲ ဆက္ေျပာတာပဲ ေကာင္းပါတယ္။ (တေန႕က meet the poetry မွာ Harry Lwin တင္ထားတဲ့ “မိုးဖဲြေလးေတြ ေစြလာလိမ့္မည္” ပို႕စ္ေလး သေဘာက်မိတယ္။ တခုခု ျပန္ေျပာ/commentခ်င္ေပမယ့္ မထိမေရာက္ျဖစ္သြားမွာစိုးလို႕ မေျပာျဖစ္ေသးဘူး။ တကယ္ကို ၾကိဳဆိုပါတယ္။ ဒီလိုအားထုတ္မွဳမ်ိဳးကို၊ ၾကိဳက္တာမၾကိဳက္တာက တပိုင္းေပ့ါ)
ေျပာခ်င္တာကေတာ့ ေစာေစာက ကဗ်ာျပန္ဖတ္ၾကည့္ျပီး စိတ္ထဲ ခုိးလုိးခုလုျဖစ္သြားရတာကစကားေျပေရးေနလို႕ ကဗ်ာမွာ လာထိခိုက္သြားလားဆိုတဲ့ သံသယ စိတ္ေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒီစိတ္ဟာခုမွ ေကာက္ကာငင္ကာ ေပၚလာတာမဟုတ္ပါဘူး။ ကဗ်ာေတြေရးျဖစ္ျပီး မေရွးမေႏွာင္းမွာ စကားေျပတခ်ိဳ႕ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ အဲ့ဒီထဲက count လုပ္လို႕ရတဲ့ ရလဒ္တခုကေတာ့ ၁၉၈၁ ေလာက္ကရွဳမ၀မွာ (ခ်စ္ကိုယ္ေတြ႕မဟုတ္ဘူးေနာ္) ၀တၳဳတို ေရြးခ်ယ္ေဖာ္ျပခံခဲ့ရတာ တပုဒ္ပါခဲ့ဖူးတာပါပဲ။လင္းလက္ေအာင္ ဆိုတဲ့ ကေလာင္နံမယ္နဲ႕ပါ။ ‘သီတင္းကၽြတ္ပန္းခ်ီကားအို’ ဆိုတဲ့ ၀တၳဳတိုေလးပါ။ အဲ့ဒီေနာက္ အားတက္ျပီး ၀တၳဳတိုေလးေတြ ေလး ငါး ဆယ္ပုဒ္ေလာက္ ေရးျဖစ္ေသးေပမယ့္။တပုဒ္မွ အေရြးမခံရေတာ့ပါဘူး။ အံမယ္ေလး အေရြးမခံရတာကို ကိုယ္ည့ံလို႕လို႕ အဲဒီတုန္းကမထင္ခဲ့ပဲ၊ အယ္ဒီတာေတြ ပံုမလာဘူး။ ငါ့ အႏုပညာကို သေဘာမေပါက္ၾကေသးဘူးလို႕ ထင္ခဲ့တာ။ ဘယ္ေလာက္ရယ္ ရသလဲဆိုတာ။ အဲ့ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ကဗ်ာအေပၚပဲ တကုိယ္လံုးပစ္ပံုလိုက္ျပီး တစိုက္မတ္မတ္ေရးလာတဲ့ အက်ိဳးေက်းဇူးကေတာ့ (ဒါေၾကာင့္လဲ ခုေတာ့ အယ္ဒီတာမင္းမ်ားကို တဖံုတလွည့္ ေက်းဇူးတင္တတ္သြားပါျပီ၊ ကုိယ့္စကားေျပည့ံတာကိုေတာ့ ပိုေက်းဇူးတင္ရတာေပါ့။ ကဗ်ာဆရာျဖစ္လာေရး အေထာက္အပံ့ေကာင္းတခု အျဖစ္နဲ႕) ဒီကေန႕ ကိုယ္စိတ္ေက်နပ္ႏိုင္ ဘ၀င္က်ႏိုင္တဲ့ ကဗ်ာမ်ိဳးေတြေရးႏိုင္ခဲ့တာပါပဲ။ ကဗ်ာေကာင္းေတြ ေရးႏိုင္ခဲ့တာ လို႕ တမင္တကာ မေရးမိေအာင္ ေရွာင္ခဲ့ပါတယ္။ မရွက္တမ္းေျပာၾကေၾကးဆို ခုေနမွာ ကိုယ့္ကဗ်ာေတြကိုေကာင္းတယ္လို႕ ကိုယ္ထင္ကုတင္ေရႊနန္း လုပ္ေနမိေပါ့။
ကဗ်ာေလ်ာ့လ်ဲတဲ့အေၾကာင္းေျပာဖို႕ ျပင္ရာကေနျပီးေတာ့ ဘယ့္ႏွယ္ကေန ဘယ့္ႏွယ္လုပ္ျပီးကိုယ္ရည္ေသြးတဲ့ဆီေရာက္သြားတာပါလိမ့္။ အဲ ျပန္ေကာက္ရရင္ ကဗ်ာေတြေရးျဖစ္ျပီး မေရွးမေႏွာင္းမွာ စကားေျပ ေရးျဖစ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ မစြံဘူး။ ဒါနဲ႕ စိတ္ပ်က္ျပီးမေရးျဖစ္၊ ေလးစားအားအက်ဆံုး ကဗ်ာဆရာ ေအာင္ခ်ိမ့္ကို ၾကည့္တယ္။ စကားေျပ မေရးသေလာက္ပဲ။ အမွာစာတို႕ ဘာတို႕ေတာင္ ဒီဖက္ပိုင္းက်မွ နည္းနည္းေရးလာတာ။ ဟိုတုန္းက ဘာမွ မေရးဘူး။ တခါမရဲတရဲ စကားစပ္ၾကည့္ဖူးတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း လိုတိုရွင္း သူေျပာတဲ့ စကားအရင္းအတိုင္း ကိုမမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ စကားေျပမေရးဖို႕ တမင္ ေတာင့္ထားတာမ်ိဳးကို ဆိုလိုတယ္လုိ႕ ယူဆျဖစ္တယ္။ ဒါနဲ႕ စကားေျပေရးတာဟာ ကဗ်ာေရးတာအေပၚ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးျဖစ္ေပၚေစတယ္လို႕ စိတ္ထဲ စြဲသြားေတာ့တယ္။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ ဒီစိတ္ဟာ ဥပါဒါန္လိုျဖစ္လာျပီး တကယ္ပဲစကားေျပေရးရမွာ ေၾကာက္တဲ့စိတ္နဲ႕ စကားေျပေရးျခင္းအမွဳဟာ ကိုယ့္အတြက္ သံေခ်းကိုက္ေနတဲ့ သံဘီရိုတလံုးျဖစ္လာခဲ့ေတာ့တယ္။
ခုေတာ့လဲ ကဗ်ာေတြ ပုဒ္ေရေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားေရးျဖစ္သြားခဲ့ျပီ။ သူငယ္ခ်င္း ေဇယ်ာလင္းရဲ႕ေဆာင္းပါးေတြ စာအုပ္ေတြ ေက်းဇူးနဲ႕ ကဗ်ာေရးနည္းအသစ္ေတြနဲ႕လဲ တို႕ထိကစား ေပ်ာ္ပါး ေမြ႕ေလ်ာ္ တတ္ခဲ့ျပီမို႕၊ သိပ္ၾကီးေရးၾကီးခြင္က်ယ္ လုပ္ေျပာစရာမရွိေတာ့ပါဘူး။ ေရးခ်င္
ရင္ ေကာက္ေရးလိုက္ရံုပါပဲ။ ကိုယ္လုိအပ္သေလာက္ ဖတ္သူအေရအတြက္ ဆယ္ဂဏန္းမွ်လဲ ပံုမွန္ရွိေနျပီမို႕ ပံု ျပီး ယံုလိုက္လို႕ရေနပါျပီ၊ ကဗ်ာဖက္က ေျပာတာပါ။ တအိအိ အနည္ထုိင္အႏွစ္က်လာတဲ့ (အႏွစ္-ဆိုတာ အနည္အမွဳန္ေတြ မ်ားလာျပီး ထူထဲပ်စ္ႏွစ္လာတယ္လို႕ေျပာ
ရံုမွ်သာ။ အႏွစ္သာရျပည့္၀ေသာ ဆိုတဲ့အထိ မေရာက္ပါ။ ဤကားစကားခ်ပ္) ဘ၀အေတြ႕အၾကံဳျဖတ္သန္းမွဳေတြက ရင္ဘတ္ထဲမွာတင္ မေနေတာ့ပဲ တရြရြ တလွဳပ္လွဳပ္နဲ႕လည္ျမိဳ၀နားထိ ေရာက္လာျပီး ကိုယ့္ကို တစ္ဆို႕ဆို႕ အီလည္လည္ၾကီး ျဖစ္ေအာင္ ေမႊေနၾကျပီမို႕သံေခ်းတက္ ဗီရိုၾကီးကိုဖြင့္ကာ စကားေျပေရးျခင္းတည္းဟူေသာ အေလ့အက်င့္ကိရိယာၾကီးကို ပင့္ကူမွ်င္ရွင္း ဖံုသုတ္ခါရင္း ခတ္ကြင္းျပင္ေနမိပါေၾကာင္း။
ခင္ေအာင္ေအး
၁၇၊ ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၀၁၁
ေခ်လ္တန္ဂရို႕ဗ္ လန္ဒန္ ၀၈း၅၂ နာရီ
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
