>
ေစ်းေရာင္းထြက္ျခင္း
(အိမ္ရွင္မ ေစ်းသည္တဦးႏွင့္ စကားေျပာျခင္း)
ေက်ာ္လင္းႏိုင္
ဇြန္ ၃၊ ၂၀၀၉
တကယ္ေတာ့ေစ်းေရာင္းျခင္းက ေစ်းဝယ္ျခင္းထက္ပိုၿပီး အေရးပါေၾကာင္း က်မကိုယ္တိုင္နားလည္ေနၿပီေပါ့။ က်မကိုယ္တိုင္က အိမ္ရွင္မ ျဖစ္ေနေတာ့ ေစ်းဝယ္သူျဖစ္ၿပီးသားပါ။ ကိုယ္တိုင္ကေစ်းသည္ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ ေစ်းေရာင္းသူအျဖစ္လည္း ရုန္းကန္ေနရ တယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ က်မရဲ႔ကိုယ္ေတြ႔အရေျပာရရင္ ေစ်းဝယ္ျခင္းထက္ ေစ်းေရာင္းျခင္းက ပိုၿပီး ပညာသားပါတယ္။ ပိုၿပီးခက္ခဲရႈပ္ေထြး တယ္လို႔ က်မထပ္ၿပီးဆိုလိုက္ခ်င္ပါရဲ႔။
ေစ်းဆစ္တဲ့သူေတြအေပၚ သေဘာထား
မေတာ္မတရားေစ်းဆစ္တတ္သူကို ပထမေတာ့ က်မၿငဳိျငိဳျငင္ျငင္ျဖစ္တာအမွန္ပါ။ ဒါေပမယ္ ့ေစ်းသည္ဘဝ သက္တမ္းကၾကာလာေတာ့ ေစ်းဆစ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဆစ္သည္ျဖစ္ေစ က်မအဖို႔ေတာ့ ဘာမွထူးျခားမႈမရွိေတာ့ပါ။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ေစ်းဆစ္တတ္တဲ့ ဉာဥ္ရွိသူကို သူ႔အလိုလိုက္ၿပီး အတတ္ႏိုင္ဆံုးေလွ်ာ့ေပးလိုက္ပါတယ္။ သူေက်နပ္သြားတာအမွန္ပါ။ ေနာက္ၿပီး က်မခ်ိန္ေပးသလို ယူသြားမွာေသခ်ာပါ တယ္။ က်မဆီမွာက အနည္းဆံုး အေလးႏွစ္မ်ိဳးႏွစ္စားရွိပါတယ္။ တမ်ိဳးက အေလးမွန္၊ ေနာက္အေလးတမ်ိဳးက အေပါက္ပါတဲ့အေလး (အေခါင္းပြအေလး) အဲဒီေတာ့ ေစ်းဆစ္ရမွ ေက်နပ္သူကို ေစ်းေလွ်ာ့ေပးၿပီး အေလးပြနဲ႔ခ်ိန္ေပးလိုက္တယ္ေလ။ လက္ကလည္း ခ်ိန္ခြင္ကို ကုန္ဘက္သာေအာင္ ကစားလိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ေျပာတာေပါ့၊ ေစ်းဆစ္သည္ျဖစ္ေစ၊ မဆစ္သည္ျဖစ္ေစ က်မအတြက္ မထူးျခားပါဘူးလို႔။
အမရဲ႔ ေရာင္းကုန္ကေလးအေၾကာင္း ေျပာျပပါဦး
က်မေရာင္းတဲ့ ကုန္ပစၥည္းအေၾကာင္းေျပာခ်င္တာပါ။ ေစ်းသည္အေတြ႔အႀကံဳေလး ေျပာျပေနလို႔ ခုမွေျပာရေတာ့မယ္။ က်မ ေရာင္းတဲ့ ကုန္က ဝက္သားပါ။ ဒါဆို က်မက ဝက္သားသည္ေပါ့။ အခုလို စားသံုးဆီေစ်း၊ သားငါးေစ်းေတြ ၿဂိဳလ္တုနဲ႔အတူ လကမၻာကိုတက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ အိမ္ရွင္မေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဝက္သားကိုပဲ အာရံုေရာက္ၾကတယ္ေလ။ ဝက္သားကဆီကုန္သက္သာတယ္။ အရိုးမရွိဘူး။ အစားခံတယ္။ ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္လည္း ဝက္သားကိုသေဘာက်ေနတာပါ။ အိမ္ရွင္မေတြဆိုတာက ေန႔တိုင္းမိုးလင္းတာနဲ႔ လက္ထဲမွာရွိတဲ့ ေငြနဲ႔ မိသားစုဦးေရကို ခ်ိန္ၾကည့္ေနရသူေတြ။ ဒီေနရာမွာ ေငြေပါတဲ့ လူနည္းစုအိမ္ရွင္မေတြမပါဘူးေနာ္။ က်မတို႔ေရာင္းတဲ့ ေျမာက္ဥကၠလာလို လမ္းေဘးေစ်းကေလးကို ေစ်းလာဝယ္ၾကတဲ့ အိမ္ရွင္မေတြကိုေျပာတာပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းကို ေစ်းဝယ္သြားသူေတြကို မေျပာရဲပါဘူးရွင္။
အမက ဘယ္ဒိုင္က ယူျပီး ဘယ္ေစ်းမွာ ေရာင္းသလဲ
က်မစကားက ေဘးကိုနည္းနည္းေခ်ာ္သြားသလားမသိ။ က်မေရာင္းတဲ့ ကုန္ပစၥည္း။ အဲ- – ဝက္သားအေၾကာင္းပဲေျပာပါေတာ့မယ္။ ေျမာက္ဥကၠလာပက ဝက္သားသည္အားလံုး ‘စ်’(ျမင္ဇြဲ) ေစ်းက ဒိုင္မွာသြားယူၾကရတယ္။ က်မက ‘ည’ ရပ္ကြက္မွာေနၿပီး။ နံနက္ ေလးနာရီ အိပ္ယာထ၊ ျပင္ဆင္ေတာင္းဆြဲၿပီးထြက္၊ ဒိုင္ေရာက္ေတာ့ က်မေရွ႔မွာ အုပ္စုတစုကေရာက္ေနၿမဲ။ သူတို႔ကမိုးမလင္းမီ သံုးနာရီခန္႔ကတည္းက လာၿပီး ေစ်းေရွ႔မွာပဲ အိပ္ၿပီးေစာင့္ေနၿမဲပါ။ ‘ဃ’ (ၾကီး) ေစ်း၊ ‘ဌ’(၀မ္းပဲ)ေစ်း၊ ‘ခ’(ေခြး) ေစ်း ‘င’ ရပ္ကြက္ေစ်းနဲ႔ ေဝဘာဂီ၊ ေရႊေပါကၠံ စတဲ့ေနရာအႏွံ႔အျပားက ေစ်းသည္ေတြ ဒီဒိုင္မွာပဲလာဆံုၾကတယ္။ က်မက အခ်ိန္ တဆယ္ျပည့္ေအာင္ေတာင္ မယူႏုိင္တဲ့ေစ်းသည္။ လမ္းမတခုေပၚမွာရွိတဲ့ ပ်ံက် ေစ်းကေလးမွာ ေရာင္းရတဲ့ေစ်းသည္ပါ။
ေစ်းသည္တဦးရဲ႔ “ဒိုင္”မွာ ေစ်း၀ယ္ရတဲ့ အေတြ႔အၾကဳံက ဘယ္လိုရွိပါသလဲ အမ
ဒိုင္မွာ ဝက္သားယူရတာကလည္း မလြယ္လွဘူး။ စြန္႔စားခန္းေလးေတြနဲ႔ေပါ့။ ပိုင္ရွင္ကို မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးရ၊ ပိုင္ရွင္ရဲ႔အမ်ိဳးကို ေခ်ာ့ရ၊ စာရင္းမွတ္သူကို ကပ္ရ၊ ဒီၾကားထဲ အသားေကာင္းေကာင္းရဖို႔အတြက္ ဝက္သားတြဲကို ကားေပၚကခ်ေပးသူကိုလည္း ေမာင္ေလးတန္ ေမာင္ေလး၊ အစ္ကိုတန္ အစ္ကိုနဲ႔ ေပါင္းရရံုတင္မကပါဘူး၊ ကတၱားခ်ိန္ခြင္ကိုင္သူကိုလည္း ရင္းႏွီးေအာင္ဆက္ဆံရေသး မလြယ္လွပါဘူး။ အဲ— ပိုၿပီးမလြယ္တာကေတာ့ ဝက္လုပ္သား ေယာက်ၤားႀကီးငယ္ေတြက စ ၾက၊ ေျပာင္ၾက၊ ရိၾကတာကို အံႀကိတ္သည္းခံရတဲ့အလုပ္က ရိုးသလိုနဲ႔ ရိုးမသြားဘူး။ ဒီလိုနဲ႔ဝက္သားသည္ဘဝမွာ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္ခု ေက်ာ္လာၿပီမို႔ ဝက္နဲ႔အတူ အေတာ္အတန္ေတာ့ အေရထူေနပါၿပီေလ။
ေစ်းသည္တဦးအေနနဲ႔ ေစ်း၀ယ္ေတြနဲ႔ အေတြ႔အၾကဳံ အဆုံအျမင္ေလး
ဒီၾကားထဲ ေစ်းဝယ္သူအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳရေသးတယ္။ တခ်ိဳ႔ကမွန္မွန္ကန္ကန္ဝယ္ယူၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔က်ျပန္ေတာ့ ဝင္လာကတည္းက ေစ်းသည္ကို လူလိမ္လူေကာက္တေယာက္လို႔ သေဘာထားၾကသူေတြ။ ေစ်းမေမးရေသးဘူး အေလးမွန္ရဲ႔လား ျပန္ခ်ိန္မွာေနာ္စတဲ့ မယံုမၾကည္စကားေတြ အလ်င္ေျပာလာတတ္ၾကတယ္။ က်မတို႔က တေန႔လုပ္မွ တေန႔အႏိုင္ႏိုင္စားရသူေေတြပါ။ ႀကီးပြားခ်မ္းသာဖို႔ဆိုတာ တခါမွ စိတ္ကူးထဲေရာက္မလာဘူး။ မိသားစု ဝ ရံုစားရရင္ ေက်နပ္ေနသူပါ။ ဒါေၾကာင့္ မတရား လိုခ်င္စိတ္မရွိပါဘူး။ ရသင့္တဲ့အျမတ္ရရင္ ၾကည္ႏူးေနသူေတြပါရွင္။ က်မ မမွန္ကန္တာရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္ အဲဒါက ေစ်းဝယ္သူအေပၚၾကည့္ၿပီးလုပ္ရတာေလ။
ေစ်းေရာင္းတယ္ဆိုတာကေတာ့ အျမတ္ရရင္ရမယ္၊ တခါတရံ အရႈံုးေပၚလွ်င္ေပၚမည္ဆိုတာေတာ့ သိပါတယ္။သို႔ေသာ္လည္း ေစ်းသည္တိုင္းက အျမတ္ပဲလိုခ်င္ၾကတယ္ေလ။ ကိုယ္ပိုင္အရင္းအႏွီးရွိသူေတြ ေငြပိုေငြလွ်ံရွိသူ ေစ်းသည္ေတြအေနနဲ႔ အရႈံုးဒဏ္ကိုခံႏိုင္ၾကေပ မယ့္ က်မတို႔လို ေျခဖဝါး လက္ဖဝါးသာရွိၿပီး ေန႔ျပန္တိုးနဲ႔ အရင္းလုပ္ေနရသူေတြအေနနဲ႔ အရႈံုးေပၚတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ ကိုယ္စားဖို႔ထက္ အေႂကြးဆပ္ဖို႔ ဦးစားေပးရတာမို႔၊ ဒီအခါမ်ိဳးမွာ အဝတ္အထည္ကိုေျပးေပါင္ၿပီး ျဖည့္ဆည္းလိုက္ရတယ္ေလ။
ေရာင္းကုန္မွာ အမ်ဳိးအစား ခြဲျခားျပီး ေရာင္းရပါသလား အမ
ထားပါေတာ့ေလ ေျပာမဆံုးေပါင္ ေတာသံုးေထာင္ဆိုသလို ျဖစ္ေနတာကေတာ့ၾကာပါၿပီ။ ေရာင္းကုန္ပစၥည္းေလးအေၾကာင္း ေျပာျပ ခ်င္ပါေသးတယ္။ ဝက္သားလို႔လြယ္လြယ္ေခၚလိုက္ၾကေပမယ့္ ဝက္သားဆိုတဲ့ေခါင္းစီးေအာက္မွာက ပစၥည္းအမ်ိဳးအစားအလုိက္ အေခၚ အေဝၚေတြက အမ်ားႀကီးပဲ။ ေစ်းႏႈန္းကလည္းမတူဘူး။ အဲ—ေျပာရအံုးမယ္၊ ဝက္သားခုတ္ရာမွာလည္း ေတာခုတ္၊ ၿမဳိ႔ခုတ္ဆိုတာရွိေသးရဲ႔။ ေတာခုတ္ဆိုတာကေတာ့ ဝက္တေကာင္ကို ေခါင္းျဖတ္၊ ေလးျခမ္းပိုင္း ခႏၶာကိုယ္ေျခပိုင္း၊ လက္ပိုင္းစသည္ျဖင့္ အရိုးေရာ အသားပါေရာ ခုတ္ၿပီးေရာင္းတာ။ က်ဳပ္တို႔ရြာမွာဆို တပိႆာတြဲ၊ ငါးဆယ္သားတြဲေတြ ထမ္းပိုး(ဝါးလံုး)မွာတြဲေလာင္းဆြဲထမ္းၿပီး အတြဲလုိက္ေရာင္းၾက တယ္။ ဒါေၾကာင့္ေတာခုတ္လို႔ ေခၚတာထင္ပါရဲ႔။ ရန္ကုန္မွာကေတာ့ လိႈင္သာယာ၊ ေရႊျပည္သာ၊ ေလွာ္ကားစတဲ့ေနရာေတြမွာ ေတာခုတ္ ခုတ္ၿပီး ေရာင္းၾကတယ္။ အဲဒီမွာကေတာ့ ကိုယ္ေမြးတဲ့ဝက္ကို ကိုယ္တိုင္ေပၚေရာင္းၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေစ်းလည္းသက္သာတယ္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔တြင္းကဆိုင္ေတြမွာ ဝက္သားတပိႆာ ငါးေထာင္အထက္ျဖစ္ေနေပမယ့္ လိႈင္သာယာ၊ ေရႊျပည္သာမွာ သံုးေထာင္ အထက္ပို ေရာင္းရင္ ဘယ္သူမွဝယ္စားႏိုင္ၾကမွာမဟုတ္ပါဘူး။
ေတာခုတ္၊ ျမိဳ႔ခုတ္အျပင္ ေခတ္ေပၚ အခုတ္ ေတြေကာ ေျပာျပပါဦး
က်မတို႔ေျမာက္ဥကၠလာမွာက ၿမိဳ႔ခုတ္၊ ၿမိဳ႔ခုတ္ဆိုတာ ဝက္တေကာင္လံုးကို သူ႔အမ်ိဳးအစားႏွင့္သူ ခြဲၿပီးခုတ္ရတာမ်ိဳး။ ဒီေနရာမွာ အေခၚအေဝၚေတြကရွိေသး။ ဥပမာ ‘ခ်ိဳက်’ဆိုတာက အူနဲ႔ေခါင္းကိုေျပာတာ။ ‘ပါးေကာ္’ ဆိုတာက ပါးသားနဲ႔ေကာ္လံဘတ္သား “ေကာ္လံဘတ္” ဆိုတာက ကလီဇာထဲက အခက္အခက္နဲ႔ အသားတမ်ိဳး။ ‘သားစ’ဆိုတာကလီွိးလို႔ အစအနေတြထြက္လာတာကိုေျပာတာၿပီးေတာ့- – ‘ခခသ’ ဆိုသည္ကရွိေသး၊ အဲဒါကေတာ့ေျခေထာက္၊ အေခါက္နဲ႔ အေသြးကိုေျပာတာပါ။ ၿပီးေတာ့ ေခါင္း၊ လက္၊ အရိုးအစံုလိုက္၊ နံရိုးစသည္ေပါ့။ အမ်ိဳးအစားအလုိက္ ေစ်းႏႈန္းကအမ်ိဳးမ်ိဳး။ ရန္ကုန္မွာက အားလံုးအဆင္သင့္၊ဘာလဲ ရယ္ဒီမိတ္ဆိုလား၊ ဝက္သားဝယ္သူေတြကို အဆင္သင့္ ခ်က္ႏိုင္ေအာင္ခုတ္ေပးမွ သေဘာက်တာမ်ိဳး။
အမတို႔က ဘယ္လိုေစ်းသည္အမ်ဳိးအစားထဲမွာ ပါသလဲ။ စင္ေပၚကလား၊ လမ္းေပၚကလား။
တခ်ိဳ႔ဝက္သားသည္ေတြမွာ ဆြဲႀကိဳးေတြ လက္ေကာက္ေတြစတဲ့ လက္ဝတ္ရတနာေတြဝင္းလို႔၊ တြဲလို႔။ အဲဒါက က်မေျပာခဲ့သလို ကိုယ္ပိုင္ေငြေၾကးအရင္းအႏွီးနဲ႔ ေစ်းႀကီးႀကီးေတြမွာ ေရာင္းၾကတဲ့ ဝက္သားသည္ေတြျဖစ္ပါတယ္။ က်မက ကိုယ္ပိုင္ေငြမအရင္းအႏွီးမရွိ ေန႔ျပန္တိုးနဲ႔ေငြယူေရာင္းရတဲ့ေစ်းသည္။ ၿပီးေတာ့ ‘ည’ ရပ္ကြက္ရဲ႔တခုတည္းေသာ လမ္းမေပၚမွာ နံနက္ပိုင္းေလး ႏွစ္နာရီေလာက္ေရာင္းရတဲ့ ေစ်းသည္ေလ။ ဒီေတာ့ ဆြဲႀကိဳးလက္ေကာက္ေဝးလို႔ နားကပ္အတုေတာင္ သူမ်ားအေမြေပးထားလို႔ဝတ္ေနရတာ။
အခု ေန႔ျပန္တိုးအေၾကာင္းေလး လုပ္ပါဦး
ေန႔ျပန္တိုးအေၾကာင္းေလး ေျပာျပခ်င္ေသးတယ္။ ဒီအေၾကာင္းေလးပါမွ ကြၽန္မရဲ႔ေစ်းသည္ဘဝက ျပည့္စံုမွာကိုး။ ညဘက္ ေငြ တေထာင္ယူလွ်င္ ေနာက္ေန႔ေစ်းေရာင္းၿပီးတာနဲ႔ အရင္းေငြတေထာင္နဲ႔အတူ အတိုးေငြႏွစ္ဆယ့္ငါးက်ပ္ သြားေပးရတယ္။ တေသာင္းယူေတာ့ တေန႔ႏွစ္ရာ့ငါးဆယ္ေပါ့။ ယခုလို လမ္းစဥ္ ၇ ခ်က္နဲ႔ သြားေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးတို႔ေခတ္မွာေတာ့ အရင္းက သိန္းခ်ီေနတာဆိုေတာ့ အတိုးကို ေတြးၾကည့္လိုက္တိုင္း ၾကက္သီးဖ်န္းဖ်န္းထသြားတယ္။ ဒါေတာင္မွ က်မယူတဲ့ေငြရွင္အမႀကီးက ဆက္ဆံတာၾကာလို႔ ေလွ်ာ့ေပးထားတာ။ အခ်ိဳ႔ေငြရွင္ေတြဆိုရင္ တေထာင္ကို အတိုး ငါးဆယ္ ထိေတာင္ သြင္းရေသး။
ေန႔ျပန္တိုးနဲ႔ အမတို႔ လုံးခ်ာလိုက္ေနရတာ ဆိုေတာ့ …
က်မစဥ္းစားမိတယ္ေလ ျဖစ္ႏိုင္မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့မသိဘူး။ က်မတို႔လိုရိုးရိုးမွန္မွန္ေစ်းသည္ေတြကို အတိုးနည္းနည္းနဲ႔ေငြေခ်းမယ့္ စနစ္ ဒါမွမဟုတ္ ဌာနတခုရွိရင္ေကာင္းမွာပဲလို႔။
အဲဒီေတာ့ ျမတ္သည္မျမတ္သည္အသာထား အတိုးသြင္းဖို႔ျပင္ထား။ ၿပီးေတာ့လည္း ကိုယ့္ဖို႔၊ ကေလးေတြဖို႔ အဝတ္အထည္ေလး ေတြကို လံုးကနဲ ခဲကနဲ လက္ငင္းမဝယ္ႏိုင္ေတာ့၊ ေန႔သြင္းနဲ႔ဝယ္ထားရတာေလးေတြကလည္း ေန႔တိုင္းမသြင္းမျဖစ္သြင္းေနရေသးတယ္။ အဲဒီအထည္၊ ဘိနပ္၊ စတာေတြကလည္း ေန႔သြင္းဆိုေတာ့ ငါးရာတန္ကို တေထာင္ေက်ာ္။ ခုစစ္တပ္ေခတ္ဆိုေတာ့ တေထာင္ေက်ာ္ဆိုတာ မရွိေတာ့ဘူး၊ ေလးေထာင္ေက်ာ္ ငါးေထာင္ေက်ာ္ေတြေလ။ တိုးတက္လိုက္သမွ လိုက္လို႔ကိုမမီေတာ့ဘူးေတာ့။ မထူးပါဘူး ေန႔ျပန္တိုး အတိုင္း ပါပဲ။ ဘာစီးပြားေရးစနစ္လည္းေတာ့ နားမလည္ဘူးေပါ့ေတာ္။ ဒီဒဏ္ကလည္း ေခတ္ေျပာင္းသြားတာနဲ႔အမွ်ပိုဆိုးလာတာပဲ။ အဲဒီဒဏ္ ေတြကလည္း နာတာရွည္ေရာဂါလိုခံေနရၿမဲ။ ေပ်ာက္သည္ဟူ၍မရွိ။
အခုေခတ္ၾကီးမွာ ေနာက္တိုးဒုကၡေတြေရာ ရွိပါေသးသလား
ဒါ့အျပင္ ခုေခတ္မွာ အဆစ္ထည့္ရတဲ့ဟာေတြကလည္းရွိေသး၊ တခါမွ သန္႔ရွင္းေရးလာမလုပ္တဲ့ မီးသတ္အဖြဲ႔က သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ခ တဲ့။ စည္ပင္ကလည္း အိမ္ကိုသာ ဂရုမစိုက္တာ သန္႔ရွင္းေရးခြန္ကေတာ့ မွန္မွန္ေကာက္တယ္။ အိမ္မွာ မီတာေဘာက္သာမရွိတာ လမ္းက မီးတိုင္အသစ္လဲရင္ ေငြထည့္ရေသးတယ္။ လမ္းျပင္ခ၊ လူႀကီးလာမယ္ဆိုလို႔ ဓာတ္တိုင္ေဆးသုတ္ဖို႔ အို… စံုလို႔ ေစတနာမပါတဲ့ အလွဴေတြ ေလ။ တနည္းေျပာရရင္ က်မတို႔ရြာမွာ ေအးဓားျပတိုက္သလိုေပါ့။
ေန႔စဥ္ စားဖို႔စီမံရ၊ လူမႈေရး၊ သာေရး၊ နာေရး ကေလးမုန္႔ဖိုး၊ ဘက္ထရီအိုးငွားခ၊ ဖေယာင္းတိုင္ဖိုး အို..ေျပာရမယ္ဆိုရင္ အဖမ္းခံရရံုပဲ ရွိမယ္။
ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မွာ အမတို႔ မိုးေလေတြၾကား ဘာမ်ား ေျပာစရာ ရွိပါေသးလဲ
ႏွစ္စဥ္ ရင္ဆိုင္ရတဲ့ အခက္အခဲႀကီးကေတာ့ အိမ္မိုးခ်ိန္နဲ႔ ေက်ာင္းအပ္ခ်ိန္ တၿပိဳင္တည္း က်ေရာက္ေနတဲ့ျပႆနာပဲ။ နာဂစ္ျဖစ္ၿပီး ကတည္းက ဓနိေစ်းက ဓာတ္ဆီေစ်းနဲ႔အၿပိဳင္တက္ေနတယ္။ ေစ်းသာရွိတယ္ ဓနိဆိုတာ ရွားပါးကုန္လို ရဖို႔မလြယ္ဘူးေလ။ အဲ..ေက်ာင္း အပ္ၿပီ ဆိုရင္လည္း ေက်ာင္းအပ္ခအျပင္ တႏွစ္လံုးမွ ဗလာစာအုပ္ ေလးအုပ္နဲ႔ ခဲတန္ႏွစ္ေခ်ာင္းသာ ႏွစ္တိုင္းရေပမယ့္ စာအုပ္ဖိုးကအျပည့္ ေပးရတယ္။ အာစရိယဂုေဏာ အနေႏၲာဆိုတာ ေရွးကရွိခဲ့တာမဟုတ္လား။ ခုေတာ့ ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္ၿပီေလ။
သက္ဆိုင္ရာေတြကို အမတုိ႔ ဘာမ်ား ေျပာလိုက္ခ်င္ေသးလဲ
မိသားစုထဲက တေယာက္မက်န္းမမာျဖစ္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ပထမ လမ္းေဘးေဆးဆိုင္ကေဆးဝယ္ေသာက္၊ မရဘူးဆိုရင္ ေဆးၿမီးတိုနဲ႔ ကု ေနာက္ဆံုးေဆးရံုေရာက္။ ေဆးဖိုးမရွိရင္ေတာ့ ဆရာဝန္ေတြပစ္ထားတာနဲ႔ ဘဝေျပာင္းသြားရတာမ်ားပါတယ္။
သတင္းစာေတြ တီဗီေတြမွာေတာ့ တိုင္းျပည္အတြက္ အလုပ္လုပ္ေနလိုက္ၾကတာေတြ၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကို လွဴေနလိုက္ၾက တာေတြ အားရဖို႔မေကာင္းတဲ့အျပင္ ရြံဖို႔ေကာင္းေနတယ္။ ေန႔တိုင္းေတြ႔ႀကံဳေနရတဲ့ က်မတို႔လိုဘဝတူေတြရဲ႔ တကယ့္ျဖစ္ရပ္ေတြကို သတင္းစာရြက္နဲ႔ ကာလိုက္ တီဗီ မွန္သားျပင္နဲ႔ဖုံးလိုက္နဲ႔၊ ကုန္းကာမွ ေပၚဆိုသလိုျဖစ္ေနတယ္ေလ။ကဲ…က်မဘဝအေၾကာင္းေျပာလို႔ကေတာ့ ဆံုးမွာ မဟုတ္ဘူး။ ညဥ့္နက္ၿပီ၊ နက္ဖန္ ဒိုင္သြားဖို႔ေနာက္က်ရင္ အသားေကာင္းရမွာမဟုတ္ဘူး။ ငယ္ငယ္တံုးကသင္ခဲ့ရတဲ့ ေရသည္ျပဇာတ္ထဲက လို မွတ္မိသေလာက္ဆိုလိုက္ခ်င္ပါတယ္ – စုတ္ေပေတာင့္ထမီ၊ အဖာက ဗရပ်စ္၊ ေမွာင္က်ေအာင္ညစ္ပါတဲ့ ပုဆစ္အိမ္ကို၊ သံုးလြန္းလိန္ ခါးတင္ထိုးလို႔၊ ေရခ်ိဳေရာင္း (အဲ- မဟုတ္ေပါင္) ဝက္သားေရာင္းထြက္ေတာ့မယ္။ ဝက္သားသည္ကို ေတာင္းတလံုးပင့္ ေမာင္ႀကီးရွင့္ – – ။
(ဓာတ္ပုံ – အင္တာနက္။ http://www.dgrin.com/showthread.php?t=120930 )
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
