>
ပ်ံသန္းႏိုင္စြမ္းေတာင္
မ်ဳိးျမင့္ခ်ဳိ
ဇြန္ ၂၊ ၂၀၀၉
မည္သူဖြင့္လိုက္သည္မသိ။ အခန္းထဲတြင္ “ေလွာင္ခိ်ဳင့္ထဲကေတး” သီခ်င္းသံလြင့္ထြက္လာ၏။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္အလ်ဥ္က ရုပ္ကနဲရပ္သြား၏။ သီခ်င္းသံကိို ၾကားတခ်က္မၾကားတခ်က္။ ဖတ္လက္စစာအုပ္ႏွင့္ သီခ်င္းသံၾကား အေတြးမ်ားစုန္ခ်ီဆန္ခ်ီ။ သည္အေျခ အေနသည္ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ရပ္သာ ျဖစ္သည္ဆိုလ်င္လည္း အေတာ္ထူးျခားသည့္ တိုက္ဆိုင္မႈဟုသာ ေျပာရမည္ျဖစ္သည္ထင္၏။
စာအုပ္က ၁၉၇၇ ခုႏွစ္တြင္ ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ဂ်ာမနီႏိုင္ငံသံ႐ံုး သတင္းႏွင့္ျပန္ၾကားေရးဌာနမွ ထုတ္ေဝၿပီး ဆရာလွသမိန္ ျပန္ ဆိုသည့္ “ေခတ္သစ္ဂ်ာမန္လက္ေ႐ြးစင္စာေပ”ျ
စာအုပ္ကိုဖတ္ၾကည့္လ်င္ ဘာသာျပန္ဆိုသူ၏ ေစတနာႏွင့္ အားထုတ္မႈကို ထင္ထင္လင္းလင္းျမင္ရလိမ့္မည္။ ေက်းဇူးႀကီးလွသည္ဟု ေအာက္ေမ့၏။ စာအုပ္ကို ဝတၳဳမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားႏွင့္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ား ဟူ၍ အခန္း ၄ ခန္းခြဲ စီစဥ္ ထားၿပီး ေနာက္ဆက္တြဲသေဘာ စာေရးသူတို႔၏ကိုယ္ေရးအက်ဥ္းကို ေဖၚျပထားသည္မွာလည္း ထူးျခားခ်က္လို ျဖစ္ေနသည္။
ေလာေလာလတ္လတ္ ကၽြန္ေတာ္ဖတ္ေနသည္က ၁၉၇၂ ႏွစ္အတြက္ စာေပႏိုဗယ္လ္ဆုရွင္ ဂ်ာမန္စာေရးဆရာ ဟိန္းနရစ္ဘိုးလ္၏ “သူတို႔ပ်ံမေျပးၾကေပ” ဆိုသည့္ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားအခန္းပါ စာတစ္ပုဒ္။ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားေခါင္းစဥ္ေအာက္
စာ စလ်င္ စျခင္း စာေရးသူက ယခုႏွစ္တြင္ အေရးအပါဆံုးေသာ “ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမႈေရးပြဲလမ္းသဘင္” ကိစၥဆိုသည္မွာ အဘယ္နည္းဟု သင္သိလိုေပလိမ့္မည္.. ဆိုကာ ဤပြဲလမ္းႏွစ္ရပ္ကို အဘယ္ေၾကာင့္ သီးျခားခြဲသင့္ပါသနည္း.. ဟုေမးလိုက္သည္။ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ လူမႈေရးသည္ ခြဲျခား၍ပိုင္းျခား၍မရႏိုင္ေၾကာ
ထို႔ေနာက္ “အႏုပညာႏွင့္ လူမႈအသိုက္အဝန္း (လူ႔အဖြဲ႔အစည္း)သည္ အစဥ္အၿမဲပင္တသီးတျခားျဖစ္ေပသည္” ဟု ဆို၍ သူ့အယူအဆကို ဝံ့ဝံ့စားစား ထုတ္ေဖၚခ်ျပလိုက္သည္။ သေဘာတူျခင္းမတူျခင္း လက္ခံျခင္းမခံျခင္းတို့မွာ ဘက္သေဘာရပ္တည္ခ်က္ကိစၥအျဖစ္ ႏွလံုးပိုက္၍ စာကိုဆက္ဖတ္ေနမိသည္။
သူ႔အေနႏွင့္ဆိုလွ်င္
“အေရးပါဆံုးေသာ ယဥ္ေက်းမႈဆိုင္ရာ
ဟု ဆိုရာ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္တြင္ အံ့အားသင့္ျခင္းႏွင့္ နားမလည္ႏိုင္ျခင္းတို႔ ျဖတ္ကနဲလွ်ပ္ေျပးသြား၏။
ဘယ့္ႏွယ္ ေရွ႔မွာတစ္ေလွ်ာက္လံုး “အေရးပါသည့္ယဥ္ေက်းမႈတို႔ အေရးပါသည့္လူမႈေရးေဆာင္ရြက္ခ်က္
ထို႔ေနာက္ဆက္လက္၍ ထိုဇီးကြက္မႀကီး အေၾကာင္းႏွင့္ ထိုဇီးကြက္မႀကီးထံ သူ အဘယ္ေၾကာင့္ ႏွစ္စဥ္သြားေရာက္လည္ပတ္ ရေၾကာင္းကို
“မည္သည့္အရာသည္ ဇီးကြက္မႀကီး၏ေရွ႔ေမွာက္သို႔ သြားေရာက္ရေလေအာင္ ဆြဲေဆာင္သနည္း။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုဇီးကြက္မသည္ လက္ခံေတြ႔ဆံုႏိုင္သူမဟုတ္ပါ။ ထိုျပင္လည္း ေတြ႔ဆံုရသူတို႔အား အလြန္ေစ့ေစ့စပ္စပ္ ဆန္းစစ္တတ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ကၽြႏ္ုပ္အား ဆြဲေဆာင္ေသာအရာမွာ သူသည္အလြန္လွပ၍ အလြန္စင္ၾကယ္ၿပီး၊ အလြန္လိမၼာ၍ အလြန္ရိုင္းျခင္းပင္ျဖစ္ေပသည္။ ထိုမွတပါး သူသည္ အလြန္လည္းရဲရင့္ေပသည္။ သို႔ရာတြင္ ယခုအခ်ိန္တြင္ကား သူ၏ရဲ့ရင့္မႈကို မ်ားစြာအသံုးမခ်ႏိုင္ေသးေပ။ သူ၏ ခံႏိုင္ရည္ရွိ ေသာအရာကို တြက္ဆရသေလာက္မွာ သူ၏ ေလွာင္အိမ္သံတန္းမ်ားသာျဖစ္ေ
ဟု ေျပာ၍ ထိုဇီးကြက္မႀကီး၏ ပကတိ အေျခအေနႏွင့္စရိုက္သဘာဝကို ေဖၚၫႊန္းလိုက္သည္။ လွပျခင္းႏွင့္ စင္ၾကယ္ျခင္းကို တြဲဖက္ျပ၍၊ ရဲရင့္ျခင္း လိမၼာျခင္းတို႔ရွိသည္ မွန္ေသာ္ လည္း ထိုအရည္အခ်င္းမ်ား သူအသံုးမခ်ႏိုင္ေသးေၾကာင္း၊ ေလာေလာဆယ္တြင္ သူ႔ခံႏိုင္ရည္ကို တိုင္းဆရန္မွာ ေလွာင္အိမ္ႏွင့္သံတန္းမ်ား သာျဖစ္ေၾကာင္း လွပစြာေရးဖြဲ႔ျပ၏။ က်ြန္ေတာ့္ စိတ္အထင္ ရိုင္းသည္ဆိုသည္မွာလည္း အဂၤလိပ္လို Wild ကိုၫႊန္းသည္ထင္၏။ ဤသို႔ ဆိုလ်င္ သဘာဝအတိုင္းျဖစ္ေသာ၊ အျပဳအျပင္မရွိေသာ၊ ဟန္ေဆာင္ဖံုးကြယ္မႈႏွင့္ ယဥ္ေက်းေယာင္ေဆာင္တတ္ျခင္းတို႔
စာေရးသူက သူႏွင့္ ထိုဇီးကြက္ႀကီးတို႔ မည္သည့္အေၾကာင္းအရာမ်ား ေဆြးေဆြးေႏြးၾကသည္ကို စာဖတ္သူ၏သိခ်င္စိတ္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ႏိႈးဆြေပးျပန္ပါသည္။ “စာေရးဆရာမ်ားသည္ ႏွင္းျဖဴဇီးကြက္ႏွင့္ အဘယ္အရာကို ေဆြးေႏြးသနည္း” အစခ်ီလိုက္ၿပီးမွ သူႏွင့္ ႏွင္းျဖဴဇီးကြက္တို႔ေဆြးေႏြးခ်
“မကုန္ခန္းႏိုင္ေသာ အသြင္အျပင္ႏွင့္ အႏွစ္သာရအေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ေပသည္၊ ယခုႏွစ္တြင္ကား ကၽြႏ္ုပ္တုိ႔၏ ေဆြးေႏြးခ်က္ေခါင္းစဥ္မွာ လြတ္လပ္ေရး၏ အသြင္အျပင္ႏွင့္အႏွစ္သာရ အေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ေပ သည္”
စာေရးသူက ႏွင္းျဖဴဇီးကြက္မႀကီးကို စေဆြးေႏြးပံုကို ေအာက္ပါအတိုင္း ဆိုသည္။
“အျခား ေရခဲငွက္ႏွင့္လင္းတႀကီးမ်ားကဲ့
ဟု ေမးသည္။
ဇီးကြက္မႀကီးက
“ဟုတ္ကဲ့”
ဟု ေျဖသည္။
သို႔ရာတြင္ သူက ျငင္းပယ္ခဲ့သည္။ ေလွာင္အိမ္ကိုသာ ပို၍သေဘာၾကသည္။
ထိုခ်ီအခ် စကားေျပာခန္းအား ကၽြန္ေတာ့နားလည္ခ်က္မွာ အျခားေသာ ေရခဲငွက္ႏွင့္ လင္းတႀကီးမ်ားကို အမိုးမပါသည့္ အကာအရံၾကားတြင္ ထားသည့္နည္းတူ သူ႔အားလည္း ထိုသို႔ေနခ်င္ပါသလား ေမးသည့္အခါ၊ သူက ထိုသို႔မေနခ်င္ေၾကာင္း ေလွာင္အိမ္ကိုသာ ပို၍သေဘာက်ေၾကာင္းေျပာၿပီး၊ အမိုးမဲ့ေလဟာျပင္ကို ျငင္းဆန္ခဲ့ေၾကာင္း ျပန္ေျပာျပဟန္ ဟု သေဘာရသည္။
ထိုေရာအခါ စာေရးသူက “ျဖစ္မွျဖစ္ရေလ” ဟု ၿငီးတြားမိလိုက္သည္။ ထို႔ျပင္လည္း ဤ စင္ၾကယ္ေသာ၊ လွပေသာ၊ လိမၼာေသာ၊ ႐ိုင္းေသာ ဇီးကြက္မႀကီးႏွင့္ စကားေျပာမိသည့္ အခါတိုင္းတြင္ သူ႔ကိုယ္သူ အလြန္မိုက္မဲလွသည္ဟု ခံစားရမိေၾကာင္းဆိုပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ့ပဲ ရပ္လိုက္သည္။
သည္ေတာ့မွ ဇီးကြက္မႀကီးက
“ေရခဲငွက္နဲ႔လင္းတေတြ ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ရွင္..သတိမထားမိဘူးလား”
ဟု ေမးသည္။
“ထားမိပါတယ္။ သူတို႔ဟာႀကီးမားတဲ့ အေတာင္ပံႀကီးေတြကို ျဖန္႔ရိုက္ခတ္ၿပီး ခမ္းနားတဲ့ဟိတ္ဟန္ေတြကို ျပသေနၾကတယ္။”
ဟု သူ ေျဖလိုက္ေၾကာင္းဆိုသည္။
ၿပီးမွ ဇီးကြက္မႀကီး၏အေမးကို ဆက္ေရးသြားျပန္သည္။
“ရွင္.. သူတို႔ အေဝးကိုပ်ံသြားတာကိုေရာ ေတြ႔ဖူးလား။”
“ဟင့္အင္း။ က်ဳပ္ သူတို႔ပ်ံေျပးတာ မျမင္ဖူးဘူး”
ဟု ျပန္ေျဖရင္း၊ ဘာမ်ား ဆက္ေျပာမွာပါလိမ့္ ဆိုသည့္အေတြးႏွင့္ စာေရးသူက ၿငိမ္သက္ေန ဟန္ရွိ၏။
`“ဒီလိုဆိုရင္လည္း ကၽြန္မရဲ့ မိတ္ေဆြမိုက္ႀကီးရယ္၊ ဘာေၾကာင့္ မျမင္ရတာလဲ။ သူတို႔အေတာင္ပံႀကီးေတြ ႐ိုက္ခတ္ၿပီး တခမ္းတနား ဟိတ္ဟန္ေတြ လွည့္ျပသားဘဲ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ပ်ံမေျပးႏိုင္ၾကဘူးရွင့္ ။ သူတို႔အေတာင္ပံေတြကို ၫွပ္ခံထားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ကၽြန္မ ေလွာင္အိမ္ထဲမွာ ေနခ်င္တာေပါ့။ အမိုးဖြင့္ထားတဲ့ ေလဟာျပင္ဆိုတာ သံတိုင္သံတန္းေတြေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ္လို႔ အေတာင္ေတြ ၫွပ္ခံထားရတယ္ေလ။ ေလွာင္အိမ္ဆိုတာမ်ိဳးက သံတိုင္သံတန္းေတြေတာ့ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အေတာင္ပံအၫွပ္မခံရဘူးမို႔လား … က်မ ပ်ံႏိုင္စြမ္း ရွိသေလာ
စာေရးသူက ဤေနရာတြင္ သူ႔စာကို တိကနဲပိပိယိယိျဖတ္ခ်လိုက္သည္။
ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲလိႈက္ကနဲ။
သူေျပာခ်င္သမွ်ကို အိပ္သြန္ဖာေမွာက္ ေျပာခ်ၿပီးသြားၿပီ။ ဘာမွ်မက်န္ေတာ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ အမိုးဖြင့္ေလွာင္အိမ္ထဲမွ ေရခဲငွက္ႀကီးမ်ားႏွင့္လင္းတႀကီး
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
