>
ေမာင္စြမ္းရည္
ဧၿပီ ၁၆၊ ၂၀၀၉
မႏၲေလးမွာ
ေဆးရံုႀကီး ေတာင္၊ ေခြးတေဟာင္မွာ
မီးရထားရပ္ကြက္ အေရွ႕ဘက္မွာ
ေျမနီက်င္းရပ္ကြက္ လမ္းတဖက္မွာ
တမာပင္နဲ႔
ႏွစ္ပင္ ႏွစ္ခန္း
အိမ္တျခမ္းမွာ
ဘဂ်မ္းနဲ႔ ငါ ေနပါတယ္။
အိမ္အမည္မွာ
‘တမာရိပ္သာ’ တဲ့၊
စာတန္းမထိုး
ႏႈတ္က်ဳိး တြင္က်ယ္
ဘယ္သူက စ
ဘယ္တုန္းကလဲ
ငါ မမွတ္မိ ငါမသိပါ၊
ငါသိတာက
ဒါမ်ဳိးေလ့တာ တင္မိုး ပါပဲ၊
တင္မိုးဆိုတာ ဘဂ်မ္းပါပဲ။
ဘဂ်မ္းနဲ႔ ငါ
ကဗ်ာ အတူစပ္
ဖ်ာအတူ တခ်ပ္
နံစပ္ ခ်ည္ေစာင္
ျခင္ေထာင္တလံုး
ေခါင္းတအံုးတည္း အိပ္ခဲ့တယ္။
တေန႔တခါ
ၾကည္ေအာင္ လာရင္
ကဗ်ာတအုပ္
ေဆးလိပ္တဆုပ္နဲ႔
ကုပ္ေခ်ာင္းကုပ္ေခ်ာင္း
ဦးထုပ္ေဆာင္းၿပီး
“ေက်ာင္းမသြားဘဲ လာခဲ့တာ” တဲ့။
ဖန္မီးအိမ္ရွင္
ကဗ်ာတင္မိုး
အိပ္ရာ ႏိုးစ
မီးခိုးေထာင္းေထာင္း
ေခ်ာင္းတဟြတ္ဟြတ္နဲ႔
“ဂြတ္တေမာနင္း
သူငယ္ခ်င္း လာ လာ”
ဆီးႀကိဳပါတယ္။
မုန္႔ဟင္းခါးဆိုင္သြား
စကားေဖာင္ဖြဲ႔၊
လက္ဖက္ရည္ဆိုင္သြား
စကားတြတ္ထိုး၊
ထမင္းဆာရင္
ဆိုင္ကိုဝင္စား
အစားၿပီး အစား
စကားၿပီး စကားေပါ့။
စကား စကား
ေျပာပါမ်ားေတာ့
စကားထဲမွာ ကဗ်ာ ပါမေပါ့။
ေမာေတာ့ အိမ္ျပန္
အိမ္နံရံမွီ
ထမင္းလံုး စီရာ
ေဆးလိပ္ဖြာေတာ့
ဖြာတာရႈိက္တာ
ငါမပါလည္း
ကဗ်ာခံအုပ္
အလုပ္ရႈပ္ၾက
ေပ်ာ္မွ ေပ်ာ္လွ
ေၾသာ္ – အေဟာဝတ
ငယ္တုန္းကေပါ့။
တေန႔ေသာခါ
ၾကည္ေအာင္လာၿပီး
ျပန္ခါနီးေတာ့
မီးျခစ္ကို ဆုပ္
ဦးထုပ္ကို ေဆာင္း
ခါးေညာင္း ကိုယ္ဆန္႔
ဖိနပ္ တပ္ေမွ်ာ္
‘ေၾသာ္ – ေဆးလိပ္လည္း တို
ေနလည္း ညိဳေပါ့’ တဲ့
ဒီလိုတုန္းမွာ
တင္မိုး ပ်ာယာ
ထိုင္ရာက ေမွာက္
ကေလာင္ေကာက္ၿပီး
ေတာက္ေလွ်ာက္ စာစီ
ကဗ်ာသီရင္း
“သူငယ္ခ်င္းတို႔ –
မင္းတို႔ ခဏ၊ နားေထာင္ၾကစမ္း
ေဆးလိပ္လဲတို၊ ေနလည္း ညိဳၿပီ
ငါ့ကို ျပန္ပို႔ၾကပါေလ” တဲ့၊
ကဗ်ာေခါင္းစီး ‘ဧည့္သည္ႀကီး’ တဲ့။
ဧည့္သည္ႀကီးက
အံ့ခ်ီး တက္ေခါက္
လက္ေဖ်ာက္ တီးကာ
“ဟာ ဟာ တယ္ေကာင္း”
ေခါင္းတညိတ္ညိတ္ မ်က္ရည္ဖိတ္
ပီတိသံုးပန္း လြမ္းအတိတ္။
‘ဖန္မီးအိမ္’ မွာ
ဒီကဗ်ာကို
ငါက ခ်ိတ္ခဲ့၊
အတိတ္ဇာတ္လမ္း
လြမ္းလည္းလြမ္းခ်င္
မလြမ္းခ်င္ဘူး
လြမ္းလွ်င္ ေၾကကြဲ
လြမ္းမစဲၿပီ
လြမ္းၿမဲလြမ္းရစ္ ႏွစ္ေပါင္း ငါးဆယ္
ဟယ္ – ျမန္လိုက္တာ၊
ဧည့္သည္ႀကီးေတြ
ေနညိဳတိုင္းျပန္
ငါ့ကို ခ်န္ခဲ့
မျပန္လမ္းကို ျမန္းၾကၿပီ။
က်န္ရစ္တဲ့ ငါ
ေယာင္ခ်ာခ်ာ နဲ႔
ကာရန္ ရွာတုိင္း
ရင္နာ ရန္ၿငိဳး
ေဆးလိပ္ခိုးေတြ
ေလတိုးေဝ့လာ
တင္မိုး ပါသလား
ၾကည္ေအာင္ ပါသလား
လန္႔တၾကားနဲ႔
နား တစြင့္စြင့္ ႀကိဳမိသည္၊
တံခါးဖြင့္လို႔ ငိုမိသည္။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
