>
ေၾကးမံုဦးေသာင္း သို႔မဟုတ္ သံမဏိ သတင္းစာဆရာ
ထိန္လင္း
ဧၿပီ ၃၊ ၂၀၀၉
ဆရာနဲ႔ ဆံုခဲ့ရတဲ့အခ်ိန္ေတြဟာ အသက္ ၈ဝ အရြယ္ က်န္းမာေရး သိပ္မေကာင္းေတာ့တဲ့ အခ်ိန္ျဖစ္ေပမယ့္ ဆရာ့ကို အၿမဲတမ္း လန္းလန္းဆန္းဆန္း ေတြ႔ရသလို သိခ်င္လို႔ ေမးတဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္ စာမူကိစၥပဲျဖစ္ျဖစ္ တက္တက္ºကြºကြရွိသူျဖစ္ပါတယ္။ အသက္အရြယ္ ႀကီးလာေပမယ့္ ျမန္မာျပည္နဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ အေၾကာင္းအရာေတြ ဆိုရင္ အမွတ္အသား အလြန္ေကာင္းသူျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာဦးေသာင္းဟာ သတင္းနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေရးတဲ့အခါ ‘ေၾကးမံု ဦးေသာင္း’ အမည္ကို သံုးေလ့ရွိၿပီး ရသစာေပေတြ၊ သေရာ္စာေတြ ေရးသားတဲ့အခါ ‘ေအာင္ဗလ’ အမည္ကို သံုးပါတယ္။ ဒီကေလာင္ ၂ ခုစလံုးလည္း ထင္ရွားပါတယ္။ ဆရာ့စာေပေတြထဲက အမ်ားအတြက္ အထင္ကရ ျဖစ္မယ့္စာမူကေတာ့ ပုဂံၿမိဳ႔က တဝဂူဇာတ္လမ္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ အခ်စ္အတြက္ တဝဂူထဲမွာ ပိတ္ဆို႔သတ္ပစ္တာကို ခံခဲ့ရတဲ့ ေစာင္းဆရာေလးနဲ႔ ခ်စ္သူမိန္းကေလးတို႔ဘအေၾကာင္းကို ေရးသားခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ‘တဝဂူမွ ဂီတ’ဆိုတဲ့ အမည္နဲ႔ ေရးသားပံုႏွိပ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီဝတၳဳကို ၁၉၄၅ ခုႏွစ္အတြင္း ဂ်ပန္အထြက္ အဂၤလိပ္စစ္တပ္က ေညာင္ဦးၿမိဳ႔ကို ျပန္သိမ္းတဲ့အခ်ိန္ ၿမိဳ႔သူၿမိဳ႔သားေတြက ဘုရားေတြ ေက်ာင္းေတြဆီ ေျပးလႊားပုန္းခိုရတဲ့အခ်ိန္မွာ စိတ္ကူးရ ေရးဖြဲ႔ခဲ့တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
အဲဒီဝတၳဳကို ဆရာ ဘိုကေလးတင့္ေအာင္က ျပဇာတ္အျဖစ္ တင္ဆက္ခဲ့သလို ေတးသံရွင္ တင္တင္ျမ ကလည္း ‘ပုဂံၿမိဳ႔ေဟာင္း တေနရာ’ အမည္နဲ႔ သီခ်င္းအျဖစ္ သီဆိုခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို တင္ဆက္မႈေတြေၾကာင့္ ပုဂံမွာရွိတဲ့ ‘တဝဂူ’ မွာ အတိတ္က ဒီလိုဇာတ္လမ္းေတြ ရွိခဲ့တယ္လို႔ ထင္ျမင္ဘယံုၾကည္ၾကတဲ့အထိ ဆရာ့ရဲ႕ စာေပက အသက္ဝင္ခဲ့ပါတယ္။ အခ်ိန္ၾကာလာနဲ႔အမွ် ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို တကယ့္အျဖစ္အပ်က္လို႔ ပိုၿပီး ထင္လာၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာဘမရွိေတာ့ေပမယ့္ ပုဂံက တဝဂူကို ေရာက္တဲ့အခါ ဒီဘုရားမွာ အတိတ္က ဒီလိုျဖစ္ရပ္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္လို႔ တခ်ဳိ႔လမ္းညႊန္ေတြက ဘုရားဖူးေတြကို ဆက္လက္ဘေျပာဆိုေနဦးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာ့အေနနဲ႔ အခ်စ္ဝတၳဳေတြ ရသစာေပေတြထဲမွာပဲ သတင္းစာရဲ႕ အခန္းက႑ကို ထည့္သြင္း ေရးသားခဲ့တာေတြလည္း ရွိပါတယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ ‘သတင္းစာဆရာ’ဆိုတဲ့ ဝတၳဳမွာ သတင္းစာရဲ႕ အေရးပါမႈနဲ႔ သတင္းစာဆရာေတြ ထားရွိသင့္တဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြကို ေပၚလြင္ေအာင္ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ သတင္းစာ စတင္ေပၚေပါက္လာခ်ိန္ကစၿပီး သတင္းစာဆရာေတြအေနနဲ႔ တာဝန္ေက်ခဲ့ပံုကို စာအုပ္ရဲ႕ နိဒါန္းမွာကတည္းက ေရးသားထားပါတယ္။ အဲဒီနိဒါန္းမွာ သတင္းစာမွတ္တမ္း အေဟာင္းေတြကို လွန္ၿပီး အတိတ္က သတင္းစာေတြရဲ႕ တာဝန္ေက်ပံုတခ်ဳိ႔ကို အခုလို ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။
“‘ကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ အဆိုးရြားဆံုး၊ အခ်ဳပ္ခ်ယ္ဆံုး၊ ပညာအမဲ့ဆံုး၊ အျမင္အက်ဥ္းဆံုး၊ အၾကင္နာမရွိဆံုး ျဖစ္ေသာ အစိုးရ၏ အုပ္စိုးျခင္းကို ခံေနၾကရသည္။’
၁၈၅၃ ခုႏွစ္က ထုတ္ေဝေသာ ရန္ကုန္ခေရာ္နီကယ္ သတင္းစာ၏ ေရးသားပံုကို ၾကည့္ပါက အဂၤလိပ္အစိုးရတို႔ အုပ္ခ်ဳပ္မႈကို နည္းမ်ဳိးစံုေအာင္ ျပစ္တင္ရႈတ္ခ်သည္ကို ေတြ႔ႏိုင္သည္။ ထိုသတင္းစာကပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ ေျမထုေရထု ညစ္က်ဳမႈႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ‘ကြၽႏ္ုပ္တို႔သည္ ရာဇဝတ္ တရားသူႀကီးအား (ရန္ကုန္)ၿမိဳ႔၏ ေနရာအႏွံ႔အျပားတြင္ မည္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ပ်က္ေနေၾကာင္းကို သိေစလို၏။ ပ်က္စီးရိရြဲေနေသာ လူေသေကာင္မ်ား၊ ပုပ္ပြေနေသာ ေခြးေသေကာင္မ်ား၊ ေၾကာင္ေသ ၾကြက္ေသမ်ားျဖင့္ ၿမိဳ႔ေနရာ အႏွံ႔အျပား ေသခ်င္စရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဗလပြ ျပည့္ႏွက္ေနၾကပါသည္’ဟု ေရးသား ေဝဖန္ခဲ့ေလသည္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ သတင္းစာတို႔သည္ သတင္းစာအဖြဲ႔အစည္း စတင္တည္ေထာင္ခ်ိန္မွစကာ သတင္းစာဆရာ တို႔၏ ဝတၱရားမ်ားကို သိရွိေက်ပြန္ခဲ့ၾကသည္။”
အဲဒီစာအုပ္ကို ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ ဂုဏ္ထူးစာေပက ထုတ္ေဝခဲ့ၿပီး အဲဒီအခ်ိန္မွာ ဆရာက ဒုတိယညႊန္ၾကားေရးမွဴး (သတင္း) တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနခ်ိန္ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၇၇ ေမလမွာ အဲဒီရာထူးက ႏုတ္ထြက္ခဲ့ၿပီး ဇူလိုင္လမွာ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို ထြက္ခြာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး မဆလ ဆန္႔က်င္ေရး စာေပေတြေရးသားခဲ့ၿပီး ေနာက္ဆံုးခ်ိန္အထိ အာဏာရွင္ဆန္႔က်င္ေရး၊ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေရး ေဆာင္းပါးေတြ အဆက္မျပတ္ ေရးသားခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာဦးေသာင္း သတင္းေထာက္အျဖစ္ စတင္ အမႈထမ္းခ်ိန္ဟာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရး မရခင္ကေန ေနာက္ပိုင္းျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာ အျဖစ္အပ်က္ေတြ အထူးသျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္ လုပ္ႀကံမႈ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ျမင္ကြင္းေတြ၊ ပါလီမန္ဒီမိုကေရစီ အေတြ႔အႀကံဳေတြ၊ ျပည္တြင္းစစ္ သတင္းေတြ စတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို အနီးကပ္ ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မ်က္ျခည္မျပတ္ဘဲ အၿမဲတမ္း ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့အတြက္လည္း မဆလ ေခတ္တေလွ်ာက္လံုးကေန လက္ရွိကာလ အထိ အကုန္ လက္လွမ္းမီေနသူ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာဟာ သတင္းေဆာင္းပါးေတြ၊ ေဝဖန္ေရး ေဆာင္းပါးေတြ ေရးသားတဲ့အခါ အဲဒီအေတြ႔အႀကံဳေတြအျပင္ မွတ္တမ္းမွတ္ရာေတြ အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ကိုးကားေရးသားႏိုင္သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ေၾကးမံုဦးေသာင္းလို႔ အမည္တြင္ေစတဲ့ ေၾကးမံုသတင္းစာကို ၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွာ တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီး အယ္ဒီတာခ်ဳပ္အျဖစ္ တာဝန္ယူခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၆၄ ခုႏွစ္မွာေတာ့ ပုဒ္မ ၅ နဲ႔ ဖမ္းဆီးၿပီး ေထာင္ ၃ ႏွစ္ ခ်မွတ္တာကို ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း တခ်ိန္လံုး သတင္းစာဆရာအျဖစ္ ရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။ မဆလ ေခတ္ဦးျဖစ္တဲ့ ၁၉၇၄ ခုႏွစ္မွာ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ခ်စ္ၾကည္ေရး သတင္းစာဆရာ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ ဆိုဗီယက္ျပည္ေထာင္စုကို ေစလႊတ္ျခင္း ခံခဲ့ရပါတယ္။
ဆရာအေနနဲ႔ ျမန္မာျပည္ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ ျမန္ျမန္ ေျပာင္းေစခ်င္ပံုရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာ ရွိေနတဲ့ ျမန္မာေတြအေနက ျမန္မာျပည္ ေျပာင္းလဲေရးအတြက္ ညီညီညြတ္ညြတ္နဲ႔ ဝိုင္းလုပ္ေစခ်င္ပါတယ္။ အဲဒီလို စကားမ်ဳိးကို ေလာင္စာဆီ သပိတ္ၿပီးလို႔ စစ္အစိုးရက ဖမ္းဟယ္ဆီးဟယ္ လုပ္ေနခ်ိန္က ေျပာခဲ့တဲ့စကားရဲ႕ အဆံုးမွာ
“ျပည္တြင္းျပည္ပ ျမန္မာအမ်ား ညီညြတ္ေရး၊ ဆက္လက္ တိုက္ခိုက္ေရး အထူး လိုအပ္တယ္လို႔ က်ေနာ္က တင္ျပလိုပါတယ္ခင္ဗ်ာ”လို႔ ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။
တိုင္းျပည္ကေန ျပည္ပကို သြားေရာက္ ေနထိုင္ရသူေတြထဲမွာ တခ်ဳိ႔က ျပည္ပမွာ ေနရတာကိုပဲ ပိုႏွစ္သက္ပါတယ္။ ဆရာကေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၃ဝ ေလာက္ ျမန္မာျပည္ ျပင္ပကို ေရာက္ေနေပမယ့္ ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ခ်င္တဲ့စိတ္ အၿမဲတမ္း ရွိပါတယ္။ “တကယ္လို႔မ်ား ဒီကေန႔ ျမန္မာျပည္ အေျပာင္းအလဲ ျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ဆရာ ဘယ္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ ျပန္မလဲ”လို႔ ဆရာ မကြယ္လြန္ခင္ လအနည္းငယ္တုန္းက ေမးဖူးပါတယ္။ အဲဒီေတာ့ ဆရာက ခ်က္ခ်င္းပဲ “က်ေနာ္ မနက္ျဖန္ ျပန္မွာေပါ့”လို႔ ေျဖခဲ့ပါတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီလို တိုင္းျပည္ကို ျပန္ခ်င္တဲ့၊ တိုင္းျပည္ အေျပာင္းအလဲကို ျမင္ခ်င္တဲ့ဆရာ မရွိေတာ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္လည္း သတင္းစာဆရာအျဖစ္ တဘဝလံုး ရပ္တည္ခဲ့ရတဲ့အေပၚမွာ လံုးဝ ေနာင္တမရဘူးဆိုတဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ စာေပ၊ ဆရာ့ရဲ႕ လုပ္ေဆာင္မႈ မွတ္တမ္းေတြက ဆက္လက္ တည္ရွိေနဦးမွာျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာျပည္သူမ်ား ေအးခ်မ္းတဲ့အရိပ္ေအာက္မွာ ေနထိုင္ခြင့္ ရရွိပါေစ။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ။
ထိန္လင္း (၁၊ ၃၊ ၂ဝဝ၉)
၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ ဧၿပီလ ၃ ရက္ ေနာ္ေဝအေျခစိုက္ ဒီမုိကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံ၏ ထုတ္လႊင့္ခ်က္အား ျပန္လည္ ေဖာ္ျပပါသည္။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
