>
ဇာနည္၀င္း
ေဖေဖာ္၀ါရီ ၈၊ ၂၀၀၉
[ photo: sakura-myanmar.blogspot.com ]
ရန္ကုန္မွာ ေပါမ်ားတာ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္။ ရန္ကုန္ကုိ အထင္ႀကီးတ့ဲထဲမွာ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ေတြ ေပါတာလည္း တခ်က္ အပါအ၀င္ ဆုိပါစုိ႔ရဲ႕။
ကြမ္းယာဆုိင္က ပုိေပါေပမယ့္ ကြမ္းမႀကိဳက္ေတာ့ လမ္းထိပ္တုိင္းလုိလုိမွာ ဖြင့္တတ္တ့ဲ ကြမ္းယာဆုိင္ေတြအေၾကာင္း စာမဖဲြ႔ေတာ့ဘူး။
ရန္ကုန္မွာ ေလးေနရာေလာက္ ေျပာင္းေရႊ႕ေနခ့ဲဖူးတာ တႀကိမ္မွာေတာ့ တင္တင္ေအးမုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္နားမွာ ေနျဖစ္ခ့ဲတယ္။ တင္တင္ေအး မ်က္ေစာင္းထုိးမွာ ဟုိဒင္း ရိွတယ္၊ စိန္ဥ မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ ရိွတယ္။ စိန္ဥဟင္းရည္ အေရာင္က ဆဲြေဆာင္မႈ မရိွဘူး၊ အရသာကေတာ့ ဂြတ္ရွယ္။ တင္တင္ေအးဟင္းရည္ကေတာ့ စားသုံးသူအႀကိဳက္ အေရာင္အဆင္းနဲ႔။
သူတုိ႔မုန္႔ဟင္းခါး၂ဆုိင္ ဘယ္ဟာ ပုိေကာင္းသလဲ ေမးရင္ေတာ့ ၂ဆုိင္လုံး စားလုိ႔ေကာင္းပါေၾကာင္း ေျဖရမယ္။
ေကာင္းေပမယ့္ စိန္ဥကုိ ပုိစားျဖစ္တယ္။ ပုိနီးလုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ ထုိင္ရတာ ေခြးေျခ လုိ႔ ေခၚတ့ဲ ထုိင္ခုံေလးေတြနဲ႔မုိ႔၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီတုန္းက အဲဒီဆုိင္က လူတေယာက္ ေထာင္ထဲေရာက္ေနတယ္ ဆုိတာ ၾကားဖူးေတာ့ ပုိၿပီး အားေပးျဖစ္တ့ဲသေဘာ။ (မုန္႔ဟင္းခါးစားတာေတာင္ ႏုိင္ငံေရးပါသဗ်)
ေျမာင္းျမေဒၚခ်ဳိ ဆုိတ့ဲဆုိင္ တခါ ေရာက္ဖူးတယ္။ ခုေတာ့လည္း ျပည္ပေရာက္ေနလုိ႔ ေဒၚခ်ဳိရဲ႕ အသင့္စားမုန္႔ဟင္းခါး (ရယ္ဒီမိတ္)ေတြကုိပဲ အားေပးေနရ။
မုန္႔ဟင္းခါးကုိ ပုသိမ္မွာလည္း စားဖူးတယ္ ေကာင္းတာပဲ။ ဧရာ၀တီတုိင္းဟာ မုန္႔ဟင္းခါးရဲ႕ ေမြးဌာနီမ်ားလား။
မုိးကုတ္မွာေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးကုိ နာမည္ဖ်က္တ့ဲဆုိင္တခု ေတြ႔ဖူးတယ္။ အဲဒီဆုိင္က မုန္႔ဟင္းခါးကုိ အမဲသားနဲ႔ စီမံသဗ်။ က်ပ္ျပင္ ဆုိတ့ဲ ေဒသမွာ ရိွတ့ဲဆုိင္။
ငါးရွဥ့္နဲ႔စီမံထားတ့ဲ မုန္႔ဟင္းခါးလည္း ေကာင္းတာပဲ၊ ဇင္းမယ္ၿမိဳ႕ ဒိြဳင္ဆူေထ့ ေတာင္ေျခက မိတ္ေဆြတေယာက္ခ်က္တာ တခါေတာ့ ႀကဳံဖူးတယ္၊ ငါးရွဥ့္ဟာလည္း ငါးတမ်ဳိး မဟုတ္လား။
ရန္ကုန္ေရာက္ခါစတုန္းက မုန္႔ဟင္းခါး နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ခံရဖူးတယ္၊ အတန္းအျပင္ဘက္မွာ လမ္းသလားေနတုန္း ေက်ာင္းသားတေယာက္က လွမ္းေမးတယ္၊ ေဟ့ေကာင္ မုန္႔ဟင္းခါး စားမလား လုိက္ခ့ဲ တ့ဲ။ သိပ္စားတာေပါ့ကြာ၊ ဒါနဲ႔ သူ႔ေနာက္ လုိက္သြားတယ္။ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ မေရာက္ခင္ စားရမွာမုိ႔ ၀မ္းသာေနတယ္၊ မုန္႔စားဆင္းခ်ိန္ဆုိ တုိးမေပါက္ေတာ့ ၀ယ္စားရတာ ဟန္မက်ဘူးေလ။ သူေကာင္းသား (သေကာင့္သား)ေနာက္ လုိက္ရင္း ပါးစပ္ျပင္လုိ႔ မၿပီးေသးဘူး မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ မေရာက္ဘဲ ခန္းမႀကီးတခုထဲက ခုံေတြကုိ သယ္ရပါေရာလား၊ ရန္ကုန္သားေတြ ေျပာတ့ဲ မုန္႔ဟင္းခါးစားတယ္ ဆုိတ့ဲစကားက လုပ္အားေပး တာကုိလည္း ဆုိလုိမွန္း အဲဒီမွာ သိသြားတာေပါ့။ ၆ တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ဗ်ာ။ အီဒီယံတခုကုိ လက္ေတြ႔ ပုိ႔ခ်ခံလုိက္ရတာ။
ရန္ကုန္မွာ ေနာက္ထပ္ မုန္႔ဟင္းခါး နဲ႔ ဆုိင္တ့ဲ အီဒီယံတခု ရိွေသး။ “ငါ မုန္႔ဟင္းခါး မစားခ်င္ေသးဘူးေနာ္” တ့ဲ။ ဒီစကား အဓိပၸာယ္က လုပ္အားေပးနဲ႔ မဆုိင္ဘူး။ ခင္မင္သူ အခ်င္းခ်င္း ေနာက္ေျပာင္ၿပီး ေျပာတ့ဲစကားဗ်ာ။ ကားလမ္းကုိ နေမာ္နမ့ဲျဖတ္ကူးတ့ဲသူ၊ ယမကာ ေန႔စဥ္ အလြန္အကြ်ံ သုံးေဆာင္သူ စသျဖင့္တုိ႔ကုိ ဆုံးမတ့ဲစကားပါ။ ရန္ကုန္မွာ လူတေယာက္ ကြယ္လြန္လုိ႔ ရက္လည္ဆြမ္းသြပ္တ့ဲေန႔မွာ လာတ့ဲပရိသတ္ကို မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ ဧည့္ခံတယ္ေလ၊ နာေရးတုိင္းလုိလုိ မုန္႔ဟင္းခါး ေကြ်းတယ္။ ဒါဆုိ “ငါ မုန္႔ဟင္းခါး မစားခ်င္ေသးဘူးေနာ္” ဆုိတ့ဲ အဓိပၸာယ္ကုိ သိေရာေပါ့။
ရန္ကုန္က နာေရးေတြနဲ႔ မုန္႔ဟင္းခါး ဘယ္လုိ ဆက္စပ္သလဲဆုိတာ ဆရာႀကီး မင္းသိခၤ စုံစမ္း သိရိွထားတယ္၊ အတိအက် သိခ်င္ရင္ေတာ့ ဆရာႀကီးေနာက္ကုိ လုိက္ေမးေပေတာ့ဗ်ာ။ ဆရာႀကီးက မုန္႔ဟင္းခါး ကြ်မ္းက်င္သူတေယာက္ေပပဲ။ မုန္႔ဟင္းခါး ဘာသာရပ္နဲ႔ ပတ္သက္တ့ဲ အခ်က္အလက္ ေနာက္တခုကုိလည္း သူ႔ရဲ႕ ၀တၳဳတပုဒ္ထဲမွာ ဇာတ္ေကာင္တေယာက္က ေဟာသလုိ ေျပာဖူးတယ္၊ “မုန္႔ဟင္းခါးစားၿပီးတုိင္း ဟင္းရည္အဆစ္ေတာင္းတာ သူ႔အဖုိးက အစျပဳခ့ဲတာ” တ့ဲ။ (သူေျပာတုိင္း ယုံရမွာလား၊ သူ႔အဖုိးဆုိတာ ေသခ်ာပါ့မလား၊ စာေရးဆရာမ တူးတူးသာတုိ႔ အဖုိးလည္း ျဖစ္ႏုိင္တာပဲ။ း)
မုန္႔ဟင္းခါးထဲ နံနံပင္ ထည့္ေရး မထည့္ေရးကေတာ့ (မ်က္စိျမင္တ့ဲ) ကေလးေတြရဲ႕ အလုပ္ပဲ ျဖစ္သင့္ပါတယ္။
ရန္ကုန္သားေတြက မုန္႔ဟင္းခါး စားဖုိ႔ပဲ ၀ါသနာ ပါၾကတာပါ၊ မုန္႔ဟင္းခါးအေၾကာင္း ျငင္းခုံဖုိ႔ေတာ့ က်ေနာ္ သိသေလာက္ သူတုိ႔ ေ၀းေ၀းေရွာင္ၾကတယ္။ အစားအစာ ဘာသာရပ္ဟာ အမ်ဳိးသမီးေရးရာလုိ႔ သတ္မွတ္ထားပုံရ။
ရန္ကုန္သားမ်ားနဲ႔ ၂ခါ ၃ခါ မုန္႔ဟင္းခါးအေၾကာင္း ေလပစ္ဖူးတယ္၊ “ေဟ့ေရာင္ – မုန္႔ဟင္းခါးဆုိင္ မွန္သမွ် ဟင္းရည္ ခ်ဳိခ်ဳိ ခ်က္ၾကတာခ်ည္းပဲ၊ ခါးတ့ဲအရသာ ငါျဖင့္ မႀကဳံဖူးပါဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ မုန္႔ဟင္းခါး ဆုိတာ မုန္႔ဟင္းငါး ကေန ေရြ႕လာတာျဖစ္မယ္” ေပါ့ဗ်ာ။ မုန္႔ဟင္းခါးဟင္းရည္ဆုိတာ ငါးနဲ႔ စီမံထားတာကုိး။ ရန္ကုန္သားမ်ားဆီက တုံ႔ျပန္ခ်က္ ျပန္မလာပါ။ မုန္႔ဖတ္ အေပါင္း ဟင္းခါးရည္ ညီမွ်ခ်င္း မုန္႔ဟင္းခါး လုိ႔လည္း မေျဖဘူး။ ဘာမွ မေျဖဘူး၊ မေဆြးေႏြးဘူး။ တကယ္ဆုိ သူတုိ႔ တခုခု ေျပာသင့္တာေပါ့၊ ရန္ကုန္သား အေတာ္မ်ားမ်ားက မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္ၾကတယ္မဟုတ္လား။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက မုန္႔ဟင္းခါးအေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး၊ မုန္႔ဟင္းခါးထဲ ထည့္တ့ဲ သံပုရာသီးအေၾကာင္းပါ။ မုန္႔ဟင္းခါးထဲ သံပုရာညွစ္ၿပီး စားၾကည့္စမ္းပါ၊ ႀကိဳက္သြားပါလိမ့္မယ္၊ က်ေနာ္ကေတာ့ ႀကိဳက္သဗ်ာ။ မစားခင္ သံပုရာ မညစ္နဲ႔ ဦး၊ တ၀က္ ကုန္ေအာင္ စားလုိက္၊ ၿပီးမွ သံပုရာညွစ္စား။ အရသာ ၂ မ်ဳိး ရမယ္။
ေျပာခ်င္တာ အရသာလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ အရသာအေၾကာင္း ရွင္းျပရေအာင္ က်ေနာ္က အဲသေလာက္ ကြ်မ္းက်င္သူ မဟုတ္။ ေျပာခ်င္တာက သံပုရာသီး။
သာေရးနာေရးမွာျဖစ္ျဖစ္ ဆုိင္မွာျဖစ္ျဖစ္ သံပုရာသီးကုိ ခပ္ေသးေသးစိတ္ၿပီး ပန္းကန္ထဲ ထည့္ထားေပးတတ္တယ္။ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊ မုန္႔ဟင္းခါး စားၿပီးတုိင္း အခ်ဳိမႈန္႔ဓာတ္ လွ်ာမွာ စဲြက်န္မေနေအာင္ ဒီသံပုရာသီးကုိပဲ အားကုိးေနရတာ။
လူတခ်ဳိ႕က ဒါမွမဟုတ္ လူအေတာ္မ်ားမ်ားက သံပုရာသီးစိတ္ေလးေတြကုိ ယူညစ္ၿပီးရင္ အမိႈက္ပုံးထဲ သြားမပစ္ဘူး၊ သူ႔ပန္းကန္ေဘးမွာလည္း မထားဘူး၊ သံပုရာသီးစိတ္ပန္းကန္ထဲပဲ ခပ္လြယ္လြယ္ ပစ္လုိက္တယ္။ အေကာင္းနဲ႔ညွစ္ၿပီးသားနဲ႔ ေရာရတာ သိပ္ ၀ါသနာ ႀကီးၾကတယ္။ သံပုရာသီး ညွစ္ၿပီးရင္ အခ်ဥ္ဓာတ္က လက္က အညစ္အေၾကးေတြကုိ ဖြေပးလုိက္မွာပဲ၊ အညစ္အေၾကး ေပသြားတ့ဲ သံပုရာျခမ္းေတြကုိ ပန္းကန္ထဲ ျပန္ထည့္ေတာ့ ကုိယ့္အညစ္အေၾကးေတြကုိ ပန္းကန္ထဲ ျပန္ထည့္သလုိ ျဖစ္သြားတယ္။
ဟာ – ဒီငနဲ ေျမာက္အေမရိကမွာ ခုိလႈံခြင့္ယူၿပီးျပန္လာတာ ဘုိေတြရဲ႕ စရုိက္ေတြ ေကာ္ပီကူးခ့ဲျပန္ၿပီ လုိ႔ အထင္မေသးလုိက္ပါနဲ႔ဦး၊ က်ေနာ္က အညစ္အေၾကး ေၾကာက္တ့ဲသူ မဟုတ္ပါဘူး။ အင္း – ဘယ္လုိ သက္ေသ ျပရပါ့။
ေသခ်ာတာကေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးစားဖုိ႔ ဟန္ျပင္ ပါးစပ္ျပင္၊ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ညစ္ၿပီးသား သံပုရာခံြေတြကုိ ဖယ္ၿပီး သံပုရာျခမ္းေတြ လုိက္ရွာရတာက (ဘုိဆန္ဆန္ ေျပာရရင္) စိတ္ မသက္မသာ ျဖစ္စရာပါ။ သံပုရာ ပန္းကန္ထဲ သံပုရာခံြ ရွဳံ႕တြတြေတြ သိပ္မ်ားေနၿပီဆုိရင္ေတာ့ မုန္႔ဟင္းခါးစားျခင္းအႏုပညာကုိ ထိခုိက္ေတာ့တာပဲ။ ကဲဗ်ာ – ဒီေလာက္ပါပဲ။
ခင္ဗ်ားတုိ႔အိမ္မွာ (နာေရးမဟုတ္ေပမယ့္) မုန္႔ဟင္းခါးခ်က္ျဖစ္ရင္ က်ေနာ့္ကုိ ဖိတ္လုိ႔ ရပါတယ္။ သံပုရာသီးကိစၥကုိေတာ့ ေမ့လုိက္ပါဗ်ာ၊ ဒါက က်ေနာ့္ရဲ႕ အေရးမပါဘူးလုိ႔ ဟန္ေဆာင္လုိ႔ရတ့ဲ ဇီဇာေၾကာင္မႈ တခုပါ။ ဒီအတြက္နဲ႔ေတာ့ က်ေနာ့္ကုိ ခ်န္ထားစရာ မလုိပါဘူး၊ ဖိတ္သာ ဖိတ္လုိက္ပါ၊ မုန္႔ဟင္းခါး၀ုိင္းမွာ ေ၀ါဟာရေရးရာ ျငင္းခုန္တာေတြလည္း မလုပ္ပါဘူးလုိ႔ အာမခံပါတယ္။ အင္း – ႀကိဳတင္ ေတာင္းဆုိခ်င္တာ တခု ေျပာပါ ဆုိရင္ေတာ့ ပထမပဲြမွာ မုန္႔ဖတ္နည္းနည္း ဟင္းရည္မ်ားမ်ား ထည့္ေပးပါဗ်ာ။ ။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
