>
ေမာင္စြမ္းရည္ (သရုပ္ေဖာ္ – မင္းေက်ာ္ခုိင္)
အမွတ္တရ ဆရာႀကီးေရႊျပည္ဦးဘတင္
ေမာင္စြမ္းရည္
ေအာက္တုိဘာ ၁၊ ၂၀၀၈
ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ကို တက္ေရာက္စဥ္ကာလမွာ တေလးတစားနဲ႔ အမွတ္တရအျဖစ္ရဆုံး ဆရာႀကီး တဦးကေတာ့ “ဆရာေရႊျပည္” လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အဖ်ားဆြတ္ ေခၚေလ့ရွိတဲ့ ဆရာႀကီး ေရႊျပည္ဦးဘတင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာဆိုေပမယ့္ စာသင္တဲ့ ေက်ာင္းဆရာ မဟုုတ္ပါဘူး၊ စာေဟာဆရာႀကီးပါ။ ဆရာႀကီးဟာ ထင္ရွားတဲ့ ႏိုင္ငံသမိုင္းပညာရွင္၊ ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာမႈ ပညာရွင္ႀကီးတဦး ျဖစ္ပါတယ္။
ဆရာႀကီးဟာ တကၠသို္လ္ဘြဲ႔ရ ပညာရွိႀကီးတဦး မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဆရာႀကီးရဲ႕ ပညာအရည္အခ်င္းေၾကာင့္ မႏၲေလး အမ်ဳိးသားေက်ာင္းဆရာ၊ မႏၲေလး ဆရာအတတ္သင္ ေက်ာင္းဆရာ၊ မႏၲေလး ပန္တ်ာေက်ာင္းအုပ္၊ သမိုင္းသုေတသီ စတဲ့ အစိုးရခန္႔ ပညာရွင္အလုပ္ေတြကို တာ၀န္ယူခဲ့ရၿပီး တကၠသိုလ္ဆရာေတြကို ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာမႈ၊ ျမန္မာရာဇ၀င္ေတြ ပို႔ခ်ေဟာေျပာေပးခဲ့ရတဲ့ ဆရာႀကီးတဆူပါ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ တကၠသိုလ္ ေရာက္စႏွစ္ပုိင္းမွာ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ အေဆာင္မႀကီးရဲ႕ အေပၚဆုံးအေနာက္ဖ်ားက “ေအ၀မ္း” ခန္းမႀကီးမွာ တပတ္တခါ ဆရာေရႊျပည္ရဲ႕ ေဟာေျပာပြဲေတြ အတန္ၾကာေအာင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဆရာႀကီးေရွ႕မွာ ျမန္မာစာ ပါေမာကၡနဲ႔ ျမန္မာစာကထိကေတြက က်ဳိးက်ဳိးႏြံႏြံနဲ႔ လိုက္လံနာၾကား ေရးမွတ္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘူမိဓာတု သိပၸံ ေက်ာင္းသားျဖစ္ေပမယ့္ ဆရာႀကီး ေဟာေျပာတာေတြကို အၿမဲမျပတ္ တက္ေရာက္နားေထာင္ မွတ္သားပါတယ္။ ဆရာႀကီး ေဟာေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြဟာ ပုံႏွိပ္စာအုပ္ေတြ၊ ေပပုရပိုက္ေတြထဲကသာ မကဘဲ ေရွးလူႀကီးေတြ က်န္ေကာင္း က်န္ရာ က်န္ခဲ့တဲ့ နန္းတြင္း ပညာရွိႀကီးေတြရဲ႕ မွတ္သားေျပာဆိုခ်က္ေတြလဲ ပါရွိပါတယ္။
ဆရာႀကီးက အသားညိဳတယ္။ ဥပဓိ႐ုပ္ခန္႔ညားတယ္။ ေခါင္းေပါင္းစြပ္ထားၿပီး တိုက္ပုံအက်ႌ အၿမဲ၀တ္တယ္။ လည္မွာ ပု၀ါရွည္တခု အၿမဲပတ္ထားေလ့ရွိတယ္။ မ်က္လုံးေမွးထားၿပီး ေျပာေဟာေလ့ရွိေပမယ့္ မ်က္ႏွာထိ မ်က္ႏွာထား၊ အသံေန အသံထား၊ မွင္ေမာင္း ေကာင္းလွတာေၾကာင့္ စာနာတဲ့ ပရိတ္သတ္ဟာ မၿငီးႏိိုင္ဘဲ အစအဆုံး နာယူမွတ္သားေလ့ ရွိပါတယ္။ နန္းဓေလ့ မန္းဓေလ့ေတြကုိ ေျပာျပရာမွာဆိုရင္ နန္းတြင္းသူ နန္းတြင္းသားေတြကုိ ထင္ေယာင္ ျမင္ေယာင္မိၿပီး ေငးေမာ နားေထာင္ၾကရပါတယ္။ တခါတရံ ေရွးသီခ်င္းႀကီးေတြကုိ အသံေန အသံထားနဲ႔ စည္း၀ါးကို္င္ၿပီး သီဆိုျပတာမ်ဳိးလဲ ရွိပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဆရာႀကီးက မႏၲေလးရဲ႕ မဟာဂီတ ပညာရွင္ႀကီးတဦး ျဖစ္ပါတယ္။ မႏၲေလးက ဆရာဘကေလး၊ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိ္မ္း စတဲ့ မဟာဂီတ ပညာရွင္ေတြနဲ႔အတူ မဟာဂီတကိစၥမ်ားအတြက္ ရန္ကုန္ကုိ သြားၾကပုံကို လူထုသတင္းစာမွာ ျမင္ဖူးပါတယ္။
ဂီတမွာ ဘယ္ေလာက္ အစြဲတႀကီး ေလးစားသလဲဆိုရင္ သူ႔သားေတြ အားလုံးကို ျမန္မာေယာက်္ားတိုင္း ပတၱလား တီးတတ္ ရမယ္၊ ပန္းခ်ီ ဆြဲတတ္ရမယ္ဆိုၿပီး ကိုယ္တိုင္ သင္ေပးေလ့ ရွိပါတယ္။ ၿပီးရင္ သူေလးစားတဲ့ ဂီတပညာရွင္ႀကီးေတြဆီမွာ ဆက္လက္အပ္ႏွံ သင္ယူေစပါတယ္။ ဆရာၿမိဳ႕မၿငိမ္းနဲ႔ အတြဲျဖစ္တဲ့ ပန္းခ်ီေက်ာ္ ဦးဘသက္ဟာ ဂီတပညာရွင္လဲျဖစ္ၿပီး တေယာထိုး ကၽြမ္းပါတယ္။ အဲဒီ ဆရာေတြဆီကုိလဲ ဆရာေရႊျပည္ကုိယ္တိုင္ သားေတြကုိ အပ္ႏွံခဲ့တာပါ။
ဆရာေရႊျပည္ဟာ ကိုလိုနီေခတ္က မႏၲေလး မ်ဳိးခ်စ္ႏို္င္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြထဲမွာ တဦးအပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရး တရားေဟာရာမွာ ဦးတိုး ရာမရကန္ထဲက သဇင္ပန္းဘြဲ႔ကုိ ဌာန္နဲ႔ မာန္နဲ႔ သီဆိုေဟာေျပာ ေလ့ရွိလို႔ ပရိသတ္က ညစဥ္မျပတ္ တခဲနက္ အားေပးနားေထာင္ၾကတာ ညေပါင္း ၁၄၀ တိတိ ရွိေတာ့မွ အဂၤလိပ္အေရးပိုင္က အမိန္႔ထုတ္တားျမစ္လို႔ ရပ္လိုက္ရတယ္ ဆိုပါတယ္။
မႏၲေလးကအထက္ဗမာႏိုင္ငံ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ကို ဂ်ပန္ေတြ ေအာက္ျပည္ကမထြက္ေသးခင္ အဂၤလိပ္စစ္တပ္လဲ မႏၲေလးမွာ အေျခမခ်ေသးခင္ ဦးရာဇတ္နဲ႔ လူထုဦးလွတို႔က ဖြဲ႔တယ္။ ရန္ကုန္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဖြဲ႔ေတာ့ ကိုယ္စားလွယ္ ၁၀ ဦး ေတာင္းရာမွာ ဆရာေရႊျပည္ ပါခဲ့ပါတယ္။ လူထုၾကည္ညိဳတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားအျဖစ္ ဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းကလဲ အထူးေလးစားလို႔ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္စက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးလုပ္ငန္း ေဆာင္ရြက္ရာမွာ ဆရာေရႊျပည္ကိုလဲ ေကာ္မတီ၀င္အျဖစ္ ထည့္သြင္းခဲ့ဖူးပါတယ္။ က်န္းမာေရးမေကာင္းလို႔ ဆက္လက္ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ရွာပါဘူး။
တကၠသိုလ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလာင္ရွင္အသင္း ဖြဲ႔စည္းလႈပ္ရွားတဲ့အခါတုန္းကဆိုရင္ မႏၲေလးက စာေပပညာရွင္ႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾကတဲ့ ဆရာေရႊျပည္၊ ဆရာျမမ်ဳိးလြင္၊ ဆရာႀကီးေရႊဥေဒါင္း၊ လူထုဦးလွ၊ ေဒၚအမာတို႔အျပင္ စစ္ကိုင္းက ေရႊကိုင္းသား ဦးေသာဘိတနဲ႔ ဆရာႀကီးစစ္ကုိင္း ဦးဘိုးသင္းတို႔ကုိပါ ဖိတ္ၾကားၿပီး ႏွစ္စဥ္ စာဆိုေတာ္ေန႔ ေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြဟာ ဆရာႀကီးေတြနဲ႔ ပုဂၢိဳလ္ေရးအရပါ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္ၿပီး ဆရာရင္း တပည့္ရင္းေတြလို ျဖစ္လာခဲ့ၾကပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ဆရာႀကီးေရႊျပည္ဦးဘတင္ရဲ႕ တပည့္ရင္းခ်ာေတြက အမ်ဳိးသားေက်ာင္းထြက္ လူထုေဒၚအမာ၊ ဗုိလ္ခင္ေမာင္ကေလး စသူတို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္က ဆရာေရႊျပည္ရဲ႕ စာသင္ခန္းကုိ အသံလုံတဲ့ ေျမေအာက္ခန္းကို ပို႔ထားေလ့ရွိသတဲ့။ ဆရာတပည့္တေတြ သီခ်င္းဆိုၾကရင္ တျခားအခန္းေတြ မၾကားႏိုင္ေအာင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ဆိုႏိုင္ဖို႔ စီစဥ္ေပးထားတာလို႔ ေဒၚေဒၚလူထုေဒၚအမာက ေျပာျပဖူးပါတယ္။
မႏၲေလးတကၠသိုလ္ဟာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ေအာက္ကလြတ္ၿပီး သီးျခားတကၠသို္လ္ ျဖစ္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ပညာသင္မႈေတြကို တိုးခ်ဲ႕လာပါတယ္။ ျမန္မာစာဌာနမွာ ဂုဏ္ထူးတန္းေတြ မဟာတန္းေတြဖြင့္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကပါတယ္။ ခု အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု ေျမာက္အီလီႏြိဳက္ တကၠသိုလ္ ျမန္မာစာပါေမာကၡ ဦးေစာထြန္းတို႔၊ ဂုဏ္ထူးသိန္းႏိုင္တို႔၊ ကဗ်ာတင္မိုးတို႔နဲ႔ စတင္ခဲ့တာပါ။ ပါေမာကၡ ဦးခ်မ္းျမ (ျမေကတု) က ရန္ကုန္က ဆရာႀကီးလုစ္၊ ဦးေဖေမာင္တင္၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသု၀ဏ္တို႔ကိုလဲ သူတပည့္ေတြရဲ႕ စာေမးပြဲ အေျဖလႊာေတြကုိ စစ္ေဆးဖို႔ ႏွစ္စဥ္ဖိတ္ၾကားပါတယ္။
ဆရာႀကီးေတြ အပန္းေျဖရက္မွာ ေမၿမိဳ႕၊ ေတာင္သမန္အင္း၊ အင္း၀၊ စစ္ကုိင္း စတဲ့ မႏၲေလး၀န္းက်င္ကိုလည္း လုိက္လံပို႔ ေဆာင္ၿပီး ေပ်ာ္ပြဲစားသဖြယ္ ျပဳလုပ္ေပးပါတယ္။ အဲဒီအခါေတြမွာ ဂုဏ္ထူးတန္း ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ အတူ ခရီးစီစဥ္သူ ဆရာဦးေမာင္ေမာင္တင္က သူ႔တပည့္ စာေပသမားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလဲ ေခၚပါတယ္။ ဆရာႀကီးေတြ စာေပေဆြးေႏြးၾကရာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔လဲ ေဘးကနားေထာင္ မွတ္သားၾကရပါတယ္။
ေတာင္သမန္အင္းေစာင္းက စာေပ၀ိုင္းတခုမွာ သံခ်ဳိ ဆိုပုံဆိုနည္းနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ဆရာမင္းသု၀ဏ္က ဆရာေရႊျပည္ကို ေမးရာမွာ “သံခ်ဳိ” ကို “ခေကြး” သံနဲ႔ “သံခ်ဳိ” လို႔ အမွတ္တမဲ့ အသံထြက္ၿပီး ေျပာဆိုမိပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ဆရာေရႊျပည္က “ကုိ၀န္ရယ္ … ခင္ဗ်ားတို႔လို ဆရာေတြက ဒီလိုအသံထြက္ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ တပည့္ေတြလဲ အသံထြက္ မွားကုုန္မွာေပါ့။ “သံဂ်ဳိ” လို႔ စနစ္တက် ဆိုစမ္းပါဗ်ာ”လို႔ ေ၀ဖန္ဆုံးမပါတယ္။ ဆရာမင္းသု၀ဏ္ကလဲ ဘာသာသိပၸံပညာရွိပီပီ အသံကုိ အလြန္ဂ႐ုျပဳေပမယ့္ အမွတ္တမဲ့ ထြက္သြားရွာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း၀န္ခံေတာင္းပန္ၿပီး “ေနာင္သတိထားပါ့မယ္ ဆရာ”လို႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ကတိေပးလို္က္ ပါတယ္။ ဆရာေရႊျပည္ကေတာ့ စာဖတ္ရာ၊ သီခ်င္းဆိုရာ၊ စကားေျပာရာေတြမွာ ဌာန္က႐ိုဏ္း ပယတ္တို႔ကုိ အထူးသတိထားေၾကာင္း သိရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔တေတြ တကၠသိုလ္ ကေလာင္ရွင္ဘ၀ကေန ျပင္ပစာေရးဆရာ ျဖစ္လာတဲ့အခါမွာ ဦးေလး လူထုဦးလွ၊ ေဒၚေဒၚ ေဒၚအမာတို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ အထက္ဗမာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာအသင္းရဲ႕ ၀ိုင္းေတာ္သားေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။ အသင္းရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈအျဖစ္ လယ္သမား၊ အလုပ္သမားေတြရွိရာကို ကြင္းဆင္းေလ့လာၾကတဲ့ အခါမွာ ဆရာႀကီး ေရႊျပည္ဦးဘတင္နဲ႔ ပန္းခ်ီဆရာႀကီး ဦးဘသက္၊ ဆရာေတာ္ ဦးေသာဘိတ တို႔ကိုလဲ ဦးေလးက ဖိတ္ၾကားေလ့ ရွိပါတယ္။ တခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တို႔တေတြ လယ္သမားေတြေရွ႕မွာ ကိုယ့္ကဗ်ာေတြကုိယ္ ရြတ္ၾကပါတယ္။ ဆရာႀကီးက အားမရလို႔နဲ႔ တူပါတယ္၊ ကဗ်ာတပုုဒ္ စနစ္တက် ရြတ္ဆိုပုံကုိ ကိုယ္တိုင္ရြတ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔သူငယ္ခ်င္း ကိုဘဂ်မ္းႀကီးကေတာ့ ဗမာျပည္မွာ ရွိစဥ္တုန္းကေရာ ျပည္ပကုိ ေရာက္တဲ့အခါမွာေရာ ဆရာႀကီးရဲ႕ ေဟာေျပာခ်က္ေတြကို ဆရာႀကီးရဲ႕ အသံ၊ ဆရာႀကီးရဲ႕ အမူအရာအတိုင္း။ လူငယ္စာေပပရိသတ္ကုိ အားရပါးရ ျပည္လည္ ေျပာျပေလ့ ရွိပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ စာေပ၀ိုင္းေတြမွာ ၾကားၾကရတဲ့ စာေပပရိသတ္ေတြက ဆရာတို႔ ဒီလို ဆရာႀကီးေတြနဲ႔ ႀကဳံခြင့္ ဆုံခြင့္ရခဲ့ၾကတာ ကံထူးလိုက္တာေနာ္လို႔ အားက်ေျပာဆိုေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ တင္မိုးေခၚ ကိုဘဂ်မ္းကေတာ့ သူ႔ဆရာႀကီးအေၾကာင္းကုိ ေျပာျပေနရရင္ ထမင္းေမ့၊ ဟင္းေမ့၊ ေဆးလိပ္ေတာင္ ေမ့ပါတယ္။ ဆရာေရႊျပည္ရဲ႕သားမ်ားကိုယ္တိုင္ သူတို႔အေဖအေၾကာင္းကုိ တင္မိုးမ်ား ေျပာေနၿပီလားဆိုရင္ ေငးေမာနားေထာင္ေနၾကရပါတယ္။
အေမ လူထုေဒၚအမာရဲ႕ ၀မ္းမနာသားတဦးျဖစ္သူ ေမာင္၀င္းတင့္ဆိုတာ ဆရာေရႊျပည္ကုိ သိမီလိုက္သူမဟုတ္ပါဘူး။ သူက ခုအခါ မိတၳီလာေကာလိပ္ စာၾကည့္တိုက္မႉး လုပ္ေနပါတယ္။ သမိုင္းစာေပ သုေတသနလဲ ၀ါသနာပါတယ္။ သူကေတာ့ ဆရာေရႊျပည္ရဲ႕ေဟာခ်က္ အသံသြင္းႀကိဳးေခြေတြကို တခုခ်င္းဖြင့္ၿပီး လက္ေရးနဲ႔ ကူးယူေနပါတယ္။ ၿပီးရင္ အေတြးအျမင္ စာေစာင္ကို လစဥ္ပို႔ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ ဆုံစည္းရာ ျမန္မာစာအုပ္ဆိုင္ကိုသြားၿပီး လစဥ္ ေစာင့္ဖတ္ရပါတယ္။ ဆရာေရႊျပည္ရဲ႕ သားေတြေတာင္ ေမာင္၀င္းတင့္လို စိတ္ရွည္ ဇြဲေကာင္းႏိုင္မယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒီမွာရွိတဲ့ သားတေယာက္ကေတာ့ ဆုံစည္းရာ စာအုပ္ဆိုင္မွာ ေရာက္လာသမွ် အေတြးအျမင္ စာေစာင္ေတြကို မလြတ္တမ္း ၀ယ္ယူစုေဆာင္းထားပါတယ္။
ဆရာႀကီးဟာ အစိုးရအလုပ္ေတြက နားတဲ့အခါ အိမ္မွာေနရင္း လုပ္လို႔ရတဲ့ သုေတသန အလုပ္ေတြကို သမိုင္းေကာ္မရွင္အတြက္ လုပ္ေပးေနပါတယ္။ သူမွတ္သားမိသမွ်ေတြကုိ ေရးသားၿပီး သုေတသန အစီအရင္ခံစာအျဖစ္ေရးသားၿပီး ျမန္မာႏိုင္ငံ သမိုင္းေကာ္မရွင္႐ုံးကုိ ေပးပုိ႔ရပါတယ္။ ေဒါက္တာေက်ာ္သက္ အစရွိတဲ့ ေခတ္သစ္သမိုင္းဆရာေတြက ဆရာေရႊျပည္ရဲ႕ သမိုင္းသုေတသနေတြဟာ စနစ္မက်ဘူးလို႔ မွတ္ခ်က္ခ်ေလ့ ရွိၾကပါတယ္။ ဆရာေရႊျပည္ကေတာ့ သမား႐ိုးက်အတိုင္း စုေဆာင္းၿပီး မွတ္တမ္းတင္ေပးလိုက္တာပါပဲ။ အဲဒီအထဲကမွ ေခတ္သစ္ သုေတသီေတြက ေခတ္ၿပိဳင္မွတ္တိုင္ေတြနဲ႔ တိုက္ဆိုင္ တည္းျဖတ္ၾကရမွာပါပဲ။ အဲဒီ ပန္ကာေအာက္ သုေတသီေတြဟာ ေနာင္ေတာ့လဲ ဆရာေရႊျပည္ေပးတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြကိုပဲ ယူၿပီး စာတမ္းေတြ၊ က်မ္းေတြ ေရးရတာပါပဲ။
ဆရာေရႊျပည္နဲ႔ ရင္းႏွီးသူ တပည့္ ျမန္မာစာကထိက ဦးေမာင္ေမာင္တင္က “ဆရာ သူတို႔က ဆရာ့ အစီရင္ခံစာ ေတြကုိ စနစ္မက်ဘူးလို႔ေျပာၿပီး ခုေတာ့ သူတို႔ပဲ ထုတ္ႏုတ္အသုံးခ်ေနၾကတယ္။ ဆရာ ဒီပုဂၢိဳလ္ေတြကုိ အေရးယူသင့္တယ္” လို႔ ေျပာေတာ့ “မလုပ္ပါနဲ႔ ေမာင္ေမာင္တင္ရယ္။ ငါ ဒါေတြ စုေဆာင္းရတာ ခုလို သူမ်ားေတြ သုံးဖုိ႔ပါပဲ။ ခုလိုသုံးၾကေတာ့ သူတို႔ ဘာေျပာေျပာ ငါကေတာ့ ၀မ္းသာလွပါၿပီ” လို႔ ျပန္ေျပာပါသတဲ့။
ႏွစ္စဥ္ မႏၲေလးတကၠသိုလ္ စာဆိုေတာ္ေန႔ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြနဲ႔ အထက္ဗမာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာအသင္း၊ ဓမၼဗိမာန္ စာတမ္းဖတ္ပြဲေတြ လုပ္ၿပီဆိုရင္ အမ်ားအားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ဆရာႀကီးေတြကုိ လိုက္လံ ပင့္ေဆာင္ရပါတယ္။ တႏွစ္သားမွာေတာ့ ဓမၼဗိမာန္အတြက္ သြားေရာက္ပင့္ေဆာင္ရာမွ ဆရာႀကီးရဲ႕ႏႈတ္က တတြတ္တြတ္ ဂါထာရြတ္သလို ရြတ္ေနတာၾကား ရပါတယ္။ ဂ႐ုစိုက္ နားေထာင္လို္က္ေတာ့ “ေဆးလိပ္၊ မ်က္မွန္၊ ပိုက္ဆံ၊ မီးျခစ္ … ေဆးလိပ္၊ မ်က္မွန္၊ ပုိက္ဆံ၊ မီးျခစ္” နဲ႔ အထပ္ထပ္ ရြတ္ေနတာကို ၾကားလိုက္ပါတယ္။ “ငါ အျပင္ထြက္ခါနီးရင္ ပါရမယ့္ပစၥည္းေတြကုိ မေမ့ေအာင္ ရြတ္ဆိုစစ္ေဆး ေနတာကြယ့္” လို႔ရွင္းျပပါတယ္။ ပစၥည္းျပည့္စုံမွ ပင့္ေခၚရာကို လိုက္ဖို႔ အိမ္ေပၚက ဆင္းလာေလ့ရွိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္လဲ ခုအခါ ဟုိတုန္းက ဆရာႀကီးရဲ႕ အသက္အရြယ္တန္းကုိ ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ေမ့တတ္လာပါတယ္။ ေမ့တဲ့ ပစၥည္း ယူရမယ့္ပစၥည္းကလဲ ဟိုတုန္းကထက္ ပိုမ်ားတယ္။ “နားက်ပ္၊ မ်က္မွန္၊ ပိုက္ဆံနဲ႔ ဖုန္း၊ တုတ္ေကာက္၊ ေသာ့တံ က်န္ မက်န္ ျပန္လွန္စစ္ေဆးဦး” တဲ့။ ဒိီိအေၾကာင္းကို ၀ါရွင္တန္မွာရွိတဲ့ ဆရာႀကီးရဲ႕သားျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းကုိ ျပန္လွန္ေျပာျပပါတယ္။ သူ႔သားက “ဟုတ္တယ္ဗ်၊ ဒါေပမယ့္ တခါေတာ့ ကားေပၚေရာက္မွ ခုံဖိနပ္ႀကီး စီးလာမိလို႔ ျပန္တက္ရေသးတယ္” လို႔ ျဖည့္စြက္ ေျပာဆိုလိုက္ပါတယ္။
၀ါရွင္တန္က သူ႔သားဆိုတာက တျခားမဟုတ္ပါ။ သူ႔အေဖက လက္ထပ္သင္ေပးလို႔ ပတၱလား တီးတတ္လာၿပီး ရာမရကန္ထဲက သဇင္ပန္းဘြဲ႔နဲ႔ ပြဲတိုင္းေက်ာ္ျဖစ္ေနတဲ့ ၀င္းေဖ (ႀကီး) ေခၚ ေဇာ္၀ိတ္ႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီနားမွာတင္ မႏၲေလးတကၠသိုလ္္ထြက္ ၀င္းေဖ သုံးေယာက္ရွိေနလို႔ သူ႔ကုိ “ႀကီး” တလုံး တပ္ေပးရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ၀င္းေဖလတ္ပါ။ ၀င္းေဖေလးကေတာ့ ဘူမိ႐ူပပညာရွင္၊ ေက်ာက္ဆည္ဇာတိပါ။
တခါေတာ့ ဓမၼဗိမာန္ စာဆိုေတာ္ေန႔အတြက္ ဆရာႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ပဲ ပင့္ဖိတ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဆရာႀကီးေရႊျပည္ ေဟာေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔တင္မိုးက မီသမွ် လိုက္ေရးကူးပါတယ္။ ဆံေက သိမ္းႏိုင္ အစရွိတဲ့ သီခ်င္းႀကီးကို သီဆိုၿပီး ဆ၀ိရယ ဆိုထင္ပါရဲ႕၊ “သံရွိန္” အေၾကာင္းကုိ ရွင္းျပတဲ့ ေဟာေျပာခ်က္ပါ။ ပြဲၿပီးလို႔ အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ပတၱလား ေခါက္ၿပီး အထလိုက္မွာ ပတၱလားအစြန္းကုိကိုင္ရင္းလဲက်ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဆရာႀကီး ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရွာပါတယ္။ သတင္း ၾကားၾကားခ်င္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္သြားပါတယ္။ လူထုဦးလွနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မ်က္ရည္မဆည္ႏိုင္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ လူတေယာက္ ကြယ္လြန္လို႔ ပထမဆုံးအႀကိမ္ မ်က္ရည္က်ဖူးတာပါပဲ။ ဒုတိယအႀကိ္မ္ကေတာ့ ဦးေလးလူထု ဦးလွ ကြယ္လြန္တုန္းကပါ။ ဒီဆရာႀကီး ႏွစ္ဦးရဲ႕ ဂုဏ္ေက်းဇူးေတြကို အၿမဲသတိရ ကန္ေတာ့လ်က္ပါ။ ။
ေမာင္စြမ္းရည္ ၾသဂုတ္ ၂၈၊ ၂၀၀၆ နယူးေယာက္
(မူရင္း- ဧရာ၀တီမဂၢဇင္း၊ ေဖေဖာ္၀ါရီ၊ ၂၀၀၇)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
