>၀င္းေပၞေမာင္ – သစၤာ သည္သာ ခံကတုတ္

>

ထမ္းပိုးလည္း မဟုတ္, လွည္းတုတ္လည္း မဟုတ္, သစၥာသည္သာ ခံကတုတ္
၀င္းေပၚေမာင္
မတ္ ၁၉၊ ၂၀၀၈

ဒီမိုကေရစီ လိုလားသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံသားတို႔အဖို႔ ယခုၾကံဳေတြ႕ေနရသည့္ အေျခအေနတြင္ အေကာင္းဆုံး ေဆာင္ရြက္ႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းမွာ မိမိယုံၾကည္ခ်က္ေပၚတြင္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

အျမင္္မ်ား

ေမလတြင္ နအဖ စစ္အစိုးရက ျပဳလုပ္မည့္ အေျခခံဥပေဒ အတည္ျပဳေရး ဆႏၵခံယူပြဲ၌ ျမန္မာလူထုက `သပိတ္ေမွာက္သင့္သလား´ `ကန္႔ကြက္မဲထည့္သင့္သလား´ ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားကို က်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္ ၾကားေနရပါသည္။ နအဖ၏ လမ္းျပေျမပုံအတိုင္း တဖက္သတ္ေဆာင္ရြက္ခ်က္ကို လက္မခံသည့္အေနျဖင့္ ဆႏၵခံယူပြဲကို သပိတ္ေမွာက္သင့္သည္ဟု ေျပာဆိုေနသူမ်ား ရွိၾကသလို၊ မိမိ၏ဆႏၵကို တရား၀င္ ထုတ္ေဖာ္သည့္အေနျဖင့္ ကန္႔ကြက္မဲထည့္သင့္သည္ဟု ေျပာဆိုသူမ်ားလည္း ရွိေနၾကပါသည္။

စစ္တပ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို မလိုလားသူ, ဒီမိုကေရစီ စစ္စစ္ကိုသာ လိုလားသူမ်ားအဖို႔ ေမွာက္မလား မဲမလား ေျပာဆိုေနၾကေသာ္လည္း အေျခခံသေဘာမွာ နအဖလမ္းစဥ္ကို ဆန္႔က်င္တိုက္ဖ်က္ေရးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အားလုံးကေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္းျပခ်က္ႏွင့္ကိုယ္ မွန္ေနၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။

နအဖႏွင့္ ၄င္းတို႔၏ လက္ကိုင္တုတ္မ်ားက ေထာက္ခံရန္ စည္း႐ုံးေနၾကသည္ကိုေတာ့ ထူးဆန္းသည္ဟု မဆိုႏိုင္ပါ။ တခ်ိန္တည္းမွာပင္ နအဖလမ္းစဥ္ေနာက္ အၿမီးဆြဲလိုက္ပါေနသူတို႔က ေထာက္ခံသင့္ေၾကာင္း ေျပာဆိုေနၾကပါသည္။ ေရႊျပည္ေအး၀ါဒီအခ်ိဳ႕က `ေထာက္ခံမွ ကိုယ္သက္သာမယ္´ ဆုိသည့္သေဘာ ေျပာလာၾကသည္ကိုလည္း ၾကားသိေနရပါသည္။ အဆိုပါ ေျပာဆိုခ်က္မ်ားမွာ အေျပာင္းအလဲတခုခုေတာ့ ျဖစ္တန္ေကာင္းသည္ဆိုသည့္ ယူဆခ်က္ေပၚတြင္ အေျခခံ ေျပာဆိုေနၾကျခင္းျဖစ္သည္ကို ေတြ႔ရွိရပါသည္။

သို႔ရာတြင္ ဘယ္လိုအေျပာင္းအလဲပဲ ျဖစ္လာလာ သက္သာစရာမရွိဘူးဟု ေတြးဆသူမ်ားလည္း ရွိၾကပါေသးသည္။ ၄င္းတို႔က `ဆႏၵခံယူပြဲ ပ်က္ခဲ့ေသာ္´ ဆိုသည့္ အေျခခံမွ စတင္စဥ္းစားထားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဆႏၵခံယူပြဲကို သပိတ္ေမွာက္၍ပဲ ပ်က္ပ်က္၊ ကန္႔ကြက္မဲထည့္၍ပဲ ပ်က္ပ်က္ နအဖက အေျခခံဥပေဒကို အတည္မျပဳႏိုင္ဘူး ဆိုလွ်င္ လက္ရွိ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို ဆက္လက္ ဆြဲဆန္႔ထားလိမ့္မည္။ ေနာက္ထပ္ အေျခခံဥပေဒ သို႔မဟုတ္ လမ္းစဥ္တခုခုကို ထုတ္ေဖာ္လာလိမ့္မည္။ စစ္ကၽြန္ဘ၀ ရွည္ဦးမည္ဟု ဆိုလိုသည္။

အကယ္၍ ဆႏၵခံယူပြဲ ေအာင္ျမင္ၿပီး အေျခခံဥပေဒ အတည္ျပဳႏိုင္ခဲ့လွ်င္လည္း စစ္တပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကို တရား၀င္ခြင့္ျပဳလုိက္ရမည္။ ျပန္လည္ျပဳျပင္ဖို႔ အလြန္ခက္သြားမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ျမန္မာလူထုမွာ ေရွ႕တုိးလည္း ထမ္းပိုး, ေနာက္ဆုတ္လည္း လွည္းတုတ္ ျဖစ္ေနရသည္ဟု ဆုိၾကပါသည္။

ဤအေျခအေနတြင္ ဆႏၵခံယူပြဲ၌ ႏိုင္ငံတကာ ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္မႈကို လက္မခံဟု နအဖက ျငင္းပယ္လိုက္ၿပီး၊ အာဏာပိုင္ႏွင့္ လက္ကိုင္တုတ္မ်ားက လူထုကို ၿခိမ္းေျခာက္ အၾကပ္ကိုင္မႈမ်ား ရွိလာသျဖင့္ လူထုအေနျဖင့္ ဆႏၵအမွန္ကို တကယ္ေဖာ္ထုတ္ႏိုင္ပါ့မလားဟု စိုးရိမ္မႈမ်ားလည္း တိုးပြားလာပါသည္။

မေသခ်ာမႈ ျပႆနာ

ေပၚေပါက္ေနေသာ ဆႏၵခံယူပြဲႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး၏ အဓိကအေၾကာင္းရင္းခံမွာ `မေသခ်ာမႈ´ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။ လက္ရွိအေျခအေနအရ-

– နအဖက ဆႏၵခံယူပြဲကို အမွန္တကယ္ က်င္းပေပးမွာလား။ မေသခ်ာပါ။

– နအဖက ဆႏၵခံယူပြဲကို ပ်က္ေအာင္ အကြက္ဆင္ေနတာလား။ မေသခ်ာပါ။

– ဆႏၵခံယူပြဲျဖစ္လွ်င္ ေထာက္ခံမဲေတြ တကယ္ ရသြားႏိုင္သလား။ မေသခ်ာပါ။

– အေျခခံဥပေဒ အတည္ျဖစ္သြားရင္ေကာ ၂၀၁၀ မွာ ေရြးေကာက္ပြဲ တကယ္ျဖစ္မွာလား။ မေသခ်ာပါ။

– ေရြးေကာက္ပြဲ ျဖစ္ခဲ့ရင္ေကာ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြအားလုံး ပါ၀င္ခြင့္ရမွာလား။ မေသခ်ာပါ။

– ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးရင္ေကာ လႊတ္ေတာ္ေခၚၿပီး အစိုးရအသစ္ဖြဲ႔ အာဏာလႊဲမွာလား။ မေသခ်ာပါ။

– သပိတ္ေမွာက္ျခင္းျဖင့္ ဆႏၵခံယူပြဲ တကယ္ပ်က္သြားမွာလား။ မေသခ်ာပါ။

– ကန္႔ကြက္မဲထည့္ျခင္းျဖင့္ ဆႏၵခံယူပြဲ ပ်က္ရင္ နအဖက ဘာလုပ္မလဲ။ မေသခ်ာပါ။

– ကန္႔ကြက္မဲထည့္ျခင္းျဖင့္ ဆႏၵခံယူပြဲ ပ်က္ရင္ ဒီမိုသမားေတြဘက္က ဘာဆက္လုပ္မလဲ။ မေသခ်ာပါ။

– ဆႏၵခံယူပြဲက ပ်က္လည္းမပ်က္ ေအာင္လည္းမေအာင္ျမင္ ဆိုရင္ေကာ ဘာဆက္လုပ္ၾကမလဲ။ မေသခ်ာပါ။

နအဖဘက္က ကတိမတည္ ပ်က္ကြက္ခဲ့တာေတြ မ်ားေလေတာ့ လူထုက လုံး၀ မယုံၾကည္။ နအဖ ဘာေျပာေျပာ လက္ေတြ႔ျဖစ္မလာေသးသမွ် လူထုက မယုံၾကည္။

နအဖက မိမိစကားကို လူထုယုံၾကည္ေအာင္ ၾကားလူမွတဆင့္ သက္ေသထူဖို႔လည္း မႀကိဳးစား။ ကုလသမဂၢက ကမ္းလာသည့္လက္ကိုလည္း ပုတ္ခ်ပစ္ျပန္သည္။ အရင္က သက္ေသလိုက္ေပးသည့္ အာဆီယံကလည္း ဒီတခါ အင္တင္တင္လုပ္ေနသည္။ နအဖ၏ ေဂါ့ဖားသား လုပ္ေနသည့္ တ႐ုတ္ကလည္း ဖိအားေတြၾကားမွာ ဗ်ာမ်ားေနသည္။

ထို႔ေၾကာင့္ နအဖ ကိုယ္တိုင္ပင္ သူ႔အတြက္ သူ႔ဖက္က ေထာက္ခံေပးမည့္သူက သိပ္မေသခ်ာ။ သူလိုခ်င္သည့္ အေျဖအတိုင္း တကယ္ရပါ့မလား ဆိုတာလည္း နအဖအဖို႔ သိပ္မေသခ်ာ။

ထို႔အတူပင္ ျမန္မာလူထုမွာလည္း တရားမွ်တသည့္ မဲေပးပိုင္ခြင့္ကို အမွန္တကယ္ ရမရ သိပ္မေသခ်ာ။ လတ္တေလာ ၾကံဳေနရသည္မ်ားက ဖိအားေပးမႈႏွင့္ လာဘ္ထုိးဆြဲေဆာင္မႈမ်ား ျဖစ္ေနသည္။ အႏၲရာယ္ႏွင့္ လြတ္လပ္ခြင့္အၾကား ႀကိဳးတန္းလမ္းေလွ်ာက္ေနရသည့္ အေနအထား ျဖစ္သည္။

ထိုအေျခအေနက လူထုဆႏၵအမွန္ ေပၚလာဖို႔ သိပ္မေသခ်ာဟု ေဖာ္ျပေနသည့္သေဘာ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ ဒီမိုသမားေတြ အေနႏွင့္လည္း ဘာကိုမွ တပ္အပ္ေသခ်ာ မေျပာႏိုင္သည့္ အက်ဥ္းအက်ပ္ထဲ ေရာက္ေနပါသည္။ မိမိတို႔လိုလားသည့္ အတိုင္း ဆႏၵခံယူပြဲ ပ်က္ခဲ့လွ်င္ေတာင္ နအဖဖက္က အေပးအယူလုပ္လာမွာလား သိပ္မေသခ်ာသည့္ အေျခအေန ျဖစ္ေနသည္။

ဤသို႔ မေသခ်ာမႈေတြ ကရြတ္ကင္းေလွ်ာက္ျဖစ္ေနသည္ကို ဘယ္ပုံဘယ္နည္း ေျဖရွင္းၾကမလဲ။

နအဖကေတာ့ သူ၏ မူလလက္ေဟာင္းေဆးနည္းအတိုင္း ေကာ္မရွင္ အစည္းအေ၀းမ်ား လုပ္ျပၿပီး ထုံးသုတ္ေနပါသည္။ `ဒီပြဲ ျဖစ္ကိုျဖစ္ရမယ္´ ဆိုသည့္ တထစ္ခ် ဆုံးျဖတ္ခ်က္ျဖင့္ လုပ္ေနပုံရပါသည္။ နအဖအေနႏွင့္ မေသခ်ာမႈမ်ားထဲမွ သူ႔အတြက္ အေသခ်ာဆုံး ကိစၥမ်ားကို ေရြးၿပီး အရမ္းကာေရာ လုပ္ေနသည္ကိုလည္း တစတစ ေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။ ဖိတန္ဖိ, ေခ်ာ့တန္ေခ်ာ့, ေပးတန္ေပး, ေျခာက္တန္ေျခာက္၍ တဖုံ၊ ဟန္႔လုံး လွန္႔လုံး မက္လုံး လိမ္လုံး အစုံအလင္ျဖင့္ တနည္း၊ ဗ်ဴဟာစုံခင္း၍ တက္ကုန္လက္ကုန္ အားထုတ္ေနပုံရပါသည္။

ဒီမိုသမားေတြဖက္ကေကာ ဘာကို ေသခ်ာေအာင္ လုပ္မလဲ။ လူထုကေကာ ဘာကို အေသအခ်ာ ေရြးမလဲ။ မေသခ်ာမႈ ျပႆနာထဲမွာ တ၀ဲလည္လည္ ေ၀ွ႔ေနဖို႔ အခ်ိန္က သိပ္မက်န္ေတာ့ပါ။ ကိုယ့္ဖက္က အေသခ်ာဆုံးအရာကို ေရြးခ်ယ္၍ အပိုင္အႏိုင္ လုပ္ႏိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ဖို႔သာ အေရးအႀကီးဆုံး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

သစၥာ

မေသခ်ာမႈေတြ သိပ္မ်ားေနသည့္အခါတြင္ အေသခ်ာဆုံးအရာမွာ `မိမိရင္ထဲမွ ဆႏၵ´ သာလွ်င္ ျဖစ္ပါသည္။ ကိုယ့္ရင္ထဲက ဆႏၵေလာက္ ေသခ်ာသည့္ အရာ မရွိပါ။ မိမိ ဘာကို လိုလားသလဲ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမးၾကည့္ပါ။

ကိုယ့္ဘ၀ ဘယ္လိုရပ္တည္ေနရသလဲ။ ခဏေလး ေမ့လိုက္ပါ။ ကိုယ္ဘယ္လို ျဖတ္သန္းလာရသလဲ။ ခဏေလး ေမ့လိုက္ပါ။ ကိုယ့္မိသားစုက ဘယ္လိုလဲ။ ခဏေလး ေမ့လိုက္ပါ။ ကိုယ့္စီးပြားေရးက ဘယ္လိုလဲ။ ခဏေလး ေမ့လိုက္ပါ။ ဥပေဒဆိုတာက ဘာေတြလဲ။ ခဏ ထားလိုက္ပါဦး။ အႏၲရာယ္ေတြလား။ မစဥ္းစားပါနဲ႔ဦး။ ဘာျဖစ္လာမွာလဲ။ မစဥ္းစားပါနဲ႔ဦး။

ပစၥဳပၸန္တည့္တည့္မွာ စိတ္ကို အတည္ၿငိမ္ဆုံးထားၿပီး ေမးခြန္းတခုကို ေလးေလးနက္နက္ ေမးၾကည့္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့အတုိင္း အ႐ိုးသားဆုံး ေျဖလိုက္ပါ။ ေမးရမွာက-

“နအဖ လုပ္ေနတာေတြကို မင္း ႀကိဳက္သလား´´

ေမးခြန္းက ႐ိုး႐ိုးေလးပါ။ ထို႔အတူ အေျဖကလည္း ႐ိုး႐ိုးေလးပါ။ ႀကိဳက္သလား, မႀကိဳက္ဘူးလား ႏွစ္ခုထဲက တခုကို ေရြး႐ုံပဲ ျဖစ္ပါသည္။

ႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ ဆႏၵခံယူပြဲမွာ ေထာက္ခံမဲ သြားထည့္ပါ။

မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ ဆႏၵခံယူပြဲမွာ ကန္႔ကြက္မဲ သြားထည့္ပါ။

မိမိစိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့အတိုင္း ရပ္တည္ေနလိုက္ျခင္းသည္သာ မိမိအတြက္ အေသခ်ာဆုံး ျဖစ္ပါသည္။ အနာဂတ္မွာ ဘာျဖစ္လာမလဲ။ ဘာမွ မေသခ်ာတဲ့အခ်ိန္မွာ မိမိရင္ထဲက ဆႏၵအမွန္အတိုင္း ရပ္တည္ေနလိုက္ျခင္းသည္ သစၥာတရားမွာ ရပ္တည္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

လူတေယာက္အဖို႔ မိမိသစၥာတရားေပၚတြင္ ေျခစုံရပ္ေနရျခင္းထက္ ပိုမိုလုံျခံဳသည့္ေနရာ မရွိပါ။ မိမိစိတ္ထဲမွာရွိသည့္ ဆႏၵအတိုင္း ေဖာ္ထုတ္လိုက္ရၿပီးခ်ိန္တြင္ ရရွိသည့္ ပီတိက မိမိ၏ လူသားျဖစ္မႈကို အဓိပၸာယ္ျပည့္၀ေစပါလိမ့္မည္။

ေနာင္ ျဖစ္ေပၚလာမည့္ ရလဒ္မ်ားက မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေနပါေစ၊ မိမိ၏ လုပ္ေဆာင္မႈက မိမိစိတ္ကို လိပ္ျပာသန္႔ေနေစဖို႔ အေရးႀကီးပါသည္။ ေၾကာက္လုိ႔, ရလို႔, မတတ္သာလို႔, မလားလို႔ စသည့္ `လို႔´ ေတြေၾကာင့္ ကိုယ္စိတ္ကိုယ္ ျပန္ရွက္ေနရမည့္ အျဖစ္မွာ လူျဖစ္႐ႈံးရျခင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ဆႏၵခံယူပြဲ ပ်က္လွ်င္ ဘာေတြျဖစ္ႏိုင္သည္ကို ႏိုင္ငံေရး ပုေရာဟိတ္မ်ားက နိမိတ္ဖတ္ၾကပါလိမ့္မည္။ ေအာင္ျမင္လွ်င္ ဘာေတြျဖစ္ႏိုင္သည္ကို ႏိုင္ငံေရး အခါေတာ္ေပးမ်ားက စာတမ္းေရးပါလိမ့္မည္။

ဒီလိုဟိုလို အေျခအေနေတြမွာ ဤသို႔ဤပုံ လုပ္သင့္ေၾကာင္းကို ႏိုင္ငံေရး ပညာရွိမ်ားက လမ္းၫႊန္ၾကပါလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံတခု၏ အေရးပါေသာ အျဖစ္အပ်က္ အခ်ိဳးအေကြ႔မ်ားသည္ အႏွီေသာ ႏိုင္ငံေရး ပုေရာဟိတ္, အခါေတာ္ေပး, ပညာရွိမ်ား၏ အလိုက်အတိုင္း မလြဲမေသြ ျဖစ္ပ်က္ၾကသည္ မဟုတ္ပါ။

ႏုိင္ငံအတြင္း ေနထိုင္ၾကေသာ ျပည္သူလူထုအမ်ားစုႀကီး၏ `လူထုအင္အား´ ႏွင့္ လက္နက္ကိုင္ `စစ္တပ္အင္အား´ တို႔၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ေပၚတြင္သာ မူတည္၍ ျဖစ္ပ်က္ေနရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

နအဖသည္ ၁၉၉၀ ခုႏွစ္က လူထုကို ဆုံးျဖတ္ခြင့္ တႀကိမ္ေပးခဲ့သည္။ လူထုကလည္း စစ္တပ္ကို မလိုလားေၾကာင္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္းပင္ ဆုံးျဖတ္ေပးခဲ့သည္။ နအဖသည္ အာဏာကို လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ ျပဳထားႏိုင္သည္ မွန္ေသာ္ျငား တရား၀င္အစိုးရျဖစ္ဖို႔ အခြင့္အေရး လုံး၀ဆိတ္သုဥ္းခဲ့ၿပီး ျဖစ္သည္။

၁၈ ႏွစ္အၾကာ၌ စစ္တပ္၏ တရား၀င္အစိုးရ ျဖစ္ဖို႔အခြင့္အေရး အတြက္ လူထုဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္မံေတာင္းဆိုေနသည့္ ယခုအခါတြင္ လူထုအေနျဖင့္ ယခင္ကလိုပင္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း အေျဖေပးသင့္ပါသည္။ အေကာင္ႀကီးသည့္ ဂဏန္းလို ႏွစ္ခါျဖတ္ရသည့္ အျဖစ္ႏွင့္ ၾကံဳရသည္ကိုေတာ့ ေအာင့္အီးသည္းခံရေတာ့မည္ ျဖစ္ပါသည္။

မေသခ်ာသည့္ အနာဂတ္အတြက္ စိတ္ပ်က္စြန္႔ခြာ မသြားဘဲ ေသခ်ာသည့္ မိမိဆႏၵေပၚတြင္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ျခင္းျဖင့္ သစၥာပႏၷက္ကို ဆက္လက္စိုက္ထူထားသင့္ပါသည္။

ျမန္မာလူမ်ိဳးမ်ားႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္း၀င္သည့္ ဇာတက နိပါတ္ေတာ္မ်ားတြင္ အခက္အခဲမ်ားႏွင့္ ၾကံဳေတြ႕ရၿပီး ဆက္လက္ႀကိဳးပမ္းရန္ မတတ္သာေတာ့သည့္ လမ္းဆုံးသို႔ေရာက္စဥ္အခါမ်ိဳး၌ `သစၥာတိုင္တည္´ ၾကျခင္းျဖင့္ ေျဖရွင္းေလ့ ရွိသည္ကို ေတြ႔ရတတ္ပါသည္။

ဥပမာ သု၀ဏၰသာမဇာတ္ေတာ္တြင္ ျမားဆိပ္ျဖင့္ ေမ့ေမ်ာကာ ေသဆုံးရေတာ့မည့္ သား သု၀ဏၰသွ်ံအတြက္ မ်က္မျမင္ အမိအဘတို႔မွာ ဘာမွ် လုပ္ေဆာင္ရန္ မတတ္သာေတာ့သည့္အခါ သစၥာမွတပါး အားကိုးရာမရွိၿပီဟု ဆိုၿပီး သစၥာဆိုၾကပါသည္။ ထိုသစၥာတန္ခိုးေၾကာင့္ ျမားဆိပ္ျပယ္၍ အသက္ရွင္ခဲ့ေလသည္။

ထိုသို႔ ဇာတ္ေတာ္သာဓကမ်ားမွ ထုုတ္ယူ ဆင္ျခင္ႏိုင္သည္သာမက၊ ေရွးက ျမန္မာႀကီးမ်ားသည္ အေရးကိစၥ တခုခုလုပ္ေတာ့မည္ဆိုတိုင္း သစၥာျပဳေလ့ရွိၾကသည္ကိုလည္း သတိျပဳသင့္ပါသည္။

ကိုယ္လုပ္မည့္ကိစၥအတြက္ ေအာင္ျမင္ၿပီးေျမာက္သည္အထိ ႀကိဳးပမ္းရန္ စိတ္ဓာတ္ကို ခိုင္မာေအာင္ တည္ေဆာက္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီအေရး လႈပ္ရွားမႈ၏ အျမဳေတသည္ စိတ္ဓာတ္ေရးရာ အားၿပိဳင္ပြဲျဖစ္သည္ကိုလည္း မေမ့ေလ်ာ့သင့္ပါ။

ဘယ္ဖိနပ္ ညာဖိနပ္

ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ႀကိဳးပမ္းစဥ္ကာလ တို႔ဗမာအစည္းအ႐ုံး ကိုစတင္တည္ေထာင္သူ သခင္ဘေသာင္း၏ ေဟာေျပာခ်က္တခုသည္ ယခုကာလႏွင့္ အံ၀င္ခြင္က် ျဖစ္ေနပါသည္။

၁၉၃၂ ခုႏွစ္က ၿဗိတိသွ်အစိုးရက စကၠဴျဖဴအုပ္ခ်ဳပ္ေရးႏွင့္ ဆက္ႏႊယ္၍ ျမန္မာျပည္ကို အိႏိၵယႏွင့္ တြဲထားမလား ခြဲထားမလား၊ ျမန္မာေတြ ေဆြးေႏြး၍ အေျဖေပးပါဟု ေျပာလာပါသည္။ ထိုအခ်ိန္က ျမန္မာႏိုင္ငံေရးေလာကတြင္ ေရွ႕တန္းေရာက္သူမ်ားျဖစ္သည့္ ဒိုင္အာခီကို လက္ခံ၍ အစိုးရရာထူးလက္ခံသည့္ ႏွစ္ဆယ့္တစ္ဦးအဖြဲ႕က ခြဲေရးကို လိုလားၾကသည္။ ဒိုင္အာခီကို ျငင္းပယ္၍ အစိုးရာထူးကိုလက္မခံ (ေနာင္က်မွ တိတ္တိတ္ေလးလက္ခံ) သည့္ ၀ံသာႏုအဖြဲ႔က တြဲေရးကို လိုလားၾကသည္။ အျခားႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႔ေတြ ပုဂၢဳိလ္ေတြလည္း တြဲၾက ခြဲၾက ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။

တြဲေရး-ခြဲေရး ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ ႏွစ္ဖက္ေခါင္းေဆာင္မ်ား ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားသမဂၢတြင္ ေဟာေျပာပြဲတခုကို က်င္းပၾကသည္။ တြဲေရးဖက္မွ ေဒါက္တာဗေမာ္, ၀တ္လုံ ဦးေက်ာ္ျမင့္, ရမ္းျဗဲ ဦးေမာင္ေမာင္ တို႔က ေဟာေျပာၿပီး၊ ခြဲေရးဖက္မွ ဦးဘေဘ, ဦးထြန္း၀င္း, ဦးစိုးၫြန္႔ တို႔က ေဟာေျပာၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရးသမား လူႀကီးမ်ား ေဟာေျပာၿပီးေသာအခါ ဘာသာျပန္အယ္ဒီတာ လုပ္ေနသူ သခင္ဘေသာင္းက မိမိအား ေဟာေျပာခြင့္ေပးပါရန္ သဘာပတိကို ခြင့္ပန္ၿပီး တက္ေျပာသည္။ သခင္ဘေသာင္းက-

“ခြဲေရးျဖစ္ေစ တြဲေရးျဖစ္ေစ အဂၤလိပ္ နယ္ခ်ဲ႕သမား လက္ေအာက္ခံခ်ည္း ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ နဲ႔ ဒါသ စကားလုံး ျခားနားေသာ္လည္း တမ်ိဳးတည္း ျဖစ္သလို ကၽြန္ဟာ ကၽြန္ပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒီ ခြဲေရး တြဲေရး ျပႆနာရဲ့ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ အဂၤလိပ္ နယ္ခ်ဲ႕ အစိုးရက သူ႔ရဲ့ ဘယ္ဖက္ ဖိနပ္ေအာက္မွာ ေနမလား၊ ညာဖက္ ဖိနပ္ေအာက္မွာ ေနမလားလို႔ ေမးတဲ့ သေဘာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်ဳပ္တို႔ သခင္ေတြသေဘာကို ေျပာရရင္ ခြဲေရးလည္း မႀကိဳက္, တြဲေရးလည္း မႀကိဳက္ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမား လက္ေအာက္က လုံး၀ လြတ္လပ္ေရးသာ ႀကိဳက္ပါတယ္။´´

ဟူ၍ ေဟာေျပာပါသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားက တေ၀ါေ၀ါႏွင့္ ၾသဘာေပးၾကခ်ိန္၀ယ္ တြဲေရး-ခြဲေရး လူႀကီးမ်ားကေတာ့ မ်က္ႏွာပ်က္ ေဒါပြေနၾကေတာ့သည္။

ယခု ေရွ႕တိုးလည္း ထမ္းပိုး, ေနာက္ဆုတ္လည္း လွည္းတုတ္ ဟု ႐ႈျမင္ ေျပာဆိုခ်က္သည္ သခင္ဘေသာင္း၏ ဘယ္ဖိနပ္ ညာဖိနပ္ႏွင့္ အတူတူပင္ ျဖစ္ပါသည္။

ယခု ေျပာေနသူတို႔က ဘာလိုလားသည္ဆိုသည့္ အပိုင္းကို ထည့္မေျပာပါ။ သခင္ဘေသာင္းက ဘာလိုလားသည္ကို တိတိက်က် ေျပာခဲ့သည္။ မည္သည့္ အေျခအေနတြင္ ျဖစ္ေနပါေစ မိမိ လိုလားခ်က္မွာ လုံး၀လြတ္လပ္ေရး ျဖစ္သည္ကို ရပ္တည္ ထုတ္ေဖာ္ႏိုင္ရပါလိမ့္မည္။

ထမ္းပိုးႏွင့္ လွည္းတုတ္ၾကားမွာပဲ ေရာက္ေရာက္၊ ဘယ္ဖိနပ္ႏွင့္ ညာဖိနပ္ၾကားမွာပဲ ေရာက္ေရာက္၊ ထိုသို႔ေသာ အေျခအေနတြင္ အေကာင္းဆုံး တုံ႔ျပန္ႏိုင္သည့္ နည္းလမ္းမွာ မိမိယုံၾကည္ခ်က္ေပၚတြင္ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရပ္တည္ေနျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။

ေပးအပ္လာသည့္ အေျခအေန ႏွစ္ရပ္အနက္ မိမိက ဘယ္အရာကိုမွ မေရြးခ်ယ္လိုဘူးဟု ဆိုလွ်င္ မိမိလုိလားခ်က္ကိုပင္ အေသအခ်ာ ဆုတ္ကိုင္ထားျခင္းျဖင့္ အက်ပ္အတည္းမွ လြတ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားရမည္ ျဖစ္ပါသည္။

ယခုအခ်ိန္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတိုင္း မိမိ၏ သစၥာခံကတုတ္တြင္ ၾကံ့ၾကံ့ခံ ရပ္တည္ေနျခင္းျဖင့္ အဓမၼကို ဓမၼျဖင့္ အႏိုင္ယူရမည့္ အခ်ိန္ျဖစ္ပါသည္။ လုပ္ေဆာင္စရာကေတာ့ ႐ိုး႐ိုးရွင္းရွင္းေလး ျဖစ္ပါသည္။

ခင္ဗ်ား “နအဖ လုပ္ေနတာေတြကို ႀကိဳက္သလား´´

ႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ ဆႏၵခံယူပြဲမွာ ေထာက္ခံမဲ သြားထည့္ပါ။

မႀကိဳက္ဘူးဆိုရင္ ဆႏၵခံယူပြဲမွာ ကန္႔ကြက္မဲ သြားထည့္ပါ။

Illustration – Cartoon Biruma, Ta Se, Maung Yit and OWay