>
The Ballad Of Hairy Joe – by Sol Panitz
မုတ္ဆိတ္ေမြး အေရးေတာ္ပုံ ျပဇာတ္ အပိုင္း – ၂
ဂ်ဴနီယာ၀င္း (ဘာသာျပန္သည္)
အခန္း – ၂
ဇာတ္ေဆာင္မ်ား
ဂ်ိဴ(ေခၚ)ဂ်ိဴးဇက္ပါလ္းမား ဖစ္ခ်္ဘတ္ျမိဳ႕သား အဓိကဇတ္ေကာင္
ရက္ဘက္ကာ ဂ်ိဴ၏ ဇနီး
စေလတာ ဖစ္ခ်္ျမိဳ႕မွ စတိုးဆုိင္ပုိင္ရွင္
ဒါဗီပရီရာ(ေဒးဗစ္) အသက္ ၁၁-၁၃ႏွစ္ အရြယ္ ဆမ္ပရီရာ၏သား
ဆမ္ပရီရာ ဖစ္ခ်္ဘတ္ျမိဳ႕သားတစ္ဦး
ဘရားသားထရပ္စ္ ဖစ္ခ်္ျမိဳ႕မွဘုန္းေတာ္ၾကီး
ယခင္အပတ္က ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္း – ဖစ္ခ်္ဘတ္ျမိဳ႔သား ဂ်ဳိးပါးမားမွာ မုတ္ဆိတ္ေမြး မရိတ္ဘဲ ေနမိသျဖင့္ ျမိဳ႔သားမ်ားႏွင့္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးတို႔က ၀ိုင္းက်ဥ္ျခင္းကို ခံရ။ ယခုအခန္းတြင္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးႏွင့္ ဂ်ဳိတို႔ ထိပ္တိုက္ စကားမ်ားၾကသည့္အခန္းျဖစ္သည္။
ဒါဗီ။ ။ ဟုတ္ကဲ့ပါ ခင္ဗ်။
ထရပ္စ္။ ။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ႏွာေခါင္းက ပြစိပြစိျဖစ္ေနတယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕လက္ေတြက ညစ္ပတ္တယ္။ ခင္ဗ်ားရဲ႕ဆံပင္ေတြက ေသခ်ာဖီးမထားဘူး။ မင္း ဘုရားသခင္ရဲ႕ အဆုံးအမေတြကို ေသခ်ာ မသင္ထားဘူးလား။
ဒါဗီ။ ။ (ဘုရားစာရြတ္သလုိရြတ္ဖတ္ျပေန) ဘုရားသခင္ကုိ ရုိေသေလးစားျခင္းသည္ သန္႕ရွင္းစင္ၾကယ္ျခင္း၊ ျပီးလွ်င္ လုိက္နာရမည္႕ အခ်က္ျဖစ္သည္။
ထရပ္စ္။ ။ ေမးစရာရွိလား။
ဒါဗီ။ ။ မရွိပါဘူး။
ထရပ္စ္။ ။ ကုိင္း…
စေလတာ။ ။ ေတြ႕ရတာ၀မ္းသာပါတယ္ ဘုန္းေတာ္ၾကီးခင္ဗ်ာ။ သူက ကၽႊန္ေတာ့္ဆီက သံေတြ လာခိုးတယ္ခင္ဗ်။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ က်ဴးလြန္ျပီး ျခိမ္းေျခာက္တယ္ခင္ဗ်။
ဂ်ဴိ။ ။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးခင္ဗ်။ ခင္ဗ်ားက ပုိသိပါတယ္ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူခိုးလည္းမဟုတ္၊ အၾကမ္းဖက္သူလည္း မဟုတ္ရပါခင္ဗ်ာ။ ဒါေပမယ့္ … ကၽြန္ေတာ္ ျမိဳ႕ထဲ ၀င္လာတဲ့အခ်ိန္ကစလုိ႕…
ထရပ္စ္။ ။ ဘရားသားမာတင္၊ က်ဴပ္က ေဟာဒီပုဂၢဳိလ္ကုိ စကားေျပာလုိက္ဦးမယ္။ ခင္ဗ်ား ေရွာင္ေနေခ်။
စေလတာ။ ။ ကၽြန္ေတာ္ အထဲ၀င္ေနပါ့မယ္။ အကူအညီလုိရင္ ေခၚလုိက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ ေခၚသင့္ ရင္ ေခၚတာေပါ့။
ထရပ္စ္။ ။ မလုိပါဘူးကြာ။
စေလတာ။ ။ေျပာတဲ့ အတုိင္းပါ။
ထရပ္စ္။ ။ ခင္ဗ်ားကုိ …
ဂ်ဴိ။ ။ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ … ?
ထရပ္စ္။ ။ ခင္ဗ်ားဟာ ဘုရားသခင္ရဲ႕အျမင္မွာ ေစာ္ကားမႈပဲ။
ဂ်ဴိ။ ။ ဒါက ဒီလုိရွိတယ္ ခင္ဗ် …
ထရပ္စ္။ ။ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းက အဖဲြ႕အစည္းထဲကုိ ျပန္၀င္ခ်င္ရင္ ခင္ဗ်ားမ်က္ႏွာေပၚက သရဲ သဘက္လုိဟာေတြကုိ ဖယ္လုိက္ျပီး ခြင့္လႊတ္ဖုိ႕ ေတာင္းပန္ရမယ္။
ဂ်ဴိ။ ။ ဒါေပမယ့္..ကၽြန္ေတာ္ျမိဳ႕ထဲကုိလာတာကုိက အဲဒါလုပ္ဖုိ႕လာတာပါပဲ။
ထရပ္စ္။ ။ (ပါးလ္မား၏စကားကုိနားမေထာင္ပဲ)… အျပစ္က ခင္ဗ်ားရဲ႕အျပစ္ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ က မေကာင္းဆိုး၀ါးက လုပ္သြားတာျဖစ္တယ္။ မေကာင္းဆုိး၀ါးဆုိတာ က်ဴပ္တုိ႕သိတဲ့ထဲကပဲ ပုံစံမ်ဴိးစုံနဲ႕ ၀င္လာတာျဖစ္တယ္။ က်ဴပ္တုိ႕က က်ဴပ္တုိ႕ရဲ႕အေစာင့္အေရွာက္ေတြအေပၚမွာ သတိထားျပီး ၾကည္႕ရ မယ္။ ျပီးေတာ့ ဘုရားသခင္ရဲ႕ေဟာၾကားေသာ စကားလုံးေတြအတုိင္း ျပန္တုိက္ခုိက္ရမယ္။
ဂ်ဴိ။ ။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြက ဘုရားသခင္န႕ဲ ဒါမွမဟုတ္လည္း မေကာင္းဆုိး၀ါးနဲ႕ ဘယ္လုိမ်ား ပတ္သက္ေနသလဲခင္ဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားေျပာတာက ကၽြန္ေတာ္က ခြင့္လႊတ္ဖုိ႕ ေတာင္းပန္ရမယ္ တဲ့။ဘာလုိ႕တုန္း။
ထရပ္စ္။ ။ ဒါေဆြးေႏြးရမယ့္ ကိစၥ မဟုတ္ဘူး။ မိႏွစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာ ဘုရားသခင္ရဲ႕အလုိအရ အထူးတာ၀န္တစ္ခုကုိ ထမ္းရြတ္ရေတာ့မွာ ျဖစ္တယ္။ က်ဴပ္ျပင္ဆင္စရာရွိတာ ျပင္ဆင္ရမယ္။
ဂ်ဴိ။ ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဒီကိစၥ ထားပါဦးဗ်ာ။ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြ ဘုရားစာ ရြတ္တဲ့ထဲ ထည္႕ေဟာတယ္ဆုိ။
ထရပ္စ္။ ။ အေျဖကုိ မင္းပဲ ေပးႏုိင္မွာပဲ။ အဲဒါ က်ဴပ္ မဟုတ္ဘူး။ ဒီျမိဳ႕က ဘယ္သူမွ မဟုတ္ဘူး။ မင္းသာလွ်င္ ဒီျမိ႕ေလးကုိ ဂုဏ္က်က္သေရညဳိူးႏြမ္းေအာင္ လုပ္ေနတာျဖစ္တယ္။ အခု က်ဴပ္သြား ေတာ့မယ္။ မင္းျပန္လာမယ္ ဆ္ိုလုိ႕ကေတာ့…
ဂ်ဴိ။ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္လုိ႕လဲဗ်ာ။ ေတာက္… က်ဴပ္ကုိ ေျပာစမ္းပါ။ က်ဴပ္ ဘာအျပစ္ က်ဴးလြန္သလဲ။ ခင္ဗ်ား က်ဴပ္ကုိ ဘာအျပစ္နဲ႕ စြပ္စြဲေနတာလဲ။ ခိုးမႈလား၊ လူသတ္မႈလား၊ လိမ္ညာမႈလား၊ ေစာ္ကားမႈလား။ …. ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ ရုိင္းသြားရင္… ဒါေပမယ့္ … ေတာက္ … က်ဴပ္ တကယ္ စိတ္ဆုိးလာျပီ။
ထရပ္စ္။ ။ မင္းရဲ႕ စကားလုံးေတြနဲ႕ ဆဲဆိုမူေတြကုိ ခြင့္မလြတ္ဘူး။ ေဟာဒီျမိဳ႕က လူေတြ … ကုန္ကုန္ ေျပာမယ္ … ဘယ္ေနရာေဒသက လူေတြရဲ႕ က်က္သေရကုိ ဖ်က္ဆီးတယ္။
ဂ်ဴိ။ ။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးခင္ဗ်ာ … ကၽြန္ေတာ္တုိ႕တေတြဟာ စစ္ပဲြၾကီး (အေမရိကန္လြတ္လပ္ေရး စစ္ပြဲ) မွာ တုိက္ပဲြ၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ အခုဆုိရင္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အားလုံးဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ လြတ္လပ္ျခင္းကုိ ကုိင္စဲြထားႏုိင္ၾကတယ္ မဟုတ္လားခင္ဗ်ာ။
ထရပ္စ္။ ။ အဲဒါ မင့္မ်က္ႏွာေပၚ အဲဒီဟာေတြ တင္ထားဖုိ႕လား။
ဂ်ဴိ။ ။ တင္ထားသည္ျဖစ္ေစ၊ မတင္ထားသည္ ျဖစ္ေစပါခင္ဗ်ာ။
ထရပ္စ္။ ။ မင္း မေအာ္ပါနဲ႕။
ဂ်ဴိ။ ။ ကၽြန္ေတာ္ေအာ္တာ ဟာက ကၽြန္ေတာ္ေအာ္ခ်င္လုိ႕ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေအာ္ခြင့္ ရွိပါတယ္။ ဂ်ဴိးဇက္ပါးလ္မားဟာ လြတ္လပ္တဲ့ လူတစ္ေယာက္ပါ။ သူ႕ကို အဲဒီလုိလုပ္လုိ႕ရတယ္ ဆုိတဲ့ အေျခခံဥပေဒ ရွိပါတယ္။
ထရပ္စ္။ ။ မေကာငး္ဆ္ုိး၀ါးမွာသာလွ်င္ မုတ္ဆိတ္ေမႊးရွိတယ္။
ဂ်ဴိ။ ။ ေၾသာ..ဒါဆုိ ဦးခ်ဴိေကာ ရွိမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ဟာက ဘယ္မွာလဲခင္ဗ်။ လာ လာ ၾကည္႕စမ္းပါ့။ ဘယ္မွာလဲ ဦးခ်ဴိ အေသးေလးေတာင္ မေတြ႕ဘူးေပါ့။ ဒါနဲ႕ သူက ဘာအေရာင္မ်ား ခ်ယ္သထားသလဲ။ ဘယ္သူက ေျပာလဲ မေကာငး္ဆိုး၀ါးမွာ ဦးခ်ဴိရွိတယ္လုိ႕။ သူ႕ကုိ ျမင္ဖူးသလား။ တခ်ိဴ႕ပန္းခ်ီဆရာကမ်ား မ်က္ႏွာေပၚ မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြတပ္ေပးလုိက္ရင္ ပန္းခ်ီဆရာတုိင္းက ဦးေႏွာက္မရွိဘဲ လုိက္တပ္ၾကမွာလား။ ဘုရားသခင္ကေရာ မုတ္ဆိတ္မပါ ပါ လားခင္ဗ်ာ။
ထရပ္စ္။ ။ စကားေျပာတာ သတိထားပါ။
ဂ်ဴိ။ ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘုရားသခင္အေၾကာင္း သိခ်င္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားက ဘုန္းေတာ္ၾကီးဆုိေတာ့ ခင္ဗ်ားက ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ႕အေၾကာင္းေတြအားလုံး ေျပာျပစမ္းပါ။ အကယ္၍ သူ႕မွာ မုတ္ဆိတ္မရွိရင္ ဘုရားသခင္မဟုတ္ဖူးလုိ႕ ထားလုိက္ၾကရေအာင္ဗ်ာ။
ထရပ္စ္။ ။ သုူ႕မွာ မုတ္ဆိတ္ေမြးမရွိဘူးဆုိတဲ့ ဆုိလုိခ်က္ေတြရွိတာ ရွင္းေနတာပဲ။
ဂ်ဴိ။ ။ ဆုိလုိတာက ဘုန္းေတာ္ၾကီးဟင္နရီထရပ္စ္ရဲ႕ ယုတၱိေဗဒေပါ့။ ဒါဆုိ ခင္ဗ်ားက ဘုရားသခင္ကုိ ျမင္ဖူးတယ္ေပါ့။ ဒါဆုိသူနဲ႕အတူတူ ဖစ္ခ်္ဘတ္နဲ႕ ပတ္သက္သမွ်ေတြကိုေရာ ေျပာခဲ့ၾကမွာေပါ့။ ေနာက္တခါက်ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပါ ေခၚစမ္းပါဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ ေမးစရာေလးေတြ ရွိလုိ႕ပါ။
ထရပ္စ္။ ။ မင္းရဲ႕ဘုရားသခင္ကုိ ေစာ္ကားမူကုိ သက္သာရာရေစဖုိ႕ ငါဆုေတာင္းေပးပါ့မယ္။
ဂ်ဴိ။ ။ ခင္ဗ်ားေျပာတဲ့ အဖဲြ႕အစည္းမွာ အံ၀င္ဖုိ႕ဆုိတာဟာ … အဖဲြ႕၀င္ေတြ တေယာက္စီ ဟာ ပုံစံအားလုံး တူရမယ္ … စကားေတြကလညး္ တူရမယ္… စဥ္းစားတာကလည္း … တူရမယ္… ခင္ဗ်ားရဲ႕ အယူအဆ တည္ျမဲေနသ၍ေပါ့ … ဟုတ္လား။ ဘုရားသခင္ရဲ႕ အလုိေတာ္အရ … ဘုန္းေတာ္ၾကီး ခင္ဗ်ာ… ဘယ္မွာလဲ ဘုရားသခင္က ကၽြန္ေတာ္တ္ုိ႕အားလုံးကေန အားလုံးကုိ လုုိခ်င္တဲ့ နားလည္မူ၊ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ၊ ခံစားမူဆုိတာ … ဘုရားသခင္ကုိ ခ်စ္ေနယုံနဲ႕ မျပီးဘူးခင္ဗ်။ အဲဒါနဲ႕ မလုံေလာက္ေသးဘူး …။
ထရပ္စ္။ ။ မင္းက ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္းရဲ႕ တမာန္ေတာ္လား။ ခန္႕အပ္လႊာမရွိဘဲနဲ႕ အခုလုိ သေဘာ တရားေတြ က်ဴပ္ကုိရွင္းျပဖုိ႕ ခြင့္မျပဳဘူး။
ဂ်ဴိ။ ။ သူက မုတ္္ဆိတ္ေမြးအေၾကာငး္ ဘာေျပာလဲ။
ထရပ္စ္။ ။ လူသြားလမ္းေပၚမွာ ၾကမ္းတမး္တဲ့ စကားလုံးေတြ မေျပာရဘူး။
ဂ်ဴိ။ ။ မုိးဇက္မွာ ၃ေပ ရွည္တဲ့ မုတ္ဆိတ္ရွိပါသဗ်ာ။ အီဘရာဟင္မွာ သူ႕ဗုိက္ပူပူ တ၀က္ဖုံးတဲ့ မုတ္ဆိတ္ေမြး ရွိတယ္ခင္ဗ်။ ဂ်ီးဇက္ခရုိက္စ္ ကုို္ုယ္တုိင္မွာေတာင္ သူ႕မ်က္ႏွာေပၚ အေမြးအမွ်င္ေတြရွိတယ္ မဟုတ္လား။ အကယ္၍ သူတုိ႕မွာမုတ္ဆိတ္ေမြးေတြရွိတယ္ဆုိရင္ ဘယ္သူကမွ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဘာလုပ္ပါ၊ ဘာ မလုပ္ပါန႕ဲဆုိုျပီး လာေျပာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ခင္ဗ်ားေတာင္မွ … အုိ … ဘယ္ဘုန္းၾကီးကမွ လာေျပာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က မုတ္ဆိတ္ရိတ္မလုိ႕ ခင္ဗ်။ ဒါေၾကာင့္ ျမိဳ႕ထဲ ေရာက္လာတာပါ။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ … ဘုရားသခင္ အလုိေတာ္အရ …သူ႕အတုိင္း ရွိေနေပေစေတာ့။ ေဟာဒီ တန္ဖိုးရွိတဲ့ အေမြးေတြ…
ထရပ္စ္။ ။ က်ဴပ္အတြက္ေတာ့..ခင္ဗ်ားဟာ အနာၾကီးေရာဂါသည္ပဲ။ ေဟာဒီ လူ႕အဖဲြ႕အစည္းရဲ႕ ရုိးသားတဲ့ ဥပေဒသေတြကုိ အၾကမ္းဖက္တဲ့သူပဲဗ်။
ဂ်ဴိ။ ။ ဂ်ီးဇက္ခရုိက္စ္ဟာ အနာၾကီးေရာဂါသည္ေတြကုိ သူ႕ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲ ခုိလွဴံေစခဲ့တယ္္္ ဆုိတာ ခင္ဗ်ား ေမ့ေနျပီလား။
(အသံ၊ ထရပ္စ္ ထြက္သြားသံ)
ဂ်ဴိ။ ။ ေနာက္တစ္ခု ရွိေသးတယ္ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ထရပ္စ္ေရ။ ႏုိရာဟာ …. တကမာၻလုံး ေရလႊမ္းမုိးတုန္းက သတၱ၀ါေတြကို ကယ္တင္ခဲ့တဲ့သူျဖစ္တယ္။ အဲဒီ ႏုိရာ မွာရွိတဲ့ မုတ္ဆိတ္ၾကီးက ရွည္လြန္းလုိ႕ ေအးတဲ့အခါ ေစာင္လုိေတာင္ ျခံဳလုို႕ ေႏြးပါသတဲ့။ ၾကားရဲ႕လား … က်ဴပ္ေျပာတာ။ ၾကားရဲ႕လား..။ (အသံပင့္ေအာ္) …က်ဴပ္ေျပာတာ ၾကားၾကရဲ႕လား ဗ်ဴိ႕။
သီခ်င္းသံ။ ။ (ျမစ္ၾကီးကို ဂုဏ္ျပဳေသာ သီခ်င္းသံေပၚလာ။ သီခ်င္းသံေပၚမွ…)
ဇာတ္လမ္းေျပာသူ။ ။ ဒါ ေအာင္ျမင္မူရတဲ့အခါ မဟုတ္ပါ
အဲဒဲီလုိျဖစ္ဖုိ႕ ခက္ခဲပါတယ္
သူငယ္ခ်င္းေတြက လူစိမ္းေတြျဖစ္သြား
အသိတရားဆုိတဲ့ အသံေတြၾကားထဲမွာ
မြန္းၾကပ္တဲ့ ၾကိဳးကြင္းထဲ ေရာက္သြားတာက
သည္းခံျခင္း ပါတဲ့။
လူသူကင္းမဲ့တဲ့ လမ္းက
မယုံၾကည္မူရယ္၊ မသကၤာမႈရယ္ ဆုိတာေတြနဲ႕
ျပည့္သြား သတဲ့။
ေဟာဒီ အဖုိးၾကီးတေယာက္အတြက္ ေအာင္ျမင္ဖုိ႕ဆုိတာ မရွိ
သူ႕ရဲ႕ပါးျပင္မွာ စုိစြတ္သြားတာက
မ်က္ရည္စေတြနဲ႕ပါ…
ရလဒ္က..
သူရူး တေယာက္အျဖစ္ကို တြန္းပုိ႕သြား ….
သီခ်င္းဆု္ိသူ။ ။ စိတ္မေျပာင္းေလတဲ့ ေဟာဒီရုိးသားတဲ့သူ
သနားစရာ ဂ်ဴိကုိေပါ့
လူေတြက မေခၚၾကေတာ့ပါ။
သူ႕အျပစ္က ေဟာဒီျမိဳ႕ကေလးမွာ
သူနဲ႔တူတဲ့သူတစ္ေယာက္ေတာင္ မရွိလုိ႕ပါတဲ့။
(သီခ်င္းသံ။ တုိးတုိးညီးညီးသံ)
အခန္း – ၃
ဂ်ဴိ။ ။ ငါ့ရဲ႕ပါးစပ္က ထြက္သြားေလတဲ့ စကားလုံးေတြအတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိပါတယ္။
သူတုိ႔ကုိ ေျပာခဲ့တာကုိ စိတ္မေကာင္းတာ မဟုတ္ပါ။ သူတုိ႕ကုိ ေျပာဖုိ႕လုိအပ္ပါတယ္။ ေျပာလုိက္ရတဲ့ ပုံစံကုိသာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာပါ။ ဂ်ဴိ ေရ …နည္းနည္းေတာ့ အား ေမြးရမယ္။ လူေကာင္းေတြ ရွိပါတယ္။
သူတုိ႕က အႏၱရယ္မျပဳပါ။ ကၽြန္ေတာ္က ကုိယ့္ကုိယ္ကိုယ္ႏွင့္သာ ျငင္းခုန္ေနမိတာ။ ေခါင္းေတြကုိ ခါမိ တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စကားေျပာတုိင္းမွာ ေဟာဒီမုတ္ဆိတ္ေတြက အေႏွာက္အယွက္ေပးပါ့။ အဲဒါ တကယ္ပါ။ ေမးေစ့က အေမြးေတြက ဘာမွ မဟုတ္ပါ။ သိတာေပါ့ဗ်ာ။ အေမြးမွ်င္တန္းေတြရဲ႕ အေရအတြက္က ဘာမုိ႕လဲ။ သူ႕ရဲ႕အေနာက္ကမွ အေရးၾကီးတာ ခင္ဗ်။ လူတစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္လြတ္လပ္သလဲ ဆုိတာ … သူက ဘယ္ေလာက္ လြတ္လပ္ပါသလဲ တဲ့။
အကယ္၍ တစ္ေယာက္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္ မုတ္္ဆိတ္မထားရဘူးလုိ္႔ ဆုိရင္ ဘယ္မွာ ဆုံးမွာလဲ ခင္ဗ်ာ။ ေမးပါရေစ။ ဒါဟာ ဘာကုိ ဦးတည္ေနပါသလဲ ခင္ဗ်ာ။ ေနာက္ထပ္ ဘာေတြ ထပ္ျပီး ခြင့္မျပဳဦးမွာလဲ။ စဥ္းစားၾကည္႕ၾကပါ။ အခု ေဟာဒါ အျဖစ္ပါပဲ။ အခု အနည္းဆုံး ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေခါင္းထဲမွာ ရွိေနတဲ့ ဟာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္လမ္းထဲေလွ်ာက္သြားေတာ့ ဘမ္တိတ္ကုိ သူ႕ဆုိင္ျပဴတင္း ေပါက္မွာ ရပ္ေနတာ ေတြ႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ တေယာက္ကုိတေယာက္ မ်က္လုံးခ်င္းဆုံျပီး ၾကည္႕ၾကတယ္။ ျပီးေတာ့ ဘန္က သူ႕တခါးရိပ္ကေန ရုတ္တရက္ ေပ်ာက္ကြယ္သြားပါတယ္။ သူက ေစ်း၀ယ္သူ အလုိမရွိဘူး ခင္ဗ်။ အုိး … ကၽြန္ေတာ္က သူ႕ရဲ႕ဆုိင္သြားဖုိ႕ ၾကိဳးစားသူလုိ႕မ်ား တြက္ေနမလား။ ကၽြန္ေတာ္ သတိမထားမိပါဘူး …။
(သီခ်င္းသံ။ သီခ်င္းသံ ေျဖးေျဖးခ်င္း တုိးသြား..)
ဂ်ဴိ။ ။ အဲဒါကုိ သတိမထားမိပါဘူး ခင္ဗ်။ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕မွာ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း ေရာက္ေတာ့မယ္။
ဘုန္းေတာ္ၾကီး ထရပ္စ္…သူက အထူးတာ၀န္တစ္ခုရွိတယ္ ဆုိလား ေျပာသံ ၾကားလုိက္ပါတယ္။
(သီခ်င္းသံ၊ ခ်ဳိျမိန္ေသာ အျဖစ္ေတြက လုိက္ပါလာ … ဟု အဓိပၸါယ္ေပါက္ေသာ သီခ်င္းေပၚလာ)
ဂ်ဴိ။ ။ အင္း … ဒီလုိပ ဲျဖစ္ရမွာေပါ့ေလ … ၀င္သြားေတာ့မယ ္…
(သီခ်င္းသံ။ အသံက နည္းနည္းခ်င္း က်ယ္ က်ယ္လာ၊ သီခ်င္းသံ အက်ယ္ဆုံးျဖစ္လာ)
ဂ်ဴိ။ ။ ဆမ္ပရီရာရဲ႕ နေဘးမွာ ထုိင္စရာေနရာ လြတ္ေနပါလား။ သူက ဒါဗီပရီရာရဲ႕ အေဖေလ။ ကၽြန္ေတာ္ထုိင္လုိက္ေတာ့ ဆမ္က ထ သြားတယ္ခင္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္က မီးလုိပူေနတဲ့အတုိင္း သူက ေရွာင္ သြားလုိက္တာ။ အုိ … တျခားေသာ လူေတြကလည္း အဲသည္လုိ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ဆက္ဆံတာပဲပါလား။ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ဒီအတန္းမွာ က်န္ခဲ့ျပီ။
(သီခ်င္းသံ။ ။သီခ်င္း ခိုးရပ္စ ္အဆုံးသတ္ ၀င္လာ)
ထရပ္စ္။ ။ (အေ၀းမွ အသံ ေပၚလာ) ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ အစီအစဥ္ စပါျပီ။ ဘုရား၀တ္ျပဳသူမ်ား ဘုရားစင္ေရွ႕ကို ၾကြၾကပါ။ ဒူးေထာက္ျပီးေတာ ့ျမင့္ျမတ္တဲ့ ၀ုိင္ေလးကုိ အရသာခံၾက ဖုိ႕ပါ။
(အသံ။ ။တိတ္ဆိတ္စြာလွဴပ္ရွားသံ၊တီးလုံးကခပ္မွန္မွန္၊တေျဖးေျဖးေပ်ာက္သြား)
ဂ်ဴိ။ ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အမ်ားနည္းတူ ဒူးေထာက္ထားပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီး ထရပ္စ္က လင္ဘန္းေပၚမွာ ေ၀ဖာေတြတင္ျပီး သယ္ယူလာပါတယ္။ သူအနားေရာက္လာတုိင္းမွာ လူေတြဒူးေထာက္ျပီး ပါးစပ္ေတြ ဟေပးၾကပါတယ္။ သူက လွ်ာေပၚကုိ ေ၀ဖာေတြ တင္ေပးပါတယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးရဲ႕ ေနာက္မွာ ဘုရားစင္ရွိပါတယ္။ ဘုရားစင္ေပၚမွာ ဖေယာင္းတုိင္ေတြရယ္၊ ေသြးေရာင္ျပစ္ျပစ္ေရာင္သန္းေနတဲ့ ၀ုိင္ထည္႕ ထားတဲ့ ပုလင္းရွိပါတယ္။ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ အသက္ရွင္သန္ျခင္း ေသဆုံးျခင္း အနစ္နာခံျခင္းဆုိတာ ကုိ သတိရေစဖုိ႕ သေကၤတျဖစ္ပါတယ္။ အခုဆ္ုိရင္ ထရပ္စ္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ ၾကားက ႏွစ္ေယာက္သာ ျခားပါေတာ့တယ္။
ထရပ္စ္။ ။ ဆမ္ပရီရာက ငါ့ေရွ႕မွာပါလား။ သူပါးစပ္ၾကီး ဟထားလုိက္တာမ်ား အထဲက သြားၾကား ေတြေတာင္ ျမင္ေနရတယ္။ သူ႕လွ်ာေပၚ ေ၀ဖာတင္လုိက္ေတာ့ သူ႕မ်က္လုံးၾကီးေတြက တစ္မ်ဴိးျဖစ္ေနတယ္။ သူ႕မ်က္လုံးေတြ လည္ေနလုိက္တာမ်ား ေဂၚလီလုံးေလးေတြလုိပဲ။ သူ႕ေခါင္းကုိ ညာဘက္ကို ထိုးျပ ေနလုိက္တာ … ေအာ္..ၾကည္႕ရတာ ငါ့ကို တစ္ခုခုေျပာခ်င္ပုံ ရတယ္။ ငါလညး္ သူမုတ္ဆိတ္ မရိတ္ လာတာ ေတြ႕ပါတယ္ကြာ။ သူ႕ရဲ႕ႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြက ေၾကြပန္းကန္ေပၚက အပ္ေသးေသးေလးေတြ ေထာင္ထ ေနသလုိပဲ။ ေဟာဒီပဲြျပီးသြားရင္ေတာ့ သူနဲ႕ေတြ႕ျပီး အဲဲဒီကိစၥ ေျပာရဦးမယ္။
ဂ်ဴိ။ ။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးက အခုထိ ဆမ္ပရီရာေရွ႕မွာ ရွိေနဆဲပဲ။ သူက ဘာလုိ႕ ဆက္ေလွ်ာက္ မလာတာပါလိမ့္။ ဆမ္က သူ႕ဦးေခါင္းေတြ ခါေနတယ္။ ထရပ္စ္က အတန္းဘက္ကုိ လွမ္းၾကည္႕တယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အၾကည့္ခ်င္း ဆုံေတာ့ သူ႕သြားေတြကုိ ေစ့ေစ့အံၾကိတ္လုိက္တယ္ခင္ဗ်။
ထရပ္စ္။ ။ ဒီေကာင္ ေရာက္ေနပါလား။ မေကာင္းဆိုး၀ါး။ တာ၀န္မဲ့တဲ့သူ၊ အသေရဖ်က္သူ၊ ငါ့ကုိ သေရာ္တဲ့သူ။ ငါ ေနာက္တစ္ေယာက္ဆီ ေ၀ဖါကုိ ေ၀ခဲ့တယ္။ ေဟာ ေနာက္တစ္ေယာက္ … အခု ပါးသုိင္းေမြးန႕ဲ ဂ်ဴိပါးလ္မားအလွည့္ ေရာက္လာျပီ။ သူက ငါ့ေရွ႕မွာ ေလွာင္ေျပာင္သေရာ္ေတာ္ေတာ္န႕ဲ။
ဂ်ဴိ။ ။ သူက ေကာင္းလည္းေကာင္း ဆိုးလည္းဆု္ိးပါတယ္လုိ႕ ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ့ေပမယ့္လုိ႕လည္း
ဘုန္းေတာ္ၾကီး အဆင္ေျပေျပနဲ႕လုပ္လုိ႕ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ကုိ ဖြင့္ထားျပီး မ်က္စိေတြကို ပိတ္ထားတယ္။ စကၠန္႕အနည္းငယ္ ေက်ာ္လြန္ခဲ့ျပီ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေ၀ဖာအရသာမွ မရပါလား။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မ်က္လုံးဖြင့္ျပီး ေမာ့ၾကည္႕လုိက္ေတာ့ ထရပ္စ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာ္သြားပါေရာ့လား။
ထရပ္စ္။ ။ လဲက်ေနေသာသူကုိ ေပးပါ။ ရႈံံးနိ္မ့္ေနေသာသူကုိ ေပးပါတဲ့။ အခုအခ်ိန္မွာ ငါဟာ ဟင္နရီ ထရပ္စ္ပဲ။ ဘုရားသခင္၏ဥပေဒသမ်ားကုိ ေဟာၾကားသူမဟုတ္။ အင္း … ေပအနည္းငယ္အကြာမွာေတာ့ တစ္ခုခု လႈပ္ရွားေနသလုိပဲ။
ဂ်ဴိ။ ။ ဘုရားသခင္ဟာ ျပည့္တန္ဆာကိုလည္း ၾကိဳဆုိပါတယ္။ သူခုိးကုိလည္း ၾကိဳဆုိပါတယ္။ ေနမေကာင္းသူကုိလည္း ၾကိဳဆုိပါတယ္။ စြန္႔ပစ္ခံရသူကုိလည္း ၾကိဳဆုိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေနရာမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္းက မုတ္ဆိတ္ေမြးရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္အတြက္ ေနရာမရွိပါလား။ ငါ အခု ပင္ ဘုရားစင္ရွိရာကုိ ေက်ာ္လႊား၍ သြားလုိုက္မယ္။
ထရပ္စ္။ ။ ၀တ္ျပဳေနေသာသူမ်ား၏ ဂုဏ္က်က္သေရအရ … ကၽြႏုိပ္သည္ ၀ုိင္ထည္႕ထားရာဆီသုိ႕…
ဂ်ဴိ။ ။ ငါ အကုန္လုံး ေသာက္ခ်လုိက္မယ္ တစ္စက္ေတာင္မွ မက်န္ေစေရာ့ ေလဟယ္ …
ထရပ္စ္။ ။ အထြတ္အျမတ္ထားေသာ အရာကုိ မေလးမစားျပဳတယ္ … ဒီေကာင္ …
(အသံ၊ ပုလင္းက်ကဲြသံ)
ထရပ္စ္။ ။ စားပဲြေပၚက ၀ုိင္ပုလင္းကုိ မင္းက … ခ်ခဲြပစ္တယ္ ?
သီခ်င္းဆိုသူ။ ။မင္း လုပ္၀ံ့သလား … မင္း သူမ်ားနဲ႕ မတူေအာင္ လုပ္၀ံ့သလား
ဒါဆ္ုိရင္ျဖင့္ ကမာၻၾကီးက ဆုိးလုိက္တာ
မင္းသူငယ္ခ်င္းေတြ မင္းအနားက အခုခ်က္ခ်င္း ေပ်ာက္သြားေပါ့
မင္းက မေကာင္းဆုိး၀ါးရဲ႕ မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ထားသေပါ့။
(ဂီတသံ။ သီခ်င္းသံက ေနာက္ဆုံးအခ်ိဳးအျပီးမွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြား)
အခန္း -၄
ရက္ဘက္ကာ။ ။ (အံ့ၾသတုန္လႈပ္စြာ) … အုိး ဂ်ဴိးဇက္ … ရွင္မလုပ္သင့္ဘူး။ ရွင္ ျပႆနာ လုပ္တယ္။
ဂ်ဴိ။ ။ ငါ့မွာ ေရြးစရာ မရွိဘူးကြယ္။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ အဲဒါ ဘာ အဓိပၸါယ္လည္း ဆုိတာ ရွင္သိရဲ႕လား။ ကၽြန္မတို႕က သူတုိ႕ေတြနဲ႕ အတူတူ ေနေနၾကတာေလ။
ဂ်ဴိ။ ။ သူတုိ႕က ငါတုိ႕နဲ႕အတူတူေနဖုိ႕ သင္ရမွာေပါ့။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဂ်ဴိးဇက္ …
ဂ်ဴိ။ ။ ဘက္ကီ … မင္း ငါ့ကုိ ဘာလုပ္ေစခ်င္သလဲ။ ဖစ္ခ်္ဘတ္ျမိဳ႕လည္ေခါင္ လမ္းမမွာ ေမွာက္ျပီး ေနရမွာလား။ ငါ့ကုိ တီဲေကာင္အျဖစ္ကို ေျပာင္းေစခ်င္သလား။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ေဟာဒီျပႆနာရဲ႕ အစက ဒီႏႈတ္ခမ္းေမြးေတြေပါ့။ ေနာက္ ၅ မိႏွစ္အတြင္း ျပႆနာေတြ အဆုံးသတ္ေတာ့မွာ။ ကၽြန္မ ကပ္ေၾကးကုိ ေတြ႕တာနဲ႔ေတာ့ …
ဂ်ဴိ။ ။ ဘယ္သူမွ ငါ့ ႏႈတ္ခမ္းေမြး တစ္ပင္ေတာင္ မထိရဘူး။ မင္းေတာင္ မထိရဘူး … ဘက္ကီ။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ သူတုိ႕က ရွင့္ကုိ ရန္စတယ္ဆ္ုိတာ ကၽြန္မ လက္ခံပါတယ္ရွင္။ ဒါေပမယ့္ ရွင္ မွတ္မိမွာပါ…။ ရွင္ ဒီေန႕ မုတ္ဆိတ္ရိတ္သမားဆီ ကိုယ္တုိင္သြားဖုိ႕ မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ အဲဒီအတြက္ ေခါင္းမာမေနစမ္း ပါနဲ႕။
ဂ်ဴိ။ ။ ဒါမုတ္ဆိတ္ေၾကာင့္ မဟုတ္ဘူး။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဟုတ္ျပီ။ ဒါဆုိ ၅ မိႏွစ္အတြင္း ရွင့္ကို ကၽြန္မ …
ဂ်ဴိ။ ။ သူ႕အတုိင္း ထားလုိက္ပါကြယ္။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ မထားႏုိင္ဘူး ရွင္။
ဂ်ဴိ။ ။ ႏုိရာ့လုိပဲ အရွည္ၾကီး ျဖစ္သြားပါေစေတာ့။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ရွင့္ဖာသာ ရွင္မဖယ္ပစ္ရင္ ကၽြန္မ လုပ္မယ္။
ဂ်ဴိ။ ။မလုပ္ရဘူး။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ေကာင္းျပီ။ ေနာက္တစ္ခ်က္က အဲဒါက ရွင္ ကၽြန္မကို နမ္းတဲ့အခါ စူးတယ္ရွင့္။
ဂ်ဴိ။ ။ ငါၾကားခဲ့ရသမွ် အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြထဲမွာ ဒီအခ်က္က ပထမဦးဆုံး သာယာနာအေပ်ာ္ဆုံးပဲ။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဒီေတာ့ ရွင္ ထားထားဦးမွာလား။
ဂ်ဴိ။ ။ မင္း ဒါကိုလညး္ ေနာက္ေတာ့ အသားက်သြားမွာပါကြယ္။ လူေတြက ဒီလုိပဲ ေနသားက်သြားတာ ေတြရွိတာေပါ့။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ သူက အမႈိက္ေတြလညး္ သယ္လာႏုိင္ေသးတယ္။ ဘုရားသခင္က သိမွာပါ။
ဂ်ဴိ။ ။ ငါ ေန႕တုိင္း ေဆးေၾကာပါ့မယ္။ တနဂၤေႏြေန႕ဆ္ုိရင္ ႏွစ္ခါလုပ္မယ္။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ အုိ … ကၽြန္မ သေဘာမတူဘူး။
ဂ်ဴိ။ ။ ထားမွာပဲ။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ရွင္ အိပ္ေနတုန္း ကၽြန္မ ရိတ္ပစ္မယ္။
ဂ်ဴိ။ ။ ငါစပါးက်ီမွာ သြားအိပ္ျပီၤး အခန္းတခါး ေသာ့ခတ္ထားမယ္။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ (အသံ၀င္သြား) ဂ်ဴိးဇက္ … ေတာင္းပန္ပါတယ္ရွင္။
ဂ်ဴိ။ ။အုိး … ဘက္ကီရယ္ … မငုိပါနဲ႕ကြယ္။ ကုိယ္ ဘာလုိ႕ ဒီလုိလုပ္ရတယ္ဆုိတာ မင္းသိမယ္လုိ႕ ေတြးမိလုိ႕ပါကြယ္။ ဒါ ဒါက ဥပေဒသ ေပါ့ကြယ္။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ အဲဒီလုိျဖစ္ျပီး ရွင့္မိသားစုကို စေတးခုိင္းမလုိ႕လားရွင္။
ဂ်ဴိ။ ။ မင္းက အစ ျပန္ေရာက္သြားျပန္ျပီ။ အဲဒါက…
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ရွင့္သားသမီးေတြအတြက္…ရွင္ သူတုိ႕ကုိ မခ်စ္ဘူးလားရွင္။
ဂ်ဴိ။ ။ သူတုိ႕က ဘယ့္ႏွယ့္ေၾကာင့္ ပါလာရတာလဲ။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ဒီျမိဳ႕ထဲက သူေတြက သူတုိ႕ကို စေနာက္ၾကရင္ သူတု႕ိဘယ္လုိခံစားရမလဲ။ သူတုိ႕ နဲ႕ မကစားေတာ့ဘူးဆ္ုိရင္ ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။ ကေလးေတြအခ်င္းခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႕ တစ္ေယာက္ ရန္ျဖစ္ၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ဆ္ုိးမလဲ ဆုိတာ …
ဂ်ဴိ။ ။ ဒီေတာ့ ငါတုိ႕ရဲ႕ကေလးေတြဟာ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ပဲ ရင့္က်က္သြားမွာေပါ့ကြယ္။ မင္း ေပ်ာ္စရာဆုိတာကုိ ဘယ္လုိေျပာမွာလဲ ဘက္ကီ။ အခ်င္းခ်င္း နားလည္တယ္ ရုိေသေလးစားတယ္ ဆုိတာဟာ တစ္ဦးကုိ တစ္ဦးေက်နပ္ေစတယ္လို႕ ဆုိလုိတာလား။ ရုိေသေလးစားမူ … အဲဒီစကားလုံးေလးကုိ ေသခ်ာ မွတ္ထားစမ္း။ မင္းစဥ္းစားတာ လဲြေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလုိ အျမင္ေသးသိမ္ ဥာဏ္မရွိ …
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ရွင္က ကၽြန္မကို အထင္ေသးတယ္လုိ႕ ဆုိလုိတာလားရွင့္။ အကယ္၍ အဲဒီလုိဆုိရင္ေတာ့… ကၽြန္မဟာ အိမ္တအိမ္ထဲမွာ လူစိမ္းတေယာက္နဲ႕ ေ၀မွ်ျပီး ေနေနရတဲ့ သေဘာျဖစ္သြားျပီ။
ဂ်ဴိ။ ။ အခုလုိ စဥ္းစားၾကည္႕ရေအာင္… မနက္ျဖန္က်ရင္ မင္းကုိ အက်ၤီအျပာေရာင္ မ၀တ္ရဘူးလုိ႕ ဘယ္ေတာ့မွ အျပာမ၀တ္ရဘူးလုိ႕ ေျပာမယ္ ဆုိပါေတာ့။ အကယ္၍ မင္းက ၀တ္ရင္ မင္းကုိ ေလွာင္ေျပာင္ မယ္၊ စတုိးဆုိင္ကလည္း မင္းကုိ ဘာမွ မေရာင္းေတာ့ဘူး၊ စကားလညး္ မေျပာေတာ့ဘူး၊ မင္းရဲ႕ဘုရားရွိခုိး ေက်ာင္းကလညး္ မင္းကုိ လက္မခံေတာ့ဘူး … ဆုိရင္
ရက္ဘက္ကာ။ ။ အို..အဲသည္လုိ မျဖစ္ပါဘူး။
ဂ်ဴိ။ ။ မျဖစ္ဘူး ဟုတ္သလား။ ဒီေန႕ မျဖစ္ဖူးေပါ့။ စဥ္းစားပါဦး ဘက္ကီ ရယ္။ မုတ္ဆိတ္ေမြးထားတယ္ အက်ီ၀တ္တယ္ .. မင္း၀တ္တဲ့ ဖိနပ္က … မင္း လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ ပုံစံက … မင္းရဲ႕ နားရြက္ ပုံစံက … အဲဒီလုိ
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ရွင္ ဒါ တကယ္ပဲ ဆုိခ်င္တာလား။
ဂ်ဴိ။ ။ အဲဒါ ဥပေဒသေပါ့ကြယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ေလာက္က လြတ္လပ္ေရး မရေသးဘူးကြယ့္။ အင္း… တြက္ၾကည္႕ရင္ … ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေအာက္ ေလာက္ ရွိမွာေပါ့ကြယ္။ အကယ္၍ ဘုရင္တစ္္ပါးက ဘယ္ ေယာကၤ်ားမွ မုတ္ဆိတ္ေမြးမထားရဘူးလုိ႕ ဆုိတယ္ထားလုိက္ရေအာင္ … ဘာလုိ႕လဲ … ဒါက… ငါ စဥ္းစားမိတယ္ … ငါတုိ႕ စစ္ပဲြတစ္ပြဲ ျပန္ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဒါေပမယ့္ ရွင္ နားမလည္ေသးတာက …
ကုိးရပ္စ္။ ။ ေ၀း ေဟးေဟး
ညစ္ပတ္တဲ့ အဘုိးၾကီး
ေ၀း ေဟးေဟး
ညစ္ပတ္တဲ့ အဘုိးၾကီး
(ေနာက္ခံတြင္ကုိးရပ္စ္သံေပၚေန)
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဘာသံပါလိမ့္။ ရွင္ ၾကားလား။
ဂ်ဴိ။ ။ ၾကည္႕ရတာ ဒါဗီပရီရာကေလးနဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြ ထင္ပါ့။ သူတုိ႕က ငါက ညစ္ပတ္တဲ့ အဘုိး ၾကီးျဖစ္တယ္၊ မေကာင္းဆုိး၀ါးရဲ႕ မ်က္ႏွာဖုံးလုိ႕ ဆ္ုိေနၾကသကြဲ႕။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ကၽြန္မ သြားျပီး တံျပက္စီးနဲ႕ သြားရုိက္ ေမာင္းထုတ္လုိက္မယ္။
ဂ်ဴိ။ ။ မလုပ္နဲ႕ ဘက္ကီ၊ မလုပ္ပါနဲ႕ကြယ္။ သူတို႕က မင္းအခုလုိ အျပင္ေျပးထြက္ လာေစခ်င္တာ။ သူတုိ႕က မင္းစိတ္အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္ေစခ်င္ၾကတာ။ သူတုိ႕ဆုိျပီး ထြက္သြားတဲ့အထိ မင္း ဒီမွာထုိင္ေစာင့္ ေနေပေတာ့။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ သူတုိ႕မိဘေတြေကာ သိၾကရဲ႕လားရွင္။
ဂ်ဴိ။ ။ သိတာေပါ့။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ သူတုိ႕ဒီလုိ မလုပ္သင့္ဘူးရွင္။
ဂ်ဴိ။ ။ ဟုတ္တာေပါ့ကြယ္။ ငါတုိ႕ဟာ အိပ္မက္တစ္ခုကုိ အတူတူမက္ၾကတာေပါ့ကြယ္။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဂ်ဴိးဇက္ …
ဂ်ဴိ။ ။ ေဟ…
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ကၽြန္မက ဦးေႏွာက္မရွိတဲ့ မိန္းမ..
ဂ်ဴိ။ ။မင္းကုိအဲသည္လုိဘယ္သူကုိမွေျပာခြင့္မျပဳဘူး။မင္းကုိယ္မင္းေတာင္မေျပာရဘူး.
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ကၽြန္မ? ကၽြန္မက? ကၽြန္မကိုယ္ ကၽြန္မေတာ့ စဥ္းစားလာခဲ့တာပဲရွင့္။ ရွင္သာ ကၽြန္မ စကားကုိ နားေထာင္ခဲ့တယ္ဆုိရင္ ရွင္ဟာ လူ႕ထက္ေတာင္ အဆင့္အတန္းနိမ့္သူျဖစ္သြားျပီ။ ကၽြန္မ က ကုိယ့္ေခါင္းကုိေတာင္ ေကာင္းေအာင္ မထိမ္းကြပ္ႏၤုိင္သူပဲ။ (တတြပ္တြပ္ေျပာေန) အုိ … ဒီကိစၥနဲ႕ပတ္သက္လုိ႕ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ရွင္ သိထားဖုိ႕က ရွင့္မိသားစုဟာ ရွင္ေလွ်ာက္တဲ့ လမ္းကုိ အတူတူေလွ်ာက္မယ္။ တလွမ္း ခ်င္း တစ္လွမ္းခ်င္းကုိ ရွင္နဲ႕အတူတကြ ေလွ်ာက္သြားမယ္ ဆုိတာပဲ။
ဂ်ဴိ။ ။ (အံ့ၾသစြာ) … အင္း … ဒီေလာက္နဲ႕ မင္း သေဘာေပါက္သြားျပီ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ မင္းသိျပီေပ့ါ။
ရက္ဘက္ကာ။ ။မနက္ခင္းေလးမွာ ေနမင္းၾကီး ထြက္လာေတာ့မယ္။ ေတာက္ပစြာ ဂုဏ္ယူစြာနဲ႕ေပါ့။
ဂ်ဴိ။ ။ ဟုတ္တာေပ့ါကြယ္။ အခုကုိပဲ ေနမင္းၾကီး ေတာက္ပလာသလားလုိ႕ ခံစားမိတယ္။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ေဟာဒီ ညမွာတဲ့လား။
ဂ်ဴိ။ ။ အျပင္မွာ မေမွာင္ေသးပါဘူးကြယ္။ ၾကည္႕စမ္းပါ့။ ေကာင္းကင္ရံမွာ ေနလုံးၾကီးက တိမ္တုိက္ေတြထဲ ခုန္ေပါက္ေနတာ … အိုး … ေတာက္ပေနလုိက္တာမ်ား၊
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဂ်ဴိးဇက္ပါးလ္မားေရ..ကၽြန္မ ရွင့္ကုိ နမ္းခ်င္ပါတယ္။
ဂ်ဴိ။ ။ အင္း … ဒါ သဘာ၀ပါပဲကြယ္။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဟုတ္ပါတယ္ရွင္။
ဂ်ဴိ။ ။ ဒါနဲ႕..
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲရွင့္။
ဂ်ဴိ။ ။ မင္းေျပာေတာ့ … မုတ္ဆိတ္ေမြးေတြက စူးတယ္ဆုိ။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ထားလုိက္စမ္းပါ။ ေဟာဒီမုတ္ဆိတ္ေမြးဟာ ကမာၻေပၚမွာ အႏူးညံ့ဆုံးနဲ႕ အလွဆုံးပါရွင္။
ဒါနဲ႕တူတာေတာင္ မရွိပါဘူး။
ဂ်ဴိ။ ။အုိး..
ရက္ဘက္ကာ။ ။ (ရယ္ေမာေန)
ဂ်ဴိ။ ။ မင္း ဘာေတြ စဥ္းစားေနျပန္တာတုန္း။
ရက္ဘက္ကာ။ ။ ကၽြန္မလည္း မုတ္ဆိတ္ေမြးထားခ်င္လုိက္တာရွင္။ (ရယ္လ်က္) ကၽြန္မတုိ႕ႏွစ္ေယာက္သားေလ … ဂ်ဴိးဇက္ … အုိး … ေျပာစရာေတြ ေတြ႕လာျပန္ျပီ။
ဂ်ဴိ+ရက္ဘက္ကာ။ ။ (ႏွစ္ဦးသား ရယ္ေမာေနလုိက္ၾက၊ အသံ တေျဖးေျဖးတိမ္၀င္သြား)
(ခိုးရပ္စ္။ အသံက အရင္ကထက္ေတာ့ ပုိက်ယ္ေသာ္လည္းတိမ္၀င္သြား)
(ေရွ႔အပတ္ ဆက္ဖတ္ပါ)
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
