စကားလံုးမ်ားက ေျပာေသာ ဗမာျပည္
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး၊ ၾသဂုတ္ ၆၊ ၂၀၁၃
လူမႈကြန္ရက္ အြန္လိုင္း သီခ်င္းအဖြဲ႕တခုမွာ သီခ်င္းတိပ္ေခြ မ်က္ႏွာဖံုးေလး တခု ေတြ႕ေတာ့ ဗမာျပည္ရဲ႕မီဒီယာ မ်ိဳးစံုက ေခတ္အဆက္ဆက္ မွားေနတဲ့ ျမန္မာစာ အမွား ကိစၥ နဲ႕ ဆက္စပ္တဲ့ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အဓိက ျပႆနာ အေၾကာင္း ေျပာခ်င္လာတယ္။
ႏိုင္ျမန္မာ ေရး သီခ်င္း တပုဒ္ ကို တိပ္ေခြ သီခ်င္းစာရင္း မွာ “ခ်စ္သံအဓိဌာန္” လို႕ လုပ္ထားတာ (အခုမွ) သတိထားမိတယ္။
နာမည္ႀကီး သီခ်င္းပါပဲ။ က်ေနာ္တို႕ကေတာ့ “ကိုယ္ရည္ရြယ္ထားတာ တေဆာင္လံုး” ဆိုၿပီး အေဆာင္ေရွ႕မွာ ေအာ္ေလ့ ရွိတဲ့ သီခ်င္းေလးပါ။
ခု တိပ္ေခြမွာ သီခ်င္းေခါင္းစဥ္ စာလံုးေပါင္း သတိထားမိလိုက္ေတာ့ စိတ္ထဲ “ဟယ္..” ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။ မေက်နပ္တာနဲ႕ သီခ်င္းစာအုပ္ ျပန္ရွာၾကည့္တယ္။ အတူတူပါပဲ။ မွားတာပါပဲ။
“သံအဓိဌာန္” ဆိုတဲ့ ျမန္မာစကားလံုး မရွိပါ။ သီခ်င္းနာမည္ အမွန္က “ခ်စ္သႏၷိ႒ာန္” ပါ။
“ႏိုင္ျမန္မာ” လို ျမန္မာစကားလံုး ကဝိ၊ ဂီတစာဆို အေက်ာ္အေမာ္ က မမွားႏိုင္ဘူးလို႕ ယူဆတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ ၁၉၈၅ “ခၽြဲမေနနဲ႕” ေတးစု စီစဥ္သူမ်ား (သို႕) မ်က္ႏွာဖံုး စာလံုးေရးသူမ်ား ရဲ႕ လိုအပ္မႈ ျဖစ္ဖို႕ ပုိမ်ားတယ္။
ဒီကိစၥ မွားတာမွာ အဆိုရွင္ “ခင္ေမာင္ထူး” ပါ မွားတာပါ။ “သန္နိတ္ထန္” လို႕ ဆို မွ မွန္ပါမယ္။ “သန္ဒိတ္ထန္” ဆိုတဲ့ အသံထြက္ က အမွားပါ။ လူအမ်ားလည္း မွားၾကပါတယ္။
“သႏၷိ႒ာန္” = “သႏၷိ႒ာန” ပါဠိ က ဆင္းသက္ တဲ့ စကားလံုး။ ျမန္မာလို “ဆံုးျဖတ္ခ်က္” လို႕ အဓိပၸာယ္ ရတယ္။
ပါဠိ “အဓိ႒ာန” က လာတဲ့ “အဓိ႒ာန္” = စိတ္၌စြဲျမဲစြာ ျပ႒ာန္း တည္ေဆာက္၊ သတ္မွတ္ျခင္း နဲ႕ အဓိပၸာယ္ က နီးစပ္မႈ ရွိေပမယ့္ အသံုး ကြဲတယ္။ အျမဲလည္း မွားတတ္ၾကတယ္။
ျမန္မာစာ ပညာရွင္ေတြ ဆိုရင္ေတာ့ ပိုျပည့္စံုေအာင္ ရွင္းျပႏိုင္ပါမယ္။
ေနာက္တခုက ဒီေတးစု သီခ်င္းစာရင္း မွာ “ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္” ကိုလည္း “ေမွ်ာ္ေတာ္ေရာင္” လုပ္ထားပါေသးတယ္။ ဒါလည္း ခင္ေမာင္ထူး အေခြ စီစဥ္သူမ်ား (သို႕) မ်က္ႏွာဖံုး စာလံုးေရးသူမ်ား အမွားပါပဲ။ ဂီတစာဆို ေဂ်ေမာင္ေမာင္ ရဲ႕ အမွား မဟုတ္ပါ။ “ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္” မူရင္းဗားရွင္း ေအာင္ေဇာ္ “တိမ္ေမ်ာရိပ္ကျပန္လာပါ” ေတးစု မွာ “ေမွ်ာ္ေတာ္ေယာင္” လို႕ပဲ ေရးတယ္။ ေနာက္ပိုင္း ေဂ်ေမာင္ေမာင္ ကိုယ္တိုင္ ျပန္ဆိုရာမွာလည္း စာလံုးေပါင္း အမွန္ပဲ သံုးတယ္။
အမွားေတြ အထပ္ထပ္ျပဳပါမ်ား၊ ျမင္ပါမ်ားရင္ အမွန္ လို႕ ထင္တတ္ၾကတယ္။ ဗမာျပည္မွာေတာ့ စာလံုးေပါင္း ကိစၥ၊ အသံထြက္ကိစၥ တင္မကပါ။ သမိုင္း အပါအဝင္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အရာရာ၊ အေၾကာင္းေၾကာင္း လို႕ေတာင္ ဆိုရပါမယ္။ လိမ္တာ ေတြ ထပ္၊ အမွားေတြ ေက်ာ့ကာ လူေတြကလည္း အမွန္လို႕ပဲ ထင္ျမင္ေနတယ္။ ထားပါ။ ျမန္မာစာ အေၾကာင္းပဲ ဆက္ပါမယ္။
ဆလိုင္းသႊေအာင္ ရဲ႕ “အခ်စ္ေဖာ္ေကာင္” သီခ်င္း အေၾကာင္း က်ေနာ္ တခါ ေျပာဖူးတယ္။ အဲဒီ သီခ်င္း YouTube တင္ေတာ့ ဂီတ ခ်စ္သူ တေယာက္က မွတ္ခ်က္ျပဳတယ္။ “ပညာေတြ မသံုးေစခ်င္ဘူး” ဆိုတဲ့ ေတးစာသားကို ဆလိုင္းသႊေအာင္ က အသံဝဲဝဲေလးနဲ႕ ဆိုသြားတာ ခ်စ္စရာ သိပ္ေကာင္းတယ္ ဆိုၿပီး ဆိုခဲ့ဖူးတယ္။ မွတ္ခ်က္ျပဳသူကို အဲဒီတုန္းက ဘာမွ ျပန္မေျပာျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ တကယ္က ဆလိုင္းသႊေအာင္ ဆိုသြားတဲ့ “ပင္ညာ” ဆုိတာက “ပညာ” ရဲ႕ ျမန္မာလို အသံထြက္ အမွန္ပါ။
ျမန္မာစကားကို မိခင္ဘာသာစကား အေနနဲ႕ ေျပာေနသူေတြ တခ်ိဳ႕၊ ဒီ အသံထြက္ အမွန္ သိမႈ အားနည္းေလ့ရွိတယ္။ ပါဠိ က လာတဲ့ “ပညာ” လို “သညာ” လို စကားလံုးေတြကို ျမန္မာ လို အသံထြက္အမွန္ ထြက္ရင္ “ပင္ညာ”၊ “သင္ညာ” လို႕ ထြက္ရပါတယ္။ ဆလိုင္းသႊေအာင္ ရဲ႕ မိခင္ဘာသာ စကား မဟုတ္တဲ့ သူ႕ရဲ႕ ဒုတိယ ဘာသာစကား ျမန္မာစာ၊ ျမန္မာစကား ကၽြမ္းက်င္ႏွံ႕စပ္မႈ ကို သူ႕ရဲ ေျမာက္မ်ားလွတဲ့ မွတ္တိုင္ သီခ်င္းမ်ား ဖြဲ႕ဆိုမႈေတြကေန တဆင့္ သတိျပဳႏိုင္တယ္။
က်ေနာ္ က ျမန္မာစာ (စာလံုးေပါင္း၊ အသံထြက္၊ သဒၵါ) အမွား ဆိုရင္ သိပ္ ရွက္တတ္တယ္။ ဒုတိယ ဘာသာစကား အဂၤလိပ္စာ အမွားဆိုရင္ေတာ့ မမွားေအာင္ ႀကိဳးစားတတ္ေပမယ့္ တကယ္လို႕ မွားသြားရင္ မရွက္တတ္ပါ။ ရွက္စရာလည္း မလိုပါ။ မိခင္ဘာသာစကား ဆိုရင္ေတာ့ ရွက္ဖို႕လိုတယ္လို႕ ယံုၾကည္တယ္။
က်ေနာ္ YouTube မွာ သီခ်င္းေတြ တင္တိုင္း တတ္ႏိုင္သေလာက္ စာလံုးေပါင္း အမွားကင္းေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ ေဆာင္းပါးေတြေရးရာမွာလည္း အမွားနည္းေအာင္ ႀကိဳးစားတယ္။ ဒါေပမယ့္ လြတ္သြားတဲ့ ခၽြတ္ေခ်ာ္မႈေလးေတြ ရွိဆဲပါပဲ။ သတိထား ျပင္ဖို႕ပါပဲ။
မိခင္ဘာသာစကား ကၽြမ္းက်င္မႈ အားနည္းလာျခင္းဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ပညာေရး အဆင့္အတန္း နိမ့္က်မႈကို ျပျခင္း တခု ပါ။ ေခတ္သစ္ ပညာေရး သုေတသီေတြ နဲ႕ ပညာေရး ဆိုင္ရာ ပညာရွင္ေတြက ဆိုပါတယ္။ မ်က္ေမွာက္ ေခတ္ မွာ ပညာတတ္ ဆိုသူကို အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ရင္ အခ်က္တခ်က္ အေနနဲ႕ “မိခင္ဘာသာစကား ကၽြမ္းက်င္မႈ” ကိုပါ ထည့္ၿပီး ဖြင့္ရပါမယ္လို႕ ဆိုတယ္။
ဆိုေတာ့ မိခင္ဘာသာစကား မကၽြမ္းက်င္၊ ေသခ်ာ မတတ္၊ မႏွံ႕စပ္ရင္ “ပညာမတတ္သူ” လို႕ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။
ဆိုေတာ့ ျမန္မာစာ၊ စကားကို မိခင္ဘာသာ စကားအေနနဲ႕ သံုးေနသူေတြ ကၽြမ္းက်င္မႈ မရွိေသးရင္ “ပညာမတတ္သူ” လို႕ သတ္မွတ္ ရပါမယ္။
ဆိုေတာ့ က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ အပါအဝင္ အေတာ္မ်ားမ်ား ဗမာျပည္ မွာ “ပညာမတတ္သူမ်ား စာရင္း” ဝင္ ပါမယ္။
ကဗ်ာဆရာ ကိုေလး (အင္းဝဂုဏ္ရည္) စကား ငွား သံုးရရင္ “ဘြဲ႕ရပညာမတတ္သူမ်ား” အဖြဲ႕ဝင္ေတြေပါ့။ မနည္းလွပါ။ တေလွႀကီးပဲ လို႕ ဆိုခ်င္ပါတယ္။
ဒီႏိုင္ငံမွာ အျမဲတမ္းေနထိုင္ခြင့္ အတြက္ အမွတ္ စနစ္နဲ႕ ေလွ်ာက္တဲ့အခါမွာ မိခင္ဘာသာစကား ကၽြမ္းက်င္မႈ ကိုလည္း အမွတ္ေပးပါတယ္။ အပိုေျပာတယ္ မထင္ပါနဲ႕။ ဗမာေတြ ျမန္မာစာ ေျဖတာ အမွတ္ မရ၊ မေကာင္းတတ္ပါ။ IELTS က ပိုေကာင္းေနတတ္တယ္။
ဗမာျပည္ မွာ ျဖစ္ေလ့ ျဖစ္ထရွိတဲ့ တလြဲဆံပင္ေကာင္းမႈ တမ်ိဳးလို႕ပဲ ဆိုရပါမယ္။
တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေထြေထြ ခၽြတ္ျခံဳက်မႈ နဲ႕ ဆိုင္ပါတယ္။
က်ေနာ္ အျမဲ ေျပာေလ့ရွိတယ္။ မိမိ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ထံုးတမ္း၊ ဘာသာစကား ထိန္းသိမ္းခ်င္ရင္၊ မေပ်ာက္ပ်က္ေစခ်င္ရင္၊ စည္ပင္ေစခ်င္ရင္ အရင္ဆံုး လုပ္ရမွာက တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေထြေထြ လူမႈ၊ စီးပြား ကို ျမွင့္တင္ဖို႕ပါ။
ဒါကလည္း အေျခခံ ႏိုင္ငံေရး စနစ္ကို စ ျပင္ရမွာပါ။ အားလံုးရဲ႕ ေရေသာက္ျမစ္ က ႏိုင္ငံစနစ္၊ ႏိုင္ငံေရး မွာ အေျခတည္တယ္။ ဒါကေနၿပီး ဆင့္ပြား ျပႆနာ၊ ဆင့္ပြား ေရာဂါ ေတြ ျဖစ္လာတာပါ။
ပင္မ ႏိုင္ငံေရး စနစ္ ေရာဂါေၾကာင့္ ဆင့္ပြားေရာဂါ အေနနဲ႕ က်န္းမာေရး အဆင့္အတန္းက် လူတန္းေစ့ မေနႏိုင္ ျဖစ္လာတယ္။ ေရာဂါ ထူေျပာလာတယ္။ ကမၻာ မွာ အျမစ္ျပတ္ ေပ်ာက္ကြယ္၊ မ်ိဳးတံုးၿပီး ေရာဂါေတြ တိုင္းျပည္မွာ ဆက္ရွိေနတယ္။ မေသသင့္တဲ့ လူေတြ၊ ကေလးေတြ ဆက္ေသေနရတယ္။ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အဖိုးတန္ သားေကာင္းေတြ ဆံုးရံႈးကုန္တယ္။
ေရေသာက္ျမစ္ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာေၾကာင့္ တြဲလ်က္ ပညာေရး အဆင့္အတန္းလည္း နိမ့္က်လာတယ္။ နယ္ပယ္တိုင္းမွာ ကၽြမ္းက်င္မႈ မရွိသူေတြသာ မ်ားလာတယ္။
အေျခခံ ႏိုင္ငံေရးစနစ္ အားနည္း၊ ပ်က္ယြင္းမႈေၾကာင့္ “လူ႕စြမ္းအား အရင္းအျမစ္” က႑လည္း တိုင္းျပည္မွာ ေလ်ာ့ပါး လာတယ္။ တဘက္ကလည္း တိုင္းျပည္ရဲ႕ “သဘာဝ အရင္းအျမစ္” ေတြဟာ လူ႕စြမ္းအား အရင္းအျမစ္ ေလ်ာ့နည္းျခင္း ရလဒ္ ကၽြမ္းက်င္၊ လိမၼာ ပါးနပ္စြာ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္မႈ ကင္းမဲ့ျခင္း နဲ႕ ႏိုင္ငံေရး စနစ္မေကာင္းျခင္းရဲ႕ အက်ိဳး အုပ္ခ်ဳပ္သူ နဲ ႕အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစား တရပ္ က ထင္သလို စိတ္ႀကိဳက္ ယူငင္၊ သံုးစြဲ ကိုယ္က်ိဳး ရွာမႈ ေၾကာင့္ သဘာဝ အရင္းအျမစ္ပါ မ်ိဳးတံုးကုန္တယ္။
ဒီလိုနဲ႕ ဧရာဝတီ ဟာ အသက္္ ငင္ေနတယ္။ ခါကာဘိုရာဇီ ဟာ အျမဲ ငိုပြဲဆင္ ေနရတယ္။
ႏိုင္ငံေရး စနစ္ မေကာင္းမႈေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ရဲ႕ “စီးပြားေရး” ကလည္း နာလန္ မထူႏိုင္ျဖစ္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ “ဆင္းရဲ မြဲေတြမႈ” ဟာ ျမင့္မားလာတယ္။ “အက်င့္ပ်က္ လာဘ္စားမႈ” နဲ႕ “ရာဇဝတ္မႈ” ေတြ မ်ားလာတယ္။ တပါတည္း “စာရိတၱမ႑ိဳင္” က ေဒဝဒတ္ ငယ္ထိပ္ေပါက္တဲ့ အထိ အဝီစိ ကို ဆင္းသြားတယ္။
လူေတြဟာ လူမႈ၊ စီးပြား၊ အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ကေန အစုလိုက္၊ အျပံဳလိုက္ အမ်ားအျပား စြန္႕ခြာေနရတယ္။ အေန၊ အစား ေခ်ာင္တယ္လို႕ ဆိုႏိုင္ေသးတဲ့ ပညာတတ္ အလယ္လတ္တန္း အလႊာ နဲ႕ တိုင္းျပည္မွာ အျမဲ အခြင့္ထူးခံေနႏိုင္တဲ့ ထိပ္တန္း လူ႕မလိုင္ အလႊာ က လူငယ္ေတြပါ တိုင္းျပည္ကို စြန္႕ခြာဖို႕ ႀကိဳးစားလာတယ္။ ၾကံစည္လာတယ္။ ဆိုခဲ့တဲ့ အထဲမွာ (တိုင္းျပည္ ကို အၿပီးစြန္႕ဖို႕ စိတ္ကူးမရွိေပမယ့္) က်ေနာ္လည္း အက်ံဳးဝင္တယ္။
ဆိုခဲ့တာေတြ အားလံုးဟာ တိုင္းျပည္ပ်က္ျခင္းရဲ႕ လကၡဏာေတြပါပဲ။ တနည္းအားျဖင့္ “က်ရံႈးႏိုင္ငံ” တခု ရဲ႕ ဝိေသသ ေတြလို႕လည္း ဆိုႏိုင္တယ္။
ဒီလို ေနာက္ခံ အေနအထားမွာ တိုင္းျပည္ ရဲ႕ လူမ်ိဳး ဘာသာစကား၊ ယဥ္ေက်းမႈ ဟာလည္း ေရွ႕တန္းမေရာက္ႏိုင္ပါ။
ေတာင္ကိုးရီးယား ဟာ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္ တိုင္းျပည္ ေရာက္ေနၿပီး ႏိုင္ငံေရး စနစ္ ပ်က္ယြင္းေနတုန္းက ကိုးရီယား ဘာသာစကား၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ အႏုသုခုမ ကမၻာ မွာ မထင္ေပၚ၊ ဘယ္သူမွ အေလးဂရု၊ မျပဳခဲ့ပါ။ အခု မ်က္ေမွာက္ေခတ္မွာေတာ့ Soul ၿမိဳ႕ေတာ္က Gangnam ဆိုတဲ့ ရပ္ကြက္ေလးတခုက လူမႈဖက္ရွင္ တခု ဟာ “Gangnam Style” ဂီတ နဲ႕ အတူ ကမၻာ့ အေရွ႕၊ အေနာက္ ေနရာ အႏွံ႕အျပား ကို သက္ေရာက္ေနပါၿပီ။ ဒါေတာင္ ကိုးရီယား တိုင္းျပည္ တျခမ္းက အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္ မွာပဲ ရွိပါေသးတယ္။
လူအမ်ားက မႏၱေလး ရဲ႕ ေနာက္ေပါက္ တရုတ္မိသားစုမ်ား ရဲ႕ မ်ိဳးဆက္သစ္ သားသမီးမ်ား ျမန္မာစကား မပီ၊ မတတ္၊ မသင္ဘဲ တရုတ္စာပဲ သင္ၾကတာကို အျပစ္ျမင္ ေထာက္ျပၾကတယ္။ က်ေနာ္က ျပန္ေျပာေလ့ရွိတယ္။ “လူ႕မလိုင္ ေရေပၚဆီ အသိုင္းအဝန္း က ျမန္မာေတြရဲ႕ သားသမီးေတြေရာ ျမန္မာစကား ပီ၊ တတ္၊ ျမန္မာစာ ႀကိဳးစား သင္ေနၾကလို႕လား” ဆိုၿပီး ျပန္ေမးခြန္းထုတ္ပါတယ္။
က်ေနာ္ အေမရိကန္ ေက်ာင္း ISY က ပုဆိုး ဝတ္ရမွာ ရွက္တဲ့၊ ျမန္မာလို ေျပာရမွာ ရွက္တဲ့၊ ျမန္မာစာ ေကာင္းေကာင္း မသင္ဖူးတဲ့ ဗမာႏိုင္ငံက နာမည္ႀကီး ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ အလိ ေတြ ရဲ႕ သားသမီး ေတြကို မ်က္ျမင္ေတြ႕ဖူး၊ ရင္းႏွီးဖူးတယ္။ အထက္ပါ ေမးခြန္းက ရမ္းသမ္း မွန္းဆ ထုတ္ျခင္းမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။
မိမိ တိုင္းျပည္ရဲ႕ အေထြေထြ အဆင့္အတန္း အေနအထားျမင့္လာတဲ့အခ်ိန္၊ ႏိုင္ငံတကာ မွာ ေပမီ၊ ေဒါက္မီ ျဖစ္လာတဲ့ အခ်ိန္ တပါတည္း အလိုလို မိမိ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဘာသာစကား အဆင့္အတန္းလည္း ျမင့္လာပါမယ္။ အဲဒီလို ျမင့္လာတဲ့ အခါ ဘယ္သူ႕ ကိုမွ ရိုက္ၿပီး ယဥ္ေက်းမႈ ကို ထိန္းသိမ္းခိုင္းစရာ၊ ဘာသာ စကားကို သင္ယူခိုင္းစရာ မလိုေတာ့ပါ။ ကိုရီယား ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဂီတ၊ ရုပ္ရွင္၊ ဘာသာစကား၊ အစားအစာ ေရပန္းစား လာသလို ဗမာျပည္ရဲ႕၊ ျမန္မာေတြရဲ႕ Soft Power ေတြလည္း တပါတည္း အလိုလို ေရပန္းစား ႏိုင္ငံတကာ မွာ ေရွ႕တန္းေရာက္၊ သတင္းျဖစ္၊ လူအမ်ား လိုက္လံ က်င့္သံုး၊ သင္ယူ၊ ေလ့လာ ၾကမွာ ျဖစ္တယ္။
ဗမာ့ သမိုင္းမွာ အႀကီးက်ယ္ဆံုး ေခတ္ တခု ျဖစ္တဲ့ ပုဂံေခတ္မွာ အဲဒီေခတ္ နဲ႕ အညီ (ကမၻာနဲ႕ အလားတူ) သက္ဦးဆံပိုင္ အာဏာရွင္ ပေဒသရာဇ္ ႏိုင္ငံေရး စနစ္ က်င့္သံုးေပမယ့္ ေကာင္းမြန္တဲ့ မင္းအစိုးရ နဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈရွိေတာ့၊ တနည္းအားျဖင့္ ေကာင္းမြန္တဲ့ ႏိုင္ငံေရး စနစ္ရွိေတာ့ ေဒသတြင္းမွာ ႀကီးက်ယ္ခမ္းနား၊ ထည္ဝါစြာ ေနႏိုင္ခဲ့တယ္။ ေဒသတြင္းရဲ႕ ဘာသာေရး၊ လူမႈေရး၊ စီးပြားေရး၊ ပညာေရး၊ ဗိသုကာ၊ အႏုသုခုမ ရပ္ဝန္းအားလံုးရဲ႕ ဗဟို ခ်က္မ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
ဆိုေတာ့.. ဆိုခ်င္တာကို နိဂံုးခ်ဳပ္ ဆိုရရင္ ျပႆနာ ရင္းျမစ္ကို ျမင္ႏိုင္ရပါမယ္။ ဒီမင္း၊ ဒီလူ၊ ဒီစနစ္၊ ဒီအလုပ္၊ ဒီအခ်ိဳးေတြနဲ႕ မျဖစ္ဘူးဆိုတာ သိရပါမယ္။ ႏိုင္ငံေရး ျပႆနာ မရွင္းဘဲ တိုင္းရင္းသား ျပႆနာ၊ လူမႈ၊ စီးပြား၊က်န္းမာ ျပႆနာ အစံုစံု ဘယ္ေတာ့မွ ေျပလည္ေအာင္ ေျဖရွင္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါ။ တပါတည္း တိုင္းျပည္ နဲ႕ လူမ်ိဳးရဲ႕ ဘာသာ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့၊ ဘာသာစကား ကလည္း မ်က္ႏွာငယ္ ဆက္လက္ နိမ့္က်ေနဦးမွာ၊ ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြး ျဖစ္ေနဦးမွာ ျဖစ္တယ္။
စာဖတ္သူအမ်ား၊ အထူးသျဖင့္ အာဏာရွင္ ေနာက္ၿမီးဆြဲလ်က္ အမ်ိဳး၊ ဘာသာ ေအာ္ေနသူ ဆရာ မ်ား ေတြးေခၚ ဆင္ျခင္ႏိုင္ဖို႕ပါ။
ၿငိမ္းခ်မ္းေအး
၀၅၊ ၾသဂုတ္၊ ၂၀၁၃
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
