နွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုု ဒီခ်ဳပ္ရဲ့ေနာက္က မေကာက္မေခ်ာ္ ေဒၚစုုေနာက္က လုုိက္ၾက
ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္
ေအာက္တုုိဘာ ၂၊ ၂၀၁၃
ဒီစာကို ေရးေနတဲ့ ၂၀၁၃ စက္တင္ဘာ ၂၇ ရက္မွာ က်ဳပ္ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးဘဝ ၂၅ ႏွစ္တိတိ ျပည့္ေျမာက္တယ္ဗ်ာ။ အေရးကိစၥျမားေျမာင္တဲ့ လူ႕ေဘာင္ေလာက အတိုင္းအထြာ မဟာဗ်ဴဟာနဲ႕ တန္းညွိလိုေတာ့ မျဖစ္ဘူးေပါ့။ ေလာကတံထြာအတိုင္းအတာ ပမာဏကေတာ့ ရွည္လ်ားပါဘိျခင္းေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီ အခ်ိန္ကာလ အတိုင္းအတာ ရွည္ၾကာတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသံသရာၾကီးထဲမွာ ၂၅ ႏွစ္ဆိုတာ မ်က္စိတမွိတ္၊ လွ်ပ္တျပက္သာျဖစ္တယ္လို႕ ဆိုရမွာပဲဗ်ာ။
လူ႕ဘဝသက္တမ္း ပုဂၢလိကသက္တမ္းနဲ႕တိုင္းလို႕ကေတာ့ ကာလေတာ္ေတာ္ရွည္ၾကာၾကီးဗ်။ လူတို႕ဘာဝေလာဘနဲ႕ တိုင္းတာရင္ ေလာဘဆိုတာ (ဆရာၾကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းေရးဖြဲ႕သလို) ‘ေတာင္က်ေရ ႏြားႏွစ္ေကာင္မဝသလို’ လိုက္မဆံုး၊ မိုက္မဆံုး ကာလရွည္ၾကီးဗ်။ ေဒါသနဲ႕ တိုင္းတာရင္ ေလာကဆိုတာ ‘ကမၻာမေက်ဘူး’ အေရးေတာ္ပံု ဟစ္ေၾကြးတဲ့ကာလရွည္ၾကီးဗ်။ ေမာဟနဲ႕တိုင္းတာရင္ အာဏာရွင္ငမိုက္သားတို႕ကို ရုန္းကန္ရမွန္းသိ၊ ကုန္းခံရင္း အရႈံး သံသရာလည္ေနၾကရတဲ့ ကာလရွည္ၾကီးဗ်။
အဲဒီႏိုင္ငံေရးဘဝကာလတို၊ လူ႕ဘဝကာလရွည္တည္းဟူေသာ ၂၅ ႏွစ္ကာကို က်ဳပ္ျဖတ္သန္းခဲ့တယ္။ ျပည္သူ႕ အာဏာ မဟာေအာင္ပြဲ စိတၱတကၡဏမွာ က်ဳပ္ေျမာေနခဲ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ အနိစၥသေဘာအရေတာ့ က်ဳပ္လဲ ကိစၥေခ်ာ ရေတာ့မွာေပါ့။
အဲဒီ့ကာလရွည္ၾကာ တိုေတာင္းစြာကို က်ဳပ္ခမ်ာကေတာ့ ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ကဗ်ာထဲကလို မေဗဒါ စုန္ဆန္ေၾကာ ေမ်ာတာကို က်ဴရုိးရွင္ ထိုင္ၾကည့္သလိုမ်ဳိး ဥေပကၡာမ်က္စိနဲ႕ ထိုင္မၾကည့္ႏိုင္ဘူးဗ်ာ။
ေလာကဓံကို ေၾကာက္ေျပးတဲ့ ေရႊသမင္လိုလဲ က်ဳပ္မလုပ္ခ်င္ဘူး။ ေငြရတုကို က်ဳပ္သမင္လည္ျပန္ မၾကည့္ဘူး။ ငါဟဲ့ေယာက်္ား ရင္ဆိုင္ျခင္း၊ ငါဟဲ့ေယာက်္ား ျခေသၤ့မင္း စိတ္ဓာတ္နဲ႕ ျခေသၤ့လည္ျပန္ျခင္းနဲ႕ပဲ ၾကည့္တယ္။ သမင္ၾကည့္တာ အေၾကာက္ၾကည့္၊ အေျပးၾကည့္၊ အရႈံးၾကည့္။ ျခေသၤ့ၾကည့္တာ အရဲၾကည့္၊ အဆိုင္ၾကည့္၊ အႏိုင္ၾကည့္။
ဘာ့ေၾကာင့္ က်ဳပ္ေငြရတုကို ျခေသၤ့လည္ျပန္ ၾကည့္ႏိုင္သလဲ။
ဒီမိုကေရစီ ျပည္သူ႕အေရးေတာ္ပံုၾကီးမွာ အေရးေတာ္ပံုတပ္သားတစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႕ က်ဳပ္ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့တယ္။
လြတ္လပ္စြာေရးသားခြင့္၊ ပြင့္လင္းျမင္သာခြင့္၊ ျပည္သူ႕ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ခြင့္၊ အမွန္တရားအလင္းေဆာင္၊ အမွားတရား အေမွာင္ခြင္းခြင့္ တိုက္ပြဲေတြကို လမ္းေဖာက္ခဲ့တယ္။ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ ျပည္သူ႕အေရးေတာ္ပံုၾကီးရဲ႕ အေမြခံ၊ ေအာင္လံလႊင့္ႏိုင္ငံေရးပါတီၾကီး တည္ေထာင္ဖြဲ႕စည္းရာမွာ ပါဝင္ခဲ့တယ္။ အာဏာဖီဆန္ေရးလႈပ္ရွားမႈနဲ႕ ေထာင္ထဲေရာက္ခဲ့တယ္။ ဆယ္စုႏွစ္ ႏွစ္စုအၾကာ ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ က်ဳပ္ အျပာေရာင္ ေထာင္ကန္႕ကြက္ ဝတ္စံုအျမဲဝတ္ခဲ့တယ္။ ေထာင္ထဲမွာ ဒီမိုကေရစီပိုင္ခြင့္၊ လူ႕အခြင့္အေရး ျပည့္ဝခြင့္ေတြ တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တယ္။
‘စုလႊတ္ေတြ႕’လႈပ္ရွားမႈနဲ႕ ေဒၚစုနဲ႕ႏိုင္ငံေရး အက်ဥ္းသားအားလံုးးလႊတ္ေရး၊ လႊတ္ေတာ္က်င္းပေရးနဲ႕ ေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြးအေျဖရွာေရး ေတာင္းဆိုခဲ့တယ္။
‘ရံသံုးရံ’ လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ေဒၚစုကို ဝန္းရံၾက၊ ဒီခ်ဳပ္ကို ဝန္းရံၾက၊ လႊတ္ေတာ္(ျပည္သူ႕အာဏာ)ကို ဝန္းရံၾကဖို႕ လႈံ႕ေဆာ္ခဲ့တယ္။
‘ႏိုးသံုးႏိုး’ လႈပ္ရွားမႈနဲ႕ စစ္အာဏာအေျခခံဥပေဒသစ္ အမွတ္ေျခာက္အေျခခံမူ၀ါဒ (တပ္မေတာ္သည္ အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံေရး ဦးေဆာင္မႈက႑တြင္ ပါ၀င္ေရး) ဖ်က္သိမ္းရန္၊ အေလ်ာ့ေပးေစ့စပ္မႈ လံုးဝမျပဳရန္၊ ဒူးေထာက္လက္ေျမွာက္ပုဒ္မ ၄၀၁ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မွတ္မထိုးရန္ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တယ္။
ေထာင္ကလြတ္ေတာ့ ဒီခ်ဳပ္မွာ မဝေရစာ ႏို္င္ငံေရးတာ၀န္ ဆက္ယူတယ္။ ၂၀၀၉ မွာ ‘လူထုကို မ်က္ႏွာမူၾက’ လႈပ္ရွားေဖာ္ခဲ့တယ္။ ေရႊဂုံတိုင္ ေၾကညာစာတမ္း ေၾကညာခဲ့တယ္။ ‘ေလွခြက္မက်န္ ေအာင္လံမလွဲ’ လႈပ္ရွားမႈ ႏႈိးေဆာ္ခဲ့တယ္။
လႊတ္ေတာ္တြင္းလႈပ္ရွားမႈနဲ႕အတူ လႊတ္ေတာ္ျပင္ပလႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပါဝင္လႈပ္ရွားခဲ့တယ္။ ဒီခ်ဳပ္ရဲ႕ႏိုင္ငံေရး ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ျဖစ္တဲ့တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး၊ ျပည္တြင္း ျငိမ္းခ်မ္းေရး၊ အေျခခံဥပေဒျပင္ဆင္ေျပာင္းလဲေရး လႈပ္ရွားမႈေတြကို ဝန္းရံခဲ့တယ္။
က်ဳပ္က မေသေကာင္းမေပ်ာက္ေကာင္းလို႕ မေသမေပ်ာက္ေသးတာ။ ေခတ္ဝန္ကေတာ့ ျဖစ္စဥ္ေျပာင္းခဲ့ျပီ။ အသက္ ၆၀ မွာ ႏိုင္ငံေရး ဝိညာဥ္တြယ္ခဲ့လို႕ ေထာင္ထဲေရာက္ခဲ့တယ္။ ေထာင္ထဲမွာ သတင္းဝိညာဥ္ရွင္ျပန္ထေျမာက္လို႕ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြရဲ႕ မီဒီယာထိုးစစ္ ဒီေရျမင့္သစ္ခဲ့တယ္။ ‘ဒီလႈိင္း’ ဆိုတာ ေထာင္ေရစက္။ ေထာင္ထဲမွာ က်ဳပ္တို႕ထုတ္ခဲ့တဲ့ စာေစာင္နာမည္။ ဒီမိုကေရစီဆူနာမီ ေရငလ်င္ ဒီလႈိင္းၾကီးေပါ့။
‘ဒီလႈိင္း’ ခရီးဆက္ေတာ့ က်ဳပ္အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ျပီ။ ႏိုင္ငံေရးသမုဒၵရာ ပင္လယ္ျပင္က်ယ္မွာ က်ဳပ္ထင္သဟယ္ ျမင္သဟယ္ အေျခခံမ႑ိဳင္ေတြ မထူႏိုင္ပါဘူး။
ဒီလႈိင္းမွာ က်ဳပ္ႏိုင္ငံေရးသေရာ္စာေတြ ေရးတယ္။ အခါမ်ားစြာ ရႈးေၾကာင္ေပါခ်ာ စာထိုးစာႏွက္ေတြပါပဲ။ ဖက္ေပ်ာ္ရုံေလာက္ပါ။ ကေရာ္ကမည္ လႊတ္လိုက္လို႕လည္း မရဘူး။ ပါတီၾကီးက ေရွ႕ကခံေနေသး။ တုန္႕ခနဲ ဘရိတ္အုပ္လိုက္လုိ႕ကလဲ မျဖစ္။ လူထုက ေနာက္ကခံေနေသး။ ဒီလိုနဲ႕ ေရွ႕မေရာက္၊ ေနာက္မလန္ စာေပမသန္စြမ္းေတြကို က်ဳပ္ေရးလာခဲ့တယ္။
အခုေတာ့ ေလေလွ်ာ့ခ်ိန္တန္ျပီ။ ကေလာင္လဲပမ္း၊ လူလဲႏြမ္းျပီ။ အေနာက္တိုင္း စာေပအသံုးအႏႈန္းအတိုင္းဆိုရင္ ငန္းသီခ်င္း Swan Song ဆိုသင့္ျပီ။ မရဏေတးသီသင့္ျပီေပါ့။ ေမ်ာက္မင္းအူသံ ဟစ္သင့္ျပီေပါ့။ က်ဳပ္အသက္ ႏွစ္ရွစ္ဆယ္ သက္တမ္းတစ္ဝက္က်ဳိးခဲ့ျပီ။ ဒီေရျမင့္သစ္ ဒီေရမစစ္ခင္ ေခတ္ဝန္ေတြအထမ္းေလွ်ာ့ရေတာ့မယ္။ ေခတ္လမ္းေတြ အလွမ္းေလွ်ာ့ရေတာ့မယ္။
ႏိုင္ငံေရးသမား၊ သတင္းသမား ဆိုတာ အသက္မေသမီအထိသာ ထက္ျမက္ထိေရာက္ႏုိင္တာဗ်။ လူဆိုတာ ခႏၶာကိုယ္အတၱေဘာၾကီးဘံုးဘံုးလဲေသေပ်ာက္သြားမွ စခန္းသိမ္းတာ မဟုတ္ဘူးဗ်။ ဥာဏ္ေသရင္လဲ တစ္ဇာတ္သိမ္းျပီ။ ဥာဏ္ေသတယ္ဆိုတာ မိမိရဲ႕အသိအာရုံေတြကို အခါမလပ္ စုစည္းသိမ္းရုံအသံုးခ်ႏိုင္ျခင္း မရွိတာကိုေျပာတာ။
လူတိုင္းဟာ ဥာဏ္ေသတာကို သိမွတ္ရမယ္။ ဥာဏ္ေသသြားရင္ ႏိုင္ငံေရး၊ လူမႈေရး ဦးေဆာင္မႈက႑ေတြကို ဆင့္ကမ္းရမယ္။ လႊဲေျပာင္းရမယ္။ အဖြဲ႕အစည္း ကုလားထိုင္ ဖက္ေသမယ္ မၾကံရြယ္ရဘူး။ အဲသလိုဆို လူေသရုံမက အဖြဲ႕အစည္း၊ ကုလားထိုင္ပါ အတူေသမယ္။
က်ဳပ္ကေတာ့ ပါတီတာ၀န္ထမ္းရြက္တဲ့ သက္တမ္းအစိတ္မွာ ကနဦးကတည္းက အခ်ိန္တန္ရင္ စာရင္းပိတ္ဖို႕ ၾကံရြယ္ျပီးသားဗ်။ ဒါကို လူၾကီးေတြလည္း တင္ျပျပီးသားဗ်။
ဒီေတာ့ က်ဳပ္ရဲ႕ႏိုင္ငံေရးပါရမီျဖည့္လုပ္ငန္းစဥ္အတိုင္း က်ဳပ္အခု ဥာဏ္ေသစ ျပဳခ်ိန္မွာ ‘ဒီလႈိင္း’ က ေလာင္ရြက္လႊင့္မႈေတြ ေလေလွ်ာ့ခ်ေတာ့မယ္။ ရိကၡာမစား၊ စာမူခတစ္ျပားမယူ၊ အၾကံေပးသာလုပ္ခဲ့တဲ့ ‘ဒီလႈိင္း’ လုပ္ငန္းတာဝန္ေတြကို ဖဲ့ေခြ်ေသးမႊာေတာ့မယ္။
ဒီခ်ဳပ္ႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈေတြမွာလည္း အထိုးအႏွက္ အရုန္းအကန္ေဖ်ာ့ေတာ့မယ္။ ေလွ်ာ့ေတာ့မယ္။
ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစု ဒီခ်ဳပ္ ေရွ႕ခရီးမွာ လူငယ္အားသစ္ေတြ စိတ္သစ္၊ မာန္သစ္၊ ဥာဏ္သစ္၊ စ်ာန္သစ္၊ ဟန္သစ္ေတြနဲက တက္လွမ္းၾကပါစို႕လို႕ပဲ တိုက္တြန္းပါတယ္။
လူငယ္ေတြ ေရွ႕တန္းက ခ်ီၾကပါ။ က်ဳပ္တို႕ အိုနာက်ဳိးကန္းေတြ ေနာက္က ထပ္ခ်ပ္လိုက္ၾကမယ္။
အေရးေတာ္ပံုစိတ္ဓာတ္ ခိုင္ခိုင္ျမဲၾက
ဒီခ်ဳပ္စြမ္းအား သန္သန္ေမြးၾက
ျပည္သူ႕အာဏာ မာမာကိုင္ၾက
ႏွစ္ဆယ့္တစ္ရာစုႏိုင္ငံေရး ျပင္းျပင္းထူၾက
ေဒၚစုေခါင္းေဆာင္မႈေနာက္
ေနာက္ႏြားသိုက္လို ေျဖာင့္ေျဖာင့္လိုက္ၾက
အတိုက္အခံ ဥာဏ္မာန္ျမဲၾက။
ဟံသာဝတီဦးဝင္းတင္
ဒီလႈိင္းဂ်ာနယ္။ ။ အတြဲ (၂)၊ အမွတ္ (၃၈)။
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
