ေမာင္ေသာ္တာ ● ဓာတ္ရွင္
(မုိးမခ) ႏုိဝင္ဘာ ၃၊ ၂၀၁၆
လူေတြက အ႐ုပ္နဲ႔တူေအာင္ လွၾကတယ္
အရုပ္ေတြလိုပဲ ခံစားခ်က္မဲ့မဲ့ ေသြးရဲရဲသံရဲရဲ
စက္ကိရိယာ နည္းပညာလွည့္စားထားမွန္း မသိသလိုလို သိသလိုလို ျမင္ကြင္းက်ယ္ႀကီး
အလွတရားသစ္တခုလို ခႏၶာကိုယ္အသားအေရကို လွစ္ဟေဖာ္ထုတ္ထားတ့ဲအႏုပညာ
အဝတ္အစားအသုံးအေဆာင္ေတြ ခန္းနား/စုတ္ျပတ္လို႔
သဘာဝေတာေတာင္ ေရတံခြန္ စိမ့္စမ္းေတြလည္း ခန္းေျခာက္လို႔
ေက်းသံငွက္သံ စမ္းေရစီးသံ သစ္ရြက္ေလတိုးလႈပ္ခတ္သံေတြလည္း တိတ္ဆိတ္လို႔
႐ုပ္ရွင္႐ံုထဲက နံရံကပ္စပီကာေတြထဲက စက္ေသနတ္ပစ္သံလက္နက္ႀကီးက်ကြဲသံေတြဟာ
အနီးမွာ ႐ုတ္တရက္ထျမည္ေပါက္ကြဲေနသလိုပဲ
ေလေအးေပးစက္ကဖိတ္စင္လာတဲ့ ေအးစက္စက္ဂက္စ္ေငြ႔ႀကီးက
႐ံုအျပင္ဘက္လမ္းၾကားေလးထဲအထိ နယ္ကြၽံလို႔
ဇာတ္လမ္းတြဲႀကီးေတြတခုၿပီးတခု
မင္းသားမင္းသမီးေတြအတြက္ အျပင္မွာ သီခ်င္းဆိုခန္းမရွိပါ
ေလွ်ာက္လည္စရာပန္းျခံႀကီးေတြလည္း ျခံဳထူတိတ္ဆိတ္ေနတယ္
ဇာတ္လမ္းအရ
ေကာက္ေတြ႔ခဲ့တဲ့ေသနတ္တလက္ဟာ
က်ည္မကုန္စတမ္းပစ္ျပေနတာ အ့ံၾသစရာ
ပရိသတ္အျပည့္ထိုင္ၾကည့္ေနတဲ့ၾကားက ရက္စက္မႈ မတရားမႈေတြကို ထင္တိုင္းႀကဲေနၾကတဲ့ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ေပါ့
လူမဟုတ္တဲ့အ႐ုပ္ေတြကို ငါတို႔ကအ႐ုပ္ေတြလို
ထိုင္ၾကည့္ေနရတယ္။ ။
ေမာင္ေသာ္တာ
၂၇ ေအာက္တုိဘာ၊ ၂၀၁၆
သင့္အေၾကာင္း သင့္လုုပ္ငနး္ ေၾကာ္ျငာ သည္ေနရာမွာ ေၾကာ္ျငာႏိုုင္ပါျပီ
